onze laatste dag in Bangkok, en daarmee ook in Thailand, is aangebroken.
Ik kan het bijna niet geloven. De laatste drie weken zijn
voorbijgesneld alsof het niks was. Maar dat is meestal als je je
amuseert. Ongelofelijk ook hoeveel we hebben afgereisd, beleefd en
gezien hebben in die tijd. We hebben ongeveer alle vormen van vervoer
gebruikt gaande van onze voeten, fietsen, brommers, taxi 's,
verschillende soorten tuktuks, minibussen, grote bussen, openbare
bussen, treinen,metro 's, skytrains tot zelfs ferry 's, slaapboten en
vliegtuigen. Ongelofelijk veel mensen leren kennen, nieuwe gebruiken,
gewoonten, beleefdheidsvormen, regels, gedragingen en manieren van
leven. Het was ongelofelijk, intens, vermoeiend, bizar, speciaal en iets
wat ik me zal herinneren voor de rest van mijn leven. Bon, maar voor ik
hier te ver op doorga, even de dag vertellen.
Vandaag zijn we als afsluiter daar de chatuchak weekend market geweest.
De gehele drie weken hebben we voornamelijk aan windowshopping gedaan
(al waren er bijna nooit vensters) omdat we alles toch niet gingen
kunnen dragen. Er was ons verteld dat de weekendmarkt enorm was en dat
je er alles kon vinden. Dus al onze shopping zou op de laatste dag
gebeuren. Mijn hemel, er was ons verteld dat de markt groot was, maar
niets had ons hier op kunnen voorbereiden! De markt is gigantisch en dan
bedoel ik in de zin dat er makkelijk twee werchterfestivals op deze
plaats gehouden kunnen worden en er volgens mij zelfs meer mensen zijn
dan daar! De gehele markt is in maar liefst een 27 a 28 tal secties
verdeeld, waar elk deel zijn eigen dingen verkoopt. Elke sectie heeft
meer dan honderden winkeltjes. Ze verkopen alles, gaande van amerikaanse
kleren, traditionele thaise dingen, stoffen, beelden, meubels,
tuinartikelen, kaarsen, bloemen, amuletten, eten tot levende puppies,
egels, hamsters, konijnen en wat ze maar kunnen vinden. Er is zelfs een
sectie voor hanengevechten. Het is gewoon overweldigend. In het begin
besloten we rond de snuffelen, maar er is geen beginnen aan. Zonder doel
voor ogen loop je hier hulpeloos van hot naar her. (Met doel ietsje
minder, maar het scheelt niet veel.) Zoeken naar cadeautjes en een
aantal dingen die we echt zelf wilden hebben was ronduit uitputtend. Het
is alles wat we haten en waar we van houden in Thailand in één. De
warmte, de geur, de luidheid, de enorme drukte van de hopen en hopen
mensen maar ook de verbluffend mooie producten, de altijd vriendelijke
mensen, de eenvoudigheid van alles. Na vijf uur rondlopen daar waren we
doodop. We besloten naar onze favoriete uitrustplek te gaan, de
starbucks in de terminal 21 (een gigantisch winkelcentrum) op Thanon Sukhumvit
om daar te gaan uitrusten. Eenmaal daar merkten we echter dat er een of
ander aziatisch idool achtig meisje een concert aan het geven was een
verdieping lager en tussen het gegil en niet zo denderend toonvaste
zingen (niet dat ik zelf beter kan) was er niet veel rust aan.
Uiteindelijk zijn we iets gaan eten en hebben we onze zak terug
ingepakt. Een reorganisatie die echt verrassend veel tijd in beslag nam
door alle nieuwe aanwinsten. Uiteindelijk is alles gelukt en zijn we
gaan slapen. Morgen moeten we immers een vliegtuig halen.
