Minstens 58 doden bij aardbeving in Kirgizië Bij een aardbeving in Kirgizië zijn zondag minstens 58 doden gevallen, zo melden Russische persagentschappen op gezag van bronnen van de hulpdiensten van het land.
De aardbeving had een kracht van 6,6 op de schaal van Richter en deed zich omstreeks 15.52 uur voor in de buurt van de grens met China en Tadjikistan, nabij de stad Osch. Het epicentrum van de aardbeving lag 55 kilometer ten zuidoosten van Sary-Tash in Kirgizië, op een diepte van 35 kilometer.
Naast de 58 doden zijn er ook 50 gewonden. Er zouden zo'n 120 gebouwen vernield zijn. (afp/ka)
Met dit bericht eindigt mijn aandeel in het blogverhaal. Na twee onvergetelijke maanden, liggen er uitdagingen van een ander slag te wachten. Misschien dat Miriam of Paul nog zin en tijd hebben om hun verhalen on-line te zetten. Ik sluit dit hoofdstuk af, met een overvolle koffer aan herinneringen en belevenissen. Bedankt voor jullie interesse!
Onze laatste maaltijd in Beijing Als afsluiter hebben we een goed eethuisje gekozen.
'Berichtengeheugen is vol' lees ik op mijn GSM. Ja, ik bewaar ook zoveel berichten. Gauw enkele wissen, die ik al heb opgeschreven, want ik verwacht nieuws.
Yes !!!!
"Jaja, uw dochter heeft een diploma behaald! Super ik ben vrijgezel in de psycho! Waaaa zalig gewoon... X tot morge x"
Jana heeft haar bachelor diploma.
"FANTASTISCH !!!! GEWELDIG !!! De kers op de taart ! Proficiat !!! Ik ben heel fier en supertrots..." sms ik terug.
Hij heette Hinkie Pinkie, da's net zoveel als Kees.
In 't chinees maakt men je wijs wat men wil.
Hij had een stalletje, bij de chinese muur.
Misschien wel 1 van de handeltjes die we daar gezien hebben.
Hij verkocht er pinda, pinda's augurkjes in het zuur.
Pinda's kan je hier nog wel vinden. Die augurkjes zijn door veel lukratievere souveniers vervangen.
Hij verkocht ook bruine veters, maar die verkocht hij zwart.
Niemand heeft hier nog bruine veters. Maar in 't zwart wordt er zeker nog verkocht. In ware potloodventersstijl. Plots een tas of map open. Kijk en kies.
De polities kwamen kijken. Hij moest uit China weg.
Big brother,(zoals vroeger reeds beschreven)is aanwezig. De geblindeerde politiewagens, die regelmatig mensen afvoeren ook. Misschien verging het Hinkie Pinkie ook wel zo.
Een kaartje voor de gevangenis. Wat had die vent een pech.
Gevangenis en uitwijzing? Zo drastisch zal het niet meer gaan. Maar dat hij pech had, dat hij van bij de muur weg moest, dat is zeker. Z'on ongelooflijk bouwwerk! In zo'n natuur en landschap! Ik voel me dankbaar dat ik dit heb mogen zien. Het enige moeilijk moment,was toen ik me realiseerde dat dit allemaal tot stand is gekomen door streven naar macht, protectionisme en geweldadige ideeen. Maar laat dat het verleden zijn.
'Biep, biep. Biep, biep.' Een berichtje
op mijn gsm. Zal het dagelijks smsje van mijn va zijn, gaat door mijn hoofd en
ik glimlach. Net terug uit de woestijn, stap ik de hotelkamer binnen. Ik
neem mijn tas mee uit de kamer en wandel naar het terras waar Mark en Paul op
mij wachten.
Oh ja, dat smsje. Ik haal mijn gsm uit mijn zak. Een
bericht van Arne : 'Pieps goed nieuws uit belgenland, ik ben juist terug
van sollicitatie en ... Ik mag de 15de beginnen ik ben superblij zoen
arne'
Vreugdegevoelens stromen door mij heen en een brede lach
verschijnt op mijn gezicht FANTASTISCH !!! Waauw het is gelukt
! Heerlijk zeg!
Ik stuur hem een sms terug : 'FANTASTISCH!!!
SUPER!!!! PROFICIAT!!! ZEG HET VOORT oma pepe Wat zijn we
fier.... We drinken er hier een op!!!...'
Ja dit is werkelijk
fantastisch... na 1 jaar bijna wekelijks op sollicitatiegesprek En iemand
(ik meen dat het Anne was) zei me nog voor mijn vertrek : ' Je zal zien,
terwijl jij in China bent, vindt Arne een job' En het komt nog uit ook.
Ongeloofelijk!
En ergens voelt het logisch. Deze Chinareis, negen
weken lang weg van huis, was voor Arne de kans om zich los te maken van
mij. Zo voelde ik het ook aan. Hij smste bijna niet, geen mails en
bellen ook niet...maar dat doet hij normaal ook helemaal niet graag En nu ik
zo ver was, kon ik hem niet voortdurend lastig vallen met de vraag 'En hoe
was de sollicitatie ? Wanneer weet je iets?' Hij is ook verhuisd terwijl ik
in China was. Helemaal op zichzelf geregeld zonder hulp en bemoeienis van
mama. Deze reis was zijn kans en hij heeft ze gegrepen. En ik heb
noodgedwongen losgelaten. Fantastisch toch dat ik naar China
ging.
Dichterbij dan ooit
Frisse
woestijnwind waait in de rug. We hebben er net 10 km opzitten met keihard
wind tegen. Alle krachten moet ik geven. Maar de weg draait en gelukkig
niet de wind. Ik maak filosofische vergelijkingen met het leven : het komt
niet zoals je het verwacht.
Bij het keerpunt is het net 9u in
Belgie 'Daar gaat ze voor haar 3de examen' gaat door mijn
hoofd. 9u15. 'Ring, ring, ...' Ik grabbel naar mijn GSM. De wind blaast
fel. Ik stop mijn fiets. 'Hallo, oei wacht even, die kap en helm
afzetten' En daar sta je dan, midden in de woestijn, die waaiende
eindeloze hoogvlakte. En de vreugde kreten vol zelfvertrouwen van Jana
klinken door de telefoon : 'Het is keigoed gegaan, mama. Ik ben als eerste
binnen gegaan. Ik heb zelfs moeilijke woorden gebruikt...' Wauw, fijn ! Dit
heeft ze wel verdiend. De meewind voert me nu nog sneller naar
Dunhuang
Vier vakken had ze in 2de zit. Ja die China reis was
gepland, de 2 de zit niet. Ik kan alleen maar aanmoedigingsmama zijn op
afstand. Wist wanneer ze examens had. Heb zus en vriendinnen als
ondersteuning op het thuisfront. (waarvoor ontzettend dank : Hilde, Mieke,
Anne en Elisabeth) Tel mee af Sms dagelijks Ze mist me Ze gaat
ervoor 'Ik mis je zo mama, probeer me goed te focussen al is da ni
altijd makkelijk. Denk veel aan je zo ver van me en voel dat je aan me
denkt. Ben fier dat je zo'n reis doet, zo'n ervaring! Ben benieuwd naar al
je verhalen. Wil soms wel echt dat je hier was...'
En dan het eerste
examen Het is niet goed gegaan Er was een 'error' op het scherm Het
computer programma liep vast, ze raakte gestresseerd, ze is erg
teleurgesteld in haar eerste reactie aan de telefoon, vlak na haar examen.
Daar zit je dan, 1000 den kilometers van huis. Ik voel me zo
machteloos....
'... Het komt hard aan maar ik blijft gaan. De error
op het scherm houdt me niet tegen...' smst ze mij strijdvaardig de volgende
dag.
Ze brengt het weekend bij mijn zus, Hilde, door, waar ook va,moe
en Claire logeren. Ze smst : 'Heb lekker gegete en ben goe bezig. Ik
blijf gaan mama! ... doe goe bij familie zijn xxx' En de volgende dag : '
Het doe zo heerlijk goed om bij familie te zijn, de warmte, het
onvoorwaardelijke... Mis je ook in deze sfeer! Fiets goed de bergen over
en wees voorzichtig' Dank je lieve familie.
Wij fietsen de bergen
in... hoog op 3200 m geen gsmbereik. Na de pas van 3648m, in de
onwezenlijke sfeer van de woestijnhoogvlakte (zie foto), plots wel. De smsjes
komen binnen, ook een van Jana : 'Proficiat met uw 25 jaar mama zijn.
Wauw... examen is verbeterd... assistent zegt dat ik een mooi resultaat
heb ! Wa n energie dak daarvan krijg om nu vollenbak te gaan voor het
examen morgen. Mieke komt straks men voete doen...'
En ze is er volle
bak voor gegaan. Ze is blij en fier. Op vlak van inzet en doorzetting is
ze sowieso geslaagd. Haar bachelor diploma zou de kers op de taart
zijn. Maar dat weten we binnenkort.
Een blije, trotse, fiere,
contente mama vanuit het verre China en dichterbij dan ooit.
Laatste dag in Dunhuang
Oh ja, ik heb die pagode van het witte paard nog niet gezien
maar toch eerst even door de wijk langs het water fietsen.
Toch heerlijk zo die fiets in de stad
Zo gemakkelijk dat je je verplaatst.
In de wijk langs de Dang rivier
rijzen nieuwe woningen op en verdwijnen de oude.
Het intrigeert me
Ik neem fotos.
Ik zie ook een schoolgebouw,
mooi, de kleuren de stijl.
Twee meisjes van veertien komen aangewandeld.
Giechelend spreken ze me aan.
Of ik een foto wil nemen...
Waar ik vandaan kom...
Hoe ik heet...
Are you happy ?
Are you afraid ?
Ze proberen hun beste Engels uit.
Een gezellig gesprek ontspint zich.
Jan Fei heet het meisje met het lange haar.
Zij neemt initiatief.
Pang Hong Li is goed in Engels en vertaalt vele vragen van Jan Fei
Ze loodsen me mee naar hun school
en geven me een rondleiding.
Van de bloementuin, over het sporterrein,
naar de speelplaats, in het klaslokaal.
Leerkrachten passeren.
De meisjes zetten een stapje achteruit en
formuleren met een lichte buiging een beleefde groet.
Om dan meteen in een gesprek te vragen of ze even met mij op de fotos willen.
Jan Fei houdt van basketball en
Pang Hong Li van kunst.
Ik moest morgen maar eens naar hun school komen.
De lerares 'Art' ging met hen op stap en ik kon wel meekomen
Kleurrijk pallet van kruiden groenten, fruit, beschilderde stoffen ongekende voedingswaren, 'made in China' prullerij
Nacht: markt Het kleurenspel van neonlichten laat de souveniers in waarde stijgen, het eten beter smaken. De glasblazer zal geworsteld hebben om de chinese karakters te plooien. Het resultaat is verlichtend.
Bij het bakken van sate's of het maken van noodles, zie je hier de eenwording van kok, jongleur en goochelaar. Het kost je moeite niet op hun dwingende vraag in te gaan.
Super - markt
Nachtwinkels hebben hier geen reden van bestaan. Om 8 uur s'morgens loop je binnen voor een yoghurtje. Om 11 uur s'avonds koop je er dringend toiletpapier. Zeven op zeven. Geen sperperiode of wekelijkse rustdag. Super? Of een kluifje voor de vakbond?
Mijn maat is bijna vol: Indrukken, belevingen, compromissen. Regelmatig flitsen al de "to do's" van mijn werk door mijn geest.
Terug aankomen in Dunhuang, een gezellig, overzichtelijk provinciestadje. De derde maal: Het gaf mij enig "thuisgevoel" Indicatie van de groeiende nood er naar.
Het aftellen is voor mij begonnen. Gisteren, met de kilometerpalen van de laatste echte fietsdag. Wacht me nu nog alleen ' de demon van de grootstad' Een smeltkroes van menselijke waanzin? Een verplicht nummer voor mij. - I'm a Farmer.- Voor, de in alles geinteresseerde, Roger had Beijing een feest geweest.
Ik stap om 10u30, Charlie John's cafe binnen. Breakfast? Met een vragende blik van de verkoopsgeile waardin. Ik baal even. Staan er geldbiljetten op mijn voorhoofd? Of zie ik eruit als het bekende ezeltje strek je? (Optie 2 is hiet zo onmogelijk voor het moment.)
Als ik later uit kijk naar enkele bescheiden souveniertjes voor de kleinkinderen, kleven 2 verkoopsters op mijn huid. Ik moet constant neen knikken en kan amper wat rondkijken. Na een kleinigheid gekocht en betaald te hebben, nog even een ultieme aanval: Moet ik die super grote, mooie en vooral dure steen niet kopen? Neen!!!! Ik ben geen rijke Westerling. Ik sta zelfs op de zwarte lijst.
Ondertussen fiets ik hier op een soort 'Rolls Royce'- fiets. Ga op restaurant, kies voor een 'softsleeper' (1ste klas dus) in de trein, vlieg met het vliegtuig naar Beijing, en vooral: Ik ga straks met een gigantische schat aan ervaringen, impressies en foto's naar huis. ... Sorry, voor mijn ver-ontwaardiging.
Een taxi brengt ons naar de rand van de stad, waar de kamelen en begeleiders op ons wachten. Aanvankelijk loopt alles goed. Het is wel hoog op die kameel, maar met het ijzeren hadvat dat ik goed vasthoud, voel ik me veilig. Het wiebelt wel. De kamelen stappen rustig achter elkaar : 2 stellen van 6 We komen in het zand, we gaan langs het kerkhof.
