Maandag, 2 juni 2014 om 0130u (Yerevan tijd), tuut tuut tuut, daar gaat het wekkeralarm. Na een mini sloppeke, even opfrissen en valiezen verzamelen in de lobby. Het leek wel dat er nog zotten waren die ons wilden uitzwaaien, maar nee hoor, het waren nog enkele Armeense overlevers van een feestelijke avond / nacht.
Stipt om 2u staat het busje met onze vaste chauffeur en gids voor ons hotel, en kan voor de laatste maal de koffercarrousel beginnen. Stoemp stoemp, alle koffers erin en hop richting luchthaven Yerevan. De check-in verloopt vlot, dan volgt er een emotioneel afscheid van Gaya en chauffeur en laten we ze achter in Yerevan, waar voor hen weer een volgende werkdag bijna kan beginnen. Daar alles zo vlot verliep is er nog tijd voor de tax free shop en vooral voor een koffie. All aboard ! Het vliegtuig in voor ons eertste deel van de terugvlucht richting Wenen. Het ontbijt aan boord bestond uit een eitje (de ei van de eitjes ei en niet de ij van de ijsjes ij !) met tomaat en champignon en een broodje, en nog een koffeke, om wakker te blijven! Ja saluu, het afruimen was nog niet goed achter de rug of de oogschelen vielen dicht. Bij navraag was dit het geval bij heel veel Creanen. Na een vlucht van 3u20min zette het vliegtuig de wielen aan de grond te Wenen, daar hadden we welgeteld 45 min tijd om onze aansluiting te nemen richting Brussel. De Weense luchtvaartautoriteiten beslisten nog wel even om een rondje "safety first" te organiseren, broekriem uit, zakken leeg, lijfje tast, bagage snuffel, enz, enz... en de tijd die tikte ongenadig verder. Snelle Brigitte wist in een supertijd nog een luchtje te kopen en een plasje te doen en mooi op tijd aan de gate te verschijnen. Allez allez roulez, allemaal doorschuiven en de vlieger in voor de laatste trip Wenen - Brussel, raar maar waar, alle Creaanse koppels werden gescheiden, op één na, ikke en mijn madam. Voor we goed en wel onze koek en drank hadden verobberd, werd de daling richting Brussel al ingezet. De koffers verzamelen, alle Creanen verzamelen, de chauffeurs van onze busjes gevonden, tijd voor afscheid, maar toen kwam er echter nog een mooie surprise op te proppen, ik mocht van Jos nog een lekkere fles ARARAT cognac, voor mijn bijdrage in deze reis, namelijk deze blog, ontvangen. Ik zei het al in mijn vorige blog, Holy Jozef ! Iedereen moe maar voldaan thuis aangekomen, vrienden, familie, echtgenoot groeten....
Beste mensen, ik dacht met deze blog, alle thuisblijvers een leuke inkijk te hebben kunnen geven in het doen en laten van de Creanen in Armenië, maar tevens ook wat nuttige info over het land. Ik hoop dat het voor jullie net zo plezant was als voor mezelf, en wil ik jullie ook danken voor jullie dagelijkse leesstondes hier op deze blog. Ik hou hem nog even actief, zodoende iedereen het nog allemaal eens kan nalezen, afprinten en eventueel doorgeven aan anderen... Grtjs, Tony. ;-)
Zo, zo, ons laatste dag te Yerevan, feestdag vandaag te Armenië, ik bespaar u de Armeense naam, het komt neer op het volgende "Blessing day of the child", int Vloms, kinnekesdag. Een goede reden om er een spirituele halve dag van te maken. Jan liet het allemaal even aan zich passeren en koos voor een dagje Yerevan centrum, maar kon tevens genieten van enkele leuke optredens op het Cascade plein. Wij reden met de bus voorbij een wodka fabriek, voorbij Ararat cognac fabriek en voorbij de Kilikia brouwerij, en ni willen stoppen hé ! We stopten aan de overblijfselen van het klooster van Zvartnots (foto 1) van hier uit zou de Ararat berg zich op zijn mooiste laten zien, maar helaas was hij gehuld in een dikke mist. Dan verder naar de maagdenkerk (foto 2), ik vrees dat er zelfs in Armenië nog moeilijk maagden te vangen vallen, ach ja, ik zeg altijd, wie niet waagt, blijft maagd! En dan om onze spirituele toer helemaal compleet te maken, ging het richting de kathedraal van Yerevan (foto 3), eigenlijk de hoofdzetel van de Katholikos, das zoiets zoals de paus bij ons. Indien de Katholikos aanwezig is te Yerevan zou hij de mis voorgaan, maar mijnheer lag nog met een kater in bed na zijn feestje in het klooster van Tatev. Blijkbaar hebben ze goeie miswijn hier in de kerken ! Het moet gezegd, een mis in de kathedraal (foto 4) is wel speciaal, de vele priesters en een prachtig zangkoor. Ik wou jullie een degelijke foto van de mis afleveren, maar een Duitse tank van 100kg, verhinderde mij meermaals dit te doen. Grrrrrrr, sie unglaubliche schwei....und, nee Tony, ni doen, je bent in het Heilige huis van de Heer en dan mag je geen lelijke woorden gebruiken en het was ook al een wat oudere dame, dus don't mention the war! Dus snel gaan afkoelen buiten de kathedraal in 35 graden en even binnenpiepen in de souvenirshop. Op de weg terug passeerden we nog een openbare markt, best wel gezellig, maar met slechts een half uurtje tijd, kwamen veel vrouwen tijd tekort om deftig wat souvenirs uit te zoeken. De beste vangst was voor Guy, die vond er speciale Russische modelauto's, Lutgarde, een typisch Armeens kruidenpotje en Karin, die vond er geweldige..... operatie-instrumenten?
