5de : Handstand op 1 hand in de nek van een tweede persoon Die dan ook nog op haar handen gaat staan....op een kleine 10 meter boven de grond ... Op een reeks opgestapelde stoelen in evenwicht...
6de: levend decor bij handenstand : een 12-tal dames draaien zich in
allerlei slangachtige bochten, daarbij in elke hand 6 stokken met
draaiende borden
... zegt een chinees jongetje na afloop van het theaterstuk in zijn beste Engels spontaan en enthousiast aan mij, een Europese vrouw.
Ik sta nog verbluft en ademloos te kijken.
Het was overweldigend mooi, indrukwekkend : wat een kracht wat een beweging wat een beheersing wat een soepelheid duizelingwekkende concentratie fijn elegant.
Het lijkt alsof het geen inspanning kost
En zelfs in de coulissen de precisie en timing van de koordentrekkers om de acrobaten net op juiste hoogte te trekken en te houden.
Mijn ogen wisten niet waar eerst kijken
Het applaus was matig Zijn de Chinezen dan nog meer gewoon ? Het leek alsof dit gewoon, normaal was wat deze artiesten brachten. Heel raar...
De stralende ogen van het jongetje maakte veel goed
Een mytisch stuk, waarin alle helden sterven. Gebaseerd op de fresco's van de impressionante Mogao grotten. ( Dat is een ander verhaal)
Mijn arsenaal superlatieven is te klein. Een scene: Handstand: goed. Handstand op 1 hand: knap Dat in de nek van een tweede persoon: knapper Die dan ook nog op haar handen gaat staan: knapst. Dat een kleine 10 meter boven de grond: ... Op een reeks opgestapelde stoelen in evenwicht: ... Ondertussen, als levend decor draaien een 12-tal dames zich in allerlei slangachtige bochten. Ik vergeet niet dat ze daarbij in elke hand 4 stokken met draaiende borden hebben. (valse noot: er is ergens een bord afgevallen!) Dit alles in een feeeriek decor. In prachtige kleding. Met special effects en laserbelichting. Het watergordijn en de kamelen zijn echt.
De cultuurshock? Geen ovatie of open doeken. Wel een beleefd aplausje van de anders zo luidruchtige chinezen. En als het doek half toe is, is de halve zaal reeds rechtgeveerd om te vertrekken.
Mijn hart bloedt. Hoe kunnen deze artiesten en acrobaten dit indrukwekkend niveau volhouden, met enkel die kruimels van erkenning?
Het is niet wat het lijkt en ze spreken hier allemaal chinees
We weten ondertussen al dat een dorp op de kaart er niet altijd is We hebben etensvoorraad voorzien om de pas van 3648m te doen en een stuk langs de andere kant af te dalen Maar we moeten met alles rekening houden Bij de terugkeer door de woestijnhoogvlakte kan de wind tegen zitten en dan haal ik geen 5 km per uur Overleggen voor we afdalen Mijn limieten : maximum 45 km afdalen en maximum 1000 hoogtemeters Het worden er 700 en 55 km Maar water,waar halen we water ? We hebben ons geinformeerd in het laatste eethuis voor de pas, bij camion chauffeurs... helaas ze spreken geen engels en wij geen chinees En de dorpjes op onze kaart staan er niet op in t chinees We gaan voort op wat een chauffeur ons zei 25 km na de pas Hij schreef op zijn hand 15 om te beduiden dat er over 15 km een eethuis was Eethuis vinden we in ons chinees - engels woordenboekje Helaas 15 km verder enkel een mast en heuvels waarvan we ons van ver inbeelden dat het huizen zijn en niets dan de weidse vlakte De 1 van de chinezen lijkt goed op een 7 Dus 75 km verder was er een eethuis Het dorp bestaat niet Met de lege fles in de lucht beduidend dat ze leeg is, doe ik een camion stoppen Een fles gevuld met water We nemen een wegje waarvan we denken dat het naar een riviertje loopt We zagen reeds een camion met groenten die weg inrijden en beduiden dat er water was Wat we in de verte zien kunnen wel boerderijen zijn,zegt Mark, expert op dat vlak. En mijn fantasie begint te werken : misschien kunnen ze buiten water ook wel eten maken, groenten verkopen, logement (want waar gaan we in deze vlakte ons tent zetten).... We naderen links een verlaten huis rechts enkele tenten en een vrachtwagen : een wegenwerkerskamp PATS ... droom weg Water krijgen we wel van hen waarvoor we hun erg dankbaar zijn Het riviertje was zout...