12 augustus. Dit is werkelijk het einde van onze reis. Dit voelt zo
onwerkelijk aan. Echt bizar. Bon, op een opnieuw veel te vroeg uur
(6.20) slepen we onszelf uit bed, douchen en ontbijten we en pakken de
allerlaatste spullen in. Na een taxiritje naar de luchthaven checken we
daar in om rond te dwalen in de taxfree zone. Damn echt waar die
luchthaven is enorm. Maar echt enorm!! Ons vliegtuig vertrekt met, ooh
hoe zou het ook anders, een kleine twee uur vertraging, maar soit, we
zijn onderweg. Enkele (zeg maar vele) uren later start de verveling wel
een beetje. Ondertussen heb ik twee boeken uitgelezen, een hele tijd uit
het raam gestaard. Het steeds veranderende landschap en de witte,
wollige, watten wolken waar de zon met verschillende dieptes licht op
speelt blijven me fascineren. (Al is het toch wel onmogelijk om hier een
complete vliegruigreis geboeid in de blijven. Zeker aangezien die reis
meer dan 14 uur duurt.) Meer kan ik op dit punt eigenlijk niet meer
vertellen behalve dat ik nog een boel mensen wil bedanken die deze reis
voor mij mogelijk gemaakt hebben. Om te beginnen natuurlijk Annick, Ronny en de Kiwani 's. Maar ook alle mensen, gekend of niet, die de
kaartjes gekocht hebben. Alle mensen die kaartjes verkocht hebben. En
natuurlijk niet te vergeten al de mensen die ervoor gezorgd hebben dat
ik deze ervaring nog kan meemaken. Een speciale dank u daarvoor aan het
personeel aan mijn eenheid in het gasthuisberg, mijn dokters, verplegers
en alle anderen die daar rondlopen. Zonder jullie was ik er
waarschijnlijk niet eens meer geweest. Iedereen die mij gesteund heeft
(op welke manier dan ook) of mij afgeleid heeft voor een tijdje met
grappige verhalen of roddels :). Jullie hebben geen flauw idee hoeveel
ik van mijn mental sanity te danken heb aan jullie (de speciale kinks
zijn er altijd al geweest, maak jullie geen zorgen). Ik kan geen
specifieke namen noemen, gewoon omdat het er te veel zijn en ik bang ben
dat ik mensen vergeten zou. Maar toch nog een speciale dank u aan mijn
mama, die er altijd was ook al wou ik dat de helft van de tijd niet en
heeft ze heel wat snakken en beten gehad ondertussen. Dank je mams.
Acht augustus : onze laatste dag in Ayutthaya. Volgens de papieren
tabellen vertrekt onze trein om 12.18 naar Bangkok, dus we zorgen dat we
ruim op tijd daar zijn. Je weet immers nooit met het treinverkeer. Aan
het loket leren we echter dat de trein pas om twintig voor een aan zou
komen en de hele trein enkel derde klas is. Uiteindelijk komt de trein
ruim na één aan in ons klein stationnetje. Dat het derde klas was zullen
we geweten hebben! Door al het gehots en gebots van de trein (duidelijk
dingen zonder vering, dempers, schokabsorberende dingen of wat er
tegenwoordig in de treinen zitten) zijn de houten banken in een niet al
te beste staat. Zowel Joske als ik slagen er in om de bank te breken,
samen met een heleboel andere medepassagiers die doorheen de trein
hetzelfde probleem hebben. Maar niet getreurd, gewoon de zitting er
terug opleggen en terug meehotsen. De derdeklastreinen in Thailand zijn
dus bijna zo stipt als de NMBS maar iets minder stabiel. Ik zweer dat ik
nooit meer over de belgische treinen klaag. (Of toch niet de komende
maanden.) Uiteindelijk aangekomen in Bangkok zoeken we ons eerste hotel
weer op. We hebben met Tim en Ohn afgesproken in het centrum om iets te
gaan eten dus we vertrekken goed op tijd. Om zeker een halfuur te doen
over de eerste kilometer en meer dan een halfuur te laat te komen.
Eenmaal daar eten we iets en gaan we nog op stap met Ohn. Slenteren
langs de marktjes, winkeltjes in en uitgaan en het hoogtepunt van
vandaag... een massage. Ohn en Joske kiezen voor een voetmassage maar ik
ben iets te kietelachtig dus ik kies voor een nek en hoofdmassage. Echt
waar, hemels! Echt hemels. En amper 100 baht elk voor een halfuur pure
verwennerij! Met de taxi terug en gaan slapen.
9 augustus : vandaag een heel heel erg rustige dag. Zowel Joske als ik
hebben nogal wat last van onze maag en darmen, dus behalve slapen, lezen
en wat rondhangen in een van de winkelcentra is er niet veel gebeurd.
Hopelijk is dit morgen over.
10 augustus : terug een hoopje openbaar vervoer vandaag, want we wilden
echt Wat Arun zien. Niet minder dan twee verschillende skytrains en twee
boten brengen ons naar onze bestemming. Ooh mijn god, wat zijn die
trappen hoog! Ik ben niet aan het overdrijven als ik zeg dat een enkele
trede tot aan Joske haar knie komt! Soms snap ik die Thai toch niet
hoor, meestal gigantische bouwwerken maar de helft van hen komt niet
eens aan mijn schouders. Soit, Joske probeert nog voorzichtig en
enigzins deftig te enorme trappen op te gaan, terwijl ik alle deftigheid
laat varen en gewoon om handen en voeten, monkeystyle, de trap op
klauter. Eenmaal boven worden we beloond met een prachtig zicht over de
stad en de rivier. De weg naar beneden is nog minder aanlokkelijk dan
maar boven. Men zou er zowaar nog hoogtevrees van krijgen. Eenmaal terug
in Bangkok duiken we een boekenwinkel in (gedurende de reis hebben we
wat boeken in tweedehands boekenwinkels gekocht en terug verkocht) want
onze voorraad is weer uitgeput. Met onze nieuwe aanwinsten nestelen we
ons in de Starbucks voor een uur of twee. Dan iets eten (of poging tot,
de ober had mijn bestelling blijkbaar niet goed begrepen en dus niet
doorgegeven. Gelukkig had ik toch niet veel honger en heb ik wat
frietjes van Joske gestolen. Al was ik op het moment zelf wel een beetje
boos.) Daarna zijn we eens de Thaise cinema gaan uitproberen en hebben
we brave in 3D met thaise ondertitels gezien. Voor de film begint is er
trouwens 'the royal anthem ' waar iedereen uit respect voor moet
rechtstaan. Bon, geniale tekenfilm!! Maar 3D is toch niet zo mijn ding.