Dan op weg naar een tapijtenfabriek, waar we werden opgewacht door de lokale Piet Huysentruyt (foto 5) die onze lunch zou prepareren. Na een demonstratie, waar ook enkele Creaanse keukenprinsen aan meehielpen(foto 6), werd onze lunch in stukken en brokken geserveerd. Onze Armeense Piet stond dan nog een hele tijd met een glas cognac voor mijn neus te draaien, maar eens trakteren, nee dat zat er ni in zene, ja met wat kruidige thee, joeng toch! Na de culinaire show, was het tijd voor nog wat zang en dans (in typische klederdracht, wel mooi)(foto 7). En om af te sluiten, kregen we nog een toer in de fabriek, even dachten we nog een groot vliegend tapijt te kopen om zo richting België te komen, maar we zullen het wel op ons vliegtuig houden.
's Avonds werden we door het reisbureel uitgenodigd op een afscheidsdiner, in een grote zaal in Yerevan Tavern, met muziek en zang, lekker eten en een prachtige afscheidstaart. Jan en Walter werden nog beloond met een persoonlijke fles Kilikia bier met hun foto afgebeeld op het etiket. Daarna terug naar het hotel voor een korte slaapstop, want om 2u plaatselijke tijd komt het busje ons ophalen richting luchthaven, om zo onze terugvlucht in te zetten. Maar meer daarover in de volgende blogepisode... ik wil alvast iedereen bedanken voor de leuke tijd samen: onze chauffeur, voor zijn ongelooflijke stuurkunsten door berg en dal en in het immer hectische Yerevan, Gaya, voor haar voortreffelijke gidsen, "stuntvrouw" Lutgarde (specialisatie, blindelings oversteken van gevaarlijke hoofdwegen), "een Wimmeke doen" (fotografeert sneller dan zijn schaduw) Wim, dancing queen Marianne, Holy Jozef (zonder woorden), mijn madam Wendy, "one dollar please" Sylvia en "Kilikia" Jan, "vappi en awel ja" Brigitte, mijn koffiebroeder in crime Guy, "basstem niet zingende Kilikia broeder" Walter en "bird stop" Karin. Grtjs, bloggie Tony.
De laatste trip van onze rondreis door Armenië, via enkele tussenstops ging het terug naar onze "homebase", Yerevan, Cascade Hotel. De dag startte al goed, koffers verzamelen voor de bus, voor de zoveelste inlaadprocedure in bus en extra bakkoffer. Hoe zit dat nu tussen Walter en de chauffeur ? Wel dit in- en uitladen neemt wel wat tijd in beslag en de chauffeur kan dan ook wat hulp gebruiken, Walter offerde zich al snel op om zich ten dienste te stellen om die bakkoffer open te houden, en elke keer dat de procedure van het in- of uitladen moest beginnen roept de chauffeur al luid "WALTER, WALTER!". Maw, tzen goei kameraden! Bij het vertrek vanuit het hotel te Yeghenadzor werden we nog vriendelijk uitgezwaaid door al het personeel. Alhoewel vriendelijk, Guy werd nog door de hotelmanager aanzien als alcoholieker, arme Guy, geen geluk voor jou, of net wel,... De chauffeur moest nog steeds de beloofde taart halen voor Gaia en net voor die winkel staat er toch wel ne prachtige old timer (foto 1) zeker. Tzen toch allemaal old timers hoor ik jullie al denken, klopt, maar dit was toch een prachtexemplaar. Karin die nog steeds een beetje leed onder hare beet, wou deze nog snel even behandelen in de bus, inwrijven met wodka en een slok water, maar ze deed het wel net andersom, foei Karin zo vroeg al aan de drank!
Volgende stop was T'rchuneri (birds) cave of vogelsgrot, in deze grot (foto 2) wordt archelogisch werk verricht, maar slechts 20% is er nog maar van voltooid, helaas wederom een probleem van centen, of beter gezegd van geen centen te hebben. Daar de grot nog niet open is voor het grote publiek en nog steeds werken aan de gang zijn was het strikt verboden om genomen foto's te publiceren en / of op het internet te plaatsen. Daarom enkel de ingang van de grot op deze blog, ik had men leven al geriskeerd om die foto van dat politiekarreke op deze blog te smijten (jeep safari, weet je nog) en een Armeens prison zegt me niks. En dan verder naar Novarank om een...., jaja, wie kan het raden, tien punten vraag, juist ja, .... een kloosterke (foto 3), we hadden ze blijkbaar nog ni allemaal gedaan. Dit klooster werd vandaag ook bezocht door een joelende en overdreven enthousiaste lokale massa Armeniërs, zodat het een (te) drukke boel werd. Daarenboven werden ik en Guy meermaals gekiekt door de lokale vrouwengilde, ik weet niet voor wie ze ons zagen, misschien voor den dikke en den dunne, maar het bleef een vreemd tafreel. Wendy en Brigitte probeerden er nog munt uit te slaan, maar van pooisters moesten ze niks hebben. Via een tussenstop in de plaatselijke souvenirshop, terug de bus op, richting de grottaverne voor onze lunch. Een aparte ervaring, het vlees werd gebakken / geroosterd in ondergrondse ovens, vlees uit een putteke, tis eens wat anders. In de grot mochten we nog wijn proeven (foto 4), granaatappelwijn, kersenwijn en verder nog droge en halfzoete rode wijn, allemaal even lekker! Even een culinair intermezzo, sorry Alidoor, met op het einde nog een lekker stukje chocoladecake die onze chauffeur had gekocht, mmmmm.
