de bestralingen zijn dus gedaan... sedert vorig weekend heb ik pijnlijke brandwonden aan mijn hals. ik heb het nagevraagd: die brandwonden zijn niet toe te schrijven aan de laatste bestralingen, maar zijn het resultaat van de ganse reeks. het lijkt wel of ze een vertraagde uitwerking hebben. als die stralen langs buiten zo'n effect hebben, dan neem ik aan dat ook binnenin het DNA grondig gereset is. (en dat was blijkbaar de bedoeling)
ook de vermoeidheid zal nog even aanhouden denk ik na een week zou dit moeten beteren. ondertussen: smeren maar, gecombineerd met de ijsgel van tante Rein.
maar alles bijeen is dit alleen maar een tijdelijk ongemak, so what ?!
---
na de laatste bestraling was er nog een gesprekje met de plaatsvervangend oncoloog. er werd afgesproken om einde januari een eerste controle in te lassen (2 maanden na einde bestraling) we zijn dus weer vertrokken, het gekende 3-maandelijkse stramien vanaf 2006...
gisteren was er een beperkt familiefeestje nav de verjaardag van Jens (8 jaar). het was tevens een feestje om het einde van de bestraling te vieren.
Jens is nog steeds niet op de hoogte, dat houden we zo. en als mijn afteken-strepen niet meer zichtbaar zijn, zullen de badkamertaferelen terug normaler kunnen gebeuren.
ik zet ondertussen mijlpaaltjes: verjaardag Jens, Egypte, Parijs, nieuwjaar, eerste controle, mijn verjaardag...
af en toe dub ik nog wel, maar als ik die eerste controle goed doorkom zal ik me geruster voelen.
morgen de laatste bestraling. de laatste loodjes wegen het zwaarst... zoals gezegd zijn de laatste drie bestralingen op een kleiner 'veld' gericht. en dat merk ik: mijn huid is tamelijk verbrand, net alsof ik een namiddag in de brandende zon heb gelegen.
maar die laatste 3 beurten zullen ongetwijfeld hun nut hebben.
....
ik heb ondertussen een straffe madam ontmoet. we hebben heel wat gemeen en het was voor mij zeer aangenaam om op den duur ongeremd met een 'soortgenoot' te spreken. hoe we ons voelen, hoe we vooruit kijken, wat ons recht houdt, wat we doen in slechte momenten, waarvan we genieten in goeie momenten. ik hield er alleszins een goed gevoel aan over, en hoop dit contact te onderhouden: wat hebben we te verliezen ?
daarnaast kreeg ik vrijdag ook nog een (admininstratieve) opkikker van iemand die zich op zijn eigenste manier heeft ingezet. dank !
Jens heeft ook al eens gevraagd waarom ik op een gegeven moment zomaar lachtte.
deze dingen gaven mij een positieve boost, veel beter dan pillen. ik denk dat ik er zelf ga uitkomen.
----
de moraal zit dus goed, ik durf vooruit te kijken en te plannen. ik kan me zelfs al terug druk maken in het verkeer, goed hé ?
nog 5 beurten, maandag en dinsdag zijn er onderhoudswerken aan de bestraler gepland, dus heb ik 2 dagen extra recup. woensdag word ik extra afgetekend voor de laatste 3 beurten die blijkbaar op een kleiner gebied moeten gebeuren. we zien wel.
----
vandaag ben ik een hele dag op stap geweest met Jens naar Herentals voor zijn 2e dag competitie ping-pong. hij heeft goed gespeeld en om 17u als ze de laatste pingpongtafel kwamen opruimen en het licht uitdeden is hij gestopt. leuk toch ?! als hij verliest is hij niet àl te ongoocheld (als hij tegen mij speelt moet ik de helft van de matchen stilleggen wegens teveel McEnroe-kuren)
zuster Ilse heeft dus een een hééél rustig weekend gehad, het is haar gegund.
maandag heeft Jens pedagogische studiedag en waren we van zin om in Brussel naar de dinosaurussen te gaan kijken. helaas merk ik zonet dat de sluitingsdag 'maandag' is.
en mijn moraal ? tussenin, alles gaat goed, tot ik iets voel tintelen in mijn schouderstreek. dat tintelen is dan maar het gevolg van de operatie of bestraling hoop ik dan....
de bestralingen wegen stilaan zwaarder door. ik moet opletten met inspanningen. zo heb ik maandag een beetje in de tuin gewerkt, maar 's avonds was de batterij rap plat.
voor het overige hou ik me nuttig bezig met het huishouden, boodschappen doen en Jens van en naar school brengen.
ik probeer niet teveel na te denken, maar als de bestraalde zone tintelt, word ik toch nog ongerust. als ik iets voel tintelen maak ik mezelf wijs dat dit een gevolg is van de bestraling ...
niemand kan mij garanties geven dat weet ik. zelfs de driemaandelijkse CT-scans geven geen 100% uitsluitsel. dat vooral de klinische onderzoeken (aftasten!) belangrijk zijn, zal me altijd onzeker blijven maken. hoe tast je een verminkte zone met verhard littekenweefsel af op zoek naar een knobbel ? hoe kan ik iets voelen dat diep in mij zit ? ik vroeg eerder al om een driemaandelijkse Pet-scan (in Leuven), maar ik krijg dan telkens een uitleg dat dit zinloos is. moeilijk om daarmee verder te moeten, wat een vooruitzicht.
ik leer hier stilletjesaan mee om te gaan. daarbij moet ik die negatieve gedachten zoveel mogelijk uit mijn kop zetten.
daarstraks werd ik door zuster Ilse herinnerd aan het feit dat de operatie 2 maanden geleden werd uitgevoerd. tot gisteren mocht ik depri zijn, dat was de afspraak. ik ben vooral rustig geworden, het zonnetje in huis ben ik nog niet, maar daar werk ik aan.
rustig weekend. (met dank aan zuster Ilse voor de ruimte voor een zondagmiddagdut)
het gaat al weer een beetje beter (vind ik zelf), de panische angst is geminderd en langzaam aan het slijten.
