-------- succes is niet definitief, falen nooit fataal; het is de moed die telt ----------- Quote van Marianne Vos, méérvoudig wereldkampioene wielrennen Over hoe de fietsmicrobe me te pakken kreeg...
09-02-2011
Mijn inspiratie...
Marianne Vos in het clublokaal van de supportersclub Gooik . Een fenomenale wielrenster, een fenomenale persoonlijkheid !
Wat is het fantastisch om supporter te zijn van zo een kampioene...
OP 9 MAAND VAN DE ZETEL NAAR DE TOP VAN DE VENTOUX
Hoe kom ik er bij om die uitdaging aan te gaan?
Het respect voor de legendarisch berg ontstond reeds in mijn kinderjaren toen ik samen met mijn vader met grote ogen zat tv te kijken naar de ritten van de Tour de France.
Als kind zag ik ook live op tv, Tom Simpson waggelen en neerzijgen op de witte flanken van de Ventoux...
Vele jaren gingen voorbij, nooit meer aan de Ventoux gedacht, tot een 5-tal jaar geleden, een reportage van de Planckaerts, toen daagden de 2 zonen mekaar uit in een gekke bui om de Ventoux op te gaan rijden. Maar ook stelde ik me méér en méér vragen na het lezen van verhalen van andere BVs die aan het trainen waren om de Ventoux op te rijden hoe doen die dat ? hoe lukken die dat?
Een 5-tal jaar geleden zei ik plots tegen Lut: ik rij binnen de 2 jaar de Ventoux op. Ze zei maar allez, hoe kan je nu zoiets zeggen, terwijl ze me als gek bekeek, je weet toch dat je dit nooit kan, ongetraind en vooral dat op je leeftijd !
Het plan werd dan door mij aan de kant geschoven, ik geloofde er eigenlijk zelf niet ECHT in.
Verleden jaar echter, toen ik voor het eerst het sterke verhaal hoorde van Caro, die één van de uitverkoren was om mee te rijden met de groep van 10 voor Tour, initiatief van de Bond Moyson, was ik totaal overdonderd van haar kunnen en doorzetten en begon ik terug te dromen
Wat Caro en haar collegas hebben gepresteerd is niet min ! www.10voortour.be
Op een periode van 9 maand klaargestoomd om een (liefst 180km lange) bergrit, een étappe van de Tour voor cyclosportieven mee te rijden. De legendarisch rit van 2010 over de Tourmalet !
Nadat ik contact had opgenomen met Caro, en ze me overtuigde dat men conditie kon opbouwen, begon ik stilletjes aan te gaan trainen...
Vanaf 1 september vorig jaar reed ik om de andere dag een kort toerke van ongeveer 1u langs de Dender. Ik deed dat onder elke weersomstandigheid en zonder onderbreken
Halfweg november deed ik voor alle zekerheid een fietsinspanningstest bij een sportarts (Dr. Hans Cooman, de bekende dopingjager ). Daaruit bleek dat ik de basisconditie had van een 30-jarige (ongetrainde) vrouw. Allez, dat was goed nieuws, maar nu nog er een 55-jarige getrainde vrouw van maken dacht ik bij mezelf
Ik kreeg in ieder geval groen licht betreffende mijn hart, en kreeg een medisch sportattest mee.
Toen heb ik een betere fiets aangeschaft, een hybridefiets, iets tussen mountainbike en gewone fiets.
Kon dus met versnellingen beginnen te experimenteren en had ook méér plezier in het trainen.
Algauw werden de afstanden die ik aflegde groter.
Eind februari dit jaar zette ik me voor het eerst op mijn nieuwe racefiets (de nieuwe dama Bianchi). Was serieus wennen aan de zithouding en het sturen, schakelen en drinken terwijl het rijden enzovoort. Maar tot mijn verrassing zat het steeds goed. Geen rugpijn, geen zadelpijn (ook nie na 5 uur fietsen)...
De fietstochtjes werden langer en langer naarmate de weken verder gingen.
(Een normaal trainingstochtje is nu ondertussen 75 -100 km) en ook deed ik enkele tochten mee zoals: De E3prijs-Ronde Van Vlaanderen-Van Petegem Classic-Bianchi Trofee rit-Van De Wiele Classic etc allemaal ritten voor cyclosportieven . Ritten die een lengte hebben tussen 80 en 130 km en over de Vlaamse Ardennenheuvels gaan.
