Ik weet nog niet wat... Maar ik moet dringend iets nieuws proberen. Het kan zo echt niet meer blijven verdergaan. Elke dag wenen Elke nacht wenen Soms weet ik zelfs niet of ik nog leef. Ik ben zo verdoofd dat het leven mij passeert. Het enige dat ik voel is de jaloezie, de wrok en de pijn. Het eet mij op. Het enige waar ik nog voor leef is dat op een dag dit alles een nachtmerrie blijkt en ik wakker word bij mijn lieve man en twee kindjes. Het was echt ooit zo. Al kan ik het zelf niet meer geloven. Ik mis hem. Daarom kan dit niet blijven verdergaan. Hij verdient het niet om gemist te worden. Het zelfbeklag Het zelfmedelijden Het verdriet De wrok De jaloezie Ze moeten uit mijn lichaam. Elke keer als ik mijn ogen sluit, zie ik hen. Het moet stoppen.
Plots werd het duidelijk. Jaren en jaren heb ik gezocht naar antwoorden en niet gevonden. Jaren in cirkels en jaren met frustraties. Maar die frustraties zijn er niet alleen bij mij. De overkant voelt hetzelfde. We begrijpen elkaar niet. Je kan van Venus komen en je kan van Mars komen. Maar wij spreken chinees en arabisch. De communicatie is onbestaand en totaal gestoord. Daarom snap ik het niet. Daarom blijft het altjid terug komen. De communicatie is fout. Misschien doet hij helemaal niet de foute dingen waar ik hem van beschuldig. Ik begrijp het gewoon verkeerd. Hij is misschien helemaal niet zo egoistisch en slecht. Ik snap het gewoon niet. En daarom ... daarom zegt hij altijd die lelijke dingen van mij. Dingen die mij onzeker maken. Die mij laten twijfelen aan mijzelf. Die mij laten verschrompelen tot een velletje van mijzelf. Hij begrijpt mij ook verkeerd. Hij hoort ook andere woorden. Liefde is soms echt niet genoeg. Te verschillend Te andere opvoeding Te andere verwachtingen .. we begrijpen elkaar niet. Niks aan te doen. Wablieft helpt niet. Enkel afstand en rust. Het is voorbij en het zal nooit meer terugkomen. Want zonder communicatie verdwijnt het.
Naar de toekomst toe, een belangrijke les! Eerst praten dan pas sex...
Ik begrijp het niet... De vier woorden die ik de afgelopen drie uur heel veel heb herhaald. Ik begrijp het niet... Ik begrijp hem niet... Vanavond de bom gebarsten. Was het ineens zo moe en heb dan maar per sms beschuldigd van een nieuwe relatie. En het klopt... De intuitie was weer juist. En net als ik dacht dat ik het wel begreep en dat ik het wel doorhad. Ben ik weer mis. En ik begrijp het niet. Ben ik dan zo dom en hij zo slim? Is hij zo puur en goed en ik zo slecht en vol haat? Hij gunt mij geluk, hij hoopt op mijn geluk. Hij zal alles doen om mij gelukkig te maken. En ik begrijp het niet. Hij houdt zo van het leven en is zo gelukkig met zichzelf. De nieuwe liefde voelt goed en hij is zo blij. En ik begrijp het niet. Hij neemt het leven hoe het komt en gelooft in de liefde en in de toekomst. Waarom is hij mij? en ben ik hem? Hij is gewoon gestopt met van mij te houden. Hij is veranderd. Ik heb hem de mooiste jaren van zijn leven gegeven... Maar hij kon het niet meer. Het was over. Maar niet getreurd ik blijf altijd zijn beste vriendin en de mama van "onze" kindjes. Hij doet het voor mij, want de persoon die hij nu is kan niet van mij houden. Maar hij is nu wel de persoon die ik altijd graag had gehad... en ik begrijp het niet. Ik wil pijn doen. Net als ik pijn heb. Maar het lukt niet. Alles wat ik hoor is een zielige afgedraaide plaat die steeds maar herhaalt. Die vasthoudt en bitter klinkt en die zo jaloers is. En hij zegt zachtjes "laat los", wordt gelukkig, ik wil dat zo graag. Hij zegt leer terug liefhebben en ga verder. Ik doe dit voor jou. En ik begrijp het niet. Als je het kijkt van mijn kant ipv het van jou kant te bekijken dan valt alles wel op zijn plaats. Dan moet je je niet slecht voelen of minderwaardig, want je bent fantastisch ... alleen kan ik je niet geven wat je wil. En weet je. Ik begrijp het niet. Is dit nu ultieme liefde Gewone manipulatie of gewone shit? Ik begrijp het niet.