-------
nog 10 keer naar de zonnebank...
donderdag heb ik aan de bestralers eens gevraagd wat voor stralen er door dat venstertje komen. ik werd overspoeld met termen als fotonen, elektronen, enz. nu is scheikunde niet direct mijn sterkste kant, het enige wat is blijven hangen is dat men probeert het DNA van cellen te verstoren. 'mijn' machine kan 2 sterktes geven: 5 miljoen of 16 miljoen (voor diepere bestralingen: bvb. bestralingen in de buik) ik krijg porties van 5 miljoen. (de eenheid die hierbij hoort is niet blijven hangen)
dr Spaas heeft me vrijdag eventjes bij hem geroepen. buiten de oe-ist vraag werd niet veel besproken. ik voel me goed, alleen een beetje sneller moe, maar daar hebben ze het slapen voor uitgevonden. dr Spaas vertrekt op vakantie, dus ik zal hem voorlopig niet meer zien. hij raadt me aan om einde januari 2008 een afspraak te maken met mijn oncologe voor een eerste controle.
het klopt, na 2007 volgt 2008...
------------
ondertussen is ook het weekendje Parijs met zuster Ilse vastgelegd. (tussen kerst en nieuwjaar) ik amuseer me een beetje om een en ander uit te stippelen. Jens krijgt die dagen onderdak bij Yagho en Yentl, waarvoor dank !
gisterennamiddag mijn hazeslaapje niet gehad. 's avonds ben ik dan sneller moe, voetbalmatchen op tv beginnen en als ik even later mijn ogen opendoe is het al rust !? dan maar vroeg naar bed, maar eerst nog wat lezen in den boek van tante Magda. gemakkelijke lectuur, gemakkelijker alleszins dan 'ex-drummer' van Brusselmans waar ik meer dan 2 weken voor nodig had.
't kan ook aan mijn gemoed gelegen hebben. als ik terugkijk op de voorbije maand weet ik dat mijn emoties niet onder controle waren.
rationaliteit was soms ver te zoeken, zelfs mijn koopgedrag was bij momenten onverantwoord. ('waarom nog wachten ?') dat is ondertussen gebeterd.
hoewel ..., gisteren kwam ik thuis met foldertjes voor een nieuwe wagen. (ons huidig tweede karretje is ondertussen al 11 jaar).
we zullen wel zien.
ik voel me dagje voor dagje beter. het voelt alsof ik me in de kelder bevind, en me al springend op een trampoline voorbereid op de sprong naar het gelijkvloers, een hoger level. dat springen op die trampoline gaat met ups en downs.
ik ervaar al enige 'slijtage' op het terugflitsen van mijn gedachten naar de realiteit, en dat bezorgt me minder muizenissen.
het leven kabbelt rustig verder... de lichte vermoeidheid is onder controle en wordt opgelost met hazeslaapjes waar mogelijk.
----
ik stel toch een kleine emotionele verbetering vast bij mezelf. dat komt misschien ook wel door de schop onder mijn kont van zuster Ilse: tijd voor ommekeer.
voor Jens heb ik me altijd sterk gehouden de laatste weken, maar ondanks mijn camouflagegedrag heeft hij twee keer gezegd: "papa, lach eens". daar ga ik aan werken. dat moét ik.
----
ik ervaar de ontmoetingen met familie en vrienden als positief. opmerkelijk is dat de oe-ist vraag dikwijls uit blijft. ik vind dat goed: al mijn muizenissen kunnen in dit dagboek gelezen worden, waardoor direct over andere dingen kan gepraat worden.
zo'n langere periode zonder werk heeft ook wel een ontspannend effect. (geen stress is eventjes wennen.) maar het knaagt wel: ik merk soms wel opflakkeringen van werklust, zit met ideëen.
toch laat ik voorlopig alles verder kabbelen, en tel ik af naar 26/11/2007. daarna de Nijl afdobberen, zonnestraaltjes ipv huidige straaltjes, en daarna zal ik mezelf evalueren.
de kaap van oktober is genomen, op naar einde november.
Jens is na een 3e volledige dag tafeltennis zichbaar moe, hij heeft zich volledig gegeven denk ik. ik heb me ondertussen nuttig gemaakt met het vastleggen van zijn 8e verjaardagsfeestje.
maar echt veel activiteit zit er niet in mij. mijn vliegertje geraakt maar niet van de startbaan, ik loop rond met een holle kop vol mist. het voelt alsof iedereen me voorbij raast terwijl ik in een mijnenveld ter plaatse trappel.
is dit wat ze noemen een depressie ? ik wil hier uit geraken maar mijn lichamelijk zelfvertrouwen is compleet weg. in 2005 heb ik me tamelijk herpakt, maar nu...
misschien moet ik daarvoor professionele hulp zoeken. ik hoop alleen dat het opbouwen van zelfvertrouwen niet gepaard gaat met het slikken van medicijnen. daar wil ik echt niet afhankelijk van zijn, filip wil geen robot worden.
in bijlage zie je detail van de bestralingsmachine.
dit is het gedeelte van de machine dat ik ondertussen het beste ken. in het midden is een dikke zwarte, vierkante kader. (denk aan het symbool van de zender canvas) vanuit dit uitgehold vierkant komen de stralen.
als ik het goed heb krijg ik morgen mijn tiende stralingsbeurt van de dertig. virtueel zet ik streepjes op de muur...