Een Fransman zit in ons stel op de laatste kameel. Hij draait zich om, om zijn fototoestel te nemen. Zijn kameel wordt onrustig en loopt vooruit. Heel onze rij kamelen begint te trekken en te duwen. De kameel van de Fransman en Mark, die op de voorlaatste kameel zat, rukken zich los. De Fransman wordt van de kameel gekatapulteerd. Hij komt er met schrammen, blauwe plekken en de schrik vanaf. De kameel van Mark met de lege kameel achter zich slaan op hol. Mijn kameel en die van Paul rukken zich ook los. Paul springt van zijn kameel die ook op hol slaat. Ik hou me stevig vast aan het ijzeren stel. Mijn kameel loopt weg. Brr... bangelijk, alleen op een kameel waarvan je niet weet wat hij gaat doen. "Help !" Als de begeleider naar me toekomt, loopt de kameel nog verder weg. Hij steigert even. De begeleider krijgt hem te pakken en leidt hem terug naar de groep. "Laat ons aub afstappen !" Wat we uiteindelijk kunnen doen. Paul heeft een bloeduitstorting op de elleboog schrammen en gekneusde ribben. (om het thuisfront gerust te stellen : van de bloeduitstorting en schrammen is nu niet veel meer te merken Paul heeft goed geslapen deze nacht en voelt zich terug fietsklaar) De fietszak van Paul is helemaal gescheurd. Ik heb enkel wat schrammen. Maar, waar is Mark ?
In de verte loopt hij met 2 kamelen (hij zit op de eerste). "It's ok, he's a farmer'" zeg ik aan de Amerikanen in ons gezelschap. Ik loop naar hem toe met mijn fototoestel. De begeleider is ook al op weg naar hem toe. De kamelen lopen verder weg, de heuvel over... Uiteindelijk haalt de begeleider hen terug. Mark houdt het hoofd koel en grapt : "Hij heeft gezegd dat ik moet bijbetalen" De kameel van Paul is weg, die van de Fransman wordt afgevoerd, 2 nieuwe kamelen worden aangebracht. Er gaat een uur voorbij. De zonsondergang in de heuvels zullen we missen.
Niet met volle goesting stap ik terug op de kameel. Mijn vertrouwen is weg. En genieten van de tocht doe ik nu niet meer voor 100%. De kameel van Mark, achter me, is onrustig en de mijne wordt het ook. Ik ben bang en schreeuw dat ik een andere kameel wil. Ja, schreeuwen is natuurlijk niet rustgevend voor die kamelen. De begeleider neemt wijselijk mijn kameel vooraan. Zo voel ik me wel wat geruster.
Als we aankomen op de kampeerplek is het bijna donker. De begeleiders zetten de tenten en maken het eten. Ondertussen verschijnt een prachtige sterrenhemel. Jammer dat je daar geen fotos van kan maken. Het is wel druk met 12 in de groep. Dus van de woestijnstilte genieten zit er niet in.
Voor het licht wordt, komen de begeleiders ons wekken. Zo vroeg. De nacht was kort. Maar goed, we mogen de zonsopgang niet missen, he. Die maakt veel goed.
En dan terug de kamelen op. Ben er niet erg scheutig op. Maar het loopt goed af. We zijn behouden en wel teruggekeerd
Nu nog enkele dagen de fiets op voor we naar Peking vliegen. Das veel veiliger
5de : Handstand op 1 hand in de nek van een tweede persoon Die dan ook nog op haar handen gaat staan....op een kleine 10 meter boven de grond ... Op een reeks opgestapelde stoelen in evenwicht...
6de: levend decor bij handenstand : een 12-tal dames draaien zich in
allerlei slangachtige bochten, daarbij in elke hand 6 stokken met
draaiende borden
... zegt een chinees jongetje na afloop van het theaterstuk in zijn beste Engels spontaan en enthousiast aan mij, een Europese vrouw.
Ik sta nog verbluft en ademloos te kijken.
Het was overweldigend mooi, indrukwekkend : wat een kracht wat een beweging wat een beheersing wat een soepelheid duizelingwekkende concentratie fijn elegant.
Het lijkt alsof het geen inspanning kost
En zelfs in de coulissen de precisie en timing van de koordentrekkers om de acrobaten net op juiste hoogte te trekken en te houden.
Mijn ogen wisten niet waar eerst kijken
Het applaus was matig Zijn de Chinezen dan nog meer gewoon ? Het leek alsof dit gewoon, normaal was wat deze artiesten brachten. Heel raar...
De stralende ogen van het jongetje maakte veel goed
Een mytisch stuk, waarin alle helden sterven. Gebaseerd op de fresco's van de impressionante Mogao grotten. ( Dat is een ander verhaal)
Mijn arsenaal superlatieven is te klein. Een scene: Handstand: goed. Handstand op 1 hand: knap Dat in de nek van een tweede persoon: knapper Die dan ook nog op haar handen gaat staan: knapst. Dat een kleine 10 meter boven de grond: ... Op een reeks opgestapelde stoelen in evenwicht: ... Ondertussen, als levend decor draaien een 12-tal dames zich in allerlei slangachtige bochten. Ik vergeet niet dat ze daarbij in elke hand 4 stokken met draaiende borden hebben. (valse noot: er is ergens een bord afgevallen!) Dit alles in een feeeriek decor. In prachtige kleding. Met special effects en laserbelichting. Het watergordijn en de kamelen zijn echt.
De cultuurshock? Geen ovatie of open doeken. Wel een beleefd aplausje van de anders zo luidruchtige chinezen. En als het doek half toe is, is de halve zaal reeds rechtgeveerd om te vertrekken.
Mijn hart bloedt. Hoe kunnen deze artiesten en acrobaten dit indrukwekkend niveau volhouden, met enkel die kruimels van erkenning?
Het is niet wat het lijkt en ze spreken hier allemaal chinees
We weten ondertussen al dat een dorp op de kaart er niet altijd is We hebben etensvoorraad voorzien om de pas van 3648m te doen en een stuk langs de andere kant af te dalen Maar we moeten met alles rekening houden Bij de terugkeer door de woestijnhoogvlakte kan de wind tegen zitten en dan haal ik geen 5 km per uur Overleggen voor we afdalen Mijn limieten : maximum 45 km afdalen en maximum 1000 hoogtemeters Het worden er 700 en 55 km Maar water,waar halen we water ? We hebben ons geinformeerd in het laatste eethuis voor de pas, bij camion chauffeurs... helaas ze spreken geen engels en wij geen chinees En de dorpjes op onze kaart staan er niet op in t chinees We gaan voort op wat een chauffeur ons zei 25 km na de pas Hij schreef op zijn hand 15 om te beduiden dat er over 15 km een eethuis was Eethuis vinden we in ons chinees - engels woordenboekje Helaas 15 km verder enkel een mast en heuvels waarvan we ons van ver inbeelden dat het huizen zijn en niets dan de weidse vlakte De 1 van de chinezen lijkt goed op een 7 Dus 75 km verder was er een eethuis Het dorp bestaat niet Met de lege fles in de lucht beduidend dat ze leeg is, doe ik een camion stoppen Een fles gevuld met water We nemen een wegje waarvan we denken dat het naar een riviertje loopt We zagen reeds een camion met groenten die weg inrijden en beduiden dat er water was Wat we in de verte zien kunnen wel boerderijen zijn,zegt Mark, expert op dat vlak. En mijn fantasie begint te werken : misschien kunnen ze buiten water ook wel eten maken, groenten verkopen, logement (want waar gaan we in deze vlakte ons tent zetten).... We naderen links een verlaten huis rechts enkele tenten en een vrachtwagen : een wegenwerkerskamp PATS ... droom weg Water krijgen we wel van hen waarvoor we hun erg dankbaar zijn Het riviertje was zout...
We hebben een avond doorgebracht in de zandduinen van Dunhuang. Bangelijk mooi! Ik kom er woorden te kort voor. Misschien moeten de foto's binnenkort maar spreken.
Het plan was nog de bergen in fietsen. Een pas van 3646 m hoog tussen toppen van boven de 5000 m. De woestijn had echter ook nog wat in haar hoge hoed. Op weg naar de pas kregen we nog een extra mooi duinengebied. En na de pas? Een woestijn(hoog)vlakte op ongeveer 3000m. Met saturnusachtige beelden, nevelsluiers. Prachtig. Besneeuwde toppen die er boven uit staken. Zoutvlaktes en brakke meren. Onherbergzaam, maar o zo schitterend. De wind maakte kamperen niet gemakkelijk. Op terugweg naar Dunhuang: Het ging een gemakkelijke tocht worden. Een heuse zandstorm besliste er anders over. Gelukkig begon het na een tijdje te regenen. (ja regen in de woestijn!) Het opvliegende zand werd door de regen neergeslagen. De wind bleef echter uit de verkeerde hoek blazen. De weg veranderde gelukkig van richting zodat de laatste 40 km het vlot fietsen was.
Tot daar de ongelooflijke woestijn. We plannen nog een 2-daagse tocht, met de kameel ipv de fiets. Wie weet wat de woestijn daar nog in petto heeft?
Ik heb vandaag onbewust een steentje opgeraapt. Schijnbaar een gewoon steentje, zoals er hier miljoenen liggen. Maar in het zonlicht begon het te schitteren. Helemaal vol glinsteringen. Ik moest aan jou denken. Schijnbaar ook gewoon, maar ik mag ook kiezen om al je glinsteringen te ervaren. Ik mis je! En dat terwijl de natuur mij hier zoveel energie biedt. Wat moet het dan voor jou zijn, thuis met heel wat onvoorziene zorgen. Ik heb het steentje in mijn zak gestoken, en telkens ik de kans krijg kijk ik er naar in het zonlicht. Misschien geraakt er een straaltje energie tot bij jou.
De trein van Kashgar naar Urumqi 24 uur lang rijdt zacht. Het landschap schuift voorbij woestijn, bergen We hebben ons de luxe van een softsleeper veroorloofd we slapen zacht Urumqi - Hami was ook een nachttrein
Woestijn
En dan in Hami, terug de fiets op bevoorraden een laatste keer goed eten in een eethuisje en dan de woestijn in Alles hebben we gehad 13 - 23 - 43 en 53 graden warm en hevige tegenwind na 3 km moet ik van de fiets ik waai haast van de weg 10 km doen we die dag En een dag later waait de wind in de rug en doen we op ons dooie gemak 100 km een grijze lucht en dreigende regen om half vier zijn we in Liuyuan en genieten van een heerlijke noedelsoep En dan...vertrek in de regen oh nee de wind waait schuin tegen maar waait ook de wolken weg en maakt plaats voor blauwe lucht die onze dag laat eindigen met een onvergetelijke zonsondergang
Fata morgana een eindeloos strand voor de zee luchtspiegelingen bergen worden bomen ik kijk mijn ogen uit
Een meloen pepsi cola water.. De Chinezen zijn gul Ze stoppen hun wagen en bevoorraden ons als waren we echte Tour De France fietsers
We fietsen uit de woestijn Groen, bomen, huizen een plein Mensen spelen Majong Een eethuis Visfondue na kilometers niets dan zand zijn we dan toch aan zee?
Dunhuang oase in de woestijn moderne Chinese stad
Mogao grotten Indrukwekkend Enorme zorg voor het bewaren van het Chinees cultureel erfgoed Deskundig rondgeleid door een fransprekende Chinese vrouw
Olympische Spelen op groot scherm op een plein affiches TV's in eethuizen en winkels met belangstelling bekeken
En wat staat ons nog te wachten : een 10 daagse fietstocht naar het zuiden Een pas van 3600 m willen we nog overwinnen We zagen reeds de witte bergtoppen Wat het wordt, steeds worden we op t verkeerde been gezet zal nu ook zo zijn....
Met gretigheid lees ik jullie mailtjes en reacties Je kan nog steeds reageren door op 'reageer' te klikken onder elk stukje Mailen kan naar miriamdeer@hotmail.com En een sms in het prachtige natuurschoon is even verbinding maken met jullie Ik kijk er naar uit
XinxXingxia : een stad op de kaart zo groot als Wuqia Wuqia : de eerste Chinese stad na de grens Brede lanen, mooie voetpaden Vers brood bij de bakker... Ik ruik en proef reeds het verse brood terwijl ik door de eindeloze vlakte fiets En dan .. een provinciegrenspost, een benzinestaton camions, herstelplaatsen voor camions met daartussen eethuisjes we hebben honger en laten ons wat voorschotelen we gaan daarna de stad wel in, denken we maar ... er is geen daarna Dit is Xingxingxia Weg brood
Rechtzetting: de woestijn is niet sober maar eerder indrukwekkend!
Niets is wat het lijkt. 10 km rijden en precies nog op dezelfde plek staan. Afstanden inschatten is zo goed als onmogelijk. Aan de horizon zijn er precies stukken weggegomd uit de heuvels. Luchtspiegelingen. Daar lijkt er een grote plas water. Als je denkt: "de wind is wat minder." Krijg je plots de volle laag. Constant wordt je op het verkeerde been gezet. Gelukkig hebben we de weg als zekerheid. Even 2.5 km de woestijn injoggen en rechtsomkeer maken, leert je hoe moeilijk het is om zonder referenties de juiste koers te houden. Maar al die nukken en grillen van de woestijn worden haar vergeven als je s'avonds, een prachtige zonsondergang krijgt. Subliem.
