Gezien mijn non-stop draaiende molen in mijn hoofd en tijd om te doden, bedacht ik mij gisteren dat ik bijna zeven maanden terug ben in België. "Que Pasa", zou mijn uit Ecaduor terug gekeerde vriendin Louise zeggen.
Inderdaad: Que pasa? De maanden in Merelbeke city vlogen alweer voorbij. Ik werd hoofdanimator aan de schoonste kant van het water, leverde een bachelorproef in die voldoende bleek om mijn diploma te halen en nam het vliegtuig richting Marrakech en Madrid. De Dampoort werd mijn niewe thuisbasis gezien mijn opleiding Pedagogie van het jonge Kind. Nu ja, voor de keren dat ik mijn fiets richting daar moet nemen. Mijn verloren kilo's hangen alweer ter hoogte van mijn buik en billen. Met het vermijden van spiegels en weegschalen tot gevolg. Een spel van constant winnen en verliezen is aanwezig, maar één ding blijft: mijn dankbaarheid en tegelijkertijd gemis aan de tijd van toen. Toch kan ik iets niet van mij afschudden...
Nepal maakte iets wakker in mij. Het vuurde de vlam terug aan. Liet me mijn ogen open, mijn lippen spreken. Het liet me rollen van het lachen. Met Nepalese dansmoves. Met achtervolgende Chinezen in de wildernis. Met een vrouw die mij ramde tijdens het dansen op een trouwfeest (waargebeurd!). Met het geluk dat kinderen mij in Pokhara en Sighana gaven. Nepal liet me vertrouwen krijgen in wie ik ben en waar ik voor sta. Het geloof dat ik dan toch nog niet zo slecht bezig ben als anderen mij soms wijs maakten en ik mij erdoor liet overtuigen. Dat ik Fleetwood Mac mag geloven en effectief mijn eigen weg mag gaan.
Maar hoe komt het dat wat je leerde, wat je een tijd lang oprecht geloofde, zo snel dreigt te vergeten? Dat je opnieuw een half uur onder de douche staat, terwijl je je daarginds een week niet kon wassen. Dat je nu je laat overmannen door stress van naderende examens, terwijl mensen zich daar bezig houden met hoe ze in Godsnaam overleven zullen. Niet vanwege de heldentocht in de file of in de Discotheek, en zeker niet om vannacht niet alleen te zijn. Dat je je nu laat vangen aan de aanwezigheid van sociale netwerksites, terwijl je daarboven op de berg niet eens een verbinding kunt te pakken krijgen. Dat je het toelaat niet te geloven dat je de moeite waard bent. Dat het meebrengen van een lief op kerstfeestjes alweer een jaartje wordt uitgesteld, omdat je nog geen enkel persoon van het ander geslacht van je kunnen en je zijn kon overtuigen.
"Vroeger was ik van niemand, nu ben ik vanmezelf". De titel van een boek dat ik las voor het aanzetten naar Nepal. Naar een doel voor de komende maanden moest ik niet verder zoeken. Omdat ik nu ondertussen wel door heb dat "je moet jezelf graag zien voordat je iemand anders graag ziet", wel meer is dan een cheesy lijn dat moeders steeds uit hun mouw toveren. Maar dat ik door heb dat het meer dan één reis zal nodig hebben, om het motto het mijne te maken. Dat het gaat over een houding, een geloof waar er geen houdbaarheidsdatum of kilometerslange afstand van je vertrouwde leven op staat. Dat je van jezelf moet zijn en niet afhankelijk van het oordelen van nieuwe mensen, docenten en geesten van het verleden. Dat jij jij moet zijn. En dat je vrede neemt met wat dit voorstelt.
Volgens wijlen Luc De Vos duurde het tot zijn dertigste tot als hij zichzelf "ne wijze vent" vond. Ik hoop dat ik mij sneller een positieve beoordeling kan geven. Maar tot als het zover is: laat me maar wat reizen. Zoekend, genietend, ontgoocheld, confronterend, leren, vertederd maar vooral terug kerend. Niet naar iemand, maar naar mezelf.
