Onze laatste maaltijd in Beijing Als afsluiter hebben we een goed eethuisje gekozen.
'Berichtengeheugen is vol' lees ik op mijn GSM. Ja, ik bewaar ook zoveel berichten. Gauw enkele wissen, die ik al heb opgeschreven, want ik verwacht nieuws.
Yes !!!!
"Jaja, uw dochter heeft een diploma behaald! Super ik ben vrijgezel in de psycho! Waaaa zalig gewoon... X tot morge x"
Jana heeft haar bachelor diploma.
"FANTASTISCH !!!! GEWELDIG !!! De kers op de taart ! Proficiat !!! Ik ben heel fier en supertrots..." sms ik terug.
Hij heette Hinkie Pinkie, da's net zoveel als Kees.
In 't chinees maakt men je wijs wat men wil.
Hij had een stalletje, bij de chinese muur.
Misschien wel 1 van de handeltjes die we daar gezien hebben.
Hij verkocht er pinda, pinda's augurkjes in het zuur.
Pinda's kan je hier nog wel vinden. Die augurkjes zijn door veel lukratievere souveniers vervangen.
Hij verkocht ook bruine veters, maar die verkocht hij zwart.
Niemand heeft hier nog bruine veters. Maar in 't zwart wordt er zeker nog verkocht. In ware potloodventersstijl. Plots een tas of map open. Kijk en kies.
De polities kwamen kijken. Hij moest uit China weg.
Big brother,(zoals vroeger reeds beschreven)is aanwezig. De geblindeerde politiewagens, die regelmatig mensen afvoeren ook. Misschien verging het Hinkie Pinkie ook wel zo.
Een kaartje voor de gevangenis. Wat had die vent een pech.
Gevangenis en uitwijzing? Zo drastisch zal het niet meer gaan. Maar dat hij pech had, dat hij van bij de muur weg moest, dat is zeker. Z'on ongelooflijk bouwwerk! In zo'n natuur en landschap! Ik voel me dankbaar dat ik dit heb mogen zien. Het enige moeilijk moment,was toen ik me realiseerde dat dit allemaal tot stand is gekomen door streven naar macht, protectionisme en geweldadige ideeen. Maar laat dat het verleden zijn.
'Biep, biep. Biep, biep.' Een berichtje
op mijn gsm. Zal het dagelijks smsje van mijn va zijn, gaat door mijn hoofd en
ik glimlach. Net terug uit de woestijn, stap ik de hotelkamer binnen. Ik
neem mijn tas mee uit de kamer en wandel naar het terras waar Mark en Paul op
mij wachten.
Oh ja, dat smsje. Ik haal mijn gsm uit mijn zak. Een
bericht van Arne : 'Pieps goed nieuws uit belgenland, ik ben juist terug
van sollicitatie en ... Ik mag de 15de beginnen ik ben superblij zoen
arne'
Vreugdegevoelens stromen door mij heen en een brede lach
verschijnt op mijn gezicht FANTASTISCH !!! Waauw het is gelukt
! Heerlijk zeg!
Ik stuur hem een sms terug : 'FANTASTISCH!!!
SUPER!!!! PROFICIAT!!! ZEG HET VOORT oma pepe Wat zijn we
fier.... We drinken er hier een op!!!...'
Ja dit is werkelijk
fantastisch... na 1 jaar bijna wekelijks op sollicitatiegesprek En iemand
(ik meen dat het Anne was) zei me nog voor mijn vertrek : ' Je zal zien,
terwijl jij in China bent, vindt Arne een job' En het komt nog uit ook.
Ongeloofelijk!
En ergens voelt het logisch. Deze Chinareis, negen
weken lang weg van huis, was voor Arne de kans om zich los te maken van
mij. Zo voelde ik het ook aan. Hij smste bijna niet, geen mails en
bellen ook niet...maar dat doet hij normaal ook helemaal niet graag En nu ik
zo ver was, kon ik hem niet voortdurend lastig vallen met de vraag 'En hoe
was de sollicitatie ? Wanneer weet je iets?' Hij is ook verhuisd terwijl ik
in China was. Helemaal op zichzelf geregeld zonder hulp en bemoeienis van
mama. Deze reis was zijn kans en hij heeft ze gegrepen. En ik heb
noodgedwongen losgelaten. Fantastisch toch dat ik naar China
ging.
