Geen regen bij het opstaan. Dat belooft . Geen regen tijdens ons ontbijt. Ons geluk kan bijna niet op. We zetten ons in fietstenu maar bij het verlaten van het hotel, op weg naar de garage , begint het toch te regenen. We keren terug naar ons hotel om er een beetje te lezen. Een kwartiertje later heeft het al opgehouden. En net als we met de fiets willen aanzetten, begint het opnieuw te regenen. We krijgen gezelschap, in de garage, van de tuinman ( of misschien de zoon van de bazin ? , in ieder geval iemand die we hier al meerdere keren hebben gezien. ) Hij kent de weg die we willen volgen en zegt toch dat meer geprofileerde bandjes op de fiets toch beter zouden uitkomen. Het grootste deel van de weg naar Burg Reuland is immers een gewone verharde weg, geen asfalt. Maar met de gewone bandjes die wij hebben zal het ook wel gaan. Het is trouwens van moetens . Na weer een 15-tal minuten kunnen we eindelijk vertrekken. Het eerste deel gaat heel gezwind. We krijgen zelfs de zon te zien en er is beduidend minder wind dan de vorige dagen. Na zowat 8km houdt het asfalt-fietspad op en begint onze tocht over de aarde-wegjes. Geen probleem voor onze fietsen, er zijn op de wegjes twee goed berijdbare strookjes. Het fietspad volgt min of meer de bedding van het riviertje de Our. Met de regen van de voorbije dagen is dit echter al uitgegroeid tot een serieuse snelstromende rivier. We moeten verschillende keren de fel kronkelende Our over. De meeste brugjes zijn echte kunstwerken. We "flirten" wat met de Duitse grens vooraleer we Burg Reuland bereiken. Dit stadje is de trotse bezitter van een Middeleeuws burcht, zij het dat er nu nog slechts een ruïne van overblijft, wel zeer goed onderhouden en gratis te bezichtigen. Vanop de slottoren krijgen we nog een beter zicht op de prachtige omgeving . We bezoeken er ook de Stefanus-Kirche waar in een basalten graftombe één van de oorspronkelijke bewoners van de burcht, samen met zijn gemalin, van de eeuwig rust genieten Na ons bezoek rijden we verder naar Troisvierges. We willen wel eens een dorpje zien waar nog drie maagden leven ! Op amper 2 km worden onze plannen gedwarsboomd . De oude spoorwegtunnel die we nog doormoeten is afgesloten omwille van een kolonie vleermuizen die er zijn intrek heeft genomen. Er moet dus een omweg worden gemaakt. Erger is het onweer dat losbarst. Donder en bakken water, gevolgd door hagelstenen. We proberen te schuilen, zo goed als mogelijk, onder de bomen. Die worden in korte tijd echter zo lek als maar mogelijk en we moeten dan ook onze fietscape aantrekken. En zo staan we daar, als twee verzopen sukkelaars, te wachten tot de donderbui over is. Dit duurt ruim 45 minuten. Zelfs daarna blijft het regenen, zij het in mindere mate. Onze moed om verder te fietsen, we hebben al 32 km gefietst , is met het water weggespoeld en dus besluiten we maar om direct terug te keren naar Sankt Vith, met onze regencape aan.De goed berijdbare strookjes zandweg zijn echter herschapen in heuse beekjes. Na een paar honderd meter zijn we beiden ook al herschapen tot "modder-monsters" en we hebben nog flink wat kilometers in dien omstandigheden voor de boeg. Er zit echter niets anders op. We moeten hoe dan ook terug. Na een tijdje houdt het wel op met regenen, maar de zandweg blijft een hopeloze modderpoel. We wanen ons echte cyclocrossers. We komen heelhuids terug in ons hotel. De regencape' s , op de rug vol met modder, laten we achter in de garage bij onze door slijk onherkenbare fietsen en op blote voeten, onze schoenen en kousen zijn evenzeer onherkenbaar, zoeken we de warmte van onze hotelkamer. Opnieuw doet een warme douche wonderen. We zien het zelfs zitten om , nu heeft het toch opgehouden met regenen, tevoet naar het centrum te trekken. Weet je nog, die eerste bakkerij die we links konden laten liggen ? Ja, daar gaat het naar toe, en het is méér dan welverdiend. We genieten er van koffie en taart. En vanavond is er nog lekker eten in het restaurant, de bazin heeft ons deze morgen forellen aangekondigd , wat kan het leven toch mooi zijn. We gaan wel met een omwegje naar ons hotel terug. Kris wilt nog een fotootje van het ziekenhuis van Sankt Vith om door te sturen naarbroer Guido. Hij moest een paar jaar terug hier eens in allereil met een kleinzoontje naar toe toen we met de familie Gheysen in de buurt op wandelweekend waren. We weten niet meer precies waarom, maar het is in ieder geval goedgekomen. Op de hotelkamer kan ik deze blog voor vandaag al grotendeels intikken en dan rest er nog wat tijd om te lezen, in afwachting van het avondeten. Dat zal rond 8 uur zijn. We willen eerst nog het nieuws op VRT volgen. Het is hier trouwens het eerste hotel dat we aandoen waar dat mogelijk is. Het avondmaal is weer onberispelijk en buitengewoon lekker. De kilootjes komen er gezwind bij, gelukkig verbruiken we er tijdens de dag ook wel een behoorlijk pak. Ik had het er eerder al over, maar meer dan ooit : dit hotel is een absolute aanrader en zeker niet behorend tot het duurste segment. Wij komen er zeker nog terug, met of zonder fiets. Ook de bediening is vlekkeloos. De kelner is discreet, vriendelijk en weet al waar onze voorkeur naar toe gaat, en dit na amper een paar dagen. De bazin laat nooit na , ook niet tijdens het ontbijt , om zelf te komen informeren hoe we het stellen en of alles naar wens verloopt. Het kunnen details lijken, maar zijn toch belangrijk. Kortom, ze geven je het gevoel dat je er thuis bent. En zo voelen wij ons ook.' Helaas is dit al weer onze laatste avond. Morgen keren we terug Bruggewaarts. We horen uit verschillende bronnen dat het weer ook daar niet veel soeps is. We moeten alles nu nog wat laten bezinken en dan komt er wel nog een epiloog. Maar dat dit positief zal zijn staat nu al als een paal boven water ( en we hebben veel water gezien !..)
