Ten eerste, ik rijd al sinds mijn 8 jaar ongeveer. Het is begonnen met ponykampen (in Waregem Koerse, in Hof Ter Couter te Nevele), beginnerslesjes op manege Kerselare te Oudenaarde, een zeer aangename manege, maar helaas een dik half uur rijden van Gent.
Daar volgde ik mijn eerste springlessen, hoewel mijn dressuur eigenlijk ondermaats was.
Ik heb er veel bijgeleerd en het is zeker een aanrader, maar ik vind de manege (en de paarden) eerder springgericht. Dat mijn paard nageeflijk moet zijn, heb ik pas later geleerd. Ik heb er mijn A-brevet (in twee pogingen) gehaald.
Daarna heb ik een hele tijd niet meer gereden. Sinds ik 13 ben, ben ik fanatiek zumba, aerobic, BBB en fitness beginnen doen, maar door met een vriendin op kamp te gaan in sportcentrum 'De Boerekreek' om mijn B-brevet te halen, heb ik de paardenmicrobe weer gekregen.
Ik had niet veel hoop om het brevet te halen, aangezien ik daarvoor al een dik jaar niet meer in het zadel had gezeten, maar dankzij de goede lessen van o.a. Ulrike, heb ik op die week geleerd wat ik in een manege op een jaar zou leren.
De theorie was een makkie (30/30, vooral dankzij de duidelijke theorielessen) en voor dressuur was ik er met de hakken over de sloot door. Gelukkig deed ik het dressuur-examen met een brave haflinger, Tilo, die redelijk vlot nageeflijk loopt.
Voor het springexamen was ik gediskwalificeerd, doordat ik na de vierde sprong ben gevallen. Ik had ook een enorm gebrek aan ervaring/routine in het springen.
Toch was ik er trots op dat ik voor twee van de drie onderdelen geslaagd was, na zo lang niet meer gereden te hebben.
Ik en mijn vriendin hebben aan dat kamp een leuke vriendenkring overgehouden, namelijk heel de groep B-brevetters én de instructrice Ulrike. We hebben in die zomer nog enkele keren afgesproken om op andere maneges samen te gaan wandelen, te paard uiteraard (zie foto).
Toen ik na het kamp thuis kwam, besloot ik dat ik het paardrijden terug wou opnemen. Mijn moeder en ik hebben toen enkele maneges in de buurt bezocht (Dravershof te Evergem, De Hoefslag te Zwijnaarde, Artevelderuiters te Heusden...). Uiteindelijk leek Artevelderuiters de beste keuze om beter te leren rijden. Die manege staat bekend voor het leuke cross-parcours, maar mijn prioriteit was dat de lessen een goede kwaliteit hebben. Ik moest eerst op proefles, waarna een instructeur me vertelde op welke niveau's ik al mocht rijden. Ik mocht bij de dressuurlessen voor gevorderden aansluiten, onder begeleiding van Marijke. Ik heb veel bijgeleerd op de manegepaarden, maar nog meer in de privélessen van Marijke. Daardoor is mijn zit verbeterd.
Veel van mijn vriendinnen hebben een eigen paard of verzorgpaard/-pony. Ze genieten van veel vrijheid en ze leren er veel van, omdat de paarden fijner -en vooral minder- gereden zijn dan manegepaarden. Dus ik besloot er ook eentje te zoeken. Helaas gaat dit niet zo makkelijk, je moet al wat contacten hebben.
Tussen haakjes: ik raad iedereen die niet genoeg tijd heeft voor zijn/haar paard aan om het dier een plezier te doen en het een goede/verantwoordelijke ruiter of verzorger te zoeken. Er is veel vraag naar en het kan zeer nuttig zijn!
