Na een alweer turbulente vlucht arriveerden we zondag eindelijk op Belgische bodem.
Bert stond klaar om ons naar Kaprijke te brengen. Bedankt Bert!
De volgende uren hadden we nog wat last van de jetlag.
Op maandag had ik mijn handen vol met het in orde brengen van al mijn paperassen, nieuwe identiteitskaart, nieuw rijbewijs, nieuws bankkaart, nieuwe Visa kaart, nieuwe SIS kaart.
Het grootste gemis uit mijn gestolen portefeuille is echter op het eerste gezicht een kleinood : mijn basplectrum, waar ik sinds 1988 mee speel, en waar ik al honderden optredens mee afgewerkt heb, ik zal hem missen.
Na de ontgoocheling van gisteren hopen we met z'n allen dat het vandaag de laatste dag van ons avontuur wordt.
Deze morgen bezochten we het gloednieuwe F1 circuit in Abu Dhabi en bijbehorende futuristische Marina Circuit YAS Hotel. Mocht je je afvragen waar het geld van de vorige beurscrash naar toe is, wel, hier zit het! Het F1 circuit omringt een futuristisch luxehotel en een jachthaven. Alles zeer modern en klassevol aangekleed. Indrukwekkend.
Deze namiddag beperkte onze activiteiten zich tot het standby blijven aan het zwembad, je weet maar nooit dat er ineens een vroegere vlucht zou zijn.
Ondertussen stijgen één na één vliegmachines op, doch de onze is voor vannacht gepland. Als alles loopt zoals voorzien (en dat zou de eerste keer zijn) worden we opgehaald om 23u30, onze vlucht zou vertrekken om 2u15.
Morgenochtend, zondag, landen we dan hopelijk in Zaventem rond 8u. Bert komt ons afhalen.
Dit is nu hopelijk het echte laatste verslag van onze trip naar de Filippijnen.
We willen via deze weg iedereen bedanken die onze thuisblijvers een handje toegestoken heeft.
Ook bedankt voor alle familieleden en vrienden die onze blog gevolgd hebben en af en toe eens iets van zich lieten horen, het zij via een reactie op deze blog, hetzij via e-mail of sms. Het deed deugd te weten dat het thuisfront ons niet vergeten was. Dank u.
Zo, nu nog een lekker avondmaal verorberen en dan ... Belgium here we come!
Het futuristische hotel binnen het F1 circuit in Abu Dhabi
De ingang van het 5 sterren hotel aan het F1 circuit
Het F1 circuit omringt de jachthaven, zodat de sjeiks vanop hun boot de race kunnen volgen
Deze morgen werden we om 5u gewekt ipv 6u. Dat we dringend naar de luchthaven moesten. Halsoverkop alles weer ingepakt en met slaperige ogen taxi in en naar luchthaven. Daar bleek al vrij snel dat er opnieuw stront aan de knikker was.
Onze vlucht bleek overboekt met 15 personen. De uitleg is even simpel als onvoorstelbaar :
wij waren dus met 15 overblijvende gestrande Belgen voor deze vlucht. Maar gisterenavond kwam een groep van 30 Waalse hogeschoolstudenten ons hotel binnen, zij kwamen van Cambodja, maar ze hadden nog GEEN ENKELE info over een eventuele terugvlucht naar Brussel.
Toen wij deze morgen dan om 5u15 aan de receptie van het hotel kwamen hoorden we dat de groep Walen het hotel al uit waren. Toen we dan in de luchthaven aankwamen waren die al ingecheckt op ONZE 15 plaatsen, plus nog 15 vrije plaatsen. Wat dus betekende dat we voor schut stonden. We kwamen op een wachtlijst te staan, en men gaf ons een beetje hoop dat we met z'n zessen eventueel nog in business class zouden meekunnen. Tijdens het wachten kwam evenwel een familie met oma en twee kinderen na ons de luchthaven binnen, zij dachten ook niet mee te kunnen. Het bleek echter familie te zijn van de Belgische DHL manager in Dubai. Na wat onderhandelen met de Etihad manager konden ZIJ ineens mee met de overblijvende business class plaatsen. Ik vermoed dat er hier wat geld onder tafel zal geschoven zijn....
