Plots was de wind weg uit mijn hoofd, de frisse bries die mijn gedachten nieuwe stimulansen gaf. Uitgerangeerde ideeën bleven steken en verstoften. Geen frisse gedachten meer die mij nieuwe moed gaven en helderheid brachten bij plots komende problemen.

Het vergezicht was zo uitgestrekt dat de kromming van de aarde zichtbaar was. De horizon was niet langer horizontaal maar een lichte boog. En de witte wolken raakten de aardoppervlakte en verdwenen dan langzaam uit het zicht naar beneden. Al werden ze de grond ingetrokken.

Verder was er geen enkel ander element die dit rustgevende landschap verstoorde.

De stilte overweldigde mij, stilte die je adem beneemt en waar je oren van ruisten alsof je het bloed hoorde stromen doorheen je aders. Kijk naar de oneindigheid zolang het blijft duren. Oneindige luchten en wachten op de wind die met je haren spelen, glijden langs je huid en je nieuwe gedachten bracht. Oneindig klein, zo voelde ik me en bang.

Ken je dat gevoel van onzekerheid? Koude rillingen over je lichaam en niets meer verlangen. Je laten leven en wachten.

En daar helemaal achteraan waar hemel en aarde één zijn bewoog een zwarte stip van links naar rechts. Als een kleine mier die zich een weg zoekt. En tezelfdertijd trok een glanzende stip een witte streep doorheen de blauwe lucht. Een abstract schilderij werd voor mijn ogen gemaakt. Een kunstwerk in wording. En in mijn hoofd was slechts één vraag. Waar gingen ze heen?

Terwijl ik daar stond ging de tijd heel langzaam voorbij en er gebeurde verder niets. De wereld stond stil in beelden van een fractie van een seconde, bevroren voor altijd, een tijdsopname met één klik van mijn fototoestel. En toen was alles weer leeg. Leeg als mijn gedachten. Wachten op de wind die komen zou.