De volgende dag bracht ze de kinderen met een bang hart naar school. Ze wist dat ze kon rekenen op haar moeder om ze op tijd af te halen zodat hij ze zeker niet zou kunnen treffen op de speelplaats. Ze voelde haast het bloed door haar aderen stromen. Haar hart pompte het aan hoge snelheid door haar hele lichaam en haar ogen gloeiden van de tranen die ze al zo lang bedwongen had. Ze stapte in haar wagen en belde haar baas. Ze zou niet naar het werk gaan. Ze kon het niet. Haar werk was zo vaak haar toevlucht geweest en de enige plaats waar ze haar gedachten kon verzetten. Maar zelfs mocht de aarde vergaan die dag zou niets haar gedachten nog kunnen afleiden. Ze reed recht op haar doel af: het gerechtsgebouw. Vastberaden om er niet te vertrekken zonder oplossing kwam ze aan de infobalie. De misselijkheid stond op haar gezicht te lezen toen ze vroeg tot wie ze zich kon wenden. Ze werd doorverwezen naar slachtofferonthaal. Er was niet meteen iemand aanwezig en men vertelde haar dat ze misschien tot de middag zou moeten wachten. Ostentatief nam ze plaats op een stoel in de lange brede gang. Er was weinig beweging en soms hoorde ze stemmen van achter één van de gesloten deuren. Ongeveer een uur later kwam een vriendelijke dame van slachtofferonthaal haar vragen waarmee ze kon helpen. 'Ik moet u dringend spreken, u moet me helpen.' Met een krop in de keel vertelde ze het relaas van de avond voordien. De dame knikte begrijpend en bood een grote doos tissues aan. Ze had wellicht al veel schokkende verhalen gehoord, maar toch zag ze in dat het bittere ernst was. 'Een ogenblikje, ik ga eens even kijken of we de procureur van de jeugdrechter kunnen spreken.' Mevrouw Wauters was een licht opgemaakte blonde dame van in de veertig. Ze zat achter een bureautje in een kamer met één raam tussen wel duizend dossiers. Het leek haast een karikatuur. De procureur keek streng en misschien zelfs geërgerd toen ze de kamer binnenkwam. Ze probeerde zo bondig en zakelijk mogelijk te vertellen wat er gebeurd was en sloot af door duidelijk te maken dat ze tot alles in staat was om haar kinderen te beschermen. Zonder enige emotie te tonen stelde Mevrouw Wauters vragen. En na een gesprek van vijf minuten kon ze eindelijk een glimp van medeleven lezen in haar ogen. D moest zo snel mogelijk opgepakt worden voor ondervraging en de oudste dochter moest zo snel mogelijk in contact gebracht worden met een gespecialiseerde cel die een videoverhoor kon afnemen. Diezelfde dag werd ze gecontacteerd door Frédérique. Enkele dagen later werden ze verwacht in een politiekantoor. En wat daar aan het licht kwam, was nog erger dan ze vermoedde.
Hij zou haar raken in het diepste van haar ziel. Het getreiter, de onbekende oproepen in het midden van de nacht en het vandalisme hadden niet het effect dat hij wenste. Op een dag kwamen de meisjes thuis zonder hun knuffels. Een Bumba en een beertje waar ze al hun hele leven mee sliepen. Ze waren hun troost geweest in de moeilijke periode. Ze hadden hun traantjes geveegd, meegereisd en hadden poppenkast gespeeld voor het slapengaan. 'Papa zegt dat ik een grote meid ben nu. Ik hoef geen knuffel meer.' De oudste was toen 4 jaar en hield zich sterk voor haar kleine zusje van 3 die een pruillipje trok. Hoe kon hij? Ze voelde woede opborrelen en kon haar verontwaardiging nog nauwelijks verbergen. De volgende dag kocht ze meteen 2 identieke knuffels en genoot van de glimlach die op die onschuldige gezichtjes verscheen toen ze 2 pakjes tevoorschijn toverde. Ze wist toen nog niet dat haar meisjes hun knuffels nog heel hard nodig zouden hebben. Ze merkte dat de stalking intenser werd. Hij reed als een bezetene heen en weer in de achterliggende straat. En toen ze niet veel later op een zondagavond de meisjes ging ophalen durfde ze niet alleen te gaan. Ze voelde dat het van kwaad naar erger ging en vroeg haar moeder in de auto te wachten. De meisjes renden naar buiten terwijl D hun jassen in haar handen duwde. 