Ergernis is des mensen. Ik ontsnap er niet aan.

Na een periode van misplaatst laatzomerweer, is het zover: miezerige regen is mijn begeleider en het is nog donker als  ik de trip richting Brussel aanvat.

Het Laatste Nieuws krijgt zijn zin. Belgen zouden ongelukkig zijn wegens het uitblijven van de herfst, vernam ik eerder via Radio 1, mijn gids door de ochtendspits. Het geluk lacht me toe.

Liesbeth en Jonas - een sterk stel – entertainen me radiofonisch uitgebreid over de Dexia perikelen en de niet aflatende Elio die krampachtig zich een weg wrikt naar de zestien.

Later is er de confrontatie met de inbox. Weinig zeggende boodschappen,  niets ter zake doende informatie. Een uitnodiging voor een after-work party…Het wordt wennen…

Ik bedenk hoe het zal zijn binnen 19 dagen, werkdagen. Links en rechts is er een collega die me schalks aanstaart en binnensmonds iets monkelt over “gelukzak”. Begrijpen doe ik het niet helemaal. En toch overvalt me af en toe dat verlichte gevoel van “het niet meer moeten”.

Ik vraag me af hoe ik het gebrek aan tijd dat gepensioneerden wordt toegedicht, concreet invul.

Het moment om een noot te kraken: het betere herfstgevoel. En waarom geen tweede, derde. Voor ik het besef ligt de “clean desk” bedolven onder de schalen. Dit stilleven bezorgt me een voldaan en rustgevend gevoel.

Ik meld dit fier aan Facebook : ik ben een kind van mijn tijd.

Twitter is inmiddels op kruissnelheid gekomen en de actiefsten uit mijn “following” bestand bestoken me onophoudend met hun berichten.
Een waar spervuur is het wanneer er ook onderling woord en wederwoord geboden  wordt, en geretweet dat het een lieve lust is. Ik krijg er nauwelijks een bedenking tussen. Even een klein stressmoment zowaar.

Met mijn 45 “followers” beschik ik niet meteen over de meest uitgebreide aanhang, maar ik wil mijn publiek niet teleurstellen. Ik deel dan ook regelmatig mijn overpeinzingen in een gebalde zinsconstructie en waag me een enkele keer aan een reply aan een der coryfeeën.

Het geeft een gevoel erbij te horen. Dat lucht op. De twunch van Quick laat ik nonchalant aan mij voorbijgaan.

Vrij relax steven ik op het middaguur af. Een aantal routineklussen zijn moeiteloos volbracht. Ik kan het nog.
Dit verdient een Cola Zero die een broodje gezond volmaakt begeleidt.

Zal ik dan in de vrije tijd de gitaar ter hand nemen? Later, als het hier is volbracht. Zal ik dan niet langer luchtgitaarvoorstellingen moeten geven, of enkel in mijn wildste fantasieën rockpodia vullen?

Ik weet een gitaar in de kleine slaapkamer. Ooit heeft mijn jongste zoon er zich aan bezondigd. Verder dan een aantal basisakkoorden en een verzonnen riff kwam hij niet. Het was niet zijn ding.

Vastberaden download ik alvast een stuk of wat handleidingen.

Op mijn linkerschouder voel ik haar zachte hand.
“Een kamillethee”? fluistert ze. “Ja, lekker doe maar”, fluister ik terug.

Wat kan leven eenvoudig zijn.

05-10-2011, 00:00 Geschreven door fransvv