In de woestijn is geen water en geen leven In de woestijngrenspost is elke liter water kostbaar Water is drinken Je gebruikt het om eten te bereiden Handen wassen Kleren wassen Toilet, sanitair kuisen Ik zie GSM, TV maar water is veel moeilijker aan te voeren is veel kostbaarder En als er weinig voorhanden is dan gaat het naar drinken en eten in de eerste plaats Nu begrijp ik het gat in grond als ik naar toilet ga
Starten aan de (provincie)grens overgang van Xingxingxia. Vrolijke douane verwelkomen ons. Ze voorzien ons van drinkwater en geven ons nog een meloen als toetje. En dan richting woestijn: Niet naar het westen, want daar is meer dan 1000 km "niets" of een gewisse dood. Zuidwaards dus:
Acht synchroon neerstrijkende duiven, verstommen mij met hun schoonheid. Heldere verenkleuren: grijs,wit en zwart. Met z'n achten overklassen ze moeiteloos een San Marcoplein-ervaring.
Kamelen, de schepen van de woestijn, Ze zijn hier verdwenen. De trucks kwamen in hun plaats. De chauffeurs zijn nog zeelui gebleven. Kashgar, Beijing, Kashgar: Je bent al gauw enkele weken onderweg.
De pracht van de soberheid zit in de wil om het te zien. De woestijn is prachtig! Zelfs een daltonist geniet hier van de kleuren, de kracht van de lijnen, de verbeelding in de silhouetten.
Kristallisatie, mineralisatie. Torsies, breuken, verschuivingen en erosie: Het wordt hier in zijn blootje getoond.
Het weer doet hier zijn zin. De wind is soms als een muur, of draagt je in zijn zetel. De zon brandt genadeloos, De grijze hemel, vandaag, is een opluchting.
Ik heb genoten!
NB Leven er bijen in de woestijn? Soms hingen ze in zwerm(pjes) rond ons. Het zijn bijen op de dool. Er komen vrachtwagens volgeladen met honderden bijenkasten voorbij gesneld. Tijdens de lange rit geraken er wel wat kasten open. De bijen vliegen uit, maar zijn al snel hopeloos. Onze fietshelm zou een goed nest kunnen zijn. Maar dat is toch even onrealistisch dan overleven in de woestijn.
17/08: Woestijn weids. Warm drinkwater en een woelige wind tegen. We waaien bijna vd fiets, 43°. We benutten iedere schaduwplek. Een kampeerplek vinden is moeilijk maar we houden vol!
19/08: Liuyuan woestijn is grillig. Gisteren 53° tegenwind, 10 km gefietst. Vandaag, 23°, betrokken en meewind, 100 km gefietst! Het besef leeft dat water kostbaar is.
Bij deze het laatste nieuws van mama en kompanen. Tot de volgende keer en zeker niet twijfelen om moed te smsen naar de verre woestijn in het verre China!
We zijn goed aangekomen in Urumqi We vertrekken straks met de nachttrein naar Hami We hopen morgenvroeg nog even op internet te kunnen Want na de middag zitten we terug op de fiets Voor 10 dagen door de woestijn naar Dunhuang houden jullie op de hoogte met sms
1) foto van Roger in Sary Tash 2) logeren op 4000 m nabij Kyzil Art pas 3) even de fiets geruild voor een paard in Kirgistan 4) Mark leert met stokjes eten in Kansu (China) 5) Miriam en Mao in Kashgar 6) ontmoeting in Kirgistan nabij Gucho met man die met het sovjet leger tegen duitsland vocht in de 2de wereldoorlog 7) aankomst op de Kyzil Art pas (4287m) net voor de grenspost van Tadjikistan 8) kamperen met zicht op het Pamir-gebergte 9) fietsen in witte bergenpracht
Wisselend succes. De extra dag in Kashgar. Miriam en Paul gaan ieder hun eigen weg. Ik moest nog wassen en orde scheppen in mijn bagage. Ik zou ook nog wat aankopen doen om de treinreis goed door te komen. Ik kom bij supermarkt Winka, een grote winkel naar Kashgaarse norm. Bij ons een doorsnee contact GB. Ik wordt er dromerig bij de muziek van Brian Adams en kom tot rust. Zowat de klassieke warenhuisindeling. Merken als Nestle, Nescafe, Lipton, Lux, Dove, ... geven me een thuisgevoel. Als dan ook nog Hotel California van the Eagles klinkt, is de onrust van de voorbije dagen compleet weg. Tot plots, wat 'Droge voeding kassa 2' had moeten zijn, er een schelle ratelende stem in het Chinees de litanie afsteekt. Terug in de realiteit. Buiten blijft het zwoel. Wanneer ik 2 kleine meisjes frisco's zie verkopen, kan ik niet aan de verleiding weerstaan. Zeker niet als er een magnumachtige frisco met witte chocolade bij ligt. In gebarentaal kom ik aan de juiste verpakking. Als ze me duidelijk maakt dat het 5 kost, begin ik 5 Yuan te tellen. Ze lacht en maakt me duidelijk dat dat veel te veel is. Het is 5 remin, omgerekend 5 eurocent. Ik vind het eerlijk dat ze me dit vertelt, want ik had er evengoed 5 yuan of 50 eurocent voor gegeven. Als ik de verpakking open doe, kom ik weer tot de realiteit. Geen witte chocolade, maar waterig meloenijs. Hmm, toch een tegenvaller. Maar goed, likkend verder. Een halve centimeter, van mijn meloenijsje, verder kom ik bij een romige zoete materie. Wat lekker! Ik ben terug helemaal in Kashgar. Mark 13/8
Kirgizie uit Tadjikistan niet in Kirgizie in Kirgizie uit CHINA
Dank je wel voor julliesmsjes, reacties en mailtjes na weken zonder internet verslinden Mark en ik de computers (Paul blijft er rustig bij) en trachten we onze overweldigende indrukken over te brengen verwerken lukt nog niet daar zullen we nog tijd voor nodig hebben nagenieten
Kirgizie na Jalalabad Stof, stof, stof op de gravelwegen kruipt overal in Ik ben nog nooit zo vuil geweest Voordeel : we gaan trager en genieten langer van de (witte) bergenpracht Nadeel : toch af en toe wel wat te traag voor mijn medefietsers
Ontmoetingen Vraagt men iets dat eindigt op 'koeda' Dan vragen ze vanwaar we komen De volgende vraag is dan 'waar we naartoe gaan' Zo ontmoeten we een fikse tachtiger (hij kan ook negentig zijn) Hij streed nog met het sovjetleger tegen Duitsland in de 2de wereldoorlog Schitterende man Of het logement op 4000m hoogte bij de papa van kleine Mohamed We spraken over Roger en lieten zijn foto achter Met behulp van een reisgidswoordenlijstje Russische raakten we al aardig op weg En de 'Point it' Mohamed (4 jaar) keek zijn ogen uit en straalde Liet zijn papa enthousiast de foto's zien en babbelde honderduit
Tadjikistan haalden we net en net niet (visum was bijna verstreken) Zo fietsten we langs de witte Bergenpracht naar Irkhestam (grensovergang Kirgizie - China) Hier nemen we een halve dag om te genieten van het uizicht (en wat te wassen...maar het hielp niet veel) Zonondergangen en zonsopgangen en helblauwe lucht De ergste gravel van heel het land volgde nog Chinese arbeiders die in nette mooie wegwerkkamphuisjes woonden, werkten met moderne machines aan de weg De eerste tekenen van China En dan ... enkele kilometers voor de grens Asfalt, zo glad en mooi en die niet meer verdwijnt tot Kashgar Wat een verademing En wat een goed onderhouden weg Ik zag bij de herstellingen de maand en het jaar staan van de herstelling Het was alsof ik uit het jaar 1934, het jaar 2008 binnenreed Ook de grenspost van Kirgizie en die van China gaf hetzelfde grote contrast Kirgizie was meer een houten barak en werd je in een schrift uitgeschreven China was een modern gebouw met goederenscan en computers
Bouwen, verbouwen, voorbouwen We zien het overal We kamperen zelfs een nacht op een stukje grond waar een huis in aanbouw is Als iedere chinees een bakstenen huis zou hebben dan zou 25% van de landbouwgrond moeten gebruikt worden om dit mogelijk te maken vertelt mark En 1,3 miljard mensen voeden ?! Gigantische problemen en dillemmas om op te lossen Maar er zit leven in Veel leven het groeit je ziet het Kilometers dorpen en wijken voor Kasghar we nemen even een zijweg op zoek naar een kampeerplaats Steeds dezelfde bedrijvigheid vernieuwing bouwen houtwerk
We zijn halfweg op weg naar nieuwe horizonten Donderdag nemen we de trein naar Urumqi 1400 km langs de zijderoute 24u trein Van Urumqi per trein naar Hami En dan terug fietsen door de woestijn naar Dunhuang Daar willen we naar het zuiden nog een pas doen van 3660m in de hoop nog een andere witte bergenpracht te kunnen aanschouwen
Grensperikelen: een verhaal voor later om op een lange winteravond te vertellen.
Eerste dorp:
In het eerste Chinese dorp, onvindbaar op de kaart, zie ik al meer moto's dan in heel Kirgizie samen. Dit zegt ook iets over de kwaliteit van het wegdek. ( in Kirgizie verongeluk je al in de eerste km als je geen getrainde motocrosser bent.) Het zijn doorgaans lichte moto's 125 CC. Maar ze rijden zeer, zeer zacht. Geen Hells Angel toestanden. Alle dames achterop zitten in amazonezit. Een ander verschilpunt: er zijn ook lemen huisjes, maar je ziet de vernieuwing. nieuwe fraaie woningen uit moderne bouwmaterialen. Chinees: kleurrijk en met de nodige ornamenten. Er staan ook veel nette propaganda en informatieborden. Veel mensen op straat, veel verschillen in uiterlijk en kleding. Legeruniformen en politie zijn ook duidelijk aanwezig. We krijgen dan ook al onmiddellijk paspoortcontrole. Een straat-groepsdiscussie hoort ook bij het straatbeeld. In de winkelrekken is er veel meer te vinden. ten minste voor wie Chinees kan lezen. Ons zou men een blik kattenvoer voor confituur kunnen verkopen.
Het tweede dorp: Kleiner en nog allemaal lemen huisjes. Op elk dak staat wel een klein zonnepaneeltje. Duidelijk een project. De spiksplinternieuwe GSM-mast staat ook in fel contrast met de lemen huisjes.
Eerste stadje: Wuqia Verbazing: nieuw, proper en met een heuse winkelwandelstraat speeltuigen inclusief.
En dan Kashgar! te veel voor mij! Zo veel indrukken, het is niet te verwerken. Een fototoestel is een marteling, je zou niet weten te stoppen. (Dus voorlopig zonder) Modern, kleurrijk, schreeuwerig. Groen witte taxi's. bijna allemaal VW santana's ( een model dat bij ons uitgestorven is) Ze beheersen met duizenden het verkeer. De driewielige brommers met open bak, waren hun voorgangers en laten zich nog niet zonder slag of stoot verdrijven. Verder massa's elektrische scooters, geruisloos maar met een variatie aan toeters. En niet te vergeten de trouwe ezel met kar. Als je fietst moet je minstens 6 ogen hebben. Mooie gebouwen. Reclame met hevige kleuren: rood en geel. Een enorm groot Mao-beeld, op een plein waar we niet met de fiets op mogen. De "Grand bazaar" Een soort 'marktstratencomplex' Van occassie vrachtwagens tot perzikken, je kan het er allemaal kopen. ten minste als je je weg vindt tussen de wriemelende massa. En dit is dan een klein stadje, naar Chinese norm. ( maar zo groot als brussel) Om 7 uur s' morgens is er nog een overmacht aan fietsers, voetgangers en scooters. De echte Kashgarrenaren gaan naar hun werk. Straks zal het wat anders zijn. Hormonaal is zo'n stad niet ideaal voor een toerist die al een maand meer dan gescheiden van tafel en bed leeft. Gesluierde vrouwen, vrouwen met hoofddoek, kleurijke vrouwen, temperamentvolle uygurse dames, porseleine en frivole Chinese vrouwen. Een overdosis. Dus straks terug de bergen in. Of wordt het de woestijn (vraagteken).