'Als je zo voort doet maak ik ze allebei af". Hij maakte er een revolvergebaar bij. Met knikkende knieën draaide ze zich om naar de auto. Op automatische piloot reed ze naar huis, nog niet goed beseffend hoe gemeend zijn uitspraak was. Eenmaal thuisgekomen vertelde ze haar moeder erover in de keuken. De kindjes hadden al plaatsgenomen aan tafel. Haar moeder probeerde haar te bedaren maar was zelf erg aangedaan van die uitspraak. Ze vermande zich en schoof aan met een geforceerde glimlach. Ze smeerde boterhammen en deed veel moeite om nog een hap door haar keel te krijgen. De oudste dochter staarde naar het mes op de tafel. 'Papa heeft ook een mes, maar groter'. Ze keek op. 'Ah?...' en voelde hoe haar adem stokte. 'Ja en hij nam ons mee naar het bos en deed zo met het mes'. Het 5-jarige meisje maakte een gebaar alsof ze haar keel zou oversnijden. Het werd ijzig stil aan tafel. Als in slow motion keken ze elkaar aan. Na enkele seconden, of waren het minuten vroeg ze beheerst: 'Maar kind toch, hoe kom je daar nu bij? Wat is er echt gebeurd?' Haar kleine meid kreeg de tranen in de ogen. 'Papa ging ons allebei dood doen, met een mes.' 'Dat kan toch niet? Waarom zou hij dat in godsnaam doen?' De kleinste zei plots uit het niets: 'Ja, we waren in het bos en hij ging ons dood doen'. Ze stelde de meisjes gerust dat ze veilig waren nu. En in haar hoofd deed ze haar schapenpakje uit en haar Lara Croft pakje aan. De hele nacht speelden alle scenario's door haar hoofd, alles wat ze had meegemaakt en bereidde ze zich voor op de komende dagen, weken, maanden en desnoods jaren. Ze zou hem geen seconde meer alleen laten met de kinderen. Al moest ze daarvoor morgen al haar hebben en houden achterlaten. Het werd een lange nacht en het was nog maar het begin van een lange strijd.
Een verpleegster leidde haar naar haar kamer en het enige waar ze kon aan denken was: 'ik wil slapen en nooit meer ontwaken'. Hoe kon ze nog een goede moeder zijn als het enige was wat ze zag in de spiegel een duizendste was van de vrouw die ze kende? Ze dacht terug aan hoe sterk ze ooit geweest was toen ze enkele maanden voordien vaststelde dat haar achterdeur ingetrapt was. Ze zag de vragen in de ogen van haar kinderen en stelde ze gerust. Ze kon hen laten geloven waar ze zelf niet in geloofde namelijk dat ze veilig waren. Ze liet alles vaststellen door de politie en omdat er niets verdwenen was, was een andere mogelijkheid dat iemand haar wou vergiftigen. Dus gooide ze alles weg wat geopend was uit de kasten en de koelkast. De vrouw die dat allemaal bijna professioneel had aangepakt bestond niet meer. De eerste dagen in de psychiatrie lieten ze haar zo veel mogelijk slapen. De dagen daarop keek ze steeds achterom als ze in de gang kwam. Ze hoorde nauwelijks haar familie of vrienden en dacht nauwelijks aan haar kinderen. Het enige waar ze aan dacht was haar terugkeer naar huis. Ze was als de dood voor die dag, maar merkwaardig genoeg was ze na twee weken strijdvaardiger dan ooit. Ze gooide haar valies in de koffer van haar wagen en reed naar huis denkend aan hoe ze de oorlog zou verklaren aan haar vijand. Gewapend met een heuse camerabewaking rond haar woning en boordevol zelfvertrouwen was ze na een maand weer in staat het werk te hervatten. Inmiddels werd een datum gecommuniceerd waarop D voor de correctionele rechtbank zou verschijnen en het werd stil. Het enige dat haar 's nachts soms uit haar slaap hield was het geluid van haar eigen hartslag. Plichtsbewust zette ze de kinderen wekelijks af bij hun vader en hoopte ze een week lang dat ze ze veilig en wel zou terugzien. Telkens ze hem zag kon ze nauwelijks geloven dat hij degene was die haar één van haar basisrechten had afgenomen, namelijk het recht op veiligheid. De ene week was ze bezorgd om haar kinderen en probeerde ze zo veel mogelijk te werken en uit te gaan, de andere week was volledig op de kinderen afgestemd. Maar elke avond als het licht uitging wist ze dat hij er was. Tot vier maal toe werd de distributiekabel doorgeknipt, de auto van een vriend werd toegetakeld met een betonnen tegel, de auto van haar beste vriendin was bekrast, haar camerabewaking vernield, noem maar op. Het ergste moest echter nog komen. Want er is niets erger dan te raken aan kinderen. En als het je eigen kinderen zijn...