......
dit weekend is Jens op chiroweekend geweest. het is leuk om met 3 gibberende chirojongens op de achterbank naar Hulshout te voeren.
-----
tijd dus voor gereserveerde momenten met zuster Ilse. na een lang uitslaperke laat ik me 's zaterdags gewillig inpalmen voor een dagje Wijnegem. (het Mekka van de jonge en minderjonge shoppende madammen.) omdat we beiden geen echt koopdoel voor ogen hebben, waggelen we wat rond en eten een stukje. gelukkig kan de gids mij in de namiddag naar de juiste uitgang uit dit shoplabyrint leiden.
.....
zondagmiddag haal ik Jens op. dat eerste herkenningslachje is onbetaalbaar. telkens wordt hij een beetje meer zelfstandig (ondanks het drooggebleven washandje in de valies)
hij ziet er moe uit. (volgens achteraf losgeweekte informatie hebben ze het inslaapuur uitgesteld dmv een spelletje 'leideralarm') tegen morgen moet hij uitgerust zijn voor een driedaagse ping-pongstage.
.....
vorige week heb ik géén gesprekje gehad met dr Spaas. erg vind ik dat niet, veel kan er niet gebeurd zijn denk ik dan. ik blijf tamelijk gedeprimeerd rondlopen maar hoop dat dit snel keert.
in bijlage het kuipje waarin ik telkens lig tijdens de bestraling. mijn rechterarm moet ik telkens omhoog in de houders leggen.
zeven van de dertig beurten zijn voorbij. (23.33%)
dat beetje huiduitslag stoort me niet. de bestraalde zone voelt zo mogelijk nog ongevoeliger aan en dat effect is vooral voelbaar vanaf 1 uur nà elke beurt.
deze week heb ik ook een iets dikkere rechterhand. maar ook dat is een normale reactie wegens combinatie van huidirritatie en het ontbreken van okselklieren. extra drainage bij de kiné helpt daarbij.
....
contact leggen met de collega's in de wachtzaal zit er voorlopig niet in. zij zitten daar telkens met een jatteke koffie te wachten, terwijl ik er helemaal géén daguitstap van maak. het is er amusant: mensen die er duidelijk slecht(er) aan toe zijn praten vrolijk over dagdagelijkse dingen. fascinerend, daar kan ik nog wat van leren ! vanaf morgen doe ik misschien mee ?
....
het wordt trouwens tijd dat ik mezelf eens brainwash en probeer de draad terug op te pakken. ik merk in mijn directe omgeving dat dit nodig is, en gelijk hebben jullie allemaal. maar zolang ik dagelijks onder die machine zal liggen is dat niet makkelijk. die sirene van de bestralingsmachine brengt me telkens bij die ongelooflijke realiteit.
----
ik realiseer me tevens dat einde november, na de 30 beurten, de medische behandeling gedaan is. enerzijds kijk ik uit naar het einde van die behandeling, maar wat gebeurt er daarna ? gewoon verderleven en bang afwachten tot die laffe sluipschutter weer toeslaat ?
in 2005 is de heropstandig tamelijk goed verlopen denk ik, maar nu ben ik harder onderuitgegaan.
vrijdag heb ik galant mijn vierde stralingsbeurt doorgemaakt. ik maak er altijd blitzbezoeken van: veel contact met de collega's is er niet. de verpleging doet zeer haar best om alles zo aangenaam mogelijk te laten verlopen.
ik mocht ook een foto maken van de machine. de foto in kwestie heb ik grondig moeten bijsnijden en omzetten naar grijswaarden om beneden het vereiste maximum van 200Kb te blijven. later zal ik misschien nog meer foto's laten zien.
de bijwerking 'vermoeidheid' begint zich stilaan te manifesteren, vrijdag heb ik kunnen uitslapen tot 11u (met dank aan zuster Ilse). dat was lang geleden. waarschijnlijk moest ik vooral eens mentaal uitslapen.
zondagnamiddag heb ik ook een middagdutje kunnen doen en zo kan ik er weer tegen.
nù al een reis te boeken vind ik een beetje riskant: ik wil eerst nog 2 weken bestraling afwachten. te moe op reis gaan lijkt me niet verstandig.
....
na een week bestralen is mijn schouder-okselzone geëvolueerd van 'saignant' naar 'bien cuit'. daarom laat ik me 's avonds insmeren met Dermalex. (net aftersun!) het geeft een hydraterend en afkoelend effect op de bestraalde zone. van mijn schoonzus heb ik ook nog diepvriesgel meegekregen: hiermee kan ik vanaf nu op een comfortabele manier de zaak afkoelen.
