Vertraagde de ademhaling van het schokkend lichaam in een opeengehoopte kotshoop van verteerde woorden om dan ergens tussen tramsporen wakker te worden tot in de vierde dag na die nacht het geloof in werkelijkheid sterk verminderde tot het een heleboel fantasierijk hartgeklop van wakkere wankelheid werd en verder enkel de staf het lichaam enigzins recht hield terwijl de muren scheeftrokken onder het gewicht van droge tranen en blauwe sneeuw in bundeltjes verpakt door overijverige paskamerbewoners die er ook sporadisch seks hadden, seks en dromen van een betere doorstroming van de rivier vol eigenaardige gedachten.
Ik verwachte in de zachte adem, een roomwolk, ik wou geen oneffen gevoel, toen ik haar (de! de!) heuvel afrende en ik wil al helemaal geen gedwongen droom. Ik had vooral honger naar leegte en zoals gewoonlijk kreeg ik wat ik wou, maar dan half gevuld. Mensen die me passeren zijn niet meer dan een personage, een onderdeel van mijn Groot Plan om via observatie en subtiele manipulaties de wereld rondom mij te bewegen tot een groots opgezet spektakel van surrealisme en revue. Maar soms, vaak, heb ik ook, zoals alle stervelingen ( ik ben onvergankelijk), te weinig invloed op hetgeen gebeurt. Een fijne kunstgreep hier en daar zorgt er evenwel voor dat alles altijd op kattepootjes terecht komt. Vandaag ga ik voornamelijk tegen windmolens pissen en op de oevers van de Leie dromen van oude Scheldearmen om me heen totdat het tijd wordt.
Verder: het ochtendwater spoelt alles wel weg, maar Lien paste niet in de afvoer, dus mag ze nog even blijven. Hoewel ze nu even weg is om brood te gaan kopen, met mijn geld. Had ze het me gevraagd was ik er zelf wel om geweest, met haar geld, naar de Dordogne, om vers brood, met haar koets-zonder-paarden, een citroën traction avant. En ik pers nog een citroen voor bij het sinaasappelsap, om de bitterheid niet helemaal uit mijn leven te bannen.
Deze avond wederom een tentoonstelling bijwonen, het leven is zwaar om dragen, gelukkig heb ik daar mijn benen voor. Mijn hoofd zit in de wolken, of mist, mist kan je ook als een wolk zien, als je jong genoeg bent.
Straks roostert Sinterklaas weer Barbiepoppen van mattel. Als de hemel rozerood is. Ofwel is de Duivel op huisbezoek bij God. Zie zijn vlammende mantel aan de kapstok in de vorm van een kruis. En Jezus die zijn kledij aan het kiezen is, welk kruis vandaag? Dressing up for Easter.
Heden avond gezelschapspellen gespeeld met een hoop vage vrienden en dichte misthoofden, vroeg gestopt door allerhande verplichtingen, maar donderdag gaan we de nacht doorbrengen bij bord en radio, en ook wel voedsel en zo.
Straks ga ik zien hoe ver ik eieren kan werpen, het resultaat bekijk ik dan wel na het ochtendgloren, daarna vertrek ik met mijn tweewieler naar de dichtstbijzijnde Stad om van daaruit naar een ander land te trekken. Daar gaan we naar maandelijkse gewoonte bij warme motoren en mogelijks een vuur vertellen over wat ons bezig houdt en waar we naartoe gaan mlet ons leven. Niet zelden houden we daarbij halt bij mooie of interessante mensen die we dan betrekken in onze buitenaardse ervaringen die op een nachtelijke tocht door dorpjes en velden wel eens de absurde kant opgaan. Lien vindt deze uitstappen maar raar, maar zij begrijpt nog niet dat wij, de engelen der onregelmatige vleugelslagen, niet zomaar in een zin te vatten zijn. Ah, ze kan er niks aan doen, sommigen zien me gewoon heel graag.
Vorige keer bracht ik een stokbrood mee, lekker warm door de uitlaat, deze keer wil ik minder cliché gaan doen, teneinde mijn reputatie van onvoorspelbare freak eer aan te doen.
