Mijn reis en verblijf in de Filippijnen vanaf Juni 2010.
Opnieuw naar mijn tweede vaderland...
10-06-2010
FILIPPIJNENREIS JUNI 2010. DEEL 01.
FILIPPIJNENREIS JUNI 2010. DEEL 01.
(AP) TERUG IN DE FILIPPIJNEN. Ik was zowat een grote maand in Gent om er de noodzakelijke dingen te regelen. Daarbij had ik één troost; binnenkort ben ik weer bij vrouw en kind. Want ik ben nogal een gevoelige mens en veel langer gescheiden blijven van hen zou mij niet echt welgevallen zijn. Ik vloog dus met Etihad op vrijdag 04 juni met grote blijdschap terug naar mijn tweede vaderland.
Omdat er slechts in de voormiddag twee vluchten naar Dipolog zijn en ik zaterdag s avonds laat, net voor middernacht, in Manila aankwam moest ik daar noodgedwongen overnachten. Gelukkig ken ik al jaren het Nichols Airport Hotel, een rustig en net hotel vrij dicht bij de luchthaven. http://www.nicholshotel.com.ph Vlak naast het hotel is er, van dezelfde eigenaar die doctor in de geneeskunde is, een vrij goed uitgerust hospitaaltje, het Protacio Hospital. Dit hospitaal bestaat reeds 70 jaar en je vindt er diverse specialisten voor longen, ogen, familiale en interne geneeskunde. Men voert er plastische en cosmetische ingrepen uit. Ook is er een gynecoloog en pediater. Verder kan men ct-scannen, Röntgenfotos en electrocardiogrammen maken en ultrasone onderzoeken uitvoeren. Tot slot kan het labo zowel allerhande bloed- als urinetesten aan en zelfs uitstrijkjes. Er kan mij daar, medisch gezien, eigenlijk niets ommogelijks overkomen...
Na het ontschepen wandelde ik via lange, duistere gangen, zonder walkalators, naar de grenscontrole. Er waren een zestal immigratieofficieren van dienst. Duidelijk tegen hun zin. Ik koos de kortste rij die toch nog een dertigtal immigrerenden telde. Maar, Murphys Law, de langere rijen, links en rechts van mij vorderden stukken sneller dan de mijne. Als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl was er even later in mijn rij ook nog bij een zwarte Amerikaanse familie een immigratieprobleem van eerste categorie. Van rij wisselen zat er niet in en mijn wachttijd om te immigreren nam uiteindelijk meer dan een uur in beslag.
Daana vlug even mijn bagage oppikken die al enkele keren de bagagetransportband was rondgegaan. Gelukkig werd mijn valies niet door een of andere verstrooide abusievelijk meegenomen want enige bagagecontrole aan de luchthavenuitgang, ho maar! Dit is hier in de internationale onbestaande!
Ik ben geen voorstander om mij bij late avond in een Manilese (of hoe zeg je dat?) taxi te hijsen want het zijn overdag al onbetrouwbare gangsters daar bij de internationale luchthaven en dus had ik tevens aan het hotel hun vervoerdienst gevraagd.
Bij het buitenkomen van NAIA (Ninoy Aquino International Airport) zou ik naar de overgelegen oppikruimte moeten gaan. Daar zou, onder de letter N (van Nichols) mijn chauffeur op mij wachten met een naambord.
Zo gezegd, zo gedaan. Bij het buitenkomen, als naar gebruikelijk en niettegenstaande het middernachtelijke uur, een drukte van jewelste. Ook was de hitte in erge mate ondragelijk. Gelukkig vond ik mijn man vrij vlug. Maar deze was slecht de begeleider en hij moest nu nog de eigenlijke chauffeur die heelwat verderop geparkeerd stond kunnen bereiken via sms.
Maar uiteindelijk kwam ook deze met de wagen aanzetten en konden we gezamelijk de paar kilometer afhaspelen naar The Nichols in Parañaque. Daar, na het inchecken en het bellen naar mijn Eden sliep ik al vlug in.
