Het begon eigenlijk in de
tweede helft van 2006.Mijn vader werd ziek.Hij is overleden aan een hersenstam
infarct.In november heb ik met mijn broer en oom moeten beslissen dat de
beademing eraf kon omdat hij nooit meer bij zal komen.Ze hadden zelfs een
pijnprikkel test gedaan waar hij niet op reageerde.Ze spoten ijskoud water in
zijn oor wat normaal gesproken erg pijnlijk is.Dat was in november
2006.
Op 29 mei 2007 trad ik in het huwelijk met mijn huidige
vrouw.
De dag begon gespannen omdat de kapster een paar uur te laat bij ons
was.
Ik had mijn schoonzus en zwager als getuigen gevraagd omdat mijn moeder
in eerste instantie niet zou komen.Niet omdat ze er geen zin in had,maar vanwege
haar zwakheid door ziekte.
Op het laatste moment kwam ze toch met mijn zus
mee.We waren zo trots op haar,de schat.
Toen ze na de plechtigheid naar huis
wilde gaan,heeft mijn schoonvader de taxi gebeld en betaald.
Ik heb het
getroffen met mijn schoonfamilie.We werden ontvoerd om te gaan bowlen en
steengrillen.
De dag was dus toch nog lekker verlopen.
In jullie 2007
werd mijn moeder zo ziek dat ze het ziekenhuis in moest.
Ze bleek,buiten alle
andere dingen,ook een lekke hartklep te hebben.
Eerst werd er gesproken over
wanneer ze weer naar huis mocht,maar helaas heeft ze dat nooit gehaald.
Ik
hoor haar nog zeggen toen we op bezoek kwamen,ik wil dood.
Ze kon niet meer
liggen van de benauwdheid.Toen heb ik met mijn zus en vrouw moeten beslissen dat
het genoeg was.Ze kreeg iets toegedient in de tweede hartlijn zodat ze rustig
werd en kon gaan liggen.De natuur moest de rest maar doen zeiden we.De hele dag
hebben we aan haar bed gezeten en hand vast gehouden terwijl ze al ver weg
was.Wij maar zeggen,ma het is goed zo,ga maar.
Mijn vrouw,toen nog
rokende,ging naar beneden om voor het ziekenhuis een sigaretje te
roken.
Tijdens dat moment moet mijn moeder gedacht hebben,voor zover dat
bestaat en kan,ik ben nu samen met mijn kinderen dus nu mag het.Terwijl mijn zus
en ik haar hand vast hielden,blies ze de laatste adem uit.Weet nog als de dag
van gisteren dat mijn vrouw weer boven kwam en ik op de gang stond te janken.Als
ik eraan terug denk,komen de tranen spontaan weer in mijn ogen.Ik riep,ma is
overleden.
Ik kan jullie verzekeren dat het een raar idee blijft dat ik
als jongste kind van 3 beide beslissingen heb moeten nemen om het leven van je
ouders te beëindigen.Heb het gelukkig niet alleen hoeven te doen maar was als
kind wel de enigste bij alle twee.