We hebben een avond doorgebracht in de zandduinen van Dunhuang. Bangelijk mooi! Ik kom er woorden te kort voor. Misschien moeten de foto's binnenkort maar spreken.
Het plan was nog de bergen in fietsen. Een pas van 3646 m hoog tussen toppen van boven de 5000 m. De woestijn had echter ook nog wat in haar hoge hoed. Op weg naar de pas kregen we nog een extra mooi duinengebied. En na de pas? Een woestijn(hoog)vlakte op ongeveer 3000m. Met saturnusachtige beelden, nevelsluiers. Prachtig. Besneeuwde toppen die er boven uit staken. Zoutvlaktes en brakke meren. Onherbergzaam, maar o zo schitterend. De wind maakte kamperen niet gemakkelijk. Op terugweg naar Dunhuang: Het ging een gemakkelijke tocht worden. Een heuse zandstorm besliste er anders over. Gelukkig begon het na een tijdje te regenen. (ja regen in de woestijn!) Het opvliegende zand werd door de regen neergeslagen. De wind bleef echter uit de verkeerde hoek blazen. De weg veranderde gelukkig van richting zodat de laatste 40 km het vlot fietsen was.
Tot daar de ongelooflijke woestijn. We plannen nog een 2-daagse tocht, met de kameel ipv de fiets. Wie weet wat de woestijn daar nog in petto heeft?
Ik heb vandaag onbewust een steentje opgeraapt. Schijnbaar een gewoon steentje, zoals er hier miljoenen liggen. Maar in het zonlicht begon het te schitteren. Helemaal vol glinsteringen. Ik moest aan jou denken. Schijnbaar ook gewoon, maar ik mag ook kiezen om al je glinsteringen te ervaren. Ik mis je! En dat terwijl de natuur mij hier zoveel energie biedt. Wat moet het dan voor jou zijn, thuis met heel wat onvoorziene zorgen. Ik heb het steentje in mijn zak gestoken, en telkens ik de kans krijg kijk ik er naar in het zonlicht. Misschien geraakt er een straaltje energie tot bij jou.
De trein van Kashgar naar Urumqi 24 uur lang rijdt zacht. Het landschap schuift voorbij woestijn, bergen We hebben ons de luxe van een softsleeper veroorloofd we slapen zacht Urumqi - Hami was ook een nachttrein
Woestijn
En dan in Hami, terug de fiets op bevoorraden een laatste keer goed eten in een eethuisje en dan de woestijn in Alles hebben we gehad 13 - 23 - 43 en 53 graden warm en hevige tegenwind na 3 km moet ik van de fiets ik waai haast van de weg 10 km doen we die dag En een dag later waait de wind in de rug en doen we op ons dooie gemak 100 km een grijze lucht en dreigende regen om half vier zijn we in Liuyuan en genieten van een heerlijke noedelsoep En dan...vertrek in de regen oh nee de wind waait schuin tegen maar waait ook de wolken weg en maakt plaats voor blauwe lucht die onze dag laat eindigen met een onvergetelijke zonsondergang
Fata morgana een eindeloos strand voor de zee luchtspiegelingen bergen worden bomen ik kijk mijn ogen uit
Een meloen pepsi cola water.. De Chinezen zijn gul Ze stoppen hun wagen en bevoorraden ons als waren we echte Tour De France fietsers
We fietsen uit de woestijn Groen, bomen, huizen een plein Mensen spelen Majong Een eethuis Visfondue na kilometers niets dan zand zijn we dan toch aan zee?