We volgen regelmatig de M41. noem het maar de E40 Oostende Brussel Luxemburg van Kirgizie. Maar daar houdt dan ook de vergelijking op. Met verschillende passen van boven de 3000 meter. Een onfietsbare tunnel van 3 km, donker en ijle lucht (+3000)m doordrenkt van uitlaatgassen. Asfalt, meestal, of toch restanten. De passen zijn gravel of fijn stof. Overdag is het meestal rustig fietsen, s' nachts verandert die weg in een constante stroom vrachtwagens. 's Morgens zie je daar de restanten van langs de kant van de weg: de trucks die het niet haalden. Meestal zijn het de banden, maar de motorkap staat ook dikwijls open. Als het licht is kan dit weer allemaal gemaakt worden. Op een morgen toen we vertrokken, passeerde er een vrachtwagen vol met watermeloenen. Verschillende malen passeerden wij elkaar terug en dan lag de bestuurder onder de camion te sleutelen. toen we s' avonds hem nogmaals passeerden, wilden we wel een watermeloen kopen, we waren eigenlijk al een goed slaapplaatsje aan het zoeken. blijkbaar had de man zijn goed humeur nog niet verloren, want als we wilden betalen, deed hij teken dat daar geen sprake van was. Hij trakteerde! Het voordeel van een' grote weg' is dat er ook regelmatig eethuisjes zijn. Waar het voorheen water en brood was, zijn we van tactiek veranderd: we gaan uit eten! De 'restaurants' varieren van gewoon oud en vuil, tot bouwvallig en goor. Het eten/ na enkele keren ken je de Kirgizische keuken wel. Variaties op een thema: Soep met een aardappel en een stukje vlees en ragout met een aardappel en een stukje vlees en mogelijk wat witte kool. De taal speelt natuurlijk ook een rol, het is niet gemakkelijk om over te brengen wat we willen. Eenmaal mocht Miriam mee de keuken in om mee het menu samen te stellen. Of met andere woorden, weer wat te varieren op dat zelfde thema. De prijs ligt steeds onder de 2 euro per persoon. Als ik zondagmorgen in Lier op het Zimmerplein een koffie drink kost het me al meer. Dus we klagen niet, ook, niet over die ene keer dat het eten op het randje was. Miriam wel, ik zus en zo en Paul niet ziek, betekende dat. nu in China is het eetgebeuren veranderd: lekkerder, gevarieerder en ... goedkoper. Met 1 euro in de hand kan je gaan Chinezen. ten slotte nog dit over Kirgizie: Een land waar ik zeker nog wil terugkeren. Ik moet dan wel eerst nog leren paardrijden, want te paard moet dit fantastisch zijn. Of neem ik beter een ezel (vraagteken) (niet alleen het vraagteken werkt niet op dit toetsenbord)
hier ben ik met een update van mama, met enige vertraging;
27/07: Chet Bulac, geen brood, rijst met suiker, melkpoeder en rozijnen. Ze vorderen traag in een inmense bergenpracht. Dunbevolkte nomaden. Logement bij de burgemeester van Jergetal. We genieten!
28/07: Jalalabad stuk overbrugd met transport, oa met open hooiwagen en camion in bergen. Een belevenis! Nu wassen, we zijn wat verwilderd.
02/08: Sarytash op 80 km van chinese grens. Zicht op witte bergtoppen van 6000m. Pas van 3615m gedaan. Zwarte voeten van het stof. Bijna 1000 km gefietst! Zitten nu even aan een propere tafel. Wauw.
03/08: Kirgizie uit. Tadjikistan misschien in. Visum tot 4/8. No problem zei men aan kirgische grens. Kyzyl Art Pass 4280m witte bergenpracht.
05/08: Kirgizie terug in. Tadjikistan niet gelukt. Kyzyl Art Pass 4280m wel gelukt. Pffff zuurstofgebrek. Kamperen nu in prachtige panorama van witte bergen en ondergaande zon. 60 km voor china.
08/08: ze mist ons. Ze kijkt uit naar smsen van thuisfront. Ze zijn in china, Ulugchat, prima geasfalteerde wegen, teken van vooruitgang. Wazige lucht, wind vanuit de woestijn, met stof. Droge streek. Kirgische grens: 1935. Chinese grens: 2008.
De smsjes van mama tot vandaag. De volgende smsen zal ik er sneller opplaatsen!
het is even wennen terug achter de computer na 2 weken enkel bezig geweest te zijn met de essentie in het leven water vinden en drinkbaar maken... eten vinden de ene keer vinden we brood en geen groenten de andere keer veel groenten en geen brood... omdat hier iedereen zelf haar brood bakt er worden dan zakken meel van 50 kg verkocht confituur, choko, smeerkaas...allemaal op en niet meer te vinden.......... wassen : nu voelen ze wat proper en vuil zijn is sanitairbeperkt zich tot de essentie : een gat in de grond je verplaatsen door een bergenpracht zo immens groot 360graden bergen...................... autos zeldzaam.... opstaan met t licht gaan slapen als het donker is...
jullie smsen zijn onze enige communicatie ze worden gretig gelezen ze zijn heel welkom
jullie kunnenook reageren op dit blog door op reageer te klikken onderaan elk stukje en wij kunnen julli reacties lezen dank aan diegenenen die reeds reageerden
je kan ook mailen miriamdeer@hotmail.com
ons visum voor tajikistan vervalt op 4 augustus alleen met transport kunnen we t nog halen misschien dus zoniet recht naar china
we genieten groetjes miriam Jalal Abad 29 juli 2008
Kirgizie Na twee weken in dit land ben ik nederig en respectvol. Nederig als ik te voet, mijn fiets op een steile gravel-helling duw. Nederig als de jongen op de ezel veel sneller de berg op gaat. En als ik met mijn fiets in een modder-leembad terecht kom, omdat ik dacht veel sneller af te dalen dan de ezel. Respectvol als ik zie hoe deze mensen met weinig middelen, creatief en gelukkig zijn. Gastvrij blijven, brood geven aan de verwende europese fietsers. respectvol voor alle chauffeurs, talentvolle rallypiloten en geduldige techniekers, de motorkap staat dikwijls open. Maar vooral respectvol voor moeder aarde! Bergen, onvoorstelbaar. Spectaculaire erosiebeelden. Ontembaar klimaat. Genadeloos heet. Onweders die de bergtoppen wit maken, Wind die draait naar waar hij wil. De arend in de lucht, speurend naar de slang in de struiken En een weg geflankeerd door prachtige bloemen en vogels. De groene jongen in mij wordt overdadig gevoed. Terwijl gefilterd water en brood, de fysieke realiteit is.
Hier ben ik weer met nieuws; mama stuurde me 2 smsen met het volgende nieuws: Ze hebben een pas van 3000 meter goed genomen. Het kamperen in de bergen was ok. Ze hebbben gelogeerd bij een kirgisch gezin op 2000 meter, waar ze gastvrij zijn, het netjes is en er af en toe electriciteit is en geen stromend water. De weidse bergen, geniet mama van.. Deze morgen stuurde ze me dat ze op weg zijn naar het sonkolmeer waar ze beseffen dat wij verwend zijn; water en electriciteit stijgen in waarde, de laatste smeerkaas.. Bergen als kunstwerken, gravelwegen te doen. Knuffel mama
We zijn er. 38 graden dat is aanpassen. Maar dat niet alleen. Het is toch een cultuurschok. Een land van contrasten. Dor en stoffig, arm en toch vrolijke mensen. Op de achtergrond prachtige besneeuwde toppen. We logeren nog erg luxueus, het logement is pas voor de tweede week open. Raar maar waar, we hadden 2 leuke ontmoetingen met Hollanders. De eerste van Ecotours: hij maakte ons wegwijs in de stad. De tweede had net een fietsreis er op zitten. Ongeveer dezelfde route als wij gaan doen. Zijn enthouisiasme was aanstekelijk en de goede tips zullen we zeker meenemen. Vanavond nog enkele uren de toerist uithangen, morgen begint het echte fietswerk. Warm en stijgend. groetjes mark paul miriam
Ik breng even nieuws uit van mama, ze stuurde me 2 smsjes, eentje vanuit Moskou, een ander vanuit Bishkeck. Om 5u deze nacht stuurde ze me: Goed aangekomen in Moskou, kleine turbulenties tijdens vlucht, klein vliegtuig, even geslapen. Er was slecht warm eten in de vlieger en ze was in de transit waar ze een 4,5 liter fles vodka zag :) Het andere was om 13u 45 vanuit Bishkek; Goed geland in Bishkeck, over maanlandschap gevlogen, drukkend warm. Fietsen en bagage bijna ok en ze zijn nu op weg naar het hotel en naar de grote tocht, de nieuwe wereld.
Spannend! Groetjes, Jana (de foto's komen zo spoedig mogelijk!)
Zaterdag 12 juli. Vandaag om 23 u 55 vertrekt het vliegtuig naar Moscow. We komen daar aan om 5:25 (2u tijdsverschil) Om 10:05 vertrekken we naar Bishkek en landen daar om 16:15. (Belgische tijd 12u15, dus samen 4u tijdsverschil)
Terugkomen doen we op zaterdag 13 september. We vertrekken om 11:40 in Beijjing en vliegen weer via Moscow. We overbruggen dan 6 u tijdsverschil en komen om 22:55 aan in Zaventem.
Roger? Hij gaat mee! Voelbaar aanwezig in onze gedachten.
Het lijkt onwezenlijk. Twee jaar voorbereiding. En nu is het zaterdag 12 juli 2008.
Ik ben er helemaal niet klaar voor. Vallen een week voor het vertrek is geen aanrader, het ontregelt heel de planning.
Gezondheidsbulletin? De voorbije week heb ik mijn bezorgde reisgezellen regelmatig een verslag gegeven. De blauw-zwarte vlekken krijgen gele en groene tinten. De schaafwonden jeuken. Dat zijn beide tekens van genezing. Mijn gekeneusde ribben zijn vooral s'nachts ambetant. Mijn arm is momenteel nog het grootste obstakel. Ik heb er nog niet genoeg kracht in, om goed te sturen. Een fiets met bagage en oneffen wegen, momenteel zal dat nog moeilijk gaan. Maar de wijze raad in acht genomen: het is pas dinsdag dat we echt gaan fietsen, dus zal het weeral wat beter gaan.
Vrijdag had ik de ongelooflijke luxe om in de zon, in mijn T-shirt en op mijn sleffers naar Werchter te fietsen (de wei ligt op een vijftal kilometers) en daar een geweldig concert van Neil Youngmee te maken.
Zaterdagmiddag zou ik nog snel even naar de fietsenwinkel rijden om reservespaken te halen.
Met dezelfde T-shirt, sleffertjes, uitzonderlijk zonder helm maar de muziek nog in het hoofd, werd ik door een stevige rugwind vooruit geduwd.
Dertig per uur, sleffers en een stevige verkeersdrempel. De klassieke fractie van een seconde, voet schiet van het pedaal, controle kwijt en pats de straat op.
Eerst wat groggy liggen bekomen, dan systematisch scannen waar het allemaal pijn doet,
inwendig vloeken. Op dat moment komt de hulp ter plekke. De eerste vraag: Moet ik een ambulance bellen geeft aan hoe die toeschouwer het spektakel interpreteert.
Een week voor het vertrek, is de eerste reactie: Nee, nee, het zal wel gaan, bedankt.
Dan voel ik de buil op mijn hoofd. Het is alsof men een half ganzenei onder mijn hoofdhuid heeft gestoken. Nu word ik wel echt bang, zon buil heb ik nog nooit gehad. De tweede helpende hand, heeft ondertussen mijn fiets opgeraapt, daar lijkt op eerste zicht niks mis mee.
Ik twijfel even over de buil, ik moet wel stevig op mijn hoofd terecht zijn gekomen, maar opteer toch voor de piste om terug naar huis te fietsen. Het duurt wel enkele minuten voor ik terug in staat ben te starten, maar voilà, het is niet meer dan dat.
Op terugweg zie ik de mensen kijken naar mijn geschaafde ledematen, maar wat me meer opvalt is mijn linker arm. Ik kan er geen kracht mee zetten en het verergerd met elke trap die ik doe. Thuis wil ik eerst en vooral de schaafwonden ontsmetten. Doordat ik mijn arm hoe langer hoe minder kan bewegen is het moeilijk. Als Danielle een half uur later ook thuis komt, is het me al duidelijk: we moeten naar spoed. En zeggen dat Danielle in de voormiddag al met Anke, die met haar brommer was gevallen, naar de dokter was geweest.
Verzorging, onderzoek, röntgenfotos van elleboog en ribben en ten slotte de geruststellende conclusie: geen breuken enkel gekneusd!
Oef, zaterdag vertrekken komt niet in het gedrang.
Tot de volgende morgen, de buil is met ijs tot aanvaardbare grootte gereduceerd en de elleboog lijkt al veel mobieler, maar de ribben (weer inwendig gevloek!).
Een tent in of uit kruipen, dokkeren over een gravelweg, het lijkt mij niet realistisch.
Maar als het moeilijk wordt, is de oplossing dikwijls nabij.
De wijze raad van mijn moeder: het is vandaag op zijn ergst, vanaf vandaag kan het alleenmaar beteren.
Mark
(De raad van de huisarts: thoraxverband en genoeg pijnstillers zal ook wel wijze raad zijn.)
Een stukje uit het tijdschrift: de vakantiefietser.
Uit de vakantiefietser no3 zomer 2008.
De Pamir, Tadzjikistan.
Vanaf Murgab rijden we heel dicht langs de Chinese grens. De vallei wordt smaller en we klimmen naar de hoogste pas op deze route: de 4655 meter hoge Ak Baital-pas. Dan volgt een afdaling van ongeveer 60 kilometer naar Kara Kul, het hoogste meer van Centraal Azië. Een afdaling klinkt goed, alleen over de wasbordweg gaat dat niet zo heel snel. Vanaf de pas wordt het wegdek namelijk weer slechter. We hoeven niet veel te trappen, maar het gaat zeker niet zoevend. Aan het Kara Kul-meer ligt een plaats met dezelfde naam. Het uitzicht daarvandaan op de omliggende bergen is fantastisch. Met helder weer zie je bijvoorbeeld de Pik Lenin.
Na Kara Kul rijden we om het meer, erg mooi, naar de Kyzyl Art-pas. Net voor deze pas is de grens met Kirgizië. We verlaten Tadzjikistan in stijl, want de soldaten bij de grens nodigen ons uit voor de lunch. Zelfs zij zijn dus gastvrij.
De wakkere lezer zal opmerken dat wij deze weg andersom zullen rijden.