Mijn moeder besloot me te helpen met mijn zoektocht en ze stelde de vraag via facebook. Via haar collega kwam ze in contact met een man die eigenaar was van een Arabische volbloed. Het paard werd gereden door zijn zoon, maar door zijn studies e.d. had hij niet veel tijd meer. De vader zei dat ik de merrie mocht verzorgen/aandacht geven en berijden op de manege waar ze gestald staat, maar toen ik ze een eerste bezoekje ging brengen, was ik heel teleurgesteld. De manege heeft een mooi, degelijk stalgebouw waar veel eigenaarspaarden staan, maar er is ook een stalgebouw dat de naam 'gebouw' niet meer waard is. Het is een houten stalling met veel hoeken en kanten en bovenal: vol pony's en paarden. De stallen waren grotendeels stands, dat is een soort stal van ongeveer 1,5m breed, zonder staldeur. De paarden staan met het halster vastgebonden op hun plaats (zie foto). Deze manier van stalling is op veel plaatsen reeds verboden, maar helaas nog niet overal en tot mijn grote teleurstelling hebben nog veel maneges deze stallen, zelfs grotere maneges.
Naar mijn mening heeft elk paard recht op keuze tussen weidegang en schuilen, maar als men dit niet kan bieden, moet men op zijn minst zorgen dat het paard in een deftige 3x3m-box staat en geregeld bewegingsvrijheid heeft. Mensen onderschatten dit vaak en staan er niet bij stil dat wij besloten hebben die wilde dieren in gevangenschap te kweken voor transport, als lastdier of hobbymatig. Een wild paard graast constant en legt ongeveer 5 tot 10km af per dag.
Ik ben enorm aan het afwijken nu, maar deze zaken ergeren me. Ik hoop dat er een strengere regeling voor komt.
Alleszins, zoals paardenkenners wel weten, heeft een volbloedpaard veel beweging nodig om al zijn energie kwijt te kunnen. Volbloeden staan bekend voor hun snelheid en temperament, dit zijn geen paarden om lang stil te staan. De eerste ritjes/lessen met haar waren dan ook redelijk heftig, maar na 10 minuutjes al was de meeste energie er uit en leek ze blij en enthousiast om te werken: de draf werd rustiger, ze liep mooi nageeflijk, de galop werd na een tijdje zelfs gecontroleerd! De instructeur was tevreden over mijn rijstijl met haar. Conclusie: een zeer goed/aangenaam paardje met bovendien een geweldige uitstraling, maar helaas kreeg ze te weinig aandacht, liefde en beweging. Ik verheugde me er telkens op om weer te gaan rijden en haar te verzorgen, ik was er al trots op, totdat ik plots telefoon kreeg van de eigenaar... Zijn zoon wist niet dat hij me met zijn paard liet rijden en wou dit niet meer, terwijl ik het beste voor had met hun paard. Ik was er eventjes kapot van dat ik haar niet meer mocht rijden. Mijn vader zag dit en hij stelde hen zelfs voor om haar over te kopen, maar de zoon wou dit niet. Hij was te hard gehecht aan haar, zei hij, maar volgens mij geef je niet echt om een paard als je het zo weinig aandacht en beweging geeft... Zeker zo'n edel ras. Ze verdient beter.
Zoektocht naar een weide
Een grote vraag rees uit heel deze teleurstellende situatie: zou mijn vader in de mogelijkheid zijn én bereid zijn een paard te kopen??
Deze kinderdroom die ik al lang had opgegeven, werd plots weer aangewakkerd. Het was inderdaad mogelijk.
Ik besprak het met mijn vader en hij zei dat we de volgende zomer een paard zouden kopen, indien we een weide gevonden hebben.
Een paard stallen op een manege/privéstal kost meestal 300 euro per maand, wat gewoon te veel is.
Ik heb kilometers gereden met mijn fiets op zoek naar een weide. Ik heb iedereen, die ook maar iets met paarden te maken heeft, aangesproken en gevraagd of we een stuk grond konden huren.
Tot mijn grote verbijstering heeft de groendienst van stad Gent bijna elk stuk grond opgekocht. Vele mensen zijn onteigend en hebben zelfs hun dieren moeten verkopen! Prachtige boerderijtjes met stallen raakten hun grond kwijt, waardoor het onmogelijk was om nog dieren te houden. Het ergste aan heel deze zaak is dat de stad zelfs niks doet met de afgenomen grond: de Lange Velden, een groen gebied vlakbij, is omgebouwd tot wandeldomein. Dit wil zeggen dat de mooie maisvelden waar ik vroeger vaak in speelde plaats hebben gemaakt voor heuvels, een meer, speeltuintjes die weinig bespeeld worden en vooral veel verwilderd onkruid en struikgewassen. Op de grond van de boerderijtjes die onteigend zijn, is men van plan nog een enorme natuurlijke berm te bouwen die het geluid van de R4 moet tegenhouden.