Ik hou van mensen! Maar er zitten toch achterbakse, bedriegende klootzakken en kutwijven tussen, hoor.
Hoor de stilte na het loslaten van gashendels en het omdraaien van sleutels, hoor gewoon de adem van verbondenheid.
Er zullen dagen en nachten komen dat ik niet vooruit ga, maar ondertussen verken ik de geest en de wereld tot mijn kracht wegvalt en mijn inlevingsvermogen minder pk bedraagt dan mijn die van mijn vervoermiddel.
Tot slot: droom in de dagen voor de dag dat wensen en lovende woorden versmelten tot gapende wonden in het scherm rondom jezelf, verkondig je eigen toekomst in het mooie ende scone verleden van je handen en wat ze streelden.
Blabla.
Slaap mooie dromen, sommigen! (ergens zat iets fout bij de verzending, vandaar)
Als je vleugels, engel zijnde, slechts een schim worden van veertjes en dons, gevlaand van vel en veren, kan je jezelf wel mens beginnen noemen, maar bruinen zal altijd een probleem blijven, tenzij je een kleurige engel bent.
Deze namiddag gesproken met een man die aderen had van stollingsgesteente, mijnen dicht, leven voorbij? Het kom hem alvast niet schelen, leven is wat leven lijkt. Hoe je het ook bekijkt, doden kussen is altijd vreemd, dus ging ik maar door. Een vriend, rauw vlees ontbloot door zilveren pracht, was op de goede weg, althans volgens ambtenaren die enkel pendelen tussen kantoor en strengbewaakte mideesntandswoning. Een kogelwond is geen visitekaartje als je een job zoekt, maar veel Jobs Zonder Kledij zijn er nu ook weer niet. Zoveel miserie in de wereld, en het is niet eens de enige waar ik vaak vertoef. Om mezelf en God te plezieren heb ik deze achternoen een droge soort humor in de praktijk gebracht. Samen met een aantal volgelingen van mijn vegetarische leer heb ik in een park in de Vlaanders, een aantal ongefundeerde bewegingsoefeningen uitgevoerd. Met blikjes tomatensaus in mijn handen en een groot bord met "Beweging in Tomatensaus" erop geschreven.
Lien belde me deze vooravond om te vragen of ik haar nog graag zag, ik heb haar gevraagd of ik mijn antwoord daarop niet met een goeie portie seks mocht geven. Tot morgen, misschien.
Toen ik deze morgen thuiskwam waren er op mijn ellenlange oprit twee langgerokken bandensporen te zien, waarschijnlijk van een zondagsrijder die op een vroege maandagmorgen nog de weg terug zocht naar zijn of haar woonplaats, drie kilometer verderop. Ik vermoed dat hij ,of wederom zij, de GPS thuisgelaten had, kwestie van het gewicht en aldus het bezineverbruik alsook de wegligging gevoelig te verminderen.
Daarmede was de persoon, volgens de bandensporen in de graskanten, van de weg geraakt. Vanavond is het nogmaals tijd voor "Top Gear". Ik bestede verder geen aandacht aan de oprukkende ochtend en reed mijn hof op terwijl ik nog even flink aan het gashendel draaide.
Het was goed met Lientje, want ik verkleinvorm verder de genegenheid voor haar. Grenzen wijken langzaam en worden vernield door een zaadje van herinnering en gretig verzwijgen van wensen, het verzwelgt muren en drukt kreten terug in de stembanden. Mijn tochten worden aldus minder stroperig en terwijl ik moeilijk doordringbaar ben, ok, tot aan mijn beenderen komt een mens nog wel eens, maar mijn merg wordt er slechts zelden uitgezogen. Niet iedereen kan zich zomaar voeden aan mijn sappen en stukken zelfreflectie kauwen in een zweetfestijn van feestelijk platengedraai met computers en lichteffecten die onze uiterlijke kenmerken veranderen en meestal ook verbeteren. Deze morgen opnieuw nagedacht en dof doemgedoe verdrongen naar de achtergrond terwijl ik eten gaf aan het dierenrijk. Het brengt me tot rust na een hele nacht die dagen lijkt.