Een eerste glimp van mijn verhaal dat jou zal meeslepen
Er was eens een jonge vrouw die 2 prachtige dochters had. Ze leefde in een uithoek van België waar de mensen elkaar nog vriendelijk begroetten. Ze was ambitieus en had naast een boeiende job ook een drukke sociale agenda. Haar man was geëngageerd in allerlei verenigingen en was haar beste vriend. Maar achter dat perfecte plaatje schuilde een harde waarheid. Op een dag deed het gerucht de ronde dat ze haar man verlaten had. Was er een derde in het verhaal? Waar wilde ze heen? Waarom? Wat niemand wist, was dat haar populaire man, laten we hem D noemen, steeds vaker in aanraking kwam met het gerecht. Voornamelijk ging het over diefstal. Niemand zou het geloven dat een man die samen met zijn vrouw 2 huizen bezat alles op de helling zou zetten om hier en daat een kleinood te stelen. Niemand wist het maar zij wel. Na vele misstappen en leugens staakte ze de pogingen om hem op het rechte pad te krijgen. Ze wou haar toekomst en die van haar 2 meisjes veilig stellen. Net voor haar dertigste verjaardag besloot ze om in de andere woning te gaan wonen die gelegen was aan het einde van een doodlopende straat. In de schaduw van het Begijnhof probeerde ze met wat er nog restte van haar verleden een nieuw heden te bouwen. De kinderen verbleven in hun vertrouwde woning en de vrouw en haar man wisselden wekelijks zelf van huis. Dit leek op het eerste zicht een goede oplossing voor de kinderen. Tot ze op een dag vaststelde dat haar persoonlijke spullen beschadigd waren. D gaf in het bijzijn van de politie toe dat hij de dader was en alles zou vergoeden. De dagen dat ze in haar huis verbleef bij het Begijnhof merkte ze dikwijls zijn auto op. Als ze naar het werk vertrok stond hij om de hoek te wachten tot ze voorbij reed. Op een dag volgde hij haar zelfs naar het werk en trok hij op de parking haar koffer open. Hij vluchtte weg met alles wat hij had kunnen vastgrijpen. Na verschillende politie-interventies schakelde ze dan maar een advocaat in. Niet enkel door de stalking, maar ook omdat ze steeds meer vreesde voor de veiligheid van haar dochters. Haar dertigste verjaardag was de eerste dag dat ze terug kon lachen. Vrienden verrasten haar met een groot feest en schoven de volgende ochtend gezellig aan aan de ontbijttafel. Ze bleven de hele dag praten, foto's kijken en toen de avond viel waren we met 9 om een spelletje UNO te spelen. Haar GSM trilde plots en ze zag dat ze een bericht ontvangen had van D. Met bevende handen drukte ze op openen en las: UNO! Enkele mannen renden naar buiten om D te zoeken, maar tevergeefs. Het Begijnhof was amper verlicht en er waren veel goede schuilplaatsen. Toen iedereen terug binnen was en ze de televisie wouden opzetten voor wat afleiding was er enkel sneeuw. Eén van de mannen zei: 'Bel de politie'. De momenten waarop ze alleen in het grote huis sliep waren de langste uren van haar leven. In de nacht kon hij zich gemakkelijk verbergen. Soms gebeurde er niets maar ze wist dat hij op de uitkijk zat. Sinds kort was een jong koppel in de pas verbouwde loods naast haar huis komen wonen. Ze had nog niet kunnen kennismaken, maar het leken aardige mensen. Terwijl ze lag te luisteren naar de stilte werd ze plots opgeschrikt door een luide klap vlak onder haar slaapkamerraam. Ze durfde niet meteen te kijken en sloop wat dichter bij het raam. Ze hoorde voetstappen en dan niets meer. Zodra ze de stijfheid die haar angst haar berzorgde had overwonnen belde ze een vriend en wachtte bang af wat hij zou vaststellen bij zijn aankomst. Ze hoorde hem voor haar deur stoppen en deed haar rolluik omhoog. 'En? Zie je iets?' Hij keek geschrokken maar ernstig naar de auto van de buren en zei: 'Bel de politie en kom niet naar beneden'. Maar toen de politie aankwam en ze toch beneden de schade aanschouwde die de zware betonblok had aangericht, stortte ze in. Sinds haar verjaardag in november had ze geen moment meer gerust geslapen. Ze was 15 kilo vermagerd. Ze werd door haar beste vriendin naar het ziekenhuis gebracht.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Enkele mannen renden naar buiten om D te zoeken, maar tevergeefs. Het Begijnhof was amper verlicht en er waren veel goede schuilplaatsen. Toen iedereen terug binnen was en ze de televisie wouden opzetten voor wat afleiding was er enkel sneeuw. Eén van de mannen zei: 'Bel de politie'.