Nu slapen, want morgen gaan we eindelijk naar de Chatuchak weekend
market! Dat wordt shoppen :D.
vijf augustus om kwart na zeven staan we vertrekkensklaar om met onze
tour te beginnen. Blijkbaar zijn we de laatste om opgehaald te worden,
dus nog even wachten voor ons.
Na iets meer dan een uur rijden met de minibus door dichte groene wouden
waar je met gemak (en plezier want ze zijn echt prachtig) in verdwalen
wil, komen we aan op onze eerste stop. Een warmwaterfontein op een
uitgedroogde vulkaan. Klinkt zeer exotisch en mooi tot je weet dat dit
op een overmaats parkeerterrein te vinden is en niet ten midden van
bossen. Wie vulkaan zegt, denkt ook aan sulfer dus inderdaad, de stank
van rotte eieren bleef daar wel rondzwerven. Na weer enkele uren rijden
langs uitgestrekte rijstvelden waar her en der af en toe een eenzaam
figuurtje gebukt staat, afgezoomd in de verte door een keten heuvels die
als overmaatste, eeuwenoude, met gras en woud begroeide slapende reuzen
de wacht houden, was het tijd voor de volgende stop. The white temple.
Of Wat Rong Khun. Gewoonweg fantastisch. Fascinerend, fenomenaal,
oogverblindend, adembenemend, schitterend, ongelooflijk, brilliant,...
en elk ander adjectief in deze aard die er te bedenken valt. Aan de
ingang staan er twee bomen, waar lugubere, keramieken, afschuwelijk
lelijke koppen in hangen. Elk met een open mond waar een waterval van
vuilgroene planten uitstroomt als een straal tijdelijk bevroren kots.
Zowel in als uit de tempel ga je van hel naar hemel, en dat zullen we
geweten hebben. Na de opgehangen hoofden moeten we een poel met een smal
paadje oversteken om bij de brug te komen. Uit de gehele poel, van
beide kanten, komen honderden en honderden plaasteren handen grijpend en
smekend uitgestrekt vanuit de onderwereld naar de betoverde bezoeker.
Hierna gaan we de onbeschrijflijk mooie brug over om aan te komen bij de
tempel. Als de buitenkant van de tempel nog geen indruk maakt dan de
binnenkant wel. Ze wordt nog steeds geschilderd, maar met een precisie
en afwerking en overgang van kleuren waar de schilder van de sixtijnse
kapel jaloers op mag zijn. (Ik kan het weten, ik ben er al geweest). Na
veelvuldig rondgestaar, gaan we terug de minibus in. Deze keer naar the
golden triangle. Deze krijgt zijn naam door 1. Het knooppunt van Thailand, Laos en Myanmar te zijn en 2. Door de zware opiumhandel die
daar vroeger gedreven werd. Een kilo opium was evenveel waard als een
kilo goud. Vandaar dat opium ook het zwarte goud werd genoemd. Hier
nemen we een bootje naar Laos, waar we wat rondstruinen op een marktje,
om daarna met het bootje terug te keren naar de bus. Ondertussen is het
al dringend etenstijd en krijgen we een buffet voorgeschoteld. Btw als
ze zeggen "pas op, pikant " dan bedoelen ze ook echt echt echt wel
pikant. Amai! Na het eten gaan Joske en ik even borderhoppen in Myanmar,
want doordat we Cambodja te voet hebben overgestoken naar Thailand is
ons visum geen dertig maar vijftien dagen geldig. Raad eens wanneer ons
vliegtuig vertrekt? Jup, de zestiende dag... dus zo lossen we dat
probleempje weer op. Wanneer we terugkomen krijgen we van een Nieuwzeelandse reisgenote een maisijsje omdat ze te laat op de boot was.
Super lief! En eigenlijk niet half zo degoutant als het klinkt. Ik heb
zeker de helft opgekregen. Daarna rijden we door naar de longnektribe.
Ongelooflijk. Echt waar. Op de rit terug is de avond al gevallen en
begint het goed donker te worden. De deze ochtend zo uitnodigende bossen
zien er nu maar griezelig, duister en ondoordringbaar uit. Een witte
nevel raakt de bijna zwarte boomtoppen. Dit is het woud van
nachtmerries. Hier lopen tijgers, leeuwen, panters, beren of hondsdolle
apen rond op zoek naar een prooi. Of koppensnellende indianen, heksen,
weerwolven, roedels mensetende eekhoorns en konijnen of giftige
vlinders. Elk fout, donker, duister bos uit sprookjes, nachtmerries en
verhalen vindt hier zijn begin. Ga hier in en je komt er nooit meer uit.