Regen, regen,regen, ... Tijdens het ontbijt maken we al plannen om ergens met de wagen naartoe te rijden, bv. Malmédy of Eupen en daar een wandeling te gaan maken, met de paraplu. Maar ziet, na het ontbijt klaart het wat op en wat later zien we zelfs wat zon. Een aansporing om ons in fietstenu te zetten ( wel met regenjas erboven ) en zo snel als mogelijk te vertrekken. Vooraleer we de RAVeL opfietsen, gaan we eerst nog goede handschoenen kopen. We willen niet dat onze vingers weer zo verkleumd geraken als gisteren. Het fietspad dat we daarna volgen, in de tegenover gestelde richting als gisteren , is weer van een ongekende schoonheid, midden in de natuur. Het fietspad volgt niet steeds de oude spoorlijn. En dat ondervinden we wel door de felle klimpartijen én afdalingen.Op de oude spoorlijn zijn die quasi te verwaarlozen. We rijden nu richting Prüm (Duitsland), grotendeels door bos, soms langs de bosrand met prachtig zicht op de weilanden en achterliggende beboste heuvels. Het weer blijft onvoorspelbaar , soms een beetje zon, soms een paar spatjes zonder erg, meestal zwaar en dreigend bewolkt . Één keer moeten we echt schuilen voor een 15-tal minuten waarna we ongestoord onze weg kunnen vervolgen. We passeren o.m. Winterspelt waar we een paar jaar terug met de familie Gheysen op wandelvakantie waren. ( Wie herinnert zich nog die hoge bruggen ?). We sturen ze een whatsApp om ze weer eens een beetje jaloers te maken. Zo zijn we wel. Vanuit Pronsfeld rijden we dan richting Prüm. Een ontmoeting met een ree en een bende gansen mogen we jullie niet onthouden. Prüm is best een aangenaam stadje. We hebben er dan al 40 km op zitten en, ... het begint weer hevig te regenen.Het eerste wat we dan ook doen is beschutting zoeken in " Zur Alten Abtei " waar we kunnen genieten van een warme soep en daarna een koffie. Als de zon er weer is, gaan we eerst de Salvator Basilika bezoeken, een mooie monumentale abdijkerk van Benedictijnen uit de 18de eeuw, gebouwd op een abdij die terug gaat tot de 8ste eeuw. De abdij zelf is nu een gymnasium dat leerlingen van heinde en ver aantrekt. We krijgen van de opzichtster van de basiliek nog heel wat informatie toegereikt . Voor de basiliek zijn opgravingen aan de gang. Er zijn reeds heel wat vondsten verricht met betrekking tot de oorspronkelijke abdij. Bij het verlaten van de abdij is het weer fel aan het regenen en moeten we gaan schuilen. We doen dit in een tearoom waar we ons tegoed doen aan een pannenkoek met appeltjes en opnieuw koffie. Dat kunnen we best gebruiken want we moeten per slot van rekening ook nog 40 km terug fietsen naar Sankt Vith.Het is wel een half uurtje wachten tot het heeft opgehouden met regenen. Op de terugweg hebben we nog een ontmoeting met een eekhoorntje dat parmantig over ons fietspad huppelt. We moeten helaas ook verschillende keren gaan schuilen. Een keer in het bos, een keer in een spoorwegtunnel ( leuk hierbij te vermelden is dat de tunnnels, 2 stuks, verlicht worden van zodra men er in rijdt. En dit is nodig want ze zijn toch verschillende honderden meters lang en bochtig.). We moeten ook twee keer gebruik maken van een schuilhut. We houden het wel gezellig. Op een 8-tal km van Sant Vith , na opnieuw een schuilbeurt, trekken we toch onze cape aan en blijven we doorfietsen , in de regen , tot we in Sankt Vith aankomen. De km-teller staat op net geen 80 km. Een warme kamer, een warme douche en daarna een meer dan lekker avondmaal doen wonderen. Op onze terugweg kregen we opnieuw een paar berichtjes binnen, o.m. eentje van schoonzus Wine dat ons toch wel heeft getroffen. Kop op zusje, ook jij zult het geluk vinden dat je meer dan verdient. Soms zit het in een onverwachte hoek en komt het er op aan je er gewoon voor open te stellen. Dit geldt uiteraard voor iedereen. Ik kom nog eventjes terug op het lekkere avondmaal. Vandaag, donderdag is het eigenlijk sluitingsdag van het hotel-restaurant. Voor de gasten van het hotel wordt evenwel toch gekookt, niet door de chef kok maar wel door zijn assistent . Heerlijk. We kunnen dus niet anders dan iedereen warm en enthousiast te maken om ooit eens te boeken in dit hotel. En jullie mogen ons daarbij altijd uitnodigen. We zullen deze uitnodiging beslist aanvaarden.
Als we 's morgens de tuin inkijken vanuit onze kamer, zien we regen,regen en nog eens regen. Maar we moeten nog gaan ontbijten, misschien is de regen daarna wel opgehouden. We krijgen een perfect ontbijt geserveerd, alleen is de koffie ook hier niet erg warm. Een tweede kannetje is dan wel weer helemaal ok. Bij het ontbijt hoort ook een zacht gekookt eitje. Als we dan terug naar de kamer trekken is men al bezig onze kamer in orde te stellen ( niet dan wij er een boeltje van hebben gemaakt ...). We moeten dus nog eventjes in het salon wachten waar we wat tijdschriften kunnen doornemen , ook Nederlandstalige . Wat later, terug op de kamer, zien we dat het heeft opgehouden met regenen en maken we ons op om te gaan fietsen. Om op de RAVeL te geraken moeten we wel door St.-Vith rijden, dit betekent dus een korte maar stevige klim.( RAVeL staat trouwens voor : Réseau Autonome des Voies Lentes . Je merkt, de "e" staat nergens voor maar zorgt wel voor een mooi woord, daarom wordt een kleine letter e gebruikt ). Maar eenmaal op het fietspad ( enkel te delen met wandelaars ) is het heerlijk fietsen. Een vlakke asfalt ( lijkt nog heel recent ) , maximale stijging van 2% , ( wat toch resulteert in een snelheidsverschil van 10 km per uur ) . Er is wel hevige wind, gelukkig voor ons veelal zijdelings in de rug. Er hangen dreigende wolken boven ons hoofd, maar soms komt de zon er wel eventjes door. Dus wij maar genieten, zo zalig met ons tweetjes midden prachtige en wisselende landschappen. De regio hier noemen ze niet "Ardennen" maar "Tussen Ardennen en Eifel" . We stoppen eventjes voor een audio-voorstelling, met zicht op een dal en achterliggende beboste heuvelruggen, waar ons informatie wordt aangereikt ( men kan kiezen tussen Nederlands, Frans en Duits ) over wat we voor ons zien en heel