----
we doen dus verder, stapje voor stapje. maar mentaal sta ik helemaal nog niet sterk. ik kan de ernst van de situatie niet juist en consequent inschatten.
het ene moment denk ik dat dit allemaal overdreven is, dat alles simpelweg weggesneden werd, en dat den overschot verpulverd wordt. kruip ik dan teveel in de slachtofferrol ?
het andere moment (na een vrolijk iets) roep ik dan mezelf tot de orde: de toestand is wél ernstig !
vermoeiend.
ik denk dat iedereen bovenstaande, voor mij uitputtende, gedachtegang al wel eens heeft meegemaakt in de periode nà het overlijden van een dierbare: vanaf wanneer kan/mag je dan terug vrolijk en onbezorgd verdergaan ?
wat daarbij meer en meer door mijn kop raast is de grafiek die dr Wynendale me liet zien in 2005. deze grafiek gaf voor elk type van huidkanker (melanoom) de levensverwachting.
oncologen laten niet zo gauw in hun kaarten kijken, maar ik denk dat ik bij mijn volgend gesprek zal informeren naar die grafieken. ik wil weten hoe ik ervoor sta, in welk hoofdstuk ik zit.
dinsdag, de eerste keer was toch een beetje wennen.
in de wachtzaal wacht ik als viertje tussen zessen en zevens. ik realiseer me dat ik nu lid ben van 2 clubs waarvan de leden gewoonlijk ouder zijn: de kaartclub en de club Radio Therapie.
de oproep "mijnheer de backer" verlost me van Laura Lynn, waarvan ik vorige donderdag het fijne nog niet teweten gekomen was.
het was voor mij een hele opluchting dat ik naar een ander lokaal geleid werd, naar een andere machine. ik zag het onmiddellijk: deze machine dateert uit deze eeuw, is modern en kan misschien wel mijn vriend worden. (de vorige machine, anno 1975 (?) noemen ze blijkbaar 'de kobalt' en dient alleen voor af te tekenen).
er wordt op de ligplank een comfortabele ligkuip gelegd met bijhorende hoofd-, arm- en elleboogsteunen.
het is nl. belangrijk om telkens in dezelfde houding te liggen, en verschillende coördinaten worden genoteerd en ingesteld. het venstertje boven mij, waaruit volgens mij de stralen zullen komen, toont een sudokurooster met maar 4 vakjes, die met een zoemend geluidje gedeeltelijk worden afgedekt. dokter Spaas komt nog even checken, maar ik kan zijn wenkbrauwen niet goed zien omdat mijn bestralingshouding inhoudt dat mijn hoofd iets naar links moeten gewend worden. mijn positionering wordt verder verfijnd door de tafel millimetertjes te verschuiven in diverse richtingen, en dan stuiven ze met z'n allen weg. nu is het tussen mij en de machine.
zoals verwittigd voel ik van de effectieve bestraling niets, alleen een stoombootachtig gezoem verraadt dat de bestraling bezig is. op mijn stralingsschema stond als duurtijd van de bestraling : ' 0:10 ', ik ging ervan uit dat de bestralingsduur dus10 minuten was. ik neem me voor inwendig mee te tellen en kom maar tot zo'n 10 seconden. dat misverstand is dan ook weeral de wereld uit...
en zo spoedig de verpleegsters verdwenen, zo spoedig staan ze terug naast mij. ze willen nu ook de achterkant bestralen, dat is nieuw voor mij, maar klinkt logisch. ik denk ineens aan kip-aan-'t spit of aan een wafelijzer: gaan ze mij klemmen en ronddraaien ? neen dus, deze machine kan zelf roteren, d.w.z. dat de stralingsbron naar onder kan gedraaid worden, onder de ligplank. weer komt de 10-secondenstoomboot, en klaar is flip.
bij het verlaten van het lokaal zie ik dr. Spaas naar een monitor kijken en hij vraagt me zodadelijk met hem mee te gaan 'voor een bespreking'. fwiet.................................. ik duik in het kleedhok, en verlies mijn inmiddels 2%-zelfvertrouwen: wat kan daar de bedoeling van zijn ? vanalles flitst door mijn holle kop. (krijg ik het nekschot ? heeft hij iets gezien op die monitor ?) 95% van mijn verstand hangt weer aan het plafond.
als ik hem naar zijn burootje volg is het net of ik slaapwandel. ik zet me neer, zucht, en let vooral op zijn wenkbrauwen. hij glimlacht merendeels en vraagt me hoe het gaat, of de operatiewonden goed genezen zijn. opluchting alom, was het dat maar ? ik zal waarschijnlijk gepreveld hebben dat voor mij alles OK was, want het gesprek wordt snel afgerond in een goede sfeer.
blijkbaar is het de gewoonte om regelmatig (1 keer per week) tussendoor te evalueren. dat had ik beter op voorhand geweten, want het minste haalt me onderuit.
.........
mogelijke bijwerkingen zouden huidirritatie kunnen zijn of vermoeidheid.
voorlopig is van huidirritatie niet veel te merken volgens mijn kinesist. toch heb ik de indruk dat er intern iets tintelt, een soort interne zonnebrand: ik noem de machine dus beter zonnebank.
van vermoeidheid heb ik niet veel last. mijn namiddagdutje is vooral te wijten aan mijn laat opblijven. laat opblijven doe ik nu eenmaal om urenlang woelen in bed te vermijden.