Zal Lien interessant genoeg blijven om doorheen mijn pantser van onverschillige emotionaliteit te likken en zich nestelen in de zaluw-, kuch, nesten in de stal? Zal mijn zelfgekozen eenmensstelsel verkloot worden door liefdevolle taferelen doorheen vele Kerstmissen en Paasklokken luiden zodat de immer voortwerkende landbouwers die ik soms meen te ontwaren in ochtenmist eindelijk thuiskomen op mijn eeuwenoude boerderij? Ik hou enkel dieren omdat het geen mensen zijn en omdat deze plaats er recht op heeft, er zijn al genoeg boederijen in het Vlaamsche Landschap verkloot door rijke balzakken en kutten die er een charmante villa met zwembad van maken. Ik hou het bij de oude slotgracht en het in bloemen en ander kleurrijk gedoe stikkende binnenplein en helse ruimte, aaaaaaaahhhhhhhhhhh, ruimte! Ik kies ervoor om deze vraag niet te beantwoorden, want ik vermoed dat een geest vlug vermoeid is van al dat geruststellend gedoe. Als ik in een goeie bui ben kan ik wel iets op haar slaapkamerraam schrijven, met mijn vinger. Als het dan winter is en zij streelt met haar warme adem het raam, dan kan je het misschien lezen. Kleine kans.
En voor Lien teken ik een lijn, met het obligate krijt en zeg ik: "Because she is mine, I walk the line." En dan doen, niet twijfelen, doen, en hopen dat ze iemand is die het snapt, kleine details, rare verwijzingen naar de liefde, vreemde grappen en abnormale stappen en vooral overslaan, veel stappen overslaan, romannetjes inzetten zoals kabouters in vroeger tijden en observeren wat haar reactie is, perfectie beslaat de ruiter van glas en ik teken met een afdruk van haar lippen.
Ah, ik ben toch zo vreemd, straks wil het Vlaams Belang me nog uit het Land.
Maar niet voor mij, de droge wegen worden momenteel voor mij voorbereid op een wegscheurende druivelaar en een v-rod tussen mijn samengeknepen benen om in de heide te gaan spelen met blokjes en een zandschop tegen mijn nachtelijke strooptochten doorheen de natuur en de bijhorende mensen.
Morgen gebreidt verslag, door grootmoeders van anderen. De mijne is daar te vrijgevochten voor en te mooi!
Ergens te lande was ik afgelopen nacht aanwezig op een tentoonstelling van muziek die, als ze al niet met electronische middelen gemaakt werd, toch op deze wijze verwerkt werd. Ik vond het, zoals steeds als ik rondom mij veel vrouwen met maandstonden ruik, weer een opwindend moment van geestige conversaties en hitsige bewegingen van mijn en andere heupen. Nachtelijke arbeid is me niet vreemd, dus ging ik daarmee langer door dan de gemiddelde medemens. Lien vergat weer eens de wereld om haar heen en dat kwam me goed uit, want ik heb zo mijn eigen empire of dirt waarin bovenmenselijke wezens en mensen die zich even boven de aarde willen verheven zich mogen wentelen in een poel (of sermoen) van gedrein en gordijnen van dronken sigaretterook.
Een lellebel kwam stotterend en tergend traag mijn persoon preconiseren, wat mijn zenuwbanen in werking stelde en de invloed van allerhande soorten intermenselijke drugs naar de achtergrond duwde. Vervloekt zei de gewone dagen van de week. Zeker als ze in het weekend vallen, wat nogal vaak voorkomt. Mijn ogen maakten alles goed, toen ik Lien aanschouwde in een tijdelijke nis van zuivere lucht en ondermaanse weerkaatsingen van straatverlichting en misplaatste zonnebrillen. Ik lijste het beeld algauw in en duwde het in mijn beeldbank, ergens tussen de dood van mezelf en het ontstaan van nieuwe woorden. Beide plaatsen waren nog leeg, maar dat kan me niet schelen. Vandaag ben ik ook leeg, maar niet echt.