Van één van de Etihad-personeelsleden kregen we terzijde te horen dat er daags voordien een vlucht naar Brussel was vertrokken met ... 90 lege plaatsen!!!!!!
Soit, daar stonden we weer mooi op een luchthaven. Eerst wou Etihad ons weer geen accommodatie bezorgen, maar na veel aandringen en uitleggen hebben ze ons dan opnieuw naar een (ander) hotel gebracht. Daar zijn we ondertussen, volledig vermoeid en ontgoocheld aangekomen. Het hotel ziet er weer OK uit maar drankjes en internet zijn extra te betalen. Er is een zwembad, maar voorlopig heb ik enkel zin om op mijn bed te gaan liggen.
We willen vooral naar huis. We hadden er ons al een beetje naar geschikt om vrijdagmiddag thuis te komen, nog wat boodschappen te kunnen doen, en het weekend te gebruiken om wat te recupereren en zaakjes in orde te brengen voor mijn gestolen papieren en bankkaarten . Nu komen we ten vroegste in de loop van zondag thuis. Dat zal dan 9 dagen later dan gepland zijn.
Het zijn dus weeral Etihad en deze keer ook de Walen die ons gekloot hebben.
PS : Andy, Patriek en Willy zijn wel met deze vlucht kunnen vertrekken.
Na een toch wel vrij turbulente vlucht landden we deze morgen om 6u in Abu Dhabi. Toen we daar aan de balie aankwamen leken ze ons te verwachten. We zouden een voucher krijgen om met de groep van 15 overgebleven Belgen naar een hotel in de buurt te gaan. Eten, drank, vervoer, alles zou voor ons geregeld worden.
We werden gehuisvest in Hotel Centro in Yas Island, een kunstmatig gebouwd eiland. Waw, wat een chique bedoening! Prachtige, luxueuze kamers, uitgebreid ontbijt, middagmaal, avondmaal, alles in buffetvorm, zeer verzorgd en lekker. Dit is wat Etihad al eerder had moeten doen.
Na het ontbijt trokken we naar het zwembad om een beetje te bekomen van de vlucht. Heerlijk genieten.
's Namiddags wilden we met twee andere koppels (Hans en Reinhilde en Paul en Corina) toch eens een bezoekje brengen aan de Abu Dhabi stad, nu we hier toch waren.
Het werd een blitzbezoek en bekeken er vooral de indrukwekkende skyline van Abu Dhabi.
Na een lekker avondmaal op het terras, lig ik nu dit verslagje te schrijven in bed. Straks toch vroeg slapen want we worden om 7u10 alweer opgehaald, onze vlucht naar Brussel vertrekt immers (hopelijk) om 9u15.
Hopelijk is dit het laatste verslagje vanuit het buitenland!
Nog een foto van het hotel in Subic Bay, op 200 km van Manila
Sunset op Subic Bay, prachtig
En dit is ons verblijf van één dag in Abu Dhabi
Gert-Jan en Femke op weg naar het zwembad
De skyline van Abu Dhabi City
De skyline van Abu Dhabi City
Onze twee andere koppels, Hans, Paul, Corina en Reinhilde.
Nog even over gisteren : rond 20 's avonds kwam de politieman met mijn certificaat van diefstalaangifte. Ik dankte hem en vroeg of hij wat wou drinken. "No", zei hij, maar "give me some money for the office". Ik zei hem heel vriendelijk dat ik dat niet kon doen want ... mijn cash geld was gestolen. Hij droop ontgoocheld af, corrupte smeerlap.
Deze morgen fantastisch nieuws : telefoontje van de Belgische ambassade. Etihad begint een beetje mee te werken en wij zouden mee kunnen met de vlucht van 22 april of 24 april. We kozen natuurlijk voor die van de 22ste, niet goed beseffend, dat dit betekende dat we eigenlijk stante pede moesten gaan inpakken en vertrekken. We zaten immers op 200 km van Manila en check-in is voorzien om 22u.
Dus alle hens aan dek, valiezen maken enz. Maar dan, hoe zouden we onze hotelrekening betalen? Geen probleem, ik tekende gewoon een papiertje dat ik de verschuldigde som zou overschrijven. Chique service toch. Nu nog hopen dat we deze kosten effectief ook kunnen recupereren.
Ondertussen sta ik dit verslag nu te schrijven aan de balie van Etihad, we staan de eerste en de balie gaat open binnen een goed uur.
