Ik ben Frank en Sofie
Ik ben een man en woon in Gent () en mijn beroep is Student.
Ik ben geboren op 01/04/1986 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
De uitleg was in trent van: Sometimes peolpe ask me, Maly, how do you make the silk?.. Heb jij al ooit in een museum over oude kunst gevraagd, meneer de gids, hoe maakt u dat buddha beeld? Nee,. nu kan je zeggen in een broiuwerij vraag je dat. Maar trust me, daar zie je het brouw materiaal staan, hier had je gewoon een ruimte met wat zijde rupsen en waterbakjes.. Dikke zever dus, gewoon om ons ionde volgende ruimte ter grote van een voetbalveld over te laten aan de silk verkopers.. Dus Frank zijn bloed kookte.. Dat van sofie ook en van de andren,. Dit is niet wat we wouden, de gids liegt en verandert de route. Frank vroeg dus aan de gids hoe het zat, wat het volgende was.. Het bleek plots dat we de stadiua alleen voorbij reden, niet bezochten en de volgende stop plaats was een ... hier komt het.. een thee museum en daarna een voetmassage museem en daarna een ancient chinese games museaum... So fuck it.. Frank werd kwaad op dat mens en zij haar bel;eefd van dat het over was met he liegen, dat we voort warten en een taxi namen naar waar we zelf wouden. En dat ze de maar 100 yuan kreeg. Ze werd ook kwaad en begon chinees dte brabbelen. Om kort verhaal lang te maken en omgekeerd. Frank heeft op een woeden en in zxijn kwaadste engels verteld wat ze met haar tour kon doen, dat wij hetallemaal beu waren, we zijn het afgetrpat. En toppunt, die avond hebben we zelfs nog es de helft van het toich betaalde geld teruggekregen.. Hewt verhaal is eignelijk nog uitgebriedfer, maar we willen in nbelgie nog kunnen vertellen.. Vraag ons maaar es over de happy family ball..... Muhaha
heelaas was de great wall dusiets minder, maar toch nog de moeite. We doen hem ooit wel nog eens. De volgende dag hebben we onze trien tickets geboekt voor Xian en nog wat Hutongs bezocht, souveniers bekeken, uitgeslqpe, gelqchen om onze great wall expierince, schorpioen gegeten. Ondertussen zitten we reeds in Xi'An. Speciale stad. #miljoen inwoners.. klein in vergelijking met Beijing. En zoals de Lonley POlanet aangeeft, je moet er voor zijn.. En opnieuw we like it. Gisteren maandag hebben we een prachtiche moslim mosque bezocht. Een specialle mengeling van chinese architectuur met de arabische. En de omgevende straten zijn authentiek en vol toffe kraampjes. je kan hier lekker gepofte kastanjes eten. Ze waren ze op in betonmolentjes gemengd met koffiebonen. Daardoor hebben ze een pittirege smaak. In een van die straten zijn we binnegelokt in een museum dat we zochten maar niet vonden. het Folk house. Dat is een oud husi van een rijke kerel uit de laatyste grote dynastie. En het wordt nu door de overheid gebruikt als kunsthal met thee huis. je kan er voor nog geen 3 euro een authenthiekje thee cermonie meemaken, chinese poppenkast zien en een prive rondleiding krijgen.. Wat we dus gedaan hebben. En voor diegene die echt dure kunst willen kopen. , die dan ook wel echt is, is dit the place. Dat laatstye hebben we dus niet gedaan. Savonds op straat gegeten tussen de moslim chinesen in eenheerlijk opemlucht braad restaurantje.. MMM kosjer eten.. En vandaag is miserig weer dag. Dus hebben we het Shaanxi (dat is de provincie van Xian, groter dan belgie) Museem bezocht. Het is zowat het beste museum van china beschouwd en het mag gezegd woprden. Super goeje uitleg met die audioguides en prachtige collectie. De temperatuur was wel slaapverwekkend, waardoor we op meerder chinesen hun fotos staan..half slapend met de mond open.. Hier hebben we ook de eerste terracota warriors gezien.. dat beloofd voor morgen.. The last but not least of all museams houden we voor het einde he! En nu zit ik, Frank hier de blog te updaten, in een kapsalon... Terwijl madam haar haar laat permanenten in krullen..