Zoals ik de 20 km heb gelopen voor het medisch werk van Elly Van Reusel op de Filippijnen in de
sloppenwijken van Manila (zie voor meer info ophttp://www.alyado.info ) en ik op mijn 50 ste verjaardag deze droom, fietsen in Azië deelde met de droom van het Elly, het project Alyado.
Ze reageerde onlangs op ons blog om mij en vooral velen onder jullie te bedanken voor de steun die gegeven is ter gelegenheid van mijn verjaardag en het lopen van de 20 km :hey myriam and friends,fijn te lezen dat je onze richting komt uitgefietst ; al is Beijing toch nog een slordige 2500 km van Manila. nog eens bedankt om je gulle bijdrage voor ons medisch werk in de sloppenwijken voor je 50ste verjaardag; en een heel heel heel goede reis gewenst.Ik hoorde van rogers dood via een mooi filmpje op youtube; de foto's van jullie herdenking zijn ook mooi.
Beste lezer, ga eens een kijkje nemen op http://www.alyado.info. De noden zijn groot mede met de tyfoon die einde juni door de Filippijnen trok : .In Metro Manila waren vooral de 'urban poor' communities het hardst getroffen. De sloppenwijken zijn vaak ingepland in de laaggelegen delen van de stad en de infrastructuur is er haast onbestaande. Honderden families moesten worden geevacueerd naar veiliger oorden op het toppunt van de tyfoon. Ook wij zijn deze keer niet gespaard gebleven.
Ik wil ervoor fietsen. Ons objectief is 3500 km fietsen.
An, ik wil je alvast bedanken voor de steun en vooral dat je me op het idee bracht om dit ook hier te vertellen.
Het zal me goed doen als ik meter per meter de berg zal veroveren dat het niet enkel voor mijn plezier is dat ik het doe, maar te weten dat ook de noden van deze mensen gelenigd worden.
Alvast heel erg bedankt
Miriam
PS : Vermeld bij je eventuele storting Fietsen van Bishkek naar Peking
Toen ik 30 werd, ben ik voor de eerste keer buiten Europa geweest, ook mijn eerste keer vliegen. Ik ben naar Palestina geweest een solidariteitsreis met de strijd van het Palestijnse volk.
Op mijn 40 werd het Cuba : het land van Che Guevara,
En enkele jaren geleden met mijn 50 in het vooruitzicht, wou ik graag naar Azië.
Ondertussen was het fietsen in mijn leven gekomen.
Het eerste grote idee was om te fietsen van Moskou naar Peking.
Toen ik dit naderbij op de kaart bekeek, bleek dit toch niet zo realistisch te zijn.
Ik heb natuurlijk geen vele maanden vakantie. Ik wou wel eens langer weg dan de klassieke 3 weken, maar langer dan 2 maanden kon ik niet bij mekaar sprokkelen. Ondertussen las ik het boek van Frank Van Rijn : De twee scherven. Hij fietste op 3 maanden van Islamabad naar Peking (7800 km) Ik was verkocht : zijn verhaal sprak me aan.
Met wie wou ik deze reis maken?
Ik maakte een lijstje met 10 namen, 5 mannen, 5 vrouwen, met wie ik het wel zag zitten om langer dan 3 weken op vakantie te gaan. Ik stuurde hen een mailtje.
Roger was mijn eerste medestander.
In het najaar van 2006 sprak ook Mark zich uit dat hij graag mee zou gaan. Maar 2007 (het jaar dat ik 50 werd) was voor hem te vroeg. 2008 was meer haalbaar voor hem. Ach ja, waarom ook niet. In 2008 ben ik nog 50.
En ik was content : uitgerekend die mannen die ik aangestoken heb om te gaan fietsen, wouden met mij naar China gaan.
Mark ken ik vanuit de chiro. Jaren hebben we geen contact gehad. Hij was op mijn 40 ste verjaardagfeest. 5 jaar later kwam ik op zijn 25 jaar huwelijksfeest terecht. Het was net voor mijn eerste fietsreis naar Venetië. Ik sprak hem er enthousiast over. Dat zou ik ook nog wel eens graag doen reageerde hij. Na deze reis namen we initiatief om naar Nice te fietsen over de Alpencols. En ik stuurde hem ook een mailtje. Hij reageerde als één van de eersten. Dit is een jongensdroom Sindsdien heeft hij half Europa veroverd met de fiets...
Met Roger ging ik eerder al op vakantie : roger en Franci met de kinderen (6), Ludo en ik met de kinderen (5), Kris en Annemie, Frans en Mie, ...Stappen in de bergen. Roger hoorde ook mijn enthousiaste verhalen over de fietsreizen. Hij kocht hem een nieuwe fiets en ging op zondag meefietsen. De Dolomieten was zijn eerste fietsreis.
Maar we vonden 3 zon ongelukkig getal. Een vierde fietser erbij zou ons een mooi aantal geven.
Op een winteravond in december 2007, kreeg ik een telefoontje van Paul.
Mag ik nog mee naar China gaan? Maar natuurlijk, fijn zeg... een 4de man dat vinden we fantastisch. En ... 68 jaar !
Paul ken ik van de fietsreizen en in het bijzonder van ons tocht boven de Tourmalet.
Op de rustdag in de Pyreneeën beklom ik in de voormiddag de Tourmalet. Picknick had ik niet meegenomen, want ik ging wel op de camping eten, ik zou op de middag wel terug zijn.
Boven op de Tourmalet vertelde Paul me dat hij het gravel pad dat naar de Pic du Midi de Bigorre (2880m hoog) leidde, wou verkennen. Ja, en ik en bergen...dat trekt aan en ik mee om een stukje mee te verkennen, even maar tot achter de hoek, want ik had geen picknick bij. Ach, zegt Paul ik heb nog wel een boterham met choco over. En achter de hoek, enkele bochten verder en 150 m hoger, kwam die boterham goed van pas...Het was pas tegen de avond, het avondeten stond al te dampen op de tafel, dat we terug toe kwamenop de camping. Ja, het was een uitgelezen mooie dag geweest in de Franse Pyreneeën, prachtige vergezichten daar boven op de Pic. En ik wist toen meteen wie ik mee naar China wou nemen.
12 juli om 5 voor 12 ('s avonds) nemen we het vliegtuig naar Moskou zondag rond 17 u landen we in Bishkek. Maandag wat inkopen doen en dinsdag 15/7 het echte vertrek! Van Bishkek via Snosnovaka richting Suusamirvallei. Na Suusamir volgt de eerste 'echte' pas: Töö-Ashuu 3586 m. Het Song Köl meer is toeristisch maar staat toch zeker op het programma. Volgen dan: Kazaman, Kök Art, Özgon, Gülcho. ( Kirgiziës tweede grootste stad Osh (komen die tovenaars daar van?) laten we links (letterlijk rechts) liggen, als het kan.) Na Gülcho komt nog Sari Tash. Daar moeten we beslissen of we via de Pamir Highway en dus Tadjikistan fietsen, of korter naar Kashgar rijden via de Erkech stam pas. In geval iemand last krijgt van hoogteziekte is die tweede optie noodzaak.
Anders rijden we minimum een week constant boven 3500 meter op de Pamir Highway. De grens tussen Kirgizië en Tadjikistan is De Kizil Art pas (4280 m) Dorpjes? nederzettingen? die we verder tegenkomen: Katali, Qarakol, Muzkol. Dan volgt vermoedelijk het hoogste punt van onze reis: de Kotali Aqbaytal, een pas op 4655 m. In het stadje Murghab verlaten we de Pamir Highway richting China.
We nemen de Kulmapas naar China. Deze is onlangs geopend voor toeristen en geeft ons een avontuurlijk pioniergevoel.
We komen dan ter hoogte van de Muztagata (7546m) China binnen op de Karokorum Highway, ons oorspronkelijk traject.
Via Kashgar nemen we de noordelijke zijderoute : Artux, Aksu en Kuga zijn de volgende grote steden die we aandoen.
In Kuga wijken we af van de zijderoute en steken we de hemelse bergen door via Bayambulak naar Kuytun.
Urumqi is de grootste westelijk stad in China die we aandoen. Even afwijken naar hemelse meer is ook een van onze opties.
Ewirgol, Toksun, Turpan (laagste punt van onze reis: hier zitten we onder het zeeniveau), Shansan, Hami om onze eerste 8 weken te eindigen in Dunhuang. Daar nemen we een binnenvlucht naar Beijing waar we onze laatste week doorbrengen.
Dit is het plan. Wat de realiteit wordt, dat kan je over 2à 3 maanden lezen als het ons lukt onderweg internet te vinden en onze eerste indrukken hier neer te schrijven.
De reisweg:
Heel China: De bovenstaande provincie Xingjiang situeert zich in het noord-westen. De meest westelijke stad is Kasghar. De witte vlek ernaast de Takla Makan woestijn.
In de mail van Paul, maandagavond: "Dus hebben we de visa voor China in handen of ze liggen eigenlijk op de Kirgizische ambassade. Volgende donderdag 3 juli mag ik ze komen afhalen. Eerst stelde ze 7 juli voor maar dat vond ik te laat."
Na Kirgizië nog Tadjikistan, veel overschot zullen we dus niet hebben. Mark
Entingen, het hoort er blijkbaar bij. Hepatitis, tetanus, buiktyfus en hondsdolheid.
Van die laatste moet ik nog de derde spuit krijgen volgende week.
Het imuumstelsel wordt zwaar op de proef gesteld. Gisteren heb ik met Wim Vdb nog een fietstocht gedaan, dit doen we wel eens meer, het is telkens een deugddoende dag. Gisteren reden we de Ronde van Vlaanderen route, maar ik voelde me duidelijk niet in vorm. Enkele zware werkweken met dan al dat gespuit erboven op zullen daar wel veel mee te maken hebben. Een festijn van rode- en stekelbessen en als toetje een berg frambozen, daar eindigde we gisteren mee. Je zou voor minder er terug bovenop komen. Benieuwd wat we de volgende maanden geserveerd zullen krijgen. Sinds mijn marathon in Antwerpen (april) ben ik drie kilo verzwaard, ik heb zo'n stil vermoeden dat ik die in september vlotjes kwijt zal zijn.
Spannend zeg, die aanvraag van het visum op het consulaat van china Staat er al een wachter voor de ingang die vraagt waarvoor je komt en of je alles meehebt : formulier, paspoort, vliegtuigtickets, hotelbookings Ja we hebben alles mee Dan aanschuiven in één van de rijen We horen allerlei vragen stellen aan onze voorgangers over tickets, hotelbooking... Paul is er niet gerust in Ik denk, ja dat hebben we allemaal Het is onze beurt Ik schuif de formulieren onder het glas door samen met de paspoorten De vliegtuigtickets volgen en dan de hotelbooking De man achter het loket kijkt alles goed na, leest onze ingevulde formulieren Spannnend Hij stelt geen vragen... Hij neemt een boekje, schrijft een ticketje wordt nog even onderbroken door een collega schuift het ticketje onder het raampje door 'next monday' dit is al een eerste stap over de grens china komt dichterbij oef een eerste spanning valt weg... wat een heerlijk gevoel
Het wordt stilaan tijd om onze formulieren in te vullen om een visum aan te vragen.
Datwe geen chinees verstaan, wisten we al langer, maar nu merken we dat we geen van 3 een talenknobbel hebben. Bij het Engels moeten we er ook een woordenboek bijhalen. Dat zullen we dan ook maar meenemen naar China.
Onze binnenvlucht van Dunhuang naar Beijing boeken we samen via het internet. Ongelooflijk hoe snel dat het gaat, en hoe snel je meerdere honderden euros armer bent. Nu begrijp ik dat veel mensen geldproblemen hebben, als je ziet hoe makkelijk je via internet en met visa kan betalen.
Vorige keer hadden we al afgesproken dat ik aan mijn fietsenmaker ook 24 kogellagers ging vragen om mee te nemen. Eigenlijk zijn de kogellagers de lagers waarin de bolletjes (die ik aan mijnfietsenmaker moest vragen) passen.
Toen ik dit bij mijn fietsenmaker bestelde, vroeg hij mij welke maat ik nodig had, want aan mijn fiets zijn 5 maten kogellagers : voor de trapas, voor het stuur, trappers, voor- en achterwiel.
Even een mailtje aan mark gestuurd met de vraag welke het moesten zijn. Bestel maar alle 5 de maten was zijn antwoord.
Ik bestelde dus 24 kogellagers van elke maat. Mijn fietsenmaker verklaarde me wel zot. Dat gaat ge nooit nodig hebben, dat is zot dat je dat meeneemt
Toen ik dus nu maandagavond mijn verzameling kogellagers liet zien, bleek dat Mark eigenlijk slechts 24 kogellagers in het geheel wou hebben. Maar, ja, we nemen ze wel mee. Zullen ze bij de bagagecontrole zich wel afvragen wat wij met die 120 bolletjes gaan doen. Hopelijk verdenken ze er ons niet van dat we een of andere aanslag gaan plegen...!?
Vandaag naar 'kunst in 't Groot Begijnhof' geweest. Kunstenaars stellen hun werken tentoon in de huizen van de bewoners. Een gelegenheid om ook eens een blik te werpen achter de mooie gevels. Een zacht zomers zonnetje met een ietwat mistige lucht kleurt het geheel.
Kunstwerken brengen mijn gedachten terug bij Roger. Ja hier zou hij zich goed hebben gevoeld.
Onze herdenking op de Kluisberg ligt weeral drie weken achter de rug.
