Na een lekker ontbijt en afscheid genomen te hebben van Philippe en Brigitte vertrokken we deze morgen voor wat we dachten een overgangsetappe te zijn. Op papier leek het profiel niet zo heel erg lastig en ook het aantal kms was heel wat minder dan de vorige dagen.
Al heel vlug bleek dat een profiel op papier niet altijd overeenstemt met de werkelijkheid. Na 30 km hadden we al 460 hoogtemeters verzameld met een vijftal hellingen tot soms langer dan één km en stijgingspercentages tot 12%. Ook de wind waaide net zoals alle andere dagen in ons nadeel.
Het parcours was wel heel wat mooier dan gisteren en ook rustiger. De auto's konden we bij wijze van spreken op onze twee handen tellen. Het landschap werd steeds landelijker en we kwamen steeds minder dorpen tegen waardoor het ook moeilijker werd om ons te bevoorraden, ook al omdat het zondag was. Aan drinken geraakten we nog wel maar iets vinden om te eten was dan weer een pak moeilijker.
Uiteindelijk zijn we na 135 km en een 1000-tal hms en scheel van de honger op onze bestemming geraakt bij onze Nederlandse vrienden die in Audes een hotel-restaurant uitbaten.
De maaltijd (kebab en calamares) smaakten overheerlijk. En op onze kamer hadden we airco. Zalig was dat na een dagje bij een temperatuur van dertig graden.
Op naar de volgende dag die normaal gezien onze zwaarste moet zijn. Niet wat betreft het aantal kms, wel wat het klimwerk betreft.
Na een stevig ontbijt en het afscheid nemen van onze frans-braziliaanse vrienden sprongen we terug de fiets op verder richting het zuiden voor een gepland ritje van 158 km en 820 hms.
De hitte had plaats gemaakt voor aangenamere temperaturen maar in de plaats daarvan kregen we een strakke tegenwind cadeau. Het parcours verliep over kaarsrechte, lichtgolvende wegen. Het was voor een groot deel een eentonige rit. In de tour zouden ze zeggen een sprintersetappe. Helaas hadden wij geen trein voor ons maar dienden we zelf de forcing te voeren.
Het enige noemenswaardige feit van de dag situeerde zich op 25 km van het einde in Rogny. Een festival blokkeerde het hele dorp waardoor wij er niet langs konden. Daar gingen we dan weer voor een ommetoerke van een drietal km. Al bij al viel dat nog mee in vergelijking met de vorige dagen.
Na 161 km en een 1000-tal hms kwamen we dan uiteindelijk aan bij onze chambre d'hôte waar twee supervriendelijke mensen ons stonden op te wachten samen met hun twee even sympathieke viervoeters.
De vrouw des huizes bood ons spontaan aan om onze koerskledij te wassen. Iets wat we maar al te graag in dank aangenomen hebben. Samen met hen hebben we dan een lekker avondmaal genoten, een leuke babbel gedaan en afgesloten met een glaasje champagne.
Dan werd het tijd om stilaan in ons bed te gaan om de rit van morgen fris aan te vatten.
27/7 dag 2 Aisonville-et-Bernoville - Choisy-en-Brie
Vooraf wisten we dat we vandaag een kanjer van een rit voorgeschoteld kregen omwille van de afstand en het parcours. De vele hoogtemeters en beklimmingen deden ons meteen denken aan een typisch ardennenparcours. Daar bovenop kwam dan terug die enorme hitte die we voor de tweede dag op rij moesten trotseren.
Aanvankelijk leek het allemaal mee te vallen met lichtgolvende hellingskes die elkaar opvolgden, die we met brio wisten te doorstaan. Het keerpunt kwam echter even na halfweg nadat we iets gegeten hadden in Soissons. De hitte was nog nauwelijks te harden en we moesten vele omwegen maken door verschillende "route barrees" en gps meldingen die ons terug de autostrade wilden doen oprijden. Het parcours veranderde ook van lichtgolvende hellingskes naar rasechte kuitenbijters uit de Vlaamse Ardennen met percentages tot 13% maar sommige met de lengte van een ardennenhelling.