............
vandaag was het dan mijn tweede zonnebank-beurt. gezwind maakte ik gebruik van mijn vip-parkeerkaart. na 20 minuten was ik terug thuis, Jens heeft niets gemerkt. prima.
we hebben besloten om mijn prison brake-tekening voorlopig niet aan Jens te tonen. de jongens samen in de badkamer wordt tijdelijk vermeden, marcellekes worden hemdjes met mouwen. begin er maar aan: wat zijn stralen ? leg het maar uit aan een ventje van bijna 8.
toevallig had ik net dezelfde leeftijd toen mijn grootvader 'om stralen naar Leuven ging'. (1970) ondanks die 'stralen' heeft de longkanker bij hem gewonnen.
ik herinner mij ook dat we naar de kliniek (ook in Duffel) gingen, met nog altijd diezelfde glasramen in de trappenhal. als opstekertje had ik voor hem enkele schouw-ontwerpjes getekend (alsof ik later in dezelfde branche zou gaan werken). en ook die stok met aan het uiteinde een ivoren handje om zijn rug te krabben intrigeerde mij.
maar op die leeftijd was het enige woord met 'straal' dat ik kende: 'zonnestraal': het schoolse tijdschriftje.
voorlopig dus geen verklaringen aan Jens.
mijn jeugdige, negatieve ervaring met 'stralen' zorgde er donderdag voor dat de bestralingsmachine niet direct mijn grootste vriend was. ik weet dat ik me moet optrekken aan het feit dat de wetenschap ondertussen geëvolueerd is en dat met de bestralingsmachine steeds meer successen geboekt worden. bij mij moet niet op een tumor gemikt worden, maar moet de zone rond de rechteroksel en -schouder ontmijnd worden met mogelijk restfracties.
wat me wel enigszins tegenviel is het gedateerd karakter van de Duffelse stralingsmachine: deze zou volgens mij niet misstaan in de serie 'Lost'. maar stralen zijn stralen, denk ik dan.
gisterenavond was ik niet in form. ineens kwam alles te snel op me af. de wereld van de radiotherapie is voor mij een grote onbekende en het voelde alsof ik voor het eerst naar school moest.
om die gedachte daaraan te verdoezelen ben ik gisterenavond nog naar de tweede helft van Lierse-Namen gaan kijken. het moet gezegd: de wedstrijd was niet om aan te zien en mijn gedachten verdwaalden meermaals.
vanmorgen was het dus zover: mijn intrede in de club van Radio Therapie. na de inschrijving word ik doorverwezen naar de wachtzaal 'om de hoek'. (wat een aanduiding !)
die gevreesde wachtzaal, had ik eerder al van ver gezien, en nu is ze ook voor mij.
ik hou me dapper, krantje onder de arm, en voor ik ga zitten zeg ik overmoedig een luide "dag" tegen mijn clubleden. (iets wat ik in geen andere wachtzaal ooit deed, het zullen de zenuwen zijn denk ik )
als ik rondkijk concludeer ik al snel dat ik hier de gemiddelde leeftijd danig naar beneden haal. weer flitst mijn hele kankerfilm door mijn kop, en ik kan nog nét een traan binnenhouden. om één en ander snel te camoufleren kan ik gelukkig onmiddellijk in mijn krant duiken. (de op de tafeltjes uitgestalde liefdesperikelen van Laura Lynn lagen te ver af.) maar lezen doe ik niet, ik loer vooral rond in mijn nieuwe clublokaal.
een minuutje later hoor ik mijn naam afroepen door een lieftallige verpleegster. een beetje opgelucht (ze zijn hier klokvast) word ik binnengeleid in een kamer met in het midden een grote machine, die lijkt op een scanner. ik mag eerst even op het stoeltje gaan zitten voor enkele practische richtlijnen.
maar voor het gesprek kan beginnen ga ik onderuit, tranen rollen. de gedachte aan die machine, het idee dat mijn schoonmoeder zaliger hier 10 jaar geleden waarschijnlijk ook gepasseerd is... is dit dan de kamer van de hopelozen ? gelukkig gunt de verpleegster mij tijd om terug boven water te komen.
bij het gesprek dwaalt mijn geest weer snel af, hangt al snel tegen het plafond. ik volg dit onwezelijke gesprek vanop een afstand. zo verneem ik dat bij mijn 30-beurtenkaart nu ook een gratis kortbij-parkeerkaartje hoort, enzoverder. de gedeelten waarin het woord "mutualiteit" voorkomt kan ik gelukkig langs mijn ander oor er weer laten uitvliegen: dit is gesneden koek voor ilse. daarna moet blijkbaar nog een 'gewone' foto genomen worden. (mijn bleitsmoel zal mijn dossiertje mooi illustreren denk ik !)
dan is het tijd voor kennismaking met de machine. twee extra geisha's komen nu op het toneel, helpen mij op de tafel en proberen een stabiele, ideale houding te zoeken. ik laat mij dit alles wel gevallen: drie dames die je het comfortabel willen maken, wat wil je nog meer ? (mijn geest is ondertussen terug op zijn plaats gekropen).
de machine toont mij al zijn kunstjes, alle ruimtelijke dimensies komen aan bod. de meisjes fezelen voortdurend met elkaar, lopen heen en weer, op de stralingsmomenten staan ze in hun beveiligd fritkot. boven mij zie ik niets anders een zwart vierkant met in het midden een verlicht gedeelte met daarin een sudoku-achtig raster.
dan staat daar ineens dr Spaas, de man bij wie ik in het verleden vooral op de wenkbrauwen lette. vandaag laat hij niet in zijn kaarten kijken, zijn wenkbrauwen verraden niets. (leest hij misschien mijn blog ?) hij betast mijn okselstreek: ik vind dat meer dan akelig, bijna alle gevoel is er weg, zelfs zachte aanrakingen zijn niet leuk. het lijkt alsof mijn okselstreek permanent 'slaapt' of verdoofd is.