Bij het schrijven van dit bericht ben ik juist enkele dagen terug thuis. Wennen, zoeken naar mijn weg in mijn vertrouwde omgeving en het beantwoorden van de vraag "en, hoe was het daar?", zijn activiteiten die permanent op de agenda staan. Wat me nu te doen staat, is deze blog afronden. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het mag. En ook omdat ik dit wil: voor mezelf, voor de ervaring en voor de mensen om me heen.
Op twee februari vertrok ik op een vliegtuig om mijn dromen na te streven. Niet precies wetend waar de reis eindigen zou, gaf ik mezelf over aan dit avontuur. Op de vraag of ik schrik of stress had, kan ik volmondig een negatief antwoord geven. Dit was een heel gek en ongekend gevoel: vanaf ik wist dat ik naar Nepal zou gaan, viel er een last van me af. Omdat ik wist dat dit de exacte plaats en tijd was om dit alles te beleven. Stress viel er bij mij niet te vinden. Enthousiasme en nieuwsgierigheid des te meer.
Het eerste deel van mijn reis bestond erin om in een bergdorp te wonen, werken en te leven. Samen met Lieselot verbleef ik in een gastgezin. De meest smakelijke daal baat aten we, en de meest grote hoeveelheid liefde en gastvrijheid ervoeren we. Mijn leven zoals ik het ken, tot op de dag van vandaag, is nog nooit zo verrijkt als die periode toen. Ik had tijd om na te denken, te genieten, lief te hebben en een cultuur is zijn meest pure vorm te ervaren. Alsof het cadeau nog niet groot genoeg was, kreeg ik een permanent uitzicht op een prachtige natuur: de Anapurna, Fishtail, rijstvelden in bloei en een stralende ochtendzon. Zo was "over" leven geen opgave.
Mijn eerste stageplaats maakte het soms wel een opgave, om dit alles tot een goed einde te brengen. Over uit je comfortzone getrokken te worden, gesproken: ik moest les geven. Ik trad in de voetsporen van mama Morren, alleen in een andere taal. Mijn lieve Nepaleesjes gaf ik Engelse les. Omdat wiskundeles in het Engels zowel voor hen als mezelf een kwelling zou geweest zijn, besloot ik muzieklessen te geven. Of ik kan zingen? Negatief. Of ik een instrument bespeel? Negatief. Gelukkig deelden mijn zestig leerlingen mijn gebrek, waardoor we allen gewoon onszelf konden zijn. Nu zingen ze vrolijk "I don't want to dance" van Eddy Grant en "Wonderful world" van Sam Cooke. Vals en zonder ritme? Zeker en vast. Maar ik kon niet meer fier zijn dan dat ze dit na twee maanden vol enthousiasme toch probeerden te zingen.
Na een ongelofelijk moeilijk afscheid in het bergdorp, was het tijd voor een nieuw avontuur. Ik zou meedraaien in een dagcentrum voor kinderen met een mentale beperking. Vanaf dag één voelde ik het: hier kom ik thuis. Ik heb nog nooit zo hard gelachen en tegelijkertijd ontroerd geweest dan dat ik was door mijn lieve vrienden. Soms wou ik weglopen, en de gemakkelijke weg terug nemen. Ik kon geen Nepalees, en laat staan Nepalese gebarentaal. Ik heb handen, maar ik weiger ze te gebruiken om een kind geweld aan te doen. Het was ongelofelijk moeilijk om de kinderen te benaderen, en een vorm van gezag erover te verwerven, zonder ze met een vinger aan te raken. Voor mij was het duidelijk, vanaf de eerste seconde: zolang ik leef slaag ik geen kind. Als ik het kan vermijden dat iemand dit doet, ga ik ook hier voor. Toch bleek dit een van de meest moeilijke dingen ooit om te doen. Ja, ik wil graag dat je naar mij luistert. Neen, ik geef je geen draai om je oren als je dit niet doet. Mijn hart brak constant als ik zag dat ik de enige was uit de gehele organisatie die dit principe hoog in het vaandel droeg. Voor elke tik die zij kregen, incasseerde ik ook een beetje. Overschaduwd dit mijn ervaring? Op het moment zelf wel, ja. Genieten was moeilijk als je ziet dat zowel begeleiding als kinderen naar andere kinderen toe zich heel agressief en lichamelijk op een negatieve manier gedroegen. Ik vond een uitweg door het principe van een snoezelruimte te installeren. Dit met onder andere als doel om een escalatie van dit geweld te voorkomen. Deze ruimte werd mijn visitekaartje. Als ik op mijn afscheidsprogramma te horen kreeg dat ze boven alles mijn liefde voor de kinderen zullen onthouden, weet ik dat ik voor mezelf het juiste deed.