Back in Beijin. Voor een multi miljoenenstad oogt ze, voelt ze klein en gezelig. Maar het is gvolgens ons meer iets van love it or hate it. We love it. Zeker aangezien we onze weg al wat kenden van in begin augustus. Dat maakt aankomen in de grootstad een andere ervaring en geeft je nog nmeer dat independent, minder sandalen met witte kousen toerist gevoel.. We hebben ons terug ingecheckt in het hostel van voordien en vertrokken op verkenning. Tijd voor wat shopping.. Chinese shopping.. Dat betkend goedkope fake dingen in de Silk Market. En de silk market is niet wat je denkt dat eht is. Market doet je denken aan een plein mnet kraampjes. Silk komt van de zijde route en van de zijde zelf uiteraard. Toch is het eerder een shopping centrum van 6 verdiepen met alles dat jeje kan in beelden in het fake. dolce en gabbane, armani, hugo bosse, fake... Schoienen, tshirts, broeken, boots, leren vesten, rugzakken.. The north face, columbia... Alles Is nice! Na een shopping aanval van een dag en onze keelen droog onderhandeld maakten we ons savoinds laat klaar voor de volgende ochten op great wall tour te vetrekennen. Wat achteraf on-vergeetelijk ging blijken...
Om 6u smorgens stionden we op nog aan het dromen van het afdingen in de silk street. Groggy, maar nieuwsgierig en beniuwd vertroken. De gusesthouse baas had ons gezegd 160yn voor een dag trip met lunch naar de wall. Niet naar Badaling (het meest toeristische deel) had hij verteld en we zouden naar 1 shop gaan. Maar daar moesten we ons niets van aantrekkne, gewoon 5 minutenkijken en buitengaan... dat ZOU het worden. Now the real story. We rijden 30 minuten naar een deel van de muur.. Wat niet anders dan Bdalaing kan zijn. De andere delen liggen verder. Het is vroeg, mistig en regende. En we kregen 1u en 15 min om tot aan de 4de wachttoren te wandelen... Er waren er 7 en je had een stuk van 6uur wandelen, maar dat mochten we niet doen.. Frank zijjn bloed werd warmer..van een andere dan positieve opwindings sensatie.. Frank zegt dat hij nlanger wilt en eist op zen minst tot 10u te mogen. Samen met onze mede reisigers. Een oostenrijiks koppel; van onze leeftijd wandelen we tot aan de verste wachttoteren. Prachtie, weliswaar mistig beeld. Maar zeker alles waard. We keren terug. Want de guide had verteld dat we ook de Ming thombs gingen bekijken. Dat is van het Ming dynastie tijdperk en zijn naar het schijnt prachtige tombem. We wouden die eignelijk NIETY doen, maar het zat blijkbaar in de trip. Maaar eerst gingen we stoppen in de JADe (zoeen soort mineraal) museum. Geen musuem, maar minni uitleg met reuze shop. Dan naar de tombs. AAngekomen bij dei tombem kregen we een uitleg en rondleiding van nog geen 30 minuten en moiesten we al terug... Frank Eiste meer tijd. We zagen bovnedien maar ! tomb.. Er zijn er 13. Op naar de lunch plaats. L:ekker gegeten en discussie over wat komen zou met de rest van het gezelschap, want blijkbaar gingen we in de na;iddag de olympische stadia bezoeken. Het plan was op weg van de tombs naar de lunch plots gewijzigd..ALeja, het plan werd gewoon langer.. Toch 1u45 Great Wall begon ons allen pijn te doen, want we wouden een hele dag wall. AAn het eten was ook een shop verbonden.. We vertrokken naar het 'birdnest' stadium.. If you look to the left you can see the birdnest... We stopen niet, we rtijden er gewoon voorbij..want we moeten naar eensilk museuam.. De trip wertd plots zomaar weer gewijzigd.. The silk museam is geen museuam maar een minni uitleg en een grote freaking shop.