speciaal over wat de invloed van de mens is op de natuur. Heel interessant. We passeren talrijke dorpjes die elk nauwelijks een paar honderd inwoners hebben. Als ons fietspad al eens een weg moet kruisen , dan is dit altijd zeer goed en in kleur aangegeven . Groen voor het fietspad, rood voor een gewone weg, dat kan zelfs een zandweg zijn. In Born passeren we onder een merkwaardige brug, gebouwd door de Pruisen, in functie van WO I : ze telt maar liefst 11 bogen . Wat verder moeten we over een omgewaaide boom die pal op ons fietspad ligt . Wij hebben ons echter al uit moeilijker situaties moeten redden. We passeren Montenau , gekend voor zijn gerookte ham ,we ontmoeten zelfs een Bruggeling : we bekijken eventjes onze kaart en een goed geladen fietser vraagt ons in het Duits of hij ons kan helpen. We horen echter dat het geen Duitser is en vragen of hij misschien Hollander is. Neen, zegt hij, ik ben Bruggeling. We blijven een tijdje met elkaar verder babbelen, in het Brugs. Toch wel verrassend zo'n ontmoeting midden de Hoge Venen. Hij kwam met de fiets vanaf Brugge en rijdt nu naar Eupen waar hij een trein neemt om terug te keren. We wensen hem nog een verdere goede reis. Onderweg passeren we nog wel een paar goed gepakte en ook "ingepakte" fietsers want het regent af en toe, wel heel zachtig, maar toch voldoende om nat te worden. Wij houden dan ook steeds onze regenjassen aan die ons bovendien beschermen tegen de ergste kou. Één keer, we zijn dan al in Kalterherberg, net tegen de Belgisch Duitse grens, moeten we echt schuilen voor hevige regen. Dat doen we in een oude spoorwegwagon, omvormd tot schuilhut. Dat is echter niet voldoende om onze vingers die het meest te lijden hebben van kou en regen , weer op te warmen. Na een klein halfuurtje vervolgen we toch onze weg, tot in Monschau, keerpunt van onze fietstrip. We hebben er dan al 47 km op zitten. Nu nog de terugweg en je begrijpt dat we vandaag toch weer een behoorlijk aantal km. bijeen zullen gefietst hebben. Op de terugweg hebben we weer te maken met regen en daarom stoppen we in Küchelscheid , even weg van de RAVeL , met het oog op een warme soep en een warme plaats om ons weer helemaal op te warmen. In het café dat we er vinden is er geen soep maar wel warme chocolade en koffie. We worden bediend door een krom gebogen oude maar lieve dame, zilvergrijs, van naar wij schatten, 85 jaar. In het café zitten, of liever, staan aan de toog 5 Duitsers gezellig en vooral luidruchtig pinten te hijsen. ( dat het Duitsers zijn vermoeden we aan de hand van de nummerplaten van de wagens die voor de deur staan en Duitsland is maar een paar meters van hier verwijderd ) . We nemen echt onze tijd om volledig te ontdooien : regen, stormwind ,koude,... het zijn echt geen ideale fietsomstandigheden. We hebben nog een ontmoeting met een jonge vos die, als hij ons ziet, nog zo'n 25 meter van ons verwijderd , zich omkeert en er zo snel als mogelijk vandoor gaat. En daar waar een boom was omgewaaid zien we dat deze al is opgeruimd ! Proficiat voor het onderhoudsteam van de RAVeL L48 , dit is de route waar wij al de ganse dag op fietsen. Na 95km staan we terug aan ons hotel. Moe maar heel tevreden. Dat een warme douche en daarna lekker eten op ons wacht is een absolute zaligheid . Het eten is weer van hoogstaande klasse en kwaliteit. De wijn trouwens ook.Er zitten 10 mensen in het restaurant, wij inclusief. Als je rekent, een garçon , 2 koks, 1 helpster in de keuken, 2 dames die instaan voor de kamers, 1 iemand voor de receptie , 1 tuinman h: hoe kan de eigenares van het hotel daarvan leven ? Gelukkig moeten wij de rekening niet maken. Wij kunnen maar genieten. En dat doen we met volle teugen. We ontvingen vandaag weer verschillende mailtjes en SMS'jes. Dank voor die berichtjes,we voelen ons erg verbonden met het thuisfront. Maar nu is het weer tijd om te slapen. Iedereen, snaveltjes toe, en , slaap lekker. Zoals wij"
Om 10h15 nemen we afscheid van Marville, in de regen. Het ontbijt was hetzelfde als gisteren, inclusief de kaas , maar nu wel met koude koffie. Niet om warm van te worden. Het is ook fris geworden, het is buiten nauwelijks 10 graden. In onze hotelkamer trouwens ook nauwelijks meer. De bazin komt nog afscheid nemen. WiFi werkt nog steeds niet. Met het nummer van onze bankkaart zal ze toch proberen betaling te krijgen, lukt het niet, dan zal ze vragen het bedrag over te schrijven. Ze zal ons later berichten als we terug in Brugge zijn. Zij heeft dus alle vertrouwen in ons. De verwarming van de wagen staat hoog en het is er lekker warm binnenin terwijl het buiten koud is en maar blijft regenen. Onderweg passeren we een paar keer een zelfgemaakt bord : Ensilage Boue . Het betekent slijk op de weg daar waar een boer van het veld de baan is opgereden. Veel boeren zijn nu o.m. mais aan het oogsten .En het slijk kan er inderdaad over een paar honderd meter voor spekgladde en dus gevaarlijke situaties zorgen. Met een goede chauffeur als mijn vrouwtje is er echter geen enkel probleem. Via Montmédy en Ecouviez rijden we Belgie binnen. Dan gaat het van Virton naar Etalle en dan via de E25 naar Bastogne. Het blijft regenen maar heel af en toe , door een onooglijk klein gaatje piept de zon voor een paar seconden. Misschien komt het wel nog goed vandaag. Op de snelweg , even voorbij Neufchâteau , nog voor Bastogne , lijkt het op te klaren. Geen regen meer, meer blauwe lucht, meer zon. Weer een buitje bij het naderen van Houffalize waar we de E25 verlaten en langs de N827 , via Gouvy in St.-Vith geraken in de zon. Het is 12h15 als we in ons hotel toekomen en onmiddellijk kunnen inchecken . Een pracht van een hotel met dito kamers, een beetje getekend door de tijd maar echt heel gezellig. De bazin door wie we verwelkomt worden is trouwens ook een beetje getekend door de tijd, maar heel lief en behulpzaam . We installeren ons en gaan daarna te voet een wandeling maken in het stadje . Ons hotelletje ligt wat aan de rand, aan een meertje en heeft een pracht van een tuin . St.