Het is zo zo moeilijk om een ervaring als deze te verwoorden en te delen. Mensen vragen me om te vertellen, wat ik heel erg graag doe. Toch is het precieze gevoel dat ik daar beleefde uitleggen, onmogelijk. Nepal betekende zoveel voor mij. Ik heb ongelofelijk inspirerende en talentvolle mensen ontmoet. Met en bij hen kon ik ten volle mezelf zijn. Het doet pijn om nu zonder hen te zijn, en alleen mijn pad verder te beklimmen. Maar sommigen lieten zo een blijvende indruk na, dat ik hier onmogelijk triest om kan zijn. Zij maakten me tot wie ik ben, of lieten me herinneren aan wie ik was. Het deed me dan ook nadenken over met wie, wat, waar en hoe ik alles wil in het leven dat komt.
Ik wil me omringen met de mensen die me energie geven, zoals ik er in Nepal veel heb ontmoet. Ik wil me blijven herinneren hoe een ongelofelijke grote gelukzak ik ben. Ik, die kan studeren in het buitenland, elke dag meer dan voldoende eten op mijn bord krijg voorgeschoteld, die omringd ben door alle technologische snufjes, vervoermiddelen, luxe, comfort... Daar zag ik mensen die vier golfplaten tegen elkaar geplaatst, een huis noemen. Mensen die mij liever te veel eten gaven, dan zelf te kort hebben. Ik ben vrijgezel, en ik ben niet steeds omringd geweest door de beste vrienden te wereld. Maar als je de balans opmaakt heb ik heel veel om dankbaar voor te zijn. Zaken die je vergeet als je er dagdagelijks door bent omringd. Je dreigt het te vergeten, en het zonder moeite het vanzelfsprekend te vinden. Maar nu ontdekte ik dat het dit alles behalve is.
Zonder als een Dalai Lamai te willen overkomen, hoop ik wel dat sommigen hun ogen mee openen. Dat als je goed nadenkt, je bijzonder weinig hebt om over te klagen. Ik zit momenteel vol met goede moed, hoop en dromen. Zaken die ik voor Nepal volledig verloren was. Zaken die ik zelf liet verdwijnen, en zaken die bepaalde mensen me zo bruut ontnomen. Soms moet je alles verliezen, om zo veel meer terug te vinden. Dit is exact waarom ik nu angsten en boosheid heb kunnen loslaten. Waarom ik de dag met een lach begin, gewoon al omdat je dit kan als je denkt aan al de miserie die je niet overkomen is. Zonder dit volledig in woorden, met een logisch samenhangende redenering, te kunnen uitdrukken kan ik zeggen dat ik meer mezelf ben geworden. Of liever: dat ik gevonden heb wat ik verloren ben.
Mehro naam Sapanna ho. Mijn naam is droom. Mijn Nepalese naam dat me daar gegeven werd. Vier maanden een half was een droom. Terug thuis komen van je thuis, is misschien nog moeilijker dan mijn oorspronkelijke thuis te verlaten. Maar nu weet ik terug waar ik wil zijn, en die droom ga ik nastreven. De top van de Annapurna bereikte ik niet, wat de opschriften op mijn t-shirts ook durven beweren, maar geloof me: ik ben onderweg.
Ik zou me willen excuseren voor zo lang al niets te posten. Toch zijn die gevoelens minimaal, al dan niet onbestaand. Ik vul mijn tijd namelijk constant met genieten. En daar plan ik voorlopig niet mee te stoppen.