(Manila, zaterdag 05 juni 2010)
(AP) VERDER NAAR DIPOLOG. Ik had de wekdienst gevraagd om me de volgende morgen te wekken maar ik was al klaar wakker toen men belde. Vlug ontbeten, afrekenen, en met de hotelshuttle naar de domestic terminal 3 alwaar mijn Cebu Pacificvlucht naar Dipolog vertrok.
Ik zag het al aankomen, het vliegtuig naar Dipolog was pas even voor het normale vertrekuur geland zodat wij uiteindelijk een uur later dan voorzien konden opstijgen. Gelukkig moesten we niet lang wachten op een slot, een nummer die wordt toegekend aan de vliegtuigen in volgorde van hun gepland landen en opstijgen.
Het was een vlucht met de wind mee, zodat ik slechts een half uur later landde dan officieel voorzien, even na de klok van 12, op het kleine luchthaventje van Dipolog. (01)
Het klappen van de zweep kennende stond Eden al aan de uitgang. Zij nam met een kus mijn handbagage in ontvangst en zo kon ik met de handen vrij teruggaan en mijn bagage zoeken, zon tien meter verderop. De politie aan de uitgang, kent ons, groette hartelijk en liet ons maar begaan. We hebben nu eenmaal niet het tronie van gevaarlijke terroristen... Meer, buitenlanders worden hier met ontzag behandeld, zeker als ze je kennen en als je wat vriendelijk overkomt.
Nadien reden we met een tricycle naar onze woning in Sicayab (02) enkele kilometer verderop. Het was een blij weerzien, ook voor Daryl Dave (03), die alweer wat gegroeid is en heelwat woordjes bijkent, zowel in het Engels, Bisaya, als het Nederlands.
(Dipolog, zondag 06 juni 2010)
(P) TOCH WEL WAT VERANDERINGEN. Ik had de dag van aankomst al eens in en om het vertrouwde huis rondgekeken. Er was toch wel een en ander veranderd; de moestuin, bijvoorbeeld. Die stond er nu erg opgeschoten en uitbundig van allerlei groenten en vruchten voorzien bij. (04) (05) De lianen van sommige groenten slingerden zich tot op het dak van het bijgebouw! (06) Het gevolg van een intensieve, vrijwel dagelijkse beregening door mijn echtgenote. Daardoor kon Eden vrijwel dagelijks wat overtollige groenten weggeven of ruilen tegen andere.
Minder fleurig was het gras van de voortuin; door de aanhoudende droogte was dit grastapijt verschrompeld tot een verdorde bruine laag. De regen van het pas begonnen regenseizoen zou daar heel vlug veel verandering in brengen. Ook voor de destijds groene omgeving die deels aan de fatale verdorring was ontsnapt was het regenseizoen met zijn bijna dagelijkse plensbuien erg welkom.
Wat ook verminderde en zelfs tot nul werd gereduceerd, waren de brown outs, de dagelijks geplande stroomonderbrekingen om het chronisch tekort aan electriciteit te bestrijden wegens watergebrek aan de waterkrachtcentrales.
Er moest tijdens de volgende dagen al eens lampje vervangen worden die het gedurende mijn maand afwezigheid had begeven of ergens een vijsje vastgeschroefd die was losgekomen. Je kent dat wel...
(Dipolog, zondag 06 juni 2010)
(AP) ONZE PLDT INTERNETVERBINDING. Veel erger was het gesteld met onze internetverbinding met draadloze modem van PLDT! Deze had er een drietal dagen geleden bijna finaal de brui aan gegeven. Alleen nog maar het inloggen op een of andere website nam een tiental minuten in beslag. Als het al lukte. Na het moeizaam inloggen, fdoor herhaald uit- en aanschakelen van werd je geduld eindeloos op de proef gesteld bij het downloaden van een eenvoudige mail. Een bijlage downen was vrijwel onmogelijk. Meestal was de snelheid slechts 2,53 KB/Sec. In het beste geval kreeg je even de fabelachtige snelheid van 5 (jawel, vijf!) KB/Sec. Dit bracht het downloaden van 1 MB slechts op 3 minuten.