Of wat een te actieve verbeelding en heel wat tijd niet teweeg kunnen
brengen. We vragen om ons op de weekendmarkt af te zetten en mijn hemel
is dit gigantisch! Na drie uur hebben we niet eens een achtste van de
markt gedaan. Heel knokke-heist kan hier makkelijk in verdwijnen. (Als
ik later trouwens heel erg rijk ben kom ik hier mijn schilderijen halen.
Wauw, echt wauw.) Soit, tegen elf uur kunnen we niet meer, zoeken we
een gezellig cafeetje op met een superhypertoffe jazzband en stappen we
terug naar ons guesthouse. Morgenavond vertrekken we naar Ayutthaya!
Zes augustus: bon, vandaag eigenlijk niet zoveel gedaan. Uit ons hotel
uitgechecked, een boekenwinkel opgezocht en in verschillende cafeetjes
onze tijd een beetje gespendeerd tot we konden vertrekken. Tegen acht
richting station. Eenmaal daar horen we dat de trein van negen meer dan
een uur en half vertraging heeft. Terwijl we wachten zien we een oude
vrouw met kaalgeschoren hoofd en wit linnen gewaad op de plaats die
speciaal voor monniken gereserveerd is zitten. Ohn en Tim hebben ons in Cambodja uitgelegd wat dit precies wilt zeggen. Dit zijn vrouwen die hun
man verloren zijn en klaar zijn om te sterven. Ze scheren hun haar af
en helpen de monniken met van alles en nog wat. Als je het mij vraagt
een heel wat aangenamere en zinvollere manier dan een bejaardentehuis.
Bon, onze trein komt eindelijk, twee uur later dan gepland en onze trip duurt bijna twaalf uur. Help.
Zeven augustus : ongelooflijk weinig geslapen op de trein, rechtstreeks
naar ons guesthouse gegaan en nog zo veel mogelijk van de tempels hier
proberen te zien, want we zijn zo 'n drie bijna vier uur later dan
gedacht. Om het wat sneller te laten gaan en we zo zeker alle middelen
van transportatie gebruikt zouden hebben, hebben we een brommer gehuurd.
Voor mensen die mij kennen, geen nood. Het was een ding voor ons twee
en Joske, die al heel wat ervaring op de motor heeft, zat aan het stuur.
Hoeraatje voor haar trouwens want ze rijdt veel rustiger, kalmer en
pakken veiliger dan elke bestuurder in Cambodja en pakweg de gemiddelde
bestuurder in Thailand. De tempels zijn mooi. Een kruising tussen Ankor
en het oude Rome maar zijn niet echt dingen waar je naar kan blijven
staren. Ondertussen hebben we al veel impressionantere dingen gezien.
Wel erg mooi is het hoofd van een Buddha die in een boom gegroeid is!
Met de brommer kun je helaas op een hoger tempo verloren lopen / rijden,
dus het duurde even voor we ons guesthouse terugvinden. Waarschijnlijk
wordt het een vroege avond, want we zijn beiden doodop van het weinige
slapen en morgen gaan we terug naar Bangkok!!
Veel kussen want het is veel en veel te heet voor knuffels. Flore en Joske.
Vandaag deden we weer een fenomenale ontdekking in Thailand. Deze keer
was het geen tempel, geen gekke tuktuk of een andere toeristische
attractie, maar gewoon de wonderen van het internet! Met dank aan Flore
haar mama hebben we zonet al jullie lieve berichtjes op ons gastenboek
ontdekt! Super tof dat jullie allemaal zo met ons meeleven! Danku voor
alle steun en de positieve vibes,
Groetjes Joske & Flore
PS: meer updates volgen waarschijnlijk vanuit Ayuthaya, onze volgende bestemming, want we hebben weer veel meegemaakt.
vandaag, 2 augustus (gelukkige verjaardag mama!), maken we er terug een
rustig dagje strand, zee en zon van. Ik kan nog steeds niet geloven dat
we hier zijn! In de namiddag gaan we eerst eens kijken wanneer er een
vlucht is naar Chang Mai. Tot onze ontgoocheling horen we dat het morgen
of pas de zesde is. Als we nog drie dagen Chang Mai willen doen, Ayathuya en de chinese wijk, Wat Arun en de reusachtige weekend markt in Bangkok zal dit niet meer gaan. Verdorie, we hadden zo gehoopt op nog
twee dagen strand, dat was echt perfect geweest. Bon, boeken en betalen
en snel terug van dit paradijselijk oord genieten! Tegen een uur of
vijf, zes zijn we de kleine, venijnige, zeer onzichtbare kwalletjes in
de zee beu en gaan we ons zwembad eens zoeken. Adembenemend!!! Het
zembad is bovenop een rots die uitkijkt over de gehele baai en de zee
erachter. I have died and gone to heaven. Nu balen we nog harder dat we
weggaan morgen! Na het eten gaan we met een singa (lokaal bier) op het
strand zitten. Het leven is goed!