Dan onze reis verderzetten richting Yerevan, dit ging door de Ararat vallei, waar veel ooievaars zich komen nestelen (foto 5), even een Karin stop / birds stop plegen, iedereen de bus uit en klikken maar met die fototoestellen. Ik heb ook een poging gedaan, maar voor het betere werk zal u toch contact moeten opnemen met één van de Creanen. Dit in- en uitstappen bij zo'n fotostop is en blijft ook weer een belevenis, wie is er nog achter, alle materiaal terug aan boord, enz... Niks beter dan een strak uit te voeren dril om alles zo vlot mogelijk te laten verlopen en dan is er niks zo efficiënt als ne goeie moffen dril en deze ging als volgt: EINSTEIGEN, EINS ZWEI, EINS ZWEI UND KLAKKEN MET DIE HAKKEN.... Voor ons te droppen in het hotel te Yerevan, passeerden we nog langs Khor Virap (foto 6), inderdaad, om het af te leren, een klooster, maar deze maal maakte het landschap heel veel goed, een prachtzicht op de berg Ararat. De heilige berg voor menig Armeniër, want het was daar dat Noah zijne beestenboot had geparkeerd. De loden hitte, rond de 35 graden, had ondertussen iedereen futloos gemaakt en iedereen begon ook te snakken naar een verfrissende douche.
Oef, eindelijk terug in Yerevan, en dit na een rondtrip van +/- 2000 km. 's Avonds, trokken we nog met Gaia en onze chauffeur naar ons stamrestaurant voor een lekker stukje vlees, al waren er nog enkelen onder ons het groensels niet beu gegeten en bestelde nog een salaadje. Voor mij was het toch tijd voor een pepersteak met frietjes, njam, njam. Nu snel onder de wol, want morgenvroeg wacht ons de zondagsmis en nog een marktje. In de namiddag nog wat vrije tijd, dan in de avond het afscheidsdiner en dan worden we opgepikt rond 1u 's nachts om zo onze terugvlucht richting Brussel in te zetten. Maar dat verslagje krijgen jullie later...
Na een kwartiertje tuffen kwamen we aan bij de "wings of Tatev", 5752m lange rit richting kloostercomplex van Tatev (foto 1, 2, 3 en 4). Verscheidene Creanen waren er niet zo scheutig op om zo hoog van grond te komen. Enkelen kregen al een lichtgrijze schijn, al kan dat door iets anders veroorzaakt zijn. Een lokale werknemer was namelijk de ballustrades aan het verfspuiten en vond het niet nodig om een bordje "pas geverfd" achter te laten. Stipt om 16u vertrok onze rit, en een stevive bries zorgde onderweg voor enkele special effects, vooral op onze gezichten. De vapeurs van Brigitte zijn precies besmettelijk, want nog anderen namen deze spontaan over. Het uitzicht fenomenaal, het klooster gelegen in een prachtig decor, onnodig jullie te vertellen dat menig fotograaf zijn hart kon ophalen (foto 5, 6 en 7). Iedereen zal wel toegeven dat de 2 reuze hagedissen de show stalen in het klooster, echte modellen waren het ! Na 2 uur rondhangen in en rond het klooster, sommigen zochten al iets eerder het randgebeuren op, zo vond Jan zijn vriendin (kilikia)in een kroegje in de buurt, al was de cafébaas van dienst niet zo gewillig om deze zomaar af te staan, was het tijd om terug te zweven richting ons busje. Daar kregen we de mededeling dat het nog 2u rijden was naar ons hotel. Nu ja, hoe breng je nog zo'n lange busrit het beste door, wel door verscheidene klassiekers ten berde te brengen, kinderliedjes, Vlaamsche liedjes, de Strangers, schunnige liedjes,... alles passeerde de revue, het ene al wat valser dan het andere, maar ja... We waren even zangclub CREA, de Pol zal het graag horen,... maar onder het moto, ALLES BONNE MET DANONE, vloog de tijd zo om en kwamen we aan het restaurant van dienst. Een restaurant bestaande uit verschillende hutjes gelegen naast een grote kikkerpoel. De vermoeide Creaanse benen werden nog wel op de proef gesteld, een live bandje heette ons welkom en enkele overenthousiaste Armeniėrs, schaarden verscheidene Creanen bij hun nekvel om een Armeense dans ten show te geven, mooi benenspel al was de coördinatie soms wat zoek. Alhoewel we de kikkers spontaan hoorden kwetteren, werd ons na de koude schotel, ja hoor weer komkommer en tomaten (het komkommert bij mij de strot al uit), lekkere vis beloofd. Wat bleek, die vis leek verdacht veel op kip, onze vis was blijkbaar in een ander hutje terecht gekomen. Grrrr... nu ja, wat maakte het uit, de vermoeidheid was groot en de roep om het bedje ook. Morgen nog meer over de speciale relatie tussen de chauffeur en Walter, maar voor nu, zzzzzzzzzzzzz, sloppel, zzzzzzzzzzzzzzzzzz