Lap, de laptop is bijna plat, dus tot zover het verslag. Hopelijk meer nieuws eens we in Abu Dhabi zijn. Van een vlucht naar Brussel hebben we nog geen nieuws.
UPDATE : Etihad is ineens veel inschikkelijker geworden, nu gaan alle deuren zomaar open, geen problemen bij het afhalen van een nieuw ticket, geen probleem bij de immigratiedienst, en we mochten onmiddellijk naar de lounge, waar allerlei voedsel en dranken gratis staan te wachten. Ook te wachten staat het vliegtuig, ja, ik zie hem zelfs staan, hopelijk kunnen we er deze keer wel op. Ik ga nu nog een San Miguelleke gaan halen.
Vanmiddag brachten we een bezoek aan de oude Amerikaanse legerbasis Subic Bay, hier vlakbij. We deden dat per jeepney, het type openbaar vervoer dat hier het meest gebruikt wordt. Die zitten wel meestal eivol. Er kwam tijdens de terugrit een Filippijnse kerel nogal heel dicht bij me zitten.
Toen we afstapten en weer in hotel kwamen, tastte ik naar mijn portefeuille. Oh neen, miljaar, ze zat niet meer in mijn broekzak, hoewel die vast zat met een ketting aan mijn broeksriem.
Miljaar dus, alles kwijt. ID kaart, rijbewijs, 3000 pesos, Visa kaart, bankkaart.
Aangezien ik hier de penningmeester ben, is dit (weeral) een kleine ramp. Ik heb nog net 25 pesos op zak, niet genoeg meer voor een Cola.
Onmiddellijk gebeld met KBC in België, die blokkeren de bankkaarten. Daarna aangifte gaan doen bij de politie, daar zitten ze ze gewoon te lachen met je problemen. De officier had meer oog voor de uitzending van Zorro op TV. Het aangiftecertificaat kon men niet direct meegeven, want... de inkt was op. Geen probleem, vanavond brengt een politieman dit wel naar het hotel. "Maybe you can buy me some snacks", zei hij. OK, corruptie is dus hier nog schering en inslag.
We hebben de hotelmanager op de hoogte gebracht, en gelukkig is die man begripvol en werkt volledig mee. Geen zorgen over de hotelrekening, dat regelen we wel via de bank. Hebben we cash nodig, geen probleem, hij zorgt zelfs dat we hier nog een paar nachten verder kunnen blijven, ook al is het hotel volgeboekt. Hij trakteerde er ons zelfs eentje aan de bar.
Ondertussen horen we allerlei tegenstrijdige berichten uit Europa over het vliegverbod.
Vandaag onze tweede dag in Subic Bay, de vierde dag te veel in de Filippijnen.
Het werd een luie dag.Verder dan het strandje van het hotel zijn we niet gekomen. We wilden alles eens wat laten bezinken, ook een beetje uitrusten van de afgelopen zware dagen.
Het was ook een korte nachtrust die af en toe verstoord werd. Zo werd ik in het holst van de nacht opnieuw opgebeld door Radio 2 (hier is het immers 6 uur later dan in België). Om 13u plaatselijke tijd (7u Belgische tijd) kwam ik dan rechtstreeks in de ether in het programma Ochtendpost van Radio 2.
Even later kreeg ik ook een e-mail van het VTM Nieuws. Of ik via de webcam een interview wou geven? Ja, we vervelen ons hier toch maar.
Na een paar technische mankementen werd via de webcam met Skype een kort interview gemaakt en dat zou dus vanavond om 19u in het VTM Nieuws uitgezonden worden. Na Het Nieuwsblad, de voorpagina van de lokale Filippijnse krant, nu dus Belgische radio en tv. Morgen CNN?
Morgen plannen we een bezoek aan de Subic Navy Bay, de oude Amerikaanse legerbasis.
Gisterenavond hadden we een hotel gevonden buiten Manila, vanmorgen trokken we dus naar Subic Bay. De chauffeur die ons kwam ophalen was anderhalf uur te vroeg wat zeer on-Filippijns is.
Eens Manila verlaten (wat zeer vlot ging want het is zondag) reden we via mooie groene bergachtige streken. We passeerden dorpen die volledig verwoest werden in 1991 door een ... vulkaanuitbarsting, toeval?.