-Vith ligt wel op een heuvel. We moeten dus wat klimwerk doen maar we komen zonder problemen aan in de Hauptstrasse. Aan een eerste bakkerij met tearoom kunnen we nog weerstaan, maar niet meer aan de tweede. Dus wordt er een pauze ingelast. Dan gaan we op zoek naar de Vennbahn, de Ravel die het stadje aandoet. Het kost ons wel enige moeite,want de Ravel kruist ondergronds de weg die wij bewandelen. Maar wie zoekt , die vindt. We wandelen dan verder en, een goed uur later hebben we zo goed als alle straten van St.-Vith doorlopen. Het stadje is echt maar een paar straten groot en heeft eigenlijk maar één historisch gebouw meer , de Büchelturm. Wel staan overal in het stadje grote foto's van vroegere tijden én van eind WO II. en met de duidelijke vermelding dat het platbombarderen wel door de Gealieerden gebeurde. Het moet gezegd, ze deden hun werk grondig want St.-Vith lag na de oorlog volledig plat. Het is dus nu een volledig nieuw stadje. Op onze wandeling doen we ook nog een fietswinkel aan waar we een nieuw lint kopen voor aan mijn stuur en wat kaartjes voor een verjaardag ( Lucie), een trouw (Wim) en een geboorte (Julien). Terwijl mijn vrouwtje de kaartjes schrijft , herstel ik het loszittende lint aan mijn koersstuur en werk dan deze blog wat verder af . Daarna is er nog wat tijd om te lezen, te douchen en ons klaar te maken voor het avondeten waarvan de bazin ons eerder zei dat het altijd bijzonder lekker is. Afwachten is nu de boodschap. En het was de moeite. Het eten was pico bello, en in een prachtig kader, en opgediend door vriendelijk personeel. Er zitten nog een paar andere koppels in het restaurant dat uitzicht biedt op een terras en een meer. Mocht er morgen zon zijn, dan kunnen we misschien op dit terras zitten. Afwachten maar en ondertussen goed slapen in een antiek bed, wel met nieuwe matras , en met heerlijk zachte donsdekens. (2 stuks zoals wel gebruikelijk in Duitstalige streken.
Om 10h zijn we klaar om te vertrekken. We zijn nine-eleven, om dit passend te herdenken hebben we onze fietstocht voor vandaag gepland op en rond het slagveld van Verdun. We krijgen voor de gelegenheid ons ontbijt geserveerde in ons eigen hotel, in feestzaal waar wel 200 man binnen kan. We zijn er wel helemaal alleen.We worden bediend door een jonge dame met dochtertje ( ca 2 jaar ?). Het is wel weer een.karig ontbijt. Toch komt de jonge dame na een tijdje vragen of we soms wat vlees of kaas zouden willen. We accepteren met graagte de kaas.
We rijden eerst met de wagen, fietsen achterop , tot in Vacherauville van waar de fietsroute nr 24 begint :Verdun, Champ de bataille et villages détruites. Goed voor 55km als we er in slagen op de juiste weg te blijven. ( zelf blijven wij natuurlijk altijd op het goede pad. ) De bewolkte hemel van deze morgen is al wat opgeklaard, er is zelfs af en toe wat zo'n zodat het enig mooie landschap nog mooier oogt. Onderweg naar het slagveld horen we op de radio het Requiem van Mozart. Passender kan niet. De kerkhoven laten weten aan.ons voorbij gaan . We gaan er straks nog genoeg zien.
We leerden vroeger wel over de slag van Verdun, maar konden.ons daar geen voorstelling van maken. Het gaat om een gebied van 20.000ha. Het wordt ook "terrain traumatisė genoemd of nog " le fôret sanctuaire " omdat er meer dan 700.000 slachtoffers vielen. Niemand kan zich daar een voorstelling bij maken . Het ganse gebied was na de oorlog één desolate opeenvolging van bommenkraters. Er werden na de oorlog maar liefst 36 miljoen bomen gepland. De dorpjes in die regio werden volledig vernield en bewust niet meer heropbouwd. We plaats onze wagen in Vacherauville, op de parking van een Relais. En dan begint onze "dodentocht ",langzaam bergop door het bos. Buiten het geluid van de wind door de bladeren is het stil. Ook de natuur betuigt hier respect voor de tienduizenden doden. Na 7 km hebben we onze eerste monument : Tranche des Baionettes. Er bestaan verschillende verhalen omtrent de naam maar feit is dat het verwijst naar de gruwel van de de 1ste grote oorlog . En zo volgen de monumenten en gedenkstenen , forten of wat er van overblijft , dorpjes die compleet van de kaart zijn geveegd of waar in het beste geval alleen nog een ruine overblijft. We bezoeken het Ossuzaire Nécropole Nationale, monument voor gesneuvelde Moslims en Israëli , het Mémorial de Verdun, de forten van Douaumont en Vaux. En altijd gaat de weg van de ene plaats gepaard met stevig klimwerk en daarna zalige afdalingen. De plaatsen waar voor de oorlog nog een dorp was dat nu verdwenen is , volgen elkaar in snel tempo, idem de dorpen die alles overleefden. In die laatste dorpen : geen enkele mogelijkheid om iets te drinken. Het blijft wel een aangename en leerrijke fietstocht. Net voor de onze auto weer bereiken , moeten we toch eventjes schuilen voor een regenbui. Voor het overige is het al de hele dag droog gebleven. Om toch nog iets te kunnen drinken, rijden we , 8km verder , met de wagen nu, naar Verdun. Daar maken we toch nog eerst een mooie stadswandeling met o.m. bezoek aan de kathedraal en aan het voormalige bisschoppelijk paleis waar nu het internationaal vredesmuseum is in ondergebracht. We flaneren een eindje langs de Maas en komen zo bij de "Windsor", een soort studentencafe waar we toch aan onze koffie geraken. We hadden onze wagen op een betalende parking gezet en moeten bij het verlaten slechts 1 betalen. Dat valt wel mee. Het is dan al 18 h gepasseerd en we moeten nog terug naar ons hotel. Daar fatsoeneren we ons wat en gaan dan eten in ons restaurant. Erg lekker, al is de meloen die we als voorgerecht wilden niet meer beschikbaar. Er is ook veel volk. Tegen 22h30 houden we de dag voor bekeken en gaan we slapen. We fietsten vandaag 68 km. Het was een fijne dag, we hebben veel bijgeleerd over WO I , maar vooral veel nagedacht over het zinloze van oorlog. Zoveel jonge mensen die gesneuveld zijn en waarom ? Wat ons ook treft is dat we vandaag blijkbaar nog niets geleerd hebben over oorlog voeren. Gespreid over de ganse wereld zijn er nog zoveel " brandhaarden ". Wanneer zal dit eens ophouden ?