Hallo beste bloggezelschap, vandaag een lange dag achter de boeg, zomaar liefts 6u in de bus moeten vertoeven. We verlieten Meghri met zicht op de Iraanse grens (foto1), door de bergen richting het geboortedorp van Gaia om daar te lunchen. Even flitste het door ons hoofd om ons bloot gat te laten zien richting dubbele pinnekesdraad en Iran, maar bij nader inzien wilden we de goede relatie tussen beide landen niet verstoren. Ook zou het een te groot risico geweest zijn voor de busruiten met het VKZC-syndroom van gisteren in gedachte. De lange rit werd voortgezet richting Meghri gebergte, maar bij de eerste beklimming begon er wat te piepen en te flikkeren op het dashbord van ons busje. Langs de kant van de weg in panne (foto 2) werd ons deel. Een vlugge herstelling leek in de maak, maar toen we even later terug demareerde, hoorden we wederom een plof en terug stille staan geblazen. Allemaal uitstappen ! Dit gaf de natuurfotografen onder ons de kans om verscheidene plantjes, bloemen, diertjes,... vast te leggen op de gevoelige plaat. Ik kon zelf net een uniek Armeens superhagedis fotograferen (foto 3), een zeldzaam exemplaar. Karin trok tot diep in het struikgewas door en werd door iets gebeten. Even dachten we nog dat "den bijter" van dienst het slachtoffer ging zijn, maar even later zagen we een dikke bult op Karin's enkel. De lokale Armeense bevolking heeft daar zijn eigen geneesmiddel voor, op regelmatige wijze de wonde deppen met wodka. Ik zelf had geen last van de insecten, maar dat kan wel liggen aan die 2 badkuipen cognac van de vorige avond. Ook bepaalde delen van Marianne's lichaamsdelen werden lastig van de lange herstellingsbeurt en dit resulteerde in bermzitten en de omgeving nog wat groener maken. Met wat hulp van Brigittes tape, Karins doekje, werd bet euvel toch verholpen en konden we onze weg voortzetten. Na veel gezwoeg van onze chauffeur in het bochtenrijke parcours, bereikten we de top op 2535m van de Meghri Passing, een korte fotostop (foto 4) en verder om zo onze verloren tijd in te halen. We kwamen na een dikke 4u busje rijden aan in Shinyhayr (foto 5) het geboortedorp van Gaia (gids), verkreukeld en hongerig namen we plaats aan tafel bij de mama van Gaia (foto 6), Brigitte die nog wat last had van vlotte doorstroming in het kanaal der darmen, hield het bij een karige maaltijd (foto 7). De mama van Gaia is een lieve madam, want al gauw kwam ze opzetten met eigen gestookte wodka van 60°. Best lekker en ineens alle bacterieën verdelgd ! Spijtig genoeg moesten we afscheid nemen, want de langste kabelbaan ter wereld was op ons aan het wachten.
Hoi beste volgers der Creanen te Armenië, Russische bouwstijl vroegen jullie zich af, voila hierbij een foto van ons hotel te Goris (foto 1). Eens den bunker verlaten ging het richting de rand van de stad voor de grotwoningen (foto 2), in de oorlog dienend als schuilplaats, nu als rustplaats voor dieren. Jullie hadden / hebben de verkiezingsstress, bij ons was de uitslag "zwarte donderdag"! Wendy de pillendealer van dienst leverde zwarte pillen aan alle Creanen die leden aan het syndroom van VKZC (vlotte kaka zonder controle), diaree dus. Was het de wilde piknik, het water ? Wie zal het zeggen... maar onze medicijnvrouw van dienst kreeg iedereen stilletjesaan weer op de been. Alhoewel de groepsfoto (foto 3)van onderweg iets anders doet vermoeden, het lag niet aan het fototoestel, de witbalans, enz... er zagen nog verscheidene personen schijtbleek, oa uw reporter van dienst... Na een cola (bah, pure cola), lapte de maag wat op. Dan maar op weg naar het natuurreservaat van Shikalogh (foto 4)om dit domein te mogen te betreden, was er een toelating nodig van het Ministerie van Natuurbehoud nodig. Jaja, het Russisch systeem zit er hier nog ingebakken. Die toelating duurde zolang, dat we daar maar ineens gingen lunchen. Al was het best lekker, sommige Creanen kregen de indruk deze brij al eens eerder te hebben gezien, maar dan in het toilet ;-). We kregen daar een overzicht van alle dieren die leefden in het natuurreservaat, wilde schapen, slangen, lynx, beren, wolven,... dat beloofde een supertrip! Eens aangekomen bracht een luidruchtige gids (Jef lawijt voor de vrienden) en 2 manke nelissen (hé kleine jodeljongen, ...) ons naar enkele oude bomen, dan naar jonge bomen en dan naar een.... uitgeholde boom. Dit was het, gedaan, en terug naar de bus. Wilde dieren kunnen kieken, niks van, een zotte kip, 2 varkentjes en wat kikkers, een echte afknapper...
Dan maar verder richting Meghri, door berg en dal, wat af en toe mooie beelden opleverden (foto 5), de chauffeur van onze bus werd nog een paar maal gevraagd een "KARIN STOP" te plegen (halve noodstop bij het bespeuren van een vliegend object), maar Meghri kwam in zicht, alsook de Iraanse grens. Lekker boerkaloos en uitdagend op enkele meters van de Iraanse grens over straat wandelen, het heeft wat, niet... Morgen wacht ons een avontuur op de langste kabelbaan ter wereld, maar dat is voor morgen, slaapwel en tot morgen beste bloggertjes ! Grtjs !