Ondertussen hebben we onze voorbereidingen opgedreven.
Op de luchthaven zijn we eens gaan kijken naar het inchecken bij een vlucht van Aëroflot. Met een gewoon ticket mag je maar 20 kilo meenemen, maar op ons ticket staat 30 kg. Hierin zit onze fiets inbegrepen. We zien dat ze niet nauw kijken op enkele kilo's. En de man achter de balie verzekert ons dat wat op het ticket staat telt . We willen ook ons benzinevuurtje meenemen en gaan alvast vragen of er daar bezwaren tegen zijn. 'Vertrekken jullie vanavond ?' vraagt de dame van Aëroflot. Nee op 12 juli. Ze noteren het alvast en als we dit dan melden zal er geen probleem zijn. Het brengt ons aan het lachen : zullen ze daar nog niet gauw meegemaakt hebben dat mensen twee maanden op voorhand komen vragen stellen over wat erin de bagage mag. Ik geniet van de lichte spanning dat zo'n luchthavenbezoek met zich meebrengt.
Ja, wat nemen we allemaal en wat gaan we ginds kopen : een hele lijst van materiaal passeert de revue. Toch maar wat gevriesdroogde maaltijden voor de noodgevallen ? En koggellagers : mijn fietstenmaker zegt dat er vijf soorten zijn aan de fiets. Als ik er dan 24 van elk bestel, verklaart hij me zot en zegt dat het totaal nutteloos is. Ik vertrouw op mijn medefietsers die 'iets' meer technisch onderlegd zijn dan ik.
Het visum voor China : de volgende nood om te kraken. Met een toeristenvisum heb je een hotelbooking nodig. Eerst kreeg ik geen reactie op een mail naar een hotel in Beijing en deze week wel antwoord en heel vlot een booking.
Als ik mij verder informeer bij een zeker meneer Wan Lin Chen in Brussel, dan krijg ik te horen dat we toch wel meer bookings zullen nodig hebben van onze hele tour.
Ja met onze booking in Peking in september een Visum aanvragen vanaf einde juli zal misschien toch ook wel niet direct lukken. Dan maar een booking gevraagd voor een hotel in Kashgar. Hopelijk gaat dat zo vlot als dat in Beijing
Het nadert, ik voel het ook in ontmoetingen, de vragen : wanneer vertrek je naar China ? Zien we mekaar nog voor je vertrekt ? ja kom maar eens langs .
Een veelgestelde vraag na het overlijden van Roger.
In de eerste weken was dit niet aan de orde van de dag.
Ik voelde een zeker schroom als het onderwerp China ter sprake kwam.
Wat zou Roger gewild hebben ?
Hebben we voldoende respect voor hem als we toch met ons drie gaan ?
Rond deze en nog andere vragen hebben we gepraat, Mark, Paul en ik...een hele avond lang
't voelde goed er tijd voor te nemen, stil te staan ...
aarzelend, bedachtzaam, overwegend ...
breekbaar, anders...
En het voelde respectvol....
Ja, Roger zou het wel gewild hebben dat we gaan...
denken we... we kunnen 't hem niet meer vragen
En we nemen hem mee in gedachten en ...zijn foto's.
En op elke plek waar we komen en we aanvoelen dat hij daar wel aandacht voor zou hebben, een kunstwerk, een verhaal, een uitzicht, een onmoeting, laten we zijn foto achter.
Mijn gedachten dwalen terug naar de pioniersgewassen op het opgespoten terrein.
Niet het groene weiland, zinderend in de zon, maar het witte zand met hier en daar gras en wilgenbosjes. Daar keek ik naar de leeuwerik. Eerst nog een duidelijke vogel, dan muterend naar een stip. Een stip die je geen seconde uit het oog mocht verliezen, want dan vond je ze niet meer terug. En dan, De val. Ik kom terug bij het heden, de spanningen, de troubles rond het visum. Waarom doe ik dat toch allemaal. Is het de leeuwerik? Is het daarom dat mijn oorsuizingen de vorm van tsjilpende vogels hebben aangenomen? Zou die leeuwerik ook zo impulsief zijn als ik? Toch de hoogte in cirkelen, zonder aan de val te denken. Misschien houdt hij ook niet van een vlakke curve. Emoties die je toppen doen scheren. Hoe hoger de top hoe dieper het dal. Maar het moment daarboven is al de rest waard. Heeft die leeuwerik mij de liefde voor de bergen ingezongen? Bergen, toppen, sneeuw. Icarus is zever! De leeuwerik weet dat ook. Hoe hoger je klimt, hoe kouder het wordt, ook al ben je dichter bij de zon. Dit zullen we op onze reis wel merken. Rillend in onze slaapzak op 3500 meter hoogte. Wachtend op de rijzende zon.
Het was goed en waardig trappend tot de plaats waar alles stilviel voor Roger de warme nest van terracotta kopjes voor een keertje nog rondom Roger nestwarmte troost voor elkaar gitaar terug bergaf Oudenaarde drinken mijmeren dat Roger dit afscheid zo zou gewild hebben trager peddelend naar de yurt waar de goeroes dromen de fietsers bezweet bovenkomen terugrijden alleen mijmerend en voelen dat er spieren in de benen steken thuiskomen aan boord eten maken gazetje lezen theetje zetten vooraleer te slapen het leven gaat voort
11 Mei: we deden de laatste fietstocht van Roger over.
Bedankt aan de ruim 30 aanwezigen op de herdenking op de Kluisberg. Hierbij vind je de teksten die werden voorgelezen en enkele foto's
Herdenking ROGER op de Kluisberg
Bericht
Over dit blad loopt de grens
van licht en schaduw
van leesbaar en
vergeefse moeite
toch schreef ik
zoals de zon draait
zo draait ook de schaduw
dus wacht ik
ik win
lebuïn d'haese
Wetenschap.
Als we vallen
zal je weten waarom
Maar vallen
doen we samen
Als we blijven bestaan
zal je weten waarom
Maar blijven
doen we samen.
lebuïn d'haese
Frans Wuytack:
k Begrijp de vliegen niet
het schurft
en het gejeuk van luizen,
vlak voor de roes der rijke stad.
Slechts kogelgaten zijn mijn vergezicht waardoor ik droom en droom..
en weet dat het anders kan.
(Venezuela Barrios)
De strijd wandelt door de tuinen van het leven
en weeft opnieuw de droom
(dokstaking)
De vlammen in de stapelplaatsen werpen s nachts chaotisch licht op doorgesneden kabels en vorkliften kantelen in het water.
De officiële gasten en snoepers van ons brood
blijven ver weg en sluiten alle wegen
(dokstaking)
Voel je iets van dat summiere spel van mensen in hun dromen,
Wanneer ze sterven elke dag?
Vandaag kon je nog twijfelen en morgen word je reeds begraven. Niets staat meer op het spel, tenzij een vreemd gevoel van denken.
(Parijs voor hij naar de guerrilla vertrekt)
De stad gaat stamelend open.
Elke angst verglaast.
De ruimte groeit, doorheen de sleet van stof en onderdanigheid.
Verzet danst de fabriekspoort binnen.
(Venezuela guerrilla)
Een chinees zegt tegen de duivel : vooraleer naar de hel te gaan wil ik weten hoe die eruit ziet.Als het daarvan afhangt, repliceert de duivel, breng ik jou ernaar toe. En de duivel brengt de Chinees naar een luxerestaurant waar voor een gigantische tafel vol met kreeft, vogelnestjes, zeebanket, gezoete en gezouten vis, gelakte eend, varkensvlees, gestoomde rijst, pasteien vol slagroom, en veelkleurige alcohol, twaalf trieste en magere Chinezen zitten. In de onmogelijkheid om te eten, want hoe te eten met stokjes van twee meter lang? Elk wringt zich in onmogelijke bochten in de hoop met de stokjes de mond te bereiken. Vergeefs. Ja, dat is de hel.
Dezelfde Chinees zegt even later tegen een engel die voorbijkomt : Als ik ooit in de hemel kom, wil ik weten hoe het daar toegaat. Dat is een makkie, repliceert de engel, kom met me mee. En de engel brengt hem naar een luxerestaurant waar voor een gigantische tafel, gevuld met kreeft, vogelnestjes, zeebanket, gezoete en gezouten vis, gelakte eend, varkensvlees, gestoomde rijst, pasteien vol slagroom, en veelkleurige alcohol, twaalf gezette Chinezen geluk uitstralen. Ze eten, eten, genieten, en hebben zelfs niet de tijd om de vriendelijke woorden te wisselen die spontaan bij hen opkomen. Ook zij eten met stokjes van twee meter lengte. Maar elke bedient degene die aan de overkant van tafel zit. Dat is de hemel, adus de engel.
Vragen van een lezende arbeider
Wie bouwde Thebe met de zeven poorten?
In de boeken staan de namen van koningen.
Hebben de koningen de rotsblokken aangesleept?
En het meermalen verwoeste Babylon
Wie bouwde het telkens weer op ?
In welke huizen van het van goud fonkelende Lima
woonden de bouwvakkers?
Waar gingen op de avond dat de Chinese Muur was voltooid
De metselaars naar toe?
Het grote Rome wemelt van triomfbogen.
Wie heeft ze gebouwd?
Over wie triomfeerden de Caesars?
Had het veelbezongen Byzantium alleen maar paleizen
voor zijn inwoners?
Zelfs in het legendarische Atlantis brulden in de nacht
toen de zee het verslond de drenkelingen om hun slaven.
De jonge Alexander veroverde Indië.
In zijn eentje?
Caesar versloeg de Galliërs.
Had hij niet op zijn minst een kok bij zich?
Philips van Spanje huilde toen zijn vloot was ondergegaan.
Huilde niemand anders?
Frederik de Tweede won de Zevenjarige Oorlog.
Was hij de enige winnaar ?
Op elke bladzijde een overwinning.
Wie kookte het overwinningsmaal ?
Om de tien jaar een groot man.
Wie betaalde de kosten?
Zoveel verslagen
Zoveel vragen.
Bertolt Brecht
Frans Wuytack:
Soms zoek ik naar het licht dat eeuwig afsterft aan de einder en begrijp ik dat vergankelijkheid ontwaken bergt en stilte.
Soms wil ik langs de wortels in de aarde kruipen en in hun sappen lente proeven.
Soms zwerf ik vereenzaamd en alleen bevriend met wolken over de broosheid van de toppen en voel de droom als enig zelfverweer.
(na zijn uitwijzing uit Venezuela)
beklimming van de mont aigoual
ja, wij hielden van dat langzame klimmen omhoog uit het dal tussen slapende bergen en achterom, naar de dorpen te kijken, zoals ze daar lagen, nog in de schaduw, achtergebleven
wij hielden ervan om een steen op te rapen hem in het licht van augustus te houden en hem weer neer te leggen tussen de andere stenen
wij klommen traag, in gedachten verzonken, wij brachten de tijd door, intens als de dieren, de oren gespitst, de neus in de wind, het heden was ons vergund
Miriam Van Hee.
(De Mont Aigoual was één van de beklimmingen die we samen met Roger op de fietsreis in 2007 deden)
Tadjikistan. Een land dat grenst aan China en Kirgizië. Als het lukt willen we vanuit Kirgizië via Tadjikistan naar China fietsen. Dit betekent een heel stuk via de Pamir Highway. En dan via de Kulma pas komen we op de Chinese Karakorum highway. Bangelijk hoog en mooi. Maar! Mogen we vanuit Tadjikistan via de Kulma pas China binnen? Tot 2005 mochten er enkel Chinezen en Tadjieken van die overgang gebruik maken. Onze opdracht: te weten komen of we in 2008 er met de fiets mogen passeren. Als je ervaring hebt, laat het dan vlug horen? Groeten.
(tekst is van Miriam met in cursief de aanvullingen van Mark)
Vrijdag 15 februari 2008
We gaan op winterfietsweekend : Roger, Mark en Paul. Oefenen voor China, ons materiaal uittesten : de tent, deslaapzak, het matje. Kamperen bij vriestemperaturen, want dat zullen we in China ook tegenkomen.
Ik ben nog volop aan t eten als Roger als eerste arriveert. Hij is wat vroeger, want hij is toch niet langs Paul gereden. Hij zegt dat het goed fris is buiten. Ik heb nog rijstdessert over van woensdag en met een tasje koffie smaakt het hem. Hij heeft geen boterhammen mee, want hij dacht dat we deze middag bij mijn vriendin gingen eten. Dit was echter voor zaterdagmiddag gepland, maar gaat nu niet door omdat zij een brand hebben gehad.
Gelukkig heb ik brood genoeg en omdat ik nog aan t eten ben, smeert Roger de boterhammen. Paul komt ook toe. Mijn nieuwe fiets, die in de living staat wordt gekeurd. Paul verzet de haken van mijn fietszakken zodat ze goed op mijn bagagedrager kunnen. Hij verzet ook het ophangset van mijn stuurtas, had ik niet aangedacht dat dit op de andere fiets stond.
Mark is laat,niet zijn gewoonte, maar gelukkig is er niets aan de hand.
Onder een stralend zonnetje vertrekken we richting Londerzeel. Roger en ik voorop en we hebben het over mijn fiets en een zoemend geluid. Roger maakt er me nog op attent dat mijn wiel vooraan geen klikkers heeft. Ik zal moeten voorzien dat ik een sleutel bij heb als ik platte band heb. Oei Paul en Mark volgen niet en we zijn mekaar bijna kwijt en we zijn amper gestart.