Bij het wakker worden trekken we met een klein hartje het gordijn open : het is zwaar bewolkt maar toch droog. Dat is al iets. We haasten ons naar de ontbijttafel, dezelfde plaats waar we gisterenavond hebben gegeten. We worden aan tafel bediend. Met wat we tot nu toe gewoon waren is het ontbijt eerder magertjes. Alleen een stukje Frans brood, een croissant en een klein stukje cake. Alleen een confituurtje en pdaarna een minieme fruitsalade uit een blik. Geen stukje kaas, geen beetje vlees ocharcuterie. Wel een koffie , te weinig , maar wel kregen er wel nog een bij. (We weten niet of die later wordt bijgerekend ). Onze honger wordt wel gestild en we kunnen ons opmaken om te vertrekken. Van de bazin vernemen we nog dat de twee Hollanders vader en zoon zijn en met de fiets op weg zijn naar Barcelona. We kregen ook nog een boekje met de beschrijving van een aantal fietsroutes. En zo besluiten we de route 21 aan te vatten. Goed voor 50km maar wel rijden in de loop van de dag een paar keer verloren want het is geen bewegwijzerde route. Uiteindelijk komen wel op het eind van de rit uit op 60km. Maar zover zijn we nog niet. Vooraleer de route te beginnen fietsen we eerst nog naar het kerkhof van Marville met grote delen die dateren uit de 16de en 17deen eeuw. Heel merkwaardig. Er is zelfs een fraai knekelhuis met 40000 schedels. De weg naar dit kerkhof is wel steil bergop , maar loont de moeite . Bovendien hebben wel een prachtig zicht op Marville. De steile helling was nog maar het begin! We moeten wel 30 tot 40 gelijkaardige hellingen op vandaag.
We rijden eerst richting Flassigny en vervolgens naar Bazeilles sur Othain. Dan gaat het , via Othe naar Velosnes en dan verder naar Montmedy. De vesting die we gisteren passeerden doen we nu uiteraard wel aan waarbij we verplicht worden de zoveelste steile klim te maken. Berg op berg af fietsen we dan verder. Onze idee om een koffiepauze te houden hebben we moeten opbergen want nergens is een open en gastvrije herberg te bespeuren. Van Vigneul sous Montmedy fietsen we verder over Han lès Juvigny naar Juvigny sur Loison. Daar houden wel een pauze voor een appeltje en een soldatenkoek. ( Dank je wel Philippe en Martine ). Daarna passeren Louppy sur Loison, Remoiville en Jametz . We hebben er geen ideel van hoeveel hellingen we nu al gedaan hebben , maar het blijft fijn fietsen soms aan 7 km per uur , soms aan 45km.
Na Jametz komen we uiteindelijk aan waar we vertrokken. Het waren best vermoeiende 60 kilometers. Het aantal mensen dat we gedurende deze ganse dag tegenkwamen zijn te tellen op de vingers van 1 hand. 99,9% van de wegen waren mooi geasfalteerd.
Vanavond kunnen we niet eten in ons restaurant. De bazin gaat haar man bezoeken die gehospitaliseerd is. Daar hebben we begrip voor. Wel minder voor het feit dat onze kamer niet opgemaakt is. We bellen eerst een paar restaurants op in de buurt. Tevergeefs. Alles is blijkbaar gesloten. Dan maar wat verder in de buurt zoeken en zo vinden we nog een restaurant in Torgny , net over de grens , in België. In België is men blijkbaar wel bereid om op zondag te werken. De weg er naar toe gaat langs kleine weggetjes. Het terugkeren idem, maar dan in het pikkedonker. Toch wel een speciale belevenis. Op een bepaald moment zien we een vos voor ons de weg oversteken. Hij zit hier natuurlijk in zijn eigen regio , dus verlenen we hem voorrang. We komen veilig terug in ons hotel aan waar ik eerst nog deze blog afwerk.
Opnieuw is onze conclusie : prima dag , met bovendien een groot mirakel : we hebben heel veel wolken gezien , meestal grijs , donker grijs tot zwart. Maar geen Spanje regen. Het moet wel dat wij voor het geluk zijn geboren.
Het is 15 uur en we schuilen voor de zoveelste keer al vandaag, ditmaal op een terras in Virton. Toch hebben we al heel wat gedaan. Te beginnen met ons ontbijt en daarna, tegen 10 uur afscheid nemen van ons hotel in Charleville-Mézières . Nog in dezelfde stad, bij het buiten rijden doen we een Decathlon aan. We kopen er een nieuw spuitbusje tegen lekke banden evenals een fietspompje, geschikt voor het ventiel op mijn ( onze )binnenband ( in feite gaat het om een pompje met kop die kan omgedraaid worden ). Ik schaf me meteen ook een paar nieuwe fietshandschoentjes aan. Waar ik nu mee rij, deze zijn hopeloos versleten . En dan rijden we verder naar Orval. We doen er uiteraard navraag naar Père Lode maar die is afwezig tot eind september. We bezoeken wel nog de ruïnes van het oude klooster. Tijdens dit bezoek moeten we al verschillende keren schuilen voor hevige regen. Dit was ook al het geval toen we buiten de Decathlon kwamen. Op het einde van ons bezoek moeten we opnieuw schuilen, gelukkig ditmaal in "l' Ange Gardien " de brasserie van het klooster ( trouwens helemaal vernieuwd in vergelijking met ons vorig bezoek ). We wachten het eind van de regen af met een Orval en een portie Orvalkaas. Na de regen vervolgen we onze weg naar Virton. We dachten daarbij aan een serieus Ardeens stadje , maar de werkelijkheid is helemaal anders. Virton is amper een schort (je) groot en heeft weinig of geen bezienswaardigheden te bieden. Er is wel een toeristische dienst waar we heel vriendelijk worden ontvangen. We krijgen er een toeristische route aangeboden. Maar deze wandeling stelt ook niets voor. Buiten een watertje ( Le Tor ), een kerkje ( St.