Voor moest dit een heel triestig verhaal lijken, het is het jniet. Dat is het leuke aan reizenm, al het goede overtreft altijd het slechte. De expulsie neigingen zijn rap vergeten en omgevormd in een vet verhaal als je terug naar de fotos kijkt, of terugdenkt aan de paardrijrit zelfm de gastvrijheid, het tevergeefs vissen in hjet meer, de zoinsondrgangen... Dus zoals gezegd,m zijn we vertroikken naar Tstserleg. Weliswaar niety na de familie wel te bedanken en hen een aardig cado achter te laten. Shampoo, spelletjes, ballonetjes, niet geopende consertven enz.. They like it. Back in Tsetsderlg. Terug naar het Fairfield gusthouse sofie van voedsel voorzien, frank van een welverdiende nachtrust. Toch kon de dag niet gespqqrd blijven van rampspoed voor Sofie.. Aleja, voor een zwangere vrouw. Sofie trof namelijk in haar wandeliingetje terwijlk frank lag te rusten een net aangereden zwangere vrouw aan die maar moelijk ademde en buiten bewustzijn was... Go go magic power. Madammetje ehbo nheeft een handje toegestokenm en haar eerste head tilt uitgelegd aan Mongolen... klinkt grappig. Ze heeft de vrouw in de ambulance, euh de camionette met platgeklapte zetels geholpen en was blij dat het niety erger was..
Na deze dag vol motilium, imodium en ambulances zijn we na een uren durende busrit gearriverd in UB. Te denken, de busrit duurde bijena even lang als onze vlucht naar Beijing.. Door het iets voreger aangekomen zijn in UIb zouden we nog meer tijd hebben in china, maar dan moersten we wel de treein kunnen verzetten. Wat blijkbaar makkelijk gaat. We namen wel niet deorient express, maar een trein naar de grens stad met china. Erlian. En vandaart een slaapbus naar Beijing. Die busrit is misschien wel een van die dagen die je liever niet te veel meemaakt qua imodium gevoel... If you get where we are going.. Dagen vleigen echt voorbij als je lange afstanden reist. En je beseft eigenlijk maart moeilijk wat voor enorme afstanden je soms aflegt als je slaapt.. Toch zaten we in minder dan 2 volle dag terug 2500 km verder en waren we klaar voro een nieuw avontuur.
De laatste dagen ion Mongolie watren zware, alhoewel we ze als spectaculair en een voor een fantastisch beschouwen lijkt uit het gezever hierboven mss dat we nogal gefocussed zijn op onze lichamelijke ongemakken :). Het tegendeel iws waar, niets is zo romantisch, zo leuk en zo inspirerend als samen reizen, je weg zoeken, tegenslag overwinnen en lachen met elkaar als je voor de zoveelste keer 10mg motilim slikt.. Mongolie, we gaaan het missen..
Ons verhaal gaat verder. Dioe overactieve amerikaanse was azo een tipisch nitwit geval met een camera groter dan haarzelf die alleen de functie 'auto' verstaat.. Dus allegeluk was sofie kotsmisseleijk en frank aann het vergaan van kattenhaar allergeie waardoor we haar niet te veel opmerkten. Onderweg van tsttserleg naar het meer zijn we gestopt voor een lunch in een klein dorpje. Daar heeft frank met eigen ogen gezien hoe ze in mongolie nog steeds op de oude manier de beesten slachten. En oude manierm, is de manier zoals het moest volgens Ghenggis Khan. Ze slaan met een hamer het beest op de kop. In dit geval een Bok, tussen de horens. Met een kleine boe (normaal bl;eit, maar het had zojuist een klop gekregen) viel het neer. Direct daarop nam de boer een mes en maakte een kleine snee in de buik en stak zijn bloot hand in de buik/borst holte. Blijkbaar breekt hij daar dan de aorta van het hart af. De hoofdslagader. Zo bloet het dier dood in enkele seconden en ondervind het geen pijnlijke, verzurende doodstrijd, zoals wanner men de keel zou oversnijden. Het lijkt dus gruwelijker dan het is. Ah ja, dit deel was voor de gevoellige magen.
Eens aangekomen in het gebided van het meer begon ons hart over te slaan. Een prachtiog landschap voperde ons het vulkanische gebied in. Puntige rotsformaties met naaldbomen met een haast vuurrode schors. Ther is the white lake. Riep sofie, en ons reisgezelschap mopelde iets in trent van, steek die amerikaanse haar camera.. Het busje zette ons af bij een familie aan het meer met Gers. Wij vroegen hen de weg naar de familie nomaden ons aangeraden door onze gobi-woestijn gids. Het bleken de buren te zijn van de man aan wie we het vroetgen. En niet zijn lievelingsburen, want hij wees ons express de foute weg.. Maar ons verstand van menslijke bullshit overtrof hem en we hadden vlug onze tent opgezet.
