Maar in de keuken van de lagune vind ik het recept
en herschep mijn cocon.
Mijn evenwicht, mijn gewichtloosheid
Ik stapte voorbij de schaduw van de nacht
Ik vond het tegengewicht in een vensterraam
En was een ochtendmens zonder gelaat
Ik bewoog als het sap voor de bloemengloed
Ik leefde op het zwanenmeer
Het raakte mijn leven en ik bleef
De vijf zintuigen
Ik zie
Ik zie een eenzame klaproos tussen groene grashalmen
Ik zie dorre grasskeletten de ordening verstoren
Ik zei de zon schijnen in je lach
Ik hoor
Ik hoor in de verte een hond blaffen en de eerste trein de cadans van zijn wielen volgen Ik hoor kranen het werk aankondigen voor vroege werklui Ik hoor vogels hun kelen schrapen ze fabriceren een vinnig lied
Ik ruik
Ik ruik een lucht zo jong als van een lenteochtend, en toch zijn wij september
Ik ruik de verse broodjes in de zak van mijn tweewielig voertuig
Ik ruik de koffie die ik pas nog heb gezet
Ik proef
Ik proef de pasgezette koffie als een zwart geheim mij lippen raken
Ik proef het zout van een traan, een gevangen verleden
Ik proef, ik proef geluk
Ik voel
Ik voel de natte nevel wanneer ik in de vroege morgen door het gras loop
Ik voel een spinnenweb zacht tegenmijn gezicht friemelen
Ik voel, ik voel mij goed
Ik ben blij dat ik bestaan.
In nagedachtenis
Rusteloos dwalen door oude dromen Opgewonden lang vervlogen tijd ervaren Waar het ritselen der bladeren de grond omarmt En lusteloze voetsporen verbergt
Denkbeeldig vergeten van wie ze waren Tot ze onverhoeds weer verschenen Argeloze jaren, met snelle been van voorbij Broos als een sneeuwklokje in je hand
Het vernufte dromendal verdwijnt met stille trom Jaloers wist het daglicht de nacht uit je ogen En de morgen draait de carrousel ongedeerd op gang Hij besprenkeld de dag in pure eenvoud
In nagedachtenis van liefde voor pen en papier
Zoals ik het zie
Je verdween achter nevel en zonnestralen Als gevallen blaren onder bomen verschralen Blad na blad, kleur over kleuren Verhalen verscholen achter deuren
Maar hier zal ik zeker ontdekken Welke wijsheid jij kon verstrekken Door woorden liet je de kier Op nog geen zucht van de rivier
Misschien is vroeger..........nu Waar men je naam is blijven schrijven.
1 April 2010
Het is vandaag al acht jaar geleden, dat verdriet een hoofdrol speelde. Ook al is het nu een andere tijd die muizenissen raak je nimmer kwijt Ik wil het zeker niet verdringen alleen een beetje liefde terugwinnen, om dat lege verlate plekje op te vullen hier helemaal diep vanbinnen.
Even Alleen
De stilte van de tijd Het tikken van de klok Dichter bij de dood
De wolken in de lucht Het kloppen van je hart Rivieren in je lichaam
Het gras dat groeit De kleuren van de natuur Mijmeren in de zon
Ik ben leeg en fragiel Poreus Breekbaar
De spin en haar prooi
Zwevend door gefilterde regenboogstralen, met vleugels van donzen veren. Nachtverslindende diamanten tempels der hemelse geneugdes. Veilige gouden hemellichamen op grote afstanden, benevelen alle heldere menselijke geesten. Achter zonnestralen en planeten met rusteloze stromen door kettingen verlamt. verstikken je in een web van duizend zijdezachte draden. De zwarte weduwe.
Aan een vriend(in)
Jij bent de schakering van een bonte vogel Helder en rijkelijk Jij bent de dons van een zwaan Broos en teder Jij bent de kracht van een riet Slank en buigzaam jij bent het hart dat openstaat Maar ik!!!......ik kan (wil) er niet in.
Ik bent het lichte ochtendschemer, dat verdwijnt in de diepte van de overlichte oceaan, en stijgt naar het luchtige van de stroom.