-Laurent, maar gesloten ), het stadhuis ( er wordt juist getrouwd) is er niets noemenswaardig. Over de andere monumenten wordt in de stadsgids gesproken in de verleden tijd. Ze bestaan dus niet meer ! , of ze zijn vandaag op wandel ! . Na de koffiepauze kunnen we opnieuw wandelen in de zon. We kunnen nog de totem bewonderen , geschonken door de Canadezen die Virton kwamen bevrijden in 1945. En dan is het tijd om opnieuw te vertrekken, ditmaal naar Marville. We verlaten daarbij Belgie en rijden Frankrijk binnen, de Gaume streek, die veel weg heeft van de Vlaamse Ardennen. We rijden in de zon , maar voor ons, richting Marville zitten inktzwarte wolken. We hebben duidelijk nog niet de laatste regenbui gezien. We passeren Montmedy waar boven op de berg een indrukwekkende vesting prijkt met inbegrip van een imposante toren. We laten het wel links liggen ( voor ons was het rechts ) en rijden nog een 10-tal kilometer verder, door bos, langs weiden met weidse uitzichten op berg en dal, tot we aankomen in Marville, onze bestemming van vandaag. Een klein dorpje, nauwelijks 500 inwoners, maar met een rijk versierd kerkje en veel rijk versierde huisjes wat toch wijst in de richting van een belangrijk verleden. We melden ons aan in het restaurant-hotel naast het kerkje. Er is niets anders. We worden er vriendelijk onthaald maar eigenlijk moeten we in een annex zijn, zo'n 300 meter verder. We worden door de eigenares begeleid tot aan onze slaapplaats, al moet ze hiervoor het restaurant een poosje sluiten. In een spiksplinternieuw hotel krijgen we onze kamer aangeboden, niet groot, maar met een balkon dat uitzicht biedt op de prachtige omgeving. We hebben evenwel geen WiFi . Dat moeten we straks nog bekijken in het oude hotel restaurant. De zwarte wolken hebben , terwijl wij ons installeren, hun regenvlagen kwistig over ons uitgekieperd. We moeten dus eventjes wachten vooraleer we Marville kunnen verkennen. Het ganse dorp is in een paar minuten bezocht. En weerom begint het te regenen, wat zeg ik, echt te stortregenen. We vluchten het oude hotel-restaurant binnen, krijgen info over WiFi , maar moeten er wel goed een half uurtje blijven gezien de hevige regen. We drinken een Orval en nemen wat boeken door die aan de receptie liggen. Als de zon eindelijk weer aan het firmament hangt, haasten we ons naar ons slaaphotel, onderweg nog een paar foto's nemend. We proberen daar WiFi met de gegevens die ons werden verstrekt, maar helaas. Dus nemen we de iPad mee naar het restaurant . Er daar lukt het ineens wel, vandaar dat jullie het verslag van vandaag kunnen lezen. De eigenares had ons gevraagd om rond 7h te komen. Ze verwacht nog een groep en wilde ons daarvoor nog bedienen. Ze zit een beetje in de problemen heeft ze ons al verteld. Haar man ligt in het ziekenhuis. Morgen mag hij naar huis. Zij moet hem morgen ophalen en dus kunnen we morgen niet in het restaurant eten. We zien wel een oplossing te vinden. En voor deze avond ? Geen probleem zegt ze, ik moet hier wel doorheen. We merken aan tafel dat ze wel hulp krijgt van een lieve dienster. En het eten is ook meer dan voortreffelijk. De groep die aangekondigd werd blijken Hollanders te zijn. Verder zitten er nog 2 Hollanders die we met de fiets zagen aankomen , nog een koppel Engelsen met 2 kinderen en ook nog een ouder Franssprekend koppel. Het restaurant zat dus wel bijna vol. Na nog een koffie en een dessertje, wandelen we terug naar onze slaapplaats. Het is inmiddels wel duister geworden, maar gelukkig regent het niet meer. Weer een toffe dag, wel niet gefietst, maar niemand die daar om maalt.
Om 12h30 zitten we, na 32 km. , verkleumd, in Sedan. Sedert ons vertrek uit Charleville-Mézières heeft het onophoudelijk geregend , geen felle regen maar permanent een miezerige neerslag. Toch is de fietsroute weer uitstekend en blijkbaar vandaag voor ons helemaal alleen. We zijn nog niemand tegengekomen. Een mooi landschap , minder bos dan gisteren maar meer weiden met trosjes koeien die ook staan nat te worden en ons meewarig aanstaren. Vlakke asfalt, hooguit 1 jaar aangelegd en dus in perfecte staat . Af en toe een sluis (je) maar zonder de grote werken die we gisteren zagen, veel bochtwerk zodat we eens tegen en dan weer eens met de wind meefietsen. Ondanks de regen hebben we er toch ons plezier aan. In Sedan, een middelgrote stad wordt alles in gereedheid gebracht voor een grote landbouwbeurs : in bijna alle straten en op elk plein is men bezig met tentjes en standen op te zetten. Sedan lijkt bedolven onder witte zeilen. Aan de inkom van de stad is de beurs trouwens al bezig : een speciale dierenmarkt met veel beesten, veel volk en een 10-tal gewapende militairen ( niet te keuren, maar zorgen wellicht voor de veiligheid !).We rijden kris kras door de stad, met veel leegstande huizen en kiezen goedkometuit een café waar we denken dat een warm soepje onze temperatuur weer omhoog te krikken. Ze hebben er alleen koffie, naast een waaier van wel 100 verschillende bieren,veel Belgische trouwens. Het café heet niet voor niets Au Roy de la Bière. Met de koffie kunnen we ons toch al een klein beetje opwarmen. Daarna gaan we het versterkte kasteel bezoeken, naar het schijnt , met een oppervlakte van 30.000 m2 , het grootste van Europa. We brengen ook nog een bezoekje aan de kathedraal. Als we deze verlaten, heeft het opgehouden met regenen. Een signaal voor ons om de terugweg aan te vatten. We. Zijn dan nog maar nauwelijks weer op de Voie Verte, of het begint weer te regenen. De weergoden zijn ons niet gunstig gezind vandaag. We fietsen toch door, we hebben niet voor niets onze regenjassen aan hoewel die al sedert kort na ons vertrek uit Charleville-Mézières doorweekt zijn . We laten het niet aan ons hart komen en nemen zelfs de tijd voor een kleine omweg om het kasteeltje van Vilette te gaan bekijken . Als het op een bepaald moment toch hevig gaat regenen, stoppen we toch onder een brug en nemen van de gelegenheid gebruik om een Luikse wafel ( Lotus ) te verorberen. Deze namen we uit voorzorg mee van het ontbijtbuffet van deze morgen. Een ontbijt dat voor ons meer dan perfect was . En zo "spoelen" we terug aan in Charleville-Mézières . We passeren nog een fietsenwinkel waar ik toch nog meer druk wil steken op mijn voorband , maar de winkel is gesloten tot en met 9 september . Dus tevergeefs. Morgen verlaten we onze huidige locatie en misschien vinden we onderweg naar Marville ,daar is onze volgende halte , wel een fietsenwinkel of iets dergelijks. Terug in ons hotel wordt onze natte outfit netjes te drogen gehangen , en nemen we uitgebreid de tijd om onder een warme douche weer helemaal bij te komen. We fietsten