Subic Bay was tot die periode een Amerikaanse legerbasis, momenteel enkel nog gebruikt door de Amerikanen om hun oorlogsschepen te onderhouden. Nu hebben de Koreanen het hier overgenomen van de Amerikanen.
Het hotel zelf is leuk, vlak aan het strand, met een klein zwembad. Dit verzacht toch een beetje de pijn. We proberen nu een beetje de knop om te draaien. Hoop om nog voor 27 april te kunnen vertrekken is er bijna niet meer. Dus proberen we er het beste van te maken, maar toch.... we zouden duizend maal liever thuis zijn.
Veronique heeft ondertussen een beetje was gedaan, want we zaten zonder vers ondergoed.
Na een veel te korte nacht zijn we met onze "nieuwe vrienden" Hans en Reinhilde de stad ingetrokken om wat te gaan eten.
Daarna zijn we een ganse namiddag bezig geweest met de zoektocht naar een hotel voor de komende dagen, want in het hotel waar we nu zitten, konden we niet blijven. We hebben beslist om uit Manila weg te gaan. Hier is ten eerste niks te zien, niks te doen en ook veel te druk.
Na lang zoeken hebben we een hotel gevonden in Subik Bay, zo'n twee uur rijden van hier. Een hotel vlak aan het strand en met een zwembad, zodat we misschien toch nog een beetje een vakantiegevoel hebben. Alhoewel, we zouden duizend maal liever onmiddellijk naar huis gaan.
We kregen vandaag ook via Joker, het reisagentschap waar we de vliegtickets kochten het aanbod om een vlucht met KLM te nemen naar Amsterdam, van zodra het Europese luchtruim weer vrijgegeven is, maar dat zou ons 4.500 euro kosten (voor 4 personen). Zonder enige garantie dat we volgend weekend thuis geraken, dus hebben we dat niet aangenomen. Onze terugvlucht staat nu voorlopig geboekt voor 27 april (thuis 28 april).
Deze morgen, bij het ontwaken hadden we het allen een beetje moeilijk. Sinds lang heb ik gehuild als een kind.
Ondertussen hebben we een aangenaam koppel leren kennen, Hans en Reinhilde uit Willebroek, ook gestrand. Zij trekken morgen naar Puerto Galera, want het zijn verwoede duikers. We hebben al afgesproken om mekaar weer te zien komende zomer.
Vanavond kreeg ik een telefoontje van iemand van Radio 2. Blijkbaar wordt ons verhaal in ons thuisland goed gevolgd. Het doet deugd om te horen dat jullie een beetje bij ons zijn.
Het grootste gemis is nu wel onze twee andere kinderen thuis. Volgende week begint school opnieuw en zij staan er nu alleen voor. Zeker voor onze jongste Timme, die met z'n been in het gips zit, zal dat niet zo makkelijk zijn. Bedankt voor allen die hen al hulp aanboden.
Zo, ik ga nu naar bed, wat proberen te slapen. Foto's zijn er vandaag niet, de zin om mijn fototoestel uit te halen, ontbreekt.
Etihad, de rijke luchtvaartmaatschappij heeft eindelijk onze vlucht bevestigd : 28 APRIL !!! Dat betekent dat we hier nog TWAALF DAGEN vast zitten in Manila.
We moeten ondertussen ook opdraaien voor alle kosten : hotel, verblijf, eten. Ik heb al meer dan een uur met mijn GSM gebeld met de ambassade. Beniuwd om mijn volgende Proximus-factuur te zien. Het zal dus een verschrikkelijke dure reis worden.
Het wordt ons echt wel een beetje te veel. Ze behandelen ons hier ook als dieren. We zijn de luchthaven uitgezet zonder stempel op ons paspoort, dat betekent dat we momenteel illegaal in het land zijn en we we weten niet of het land sowieso zullen uit kunnen de 28ste. Dit zoiets nog mogelijk is anno 2010 is onbegrijpelijk.
Iedereen doet hier zo moeilijk, het is echt om de moed te verliezen. Dit apeland, hier zien ze mij alleszins nooit meer terug.
We staan vandaag wel met onze foto op de voorpagina van de nationale krant en naar het schijnt wijdt Het Nieuwsblad vandaag ook een artikel aan ons verhaal.