Ik ben het iets en toch niets, dat zich afdekt, om te verzenden, en te verzaken aan niets en toch iets, maar loop verloren in het niets.
30-11-2004
Welkom
Maak van je dagen een paradijs zodat je niet zakt door een vracht ijs geef je leven de betrouwbare waar dan zorgen wij voor de lach van het jaar.
En neem een kijkje in de lade van lentes promenade.
Beginnen met een nieuwe start lijk voor mij de uitdaging naar mijn hart.
Een limerick is een kort versje dat bestaat uit vijf regels. De regel 1, 2 en 5 rijmen met elkaar en er is een andere rijm tussen de kortere regel 3 en 4. Het rijmschema is: A. A. B. B. A.
Inhoudelijke kenmerken van de limerick:
De
eerste regel eindigt meestal op een plaatsnaam;
ze
gaan over mensen, die iets vreemds doen of beleven;
ze
zijn grappig, je kunt erom lachen.
Limerick 1
Glazen stonden met elkaar
verbonden op tafel
de zusjes hadden ze met moeite
ontrafeld
om met champagne te vullen
en er kaasjes bij te smullen
maar zonder mosterd hadden ze
liever een wafel.
Limerick 2
Er staan kerststerren te
fonkelen in het hemelgewelf
maar de kerst- en nieuwjaarskaarten
versieren we zelf
alles wordt verzonden
in nachtelijke ronden
hoewel? dit jaar vergaren we een wens voor de huiself.
Twee fragmentjes uit het nieuwste boek van Chris-ke Lauwers
'Gewoon een huis in Autismeland.'
Ik nam alle schuld op mij, want daar ging het ons allang niet meer om. Wat dan nog, dan had ik maar schuld! Maar ik ging er wel langzaam aan kapot. "Wat had ik mijn zoon aangedaan door mijn grote kinderwens?, niet langer beseffend dat een kinderwens niet beredeneerbaar is maar puur natuur en oerkracht! Hoe had ik waarheidsgetrouw kunnen vertellen dat "Lander de psychopaat" met een bang en schor stemmetje in de nacht voor zijn vertrek aan me vroeg: "Moeke......en als ik stap en stap en stap......en ik val van de wereldbol.....dan kan ik onderaan toch verder lopen hé?"
Een tweede fragmentje Het waren niet de meest leuke vakantiemaanden die erop volgden en soms dacht ik hevige paniek: "De hele ellende van nachtmerries gaat weer van vooraf aan beginnen." Ik was nog opgevoed met de gedachte: " Vader en moeder zult gij eren", en vond het zelfs tegennatuurlijk om te breken met je eigen moeder, ook al was dat noodzakelijk om zelf overeind te kunnen blijven. Maar deze keer was ik sterker geworden, harder en besefte ik ook dat zelfs zeer verdrietige feiten veel beter te dragen zijn dan bange onzekerheid en opgekropte ergernis die aan je gemoedrust knagen.
Een ander fragmentje uit het boek van Chris Lauwers
Gewoon een jongen met autisme Dit kind is ziek! Lander is zes geworden. Ik droom nog altijd van dat kloppende puntje op de echografie. Ik ben bang en ik kan het niet duidelijk maken. Er gaat iets mis en ik weet niet wat, kan het niet uitleggen. Lander houdt me uit mijn slaap, hij staat elke nacht aan mijn bed. Hij komt met zijn twee handjes aan mijn gezicht voelen en vraagt me of ik echt moeke ben of een pop. Het is zo bizar voor een jongetje van zes. Ik tumel van de ene nachtmerie in de andere, gek wordt ik ervan.
Op een morgen toen ik opstond was er een kameel in de voortuin. Ik kon mijn ogen niet geloven wanneer ik de kameel in de voortuin zag staan. "Goed morgen" zegt de kameel. "Ik ben de weg kwijt naar de woestijn." "Kom toch binnen" zeg ik. "Drink een tasje koffie en eet een koekje met ons mee, dan zullen we samen de weg zoeken."
