We besloten vandaag extra vroeg op te staan want met de laatste rit in het verschiet wouden we maar al te graag vroeg aankomen om een frisse duik in het zwembad te kunnen nemen. We dachten, laatste ritje, 120 kilometertjes en 1200 hoogtmeterkes, efkens vlug afwerken en klaar is kees.
Helaas werden we vrij vlug met onze voetjes op de grond geplaatst. Onmiddellijk na de start, bocht naar links en klimmen maar tegen 15%. Wat volgde was de ene steile helling na de andere. Na 23 km passeerden we een broodjeszaak. Om onze benen, die ondertussen al meermaals ontploft waren, wat rust te gunnen en ons krachtenarsenaal wat bij te vullen zijn we gestopt. Gelukkig maar dat we dit gedaan hebben want de volgende 60 km zijn we niks maar dan ook niks meer tegengekomen. Het was af en toe aanbellen bij mensen en vragen om fris drinkbaar water. Gelukkig zijn de Fransen vriendelijke mensen en zijn we niet moeten omkomen van de dorst. Zet ze echter niet in een auto want dan veranderen die vriendelijke mensen in monsters. We hebben meermaals moeten vaststellen dat het hier geen fietsvriendelijk land is en dat ze je gewoon van de baan afduwen indien het hen uitkomt.
Na een 70-tal km begonnen we dan aan de laatste, echt lange beklimming van onze reis. Op die klim hebben we het dan klaargespeeld om elkaar kwijt te geraken. Kurt had een afslag gemist en was rechtdoor gereden. Op de top stond ik vergeefs te wachten in de broeierige zon. Na een aantal telefoontjes over en weer besloten we af te spreken in het volgende stadje Lagueppie. Voor mij was het een tiental km in dalende lijn, Kurt heeft er nog enkele klimkilometers bijgedaan. Aangekomen in Lagueppie na 83 km het eerste beste terrasje opgezocht en via enkele cola's ons suikergehalte terug op peil gebracht. Na enkele minuten kwam Kurt gelukkig ook aan. Het was ondertussen al half twee en we hadden geluk dat we er ook nog een slaatje konden eten want onze magen knorden al een tijdje. We hadden het ook nodig om de lastige laatste 40 km te kunnen overbruggen.
Deze laatste kms waren een echte geseling voor ons gestel. Het was broeierig heet en de hellingen met hoge stijgingspercentages volgden elkaar in ijl tempo op. We snakten naar het einde. Na 7 dagen voel je de krachten steeds rapper wegvloeien.
Na nog een terrasje of twee zijn we uiteindelijk rond half zes op onze eindbestemming geraakt, een tweetal uurtjes nadat onze vrouwtjes aangekomen waren met de auto. Het werd een blij weerzien. We werden door Staf en Magda hartelijk ontvangen met aperitief en lekkere hapjes. Het heeft deze week nooit zo goed gesmaakt als nu. Laat deel 2 van onze vakantie nu maar starten.
We hebben heel hard genoten van onze fietsvakantie, bij momenten ook heel hard afgezien op de fiets, leuke en interessante mensen ontmoet, veel mooie plaatsjes gezien en we zijn een superervaring rijker. We kunnen het iedereen aanraden.
Vandaag opgestaan met het gevoel in de benen dat ze tweehonderd kilo wogen. Het was meteen duidelijk dat het ritje van gisteren sporen nagelaten had. Maar desalniettemin moesten we na het tweesterrenontbijt terug aan de bak voor een ritje van een kleine 120 km.
Al meteen na de start wisten we al hoe laat het was. Een pittig klimmetje met percentages tot 15% deed onze benen direct ontploffen. Hetgeen volgde was een opeenstapeling van klimmetjes, korte, lange, steile, minder steile, Er werd ons geen moment rust bezorgd.
Toen we in Marcillac-la-Croisille kwamen stonden we plots voor een route barree door de wekelijkse marktdag. We hebben dan maar van de nood een deugd gemaakt en te voet doorheen de markt gestapt. Op die manier hebben we dan ook ons eigen rustmoment gecreëerd. De pannenkoeken smaakten er heerlijk en we konden onze pullen er terug opvullen met fris water.
Nadien ging onze rit verder met de nodige beklimmingen en afdalingen. Telkens voelde het als een aanslag op onze benen. Met nog een 50-tal km te gaan kwamen we een restaurantje tegen met de welluidende naam la vache qui fume. We besloten er onze magen nog eens te vullen alvorens de laatste twee lange en zware slotbeklimmingen aan te vatten. De salade canard smaakte ons heel erg spijts de lange wachttijd. Maar ja, we zijn nu éénmaal al in het zuiden van la douce france. Deze rustige, ongeëvenaarde mentaliteit nemen we er dan ook maar al te graag bij.
De zon begon dan ook nog feller te branden toen we vertrokken uit het restaurantje. Wat volgde was een rit van afzien, schoonheid, plezier en pijn al inéén. We waren maar al te blij toen we de manège zagen opdoemen waar we een chalet gehuurd hadden voor de nacht. We werden er vriendelijk en gastvrij ontvangen en de maaltijd was superlekker.
