We besloten vandaag extra vroeg op te staan want met de laatste rit in het verschiet wouden we maar al te graag vroeg aankomen om een frisse duik in het zwembad te kunnen nemen. We dachten, laatste ritje, 120 kilometertjes en 1200 hoogtmeterkes, efkens vlug afwerken en klaar is kees.
Helaas werden we vrij vlug met onze voetjes op de grond geplaatst. Onmiddellijk na de start, bocht naar links en klimmen maar tegen 15%. Wat volgde was de ene steile helling na de andere. Na 23 km passeerden we een broodjeszaak. Om onze benen, die ondertussen al meermaals ontploft waren, wat rust te gunnen en ons krachtenarsenaal wat bij te vullen zijn we gestopt. Gelukkig maar dat we dit gedaan hebben want de volgende 60 km zijn we niks maar dan ook niks meer tegengekomen. Het was af en toe aanbellen bij mensen en vragen om fris drinkbaar water. Gelukkig zijn de Fransen vriendelijke mensen en zijn we niet moeten omkomen van de dorst. Zet ze echter niet in een auto want dan veranderen die vriendelijke mensen in monsters. We hebben meermaals moeten vaststellen dat het hier geen fietsvriendelijk land is en dat ze je gewoon van de baan afduwen indien het hen uitkomt.
Na een 70-tal km begonnen we dan aan de laatste, echt lange beklimming van onze reis. Op die klim hebben we het dan klaargespeeld om elkaar kwijt te geraken. Kurt had een afslag gemist en was rechtdoor gereden. Op de top stond ik vergeefs te wachten in de broeierige zon. Na een aantal telefoontjes over en weer besloten we af te spreken in het volgende stadje Lagueppie. Voor mij was het een tiental km in dalende lijn, Kurt heeft er nog enkele klimkilometers bijgedaan. Aangekomen in Lagueppie na 83 km het eerste beste terrasje opgezocht en via enkele cola's ons suikergehalte terug op peil gebracht. Na enkele minuten kwam Kurt gelukkig ook aan. Het was ondertussen al half twee en we hadden geluk dat we er ook nog een slaatje konden eten want onze magen knorden al een tijdje. We hadden het ook nodig om de lastige laatste 40 km te kunnen overbruggen.
Deze laatste kms waren een echte geseling voor ons gestel. Het was broeierig heet en de hellingen met hoge stijgingspercentages volgden elkaar in ijl tempo op. We snakten naar het einde. Na 7 dagen voel je de krachten steeds rapper wegvloeien.
Na nog een terrasje of twee zijn we uiteindelijk rond half zes op onze eindbestemming geraakt, een tweetal uurtjes nadat onze vrouwtjes aangekomen waren met de auto. Het werd een blij weerzien. We werden door Staf en Magda hartelijk ontvangen met aperitief en lekkere hapjes. Het heeft deze week nooit zo goed gesmaakt als nu. Laat deel 2 van onze vakantie nu maar starten.
We hebben heel hard genoten van onze fietsvakantie, bij momenten ook heel hard afgezien op de fiets, leuke en interessante mensen ontmoet, veel mooie plaatsjes gezien en we zijn een superervaring rijker. We kunnen het iedereen aanraden.
Vandaag opgestaan met het gevoel in de benen dat ze tweehonderd kilo wogen. Het was meteen duidelijk dat het ritje van gisteren sporen nagelaten had. Maar desalniettemin moesten we na het tweesterrenontbijt terug aan de bak voor een ritje van een kleine 120 km.
Al meteen na de start wisten we al hoe laat het was. Een pittig klimmetje met percentages tot 15% deed onze benen direct ontploffen. Hetgeen volgde was een opeenstapeling van klimmetjes, korte, lange, steile, minder steile, Er werd ons geen moment rust bezorgd.
Toen we in Marcillac-la-Croisille kwamen stonden we plots voor een route barree door de wekelijkse marktdag. We hebben dan maar van de nood een deugd gemaakt en te voet doorheen de markt gestapt. Op die manier hebben we dan ook ons eigen rustmoment gecreëerd. De pannenkoeken smaakten er heerlijk en we konden onze pullen er terug opvullen met fris water.
Nadien ging onze rit verder met de nodige beklimmingen en afdalingen. Telkens voelde het als een aanslag op onze benen. Met nog een 50-tal km te gaan kwamen we een restaurantje tegen met de welluidende naam la vache qui fume. We besloten er onze magen nog eens te vullen alvorens de laatste twee lange en zware slotbeklimmingen aan te vatten. De salade canard smaakte ons heel erg spijts de lange wachttijd. Maar ja, we zijn nu éénmaal al in het zuiden van la douce france. Deze rustige, ongeëvenaarde mentaliteit nemen we er dan ook maar al te graag bij.
De zon begon dan ook nog feller te branden toen we vertrokken uit het restaurantje. Wat volgde was een rit van afzien, schoonheid, plezier en pijn al inéén. We waren maar al te blij toen we de manège zagen opdoemen waar we een chalet gehuurd hadden voor de nacht. We werden er vriendelijk en gastvrij ontvangen en de maaltijd was superlekker.
Na nog wat gekeuvel met andere aanwezige gasten werd het dan tijd om onze lichamen te laten rusten met het oog op de laatste rit van morgen. We zulen blij zijn als we er zijn want het moet gezegd, onze krachten beginnen langzamerhand een beetje af te nemen.
Vandaag D-day, de koninginnenrit. Vandaag ook de dag waarop zal bepaald worden wie de "maillot aux pois" mee naar Brens zal brengen. De rit bracht ons verder zuidwaarts doorheen de cher, limousin en corrèze. Ditmaal waren het geen heuvels meer die ons opwachtten, maar echte bergen.
Na overleg met onze Nederlandse gastvrouw zijn we een beetje creatief omgesprongen met ons uitgetekende parcours, vooral in de beginfase dan. Ipv de golvende wegen richting Montluçon te nemen zijn we langs het canal de berry gereden. Misschien een kilometertje meer maar het voordeel was dat de eerste 12 km biljartvlak waren. Dat heeft ons in het verloop van de rit zeker geen windeieren bezorgd.
Vanaf Montluçon begon dan het klimfestival tot het einde van de rit. De rit verliep over zeer rustige, bergachtige wegen. Eentje om nooit meer te vergeten. Ondanks de lastigheidsgraad hebben we er allebei met volle teugen van genoten. De stijgingspercentages werden nooit meer dan 8% maar we kregen wel talrijke kilometerslange beklimmingen voorgeschoteld. Onze laatste beklimming was er eentje van dik tien kilometer tegen 6%.
Tijdens de rit hadden we het geluk dat we ons op de meest cruciale momenten konden bevoorraden, iets wat gisteren minder gelukt was. Enkel naar het einde toe vonden we echt niets meer maar een nog verborgen gelleke of koekske bracht ons zonder problemen naar het einde. We hebben vandaag 135 km afgelegd en een hoogteverschil van bijna 2000 meter.
We eten, overnachten en ontbijten in een oud hotelletje in Meymac. Het heeft maar twee sterren en daarmee is alles gezegd. Maar we klagen niet. We hebben genoten van onze rit en onze fietsreis. En we zullen dat de komende twee dagen ongetwijfeld ook nog doen.
Morgen wacht ons de kortste rit (117 km) maar toch ook eentje die we best niet onderschatten. Er staat ons terug een hoogteverschil van meer dan 1500 meter te wachten.
