Op 11 oktober overleed compleet onverwacht mijn man op 66-jarige leeftijd. Een abdominaal aneurysma maakte een einde aan ons 30-jarig samenzijn. Enkele weken later ontdekte mijn dochter het boek "Taal zonder mij" van Kristien Hemmerechts waarin zij terugblikt op haar leven met en de eveneens plotse dood van Herman de Coninck. Het trof ons dat er zoveel gelijkenissen waren tussen H.d.C. en mijn man. Niet alleen overleden beiden veel te jong aan een aneurysma en John was weliswaar geen schrijver, noch een fervent lezer, hun levensstijl vertoont veel gelijkenissen.

Volgende fragmenten uit het boek konden even goed over mijn man geschreven zijn:

"Want Herman speelde Russische roulette met zijn gezondheid, wist wat hij zou vernemen als hij zich liet onderzoeken: geen sigaretten meer, geen alcohol, of althans minder, geen zwarte koffie meer of althans minder, meer lichaamsbeweging..." p.74

"Herman zag er moe en oud uit, en was sterk vermagerd. Hij at erg weinig, had nog meer moeite dan anders om op te staan. Na zijn dood speculeerden zijn familie en vrienden eindeloos over de vraag of hij al dan niet geweten had dat zijn dagen waren geteld. Hij leefde al jaren met pijn in de borst, in zijn rug, in zijn longen, noemde die pijn zijn kanker die hij eruit moest lopen, en waarvoor hij zich zeker niet wilde laten onderzoeken, hij wist wel wat hij te horen zou krijgen: geen sigaretten meer. Herman viel nog liever dood..." p.75

"De laatste vrouw in zijn leven. De vrouw in wiens armen hij stierf. De vrouw van wie hij mocht." p.83

Dit is mijn afscheidsbrief aan mijn maatje:

"Toen ik je leerde kennen was ik 24, jij 36.

Je sloot een weddenschap af met een collega:’ Binnen de 3 weken is ze de mijn!’

Het heeft je 3 maanden en ettelijke boeketten witte bloemen gekost om me te veroveren, maar het werden dan wel 30 gelukkige jaren samen.

Wij hebben letterlijk lief en leed gedeeld. We hebben mekaar nooit in de steek gelaten. We hebben heel mooie avonturen beleefd,  en vooral je hebt me twee fantastische kinderen gegeven.

Maar we hebben ook letterlijk zwarte sneeuw gezien, toen die vreselijke  ziekte je het onmogelijk maakte je droomjob verder te zetten.

Het was ook toen dat we beseften wie onze echte vrienden waren. En dat waren er niet veel.

Maar samen zijn we uit een diepe put gekropen en waren we klaar voor nieuwe avonturen.

Tijd om aan ons eigen te denken en ons nieuwe nestje in te richten. Wat was je opgetogen, het was helemaal je goesting.

En volgende zomer zouden we samen die lang geplande  cruise langs de Italiaanse kust maken.

Met wie moet ik nu al die avonturen delen?

En wie gaat nu de was opvouwen? Wie stelt 's avonds de koffiemachine stand-by?

Wie zet de vuilbakken buiten? Wie praat overdag stiekem met Flora?

Al die kleine dingen, je beseft pas wat je hebt als het er niet meer is.

Just call me to say you love me, John!"

12-11-2014 om 19:32 geschreven door Fran