Dichterbij dan ooit
Frisse
woestijnwind waait in de rug. We hebben er net 10 km opzitten met keihard
wind tegen. Alle krachten moet ik geven. Maar de weg draait en gelukkig
niet de wind. Ik maak filosofische vergelijkingen met het leven : het komt
niet zoals je het verwacht.
Bij het keerpunt is het net 9u in
Belgie 'Daar gaat ze voor haar 3de examen' gaat door mijn
hoofd. 9u15. 'Ring, ring, ...' Ik grabbel naar mijn GSM. De wind blaast
fel. Ik stop mijn fiets. 'Hallo, oei wacht even, die kap en helm
afzetten' En daar sta je dan, midden in de woestijn, die waaiende
eindeloze hoogvlakte. En de vreugde kreten vol zelfvertrouwen van Jana
klinken door de telefoon : 'Het is keigoed gegaan, mama. Ik ben als eerste
binnen gegaan. Ik heb zelfs moeilijke woorden gebruikt...' Wauw, fijn ! Dit
heeft ze wel verdiend. De meewind voert me nu nog sneller naar
Dunhuang
Vier vakken had ze in 2de zit. Ja die China reis was
gepland, de 2 de zit niet. Ik kan alleen maar aanmoedigingsmama zijn op
afstand. Wist wanneer ze examens had. Heb zus en vriendinnen als
ondersteuning op het thuisfront. (waarvoor ontzettend dank : Hilde, Mieke,
Anne en Elisabeth) Tel mee af Sms dagelijks Ze mist me Ze gaat
ervoor 'Ik mis je zo mama, probeer me goed te focussen al is da ni
altijd makkelijk. Denk veel aan je zo ver van me en voel dat je aan me
denkt. Ben fier dat je zo'n reis doet, zo'n ervaring! Ben benieuwd naar al
je verhalen. Wil soms wel echt dat je hier was...'
En dan het eerste
examen Het is niet goed gegaan Er was een 'error' op het scherm Het
computer programma liep vast, ze raakte gestresseerd, ze is erg
teleurgesteld in haar eerste reactie aan de telefoon, vlak na haar examen.
Daar zit je dan, 1000 den kilometers van huis. Ik voel me zo
machteloos....
'... Het komt hard aan maar ik blijft gaan. De error
op het scherm houdt me niet tegen...' smst ze mij strijdvaardig de volgende
dag.
Ze brengt het weekend bij mijn zus, Hilde, door, waar ook va,moe
en Claire logeren. Ze smst : 'Heb lekker gegete en ben goe bezig. Ik
blijf gaan mama! ... doe goe bij familie zijn xxx' En de volgende dag : '
Het doe zo heerlijk goed om bij familie te zijn, de warmte, het
onvoorwaardelijke... Mis je ook in deze sfeer! Fiets goed de bergen over
en wees voorzichtig' Dank je lieve familie.
Wij fietsen de bergen
in... hoog op 3200 m geen gsmbereik. Na de pas van 3648m, in de
onwezenlijke sfeer van de woestijnhoogvlakte (zie foto), plots wel. De smsjes
komen binnen, ook een van Jana : 'Proficiat met uw 25 jaar mama zijn.
Wauw... examen is verbeterd... assistent zegt dat ik een mooi resultaat
heb ! Wa n energie dak daarvan krijg om nu vollenbak te gaan voor het
examen morgen. Mieke komt straks men voete doen...'
En ze is er volle
bak voor gegaan. Ze is blij en fier. Op vlak van inzet en doorzetting is
ze sowieso geslaagd. Haar bachelor diploma zou de kers op de taart
zijn. Maar dat weten we binnenkort.
Een blije, trotse, fiere,
contente mama vanuit het verre China en dichterbij dan ooit.