De weiden aan de Groene Velden zijn er veel erger aan toe: de natuur wordt er aan zijn lot overgelaten, het onkruid palmt de weiden in en de stallen staan te verkommeren. Moest de groendienst de paardjes die er stonden laten staan, dan was dit veel aangenamer voor wandelaars. Bij deze is mijn kritiek op de geniale groendienst van Stad Gent geuit.
Ik heb uiteindelijk een heel netwerk van boeren die grond hebben opgespoord, maar zonder resultaat.
Ik had de hoop al bijna opgegeven, toen ik nog snel even aan de eigenaar van een shetlander te Mariakerke ging vragen of hij zijn weide niet verhuurde. Hij had geen plaats voor een paard, maar zijn maat, Robert, had op café eens gezegd dat hij zijn grond wel zou willen verhuren.
Ik ben die dag nog naar dat boerderijtje gegaan en ik heb de boer gesproken. Hij was inderdaad bereid zijn grond te verhuren, hij kon er toch niks meer mee doen en hij wou wel wat leven op zijn boerderij.
Buiten de agressieve gans en de 7 kippen was er geen activiteit meer. Hij was gestopt met groenten kweken, hij had geen koeien of trekpaarden meer, maar de meeste voorzieningen waren er nog. Ik waande me een beetje in Bokrijk. Het lag er allemaal nogal doods bij: de stallen hingen vol stofnetten en spinnenwebben, de mesthoop was verteerd, de weidepaaltjes waren rot...
Mijn vader en ik betaalden kort daarna de huur en we konden beginnen aan de werken. Er komt heel wat bij kijken om een stuk grond paardvriendelijk te maken: gevaarlijk onkruid wieden, stal opkuisen, weidepaaltjes kloppen, en 'last but not least': schrikdraad plaatsen!
Het apparaat installeren en zorgen dat er stroom door loopt, was een hele klus. Gelukkig is mijn vader ingenieur en dus weet hij wel wat over elektriciteit.
Zoektocht naar een paard
Daarna begon de zoektocht naar een geschikt paard. Mijn vader zei dat we pas in de zomer een paard zouden kopen, de winter stond immers voor de deur, maar ik begon natuurlijk al wat rond te neuzen op het internet.
Ik reageerde op een advertentie op kapaza of tweedehands: een fokkerij bood springpaarden aan.
Het was de bedoeling om een goedkoop recreatief paard te kopen, maar uit nieuwsgierigheid vroeg ik toch eens naar de prijzen van die knappe springers, je weet maar nooit...
Zoals ik al vermoedde lagen deze ver boven ons budget, maar achteraf kreeg ik een mailtje van 'stoeterij Ariane' dat ze ook enkele fokmerries verkochten. Zij pasten wel binnen ons budget, dus gingen we een kijkje nemen.
Er liepen twee mooie merries in de piste, een doorsnee bruine (het type paard dat je vaker ziet) en een speciale, zeer donkere merrie. Ze was bijna zwart en had een sneb en een kol op haar hoofd. Beide paarden waren heel goed gereden.
Ik mocht met de braafste van de twee een testritje doen, dat was Florida, de bijna zwarte merrie. De sympathieke eigenaar, Dries, legde ons uit dat ze met haar goede stamboek als fokmerrie werd gebruikt en dus niet in de sport, zoals hun meeste paarden. Florida (Franda x Accord II, °20/02/02) heeft op de stoeterij vier veulens gebaard, die nu worden opgeleid als sportpaard.