de 3 geisha's komen met stokjes op me af, ze gaan met een straffe, waterbestendige verf merktekens aanbrengen. het lijken wierookstokjes (is dit een ritueel ?), ik laat ze begaan.
de aangebrachte tekeningen zijn voor mij ingewikkelder dan graancirkels. het lijkt ook een beetje op een plan om een priatenschat te zoeken. ik moet nog bedenken hoe dit aan Jens uitgelegd kan worden, iemand een idee ?
daarna mag ik nog een kwartiertje blijven liggen op de machine, voortdurend wordt in- en uitgezoomd.(nooit zoveel belangstelling gehad)
---
ik mag opnieuw naar ons clublokaal. mensen vertrekken, mensen komen binnen, en telkens begroeten ze mekaar. mijn "dag" van daarstraks was dus wél een goeie binnenkomer ! een begroeting van lotgenoten onder mekaar blijkbaar.
het valt me ook op dat de dames-lotgenoten van zekere leeftijd zich flink opsmukken: juwelen dienen blijkbaar als blikvanger. en dan komt er een leeftijdsgenote binnen. het klinkt misschien cru, maar ik voel een zekere geruststelling. naast mij zit een dame die ook niet veel ouder lijkt: ze zit verdoken in haar boek te lezen, herkenbaar.
geëscorteerd door een verpleger vertrekken we even later met een groepje van drie clubleden naar een andere scanner. daar arriveert even later ook de boekendame. ze begint lachend een gesprekje. ik concludeer dat door je lidkaart van Radio Therapie je verbonden bent in een soort genootschap, een Loge, met bepaalde kenmerken, begroetingen, afspraakjes en rituelen. alleen vind je daar nergens geschriften over. aan mij om die gedragscode te ontrafelen.
-----
na de scan is het hoogtijd om mijn nuchtere toestand geweld aan te doen in het cafetaria. en wie komt daar even later binnen: de boekendame ! ik zeg: 'zelfde parcours ?!' ze lacht, ik ook. beiden lid van dezelfde loge.
-----
mijn eerste beurt is dinsdag 16/10/2007, mijn laatste is op 29/11/2007.
mijn dagen vul ik best op met dingen die me boeien. de meeste afleiding vind ik nog altijd in het observeren van jens. zaterdagvoormiddag volg ik het laatste halfuur tafeltennistraining en merk ik dat Jens, als jongste, goed ligt in de groep.
zaterdagnamiddag kreeg Jens bezoek van 2 klasgenootjes die zichzelf hadden uitgenodigd. het eerste kwartier begeleid ik het groepje, maar daarna trekken ze hun plan en kan ik weer genietend observeren, genieten van de gedachte dat hij zijn weggetje zoekt en vindt. de bezoekertjes zijn 2 'bulldozerkes' en in contactsporten merk je dat: Jens is dan eerder terughoudend.
's avonds naar de Bon en den Opa fritjes eten. ons moeke is dementerend en wordt dus 'gespaard' van de situatie. ze is telkens blij als ze ons ziet. het is leuk om te zien hoe jens zich aanpast aan haar 'niveau' en samen zitten ze te kijken naar ...Bundesligavoetbal. Jens legt uit aan de Bon welke ploegen en welke spelers te zien zijn, en dat dit soms al na 1 minuut herhaald moet worden, neemt hij er ongeïrriteerd bij.
zondag mag Jens een hele dag naar Herentals voor zijn eerste tafeltennistornooi. de hele dag zal het balletjes hagelen op zo'n 25 tafels. voor ons gaat hier een nieuwe wereld open.
anders dan bij voetbal zijn hier geen leeftijdscategorieën. zolang spelers geen 'kwalificatie' (willen) halen vallen ze in 1 grote pool. Jens is de tweede jongste van zo'n 100 spelers en zit in een groepje waarvan 2 spelers 1 kop groter zijn, de 4 andere spelers zijn ... 2 koppen groter. 6 wedstrijdjes te spelen dus.
daar staat hij dan in zijn 'wedstrijdtenueke' (maatje 2 is toch ruim bemeten, maar kleiner was er niet) het broekje is ruim gevuld met den overschot van het truitje. de aanspankoordjes van zijn broekje bengelen tot aan zijn kniëen ! papa's zijn er om zulke ongemakken ongedaan te maken.
ik had vooraf werk gemaakt van de ontmanteling van zijn John McEnroe-trekjes. samen met zijn trainer hadden we hem uitgelegd dat wedstrijden verliezen na amper 1 maand training normaal is.
de eerste match is hij kansloos tegen een 15-jarige, en zijn kopje gaat een beetje hangen. de gevreesde traantjes blijven uit.
maar veel tijd voor teleurstelling is er niet want daarna moet hij scheidsrechter (!) zijn voor de volgende match. jens kent amper de spelregels voor echte wedstrijden, ik wil tussenkomen en helpen (mijn onvermoeibare vaderreflex) maar bedenk me gelukkig. en zie: hij 'redt' zich op zijn manier, weliswaar met hulp van de twee spelers zelfs. 10 minuten later wordt het wedstrijdbriefje ingevuld (op de grond !) en daarna huppelend afgeven aan de tafel van de jury.
ik concludeer met genoegen dat dit weer een verworven stapje zelfstandigheid is in de wereld van de groten. die dingen hebben een geruststellend effect op mij: jens trekt zijn plan.