Laatste dag in Dunhuang
Oh ja, ik heb die pagode van het witte paard nog niet gezien
maar toch eerst even door de wijk langs het water fietsen.
Toch heerlijk zo die fiets in de stad
Zo gemakkelijk dat je je verplaatst.
In de wijk langs de Dang rivier
rijzen nieuwe woningen op en verdwijnen de oude.
Het intrigeert me
Ik neem fotos.
Ik zie ook een schoolgebouw,
mooi, de kleuren de stijl.
Twee meisjes van veertien komen aangewandeld.
Giechelend spreken ze me aan.
Of ik een foto wil nemen...
Waar ik vandaan kom...
Hoe ik heet...
Are you happy ?
Are you afraid ?
Ze proberen hun beste Engels uit.
Een gezellig gesprek ontspint zich.
Jan Fei heet het meisje met het lange haar.
Zij neemt initiatief.
Pang Hong Li is goed in Engels en vertaalt vele vragen van Jan Fei
Ze loodsen me mee naar hun school
en geven me een rondleiding.
Van de bloementuin, over het sporterrein,
naar de speelplaats, in het klaslokaal.
Leerkrachten passeren.
De meisjes zetten een stapje achteruit en
formuleren met een lichte buiging een beleefde groet.
Om dan meteen in een gesprek te vragen of ze even met mij op de fotos willen.
Jan Fei houdt van basketball en
Pang Hong Li van kunst.
Ik moest morgen maar eens naar hun school komen.
De lerares 'Art' ging met hen op stap en ik kon wel meekomen
Kleurrijk pallet van kruiden groenten, fruit, beschilderde stoffen ongekende voedingswaren, 'made in China' prullerij
Nacht: markt Het kleurenspel van neonlichten laat de souveniers in waarde stijgen, het eten beter smaken. De glasblazer zal geworsteld hebben om de chinese karakters te plooien. Het resultaat is verlichtend.
Bij het bakken van sate's of het maken van noodles, zie je hier de eenwording van kok, jongleur en goochelaar. Het kost je moeite niet op hun dwingende vraag in te gaan.
Super - markt
Nachtwinkels hebben hier geen reden van bestaan. Om 8 uur s'morgens loop je binnen voor een yoghurtje. Om 11 uur s'avonds koop je er dringend toiletpapier. Zeven op zeven. Geen sperperiode of wekelijkse rustdag. Super? Of een kluifje voor de vakbond?
Mijn maat is bijna vol: Indrukken, belevingen, compromissen. Regelmatig flitsen al de "to do's" van mijn werk door mijn geest.
Terug aankomen in Dunhuang, een gezellig, overzichtelijk provinciestadje. De derde maal: Het gaf mij enig "thuisgevoel" Indicatie van de groeiende nood er naar.
Het aftellen is voor mij begonnen. Gisteren, met de kilometerpalen van de laatste echte fietsdag. Wacht me nu nog alleen ' de demon van de grootstad' Een smeltkroes van menselijke waanzin? Een verplicht nummer voor mij. - I'm a Farmer.- Voor, de in alles geinteresseerde, Roger had Beijing een feest geweest.
Ik stap om 10u30, Charlie John's cafe binnen. Breakfast? Met een vragende blik van de verkoopsgeile waardin. Ik baal even. Staan er geldbiljetten op mijn voorhoofd? Of zie ik eruit als het bekende ezeltje strek je? (Optie 2 is hiet zo onmogelijk voor het moment.)
Als ik later uit kijk naar enkele bescheiden souveniertjes voor de kleinkinderen, kleven 2 verkoopsters op mijn huid. Ik moet constant neen knikken en kan amper wat rondkijken. Na een kleinigheid gekocht en betaald te hebben, nog even een ultieme aanval: Moet ik die super grote, mooie en vooral dure steen niet kopen? Neen!!!! Ik ben geen rijke Westerling. Ik sta zelfs op de zwarte lijst.