Drie augustus. We spurten bijna van de douche naar een restaurantje dat
open is voor ontbijt, terug naar onze kamer om afscheid te nemen van G,
die nog enkele dagen langer blijft, om op hoog tempo naar onze ferry te
snellen. Geen slechte manier van reizen overigens. Door blauwgroen water
met helderwitte schuimkoppen scheuren terwijl er eilandjes en
schitterende, oude, prachtige bootjes passeren met een verfrissende
zeebries in ons gezicht. Van de haven dan met de taxibus naar de
luchthaven van Ko Samui. En wat voor een luchthaven! Het lijkt meer op
een resort waar toevallig ook vliegtuigen vertrekken en landen. Bangkok
air weet trouwens echt wel wat verwennen is. In de wachtlounge ruimte
met uiterst comfortabele zetels kan je gewoon gratis eten en drank halen
en zelfs het vliegtuigeten is voor eens bijna lekker. Een uur na het
opstijgen landen we alweer in Bangkok waar we een drie a viertal uur
doden in de lounge. (Heerlijke chocomelk btw en met de airco op max is
iets warms voor een keer zelfs tof). Daarna terug het vliegtuig op om
een goed uur later aan te komen in Chang Mai. Vanuit de luchthaven
hebben we vrij snel een taxi gevonden naar ons guesthouse. Nog iets eten
en dan slapen. Nooit gedacht eigenlijk dat reizen (zelfs al was dit zo
comfortabel) zo vermoeiend kon zijn.
Vier augustus. Reizen is blijkbaar heel heel erg vermoeiend want voor
het eerst slaap ik langer dan zeven uur. Dan rustig ontbijten en daarna
besluiten we Wat Phra Singh te gaan bezoeken. Maar, een nieuwe stad dus
veel nieuwe manieren om verloren te lopen. En aangezien we, lees
eigenlijk vooral ik, echt gebrand zijn om alles te voet te doen, duurt
het een hele tijd voor we de tempel vinden. Echt prachtig. Al is het wat
moeilijk om na de absoluut adembenemende tempels in Bangkok of de
ongelooflijk impostante tempelcomplexen in Ankor ons echt versteld te
doen staan. Het grote vraagteken van vandaag waren de wassen beelden.
Een was echt zo goed gedaan dat we er tien minuten hebben voor gestaan
om te besluiten of het echt was. Absoluut een applausje waard, al weten
we nog steeds niet of het voor het vakmanschap is of voor de discipline.
Bon de terugweg zoeken ging al heel wat sneller. De trektocht voor
morgen al gepland en ondertussen de treintickets naar Ayaythuya ook al
betaald. Nu eten en slapen want morgen vertrekken we al om kwart na
zeven.
De dertigste is eigenlijk niet veel anders verlopen dan de dag ervoor,
gewoon spelen in het zwembad, lezen in de ligstoelen, door het kleine
stadje wandelen. Heel,heel rustig. Ook wat plannen waar we eigenlijk
naartoe willen gaan. We komen uiteindelijk uit op Ko Samui en hebben een
guesthouse gevonden dat betaalbaar is en er degelijk uitziet. We plannen
hoe we er naartoe moeten gaan en hoelaat we waar moeten staan. Nu nog
iets eten in een semi - rustige biker bar, waar we even van een optreden
hebben kunnen genieten (wat stukken beter was dan de thaise karaoke waar
we voorlopig van hebben kunnen 'genieten '. Toondoof verstaan ze niet
echt.) En dan gaan slapen.
31 juli : het plan was dus om d3 trein van 12.28 te nemem in het station
van Pratchuap Khiro Khan, af te stappen in Surat Thani en daar de boot
te nemen naar Ko Samui om dan een taxi of tuktuk naar ons gusthouse te
nemem. Tegen een uur of negen, ten laatste tien zouden we daar moeten
zijn. Klikt toch als een mooi, doenbaar, realistisch, logisch
uitgedacht, haalbaar plan, niet? Denk maar gauw iets anders, want
thailand vond dit veel te simpel. Dit is wat er allemaal gebeurd is.
