Play-offs Er is al veel over gesproken en nog veel meer over geschreven en toch voel ik de nood om mijn eigen gedacht ook nog te uiten. Ik kan niet echt zeggen of ik voor of tegen de play-offs ben, het is eerder een soort haat-liefde verhouding. Toen ik voor het eerst hoorde van de plannen in verband met de play-offs, ondertussen al enkele jaren geleden, was ik sceptisch. Misschien ben ik iets te conservatief als het op voetbal aankomt maar voor mij moet een competitie simpel blijven. Iedere ploeg speelt twee keer tegen elk team en wie daarna als eerste eindigt is kampioen, simpel. Een kampioenschap moet altijd een regelmatigheidscriterium zijn en geen veredelt bekertoernooi. Nu, sinds de play-offs, steevast nadelig uitdraaien voor Anderlecht begin ik het wel te appreciëren. Niet dat ik de Brusselaars alle tegenslag van de wereld toewens maar sinds het geval Wasilewski-Witsel en recent het incident tussen de Pool en Peter Delorge van Sint-Truiden zijn ze serieus in mijn achting gedaald. Natuurlijk, de beenbreuk van Wasilewski was een drama voor de Pool en ja, de dader moest daarvoor gestraft worden maar hoe Anderlecht toentertijd moord en brand schreeuwde was ongepast. De rechtsachter zou met wat ongeluk zelf al heel wat kaakbenen en neuzen kunnen gebroken hebben in zijn loopbaan. De reactie van het Anderlecht-bestuur was overdreven, teveel gebaseerd op gevoelens en te weinig op rationeel nadenken. Voor een bestuur dat twee jaar geleden pleitte voor ethische commissies, maandenlange schorsingen, ... is het hypocriet om de, zeker niet zware, schorsing van Marcin Wasilewski niet te aanvaarden. Er is werkelijk niets dat dat kan goedpraten.