Ondertussen fiets ik hier op een soort 'Rolls Royce'- fiets. Ga op restaurant, kies voor een 'softsleeper' (1ste klas dus) in de trein, vlieg met het vliegtuig naar Beijing, en vooral: Ik ga straks met een gigantische schat aan ervaringen, impressies en foto's naar huis. ... Sorry, voor mijn ver-ontwaardiging.
Een taxi brengt ons naar de rand van de stad, waar de kamelen en begeleiders op ons wachten. Aanvankelijk loopt alles goed. Het is wel hoog op die kameel, maar met het ijzeren hadvat dat ik goed vasthoud, voel ik me veilig. Het wiebelt wel. De kamelen stappen rustig achter elkaar : 2 stellen van 6 We komen in het zand, we gaan langs het kerkhof.
Een Fransman zit in ons stel op de laatste kameel. Hij draait zich om, om zijn fototoestel te nemen. Zijn kameel wordt onrustig en loopt vooruit. Heel onze rij kamelen begint te trekken en te duwen. De kameel van de Fransman en Mark, die op de voorlaatste kameel zat, rukken zich los. De Fransman wordt van de kameel gekatapulteerd. Hij komt er met schrammen, blauwe plekken en de schrik vanaf. De kameel van Mark met de lege kameel achter zich slaan op hol. Mijn kameel en die van Paul rukken zich ook los. Paul springt van zijn kameel die ook op hol slaat. Ik hou me stevig vast aan het ijzeren stel. Mijn kameel loopt weg. Brr... bangelijk, alleen op een kameel waarvan je niet weet wat hij gaat doen. "Help !" Als de begeleider naar me toekomt, loopt de kameel nog verder weg. Hij steigert even. De begeleider krijgt hem te pakken en leidt hem terug naar de groep. "Laat ons aub afstappen !" Wat we uiteindelijk kunnen doen. Paul heeft een bloeduitstorting op de elleboog schrammen en gekneusde ribben. (om het thuisfront gerust te stellen : van de bloeduitstorting en schrammen is nu niet veel meer te merken Paul heeft goed geslapen deze nacht en voelt zich terug fietsklaar) De fietszak van Paul is helemaal gescheurd. Ik heb enkel wat schrammen. Maar, waar is Mark ?
In de verte loopt hij met 2 kamelen (hij zit op de eerste). "It's ok, he's a farmer'" zeg ik aan de Amerikanen in ons gezelschap. Ik loop naar hem toe met mijn fototoestel. De begeleider is ook al op weg naar hem toe. De kamelen lopen verder weg, de heuvel over... Uiteindelijk haalt de begeleider hen terug. Mark houdt het hoofd koel en grapt : "Hij heeft gezegd dat ik moet bijbetalen" De kameel van Paul is weg, die van de Fransman wordt afgevoerd, 2 nieuwe kamelen worden aangebracht. Er gaat een uur voorbij. De zonsondergang in de heuvels zullen we missen.
Niet met volle goesting stap ik terug op de kameel. Mijn vertrouwen is weg. En genieten van de tocht doe ik nu niet meer voor 100%. De kameel van Mark, achter me, is onrustig en de mijne wordt het ook. Ik ben bang en schreeuw dat ik een andere kameel wil. Ja, schreeuwen is natuurlijk niet rustgevend voor die kamelen. De begeleider neemt wijselijk mijn kameel vooraan. Zo voel ik me wel wat geruster.
Als we aankomen op de kampeerplek is het bijna donker. De begeleiders zetten de tenten en maken het eten. Ondertussen verschijnt een prachtige sterrenhemel. Jammer dat je daar geen fotos van kan maken. Het is wel druk met 12 in de groep. Dus van de woestijnstilte genieten zit er niet in.
Voor het licht wordt, komen de begeleiders ons wekken. Zo vroeg. De nacht was kort. Maar goed, we mogen de zonsopgang niet missen, he. Die maakt veel goed.
En dan terug de kamelen op. Ben er niet erg scheutig op. Maar het loopt goed af. We zijn behouden en wel teruggekeerd
Nu nog enkele dagen de fiets op voor we naar Peking vliegen. Das veel veiliger
%%%FOTO1%%%