De dagen die daarna voglende waren een mengeling van, prachtige uitzichten. Puur genieten van de rust die een enorm, qusi verlaten meer kan uitstralen. Ondergelopen tent. Verhuizen naar een ger en opnieuw genieten van de omgeving met de veel eekhoorntjes. Omvervallen van elkaars flatulenties en hopen ingeslaan conserven eten proberen te verorberen. Ook eekhoorns bleken ons eten te genieten. Vooral de rijst, de haver, de isostar bars en hum omgevende plastiek leken ze te verkiezen. De stouterikken. De vulkaan die het meer gevormd heeft... Dont get how... gaf weer zo een oer gevoel. alsof je net na de eruptie ter p[laatse was en het magma nog kon ruiken. Daar op die heilige vulkaan, vol met stapeltjes stenen vol met geld geprot als offerande...heeft sopfie haar portefeuille wat gespijsd... Terug aan het meer hebben we de voorlaatste dag een paardrij ritje van 6uur genomen. half rond het meer en door de bergen terug. Eigenlijk is het beeld en de sfeer moeilijk t ebeschrijven. Maar de stop bij een bevriend gezinnetje van de paardrij ghids is dat wel. Want het was wat kje kan noemen een authentieke ontmoeting. Zo echt bij de familie, niet op toeristen gerichjt. oprecht. Geen geld aan de poas. We hebben er toast met Yak botter en suiker mogen eten.. Lekker En frank heeft zijn vodka-mannelijkheid mogen bewijzen door veel te veel versgebrouwde yak- vodka te drinken. Onder het uitdagende oog van d4e andere jongens aanwezig die wel eens wouden zien of die jongen kan drinken. En of hij het kan... Hij heeft hun respect gewonnen en ze hebben goed gelachen om zijn rode kaakjes. Warte het niet dat dit dan ook wel de laatste keer in zijn leven is dat hij nog Yak vodka gedronken heeft. Dat monster van een drankje geeft je geen kater, maar # dagen gastro enteriet. % dagen prut langs achter. En het toppunt is dat het achterkomt als eenm bom. De dag zelf voel je je piccobello. Devoglende dag heb je het gevoel dat er iets mankeert. Je maag is weg ofzo.. en de dag erna.. zijn je zorgen over, want je maag heb je nog, alleen komt de ionhoud nu met veel vreugde naar boven... tot savonds laat... Heel gezellig al je op kotsdag ook nog de rit van het witte meer naar Tstserleg moet terugnemen....
De gobi tour was dus op zijn einde gelopen en we bevonden ons in het oude Karakorum (harhorin) toen we de groep verlieten. Na 9dagen zand te eten met een vleugje schaap, was het tijd voor een nieuw avontuur. De volgende morgen van een of andere dag (tijd en datums hebben hier niet veel zegs) sprongen we op de lokale 'lijn' bus richting Tsetserleg. Een 4 uur durende rit doorheen de graslanden van centraal Mongolie. Tussen de families met hun kinderen en hun vers aangekochte goederen in harhorin. Het rook er in de bus naar een mengeling van ons zweet, omvergestote paardenmelk en schaap. Schaap is daar zowat de lijfgeur van de mensen te noemen. Deze combinatie van geurtjes kan mogelijks niet ideaal klinken, maar we waren er al aan gewend. En de busrit was zalig, genoeg beenruimte, en vooral snel. Aangekoemen in Tstserleg heben we onze overrated Bradtguide geraaadpleegd voor de zoektocht naar een schappelijke slaapplaats. Eens iets anders dan een ger! De afsmijt plaats van de bus bleek tot onze vreugde vlak voor de 'Fairfield Guesthouse' te bevinden. Onze slaapplek voor die nacht. Het is een guesthouse opgericht door britten die het schaapevlees en de gers blijkbaar ook beu waren. Het was een welverdiende nachturst, want al het stof dat zich de laatste 10 dagen in onze sinussen had geaccumuleerd, begon stilekesaan zijn weg naar buiten te zoeken. Bij frank zelfs naar binnen en begon zijn hersens aan te vreten. Dafalgan is een held. De volgende morgen ging er een busje voor ons klaarstaan die ons naar het uber kuur oord zou brengen. The white lake (Tsagaan Nuur). Althans zo had onze lieve maar ietwat geretardeerde mongoolse receptioniste belloofd. Dus gepakt en gezakt stonden wij klaar en bleek er geen busje te zijn. Dan maar afgezakt naar de zwarte markt en daar een rit gaan schooien. Na 2uur compagnie zoeken om te prijs de drukken, waren we nog steeds met ons tweetjes. Dat ging kostelijk worden.. ware het niet dat er plots een toerisstenbusje toekwam die ons met veel happiness meenam. En we waren weg naar het meertje van 12 vierkante km. Het reisgezelschap waren een Koreaan die geen scheet engels kon, maar mongools kwam leren door een jaartje iets met scholen te doen. 2 israelische meisjes die 'vegetarsich' zijn en Mongolie als een pretparkje zien. En een overactieve amerikaans meisjes.