Deze namiddag ga ik een concept stelen uit het echte en vervormen in mijn hoofd tot het alle zin verliest. Om daarna uit te spuwen op één of andere voetgangerszone, maar wel op een liefdevolle manier.
Verwonder je dus niet, als je deel uitmaakt van dromerige scènes, het is gewoon een hersenschim mijner verbeelding die - tijdelijke- uw werkelijkheid zal vormen. Ikzelf droom zelden, want waarom zou ik dromen over iets wat ik even goed echt kan doen?
Terwijl je daarover nadenkt, of niet, vertel ik nog even dat ik deze voornmiddag, voor mijn vier uurtjes slaap ingingen, drie keer met de fiets rond mijn Domein gereden en daarbij dreigend in de richting van een aantal bomen gekeken. Kwestie van mijn buren op een zakelijke afstand te houden.
Ah, een gewone dag, en dan nadenken over wat ongewoon zou zijn, in de bloeddoorlopen ogen van meedogenloze liefhebbers van de alledaagsheid. Ik ben niet zeker van mezelf, onder anderen, maar wel als ik eenzaam ben, samen met hen die enkel ter observatie van mezelf rondlopen in en rond mijn kortetermijngedachten. Gisteren weer iets verwacht maar niet verkregen, vandaag dan maar hetzelfde verwacht en onverwacht beseft dat het tijd was om nog eens te schrijven.
Eenzaamheid, fuck that, waarom bestaan er woorden voor gevoelens die enkel gebruikt mogen worden door personen die het enkel tegen henzelf kunnen zeggen. Schrappen. Eenzaamheid is draaglijker als er iemand boven op je ligt. Dat heb ik al mogen ervaren. Ik ben verwaarloosbaar, maar niet voor iedereen, sommigen mensen hebben het opperste genoegen mij nodig te vinden, nodig om hun leven wat kleur te geven, terwijl ik vooral grijs ben. Soms ben ik surrealistisch en ik vind het goed zo, mensen die het kunnen weten zeggen me vaak dat ze me niet snappen. Het is te gemakkelijk om dan meteen te zeggen dat ze dom zijn, maar ik doe het toch, vooral omdat ik daardoor meer tijd heb om na te denken over mezelf en war rond me zweeft.
Vandaag toch maar even het gras afgedaan zonder opvangbak. Met een witte broek, die nu in mijn bad ligt, zonder water. Ze is gedeeltelijk groen.
Sommige mensen zijn met velen. Ik verdraag dat, want ik ben verdraagzaam. Ik zie soms mensen, die eruit zien alsof ze verkracht zijn onder de hete adem van een bronstige mens. Aan mij zie je nooit of ik gevreeën heb. Dat is een voordeel als je nieuwe mensen wil leren kennen.
Gisteren een Lien leren kennen, eenvoudige naam, maar wel een vrouwmens. Echt mijn soort niet, maar toch iemand waar ik gevoelens voor kan kweken, in de zomer of in een serre. Betrekkelijk groot, lief, intelligentie die een gesprek van een uur mogelijk maakt zonder ergernis, verpleegkundige, mooi zo.
Gisteren op het gras gelegen, daar had ik tijd voor, op een onoverzichtelijk podium van dauw en tranen, of regen, regen kan het ook geweest zijn. Gisteren ook nog verloren gelopen met een hele hoop kennissen, want we zaten in een fout café, ik werd aangestaard door een paar jonge vrouwen, dat gaf me voldoening, maar ik snoorkerde toch maar verder, ik ben wisselvallig, ik ben Belgisch.
Vandaag na het werk ook de middenstand bezocht. Keelpastilles en zelfmoordsnoepjes gevraagd in de apotheek, dat laatste niet betaald, niet gekregen ook, wel grappig, Dan maar op theatrale wijze weggelopen, daar kom ik niet terug voor Kerstmis. Ah, en dan stond ik daar en kuste ik mijn huis, terwijl ik het niet eens zo mooi vind, maar het heeft wel iets, laat ik het charisma noemen. Dat of een hele hoop bakstenen. Droogneuken met voegen?