Dunhuang oase in de woestijn moderne Chinese stad
Mogao grotten Indrukwekkend Enorme zorg voor het bewaren van het Chinees cultureel erfgoed Deskundig rondgeleid door een fransprekende Chinese vrouw
Olympische Spelen op groot scherm op een plein affiches TV's in eethuizen en winkels met belangstelling bekeken
En wat staat ons nog te wachten : een 10 daagse fietstocht naar het zuiden Een pas van 3600 m willen we nog overwinnen We zagen reeds de witte bergtoppen Wat het wordt, steeds worden we op t verkeerde been gezet zal nu ook zo zijn....
Met gretigheid lees ik jullie mailtjes en reacties Je kan nog steeds reageren door op 'reageer' te klikken onder elk stukje Mailen kan naar miriamdeer@hotmail.com En een sms in het prachtige natuurschoon is even verbinding maken met jullie Ik kijk er naar uit
XinxXingxia : een stad op de kaart zo groot als Wuqia Wuqia : de eerste Chinese stad na de grens Brede lanen, mooie voetpaden Vers brood bij de bakker... Ik ruik en proef reeds het verse brood terwijl ik door de eindeloze vlakte fiets En dan .. een provinciegrenspost, een benzinestaton camions, herstelplaatsen voor camions met daartussen eethuisjes we hebben honger en laten ons wat voorschotelen we gaan daarna de stad wel in, denken we maar ... er is geen daarna Dit is Xingxingxia Weg brood
Rechtzetting: de woestijn is niet sober maar eerder indrukwekkend!
Niets is wat het lijkt. 10 km rijden en precies nog op dezelfde plek staan. Afstanden inschatten is zo goed als onmogelijk. Aan de horizon zijn er precies stukken weggegomd uit de heuvels. Luchtspiegelingen. Daar lijkt er een grote plas water. Als je denkt: "de wind is wat minder." Krijg je plots de volle laag. Constant wordt je op het verkeerde been gezet. Gelukkig hebben we de weg als zekerheid. Even 2.5 km de woestijn injoggen en rechtsomkeer maken, leert je hoe moeilijk het is om zonder referenties de juiste koers te houden. Maar al die nukken en grillen van de woestijn worden haar vergeven als je s'avonds, een prachtige zonsondergang krijgt. Subliem.
In de woestijn is geen water en geen leven In de woestijngrenspost is elke liter water kostbaar Water is drinken Je gebruikt het om eten te bereiden Handen wassen Kleren wassen Toilet, sanitair kuisen Ik zie GSM, TV maar water is veel moeilijker aan te voeren is veel kostbaarder En als er weinig voorhanden is dan gaat het naar drinken en eten in de eerste plaats Nu begrijp ik het gat in grond als ik naar toilet ga
Starten aan de (provincie)grens overgang van Xingxingxia. Vrolijke douane verwelkomen ons. Ze voorzien ons van drinkwater en geven ons nog een meloen als toetje. En dan richting woestijn: Niet naar het westen, want daar is meer dan 1000 km "niets" of een gewisse dood. Zuidwaards dus:
Acht synchroon neerstrijkende duiven, verstommen mij met hun schoonheid. Heldere verenkleuren: grijs,wit en zwart. Met z'n achten overklassen ze moeiteloos een San Marcoplein-ervaring.
Kamelen, de schepen van de woestijn, Ze zijn hier verdwenen. De trucks kwamen in hun plaats. De chauffeurs zijn nog zeelui gebleven. Kashgar, Beijing, Kashgar: Je bent al gauw enkele weken onderweg.
De pracht van de soberheid zit in de wil om het te zien. De woestijn is prachtig! Zelfs een daltonist geniet hier van de kleuren, de kracht van de lijnen, de verbeelding in de silhouetten.
Kristallisatie, mineralisatie. Torsies, breuken, verschuivingen en erosie: Het wordt hier in zijn blootje getoond.