Langs het Vrijbroekpark rijden we naar Hombeek. We willen de hoofdbaan vermijden en zo komen we langs de andere kant van het spoor in Meise terecht. Daar zetten Mark en Roger mijn achterwiel goed, zodat het niet meer zoemt. Gelukkig leidt een peil naar de A12 en zonaar Londerzeel.
Daarvinden we gauw de Leirekensroute. Op deze route zet Paul mijn zadel recht en zo is de afstand tot mijn stuur ook beter. In de loop van de dag wordt de fiets helemaal van mij.
Roger en ik reden wat voor, Roger had behoefte om wat aan een hoger tempo te fietsen. Maar toen we aan een kruispunt wilden wachten bleef het te lang duren om normaal te zijn. We maakten rechtsomkeer en reden jullie tegemoet.
Ik stel vast dat ik de vis vergeten ben uit de diepvries te halen voor bij het eten vanavond. We besluiten dan maar de spagetti die Paul klaarmaakte thuis al vanavond op te eten en dan morgen vis te kopen.
Aan het station in Opwijk eten we onze boterham in een café. Mark vertelt over het optreden van Neil Young. Waar hadden we het nog allemaal over ?
We hadden het ook over tanden. Roger had opgemerkt dat mijn hoektand uit was. Het ging over een vals gebit. Roger had een gedeeltelijke protese bovenaan.
Na de Leirekensroute en tot Herzele zijn er geen nummertjes. Dan wordt het wat zoeken hoe de mooiste route loopt. Maar Paul heeft een goede fietskaart en volgt nauwgezet de route. Het is koud, maar het zonnetje straalt. Roger heeft alleen zijn fietshandschoenen mee.
Roger heeft het over China voor beginners zijn kritiek op Martine Tanghe en het grappige met Goedele Liekens die met haar Vagina-boek buiten vliegt op een Chinese unif.
Het gaat er over hoe wij toch altijd met een westerse bril kijken en vertalen.
In Ressegem herken ik mijn route die ik volgde in november. Zo komen we in Herzele terecht en dan is het weer nummerkes volgen. In de buurt van Zottegem wordt ik herinnerd aan mijn fietsweekend van november. In Roborst herken ik de plek waar ik op de Ronde Van Vlaanderen de anderen terugvond, nadat ik te ver was gereden richting Ninove. Op het kerkplein staat een beeld, de waterkersdraagster( Volgens mij: waterkersplukster). Dit is Roger zijn ding en hij bekijkt het van alle kanten. Help, waarover hebben we gesproken.
Er werd besproken hoe de route vorig jaar liep; van waar men toen kwam en naar waar het ging. Er was ook een café (nu te koop) waar je gegeten had toen.
De overdonderende gebeurtenissen van de volgende dag, hebben de gesprekken uit mijn geheugen gewist, jammer.
Paul Symons, bij wie we logeren, heet ons hartelijk welkom. Hij zegt ons dat we de Yurt mogen gebruiken om warm te zitten om te eten en voor vanavond. Het is 5u, half zes en het is nog licht. We zetten eerst onze tenten op en beginnen met het eten. Ik heb Chinees eten mee dat ik voor mijn verjaardag kreeg, o.a. kroepoek. Roger heeft voor ontbijtspullen en kruiden en olie gezorgd. Met de olie in een pan kunnen we met kleine porties krupuk maken. Dit doen we nog buiten. Lekker, dit zullen we ginds dus ook kunnen doen. We maken ook fotos van de zonsondergang en de mooie omgeving. Eens de zon onder is, is het echt te koud om stil te zitten. We zoeken onze toevlucht in het tuinhuis, dat voorzien is van toiletten en wasbakken. Op de grond ligt zand. Ik waan me al een beetje in China. We zullen ook in dergelijke omstandigheden terecht komen. Roger heeft een vaas plat gelegd en die dient als stoel, hij maakt er een grapje over tegen Paul S, deze zegt dat ze toch nog 30 euro had gekost.)De pakjes Chinese soep die ik meebracht, bevatten nog 2 kleine pakjes met een poeder en met olie. De soep smaakt lekker en wordt vanuit het pakje verrassend groot. Ondertussen warmen we de spagetti saus op en maken we spagetti. Hiermee verhuizen we naar de Yurt (Omdat Paul S het voorstelde, hij zag het niet goed zitten om daar in de kou te blijven zitten, wij vonden dat niet erg.)waar het redelijk warm is, ondanks het feit dat er iets aan de kachel mankeert.
(Ook Paul Symons is ondertussen komen mee eten ) Er ontspint zich een gesprek. Paul S heeft het over dat een mens in t leven steeds de keuze heeft om iets te doen, of om niets te doen. Hij haalt de situatie aan van mensen die aan een afvalberg leven. De ene zal blijven zitten en niets doen, en de andere zal erop kruipen, dingen zoeken en van zijn leven iets maken.
Roger stelt hier tegenover dat de omstandigheden waarin mensen leven bepaald wordt door de economische situatie. (En die is dan toch ook sterk bepalend voor hoe men leeft)
Roger vertelt ook over een tekenaar van Humo (wat is zijn naam?), die een tentoonstelling heeft in Leuven waar hij naartoe wil gaan.
(We hadden het over Obama en Roger omschreef hem als een 2de Kennedy figuur en dat het wel eens zou kunnen dat als hij president werd, hij binnen de maand dood zou zijn.)
Dit gesprek had plaats in de mouterij Ik las die titel in de krant die daar lag en dat was de aanleiding voor het gesprek.
In een andere context ging het over de gemiddelde tijd die men nog had te leven, voor Roger was dit 18 jaar. Voor Paul S was het een reden om regelmatig over zijn dood na te denken. Bij mijn aanvoelen is Roger dit verder uit de weg gegaan.
Toen Paul S weg was hebben we het nog over de kachel gehad. We hebben nog samen naar de houtkorrels gekeken. Er is ook iets over conditie gezegd, maar wat? Ik weet dat ikhet toen ook over mijn voorbereiding op de marathon had.
We moeten het over China gehad hebben, de reis maar de details ben ik kwijt.
We gaan op tijd slapen, de kachel heeft het ondertussen begeven en Paul S zegt dat er smorgens om half zeven iemand komt om het te maken. Hij heeft morgen overdag een sessie met een groep, dus het moet daar warm zijn.
Het is een heldere hemel, de halve maan schijnt en de sterren fonkelen. Het zal de koudste nacht van 2008 worden, min 8 graden en de laatste van Roger.
Zaterdag 16 februari 2008
Mijn slaapzak is voldoende warm, maar ik ga iets moeten doen aan de kou die uit de grond komt. Ik had een plastiek onder mijn tent gelegd, maar ik merk dat op het stukje waar hij er niet onder lag ik meer kou had. Dus een isolerende laag onder mijn matje leggen en ik ga geen problemen hebben.
De rijm ligt op onze tenten en fietsen.
Roger heeft zich ondertussen in zijn bloot bovenlijf staan wassen, zo vertelt Markt later. Dit heeft geen enkel van ons 3 gedaan. Als je dat kan, dan blaak je van gezondheid.
Franci ligt nu in haar lekker warme bed en we staan hier in de kou zegt Roger. Ja, hij dacht die morgen aan Franci.
We ontbijten in de Yurt en Roger heeft er goed voor gezorgd : melk, yoghourt, babybelletejs, muesli, cornflakes, kaas, choco, confituur, peperkoek, botertjes, suiker, koffie, thee. Ondanks het feit dat we geen brood hebben, kunnen we onze eerste honger al goed stillen. De kachel werd hersteld en we kunnen goed opwarmen.
Mark en ik geven Roger de opdracht om de nummertjes tot Oudenaarde te dikteren. Hij heeft toch niets te zeggen en nu moet hij beslissen. Dit was het grapje op een van de vorige fietstochten met ons drie. Roger is niet de grootste beslisser.
Ik heb twee paar handschoenen mee en ik geef Roger het grootste paar, zo heeft hij ook warme handen.
Roger en ik staan boven te wachten om te vertrekken. Roger klaagt wel over de koude snijdende wind, maar we weten niet welke richting we vertrekken, anders zouden we meer uit de wind gaan staan. Het gaat ook over de omstandigheden in China. Ik herhaal nog eens mijn standpunt dat het hier erger is omdat de nachten langer zijn en het overdag ook veel kouder is.
Onderweg zegt Roger (plots?) we zijn een jaar te laat om naar China te gaan. Waarom?
Ik denk dat ons gesprek door één of andere verkeerssituatie afgebroken is. Even later herkende ik waar ik was, Korsele (straat in St( Maria?) Horebeke. Vroeger was hier een bio-boerderij waar ik op stagebezoek kwam. Het bedrijf is ondertussen verhuisd.
Onder een stralende zon fietsen we tot Oudenaarde, waar we rond half elf aankomen.
In een lekkere bakker op de markt schaffen we ons brood en matte taart aan en we gaan naar de mouterij, waar we met de fietsers ook gaan als we de Ronde Van Vlaanderen doen. Ondanks het feit dat het een restaurant is, mogen we er toch onze boterhammen opeten. We genieten van warme chocomelk en koffie en hebben gezellige babbels met ons 4. Weerom, waarover we het hadden is compleet weg door de gebeurtenissen later op de dag. Maar ik herinner me de goed sfeer. En ook de muziek, toen we vertrokken in St Denijs Boekel waar we kampeerden, weerklonk spirituele muziek vanuit de Yurt. En als we het kaffee binnenkwamen, stond er ook zon muziek op. Dezeging wel even later over in meer populaire muziek.
Er stond Gregoriaanse muziek op (wel gebruikt in een hedendaags pop-nummer) Later speelde de muziek van Mark Knofler (en Dire Straits) Er hingen affiches uit voor een optreden van Mark Knofler, omdat men in de mouterij daar georganiseerd naar toe ging. Daar was ook het gesprek over Barack Obama.
Bij de koffie hadden Roger en ik een paaseitje en een koekje. Gafhij er niets van door? (Of was dit de dag ervoor? Dat was de dag ervoor.
Er was ook een klein glaasje advocaat bij de koffie.
We fietsen nog langs een Delhaize om vis, bananen en paté voor onze volgende eetstop.
Roger wou eerst verse vis kopen; die stond in reclame, maar koste toch nog bijna 15 euro per kilo. Ik zei dat diepvriesvis waarschijnlijk veel goedkoper was (inderdaad geen 4euro/kg).
Appelen kiezen was moeilijk, bio gaf dan maar de doorslag. Bij het aanschuiven aan de kassa stond er een stapel Red Bull. Roger had het over de ongezonde eet en drinkgewoontes van zijn kinderen. Maar om één of andere reden was Arne (Voetballer?) nu overgeschakeld op zeer veel peren en bananen eten.
We namen niet de route langs de Schelde, omdat we dat altijd doen als we de Ronde Van Vlaanderen nemen. We stippelden de route uit langs nummertjes die passeerden aan de voet van de Koppenberg, de Patersberg en de Quaremont. We passeerden ook in de Paddestraat. Ik had nog een gesprek met Roger waarin hij plagend iets zei dat me raakte. Ik zei hem dat hij dat wel regelmatig al lachend deed, zoiets zeggen dat me raakte en dat ik dat niet zo leuk vond. Ja maar je weet dan dat ik dat niet meen hé zei hij. Ja maar toch eigenlijk wel. Voor de klim naar de Kluisberg, trekken we een trui uit. Halverwege de klim schakel ik naar mijn kleinste en schiet mijn ketting van mijn fiets. Ik stop, Roger stopt ook en haalt zijn werkhandschoenen uit. Hij toont mij hoe ik de ketting er gemakkelijk terug kan opleggen en zegt dat mijn versnellingen niet goed afgesteld staan, want dat mag niet gebeuren. Dit moet ik eens laten nakijken door mijn fietsenmaker. Ik stap terug op de fiets en het verrast me dat ik toch nog gemakkelijk naar boven kan fietsen ondanks de helling van 12%: Even later volgt Roger. Mark en Paul staan boven op ons te wachten. Paul zegt dat hij terug moet, want dat hij zijn fototoestel niet vindten hij vermoedt dat hij het uit zijn tasje heeft gehaald in het kaffee. Paul had een foto willen nemen van ons als we de helling op kwamen. Roger vertelt hierop hoe hij zijn vorige GSM is kwijtgeraakt. Ook door vanalles uit zijn tasje te halen en dan te vergeten de GSM er terug in te steken. Uiteindelijk vindt Paul zijn fototoestel, het hangt aan zijn gordel. Neem hier dan een foto suggereer ik. Maar ja die kaffee en restaurants zijn nu ook niet direct het goede decor. Dan maar niet.
Roger drinkt en grapt ook nog over het water in zijn drinkbus dat het ontdooid is.
We stappen terug op onze fiets en we rijden links het bos in. Mark eerst, dan ik, dan Paul en als laatste Roger. We zijn zon 500 meter verder het bos in geklommen, of Paul hoort een smak. Hij draait zich om en roept naar mij : Roger is gevallen en het is erg. Ik kijk om en zie Roger liggen op de grond, met zijn hoofd achterover en met zijn hand in de lucht. Hij schokt even na en ligt dan stil. Ik schrik geweldig en zie meteen dat dit ernstig is, geen normale val, want dan lig je anders, dan heb je geprobeerd om je val te breken. Ik roep Mark die hogerop is. Mark keert onmiddellijk terug. We staan wat hulpeloos te kijken. Kent er iemand EHBO, kan iemand hartmassage toepassen ? vraagt Mark machteloos. Paul belt ondertussen de 112. Ik hoor hem zeggen waar we zijn De Kluisberg, mont Ecluse ja waar, ou , precies hoe heet dat hier Ik merk aan het gesprek dat ze hem vanalles vragen. Ik roep : Verdomme weten ze nu niet de Kluisberg zijn
Ik neem de GSM over van Paul, maar de verbinding is weg.