Weer op het goede spoor. Probeer me te concentreren op wat er nu is. Het verleden moet worden losgelaten en de toekomst is nu. Af en toe verval ik in de bitterheid en de boosheid. Maar ik moet en zal dit moeten loslaten. Ik kan er toch niets aan veranderen. Het is wat het is.... Ik voel me schuldig, omdat ik het gevoel heb dat ik aan mijn belofte verzaak. Ik voel me schuldig, omdat ik denk dat ik de persoon waar ik eigenlijk evenveel van hou als van mijzelf in de steek laat. Ik voel me schuldig, omdat ik niet kan geven wat ik zo graag wil geven. Maar op het einde van de dag bereik ik met die schuld niets. Enkel mijn eigen zelfbeeld en zelfgevoel gaan achteruit. Ik kan en mag daar niet aan toegeven. En ga dan maar terug naar het nu. Nu is er geen probleem. En ooit, ooit zal het leven terug rust geven en gaat het het vieze gevoel in de buik weg. Kan ik terug ademen zonder pijn en kan ik terug leven met plezier. Ondertussen zijn de kleine dingen die het hem doen. Familie, vrienden en vooral, vooral die 2 jongens. Voor hen doe ik het allemaal. Hopelijk is dit het goede spoor en kan ik binnenkort terug leven.
Daarjuist kindjes afgegeven... Razend kwaad. Heb het kunnen bedwingen, maar nu lopen de boosheid tranen over mijn gezicht. Verwarring, nijdigheid en duidelijkheid. De zwemles vandaag! met brevet, waar al zo lang naar utigekeken werd ... zal niks worden. De kleine lieve schat zal te laat komen. Want mijnheer perfect is een uur te laat! Wat een blaaskaak. Altijd mij laten slecht voelen dat ik dingen niet juist doe en dan zo een belangrijk feit laten schieten omdat hij liever uitgaat. Triestig. Maar pijn voor mijn lieve jongen. Pijn omdat hij weer zijn brevetje niet zal halen. Hij weet het nog niet ... maar ik weet al dat hij het nooit zal halen. Ik ben er niet ... voor de troostende juiste woorden. Om mijn kleintje op te vangen. Mijn sterkt punt. Mijn bijdrage in de opvoeding. Vandaag wordt iets kapot gemaakt. En ik kan niets doen. En ik haat hem hiervoor.
Ik haat hem ook omdat hij er zo bruin, fit en goed uitzag. Blakend van zelfvertrouwen. Ik voel me een kleine bange wezel.
Haat is beter als liefde voor iemand die het niet verdiend.
Wanneer stopt het? Wanneer laat ik los? Wanneer kan er terug een 10 minuten paseren zonder dat ik denk wat niet meer isi? Ik probeer, ik probeer zo hard. En soms, maak ik het mijzelf soms wijs dat het lukt. Ik geloof mijzelf dan voor heel even. De buitenwereld ziet het zelfs niet meer. Ze denken dat ik het zo goed doe. Ze denken dat ik mijzelf terugvind en geniet. Niemand ziet de valse glimlach. Niemand ziet het hard dat van binnen zo koud is als steen. Niemand ziet de grote pijn. De nederlaag, de eenzaamheid en de bitterheid. Ik kan me moeilijkconcentreren. Ik wil zo graag de knop *delete* gebruiken. Het volledig laten stoppen, de gekheid! Maar ik kan het niet. Terwijl ik wel weet dat ik de macht heb. Ik en alleen ik kan beslissen wanneer het genoeg is geweest. Maar ondertussen hang ik volledig vast. Misschien nog erger als vroeger Jaren heb ik slapend doorgebracht, ontekennend dat het leven niet was wat ik hoopte. Vluchtend in allerlei droomwereldjes en in de alledaagse sleur. En toen hij mij verving, ben ik verslaafd. Verslaafd aan zijn "zijn". Alles moet ik weten. Wie, wat, hoe, wanneer en ondertussen word ik verteerd van jaloezie en bitterheid. Ik moet er uit! Ik moet dit breken. En er is er maar eentje die dat kan! en dat ben ik. Het is als een drug! 14 jaar! en het moet stoppen. Op een dag zal ik het kunnen, maar vandaag nog niet!