Lieselot en ik hebben ondertussen onze laatste dagen in het bergdorp Sigana doorgebracht. We vulden onze tijd met les te geven. Si si, ik treed in de voetsporen van mijn mama. Ik gaf muziek les, en leerde de Nepalese kindjes bekende personen kennen. Vooral de muzieklessen waren deugddoend. Hun Engels is niet om naar huis te schrijven, maar de moeite om liedjes te zingen wel. Ik leerde ze "Wonderful World" van Sam Cooke, en "I don't want to dance" van Eddy Grant. Soms hoofdpijn momenten tot gevolg. Maar een veel grotere glimlach op mijn gezin als ze toch in de buurt kwamen van engelengeluid.
Ook in ons gastgezin viel alles op zijn plooi. Lieselot en ik werkten op het veld: we maaiden gras voor de buffel, haalden aardappelen uit de grond, droegen bladeren in de Dhokka... Eventjes uw hoofd leegmaken, en daarbij ook nuttig werk verrichten: ik ken ergere manieren om mijn tijd te vullen. We zijn ook experten gewoorden in Nepalese kledij. Een kourta zou me zodanig misstaan dat ik hiervoor pastte, maar ik ging toch voor de Nepalese broek. Van ons mama (didi moeten we haar noemen: betekent zus) kregen we ook een lungi. Zoals het woord doet vermoeden is dit een lange rok met een Nepalese print.
Het blijft moeilijk te aanvaarden dat ik niet alles zal berieken in Nepal wat ik me voorgenomen had. Dit hoogstwaarschijnlijk omdat deze doelstellingen veel te hoog gegrepen zijn. Toch probeer ik mijn ambities niet te verliezen, net zomin als mijn verwondering over alle culturele aspecten. Toch doen we het toch nog niet zo slecht. Op onze "Goodbye programme" op de school werden we de pilaren van de gemeenschap genoemd. Ook op de radio (!) waren ze vol lof en verdriet omdat de "Belgian volonteers" hun verlieten. De tranen van onze buren op de laatste dag in het bergdorp bewijzen dat we toch iets hebben geraakt daar.
Daar was Sigana. Een bergdorp als een oase vol rust, met veel liefde. Maar ook met het nodige huiselijke- en school geweld. Iets wat ik niet wil en kan begrijpen. Het is ook het dorp waar je op vier uren rijden met de jeep een ongelofelijk uitzicht hebt op de Fishtail, Anapurna en Himalaya. Daar stond ik enkele dagen geleden. Voorlopig is dit het meest schone dat ik ooit in mijn leven heb gezien. Ik vermoed ook het meest bevrijd dat ik me ooit heb gevoeld. De natuur doet me goed. Het geeft met de rust die ik nodig had.
Hier is Pokhara. Toeristisch Pokhara, met aan lakeside één centrale straat vol restaurants met neon lichten en restaurants met "echte" Nepaelese volkdans. Een pasta als afwisseling van de dal bath is uiteraard welkom. Toch zie ik dit niet als het echte Nepal. Als je het echte Nepal wilt ontdekken hoef je maar een tiental minuutjes met de bus te rijden. Dan kom je terecht in de sloppenwijken. Daar moeten vier golfplaten tegen elkaar geplaatst een huis voorstel. Daar ruik je geuren die je van je leven niet wist dat ze bestonden. Daar zie je ongewassen, doodzieke vrouwen onder een berg dekenens liggen. Jammer genoeg zie je naast dit alles het vliegveld van Pokhara liggen. De overheid wil het tourisme in Pokhara opkrikken, en dan ook de volledige sloppenwijken plat gooien. Eraan denken dat de bewoners van de sloppenwijken een nieuwe plaats om te verblijven nodig hebben, konden ze echter niet bedenken. Na mijn bezoek aan dit deel van Pokhara moest ik eventjes op adem komen. Dit was slumdog millionaire. Helaas zitten er geen lucky millionairs bij.
Dus vraag me hoe het gaat, en ik vertel je welgemeend dat het goed gaat. Ik kom hier mensen tegen die ik liever wat meer zou ontmoeten. Ik verleg hier mijn grenzen, maar laat juist ook zaken los. Pas op: ik ben er bijlange nog niet. Maar we gaan nog niet naar huis. We gaan nog niet naar huis.