Dddddddddag bbbbbbbeste blblblblbloggggerrrs, nee er is niks fout met jullie computer of deze website, maar het geschud van de jeepsafari zit nog wat in men lijf. De ochtend zijn we gestart met Creaanse verjaardagswensen voor Jos en dit kreeg nog een mooi staartje bij het avondeten, waarbij Jos een verjaardagstaart kreeg aangeboden van +/- 4 verdiepingen en een gepersonaliseerde fles ARARAT cognac. Zoals gezegd, na het minimale ontbijt, het moet vermeld alles in dit hotel was minimaal, avondeten, elektriciteit,..., op weg voor een jeepsafari. Een paar Creanen bleven met beide voeten op de grond en kozen voor een stadsverkenning. Met 9 personen dan naar boven naar Muras Sar, de berg rond Yarmuk. Maar hoe krijg je 9 personen in één jeep ? De brave man dacht waarschijnlijk, een 4x4 = 16 personen in ene jeep of zoiets, wat nu ? Wel, de Armeense oplossing, de plaatselijke politiecommandant werd dan maar opgevorderd samen met zijn dienstvoertuig (foto 1). Dan eindelijk op weg richting top Muras Sar (foto2), een eerste stop was een Koerdisch herders tentendorp, de plaatselijke hoofddame verwelkomde ons zeer hartelijk en bood ons een kopje koffie aan, maar toen we zagen door welke panty die moest opgegoten worden, hebben we beleefd bedankt ! Dan maar verder richting top, wat niet van een leien dakje verliep, de bergweggetjes lagen er zeer verradelijk bij en de GAZE jeeps 4x4, waren niet altijd bestand tegen zoveel slijk, stenen en hellingsgraad, verscheidene malen vlogen hoofden tegen dak en raam en bij mij vloog tijdens het rijden spontaan de deur open, deurtje snel toe en verder maar. Op een bepaald moment moest ons politiekarreke er de brui aangeven en was het stappen geblazen. Ook moest hij regelmatig stoppen om bij te tanken, nee geen benzine, maar water voor zijn lekkende radiator. De top ligt op 3200m, wij haalde dit net niet, maar konden van dichtbij de eeuwige sneeuw aanschouwen (foto 3). Na een korte en vooral frisse wandeling, terug de wagen in om wat af te zakken naar een warmer en groener gedeelte van de berg, waren we zelfs een bloemenveld konden waarnemen (foto 4) en verderop, na verder geschud en geshaket te zijn, bereikten we de natuurlijke warmwaterbronnen (foto 5). Daar we al redelijk over ons tijdsschema zaten, ging het snel terug naar Yarmuk, waar we nog een bezoekje brachten aan de plaatselijke rotswaterval (foto 6) om daarna van een piknik te genieten langs een riviertje. Helaas bracht een onweer wat roet, euh, water in het eten, maar uiteindelijk lukte het toch nog redelijk en werd er lekker gesmuld. Ook de versgeplukte paddestoelen vanop de berg, werden op de grill gelegd, Guy had op de berg al eentje rauw tussen de kiezen gestoken, even was er verwarring over de eetbaarheid van deze paddestoelen en dat leverde Brigitte een vapeur van de derde macht op. Maar al snel kwam de geruststelling dat deze zeer eetbaar waren.
Veel later dan voorzien lieten we Yarmuk achter ons en trokken we richting Goris, onze volgende overnachtingsplaats. Nog één tussenstop te Syunik, waar de site van Qarahunge (Armeense stonehedge) bezochten (foto 7). Deze stenen zouden ouder zijn dan deze van Engeland en Schotland en zouden zelfs iets te maken hebben met de Egyptische pyramides. Wie er meer van wil opsteken raad ik aan even google of wikipedia te raadplegen. Dan de bus op richting Goris, een vrij grote stad en drukke bedoening aldaar wegens het vieren van de eerste onafhankelijksdag van Armenië. Ons hotel, stijl Russisch bombastisch gebouw, en van buiten uitziend als een prison, ook de hotelmedewerker was precies een Russisch cipier, want toen we vroegen om nog een afzakkertje in de bar te nuttigen zei hij botweg "no bar !". En waarom niet ? Omdat het licht al uit is in de bar ! Dan maar naar bedje en slapen, maar dat werd ook noppes... Feestdag in Armenië hé weet u wel ! Muziek, dans en vuurwerk en dat in een grote feestzaal zonder ramen en deuren, en dat in combinatie met een kamer die uitziet op die feestzaal, grrrrrrrr...... Je zou al wensen, "thuis, het is waar mijn sportpaleis staat" Hela wat hoor ik, stilte, uitgefeest ? Snel, snel oogjes toe, tot morgen beste bloggers...
Dag 8: Sevan- Hayravank - Noratus - Selim - Yarmuk
Hallo allemaal en welkom op de volgende leesstonde. Vandaag op de agenda, berglandschappen, natuur en... andere onverwachte dingen uit de Armeense trukkendoos. Ik was nog vergeten te vertellen dat Jan hier nog een Armeense vriendin gevonden heeft, namelijk KILIKIA, beschikbaar in 0.33 en 0,50 cl, maar hij heeft wel stevige concurrentie van Walter.
Na een verkwikkende nachtrust, een paar baantjes getrokken in het hotelzwembad (foto 1), tijd voor het ontbijt. Ik kan jullie meegeven dat het Armeens water wel redelijk hard is, een nurofen werd mijn deel. Guy ontdekte een nieuwe trend in Armeens ontbijten, ne droge bo met ketchup (zag er uit als konfituur), misschien kan de Piet of andere chef koks er wat mee ? Daarna de bus op en een tochtje rond het meer van Sevan, wat prachtige (foto)beelden opleverde. Even later hielden we halt op een stukje natuurgebied (foto 2 en 3) in de buurt van het meer, verscheidene vogelsoorten vielen er te spotten, ook loslopend rundgevallen, en ja hoor, stront aan de knikker, maar vooral aan mijn schoenen. De Armeense bevolking neemt het helaas niet al te nauw met afvaldumping, heelder pick-nik overschotten zijn daar terug te vinden, schande ! Hier zouden de groenen nog werk hebben, maar dat valt nog te "besien", flauw woordspelinkje van de auteur, vergeef hem, ook de ijle berglucht speelt hem parten.