De ambulance gaat naar de Kluisberg komen. Een koppel met drie jonge kindjes vragen ofze iets kunnen doen, de madame uit het kaffee boven komt aangerend, een scoutsleider biedt hulp aan en geeft Mark instructie hoe je hartmassage doet, Paul doet mond aan mond ademhaling. Ik kijk op afstand en smeek Roger, kom terug ! Kan er iemand naar de Kluisberg gaan om de ambulance op te wachten zegt Mark. Ja, ik ren naar beneden. Dit alles gebeurt in enkele minuten. Ik neem mijn GSM ondertussen en bel opnieuw de 112. Ze vragen me waar ik ben. Ja op de Kluisberg natuurlijk, het straatje links naar boven op de fietsroute richting nummer 14 en dit alles in het Frans. Ja en zie je dan geen aanwijzing een kaffee. Ik passeer het bejaardentehuis en zeg het. Ik zie het kaffee aux acacias en ik zeg het. Blijf daar er komt een ambulance. Ik ga tot de grote baan en kijk en hoop en smeek dat die ambulance gauw komt :komaan, zeg kom nu toch Een vrouw komt naar beneden, kan ik helpen.. Ik wacht op de ambulance voor mijn vriend die is gevallen. Oh, voor die man daarboven, mijn man belde me juist dat hij dood is Nee, dat is niet waar, roep ik;
Oh nee het is niet zeker zegt ze, in een poging om mij hoop te geven. Ik hoor het geluid van een ambulance in de verte. Komaan, sneller, smeek ik. Ik doe de autos stoppen en wijs de ambulance de weg. Hij rijdt even verkeerd richting bejaardentehuis. Ik schreeuw :Nee, nee rechtdoor, verdomme Een man stopt met de auto en vraagt of ik even mee tot boven rij.
Als ik daar kom zijn ze volop met de reanimatie bezig, ook de MUG is gearriveerd. Verschrikt ga ik met een boogje rondom het hele gebeuren. Ik smeek, kom terug Roger, ga niet weg. Komaan. Ik zie Mark zijn bedrukt gezicht, nee hij heeft niet veel hoop. Ik nader dichter en vraag een ambulancier of hij het gaat halen. De kans is klein zegt ze. Heeft dit met de inspanning van het fietsen te maken ? vraag ik onzeker. Dit kan evengoed in zijn zetel of slaap gebeuren bevestigt de dokter ons.
Dit kan toch niet, dit kan toch zomaar niet.
En de zon schijnt, het bos straalt rust uit. En toch gebeurt hier een drama.
Ze proberen van alles met apparaten, een spuit, hartmassage. Niets mag baten.
Ik moet de familie verwittigen, denk ik. We nemen zijn GSM en ik zoek het nummer van Vera. Ik kan Franci toch niet bellen ze zou te veel schrikken als ze dit over de telefoon hoort.
Vera is sterk, denk ik.
Maar ik krijg een antwoordapparaat. Ik zeg dat ik bel met de GSM van Roger en dat hem iets ergs is overkomen, of ze zouden kunnen terugbellen.
Ik zoek verder naar het nummer van Simon. Een GSM die je niet gewoon bent, is echter erg vervelend, je drukt op verkeerde knoppen en komt ergens in een menu terecht waar je niet wil komen. Ook daar antwoordapparaat. Ik zie Jos Vandoninck staan, zijn broer; Ik bel ook antwoordapparaat.
En dan is het voorbij. Geen hulp kon baten.
Verslagen staan we er bij. De politie vraagt wie ze moeten verwittigen. Ik adviseer om Vera op de hoogte te brengen. Ik vertel ook van de telefoons die ik al deed. Je mag het niet aan de telefoon zeggen verzekeren ze mij. Maar ja, wat kan ik doen, als Vera, Simon of Jos terugbellen. Wat moet ik doen ? Ik kan toch niet liegen.
Even later is het zo ver. Simon aan de telefoon. Hij vraagt wat er gebeurd is. Ik vertel dat Roger een hartstilstand heeft gehad. Hoe gaat het met hem ? vraagt Simon. Ik vind het hartverscheurend, maar ik kan niet anders. Simon is er iemand bij jou ? vraag ik Ja, Nina is hier Je vader is overleden, Simon. Ik vind het verschrikkelijk je dit aan de telefoon te moeten vertellen. Maar het spijt me vreselijk, ik kan niet anders Hij vraagt wat er nu verder gaat gebeuren. Ik leg hem uit dat de politie Vera gaat op de hoogte brengen en dat zij dan verder de familie zal verwittigen. Ik adviseer hem om toch even op de telefoon van Vera te wachten of naar haar toe te gaan als dat mogelijk is.
Ik voel me zo machteloos met de telefoon in mijn handen.
Ze leggen Roger aan de kant van de weg met een laken over. Ik ga naast hem zitten, haal het laken weg en kijk. Hij ligt daar, heel ontspannen, alsof hij slaapt. Hij heeft niets gevoeld, niet geleden. De zon schijnt, het bos straalt rust uit. En ik neem afscheid. Ik leg mijn hand op zijn gezicht. Hij is nog niet helemaal weg, ik voel contact. Roger toch, zo ineens ben je weg. We hadden nog zoveel samen kunnen doen. Dag Roger Ik ben bij hem. En ze komen hem niet dadelijk weghalen. Gelukkig, zo heb ik de tijd om dit vreselijke verlies van mijn beste vriend, langzaam tot mij door te laten dringen.
Hoe is dit mogelijk ?! Van de ene moment op de andere, ben je er niet meer, weg, gedaan.
De lijkwagen komt en ze nemen Roger mee. Vaarwel, mijn goede vriend
Verslagen gaan we naar boven. Naar het kaffee.
Met drie zitten we aan tafel, de vierde stoel blijft leeg.
We proberen wat te eten en overleggen wat ons verder te doen staat. Mark belt Danielle op en regelt dat ze ons ophaalt in Sint Denijs Boekel. Ze kan alle fietsen en spullen meenemen in de auto.
Simon belt me opnieuw op : Miriam, ik loop de muren op, ik heb nog niets gehoord van Vera, wat moet ik doen? Ik voel me zo machteloos, zo verschrikkelijk machteloos. Kan je niet naar haar toegaan, vraag ik. Hij woont niet bij de deur, er is de baby, je hebt niet zomaar alles in gepakt. En dan komt de telefoon van Vera op de vaste lijn. Ik haal opgelucht adem. Nu hebben ze elkaar om het leed om het vreselijk verlies van hun vader te delen. Het moet vreselijk zijn dit zo op grote afstand te moeten vernemen en ervaren. Wij hebben nog het voorrecht om van dichtbij afscheid te kunnen nemen .
We praten met elkaar. We drukken onze vrees uit voor de reactie van Franci. Zij was niet zo opgezet met de China plannen van ons. En nu net Roger op het winterfietsweekend met de Chinavrieden dood gaat, maakt de situatie nog geladener. We voelen zo de kwaadheid naar ons toekomen. Maar we ondersteunen elkaar.
We moeten terug, het is ondertussen al vier uur, half vijf ongeveer, Roger is om tien na twee overleden.
Op de kaart zien we dat de kortste en aangenaamste weg langs de Schelde is.
We dalen terug de Kluisberg af naar de Schelde toe. Mark en Paul rijden voorop, ik erachter. Aan de rechtkant zien we langzaam het landschap voorbijglijden waarin we daarstraks nog fietsten met Roger, met vier. En nu, rijden wij hier met drie. Niemand zegt een woord. De zon is dalend. Het voelt als heel intense momenten. We fietsen terug en kunnen niets anders doen.
Een stil eerbetoon aan onze goede fietskameraad.
Dit wordt even onderbroken door een telefoon van Kris. Hij is opgebeld door Immele. Hij vraagt wat er gebeurd is, en ik doe het verhaal. Hij gaat naar Franci gaan om te vertellen wat er is gebeurd. Nu weet ik dat ook Franci op de hoogte is. Van zodra ik toekom zal ik haar bellen. Ook Jana belt me nog op en haar vertel ik ook het droevige nieuws omdat ik nog niet kan inschatten of ik de auto zal nodig hebben om eventueel nog iets te doen. Ook zij schrikt en het moet voor haar ook niet gemakkelijk zijn om dit weer eens van dichtbij mee te maken. De zon is net onder als we bij Paul S toekomen. Hij heeft mijn bericht niet gehoord. Hij is gepakt als hij ons verhaal hoort. Ik bel naar Franci en krijg Immele aan de lijn. Franci komt aan de telefoon. Ik vertel Immele het verhaal; Ik vertel ook hoe Roger die morgen over Franci heeft gesproken inde hoop dat dit enige troost kan bieden. We breken onze tenten op en verzamelen ons gerief. Onderwijl komt er nog een telefoon van Vera, die ook het verhaal van mij persoonlijk wil horen. Ze vraagt ook of Roger ooit gesproken heeft over waar hij begraven wil worden ? Nee, dat heeft hij niet, maar het Schoonselhof is voorRoger wel een mooie plek.
Binnen praten we nog even na met Paul. Je kan hem in gedachten meenemen op jullie reis naar China oppert Paul. Uit de stilte die volgt, voel ik dat dit nu niet aan de orde van de dag is, wat we later ook tegen mekaar uitspreken.
Danielle komt ons ophalen. In de auto overleggen we over hoe we de andere fietsers op de hoogte gaan brengen. Dit neemt Mark op zich om te mailen. Verder drukken we de wens uit om verder contact met elkaar te houden. Als ik thuis kom, is er niemand thuis. Jana is weg naar Wim. Ik had niet anders verwacht, dit is een moeilijke situatie voor haar;
Ik SMS Mieke en Anne. Beiden bellen me terug en ik krijg de kans om te vertellen wat ons overkwam. Anne enMieke nodigen me uit om erbij te zijn morgen bij de ontmoeting met Elisabeth op haar verjaardag om te delen rond het overlijden van haar moeder.
Ik hang mijn tent en slaapzak open.
Ook Frans SMS ik en ook daar voel ik medeleven, ook hij nodigt me uit om mee te komen naar de fietstocht voor Christel haar verjaardag.
Doodmoe eet ik nog een boterham, want dat waren we vergetenen nu voel ik toch enige honger. En ik ga slapen. Triest kronkel ik in elkaar en ween zachtjes. Ik kan de slaap wel vatten maar om kwart voor drie wordt ik terug wakker. Janais nog niet thuis, ik bel haar, ze staat op het punt om huiswaarts te keren
Ze komt me nog even slaapwel wensen. Dan slaap ik wat langer.
Zondag 17 februari 08
In de prille ochtend word ik wakker. Heel het gebeuren komt me weer voor de geest en veel herinneringen komen naar boven. Tranen rollen over mijn gezicht en ik hou me zelf en mijn verdriet vast, bang om te breken; We moeten deze tocht opnieuw doenals laatste eerbetoon aan Roger, dit is voor mij een troostende gedachte.
> Beste vrienden, > > Ik besef dat dit zeer schokkend nieuws is, maar gisteren zaterdag 16 > februari is onze fietskameraad Roger Vandoninck gestorven.
> Miriam, Paul Aertbeliën en ik waren samen met Roger op voorbeidingsweekend > voor onze reis in de zomer. > We kampeerden in de Zwalmstreek. Zaterdagmorgen was het koud, Roger stond > zich echter nog in ontbloot bovenlichaam te wassen met ijskoud water. > Hij voelde zich nog prima. Na een stop in Oudenaarde reden we naar > Kluisbergen. Daar in de klim waar de grotere baan rechts draait, hebben > wij nog enkele minuten staan praten. > Wij zijn links het bos in gereden. Enkele minuten later is Roger dood > neergevallen. Een hartstilstand of hartaderbreuk? Geen hulp kon nog baten. > > Wij willen in eerste instantie meeleven met de familie, dit is een > vreeslijke schok. Op deze manier afscheid moeten nemen is veel te hard. > Wij hebben nog het voorrecht gehad de laatste twee dagen, van de innemende > persoon van Roger te mogen genieten, maar zijn familie heeft dit van een > veel te grote afstand moeten ondergaan. > > Ieder zal dit naar zijn geloof of filosofie moeten dragen. > Ikzelf heb mijn geloof, ooit, bij het sterven van mijn zoontje, zo > uitgedrukt: > > Uit Liefdesenergie > Ben Ik > Geboren. > Nu > Ben Ik > Energie > voor de Kettingreactie > van de > Liefde > > Meelevende groeten, > > Miriam, Paul en Mark
Wat gaan we uittesten? - Enkele nieuwe tweedehandsfietsen - Fietsen met pak en zak (in het Oost-Vlaams heuvelland.) - Slapen in de tent bij vrieskou.(Speciaal op aanvraag simuleert het KMI voor ons een Kirgizisch hooggebergteklimaat) - Koken op onze MSR-vuurtjes. - Chinese vriesdroog-maaltijd. - Onze samenwerkingsautomatismen - Het verblijf om en rond een yurt. - ...
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
De grens tussen Tadjkistan en China op 4372 m hoogte.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.