Ook dit bericht schrijf ik vanuit een internetcafe, waar op elk momemt de stroom kan uitvallen. Toch zal ik proberen om mijn verhaal hier te verwoorden.
Deze week spendeerde ik samen met Lieselot in Sigana, een bergdorp op zes uren van Pokhara. De weg hier naartoe is op zich al bijzonder: op een weg in zeer slechte staat constant van de ene kant van de jeep naar de andere geslingerd worden. Toch brengt het een zekere rust met zich mee. The national in mijn oren, een fantatisch uitzicht om uren naar te kijken.
Lieselot en ik verblijven in een gatgezin. Een heel lief gezin, dat wel. Mama, oma en onze twee broers doen echt alles voor ons.Toch is het niet allemaal rozengeur en manenschijn. Geen internet, geen warm water, kikkerwten als ontbijt en een harde plank om op te slapen. Ook onze stage is niet vanzelfsprekend. We moeten lesgeven, maar dit is niet vanzelfsprekend. De school stond wel in rep en roer als we toe kwamen. Een heuse ceremonie, waarbij we een tika, sjaals en speeches a volonte kregen. Een hele overdonderding. Maar natuurlijk wel leuk om te weten dat je welkomt bent.
Onze broers en onze buurjongens zijn wel echte schatten. Ze namen ons overal mee naartoe: de jungle (ook als is de term discussieerbaar, hoewel er wel een tijger in zit), de cowfarm, het volleybalveld... Ze klimmen in de bananenbomen voor ons, lopen ons naar school en leren ons het nationale spel. Wij proberen ook iets terug te geven. Zo leerden we hen UNO. Ze waren echt in de wolken. Het zorgt voor een grote verbondenheid, en is vorm van licht als de stroom weer uitgevallen is.
Maar daar tot rust komen kan ik wel. Elke dag een geweldig uitwicht op de Anapurna en de fishtail. Kleine watervalletjes en terrassen verzamelen zich rondom onwe woonplaats. Ik kan me ook niet herinneren dat ik in Belgie ook nog maar op een plaats ben geweest waar er geen netwerkverbindingen aanwezig zijn. Mijn dichte contactpersonen vinden dit denk ik erger dan ik. Moest onze stageplaats beter meevallen, zou dit ongeveer mijn droomplaats zijn. Althans voor een tijdje. Want u voor een week niet kunnen wassen, dat is ook niet echt ideaal. Maar dit is allemaal verwaarloosbaar. En ik het weekend is het dan eventjes genieten, met wat meer luxe. En zoals nu uitkijken naar cocktails op valentijnsdag. Want ohja, ook hier in Nepal laten ze deze hoogdag niet aan zich voorbijgaan. Zolang ze maar extra cocktails geven voor de singles, is het voor mij al lang allemaal goed.
Ik blijf deze aanspreektitel aanhouden, gezien ik niet weet wie er mij eigenlijk volgt. Maar ik vermoed wel een aantal mensen. Doet deugd!
Dit bericht stuur ik vanuit een internet cafe in Kathmandu. Dat querty toetsenbord is precies toch niet echt mijn ding, dus vergeef me de fouten. Kathmandu is rust tegenover het drukke Pokhara. Nog steeds buffels en koeien, maar minder getuut en stof. De plek waar we verblijven geeft ook echt een thuis gevoel. Een grote tuin met ligzetels, kleine kindjes, een min of meer comfortabel bed. De weg van Pokhara naar hier was nochtans niet de meest gemakkelijke. Negen uur op een bus, geflankeert door een permanent slapende Spaanse. Bij een stop om te lunchen op een vredevolle picknick plaats viel er plots een huis in elkaar. Zo plots, alsof het dagelijkse kost was. Gek, die Nepalezen!