Dan de volgende tussenstop, jullie kunnen het al raden, een.... kerkje (foto 4), maar ook hier kon religie, landschap en natuur hand in hand gaan, want dit kerkje / bergje was een paradijs voor hagedissen. Na deze kodakkenstop ging het richting visrestaurant, waar we in een achterkamertje wederom na een overdreven Armeense saladbar en kruidenmix getrakteerd werden op gegrilde petatjes (helaas enkel de buitenkant) en "crabfish kebab". Nu dit stukje, euh... vis, smaakte noch naar krab maar nog minder naar vis? Jos nam geen enkel risico en vroeg van dit stukje eten de vleesversie en kwam gelukkig niet bedrogen uit. Daarna zwarte jab (Armeense mini kopje koffie met zwarte tanden makende drek) of thee voor de andere liefhebbers en een lekker stukje koek (vers en van eigen deeg, 2de flauwe woordspeling van diezelfde auteur, maar ja, we zitten nog steeds in de bergen). Voor het eten een net voldoende 6, voor sfeer en gezelligheid een welverdiende 8 en voor mijn lekkere en zachte nekmassage (de serveuse van dienst was nogal goed voorzien van "oren en poten", maar vooral van borsten) een welgeslaagde 9. Allé wij verder, door de bergen....
Op en neer, maar vooral hoog en hoger naar 2450 meter. Volgende tussenstop werd het veld en nu ook gebruikt als begraafplaats, met verscheidene graf- en kruisstenen van Noratus (foto 5 en 6). Den Amerikaan heeft hier wat centen ingestoken, om dit project te beschermen en te onderhouden. Plotseling werden we overvallen door een bende agressieve Armeense verkopers (tot op het kerkhof toe !!!), ze probeerden ons wollen potsen, sjaals, sokken, handschoenen en dergelijke in de handen te duwen en te verkopen... het waren volhouders, zelfs een oud moederke van een stuk in de 80 deed mee, ze liep krom en met stok, maar als ze dacht te kunnen verkopen was ze zelfs sneller als Usain Bolt. Terug de bus op en richting Selim, voor de karavanserai, een oude rustplaats voor de handelaren die reisden via de zijderoute.
Wel kan ik u mede delen dat de zijde nu wel van de route is verdwenen, want naar goede gewoonte was het weer hotsen en botsen. Het landschap daarentegen was adembenemd, ik heb een poging gedaan om jullie een impressie weer te geven (foto 7), maar het is o zo moeilijk om dit te kunnen weergeven op één foto. Aangekomen aan de karavanserai (foto 8), konden de creanen zich tegoed doen aan kiekjes van een herder met grommende herdershond, landschap, vogels en een wilde hond. Wolven en beren leven hier ook, maar buiten een struise en fel behaarde Armeen, hebben we nog maar weinig beer of wolf kunnen bespeuren.
Verder voor ons laatste stukje naar ons hotel te Yarmuk, Yarmuk gekend voor zijn zwembaden, warmwaterbronnen, chique hotel, eigen vliegveld, maar helaas al dit alles is verloren gegaan na het vertrek van de Russen.... veloedering troef. Graag gaf ik jullie bloggers een idee daarvan, wij hebben in het hotel te Yarmuk "a room with a view" (foto 9). Morgen trekken we 4 x 4 lada jeeps de bergen verder in, plonsen in een natuurlijke jacuzzi, maar dat horen jullie morgen wel, toedeloe....
Goede avond beste bloggers, gegroet en welkom om alweer een episode van onze Armenië trip. Vandaag onze kortste transferdag, slechts een 100 tal km. Vertrek vanuit ons hotel te Dilijan (foto 1), ook wel Armeens Zwitserland genoemd. Of de Zwitsers daar zo gelukkig mee zijn, weet ik niet, maar ze zullen zich wel neutraal opstellen. Na een laat en lekker ontbijt en de schoenen gepoetst (foto 2) de bus op richting klooster (hoe kan het ook anders) van Goshavank (foto 3). Buiten alle verwachtingen werden we nog getrakteerd op een optreden van de lokale priester. Fotoshoot, zegeningen en enkele Creanen werden zelfs betrokken in een Kerkelijke karaoke ! Als beloning voor het goede meezingen kregen we van de priester nog een fles granaatappelwijn mee. Wat een leuke kerel zeg!
Het volgende op het programma was het bosmeer van Parz, maar door de overvloedige regen was de weg er naar toe onberijdbaar geworden. Zelfs de lokale inwoners geraakte er niet door met hun SUPER LADA JEEP TURBO MACHINE, laat staan wij met onze luxe busje, heel wijselijk halverwege teruggedraaid. Terug richting Dilijan, zodoende enkelen nog wat Armeens drama cash konden aanschaffen en dan lunchen maar.
