Ik zal mij eerst maar even voorstellen, wel zo beschaafd. 

Op het beruchte Facebook noem ik mij tegenwoordig Figo de Wit. ( DIT IS WEL EENS WAAR EEN SCHUILNAAM )

Die naam gebruik ik omdat ik een aantal jaren geleden op een punt in mijn leven was gekomen, dat ik echt ergens opnieuw zou moeten beginnen, het regelrechte nulpunt zeg maar. Heeft mij er toe te doen besluiten om mijn leven om te gooien. 

Dakloos .. Thuisloos .. Werkloos .. Inkomensloos .. Waardeloos. 

Nulpunt, rockbottom, diep gezakt .. Alle relatieven zijn zo ongeveer wel van toepassing.

Op 28 Februari 2013 was ik er helemaal klaar mee. Snijdende woorden van echte vrienden deden mijn ogen open. Het kon echt niet langer zo. Woorden die zoveel pijn deden dat zelfs mij duidelijk werd dat ik mij niet langer achter mijn glimlach en sarcasme kon verbergen. 

Ik was duidelijk onbetrouwbaar .. verre van integer. Loser, uitbuiter .. De woorden deden opzich niet zo'n pijn .. de conclusie dat ze gelijk hadden.. Des te meer !

Tot die tijd , zeg maar 2010 .. , was mijn  leven wel te doen,. Ik mag zelfs zeggen dat er een aantal jaren waren waar ik mij echt gelukkig voelde met mijn leven. Doen wat je leuk vind. Genieten van het leven. Natuurlijk met zijn up's en zijn downs. Maar ja, wie niet. 

Mede door frustratie van het uitblijven van een goede sociale carriere ( waar ik eigenlijk helemaal niet mee bezig was ), drank misbruik en het wel heel makkelijk en luchtig denken over de dagelijkse gang van zaken, gleed ik .. met een glimlach op mijn gezicht ongezien af naar beneden. 

Die glimlach verborg mijn verdriet en onmacht. Niemand had echt in de gaten hoe ik mij voelde. Dat kon ook niet .. Ik was inmiddels erg goed getraind in het verbergen van mijn ware aard en gevoelens.Tussen al mijn "vrienden" "kennissen" voelde ik mij alleen. Eenzaaam.

Maar had geen idee hoe ik hun hulp kon vragen als dat al mogelijk zou zijn geweest.  

28 Februari 2013... de dag van besef !

Deze dag melde ik mij bij het Leger Des Heils .. huilend omdat ik niet eens wist hoe ik mijn problemen moest uitleggen. Dat was gelukkig ook niet nodig. Ik besefte mij toen al heel goed dat de kern van het probleem, maar ook de oplossing bij mij zelf zou moeten beginnen. Maar ik realisserde mij dat ik het zonder goede hulp niet zou redden. 

Inmiddels zijn we drie en een half jaar verder .. na vele omzwervingen .. verhuizingen  .. Na een weg volgend vol moeilijkheden en tegenslagen woon ik nu in wat men noemt, de laatste fase van beschermd en begeleid wonen . Een eigen flatje aan de rand van Assen. Simpel maar gezellig ingericht .. mijn thuis, mijn basis. 

Het was verre van gemakkelijk geweest om dit toch nog fragiele punt te bereiken .. soms was de inspiratie kompleet weg. Een andere keer was er dat ene kleine moment van geluk. 

Van tijd tot tijd zou ik mijn verhaal willen delen met jullie .. niet uit sensatie of om zielig te doen. 

Maar om mensen te inspireren om nooit, maar dan ook nooit op te geven. Je niet te schamen voor de vraag om geholpen te worden. 

Een behulpzame maatschappij zou een mooiere wereld opleveren. 

Je zult gaan merken dat ik in mijn verhaal, dat er  .. zoals dat zo mooi heet .. op de weg naar herstel .. nog een hoop valt te verbeteren. Een hoop dat nog nodig aan de kaak gesteld moet worden. 

"Avonturen" in het leven die soms onvoorstelbaar zullen klinken , maa rhelaas te vaak zullen worden herkend door steeds meer mensen. 

Grt, Figo