Maar Kathmandu is een beetje de hemel. Gisteren uitgeslapen, een crepe met chocoladesaus gegeten om daarop drie uren op een pedalo in bikini te genieten op het prachtige meer in Lakeside. Soetkin, Lieselot en ik waagden ons zelf eens aan een korte duik. Fantatisch! Fantatisch is trouwens een woord dat ik hier bijna permanent lijk te gebruiken. Omdat het effectief ook zo is, fantatisch. Maar het is zeker niet allemaal rozengeur en manenschijn. Zeer veel armoede. Neemt echt je apetijt weg tijdens het ontbijt.Maar wat besef, dat kan geen kwaad. Een luxe- en plezierreisje is het alvast niet, ondanks het genieten.
Zondag vertrekken Lieselot en ik richting onze stageplek. Een vier uur durende reis naar ons bergdorp. Voorlopig is het nog zeer onduidelijk of Lieselot en ik ala sociaal werkers aan de slag kunnen. Voorlopig is het idee dat we wat zullen lesgeven. Of niet. Of wel. Of niet. Goh ja, we zien wel.
Het eten is hier wel echt lekker. Lekker, maar pikant. Daal baat en momo = onze favorieten. Net zoals de acoustische bar met de niet onknappe zanger. Life is good!
Wow, nog maar één week. Ik kan het mij nog levendig herinneren dat ik zei tegen vrienden en familie: "'t Is nog zes maanden, dus ik heb wel nog eventjes tijd". Die tijd is nu gereduceerd tot het minimum: over een week ben ik weg.
Voorlopig is het plan om eerst de cultuur in de hoofdstad Kathmandu op te snuiven. Na enkele dagen zullen Lieselot en ik door reizen naar de tweede grootste stad van Nepal, namelijk Pokhara. Pas enkele dagen later vestig ik mij in mijn bergdorp, en begin ik aan mijn stage. Voorlopig klinkt dit alles nog zo onwerkelijk. Gisteren genoot ik nog van een weekendje zee met mijn vriendinnen, woensdag ga ik nog een koffietje drinken. Echt beseffen dat ik voor vijf maanden ergens anders zal wonen en leven, doe ik nog niet.
Anders zal het er wel zijn. Ik mag alvast bedankt en merci zeggen tegen 24 op 24 u beschikbaar internet, stromend water en een ongelofelijk comfortabel bed. Over geen van bovenstaande bestaat er zekerheid daarginds. Nu duw ik meerdere malen per dag mijn hoofd in de koelkast om mijn reeds gevulde maag toch nog vol te proppen. Ook dat is vanaf zondag verleden tijd. Waar ik bijzonder opgetogen over ben, is het afscheid nemen van dit miezerige weer. Goodbye regen, hello 25 graden! Dit zal uiteraard geen constante zijn, en ook op 2000 meter hoogte zal ik een trui of vier kunnen verdragen. Maar het idee alleen al van een zonnestraal op mijn gezicht te krijgen vervult mijn hart met warmte.
Dus nu is het tijd afscheid te nemen. Van mijn gezin, familie, vrienden. Maar ook van gewoontes, vanzelfsprekendheid en gekende problemen uit het verleden. Ik sta voor een grote uitdaging, maar ik ben nog nooit zo enthousiast geweest over iets of iemand. Niet dat ik sommige mensen niet ga missen. Maar vijf maanden is ook maar vijf maanden. Ik kom terug. En voor zover ik weet zal ik daar groeien. In vele zaken: mijn kennis over culturen, over mijn persoonlijke draagkracht en mijn doorzettingsvermogen als het moeilijk is. Ik kan me niet inbeelden dat dit me zwakker zal maken. En indien dit wel zo zou zijn: slechte ervaringen zijn ook ervaringen.
Maar dit is mijn kans. Dit is wat ik al een tijdje naar zocht: iets van mezelf. Uiteraard: mijn studies, mijn hobby's en mijn slaapkamer zijn ook van mezelf. Maar dit is anders. Dit is onbekend, maar daarom niet onbemind. Ik zal daar een beroep uitoefenen waar ik al twee jaar en half wordt voor opgeleid. Net zoals ik daar dingen zal proeven die ik nu weiger op mijn bord te leggen. Dit is mijn berg die ik moet, wil en zal beklimmen. De top zal ik zeker proberen te bereiken. Maar eerst en vooral zal ik genieten van de weg en het uitzicht er naartoe. Da's mijn persoonlijk doel: genieten. Het mezelf toestaan. Een beetje "yolo". Maar laat het ons zo alstublieft niet noemen.