vandaag weer 70km bijeen. We kunnen dus wel wat rust gebruiken voor we iets gaan eten. Dit doen we door wat verder te lezen in onze boeken. Nog gaan wandelen in de gietende regen zou van het goede teveel zijn. In plaats van helemaal in het centrum te gaan eten, kiezen we voor " de locomotief" , een restaurant recht tegenover ons hotel . We moeten ons maar bijgevolg 20 meter door de gietende regen begeven. We zijn er helemaal alleen , maar dat heeft het voordeel dat we uitstekend bediend worden. Geen haut cuisine zoals in onze voorgaande restaurants, maar eenvoudig en lekker en voor heel weinig geld. We zijn dan ook snel terug op onze kamer waar we ons nog een tijdje kunnen toeleggen op onze lectuur. Toch maar voor een eindje want de vermoeidheid laat zich al snel voelen.. voor we gaan slapen , bekijken we toch nog eens de foto's die we tot nu toe hebben genomen. Het zijn er tot nu toe 154 met voor vandaag het minste genomen foto's. Begrijpelijk als je weet dat het nogal omslachtig is om in de regen de camera uit de rugzak te halen, maken dat de lens niet nat wordt, en daarna alles weer op bergen. Toch mag het resultaat gezien worden. Maar daar zullen jullie pas later kunnen over oordelen, eenmaal de foto's op het vertrouwde internet zullen staan. We kregen deze avond ook nog een uitnodiging voor een pasta-party in Oostkamp. Wij zijn er van overtuigd dat ze het daar opzettelijk doen , met name telkens als wij niet thuis zijn. We wensen ze toch een smakelijk feestje.
Het zou vandaag mijn papa's verjaardag zijn geweest. Vanuit het raam van onze kamer zien we een betrokken hemel. Wellicht gaan we vandaag niet veel zon zien. Dat mag evenwel geen bezwaar zijn om niet toch te genieten van het fietsen. Het ontbijt dat we krijgen, in buffetvorm, heeft alles wat een ontbijt moet inhouden. Iets voor 10uur zijn we al onderweg. Eerst toch nog eens binnenspringen in de toeristische dient om zoveel mogelijk informatie over de fietsroute langs de Maas te verzamelen. De fietstocht is van een ongekende schoonheid, voortdurend langs de 10-tallen ( of zijn er 100 ?) bochten van de Maas, op een goed lopend asfalt fietspad, bijna volledig vlak, en alleen voor fietsers en wandelaars. Van beiden zien we er nochtans weinig of geen. We passeren verschillende Ardeense 'dorpjes doch houden nergens halt. Om de zowat 10km zijn er serieuze werken op de Maas, met name aan de sluizen en barrages. Op zo' plaats maken we kennis met een Franse Italiaan die daar aan het werk (?) is. Het is een leuke babbel, hij was trouwens enige tijd terug in Brugge ( zat in een koets en was op de reien ). Hij heeft wel een heel simplistische visie op het taalproblemen in Belgie, trouwens veroorzaakt door Di Rupo (???). We fietsen tot in Fumay, ons aanbevolen door Bob van Trien. De laatste kilometers daar naartoe, nog steeds naast de Maas,voelen we ons voor het eerst echt in de Ardennen want het fietspad naast de Maas, gaat soms behoorlijk op en neer. Soms zitten we 50 meter boven de Maas, soms net naast de Maas. In Fumay, hebben er al 51 km op zitten en we moeten langs dezelfde weg nog terug. Dit betekent dat we vandaag de kaap van de 100 km zullen overschrijden . Op de terugweg, we naderen Revin op 10 km van Fumay, kan ik een grote steen op de weg niet ontwijken en jawel, een beetje verder staat mijn voorband plat . Er ligt snel een nieuwe band op , ik heb die altijd bij, maar de pomp die ik bij heb, past niet op het ventiel van deze nieuwe band ... Gelukkig heb ik nog een spuitbus bij om eventuele lekken te dichten. Ik kan daarmee wel geen 7 bar druk op mijn band krijgen maar wel voldoende om zonder probleem onze tocht verder te zetten. En dat doen we dan ook. Nog wat verder, met zicht op het dorpje Anchamps dat over de Maas ligt, houden we nog een picknickstop. Een stukje cake, een appeltje en wat frisdrank. E en half uurtje later kunnen we weer verder. Soms hebben we zon, soms is het bewolkt tot zeer zwaar bewolkt. Gelukkig blijfthet droog. We stoppen nog eens in Monthermé, waar volgens onze info-brochure een help punt is voor fietsers in nood Maar, alles is gesloten. We proberen nog een gewone garage maar daar hebben ze geen passend ventiel . Geen erg, ik kan gewoon verder fietsen en dat doen we dan ook. Op zo'n 20 km van onze thuisbasis begint het toch te regenen. Eerst heel lichtjes zodat het niet nodig is om te stoppen maar wat later begint het toch harder te regenen en stoppen we onder de eerste brug die we tegenkomen. Daar doen we onze regenjassen aan . Te zien aan de bewolking zal de regen niet lang duren. En dat is ook zo. Al spoedig rijden we verder zonder regen, maar wel met onze regenjassen nog aan . En zo komen we aan in Charleville-Mézières , waar we op de Place Ducale eerst nog een stevige Chimay (blauw) drinken om te bekomen van onze avontuurlijke dag. Geen regen meer, maar het begint wel wat frisjes te worden om erg lang op het terrasje van Garden Café te blijven zitten. In ons hotel staat de teller op 105 km. We voelen ons in de 7dehemel, temeer dat we zopas nog een berichtje kregen van Laura dat ze in haar 2de zit geslaagd is. We hebben " en passant" ook nog gereserveerd in " Le Table d'Arthur" waar we gisteren voor een gesloten deur stonden. Afspraak om 20uur, net voldoende tijd nog voor een warme douche en het bijwerken van deze blog. In de tafel van Arthur , ons restaurant is het gezellig en druk. Best dat we reserveerden. Het eten is van een heel bijzondere kwaliteit. Zoals gisteren kunnen we niet anders dan dit bij iedereen aanbevelen. De bediening is vriendelijk en vlot. Tegen de klok van 22h zijn we al terug in ons hotel om te genieten van een verkwikkende rust. Dat hopen we althans. De vorige nachten hebben we in ieder geval niet te klagen gehad. We hebben geslapen als de besten. Morgen voorzien we opnieuw langs de Maas er fietsen maar dan wel in de andere richting. Graag zouden we naar Sedan fietsen en daar ook de stad bezoeken. We zien wel. Hopelijk hebben we evenveel geluk met het weer als de vorige dagen.