Na de lunch op weg naar het meer van Sevan, aan het meer snel tijd voor een selfie voor het thuisfront (foto 4) en dan de meer dan 200 trapjes omhoog naar het klooster van Sevanavank (foto 5). Dit leverde een prachtzicht op van het meer, dit moet de Armeense president ook gedacht hebben en liet er spontaan een zomeroptrekje bouwen (foto 6). De sukkelaar, dit huisje is enkel per boot en helikopter te bereiken. Toen nog eens die 200 trappen afwaarts (puf, puf, puf) en dan denk je als man, die vrouwen zijn nu ook vermoeid, terrasje doen en effe rusten, nee hoor, hopla, richting plaatselijk shopping center van Sevan (6 kraampjes en een loslopende Armeense handelsreiziger). Karine en Lutgarde kochten hun te pletter en gaven zo de Armeense economie een boost voor de eertse 10 jaar. Karine kocht net zoveel juwelen, zodoende ze bij terugkomst spontaan een juwelenavond kan geven op de Crea club.
Dan was het tijd om af te zakken naar ons hotel, een hotelcomplex vanuit de Russiche tijd, de modernste dingen dateren hier van de jaren 70, gelukkig wel internet, om zo jullie dagelijkse blog aan te bieden. Even opschudding tijdens het avondeten, het licht viel uit, oei een "power cut" ? Maar nee hoor, want daar kwam de taart, inclusief glitter en vuurwerk, richting onze tafel. Happy birthday to you, maar veel verbaasde Creanen gezichten, der is vandaag toch geen Creaan jarig ? Want dan wel ? Wel... het was de 30ste huwelijksverjaardag van Guy en Brigitte ! Guy leverde Brigitte nog een schitterende ring af en Guy ontving een medaille van moed en zelfopoffering . Nogmaals een dikke proficiat ! Dit was het voor vandaag, tot morgen beste bloggers !
Goede avond, hier al zeer late avond, beste bloggers.
Vandaag een zeer religieuze toer op het programma, ik voel mij precies de paus die op concerttoer gaat. Bij vertrek aan ons hotel zagen we pas hoe hard het peil was gestegen en hoe wild de rivier (foto)was geworden na een avondje / nachtje stortvloed. Maar ik kan iedereen geruststellen op het thuisfront, niemand had natte voeten opgelopen.
Onze eerste tussenstop was de basiliek van Odzun (foto), wederom meer stelling dan basiliek te bespeuren, maar de binnenkant maakte veel goed. De kerkvader was in zeer goede vorm, hij liet zich gewillig fotograferen, bracht spontaan een zangstonde, hij maakt volgens mij wel kans voor THE VOICE OF ARMENIE, en daarna moeide hij zich nog in de merchandising, de kaartjes, kaarsjes en kruisjes gingen vlot over de toog, euh sorry, het altaar.
Terug de bus op en de steile bergweg weder nederdalen, het leverde de fotocreanen wel mooie panorama gezichten op, ook een herder en een gier kwamen ons spontaan begroeten. De fotoklikkers onder ons waren zeer in hun nopjes ! Ook kwamen we een openbare garage / betonnen brug voor wagens tegen, dit is waar de dorpsbewoners hun auto / vehikel kunnen oprijden, om zo hunne onderkant vd wagen eens te bekijken. Geen overbodige luxe hier langs de Armeense wegen. Helaas was ik net te laat om dit tafereel vast te leggen en dit verleidde Wendy tot een nieuw spreekwoord, "hier zene frank wordt na oek wakker", wat die ijle berglucht allemaal niet kan doen met een mens, er volgden nog verscheidene uitspraken annex lapsussen, maar ik bespaar ze jullie.
Na een kronkelig bergritje, kwamen we aan in Sanahin, daar bezochten we ook een kloosterruïne (foto) en het monument van Mikoyan, de uitvinder van de MIG (foto). Guy, Brigitte, Wendy en mezelf trokken aldaar in het dorpje naar de lokale kroeg, die ook dienst deed als souvenirshop, om een ochtendkopje koffie te drinken. Vers opgeschonken, door ne panty (spijtig voor de smaak had de madam van dienst de panty nog aan ) en wreed straf en opgediend door een snorrig en bonking vrouwmens. De kopjes werden met een knipoog, of was het een tic nerveux, geserveerd, maar Guy tikte de dame in kwestie aan en dit leverde wat gemors op het onderbordje en Guy een flinke klap op de rug op, een klaplong was net niet zijn deel. Guy, dat komt er van, don't mess with Jef den bokseur.
Tijd voor de lunch, de chauffeur had hier in de bergen wat familie wonen en besloot naar daar toe te rijden om een hapje te doen. Was het een voorteken ? Plotseling barsste er een joekel van een onweer uit, de regen stroomde naar beneden, de donder kletterde letterlijk en figuurlijk naast ons busje en de weggetjes werden smaller en smaller en de ravijnen dieper en dieper. Eind goed, al goed bereikten we veilig en wel de lunchbestemming. Het werd een stevige lunch, het zal later blijken dat dat nog van pas ging komen.
Volgende bestemming, zoals ik al zei op onze religieuze toer, het kloostercomplex van Haghpat, (foto)wederom een klooster, maar de omgeving bracht nog veel meer, natuur, cultuur, beestjes, zodoende iedereen zijn gading kon vinden. Ook hier in één vd kloosters bracht onze gids Gaia een lied ten berde, al was het maar om die priester concurentie aan te doen in de voice. Wendy maakte weer vriendschap met een pukkie en Brigitte trachtte dit ook te doen met een lokaal oud vrouwtje, maar dit liep minder goed af. Run for your life, agressie op het dorpsplein van Haghpat...