Het weer doet hier zijn zin. De wind is soms als een muur, of draagt je in zijn zetel. De zon brandt genadeloos, De grijze hemel, vandaag, is een opluchting.
Ik heb genoten!
NB Leven er bijen in de woestijn? Soms hingen ze in zwerm(pjes) rond ons. Het zijn bijen op de dool. Er komen vrachtwagens volgeladen met honderden bijenkasten voorbij gesneld. Tijdens de lange rit geraken er wel wat kasten open. De bijen vliegen uit, maar zijn al snel hopeloos. Onze fietshelm zou een goed nest kunnen zijn. Maar dat is toch even onrealistisch dan overleven in de woestijn.
17/08: Woestijn weids. Warm drinkwater en een woelige wind tegen. We waaien bijna vd fiets, 43°. We benutten iedere schaduwplek. Een kampeerplek vinden is moeilijk maar we houden vol!
19/08: Liuyuan woestijn is grillig. Gisteren 53° tegenwind, 10 km gefietst. Vandaag, 23°, betrokken en meewind, 100 km gefietst! Het besef leeft dat water kostbaar is.
Bij deze het laatste nieuws van mama en kompanen. Tot de volgende keer en zeker niet twijfelen om moed te smsen naar de verre woestijn in het verre China!
We zijn goed aangekomen in Urumqi We vertrekken straks met de nachttrein naar Hami We hopen morgenvroeg nog even op internet te kunnen Want na de middag zitten we terug op de fiets Voor 10 dagen door de woestijn naar Dunhuang houden jullie op de hoogte met sms
1) foto van Roger in Sary Tash 2) logeren op 4000 m nabij Kyzil Art pas 3) even de fiets geruild voor een paard in Kirgistan 4) Mark leert met stokjes eten in Kansu (China) 5) Miriam en Mao in Kashgar 6) ontmoeting in Kirgistan nabij Gucho met man die met het sovjet leger tegen duitsland vocht in de 2de wereldoorlog 7) aankomst op de Kyzil Art pas (4287m) net voor de grenspost van Tadjikistan 8) kamperen met zicht op het Pamir-gebergte 9) fietsen in witte bergenpracht
Wisselend succes. De extra dag in Kashgar. Miriam en Paul gaan ieder hun eigen weg. Ik moest nog wassen en orde scheppen in mijn bagage. Ik zou ook nog wat aankopen doen om de treinreis goed door te komen. Ik kom bij supermarkt Winka, een grote winkel naar Kashgaarse norm. Bij ons een doorsnee contact GB. Ik wordt er dromerig bij de muziek van Brian Adams en kom tot rust. Zowat de klassieke warenhuisindeling. Merken als Nestle, Nescafe, Lipton, Lux, Dove, ... geven me een thuisgevoel. Als dan ook nog Hotel California van the Eagles klinkt, is de onrust van de voorbije dagen compleet weg. Tot plots, wat 'Droge voeding kassa 2' had moeten zijn, er een schelle ratelende stem in het Chinees de litanie afsteekt. Terug in de realiteit. Buiten blijft het zwoel. Wanneer ik 2 kleine meisjes frisco's zie verkopen, kan ik niet aan de verleiding weerstaan. Zeker niet als er een magnumachtige frisco met witte chocolade bij ligt. In gebarentaal kom ik aan de juiste verpakking. Als ze me duidelijk maakt dat het 5 kost, begin ik 5 Yuan te tellen. Ze lacht en maakt me duidelijk dat dat veel te veel is. Het is 5 remin, omgerekend 5 eurocent. Ik vind het eerlijk dat ze me dit vertelt, want ik had er evengoed 5 yuan of 50 eurocent voor gegeven. Als ik de verpakking open doe, kom ik weer tot de realiteit. Geen witte chocolade, maar waterig meloenijs. Hmm, toch een tegenvaller. Maar goed, likkend verder. Een halve centimeter, van mijn meloenijsje, verder kom ik bij een romige zoete materie. Wat lekker! Ik ben terug helemaal in Kashgar. Mark 13/8