Tot en met het ontbijt , lijkt de dag op de vorige. Toch een groot verschil : we zien een staalblauwe hemel met een overweldigende zon. En dat nu we toch wel een groot deel van de dag in de wagen zullen zitten ! Inderdaad, na het ontbijt is het tijd om onze valies weer te vullen en ons reisvaardig te maken. Iets na 10 uur verlaten we ons hotel in S.A.L.E. en zetten we eerst koers naar Bernissart waar we een bezoek willen brengen aan het museum van de Iguanodons, dinosaurussen van zo'n 130 miljoen jaar oud. In de toenmalige mijnen van Bernissart werden eind 19de eeuw een groot aantal skeletten van deze dieren gevonden.We volgen niet de snelste, maar wel de mooiste weg er naar toe . Het ligt op 19 km van S.A.L.E. . Een klein dorpje en navenant een klein, maar wel goed gedocumenteerd museum. Het heeft iets weg van een kleine dorpsschool ( en misschien was dit vroeger ook wel zo ). In een eerste deel is er veel info te rapen over de Neanderthaler en pas in het tweede deel volgt de confrontatie met de Iguanodon. Het reptiel is best wel indrukwekkend en de moeite om het van dichtbij te kunnen zien. Helaas is het niet het origineel, dit bevindt zich in het natuurkunde museum in Brussel. Misschien moeten we daar later ook eens gaan kijken. Na het museumbezoek nemen we nog eens een kijkje in het centrum van Bernissart, of wat er moet voor doorgaan. Bernissart is echt niet meer dan een paar huisjes en een kerkje. Maar goed, dat weten we dan al weer. Het is dan al over de middag en we besluiten toch maar direct naar Charleville-Mézières te rijden , opnieuw langs de kleine wegen. Zo rijden we dan de Ardennen binnen, waarbij we o.m. Beaumont,Chimay en Couvin passeren. We houden er geen halt maar sommige gebouwen herinneren ons toch aan vroegere verblijven in deze streken. In Couvin moeten we een ganse omweg maken omwille van marktdag in een van de straten. Rond 14h30 komen we aan in ons hotel " Le Pelican", pal in het centrum van de stad, in de Avenue Marechal Leclerc. Deze avenue is ook de scheidingslijn tussen wat vroeger Charleville was en het toenmalige Mézières . Het hotel heeft een grote garage waar we onze auto en fietsen kwijt kunnen. Een leuk charme hotel,kleine kamer maar met alles erop en eraan. Nog voor we onze valiezen uitpakken , gaan we tevoet de stad verkennen o.m. met het oog op een koffie waar we grote nood aan hebben. Van het hotel krijgen we een goeie kaart aangeboden. In Charleville , doorheen een verkeersvrije zone , bereiken we het " paradepaardje " van de stad : de Place Ducale . Gebouwd begin 17de eeuw, naar het voorbeeld van de Place des Vosges in Parijs. Zeer mooi. We lopen daarna door tot aan de Maas, waar in de oude watermolen het Arthur Rimbaud-museum is ondergebracht. Aan de overkant van de Maas , te bereiken via een ijzeren loopbrug, maken we eventjes kennis met de " Groene Weg" die we morgen zullen volgen. We bezoeken ook nog de kerk van Saint Remi en de Place Winston Churchill waar het internationaal befaamde marionetten - museum is in ondergebracht. Vervolgens richten we onze schreden naar Mézières waar we opnieuw geconfronteerd worden met de Maas , de stad ligt immers in een grote bocht van de Maas . We verkennen er een deel van de oude stadsomwalling, lopen voorbij het imposante stadhuis , bezoeken de basiliek met zijn wel heel speciale brandglazen van de hand van een medewerker en vriend van Picasso , René Durrbach, en keren uiteindelijk terug naar ons hotel om ons wat op te maken om te gaan eten. Aan het begin van onze stadswandeling dronken we wel een koffie, maar nu laat de honger zich wel gevoelen. we gaan naar La table d'Arthur , ons aanbevolen door de hoteluitbaatster ,maar daar aangekomen vinden we niets dat op een restaurant lijkt. We vragen een passerende dame of ze weet heeft van het restaurant en jawel, hier is het ... , of zou het moeten zijn, pal op de plaatst waar we staan maar... het is gesloten . Ze beveelt ons twee andere restaurants aan, de Papillot en wat verder de Diapason. Ze haalt er haar gsm bij en informeert op Google of ze open zijn. Ze wenst ons een smakelijk eten en zegt dat ze , indien ze geen andere verplichtingen zou hebben , ze er graag bij was geweest. In de Papillot zit het helemaal vol. Meer geluk hebben we in Le Diapason. Er is daar plaats voor 18 personen en er waren maar 8 plaaatsen bezet.We konden er dus gerust bij. En onthou de naam van dit restaurantje : het is er overheerlijk en verrassend. Je kunt er alleen kiezen tussen menu's van een bepaalde prijsklasse, zonder opgave van de inhoud. Van de bediendster krijg je er wel een minieme uitleg bij van de mogelijke ingrediënten . Wat volgt hangt af van de inspiratie van de chef . En blijkbaar had de chef vandaag heel veel inspiratie want wat we voorgeschoteld kregen was uniek . Ik heb zelf heel wat bijgeleerd over mogelijke combinaties van eenvoudige producten. De wandeling die we achteraf nog moeten maken om weer in ons hotel te geraken kunnen we best gebruiken om te bekomen van al het heerlijke dat ons te beurt viel. Een goede nachtrust is al wat we nog nodig hebben om morgen monter en fris aan ons fietsen langs de Maas te kunnen beginnen. En het weer vandaag ? Toen we uit het museum in Bernissart kwamen, was de blauwe hemel verdwenen en vervangen door een hoog wolkendek. De rest van de dag bleef het meestal bewolkt, soms een klein zonnetje en eigenlijk toch een beetje langs de frisse kant.