we zijn zojuist aangekomen in tsjetsjerleg na een 15 dagen durende trip... en jawel, dit zoveelste hol van pluto heeft werkend INTERNET! Zoals gezegd zijn we dus goed en wel aangekomen in Ulan Bator en zijn we van daaruit op een helse minibusrit doorheen de Gobi vertrokken. Onze reisgezellen waren twee taiwanezen, zij is onderwijzeres, en hij is een advocaat met ambities om de politiek in taiwan te veranderen. Samen met hen, onze driver en een enthousiaste vertalergids hebben we de onmetelijke steppe en woestijn doorstoken. Het is moeilijk om te beschrijven hoe onmetelijk uitgestrekt , hoe eindeloos het hier is. zelfs de fotos zullen maar een flauw aftreksel van de werkelijkheid zijn. Om toch een idee te geven, het was er so;s zodanig leeg dat wannneer je op de hoogste heuvel reed, je naar alle kanten een horizon van 50 km had. En tussen die horizons in was er niets anders dan leegte, prachtige natuur en en af en toe een enzame ger met hele kuddes geiten, paarden en kamelen. Zelden zag je een electriciteitspaal, nergens gebetonneerde paden (wat onze trip wel fel bemoeilijkte). Het overheersende gevoel was een onderdompeling in 1 of ander prehistorisch tijdperk, alsof de dinos elk moment konden opdagen. De eerste nacht was behoorlijk koud, je hebt in de gobi zo'n temperatuurverschillen van meer dan 20 graden en onze taiwaneese vrienden waren hier niet echt op voorzien. Dus kregen ze van onze gids de nodige voorzieningen, nl matras en slaapzak. De volgende ochtend bleek helaas dat ze de slaapzakken gemist hadden en dat ze zich dan maar in hun matras gewikkeld hadden. Uiteraard met rillende nacht als gevolg! maar niet getreurd, ze konden en mee lachen! We zetten onze trip verder en na een dagelijkse woestijnrit van een 5tal uur, bezochten we heilige plaatsen, prachtige rotsformaties, immense duinen, de eerste dinosaurusei-vindplaats... In het laatste heeft Frank zelfs zijn eigen stukje dinosaurusfosiel op de kop kunnen tikken. Na 6 stoffige dagen racend door de woestijn arriveerden we in meer lieftallige landschappen waar de schaapjes zich opperbest voelden en er terug zoiets zots als water was! nog steeds niet uit een kraantje, maar toch, er WAS water! Dit door UNESCO beschermd gebied (Orkhon valley) zou de filmlocatie van menig Lord of the ring-achtige films kunnen zijn. Ter plaatse gingen we paardrijden en de heilige douche bewonderen. Een opnieuw beschermd gebied met een prachtige waterval. We kregen maar niet genoeg van al het water en zakten de volgende dag af naar de hotsprings. Daar vloeide vodka rijkelijk tot zelfs onze gids het koken was verleerd. Lees: eindelijk eens geen voze noodles, maar lekkere yaksteak in een duur restaurant (op zijn kosten). De dag nadien wordt dan ook bekroond als hangoverday. En alsof de goden de goden ons al slecht gezind waren, vielen we tot drie maal toe zonder petrol! een ezel stoot zich hier blijkbaar meer dan 12 maal aan dezelfde steen. De laatste dag van de georganiseerde trip was in Hargorin (Karakorum), waar we genoten van een typische mongoolse bbq. Voldaan gingen we gaan slapen en namen we de volgende dag afscheid van onze vrienden. Vanaf dat moment stonden we op onze eigen benen voor een nieuw avontuur!
Ons independent-travel-verslag horen jullie binnenkort!
