Hoe mijn leven plots veranderde na een ruggemerg infarct.
15-04-2012
de verandering
Na vijf uren en een half van operatie werd ik wakker op de midcare afdeling van HHZ Wilgenstraat in Roeselare.Het was ondertussen al donker en het enige waar ik aan dacht was: dat ik dorst had en wilde overgeven. Alleen een verpleger en mijn vrouw waren in de verduisterde kamer aanwezig. Ik kreeg een beetje water die uit een spuitbus kwam, eigenlijk mocht ik nog niets drinken. s'Morgen kwam de Neuroloog langs die mij opereerde met de uitslag, alles van de bloeding was proper gemaakt en mijn ruggemerg werd zoveel mogelijk vrijgemaakt. De dagen die er opvolgde waren er van realisatie en van verdringen. Niet alleen van de pijn maar ook van ongeloof dat er niks meer van gevoel in mijn benen zat, alleen een heel klein beetje in mijn rechter teen. In de eerste dagen zag ik verschillende dokters, specialisten het was precies of ik een speciaal geval was. Later bleek dit ook....... allez toch voor het HHZ. Dan starte het voor mij,een confrontatie van mijn volledig veranderde lichaamsbouw zowel wat gevoel of lichaamlijk.Overal op mijn lichaam waren er zuignappen aanwezig die allerlei geluiden maakten vanaf erbij mij iets gaande was. Ja zelf als ik huilde of aan het lachen was. Constant kreeg ik mee dat nu de volgende stap de revalidatie was alsof aan de trap stond om af te dalen naar de hel. De neuroloog van zijn kant hoopt ergens in wonderen maar gaf toch mee dat de beschadiging ter hoogte van T6 te veel was maar dat het niet uigesloten was om terug te kunnen stappen maar dan herpakt hij zich en liet hij weten dat het % toch heel klein is.
Wat mij heel erg opviel was het bijzondere goed weer voor de tijd van het jaar, het was als of het weer blij was om mij zo te zien liggen, ik had verdriet ..... hoe moet dit nu verder....dan was er ergens de aanvaarding van ik kan het nog verder vertellen. dit alles was vooral in mijn eerste 3dagen zo. Aan deze woorden hou ik mij tot op vandaag nog altijd vast en geef ik mezelf de moed dit te aanvaarden. Veertiendagen heb ik op midcare gelegen met heel positieve ervaringen van hoe verzorging moet zijn, waavoor mijn dank aan Bart en Mireille. Mijn enige negatieve ervaring was het in contact komen met de anale touché: er was een verpleegstertje die daar nogal heel erg fanatiek mee omging, als je een dag of 2 niet naar het toilet kunt gaan is dat haar oplossing. Laat het ons het zo zeggen: zoals het laat vermoeden zo voelt het ook. de volgende dagen keek ik iedere keer heel goed naar de handen van de verpleging, hopend de vingers niet te dik waren: na 11 dagen kwam er een dame op bezoek met het uitzoeken van mijn profiel om toegewezen te kunnen worden aan het revalidatiecetrum. Het kwam echt over bij mij van hoe blij ik eigenlijk wel mocht zijn dat ik werd toegestaan. Was het dan toch de trap naar de Hel?
Op 9 april 2011 om 13:11 veranderde mij leven totaal.
