Ondanks de jarenlange vredesgesprekken zijn er nog steeds zeer veel problemen die nog onopgelost zijn. Ik denk hierbij aan het vluchtelingenprobleem en de status van de stad Jeruzalem. Deze problemen hadden in principe al afgehandeld moeten zijn in 2005 (zie de Routekaart naar de Vrede, derde fase). De Routekaart van de Vrede beoogde ook een Twee-Staten oplossing tegen 2005, maar die droom is jammer genoeg nog niet verwezenlijkt. Men kan zich de vraag stellen of er wel een mogelijke oplossing bestaat om deze complexe kwestie op te lossen.

De Arabische wereld heeft de afgelopen decennia echter bitter weinig gedaan voor het Palestijnse vluchtelingenprobleem. Ook de situatie in de vluchtelingenkampen is schrijnend. Israël wil immers niet dat de vluchtelingen terug komen omdat ze vrezen dat de Palestijnen dan in de meerderheid zullen zijn en dus meer macht zullen hebben. De komst van honderdduizenden vluchtelingen zouden ook de tegenstellingen in Israël vergroten. Israël heeft dan ook altijd geweigerd om enige verantwoordelijkheid op zich te nemen voor de Palestijnse vluchtelingen. Anderzijds hebben de Palestijnen en de Arabische landen nooit hun aandeel in de zaak erkend, en presenteren ze zich als slachtoffers van de Israëlische agressie. Het zou een stap in de goede richting zijn mochten de Palestijnen en de Israëli erkennen wat precies hun aandeel is in het conflict en de ellende die ermee gepaard gaat. Maar het zou ook helpen wanneer ook de Arabische landen -die mede verantwoordelijk zijn voor het conflict- bereid zijn een deel van de bevolking op te nemen in hun land. Daarnaast zou er ook een deel van de vluchtelingen kunnen worden opgenomen door de VS of Europa, die eveneens een rol hebben gespeeld tijdens het conflict Israël-Palestina.

De oplossing is natuurlijk een Palestijnse staat op te richten. Dit blijkt echter niet zo evident te zijn, daar het zeer moeilijk zal worden om een grens te trekken tussen Israël en Palestina. Er gaan ook stemmen op om één seculiere staat te worden. Om dit te kunnen verwezenlijken moet echter aan de volgende voorwaarden voldaan worden; er moet een echte erkenning zijn van de rechten van de Palestijnen binnen staat van Israël en er moet een eind komen aan de bezetting.

Ondanks het Geneefse akkoord  zijn er ook nog steeds Israëlische kolonisten in de bezette gebieden. De Israëlische kolonisten voeren nog regelmatig aanslagen uit op de Palestijnen en hun bezittingen op de West-oever en in de Gaza-strook. De Israëlische regering die normaal gezien zou moeten optreden tegen de acties van de kolonisten, staat dit echter oogluikend toe. Ik ben de mening toegedaan dat Israël in de eerste plaats het Geneefse akkoord zou moeten naleven. Dit zou immers een stap zijn richting vrede.

“Sinds 18 januari 2008 werden de grensovergangen met de Gaza-strook afgesloten. De bevoorrading van brandstoffen werd volledig stopgezet en humanitaire hulp werd niet meer toegelaten.” Deze maatregel werd genomen na een paar terroristische aanvallen tegen Israel. De gevolgen voor de Gaza-strook zijn dan ook verschrikkelijk. In de ziekenhuizen heerst een noodtoestand omdat de brandstofvoorziening op lange termijn niet verzekerd is en de ziekenhuizen in de grote mate moet beroep doen op de back-up generatoren wanneer de elektriciteit uitvalt. Het zijn dan ook de meest kwetsbaren -de zieken, ouderen, vrouwen en kinderen- die het grootste slachtoffer zijn, en niet degene die aanvallen uitoefenen op de Israëli‘s.

Naar mijn mening is het nu aan de Israëliërs om de eerste stap te zetten richting vrede. Dat wil zeggen dat ze zich eerst en vooral aan de afgesloten vredesakkoorden zullen moeten houden en wat meer toegeeflijker houding moeten aannemen ten opzichte van de Palestijnen. De Palestijnen moeten op hun beurt een eind maken aan de terroristische aanslagen. Wanneer men dit echter niet doet, vrees ik dat men nooit tot een oplossing zal kunnen komen.

In afwachting van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van volgende week, heb ik alvast mijn kranten uitgeplozen om een idee te krijgen aan wat ik me precies moet verwachten. Wanneer ik de uitslag van de laatste polls bekijk, 53% voor Barack Obama en slechts 43% voor McCain, slaak ik een zucht van opluchting. Zou het kunnen dat de Amerikanen nu eindelijk eens een goede president kiezen? Wanneer men de polls bekijkt: ja. Maar in hoeverre kan men zich baseren op deze cijfers? Zal het Bradley-effect Obama de das om doen? Of kan Obama met zijn sterk economisch hervormingsplan de Amerikanen voor zich winnen?

Deze en nog vele andere vragen spoken door mijn hoofd wanneer ik de duidelijk gekleurde artikels lees van de Vlaamse kranten. Ook de Vlaamse media supportert met veel enthousiasme voor Obama. Sommige kranten schilderen de Afro-Amerikaanse presidentskandidaat zelfs af als de gedoodverfde winnaar. Naar mijn mening is deze stelling misschien ‘iets’ te voorbarig.

Men moet in gedachten houden dat huidskleur nog steeds een gevoelig punt is in de Amerikaanse samenleving en dat die latente racistische gevoelens wel eens nefast zouden kunnen zijn voor Obama. Er zijn immers mensen die tijdens de polls niet durven toegeven dat ze niet voor een ‘zwarte’ willen stemmen. Dit verschijnsel dat Barack Obama mogelijk de das om kan doen, staat bekend als het Bradley-effect.

Tom Bradley, een zwarte burgemeester van Los Angeles, wilde in 1982 gouverneur van Californië worden. Ondanks het feit dat hij volgens de peilingen een grote voorsprong had op zijn opponent, verloor hij toch van zijn blanke tegenstander George Deukmejian.

Maar we moeten er ook rekening mee houden dat ook de economische crisis mee de keuze bepaalt van de presidentskandidaat. De Amerikanen ondervinden al langer dat het slecht gaat met de Amerikaanse economie. Een groot deel van de Amerikaanse bevolking heeft dan ook meer vertrouwen in Barack Obama dan in John McCain wanneer het over financiële kwesties gaat. Obama kan naar eigen zeggen ‘het tij doen keren’ en zal alles in het werk stellen om de Amerikaanse economie weer gezond te maken.