ik probeer mij van hem zelfs een 15-jarige versie voor te stellen. dat lukt me, mede door zoveel aanwezige voorbeelden. dat voorstellingsvermogen had ik al van bij de zwangerschap: ik wist dat het een wit ventje zou zijn: (zo eentje die rechtstaat in de auto achter de zetels van papa en mama)
de wedstrijd gaat verder en ik volg hem op dezelfde manier zoals hij mij 'opmerkt' bij het afhalen van school (vanuit de ooghoeken). en zie: hij wint zelfs zijn eerste wedstrijdje ! papa ongemerkt apetrots.
de laatste wedstrijd volg ik van korter bij, ik vermoedde dat het een spannende match kon worden. de scheidsrechter en tegenspeler zijn van dezelfde club en een duidelijk punt voor Jens wordt bij zijn tegenspeler geteld. Jens merkt dit, maar ik zie dat hij niet durft reageren tegen die 2 sloebers. (beide 2 koppen groter) mijn vaderschapreflex speelt me weer parten en ik zeg tegen de scheidsrechter dat hij het punt verkeerd genoteerd heeft. de scheids ziet zijn fout in, en verbetert de stand. maar dat was buiten de tegenspeler gerekend: blijkbaar moet voor zo'n situaties een 'time-out' gevraagd worden (wisten wij veel),
daarna volgen nog een paar verwijten in mijn richting ! ik schiet in de lach (vroeger zou ik weerwerk bieden), het gaat tenslotte om niet geklasseerde spelers !
diezelfde speler claimt even later nog een fout voor Jens omdat hij tijdens een rally zijn hand op tafel gelegd heeft. als de bal namelijk te kort tegen het net blijft kan Jens gewoon niet aan de bal. zijn oplossing hiervoor is een soort van buiklanding op de tafel gevolgd door een afduw met zijn hand.
ik word een beetje niet goed van zulke dingen en tandenbijtend neem ik afstand met een wandeling.
dit alles brengt Jens uit zijn ritme, hij verliest die set en de vijfde set wordt beslissend. bij de setwissel passeert Jens en ik moedig hem 1.5 seconden aan vanachter de hekjes.
een half uur nà de match volgen word ik nog eens getrakteerd op verwijten van de pappie van die speler. (ik had toch wel de wedstrijd beïnvloed zeker ! en het aanmoedigen van een speler, ook al is die 7, tijdens de kampwissel is blijkbaar ook al niet reglementair). tevergeefs zoek ik naar een candid camera: dit is blijkbaar écht, welkom in pingpong-land. ik voel een lachbui aankomen, maar om erger te voorkomen stel ik die even uit. veel zal ook te maken hebben met het feit dat Jens die vijfde set gewonnen heeft (met 11-8), denk ik zo.
Jens merkt van deze heisa gelukkig niets: hij is al weer aan het gibberen met zijn clubgenootjes
en voor ik het weet is het zes uur. neus omhoog en weg ! leve het vaderschap !
wij hebben ons goed geamuseerd en ... ik heb een hele dag niet gedubd ! het boek dat ik meenam voor mijn geestelijke verdoving heb ik zelfs ongemoeid kunnen laten.
....
het valt me op dat ik zoveel schrijf over Jens: dat is een teken dat ik mijn 'moeraspraat' al een beetje wegcijfer. en dat is me grotendeels gelukt door dat Grote Cadeau dat ik van Ilse gekregen heb !
en mammie zelf? die heeft een rustig weekeinde (goed uitgeslapen) en heeft zuurstof opgedaan door een fietstochtje te maken, annex terraske. ventileren, ventileren, ventileren. ieder op zijn eigen tempo.
----
voor volgende week staat er op het programma: dinsdag: controle van het litteken van de operatie: ik denk dat dit een routinebezoek wordt: het litteken is iets meer gekarteld dan in 2005, maar dit is normaal omdat in het vorige littekenweefsel opnieuw gesneden werd. donderdag wordt 'Willem Tell-dag': die dag word ik 'afgetekend': na de nodige scans worden markeringen aangebracht die aangeven waar bestraald moet worden. ik ben er klaar voor denk ik.
een handboek voor mijn situatie zal er niet bestaan vrees ik.
geen pijn, maar zo onzeker.
gedaan met de Grote Onbezorgdheid.
daar ben ik jaloers op, gewoon kunnen opstaan en onbezorgd overgaan naar de dagelijkse dingen.
elke keer die confrontatie en zelfs ongeloof.
de minste tinteling in mijn lijf doen mijn gedachten verdwalen in donkere wegen.
..
ik probeer iets nieuw om mijn kop leeg te blazen: de decibelmethode.
daarvoor maak ik mij een compilatieCD van muziekjes die bij mij iets positiefs teweegbrengen.
geen diepzinning geleuter, het zou me alleen nog maar zielepotiger maken.
Ook niet de laatste van Willy De Gieter (laat de zon in je hart, geniet van het leven, het duurt toch maar even)
en dan speel ik Werchtertje !
en dat al drie dagen (net echt)
ik blaas elke mol die er ook maar aan denkt om terug te keren naar onze gazon gewoon weg !
dat lucht toch wel op.
..
ik ben dinsdag reisbrochures gaan halen en kijk daardoor een beetje vooruit.
het bladeren in zon brochures op zich vind ik plezant. soms is dit zelfs leuker dan de reis zelf.
egypte, begin december ?