Drie jaar geleden begon ik aan mijn opleiding Sociaal werk aan de Artevelde hogeschool. Een van de beste beslissingen dat ik ooit heb gemaakt, blijkt nu. Drie jaren vlogen voorbij: de beste vriendinnen ter wereld ontmoet, veel mondiale inzichten gekregen en een beetje geworden wie ik ben. Om deze opleiding af te sluiten kreeg en nam ik de kans om op internationale stage te gaan. Een korte (financiële, emotionele) twijfel, maar onmiddellijk vervolgd door een ongelofelijk grote goesting: ik ga naar Nepal!
Op dit grote avontuur neem ik Lieselot mee. Lieselot is net zoals mijzelf een maatschappelijk werkster. Met haar stage lopen is ongeveer een droom: een ongelofelijk knap, zorgzaam en intelligent meisje. We zijn daar uiteraard nog niet, maar ik heb een zeer sterk gevoel dat ik na vijf maanden nog steeds hetzelfde over haar kan zeggen.
Ik had de keuze tussen een ongelofelijk groot aanbod aan landen. Ten eerste kon ik de keuze maken om er wereldwijd of niet wereldwijd op uit te trekken. Westerse en welvaart landen zoals België, waren voor mij zeer snel uitgesloten. Als ik dit ging doen, ging ik het goed doen. Dus schoten Zuid-Amerika, Afrika en Azië nog over. Afrika is altijd al mijn grote droom geweest. Toch koos ik hier niet voor. Ik geloof dat ik daar nog ga geraken, en dat het niet bij één keer of één land zal blijven. Zuid- Amerika is een meer recentere droom van mij. Toch koos ik hier niet voor. Dit voornamelijk door de Spaanse taal die ik niet beheer. Ik wil als hulpverlener effectief iets betekenen voor de bewoners. Ik zou mezelf niet waardevol genoeg vinden, indien ik dit pas na twee maanden zou kunnen doen vanwege de taalbarriére. Dus waren we nog met twee: India of Nepal. Het dak van de wereld. Dit kon ik toch niet laten liggen? Hoeveel keer krijg je de kans om zo een dicht contact te krijgen met de lokale bewoners uit de bergdorpen? Dit zou het worden. Dit is het geworden!
Begin februari is het zover. Dan begin ik eraan. Alle voorbereidingen zijn getroffen. Stiekem ben ik al mijn rugzak een beetje aan het pakken. Ook reeds een beetje afscheid aan het nemen. Want vijf maanden zal het enkel Lieselot, de lokale bewoners en mezelf zijn om op terug te vallen. Bezoek zal ik er niet krijgen. Maar dit was mijn persoonlijke keuze. Ik heb nog nooit op kot gezeten, wegens een woonplaats op een kwartier fietsen van mijn campus. Reizen deed ik wel al: Griekenland, Zwitserland, Oostenrijk, Zweden, Spanje, Duitsland.... Maar nog nooit zo ver, en nog nooit zo lang. Ook nog nooit naar een land zoals Nepal: een met een prachtige cultuur en natuur. Maar ook een ontwikkelingsland met zeer veel armoede en andere problematieken. Dus wil ik er mijn avontuur van maken. Mijn lessen om te leren, mijn gevechten om te overwinnen.
Maar ik voel dat ik er klaar voor ben, voor een avontuur zoals het deze. Ik ben twintig jaar en vol enthousiasme en idealisme. Daarbij ongelofelijk hard op zoek naar wie, wat, waar en hoe ik alles wil in het leven. Dus kent deze zoektocht geen beter tijdstip. Ik ben er klaar voor.
Een tijdje geleden stuitte ik op de volgende songtekst, die op mijn lijf geschreven staat. Benjamin Francis Leftwhich schreef en zong het volgende:
I've got a plan, I've got an atlas in my hands I'm gonna turn, when I've listen to the lessons I've learned
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