Zoals steeds werden we rond acht uur wakker. We douchten, ontbeten,
maakten onze zak, keken wat tv en vertrokken om half twaalf. We
arriveren ruim op tijd aan het station, willen onze ticketten kopen
waarop de man aan het loket doodleuk zegt 'no seat available, train full
'. De trein is volgeboekt en we moesten dit op voorhand doen. Ironie is
dat we dit in bangkok wilden doen, maar ze daar zeiden dat dit niet
nodig was. Bon, met de tuktuk naar het busstation dan maar. Na een meer
dan zes uur lange busrit arriveren we in Surat Thani. Waar we opnieuw
een tuktuk moeten nemen naar de pier. (Tegen nu waren we al wat
gestresseerd maar soit) . Aan de pier wacht ons echter een grote
verrrassing! Geen boot naar Ko Samui vandaag. "Boat had accident "
blijkbaar is de motor stuk. We kunnen 70 kilometer oostwaarts reizen en
wachten tot morgenochtend. Uiteindelijk besluiten we de boot naar Ko Pha Ngan te nemen. In de vier uur waarin we wachten tot de boot vertrekt
leren we de hollandse marjolein kennen die naar Ko Tao verder reist en
de argentijnse Guadaloupe, die liever G genoemd wordt. Zij ging ook naar Ko Samui, maar gaat nu ook naar Ko Pha Ngan. Onze boot vertrekt
eindelijk om elf. Het is een heel erg laag geval met zeer korte
matrassen, want we zullen arriveren rond vijf uur s ochtends. Het geluid
van de motoren is oorverdovend, maar we zijn zo moe dat we
waarschijnlijk toch even slapen.
1 augustus : we hebben inderdaad een beetje geslapen maar veel was het
nu ook weer niet. We arriveren rond vijf in de haven, waar we een tuktuk
nemen naar Hat rin, blijkbaar de partystad van het eiland en omstreken
(maar dat is oke, want dan zijn er veel hotels en meer kans om een
slaapplaats te vinden.) De tuktuk dropt ons op een weg in het midden van
sunrise en sunset beach en aangezien de zon ons net komt begroeten,
gaan we naar sunrise beach om de zonsopgang te zien. Schitterend. Dit is
het strand waar we van droomden. Na even uitrusten zoeken we samen met G
een hotel. Bij het tweede hotel hebben we al een kamer voor ons drie.
Hierna gaan we ontbijten, want eten is alweer 24 uur geleden. Om dan
door te wandelen naar het strand. Ongelofelijk!! Parelwitte stranden,
helderblauwe zee, omsloten baai met grasgroene palmbomen en bergen die
van het strand recht omhoog gaan. De zon schijnt zoals nooit te voren,
er is wat schaduw en het water is heerlijk. Dit is de hemel!!
eerst even nog een kleine verlenging van de 27ste. We hebben dus zoals
gezegd uitgeslapen zonder wekker, laat ontbeten van Ohn haar heerlijke
pannekoeken met limoen en suiker en noedelsoep. Daarna hebben we de blog
wat bijgewerkt en ondertussen begon er opnieuw een echte, serieuze
stortregen, dus deze keer bleven we nog even binnen. Wanneer het ergste
voorbij was zijn we Siem Reap wat gaan verkennen en zijn we op de oude
markt beland. Btw doerians stinken echt als de pest, niet overdreven.
Precies een rottend lijk dat al enkele dagen in de stomende hitte ligt
te ontbinden. Ondertussen hebben we wel al echt lekker fruit gegeten dat
we niet kenden. Zoals logans, kerskleine bruine vruchten met een wit
vruchtvlees en een pit lijkt op die van een lytchee. De schil moeg je
proberen openbreken en compleet weghalen. Of de ramboetans die Ohn ons
ook gegeven had. Walnootgrote rode vruchten met zachte stekels en een
wit heerlijk zoetzuur vruchtvlees. Toen we terugkwamen van de pagoda
gisteren had Ohn ons een hele zak gegeven, maar terwijl we met haar en Tim de apen gingen voeren heeft een stoute, grote aap mijn zak gepikt.
Ik wou natuurlijk ook niet afgeven dus de plastiek zak scheurde en de
deugniet ging er vandoor met alle behalve twee ramboetans. Een van de
twee werd dan nog uit mijn handen gepikt toen ik een andere kleinere aap
een banaan wou voeren en de banaan heb ik dan maar aan een kleine
babyaap in de boom gegeven. Alleen maar de kleintjes zijn te vertrouwen!
Bon, terug naar vandaag. Eenmaal uit de oude markt, want in die geur
wil je echt niet eten, zijn we een restaurantje gaan zoeken
Aangezien we in Thailand alleen thais gegeten hebben en we voor alle
ervaringen zijn, hebben we twee typisch Cambodjaanse gerechtjes
geproefd. Heerlijk!!! S avonds hadden we afgesproken met Ohn om te gaan
shoppen en iets te drinken (Ohn is maar drie jaar ouder dan mij en echt
super tof) . Amai, nog nooit zo snel en efficient geshopt. En goedkoop!
Ohn kent een heleboel mensen en was voor ons flink aan het afdingen. De
cocktails daarna waren hier ook spotgoedkoop en de bars zijn gewoon
schitterend. Dus we hebben er enkele uitgeprobeerd. Ohn heeft ons naar
bars gebracht die toeristen nooit zouden vinden dus het is hier echt
super rustig. Hoera voor Ohn. Haar naam wilt trouwens liefje of schat
zeggen in het khmer. Ze heeft ons uitgelegd dat ieder kind behalve een
officiele naam ook een roepnaam krijgt die ze voor alles gebruiken. Dit
om de boze geesten in de war te brengen zodat het kind niet ziek wordt
of doodgaat. Als iedereen een andere naam gebruikt kunnen de geesten je
immers niet vinden. Daarna vertelt ze ons ook dat zij en Tim beslist
hebben om ons maar voor twee ipv drie nachten te laten betalen en niet voor de
onbijten. Hoe zot is dat niet?!