--------------
dinsdag heb ik ook mijn eerste kinébeurt gehad. dan lig ik op die tafel, komt jan naast me staan, en gebruikt mijn arm als deur. steeds verder en verder. zelf durf ik dit niet: bang voor een scheur in de scharnier.
schouder gemasseerd, en daarna moet ik liggend 'power-liften' met een ... borstelsteel. (net zoals in 2005) voorzichtig begin ik eraan, maar telkens ik hoog til beginnen mijn talrijke spieren rond mijn rechterschouder te trillen. alsof ik het wereldrecord powerliften aan het breken ben ! ik schiet in de lach. dat had ik niet in 2005, maar jan stelt me gerust: dit komt wel goed. we spreken af dat ik 2 kinébeurten per week doe, want ik moet klaar zijn voor mijn 'zonnebankkuur' op 15/10/2007 de kinébeurt doet me goed: ik kan mijn arm terug beter gebruiken. maar woensdag is dat effect grotendeels weg: het wordt zoals in 2005 de processie van Echternach.
-----
tot zondag, hopelijk met een betere moraal.
filip
merkwaardig genoeg krijg ik nu ook aangename reacties van onbekenden. dit dagboek is zeker niet opgebouwd om reacties uit te lokken, maar ze zijn wel leuk
meerdere mensen lieten me weten dat reacties via de webblog dikwijls niet lukt. zelf heb ik daar geen ervaring mee (zou een beetje stom zijn nietwaar ?) er moet, ter bescherming van de privacy van mijn emailadres, blijkbaar een code ingetikt worden.
het dagboekidee is plots opgekomen de avond voor mijn operatie, en ik heb echt geen vergelijkende studie kunnen maken. de hoofdbedoeling ervan is het ventileren van mijn gedachten: intikken, wegschrijven (ik had bijna getikt 'doorchassen') en zeker niet herlezen.
vrijdag had ik een gesprek ivm de werk(re)organisatie bij V&M. dit jaar kom ik niet meer aan werken toe (bestraling tot einde november). het is mijn voornemen om vanaf begin 2008 te hervatten à 50%. na mijn eerste operatie in 2005 ben ik overgeschakeld naar 4/5 regeling (soms was er wel verwarring omtrent welk cijfer de teller en welk cijfer de noemer was).
me emotioneel verder opladen dan 50% zie ik momenteel echt niet zitten. bij een eventueel herval wil ik niet met die kater zitten dat ik voor die laatste euro's weer flink gewerkt heb...
misschien zal ik me in 2008 wel voelen als een gepensionneerde die nog wat bijklust. de jobinvulling zal ongetwijfeld veranderen, de automatisering bij V&M zal allicht een groter stuk innemen en dus zal er in de 'dossiers' moeten gesnoeid worden. een logische conclusie en het doet me deugd dat bepaalde klanten blijkbaar al gevist hebben naar mijn diensten.
dat er 'vervanging' moet gezocht worden vind ik eerst een beetje 'raar', maar eigenlijk is dit volledig normaal.
het weerzien met de collega's is leuk, en ik voel ook een aantrekkingskracht van het werk (ik ruik onmiddellijk enkele dingen die om aanpassing vragen) ik ben ervan overtuigd dat werken een positieve invloed op mij zal hebben: het zal op zijn minst mijn zinnen verzetten.
..............
virtueel zet ik een aantal bakens uit: het einde van de bestraling valt samen met Jens zijn 8e verjaardag. december wil ik reserveren voor recuperatie van de bestraling, misschien wel opgevuld met een reis(je) dat is nog niet duidelijk.
ik heb inderdaad een verhoogde drang tot reizen, normaal reserveer je dit voor je pensioen. of en hoe dit familiaal kàn ingevuld worden weet ik niet, ik heb tenslotte ook gezinsmatige verplichtingen.
...............
mijn positieve voornemens worden regelmatig de grond in geboord. als ik 's morgens uit de douche kom en mezelf in de spiegel zie, betrap ik mezelf op struisvogelpolitiek: wegkijken. de oksel voelt akelig, het kost me overredingskracht dit stuk te wassen. gek hoe ik met dit ongevoelig geworden lichaamsdeel zo weinig mogelijk wil te maken hebben.
negatieve mijmeringen heb ik ook bij jaarlijkse evenementen: zielepotig spreek ik dan met mezelf af 'tot volgend jaar'. die negatieve gedachten moeten slijten.
ik besef ook dat ik eigenlijk ook wel blij mag zijn. blij zijn dat ik al twee keer een tamelijk vlugge diagnose kreeg, blij dat ik me in het juiste tijdperk bevindt, blij dat ik op de juiste noorderbreedte rondloop.
die flipperkast van negatieve en positieve gevoelens is uitputtend voor mij (en ook voor mijn omgeving vrees ik)
...............
mijn schotelvodgehalte wordt gelukkig verstoord door Ilse die een wandeling wil maken als Jens naar de chiro is. de wandeling, het herfstzonnetje en het terraske geven me zuurstof. dat we de boel op verschillende snelheid verwerken is wel duidelijk.
deze regen-namiddag ben ik met jens naar cinema geweest. bij het buitenkomen heeft hij 'het' gezegd ! en dit volledig gratis en spontaan, en... zelfs tamelijk gemotiveerd. en niet zomaar op een schools doorprikte vaderdag, zomaar in catacomben van metropolis. wie zei er dat mannen geen gevoelens kunnen uiten ?
het gaf mij een boost. ik kan misschien een beetje mijn best gedaan hebben op meerdere fronten, maar dit zet veel in de schaduw! yes ! daarvoor doe je het.
stapje voor stapje.
vanaf nu tot het begin van de radiotherapie zal ik alleen op woensdag en weekend 'publiceren'.
zondag 07/10/2007