Ik voelde het al sinds vrijdag. Onheil in de lucht, of meer bepaald in het lichaam. Ik weet het, kan het plaatsen, weet wat het geeft en voel het aankomen en ...toch komt de explosie elke keer. 1 zekere in deze onzekere tijden. Arme kindjes, arme jongens ... maar zo leren ze het. 1 vrouw is niet simpel en 1 keer per maand zijn de hormonen baas. Ontploffingen, uitbarstingen en onverwachte brullen zijn mijn kenmerk deze dagen. Ze kunnen dan zo onschuldig kijken. Als ene dan nog op 1 dag op de muur schrijft met stift, het haar van zijn beer knipt, de moush uit de zetel plukt en de schildpadden laat racen ... dan ben ik boos. Meer zelfs dan ben ik RAZEND! Op andere dagen kan ik het plaatsen en relatiever nu spuw ik vuur. De arme duts. De andere arme duts liep de hele dag achter mij aan "ik heb niks verkeerd gedaan zenne, ik ben braaf hé" ... genoeg voor een tweede uitbarsting. Het vliegverkeer boven Europa ligt weer stil. Vulkaan in Belgie is uitgebarsten. Lava en bitterheid met hopen. Maar wat wil je? Ik heb veel modder in mij. Er is veel dat er uit moet. Het lukt me niet om het langs de juiste kanalen te laten overvloeien. Het lukt me niet om de persoon die me deze vuur vanbinnen bezorgt te confronteren. Ben ik te laf? Ben ik te bang? Waarom? Waarom kan ik niet uiten wat ik voel? Ik ben van binnen nog zo boos! Boos voor alle leugens blijkt nu. Boos voor de manier hoe ik zonder moeite ben geschrapt. Het lijkt wel net of ik nooit heb bestaan? Ben ik dan zo weinig waard? (en hier ben ik dus ook weer, good jollie de hormonen dans). Dit zijn mijn allermoeilijkste dagen. Ik twijfel en ik twijfel aan alles. Ik ben boos, ik ben boos op alles. Duizenden verwijten liggen op mijn hart. Duizenden vloeken en verwensingen ... maar ik kan het niet. Nooit had iemand zo een invloed op mij. Nooit heeft iemand zo diep in mij geworteld gezeten. Ik probeer met man en macht de demonen te bezweren, maar nu, morgen en zeker nog overmorgen zal het niet lukken. Ik heb pijn in mijn buik, in mijn hart en in mijn ziel. Mijn papa liet mij in de steek, Filip liet in mij in de steek en Mark laat mij in de steek... Alle drie hebben ze mij zonder twijfel en pijn vervangen. Ik hoop bij God dat mijn jongens nooit het gevoel van onbelangrijk ervaren, het gevoel van niet goed genoeg zijn, het gevoel van wegwerp en gebruiksvoorwerp te zijn. Tegen woensdag is het beter en kan ik terug ademen, terug geloven en is de lava bitterheid gepasseerd. Voor nu en de volgende paar dagen is het opruim en verwerkingstijd! Het is niet makkelijk een vrouw te zijn.