28 juli, na een afscheidsknuffel van Ohn, drie kussen van Tim en een
ontbijtje van hen twee, zijn we op een meer dan twee uur durende taxirit
naar Poipet vertrokken. De grens zijn we dan te voet overgegaan om dan
met de tuktuk naar Aranyaphratet te gaan. Daar hebben we de minibus
genomen die ons een grote vier uur later aan de bushalte van het
vliegveld in Bangkok heeft afgezet. Van daar uit zijn we met de
staatbus, een equivalent van lijnbus of mivbbus, naar een andere halte
te gaan, waar we konden overstappen op een andere staatbus naar hua
lampong station. Vandaar hebben we een meer dan vijf uur durende
treinrit ondernomen naar prachuap khiri khan, een rustig kuststadje in
het zuiden. Zo schijnt het toch, want om twaalf uur snachts in het
absoluut pikkedonker is dit moeilijk om te zien. Het is hier allesinds
wel een stukje rustiger, geen "miss tuktuk miss " om de vijf meter is
echt wel een oplichting. Nu nog wandelen naar ons guesthouse dat we
gisteren gebeld hebben.
Vandaag, de 29ste, zouden we uitslapen. Om acht uur zijn we echter al
wakker. We testen even het zwembad uit maar aangezien ik niet echt kan
stilzitten zonder iets te doen gaan we het stadje wat gaan verkennen en
ontbijten. Daarna spelen we terug wat in het zwembad, lezen we wat en
gaan we aangezien het spettert terug naar binnen voor we opnieuw in een
stortregen zitten. Op de kamer vallen zowel Joske als ik in slaap. Twee
uur later gaan we nog even rondwandelen. Het stadje ligt echt aan een
pictoresque, feerieke baai waar het water bezaaid is met kleurrijke
bootjes alsof een grote hand ze gul heeft uitgestrooid. Links en rechts
liggen er hoge heuvels of zelfs kleine groene eilandjes. Nu rustig iets
gaan eten en dan terug. Het is hier echt heel rustgevend, wat na al die
drukke dagen wel mag.
De 25ste zijn we dus om drie uur dertig s ochtends opgestaan om onze zak
te pakken en uit te checken. Met een loodzware rugzak vertrokken we
richting metro, ondertussen minstens negen taxi's afwijzend. Wanneer we
aan de metro kwamen, zagen we tot onze verbazing dat er geen metro's
reden. De security guard vertelde ons dat de metro pas om zes begon te
rijden. Groot probleem dus aangezien de trein dan al lang vertrokken
zou zijn. Dus we stapten een eind terug en namen toch een taxi naar de
luchthaven. De ironie... de trein zelf is echt een gammel stuk
geschiedenis. Na de zeer moderne skytrain en metro was dit even een
verrassing. De ramen waren allemaal open, er waren geen deuren, zelfs
geen buitendeuren en de stoelen zijn echt prehistorisch. Na een rit
van een goede zes uur, kwamen we eindelijk aan. Ondertussen hebben we in
de trein een toffe hollander leren kennen, Tom, die samen met ons een
tuktuk naar de grens wou nemen. Gelukkig dat we dit gedaan hebben! Tom
reist ondertussen al vier maanden rond in Asie. Want de bestuurder
brengt ons naar een of andere louche zaak om ons een visum te verkopen.
Wij houden vol dat we er al een hebben maar de bestuurder en zijn vriend
zeggen dat we dat hier moeten afstempelen. Wij houden koppig vast en de
bestuurder voert ons naar het consulaat van Cambodja. Tom gaat binnen en
zegt twee minuten later dat we ook daar niet moeten zijn. We vonden het
ook wat raar dat het consulaat aan de grens zou zijn, ondertussen hebben
we geleerd dat dit een fake consulaat is. Na een heleboel gepush brengt
de bestuurder ons naar ergens anders, waar we ook niet moeten zijn.
Maar vandaar zien we de grens en stappen we gewoon verder. Eenmaal de
grens over worden we gestalked door een of andere gast die beweert dat
hij van de government is en die brengt ons naar de gratis shuttlebus.
Die brengt ons naar de bus terminal waar de gast ons om fooien vraagt.
Zowel Joske als ik als Tom weigeren. Daarom moeten we een goed uur en
half a twee uur wachten alvorens onze bus vertrekt. De rit duurt een
goede twee uur en brengt ons een goede twee kilometer buiten Siem Reap.