Maar de hellingen van de Vlaamse Ardennen zijn niet echt te vergelijken met Franse Cols want ze zijn zijn: 1. Korter 2.soms steiler 3.soms kasseien. Maar als klimtraining zijn ze wel nuttig.
Sedert de maand mei ga ik daarom klimtrainen in de Ardennen. De Col de Rosier (een onderdeel van de koers Luik-Bastenaken-Luik) is daarbij mijn favoriete testplaats. Die ligt in de buurt van SPA
Ik parkeer ergens aan de voet van de Col waar het aardig steil begint. Dan rij ik een relatief vlak opwarmingske van een 10km en dan ga ik 5 keer heen en weer over de Col.
De steile kant is precies 2,7 km,(ik schat een 7% helling) de minder steile kant (ik schat een 3-4% helling) is precies 2,3 km klimwerk.
Ondertussen weet ik precies hoe hoog mijn hartslag is en waar en wanneer ik moet een tandje bijschakelen om gemakkelijker boven te geraken
Mijn (eigen opgesteld) trainingsdoel is daarbij zo lang mogelijk wachten van tandjes bij te schakelen en een zo laag mogelijke hartslagfrequentie te hebben. Maw de hartslag door training te verlagen en sterker te worden in de benen !
Na 2 keer ginder gaan trainen merk ik reeds vooruitgang op die 2 vlakken !
Mijn idee daarachter is:
Alhoewel je deze "Col" nu niet kan vergelijken met een "echte" Col zoals de Ventoux, die is 23-26 km lang is en meestal ook steiler, je kan je toch een idee vormen met wat je te verduren zal krijgen. De Ventoux is steeds stijgend, de training op de Rosier is stijgen, dalen, stijgen, dalen. Maw tijd om te recupereren Maar toch, als je dat 5 keer doet, dan heb je toch ook precies 25km klimwerk in de benen !!!!
Totnutoe geniet ik tenvolle van het fietsen.
Alles wat erbij komt is ook leuk, nieuwe mensen leren kennen.
Kledij en toebehoren kiezen en kopen, het aankleden en voorbereiden van tochtjes.
het naartoe leven van een ritje of training en vooral ook het gevoel achteraf van:
YES, I did it en ik kan het !
Wordt vervolgd ..
2 weken geleden was ik een toerke gaan fietsen met Caro.
Na een uurke stekende pijn in rechterkuit (nog nooit gehad). Ondanks het feit van rustig te rijden. Na een kleine 3 uur en een paar stops het toerke afgelast, genoeg gehad.
Daarna 2 dagen gerust en nog eens geprobreerd. amai, was al na een half uurke terug van datte.
Ik naar de huisdokter. Die me doorverwees naar "een " kinestist.
Toen dacht ik aan Mike Martin (ook een cyclosportief), die vroeger al eens mijn (stress)rug gekraakt had (ha)
Mocht al direkt gaan. Lag ik op die tafel, stelt vragen, duwt efkes aan mijn voet, voelt aan mijn kuit, draait aan mijn been en zegt:
het is in orde hoor, heb je het gevoeld? ikke: nee
Ik heb juist je kuitbeen terug rechtgezet, was verschoven.
Allez dan, daarna een beenmassage gehad (volgende week terug 3 x, 3dagen). (kuitbeen was vermoedelijk lichtjes verschoven door partijtje blootsvoet voetbal enkele dagen eerder)
En Mike heeft me een flinke boost gegeven. Die heeft ook al alle 3 kanten van de Ventoux opgereden en de Marmotte gereden. Hij zei dat ik dat zeker zal kunnen, de Ventoux, en de Galibier. En die meende het nog ook... haha Hij zei dat ik nog méér mag fietsen, net wat ik wou horen !
UPDATE: 26/05 helemaal in orde ! niets meer te voelen.
THANKS MIKE EN HANS
De fietstochtjes werden langer en langer naarmate de weken verder gingen.
(Een normaal trainingstochtje is nu ondertussen 75 -100 km)
Totnutoe geniet ik tenvolle van het fietsen.
Alles wat erbij komt is ook leuk, nieuwe mensen leren kennen.
Kledij en toebehoren kiezen en kopen, het aankleden en voorbereiden van tochtjes.
het naartoe leven van een ritje of training en vooral ook het gevoel achteraf van:
YES, I did it en ik kan het !
Wordt vervolgd
..