Veerle
De schommelende rozelaars
Op een zonnige dag stonden de rozelaars heen en weer te schommelen. Ze schommelden op de muziek van de vogels. Ze schommelden zo hard dat ze naar beneden tuimelden en in slaap vielen. De vogels kwamen ze terug wakker maken met kamelenmelk. Ze organiseerden een leuke BBQ. En schommelden de hele nacht verder.
Gisteren lag ik op het strand met naast mij twee sproetenbeentjes. Wel duizend gouden sproetjes, vanaf de billetjes tot aan de teentjes Ze waren precies een beetje verlegen en bedeesd, alsof er ooit eens iemand niet lief tegen ze was geweest.
Ik had ze graag allemaal eens willen aanraken en hun vertellen dat ze zich geen zorgen hoefden te maken. Dat ze zeker even mooi waren als de prachtigste sterren aan het firmament en ze samen op die beentjes vorm gaven aan een wondermooi ornament.
Eerlijk, ik had al die sproetjes elk afzonderlijk met liefde willen kussen, en hun één voor één met de warmte van mijn hart willen verknussen Zodat ze fier op zichzelf die mooie beentjes nog meer konden bekronen, om zich vol trots en zelfvertrouwen aan de buitenwereld te vertonen.
Steeds opnieuw keek ik die sproetenbeentjes vol waardering aan, Soms eens schalks, en dan weer spontaan. Ik kon het niet verstoppen hoeveel bewondering ik voor ze had. Ik wou dat ik ook zo twee mooie sproetenbeentjes had!
Tegen 's avonds toen de wind stilaan begon af te koelen leken die sproetenbeentjes zich al een stukje beter te voelen. Er waren zelfs sproetjes bij die me liefelijk en uitnodigend aankeken. Alsof ze wilden zeggen: "Kom jij zondag dansen in Merelbeke?"
Lander verpest de hele vacantie en hoe Sep ook probeert met hem te "sjotten", het mag niet baten. Zelfs in het zwembad ligt hij dwars. Als hij een sliert kleine eendjes die achter hun moeder aanwaggelen, een trap geeft dat ze in de ronde vliegen is voor ons de maat vol. We schamen ons voor lander als we een Nederlandse mevrouw horen zeggen: "Nou zeg, dit is toch niet te geloven!" Ze zegt het met een vernietigende blik in onze richting. We weten niet wat te zeggen. Onze vakantie eindigt in mineur en we besluiten een dag vroeger naar huis te vertrekken. Het is zo jammer voor Sep.
De wind zoemt, blaast, raast Het wateroppervlak Die glanzende spiegel Beweegt langzaam Kleine golfjes Kinderen van de wind Geboren uit liefde Bedreven door wind en water
De groene boomdaken ruisen Strakke falussen trillen Onwillig, maar gedwongen Overweldigd door instinctieve kracht Als een rumoerig kind Met tegenzin, gedwongen
Ontloken aan het land Geboren aan de scheldekant Daar, waar ik me thuisvoel De plaats waar mijn liefde ligt Als een diamant, bewaard voor later Bij nacht, een donkere schaduw In de zon, een schitterende pracht Het scheldeland, waar mijn liefde brand
Lu Dillen Een dierbare vriend 09/09/05
Aan alle die een gouden huwelijksjubileum hebben
Jullie hebben het weten te waarderen Iets dat elke dag moet wederkeren Gewoon even te leren delen Zonder dat het echt gaat vervelen
Waar andere alleen maar naar streven Stond het voor jullie in de sterren geschreven 50 Jaar geleden hebben jullie het geweten En sindsdien is de liefde nog niet versleten Wij wensen jullie het allerbeste als paar en hop naar de volgende tien jaar
Van harte gefeliciteerd
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
zover was ik dan. Een kijkje nemen in het binnenste van gevoelens. Een kiertje voor een snelle blik op wat vrijgegeven werd. Een stukje mens, geopend voor de wereld. Een beetje vertrouwen aan die wereld geschonken. De vrijheid om te kiezen. Wie wel, wie niet ? Een beetje inzicht in het 'zijn' van iemand. Een openbaring ! Luca
lopen hé?"