Daar nemen we dan de tuktuk naar Tim en Ohn. Maar de bestuurder weet het
niet zijn, neemt binnenwegen en rijdt levensgevaarlijk! We waren echt
bang om om te kantelen. Ondertussen stuur ik mama een sms om te vragen
of ze het nummer van Tim kan vinden. Na veel vijven en zessen arriveren
we eindelijk ik onze b&b waar we verwelkomd worden met een drankje
en daar eten we ons eerste eten van de dag. Nu slapen want morgen vroeg
op voor Ankor.
De volgende dag staan we op om tien voor vijf, want ik wil zonsopgang in Ankor zien. Om meer vrijheid te hebben, wil ik met de fiets gaan. Dit
is duidelijk niet echt overdacht. De rit naar Ankor is een goede 7 a 8
kilometer, wat in deze hitte en dit klimaat echt slopend is. Bon we zijn
er bijna denken we maar worden tegengehouden aan een checkpoint. We
moeten terug en tickets kopen. We zijn alletwee nogal argwanig en
geloven hem niet. Uiteindeijk gaan we terug naar tourist information,
een goede drie kilometer terug waar we zo gezegd onze tickets konden
kopen. Wanneer we daar waren wist de persoon daar van niets. Dus we
werden eindelijk naar de juist plaats doorgestuurd. Ondertussen is de
zon natuurlijk al lang op en we besluiten ons ontbijt dat Ohn meegegeven
heeft op te eten op de brug tegenover de tempel. Daarna bezoeken we Ankor Wat. Schitterend! Ankor is tussen de 800 en 1200 jaar oud. Delen
van het tempelcomplex zijn eeuwen verloren geweest in de jungle. Kun je
je dit voorstellen? Complete tempels verloren in de jungle! Gigantische
bouwwerken die niet alleen als bidplaats werden gebruikt maar ook als
paleizen voor koningen. Zo mooi afgewerkt en solide dat ze er na ongeveer
1000 jaar er nog steeds zijn met een heleboel details intact. Terwijl we
terug naar de fietsen gaan krijgen we telefoon van Tim en Ohn. Vandaag
is het een boedhistische feestdag om het begin van het regenseizoen te
vieren. Ook is het hun trouwdag vandaag. En ze vragen ons om mee te
gaan. Natuurlijk hebben we ja gezegd. Blijkbaar waren we zo respectvol
en deden mee met de ceremonie dat de monnink ons in khmer vroeg of we
hem verstonden! Ohn en Tim vonden dit zo grappig dat ze ondertussen ook
khmer tegen ons begonnen spreken. Na de ceremonie gingen we terug naar
de fietsen en op naar een ander complex, Ta Phrom. Een tempelcomplex waar
gigantische, monstreuze bomen in, rond en door de muren van de tempels
groeien. Onderweg worden we overvallen door een plotse regenvlaag. De
ceremonie heeft duidelijk gewerkt. We kunnen nergens schuilen, dus
fietsen we door. Omdat we wat schrik hebben voor de elektronica stoppen
we onder een boom en mogen we onze zak in een tuktuk vol aziaten zetten.
Ondertussen blijven we gewoon in de regen staan, lekker verfrissend. We
gaan nog langs Ankor Thom en na dit besluiten we terug naar de b&b
te gaan. Maar eenmaal in Siem Reap veranderen we van gedacht. Aangezien
de luchthaven niet zo ver is, gaan we kijken om daar onze tickets te
kopen. Na een super super lange rit (de kaart was verkeerd) op de Cambodjaanse equivalent van de e40 waar de bussen, minibussen, taxis,
tuktuks, brommers en fietsers allemaal samen rijden, krijgen we te horen
dat we deze niet hier maar in Siem Reap moeten kopen. Compleet
uitgeput, we hebben in de stomende hitte al meer dan veertig kilometer
gefietst vandaag, fietsen we terug terwijl het over drie kwartier al
donker wordt. En we moeten nog meer dan tien kilometer terug. Echt zot!
Dit doen we nooit nooit nooit meer. We stoppen in de stad om iets te
eten en dan terug naar de b&b. En uur en half later komt Ohn aan de
deur kloppen of we samen met hen cake willen eten voor hun trouwdag. We
zitten zeker twee uur te babbelen met hen een dan gaan we slapen. Morgen
uitslapen, veel te veel vroeg opgestaan!
Vandaag uitgeslapen, laat ontbeten en gewacht tot tot de zon wat minder
brandt. Ondertussen hebben we besloten om morgen terug met de trein te
gaan naar Bangkok aangezien de vlucht pas om zes uur s avonds vertrekt en
heel erg duur is. Ondertussen gaan we Siem Reap wat verkennen en als Ohn gedaan heeft met werken gaan we met haar wat klerenwinkels bekijken
aangezien Joske heel binnenkort naar een trouw moet. Morgen vertrekken
we om zeven uur terug naar Bangkok dus vandaag wordt het een beetje een
luie dag.
Groetjes en knuffels (hoewel het daar veel te warm voor is) van Flore en Joske
