Ik ben moe vandaag. Ik voel me moe vandaag. Een volledig gevuld hoofd heb ik. Opgevuld met gedachten en indrukken en emoties. Zo proppensvol dat er niets meer bij kan.

Lentemoeheid zouden sommigen het noemen. Het zou kunnen maar ik weet het niet. Het zou kunnen dat het nieuw leven dat overal in de natuur begint te borrelen mij parten speelt. Dat mijn niet meer zo jonge lichaam geen raad weet met al dat nieuw geweld. Of zou het zijn dat nieuw leven weer nieuwe kansen betekent. Lentemoeheid of winterblues? Lusteloos, een ineengezakte pudding, allemaal woorden die in mij opkomen om het gevoel te beschrijven dat ik niet kan verklaren.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

“Zijn uiterlijk vertoon is stil en rustig maar binnenin broeit het. Innerlijke onrustheid, vol wilde onuitgevoerde plannen.  Het niet meer kunnen schrijven, alles laten uitvloeien in woorden en zinnen. Er gebeurt helemaal niets opwindends om neer te schrijven. De dagen gaan voorbij als een horizontale lijn. Enkel de angst in hem bleef. En zijn fantasie om uit de grijsheid van zijn bestaan te vluchten. Hij wou je vertellen dat hij een spannend leven had vol interessante gebeurtenissen, boeiende ontmoetingen maar het waren slechts boekenwijsheden, niets meer. En zijn omzwervingen zaten in zijn hoofd. Hij kwam de laatste tijd zijn huis niet meer uit. Zijn levenslust verdween.”

Waarom heb ik toch steeds het gevoel dat bij mij alles fout loopt, dat ik altijd tegenslag heb.

Zelfs als ik zo gelukkig ben zoals nu voel ik het. Ik ben een product van deze verzuurde maatschappij, ze heeft mij in feite zelf zo gemaakt. Vol uitstervend enthousiasme, verkeerde beslissingen en nutteloosheid, het niet echt kunnen, van alles een beetje, er naar kijken en er niets aan doen. Burnout van het leven.