Dan richting onze volgende slaapbestemming, maar met 2 tussenstops, een middeleeuws bruggetje over de Drogaret rivier (foto), waar Guy dacht een flinke worm te pakken te hebben, maar al snel bleek het een addertje te zijn, en het klooster (overblijfselen) van Kobayr (foto), letterlijk vertaald: klooster in de grotten. Dit was enkel te bereiken via een onnoemelijk klein, steil, praktisch onbewandelbaar bergpad, bezaaid met kleine rotsen, koeienvlaaien, slijk, verroeste omheiningen en matrasveren,... Enkel de moedigste Creanen beklommen en bedwongen de berg en bereikte de top om zo foto's te nemen van.... een in een stelling staande steenhoop en de fresco's / muurschilderingen waren ook verstopt achter een houten stelling, wat een afknapper ! Maar toen moest de afdaling ingezet worden, deze nam dubbel zolang tijd in beslag en helaas werd één val genoteerd, maar Brigitte kwam er vanaf met enkel wat kleine blikschade. Als beloning voor deze inspanning, werden deze Creanen nog beloond met een typisch zeer verfrissend Armeens onweertje in het laatste stuk, zodoende de buschauffeur een bende waterkiekens in zijn bus mocht ontvangen. Na een hindernissenparcours (rotsblokken op de weg, koeien op de weg, wegpiraten op de weg,...) van een goed uur, bereikte we ons hotel / guesthouse te Dilijan.
Douchke, eten, slaapmutske, blog schrijven en vermoeid in slaap vallen. Slaapwel en tot morgen, grtjs
met tomaat en champignon en een broodje, en nog een koffeke, om wakker te blijven! Ja saluu, het afruimen was nog niet goed achter de rug of de oogschelen vielen dicht. Bij navraag was dit het geval bij heel veel Creanen. Na een vlucht van 3u20min zette het vliegtuig de wielen aan de grond te Wenen, daar hadden we welgeteld 45 min tijd om onze aansluiting te nemen richting Brussel. De Weense luchtvaartautoriteiten beslisten nog wel even om een rondje "safety first" te organiseren, broekriem uit, zakken leeg, lijfje tast, bagage snuffel, enz, enz... en de tijd die tikte ongenadig verder. Snelle Brigitte wist in een supertijd nog een luchtje te kopen en een plasje te doen en mooi op tijd aan de gate te verschijnen. Allez allez roulez, allemaal doorschuiven en de vlieger in voor de laatste trip Wenen - Brussel, raar maar waar, alle Creaanse koppels werden gescheiden, op één na, ikke en mijn madam. Voor we goed en wel onze koek en drank hadden verobberd, werd de daling richting Brussel al ingezet. De koffers verzamelen, alle Creanen verzamelen, de chauffeurs van onze busjes gevonden, tijd voor afscheid, maar toen kwam er echter nog een mooie surprise op te proppen, ik mocht van Jos nog een lekkere fles ARARAT cognac, voor mijn bijdrage in deze reis, namelijk deze blog, ontvangen. Ik zei het al in mijn vorige blog, Holy Jozef ! Iedereen moe maar voldaan thuis aangekomen, vrienden, familie, echtgenoot groeten.... 
Zo, zo, ons laatste dag te Yerevan, feestdag vandaag te Armenië, ik bespaar u de Armeense naam, het komt neer op het volgende "Blessing day of the child", int Vloms, kinnekesdag. Een goede reden om er een spirituele halve dag van te maken. Jan liet het allemaal even aan zich passeren en koos voor een dagje Yerevan centrum, maar kon tevens genieten van enkele leuke optredens op het Cascade plein. Wij reden met de bus voorbij een wodka fabriek, voorbij Ararat cognac fabriek en voorbij de Kilikia brouwerij, en ni willen stoppen hé ! We stopten aan de overblijfselen van het klooster van Zvartnots (foto 1) van hier uit zou de Ararat berg zich op zijn mooiste laten zien, maar helaas was hij gehuld in een dikke mist. Dan verder naar de maagdenkerk (foto 2), ik vrees dat er zelfs in Armenië nog moeilijk maagden te vangen vallen, ach ja, ik zeg altijd, wie niet waagt, blijft maagd! En dan om onze spirituele toer helemaal compleet te maken, ging het richting de kathedraal van Yerevan (foto 3), eigenlijk de hoofdzetel van de Katholikos, das zoiets zoals de paus bij ons. Indien de Katholikos aanwezig is te Yerevan zou hij de mis voorgaan, maar mijnheer lag nog met een kater in bed na zijn feestje in het klooster van Tatev. Blijkbaar hebben ze goeie miswijn hier in de kerken ! Het moet gezegd, een mis in de kathedraal (foto 4) is wel speciaal, de vele priesters en een prachtig zangkoor. Ik wou jullie een degelijke foto van de mis afleveren, maar een Duitse tank van 100kg, verhinderde mij meermaals dit te doen. Grrrrrrr, sie unglaubliche schwei....und, nee Tony, ni doen, je bent in het Heilige huis van de Heer en dan mag je geen lelijke woorden gebruiken en het was ook al een wat oudere dame, dus don't mention the war! Dus snel gaan afkoelen buiten de kathedraal in 35 graden en even binnenpiepen in de souvenirshop. Op de weg terug passeerden we nog een openbare markt, best wel gezellig, maar met slechts een half uurtje tijd, kwamen veel vrouwen tijd tekort om deftig wat souvenirs uit te zoeken. De beste vangst was voor Guy, die vond er speciale Russische modelauto's, Lutgarde, een typisch Armeens kruidenpotje en Karin, die vond er geweldige..... operatie-instrumenten?