Het moet niet gezegd dat het vanaf dan een echte lijdensweg geworden is tot de finish. Veel dorpen kwamen we ook niet meer tegen waar we onze pullen konden bijvullen. Gelukkig zijn het in frankrijk allemaal vriendelijke mensen. We hebben een paar keer aangebeld bij mensen om te vragen achter "eau potable" en zo zijn we toch tot het eind van de rit gesukkeld. Onze rit van oorspronkelijk 155 km is er uiteindelijk eentje geworden van 170 km met een 1600-tal hoogtemeters (niet gecorrigeerd voor de kenners).
Bij onze aankomst werden we hartelijk ontvangen door een gepensioneerd air france piloot en zijn jonge braziliaanse gade die ons de braziliaanse keuken heeft leren kennen. Bourgondiërs als we zijn wisten we dit uiteraard te appreciëren.
Deze morgen vertrokken met een mooi zomerzonnetje en reeds een temperatuur van 22 graden. We maakten ons toen nog geen zorgen over de hel van 39 graden die we zouden moeten trotseren. Vol goede moed en beladen met een rugzak van 5 kg verlieten we het mooie Zomergem.
Aan een gezapig tempo trokken we eerst richting Vlaamse Ardennen om via ons vertrouwde trainingsparcours Wallonië binnen te trekken. Helaas sloeg het noodlot in Wortegem een eerste keer toe. Ik reed lek en we konden ons al een beetje verder opwarmen met pompen. Gelukkig stonden we vlak bij fietswinkel/tankstation Wim. De brave man leende ons meteen zijn voetpomp zodat we in een wip verder konden.
Daarna fietsten we verder via de zijkant van de kluisberg richting Doornik. Voorbij doornik stuurde onze gps ons plots een autostrade op. Zelfs wij vonden dat dat geen goed idee was en zijn prompt op onze stappen teruggekeerd. Het heeft nadien wel heel wat voeten in de aarde gehad en vele omwegen om terug op de juiste track te geraken but hey we did it. Euvel nummer twee terug netjes opgelost.
De grens met Frankrijk doemde dan vlug voor ons op na een 90-tal km en even voorbij de grens hebben we dan halt gehouden in Saint-Amand-Les-Eaux om een middagmaal te nuttigen. Op het gezellige marktplein met zicht op de majestueuze kerk hebben we een lekkere spaghetti bolognaise verorberd. Hoewel moet gezegd worden dat de spaghetti verdacht veel op tagliatelli leek
Met een volle maag reden we dan verder het Franse land in met Valenciennes als grootste stad waar we doorgereden zijn. De hitte was ondertussen nog nauwelijks te harden. Het parcours met de vele open velden en constant heuveltje op en af waren een goede bondgenoot van die hitte. Gelukkig zijn we regelmatig kunnen stoppen op een terrasje in de dorpjes die we passeerden.
En zo zijn we dan uiteindelijk rond 18u op onze eindbestemming geraakt in Aisonville-et-Bernoville waar Isabelle, de vriendelijke gastvrouw van onze chambre d'hôte GrIsahome, ons stond op te wachten. Na een verkwikkende douche en onze was en plas gedaan te hebben heeft zij ons vergast met een lekkere opgevulde tomaat als voorgerecht, een quiche, ananas en een chocoladebavarois. En oh ja, ze had ook een biertje mee voor ons. Omdat we dit niet wilden weigeren hebben we dit maar tegen ons goesting opgedronken.
Daarna werd het stilaan tijd om naar ons bedje te gaan. Morgen wacht immers terug een loodzware dag met nog meer hitte en hoogtemeters. Vandaag hebben we afgeklokt op 165 km en 850 hoogtemeters.