Wij stonden klaar voor middagje Nieuwpoort, vrouw nog boven voor de laatste hand aan haar haar te leggen. Ik nam ons zoontje Cédric apart om hem duidelijk te maken dat hij niet zo zenuwwachtig moet zijn en dat hij ondertussen zijn brommetje al in gang mocht zetten, op dat moment kreeg ik enorme electrische schokken door mijn buik. Geen stap kon ik nog zetten,alleen angst voor het onbekende kwam in mijn gedachten.... wat is dit?... had Cédric iets elektrisch in zijn hadden?... wat heb ik?.... is dit een bacterie in mij buik?.... wat ben ik bang... Ik riep mijn vrouw toe "bel aub de 112 het is echt dringend" Mijn vrouw kwam onmiddellijk naar beneden en belde de hulpdiensten, zoals het overal beschreven staat was het dus ook zo dat 1 minuut heel lang duurde wanneer je op iets moet wachten laat staan 8 minuten. tijden het wachten gaf ik mijn vrouw de taak mee dat er nog papieren van het werk in mijn tas zaten en dat die voor maandag op het werk moeten zijn. Wanneer de hulpdiensten eindelijk toekwamen had ik ondertussen al een elektrische shock of 3 ontvangen en zat ik al op mijn handen en knieën en voelde ik het gevoel al volledig uit mijn linker been gaan of beter het voelde heel krampachtig aan zoals je hele been slaapt. De verpleger van de 112 vroeg wat er scheede en maande mij aan om kalm te blijven ( dat moet je maar eens proberen als je voelt dat alles één voor één aan het uit vallen is) Na beraad tussen verplegers is dan onmiddellijk beslist om de MUG er bij te halen want zij durfden mij niet te verplaatsten.Terug 8min wachten op de MUG. De MUG arts stond ook voor een raadsel iedereen dacht constant dat er iets mis was in mijn buik. De arts riep mijn vrouw naar buiten en zij " mevrouw het spijt ik kan geen diagnose stellen, hij moet dringend weg maar kunnen en durven hem niks geven". na telefonisch contact met de spoed van het " Heilig Hart Ziekenhuis Roeselaere " werd beslist om mij naar daar te brengen daar stond de MIR en de CTscan al klaar om te weten wat er loos was met mijn lichaam. Op de spoed aangekomen kermde ik van de pijn en had ik angst op wat nog ging komen. Op dat moment kwam er een heel struise man binnen die ik dacht dat het een dokter was ( bleek later ook een verpleger te zijn)die vroeg nogal nors " moet dit met zoveel lawaai" maar ik kon die pijnen niet bedwingen en terwijl er een verpleger mijn hemd wilde af doen kreeg ik terug een schock maar echt een hele erge, ik voelde mijn benen totaal niet meer. ik hoopte dat ik nu het bewust zijn zou verliezen maar niks was minder waar. Uiteindelijk gaf de norse verpleger mij valium. Ik sufte op weg naar de scans langzaam weg. Dan kwam het zware verdict: "mr franck ik ben neuroloog dr Van Houwaert ik heb slecht nieuws voor u, u deed een bloeding in uw ruggemerg wij moeten u onmiddellijk met spoed opereren wij weten niet wat het resultaat zal zijn maar er is geen keuze. Later bleek dat ging over leven en dood maar op dat moment besefte we de ernst er niet van in tot ik vroeg hoeveel keer hij al zo een operatie had uitgevoerd en hij zij:"dat gaat nu de 2 keer zijn en de eerst keer is het goed afgelopen, ik stel mij voor dat je nu nog iemand wil bellen maar voegde eraan toe elke sec is er één gewonnen is" en ze begonnen mij al naar operatie kwartier te rijden Ondertussen belde ik naar mijn moeder om haar te vertellen wat er gaande was en dat ik heel veel schrik had dat ik er niet levend uit zou komen. Meer kon ik ook niet meer vertellen want de arts liet mij verstaan dat ik de verbing moet verbreken en dat ik NU afscheid met mijn vrouw moet nemen. Emely mijn vrouw zij: "laat mij aub niet alleen vecht aub ook al kan je niet meer lopen vecht toch dat je er nog bent om uw kinderen te zien opgroeien" Met die laatste woorden ben ik binnen gegaan in operatiekwartier, daar wachte al de anesthesist om mij te verdoven, ik liet die man nog weten wanneer ik er er niet uit zou komen ik alle dagen aan zijn bed zou komen spoken, met die woorden ging ik dromenland om na vijf uren en een half weer wakker te worden.