Het klikte meteen, de merrie was doodbraaf en ik zat op mijn gemak op haar. Ik wist wel dat ik niet fijn genoeg reed en dat ik veel les zou moeten volgen om haar goede instructies te kunnen geven. Dries zei ook dat, moest ik met de andere merrie gereden hebben, die wat vuriger is, dat het niet zou gelukt zijn. Zij zou mijn nog wat bruuske hulpen niet verdragen en protesteren.
Florida was niet het type recreatiepaard dat we voor ogen hadden, ze was veel beter.
Trots bekeek ik elke dag al dromend de eerste foto's van haar. Ik telde af tot ze naar onze weide kwam. Toch twijfelde ik aan mezelf: zou ik het wel kunnen, zouden we haar een goede thuis geven, zou ik haar genoeg aandacht en beweging kunnen geven? Ik had nog nooit en paard of pony gehad en Florida is geen beginnerspaardje.
Ze kan veel, op de proefrit deed ze vlot een vliegende galopwissel, ze kon mooi wijken, ze liep altijd nageeflijk...
Ik dacht dat ik al redelijk goed kon rijden, maar op Florida voelde ik me een beginneling. Er is een gigantisch verschil tussen rijden op een manege en rijden met een paard met bloed, dat altijd fijn en correct gereden is.
Florida zag er gelukkig uit op haar weitje bij ons. Ze had een nette stal, een mooi stukje grond met veel gras... En even later die dag kwam haar weidegenootje er bij: Romeo, half shet half welsh. Hij is de verzorgpony van mijn vriendin.
Heel het gezin kwam kijken en een rondje stappen op haar. We hadden een nieuw zadeltje (van slechte kwaliteit) gekocht in een winkel waar we eigenlijk een tweedehandszadel wouden kopen, maar aan zadels zal ik eens een apart bericht wijden. We hebben er namelijk veel problemen mee gehad.
Ik heb veel materiaal via online paardenshops gekocht, deze zijn vaak het goedkoopst en ze leveren snel. Zo heb ik mijn regendeken, hoofdstel, bit,... via epplejeck besteld. Dat materiaal gaat goed mee. Ook via agradi.nl en medhorses.be kan je goedkoop paardengerief bestellen, maar ik vergelijk de drie sites steeds per product en agradi.nl heeft de meeste kortingen en is meestal het voordeligst.
Toen had ik dus een goede weide met stalling, al mijn materiaal en een prachtig paard met veel talent.
Het echte werk kon beginnen: de routine van 's morgens afwisselend hooi en water geven, 's avonds een schep krachtvoer, zat er al snel in.
We moeten helaas met bidons water zeulen van thuis, omdat er geen leidingwater is op het boerderijtje, enkel een kleine boiler vol grondwater in het keukentje van de boer.
We hebben een stenen stalgebouw waarin we onder andere het hooi en de houtvezels voor in de stal kwijt kunnen. We hebben zelfs een kleine ruimte tot zadelkamer gemaakt. Er is binnen overal verlichting en de paarden hebben een goede stenen stal ter beschikking aan de weide. Daar hadden we veel geluk mee.
Over hoe het rijden verloopt, ga ik ook een apart bericht schrijven. Ik rijd momenteel op stal Javaro, of Leen (de eigenares) komt naar onze piste. Ik raad iedereen die echt wil beteren aan om privélessen te volgen.
Ik doe ook af en toe vrijheidsdressuur ('trucjes') met mijn paard en daar komt zeker een apart bericht over en enkele foto's.
We zijn nu bezig met achteruit stappen, volgen, likjes (kusjes), jambette (met de bedoeling later Spaanse pas te kunnen), buigen...
Het is zoals je kan zien een lang verhaal over hoe ik aan mijn eigen paard geraakt ben en ik zou er nog veel meer over kunnen vertellen, maar voorlopig ga ik het hier bij laten. Als je vragen hebt, mag je me gerust mailen.
Links die eventueel handig kunnen zijn, vind je in bijlage (normaal gezien). De URL's van enkele goede maneges, de stoeterij waar ik Florida gekocht heb, en de sites waar je redelijk goedkoop paardenspullen kan kopen.
Op de foto's hieronder zie je een voorbeeld van stands, het groepje vanop kamp, en mijn eerste testrit op Florida.