Wat een licht ging aan! Al enige tijd wordt mij gezegd dat ik niet zo goed gelovig mag zijn. Je zegt tegen mij "ik lieg nooit" en ik denk dan "aaah die zegt, die liegt nooit, dan zal die wel de waarheid spreken". Niet dus! Ik heb dat 15 jaar geloofd. Ik heb 15 jaar gedacht dat ik de waarheid te horen kreeg. En er waren regelmatig barsten, maar als je dan één keer zeget "ikke...." dan geloof ik het weer. En nu heel plots door een stomme gebeurtenis is de barst er. Vorige zondag las ik dat mijn zoon ziek was. De navelstreng werkte en ik belde onmiddellijk om te vragen hoe het zat. Het was niet zo ernstig. Wat buikpijn, maar na het overgeven over. Geen enkel moment heb ik getwijfeld aan dat verhaal. Geen enkel moment heb ik een hapering, een twijfel of iets vreemds gehoord aan de stem. Nu vraag ik aan hem "gelukkig was het niet te erg van de week en ben je al genezen" ... het kind keek mij vol verbazing aan. Hij bleek niet eens buikpijn te hebben gehad. Een heel verhaal om mr perfect te blijven! Een hele leugen om toch maar aan zijn eigen hoge eisen te voldoen. En plots is het gekeerd. Na een week waarin ik mijzelf belangrijker vond als hem voor de eerste keer in jaren. Geloof ik nu plots niets meer. Waar was er waarheid? Wat was echt? Ik ben niet boos, het is alleen een hele grote stap naar mijn geluk. Een hele grote stap naar mijn loslaten. Nog even en ik kan zeggen "het is voorbij" ... Stilletjes aan valt alles op zijn plaats. Wat een domme koe ben ik geweest. Maar ben toch blij voor het inzicht en heb nog een grotere rust vanbinnen!
Al jaren droom ik van een man die smaakt naar Munt en Chocolade. Mijn eigen Munt man. Ontstaan in de donkere dagen van mijn leven.
Ik had een creatie gemaakt van hoe mijn ideale man moest zijn. Ik probeerde mijn man te veranderen in die persoon. Spijtig genoeg probeerde hij mij ook te veranderen in iemand die ik niet was ...
Ondertussen is er terug licht. Ik zie mijn fouten. Ik zie ook zijn fouten. Ik zie het hoe het was en niet meer hoe het zou moeten zijn geweest.
Mijn eigen droomwereld scheiden van de realiteit. Niet makkelijk, want deze droomwereld was mijn vlucht. En soms, zelfs nu ... heb ik het gevoel dat het toch wel mijnheer Munt was. Maar deze mijnheer Munt is een goede verkoper. Hij verkoopt zichzelf fantastisch. De realiteit is helemaal anders dan de theorie.
Is dat iemand zijn schuld? Nee, zeker niet. Het is gewoon de gang van het leven. Is er een weg terug? Nee, zeker niet. Het leerproces is bereikt. Ik weet nu wat ik weet en heb geleerd tevreden te zijn met mijzelf. Ik hoef niet te veranderen en ik hoef ook niemand anders te veranderen.
Ik ben mijn eigen Mevrouw Munt en Mijnheer Munt ... Die hoeft niet echt. Als hij passeert, graag. Passeert hij niet. Ik ga deze keer zeker niet voor minder gaan. En zal zo niet moeten ongelukkig zijn als mijn man niet kan veranderd worden in de ideale man.
Gisteren werd onverwacht een geluksdag... Waar het hem in zat weet ik niet. Plots was alles rooskleurig. De regen was prachtig en de geur bracht kriebeltjes in mijn buik. Het geluk staat juist achter de deur en de deur staat op een kier. Het was een fantastische leuke werkdag. Voldoening uit het werkt, de creativiteit was terug, het arbeidsplezier. Toen ik thuiskwam zat er een fijne verrassing in de brievenbus. Een financiele verrassing ... maar ook deze kunnen geluk brengen. De staat moest mij blijkbaar nog een serieuse som geld. En dat was ik even uit het oog verloren. Eind mei krijg ik een extra som geld en die is welkom om deze zomer nog leuker te maken als gepland. Om het allemaal nog leuker te maken had ik een redelijk leuk mailtje in de brievenbus van mijn mailbox. Ook weer veroorzaakt door een daad in het verleden. Het was allemaal spannend en leuk! Heb mij daarna aan het transformatiespel gezet. Ik was het al maanden van plan, maar werd hier duidelijk ook tegengehouden met hoop om toch maar terug ... Vandaag dus opgestaan met voor de eerste keer in maanden met rust van binnen. Het leven is terug goed!