We zijn wel en goed aangekomen in Ulan bator. De treinrit met de orient express, weliswaar naar het westen, was magnifiek. Adembenemend, niet te beschrijven.
Mongolie en innermongolie (een priovincie in China) zijn zo onmetelijk uitgestrekt.
De clue is dat we er later nog verder over vertellen, want nu, op dit moment, moeten we onze jeep nemen naar south gobi... Naar dinosaurus fossiel land, naar de brandende rotsen met de heuvels van zout, de duinen met sneeuw, de kamelen en de watervallen, de monasterys, de ultieme loslating van westerse wereld.. geen gsm, geen beton, geen masten, geen vrachtwagens, geen flats Into the wild
En ja we leven dus nog
groetjes en kusvan sofie en eerder een knuffel van frank
Morgen vertrekken we naar Ulan-Bator, de hoofdstad van Mongolie. Om onze eerste china ervaring af te sluiten zijn we gisteren (zondag9aug) naar Chengde op expeditie geweest. Frank had zich laten wijsmaken door een jaar genoot dat de chinese muur daar aangenamer is dan de toeristische plaatsen en dat het een e3xtra pluspunt heeft, een groot park. Nuja, de express trein die ons zou brengen, bleek een russich model te zein uit de glasjonst tijd. Een 4uur durende rit voor 120 km heeft ons dan toch op besteming gebracht. Alle chance verkopen ze hier overaln en altijd water en drinken of Sofie ging zeker uitgemergeld toegekomen zijn. Op een nuchter maag reizen is niet zo aan te raden. Opnieuw bleken de mee-reizende chinezen goed voorzien...met een zak kentucky fried chicken...om 6u30 in de morgen.....
Over de rit valt wel te zeggen dat tot veel verwondering leidde. Beijing zelf is eigenlijk niet zo nontzettend groot, alles je alles, met de rand (waar de meesten wonen) samenpakt heb je een gebied zo groot als Brussel. Met dat verschil dat er hier wel 15 miljoen mieren wonen.. En hoe krijg je die allemaal tesamen? Wel je steekt ze in grote flats, liefst meerdere. Pak ettelijke honderden, en bouw er telkens 5 van het zelfde model in dezelfde kleur.. waauw daar wil toch iedereen wonen... (bedenkend gezicht) Alvast zo geschiedde het hier. Als je trouwens multimiljonair, wat zegik ,miljardair, wilt worden, vindt dan iets uit invm qircos. Want alle gebouwen die gebouwd ziijn voor het era van de centrale airco hebben per kamer een airco hangen... En dat is echt een ongeloofelijk zicht. overal waar je kijkt zie je aircos hangen en draaien.
Alvast aangekomen in Chengde, zetten we onze zoektocht verder naar een hotel. Volgens lonley planet was 1 hotel de moeite en schappelijk van prijs. so be it.. Daar aan de incheck, vraagt die madam of we zeker geen duurdere kamer willen.. Waarom zouden we als we de goedkoopste vragen? ondertussen krijgen we een thermometer onder ons oksel geschoven, terwijl zij nog een rocheltje plaatst. 3 minuten later bleken we niet besmet met influenza... De vrouw brengt ons naar onze kamer.. hmmm kamer.... hotel.. Deze woordenm hebben plots een nieuwe betekenis als je merkt dat de vrouw ons een muffig, sigarettenrookachtig kot (met goede airco) NAAST een houtskooldepot brengt, op 100m van het echte hotel.. Daarom dat ze dus aandrong op een betere kamer. Maar geen geklaagm de kamer was perfect, goedkoop en we hadden geen muurschimmel deze keer!
Onze trip verder gezet, in het park van Chengde.
Ah, hebben we al verteld dat de chuinese muur niet bleek te pqsseren in chengde.. nog op geen 20km omtrek..
Dus in dat park een vette entree betaald (weliswaar in chinese termen) en genoten van het aangename broeikaseffect. Het park had een zalig meer nmet bruggetjes en eilandjes verbonden aan elkaar. Sofie wou zo graag eens een bootje proberen en tussen de chinesen varen.. ALejam frank moest varenm zij zou meedobberen..
Ook hier waren wij attractie nummer 1. Maak dat mee 2 bleekscheten op water..
Toen de lucht wat afkoelde, ons zweet van het peddelen, verdampt was zijn we het park te voet gaan verkennen. Magnifiek. Stijle heuvels met idillische tempeltjes en water vol met lelie achtige mooie bloemen.. Rustgevend.