Na nog wat gekeuvel met andere aanwezige gasten werd het dan tijd om onze lichamen te laten rusten met het oog op de laatste rit van morgen. We zulen blij zijn als we er zijn want het moet gezegd, onze krachten beginnen langzamerhand een beetje af te nemen.
Vandaag D-day, de koninginnenrit. Vandaag ook de dag waarop zal bepaald worden wie de "maillot aux pois" mee naar Brens zal brengen. De rit bracht ons verder zuidwaarts doorheen de cher, limousin en corrèze. Ditmaal waren het geen heuvels meer die ons opwachtten, maar echte bergen.
Na overleg met onze Nederlandse gastvrouw zijn we een beetje creatief omgesprongen met ons uitgetekende parcours, vooral in de beginfase dan. Ipv de golvende wegen richting Montluçon te nemen zijn we langs het canal de berry gereden. Misschien een kilometertje meer maar het voordeel was dat de eerste 12 km biljartvlak waren. Dat heeft ons in het verloop van de rit zeker geen windeieren bezorgd.
Vanaf Montluçon begon dan het klimfestival tot het einde van de rit. De rit verliep over zeer rustige, bergachtige wegen. Eentje om nooit meer te vergeten. Ondanks de lastigheidsgraad hebben we er allebei met volle teugen van genoten. De stijgingspercentages werden nooit meer dan 8% maar we kregen wel talrijke kilometerslange beklimmingen voorgeschoteld. Onze laatste beklimming was er eentje van dik tien kilometer tegen 6%.
Tijdens de rit hadden we het geluk dat we ons op de meest cruciale momenten konden bevoorraden, iets wat gisteren minder gelukt was. Enkel naar het einde toe vonden we echt niets meer maar een nog verborgen gelleke of koekske bracht ons zonder problemen naar het einde. We hebben vandaag 135 km afgelegd en een hoogteverschil van bijna 2000 meter.
We eten, overnachten en ontbijten in een oud hotelletje in Meymac. Het heeft maar twee sterren en daarmee is alles gezegd. Maar we klagen niet. We hebben genoten van onze rit en onze fietsreis. En we zullen dat de komende twee dagen ongetwijfeld ook nog doen.
Morgen wacht ons de kortste rit (117 km) maar toch ook eentje die we best niet onderschatten. Er staat ons terug een hoogteverschil van meer dan 1500 meter te wachten.
Na een lekker ontbijt en afscheid genomen te hebben van Philippe en Brigitte vertrokken we deze morgen voor wat we dachten een overgangsetappe te zijn. Op papier leek het profiel niet zo heel erg lastig en ook het aantal kms was heel wat minder dan de vorige dagen.
Al heel vlug bleek dat een profiel op papier niet altijd overeenstemt met de werkelijkheid. Na 30 km hadden we al 460 hoogtemeters verzameld met een vijftal hellingen tot soms langer dan één km en stijgingspercentages tot 12%. Ook de wind waaide net zoals alle andere dagen in ons nadeel.
Het parcours was wel heel wat mooier dan gisteren en ook rustiger. De auto's konden we bij wijze van spreken op onze twee handen tellen. Het landschap werd steeds landelijker en we kwamen steeds minder dorpen tegen waardoor het ook moeilijker werd om ons te bevoorraden, ook al omdat het zondag was. Aan drinken geraakten we nog wel maar iets vinden om te eten was dan weer een pak moeilijker.
Uiteindelijk zijn we na 135 km en een 1000-tal hms en scheel van de honger op onze bestemming geraakt bij onze Nederlandse vrienden die in Audes een hotel-restaurant uitbaten.
De maaltijd (kebab en calamares) smaakten overheerlijk. En op onze kamer hadden we airco. Zalig was dat na een dagje bij een temperatuur van dertig graden.
Op naar de volgende dag die normaal gezien onze zwaarste moet zijn. Niet wat betreft het aantal kms, wel wat het klimwerk betreft.
Na een stevig ontbijt en het afscheid nemen van onze frans-braziliaanse vrienden sprongen we terug de fiets op verder richting het zuiden voor een gepland ritje van 158 km en 820 hms.
De hitte had plaats gemaakt voor aangenamere temperaturen maar in de plaats daarvan kregen we een strakke tegenwind cadeau. Het parcours verliep over kaarsrechte, lichtgolvende wegen. Het was voor een groot deel een eentonige rit. In de tour zouden ze zeggen een sprintersetappe. Helaas hadden wij geen trein voor ons maar dienden we zelf de forcing te voeren.
Het enige noemenswaardige feit van de dag situeerde zich op 25 km van het einde in Rogny. Een festival blokkeerde het hele dorp waardoor wij er niet langs konden. Daar gingen we dan weer voor een ommetoerke van een drietal km. Al bij al viel dat nog mee in vergelijking met de vorige dagen.
Na 161 km en een 1000-tal hms kwamen we dan uiteindelijk aan bij onze chambre d'hôte waar twee supervriendelijke mensen ons stonden op te wachten samen met hun twee even sympathieke viervoeters.