Aangezien er aan de opstelling van de draadloze modem niets was veranderd tijdens mijn afwezigheid, vond ik het logisch om dat ding maandagmorgen sito presto terug te brengen naar PLDT in Dipolog. Daar werd ik vriendelijk maar dringend verzocht de PLDT hotline te bellen, want men kon daar niet persoonlijk in tussenkomen.
Thuisgekomen belde ik de 101-328 alwaar ik na een paar doorschakelingen in contact kwam met een operator. Hij vroeg me benevens mijn persoonlijke gegevens een aantal vragen over de kwestieuze verbinding. Omdat ik belde met dezelfde verbinding waarover ik mijn beklag deed, vroeg hij mij om later mijn modem uit te schakelen, de simkaart er even uit te halen, weer in te steken en het ding weer in te schakelen. Hij zou ondertusen een rapport opmaken en mij later op mijn gsm nummer daarover terugbellen. Is er wat met die man gebeurd, ik weet het niet. Hij liet niet meer van zich horen. Het probleem echter wel. Na het uitvoeren van de gevraagde handelingen was het weer van dat; een erg zwakke verbinding.
Ik was het grondig beu om die dag nog iets te ondernemen. Binnenkort zou ik wel opnieuw bellen.
(Dipolog, maandag 07 juni 2010)
(AP) ONZE INTERNETVERBINDING WORDT ULTRASNEL. Die woensdag was ik het weer grondig beu om de hele procedure van in- en uitschakelen oneindig te herhalen. Ik had ook al de draadloze modem op zijn oude, oorspronkelijke plaats teruggehangen, plaats waar we destijds toch een goede verbinding hadden met de zendmast. Maar het was al boter aan de galg; het vierde controlelampje, die bij groen licht een goede internetverbinding suggereert, bleef ... rood!
Ik belde dus weer naar de hotline alwaar een andere bediende, na de gebruikelijke cascade van doorschakelen, mij opnieuw dezelfde vragen stelde als voordien. Ik zei hem duidelijk dat ik met deze verbinding niets kon aanvangen en maakte hem mijn intenties kenbaar de hele rotzooi terug aan afzender te sturen. Hij begreep me, zou een rapport opmaken en mij op mijn gsm nummer het rapportnummer mededelen. Ik vroeg hem naar concrete acties. Hij zou zijn best doen...
Later op de dag belde hij mij terug om het referentienummer door te geven. Ik had ondertussen dat schildpad-modemke eens goed bekeken en ontdekte dat er, benevens twee ingangen voor computer en een ingang voor de telefoon, ook een ingang was voor een externe antenne. Ik vroeg hem dus om mij die externe antenne te bezorgen zodat de verbinding zou verbeteren. Hij antwoordde dat PLDT deze attributen niet bezat en dat hij de dienst opdracht had gegeven om de zendmast (07) in de volgende dagen eens te checken.
Omtmoedigd hing ik op en bedacht toen dat, met ik een koperen draadje wel eens een substituut voor een antenne kon fabriceren. Ik sneed dus een halve meter electriciteitskabel af, prutste deze in de antenneopening van de modem en herstartte het ding. Veel gebeurde er eerst niet, maar na een paar minuten begon de controlelamp van fel rood naar pinkend groen te veranderen. We waren op goede weg! Toen realiseerde ik mij dat mijn antenne stukken te lang was. Mijn allereerste Sony CX1000 gsm had destijds een uitschuifbare antennetjevan pakweg 20 cm om bij moeilijke verbindingen toch nog enig resultaat te bereiken. Ik kortte dus de kabel in tot zon 20 cm. Bij het herstarten gebeurde er eerst niets, maar na enkele minuten warmlopen had ik een kreem van een verbinding met die nukkige draadloze PLDT modem (08)!
Bij kalme periodes haal ik makkelijk 130 KB/sec. en bij hoge bezetting van het net toch nog 30 tot 40 KB/sec.
Dit is nu al enkele dagen zo. Ik kan mij dus met gerust hart opnieuw aan mijn geillustreerde kroniekjes begeven. Je mag spoedig een en ander verwachten!
Of de zendmast nadien nog gecontroleerd is, weet ik niet.