Na opnieuw vroeg in slaap gevallen te zijn, ditmaal zonder beest dat over 2 maal over Frank en finaal over Sofie kruipt. Het ruipsachtige wezen is bij de laatste mens-oversteek-tocht door sofie de kamer ingekqtqpulteerd, en nooit meer weergezien. ondertussen was wel heel de hutong wakker..
Alvast dus nu geen beest. Goed geslqpen en smorgen naar de lokale markt op verkenning gegaan. Ze verkochten er allerhande soorten fruit en groenten, ook meer exotische gerechten. Maar vooral de krekels in kooitjes, kwakzalfdokters en rottend vlees deden ons ogen knipperen. De mensen waren wel heel vriendelijk, we waren oppnieuw de enige westerlingen, en ze apprecieren het precies dat we bij hun ons eten zochten in plaats van inde fancy hotels.
We hebben een soort van pannekoek met ei, en sauzen en groentjes gegeten. Nog getwijfeld haren zouden laten knippen op de straat of niet en ten slotte toch maar op weg vertrokken naar de steenkoolmijn om onze rugzak te pakken.
Na een vier uur durende busrit warenterug in onzed hoofdstad. Nog zo een gewoonte van de chinesen. je kan onderweg afstappen van de lange afstand bussen, maar dan wel ter hoogte van een splitsing...van de autosnelweg... op die autosnelweg. de bus stopt gewoon even op de pechstrook of zelfs op de rechter rijbaan en doet zijn deur open...
hoedanook, we zijn er mooi in centrum beijing uitgesmeten en we zijn vertrokken naar een prachtige temple in het `temple of heqven` park. Dat was buitengewoon mooi, met een prachtige blauwe hemel. Blinkend goud en de typische chinese krul-daken versierd met nog meer krullige draken.
In het park zijn opnieuw belaagd door een horde chinesen die opnieuw op de foto wouden. Maar we got them back en hebben nu ook een heuse familie foto. Zo voelt dat tus als je beckham als achternaam hebt..
Slenterend door het park hebben we onze weg naar het hotel genomen, weliswaar via de supersnellle metro en zijn we nu klaar voor vertrek naar UB.. avontuurtje 2
Om jullie een beeld te geven van de prijzen hier, want het is de moeite, zeker als je veel inkopen wilt doen:
cocqcolq 40 eurocent (600ml)
biertje van 600ml 50 eurocent
metro ticket, zo ver als je wenst: 20 eurocent
een super deluxe, super veel inktvs en kip op zelf-grill-maaltijd voor 2 personen plus aangepaste dranken: 12 euro
mcdonalds: uzelf volfrette; voor 2: nog geen 6 euro
notmale chinese maaltijd:1,5 euro
ps. we hebben nog steeds geen reisigersmkwaaltjes !
Xieexiee (danku) voor jullie berichtjes. Gisteren, dag 2, was een zwaar bewolkte, regenachtige, jetlag doordrongen dag. Frank worstelde heel de dag om niet rechtstaand in de straat in slaap te vallen en sofie werd zot van alle goedkope winkeltjes. `Waar -o- waar zou ze toch haar kleedje kopen...` Om toch even de rust van de natuur op te zoeken, zijn we afgezakt naar `the summer palace`. Een gigantisch park ten noord-westen van Beijing. Het is een volledig kunstmatig aangelegd park, maar al eeuwen geleden, voor de emperors. Pas begin jaren 1900 is het publiek gemaakt.. Nu moest blijkbaar heel china daar even komen piepen... Met een centraal meer, ettelijke malen de blaaremeersen, en een heuvel volgestouwd met tempels , paden, grotten en zelfs een heuse stenen boot. Dit allemaal in verbinding met een afgedekt pad langs dat meer. Door een sliert van slenterende chinezen baande we onze weg naar meer rustige plaatsjes. Wat wel nog meeviel, de chinese-people zijn blijkbaar niet zo voor heuvels beklimmen.. Alleen jammer van het weer.
Alhoewel dat `weer` iets relatief is. Beijing heeft zijn eigen klimaat. Een mengeling van stof, vocht en hopelijk wat zuurstof, maar vooral veel, heeel veel verbrande diesel en benzine! Nu weten we eindelijk hoe het voelt een kettingroker te zijn! Voordeel aan dit alls, in Belgie kunnen wij binnekort aan de geur van een uitlaat je vertellen wat voor moter onder de kap zit!