De vrouw des huizes bood ons spontaan aan om onze koerskledij te wassen. Iets wat we maar al te graag in dank aangenomen hebben. Samen met hen hebben we dan een lekker avondmaal genoten, een leuke babbel gedaan en afgesloten met een glaasje champagne.
Dan werd het tijd om stilaan in ons bed te gaan om de rit van morgen fris aan te vatten.
27/7 dag 2 Aisonville-et-Bernoville - Choisy-en-Brie
Vooraf wisten we dat we vandaag een kanjer van een rit voorgeschoteld kregen omwille van de afstand en het parcours. De vele hoogtemeters en beklimmingen deden ons meteen denken aan een typisch ardennenparcours. Daar bovenop kwam dan terug die enorme hitte die we voor de tweede dag op rij moesten trotseren.
Aanvankelijk leek het allemaal mee te vallen met lichtgolvende hellingskes die elkaar opvolgden, die we met brio wisten te doorstaan. Het keerpunt kwam echter even na halfweg nadat we iets gegeten hadden in Soissons. De hitte was nog nauwelijks te harden en we moesten vele omwegen maken door verschillende "route barrees" en gps meldingen die ons terug de autostrade wilden doen oprijden. Het parcours veranderde ook van lichtgolvende hellingskes naar rasechte kuitenbijters uit de Vlaamse Ardennen met percentages tot 13% maar sommige met de lengte van een ardennenhelling.
Het moet niet gezegd dat het vanaf dan een echte lijdensweg geworden is tot de finish. Veel dorpen kwamen we ook niet meer tegen waar we onze pullen konden bijvullen. Gelukkig zijn het in frankrijk allemaal vriendelijke mensen. We hebben een paar keer aangebeld bij mensen om te vragen achter "eau potable" en zo zijn we toch tot het eind van de rit gesukkeld. Onze rit van oorspronkelijk 155 km is er uiteindelijk eentje geworden van 170 km met een 1600-tal hoogtemeters (niet gecorrigeerd voor de kenners).
Bij onze aankomst werden we hartelijk ontvangen door een gepensioneerd air france piloot en zijn jonge braziliaanse gade die ons de braziliaanse keuken heeft leren kennen. Bourgondiërs als we zijn wisten we dit uiteraard te appreciëren.
Deze morgen vertrokken met een mooi zomerzonnetje en reeds een temperatuur van 22 graden. We maakten ons toen nog geen zorgen over de hel van 39 graden die we zouden moeten trotseren. Vol goede moed en beladen met een rugzak van 5 kg verlieten we het mooie Zomergem.
Aan een gezapig tempo trokken we eerst richting Vlaamse Ardennen om via ons vertrouwde trainingsparcours Wallonië binnen te trekken. Helaas sloeg het noodlot in Wortegem een eerste keer toe. Ik reed lek en we konden ons al een beetje verder opwarmen met pompen. Gelukkig stonden we vlak bij fietswinkel/tankstation Wim. De brave man leende ons meteen zijn voetpomp zodat we in een wip verder konden.
Daarna fietsten we verder via de zijkant van de kluisberg richting Doornik. Voorbij doornik stuurde onze gps ons plots een autostrade op. Zelfs wij vonden dat dat geen goed idee was en zijn prompt op onze stappen teruggekeerd. Het heeft nadien wel heel wat voeten in de aarde gehad en vele omwegen om terug op de juiste track te geraken but hey we did it. Euvel nummer twee terug netjes opgelost.
De grens met Frankrijk doemde dan vlug voor ons op na een 90-tal km en even voorbij de grens hebben we dan halt gehouden in Saint-Amand-Les-Eaux om een middagmaal te nuttigen. Op het gezellige marktplein met zicht op de majestueuze kerk hebben we een lekkere spaghetti bolognaise verorberd. Hoewel moet gezegd worden dat de spaghetti verdacht veel op tagliatelli leek
Met een volle maag reden we dan verder het Franse land in met Valenciennes als grootste stad waar we doorgereden zijn. De hitte was ondertussen nog nauwelijks te harden. Het parcours met de vele open velden en constant heuveltje op en af waren een goede bondgenoot van die hitte. Gelukkig zijn we regelmatig kunnen stoppen op een terrasje in de dorpjes die we passeerden.
En zo zijn we dan uiteindelijk rond 18u op onze eindbestemming geraakt in Aisonville-et-Bernoville waar Isabelle, de vriendelijke gastvrouw van onze chambre d'hôte GrIsahome, ons stond op te wachten. Na een verkwikkende douche en onze was en plas gedaan te hebben heeft zij ons vergast met een lekkere opgevulde tomaat als voorgerecht, een quiche, ananas en een chocoladebavarois. En oh ja, ze had ook een biertje mee voor ons. Omdat we dit niet wilden weigeren hebben we dit maar tegen ons goesting opgedronken.
Daarna werd het stilaan tijd om naar ons bedje te gaan. Morgen wacht immers terug een loodzware dag met nog meer hitte en hoogtemeters. Vandaag hebben we afgeklokt op 165 km en 850 hoogtemeters.
