Het is ook niet de minst belangrijkste gebeurtenis. Mijn aanrijding door een vrachtwagen. Ik was oud genoeg om zelf naar school te gaan. De dag van de aanrijding moest ik om wegwerkzaamheden omlopen via de rijweg. Ik zag een gigantische vrachtwagen op me afkomen. Zelf had ik net niet genoeg tijd om op de stoep te gaan stappen en bleef ik dus verstomd kijken naar de vrachtwagen die vlak op me aanreed. Voor ik het wist lag ik in het ziekenhuis en was mijn vader zeer onrustig aanwezig. Natuurlijk was dit zelfs al te veel voor mijn moeder. Waar ik heel geschrokken om was, was de tijd dat ik in het ziekenhuis verbleef, de arts me doodserieus vroeg of ik het met opzet gedaan had. Hierover bleef ik hele nacht in mijn ziekenhuiskamertje piekeren. Ik had zelf een doel voor ogen. Ik wou maar al te graag arts worden. Wat kon mijn verpeste kindertijd mij toen nog schelen?
In het huis waar ik vroeger woonde was het niet zo groot en was er al zeker niet voldoende ruimte voor drie kinderen. Gelukkig ging ik in de week bij mijn grootouders slapen. In het weekend verwachtte mijn grootouders wel nog dat ik bij mijn ouder sliep. Célia was net iets te oud om nog bij moeder en vader te slapen en moest ze dus in mijn kamer slapen, waar twee bedden stonden. Célia bleef me maar knuffelen en bleef maar slijmen. Ik hield daar niet van en hou er persoonlijk nog steeds niet van. Ze vroeg me ook waarom ik door de week niet thuis was en bij onze grootouders sliep. Ik irriteerde me er echt aan en wou gewoon slapen. Ook gaf mijn jonger zusje toe dat ze al die aandacht van moeder niet wou. Dus vertelde ik haar dat ze daar eerlijk moest over praten met moeder. De volgende sprak ze effectief met moeder. Ze stak de schuld op mij, dat ik zogezegd al die dingen opgestoken had. Typisch.
Alsof twee kinderen niet al genoeg waren voor mijn moeder, kregen Nicolas en ik nog een jonger zusje.
Ik herinner me nog goed dat ik heel graag een jongere broertje wou in plaats van een jonger zusje. De geboorte van een nieuwe baby was voor mij niet perse iets nieuws. Alleen was het wel een zeer bijzondere dag. Dezelfde dag waarop Célia werd geboren, eindigde ik ook mijn eerste schooldag in de kleuterschool. Ik weet nog goed dat dit de leukste tijd van mijn leven was. Aan het einde van de dag kwam opa mij meestal halen. Die dag ook alleen was hij zeer ontroerd vanwege de geboorte (daar kwam ik als kleuter pas later achter). Wij kwamen aan in het ziekenhuis. Ik zag mijn klein zusje in de armen van mijn moeder. Mijn moeder was anders dan anders. Ze was zo vrolijk, te vrolijk. Zelfs bij de geboorte van Nicolas was ze niet eens zo vrolijk. Célia was eerder een mollige baby, als de baby's uit de reclame. Kort hierna verloor mijn moeder haar volledige aandacht over mij en ben ik in de week bij mijn grootouders ingetrokken.
Dit gaat vooral over mijn verwaarlozing als kind zijnde, zelf als peuter zijnde. Aangezien ik amper kon praten laat staan alles deftig kon begrijpen. Heb ik hier als peuter niet veel van gemerkt, maar beter. Nu ik er over nadenk, is het uiteraard zeer heftig. Ik merk wel dat ik hierdoor een zeer sterk persoon ben geworden. Ook zal ik nooit vergeten wat mijn grootouders allemaal voor mij hebben gedaan. Even terug op die moederliefde van mijn vorig bericht. Mijn moeder verwaarloosde me, gaf me geen eten, zag me niet als haar eigen dochter. Dit allemaal omdat ze jaloers was op haar eigen dochter! Zij was intelligent en de allerknapste van de stad, ze hield er zelf van wanneer andere mensen in haar omgeving jaloers op haar waren. Dit allemaal kreeg ik later te horen van mijn vader. Ik was in mijn moeders ogen net iets te knap dan haar, dat kon ze gewoon niet hebben. Vreselijk hé? Jaloers zijn op je bloedeigen kind.
Nu ik me alles goed herinner kan ik eindelijk mijn gebeurtenissen delen!
Laat ik eerst beginnen met de geboorte van Nicolas, mijn jongere broer. In hoeverre ik het me nog herinner, weet ik nog goed hoe spannend ik het wel niet vond toen ik het goede nieuws te horen kreeg. Zelf wist ik totaal niet dat ik een jonger broertje ging krijgen, dat maakte het juist zo speciaal! Alleen merkte ik al vanaf het begin dat mijn moeder Nicolas, in alles wat hij deed, meer aandacht gaf dan aan mij. Precies of ik was niet goed genoeg voor haar en moest er nog een jonger broertje/zusje bijkomen. Of lag het misschien aan mij? Dat heb ik jammer genoeg nooit geweten aangezien ze nooit naar me omkeek en ik nooit die moederliefde heb gevoeld. Hierover schrijf ik wel nog eens.
Leesportfolio opdracht 3