Dus naast het puffen, het verwerken van een keiharde kater (lees: jetlag) en te veel vocht in de lucht verliep de dag gesmeerd.Aaangekomen in ons schimmelkot, de luxe suite met airco, zijn we om 8pm in slaapgevallen. Plots werden we wakker geschroken door frank zijn interne klok. We hadden 15 uur geslapen, waren uitgedroogd door de airco en moesten dringend op sight-seeing. Rap ons gewassen en op de fiets gesprongen, zijn we vertrokken naar het centrum. Als je al eens gebrunchd hebt, moet je zeker het onze proberen; niet eten smorgens en je om 13u volstampen met geroosterde inktvis, lijst en geroosterde kip. Doorspoelen met rare thee en terug de baan op. Das pas eten! Met de baan op is letterlijk de baan op. Allen de fiets-baan. Wat wij het fietspad noemen, zou je hier beter fiets-autosnelweg noemen. Zonder overdijven, de fietspaden zijn hier op sommige plaatsen breder dan de E40 richting brussel. Reken daar dan nog eens2 maal een voetpad even breed bij en 2 maal een vier vaksbaan bij, en je hebt een ruwe inschatting van de banen in de hoofdweg hier. De gebouwen daarnaast doen het Atomium zijn ballen verliezen. Heelaas zijn de meest wel in sovjet stijl gebouwd. Veel grijze beton en ieder gebouw ziet er uit als een nucleaire raket basis. Gelukkig zijn ze het beginnen compenseren met wat modernere gebouwen. Super mega hoog gaan ze hier wel niet, want ja, wat heb je aan een skyscraper als de roetgevulde sky op 150meter hangt..vandaar dat ze hier waarschijnlijk zo graag rochelen op de grond, al dat roet moet toch ergens naartoe. Maar heelaas pindakaas, de overheid heeft zelfs dat vernboden, wegens hyienische redenen... Je zou verwachten met al die ginseng dat ze daar toch wat beter tegenkunnen.. :) ngs de immens lange avenues zijn we afgesprongen aan het Tjianamen plein. Onze studenten, onze broeders, die hier gestorven zijn,gegroet en rijkelijk ons zweet op het pavement verspreid. Want zelfs met een uvprotectielaag van factor 2000 (smog) is het hier bakken! Het plein was wel indrukwekkend. Vol met chinezen die allemaal naar `de poort van de hemelse vrede` gapen aan de straatoverkant, niet wetende wat voor drama zich hier 20 jaar geleden afspeelde... En dan die ovedreven aanwezigheid van het leger. Druk in de weer rioolputten met kabels te voorzien..?! Vraag ons ook niet waarom. Het was een emotioneel moment.. wegpinktraan Maar niet voor lang, want de inboorlingen hadden een nieuw slachtoffer om naar te gapen, die hete westerlingen! Eigenlijk doen ze dat overal, zoals we reeds beschreven. Maar vandaag hebben we toch tweemaal mogen pauzeren voor de foto. Alhoewel we de indruk krjigen dat ze het vooral voor Sofie doen, wat wel niet onlogisch is.. Dus vanaf nu zullen we zwarte vierkantjes voor Sofie haat decolte houden, wantja, china is cencuur he! Nogmaals gaan uitrusten in een park, maar nu dat naast de verboden stad. Deze was wel echt rustig. Groot, ook al noemen ze het hier klein en niet te veel chinezen die kakken tussen de bomen zoals langs de straat. Blijkbaar nog zo een gewoonte hier. In plaats van je geld te spenderen aan een pamper voor je kleine, doe hem een broekje aan met een strategisch gesitueerde open flap zodat hij gemakkeloijk al hurkend de straatbomen kan bemesten! Hier wil je echt niet in de foute drol stappen. Na een lange dag, treintikets voor een veel te vroege trein naar een stad in de buurt van china, zijn we uitgebold door het helse avond-verkeer van Beijing. Sofie heeft meermaals haar fiets-bel gebruikt om de stoute autos af te schrikken en Frank probeert gewoon de lokale fietsers te imiteren. Beide manieren bleken succesvol. Nu in ons nest en morgen een hogesnelheidstrein richting Chengde... En charles, chinesen kidnappen wordt nog steeds als niet acceptabel beschoud als je niet tot de overheid behoort!
