6 h ’s ochtends: de wekker gaat genadeloos af,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Voor de ene iets wat hij gisteren al had gezien,

Voor de andere de tweede helft van de dag voordien,

Voor allebei het uitzitten van Gods straf.

Boterhammen met choco worden gulzig naar binnen gewerkt,

De ene staart uitzichtloos in een kommetje muesli,

De ene is ietwat enthousiast, de andere ronduit depri,

Maar allebei zijn ze door het zaligmakende idee van de gouden kooi gesterkt.

6 h 30: schoenen genoeg, maar toch wordt er door de ene naar hetzelfde paar gegrepen,

Uiterlijk vertoon en ‘kleurrijker dan kaki’ zijn bij de andere van ondergeschikt belang.

De routine boezemt de ene gelatenheid in, de andere maakt ze bang.

Een gegevenheid die alleen door Fod en Kleinpierke wordt begrepen.

7 h: voor de meeste mensen tijd om stralend van energie te bruisen,

Voor de ene echter tijd om alweer tussen het gepeupel in de trein te zitten verslijten,

Voor de andere de gelegenheid om van die vergeten chocoladekoek te bijten.

Voor allebei het moment om al te denken aan het beeld van de schop en het kuisen.

7 h 30: De ene neemt gezwind voorsprong op de andere om het station te verlaten,

De andere kijkt vol ergernis hoe die ene zo snel mogelijk in het hol naar binnen wil.

Zelf staat de andere als aan de grond genageld, stokstijf en stil.

Tot ze uiteindelijk ook zelf zwicht voor alweer een dag vol zwarte gaten.

8 h: groene thee met jasmijn of vanille is iets wat de ene zal verblijden,

Voor de andere is een spurt naar de koffiemachine  een noodzakelijk kwaad,

Daarop volgt de dagelijkse sprint naar de plek waar het louter om uitscheiden gaat.

En voor allebei de plek waar we ons de komende 7 h 36 lekker gaan kastijden…