Ik heb al een hele tijd niet meer geschreven omdat ik het zeer druk had. Alle leraren zijn gestorven en we zijn nog maar met vijftien leerlingen.
Niemand ziet nog een positief einde aan deze situatie, we hebben het allemaal wel al aanvaard dat we hier gaan sterven.Maar toen ineens na meer dan een maand leven op school veranderde de situatie. We konden over het hek klimmen, wat we daarvoor niet konden aangezien je direct doodgeschoten werd als je het aanraakte. Betekende dit het einde van dit gebeuren? Zou de buitenwereld op ons wachten? Zou India er nog steeds uitzien al India?
Ze hadden nauwelijks de medicijnen uitgepakt en de bijsluiters gelezen voor er nog meer, zowel leraren als leerlingen, ziek werden. De symptomen waren dezelfde: misselijkheid, hoge koorts, bloedende mondholtes of bloedneuzen en rode uitslag op de huid, vaak in de vorm van vier striemen, alsof de zieken gekrabd waren door een kat. Er waren ondertussen al zeven doden die we achter het schoolgebouw begroeven, het was niet makkelijk, voor niemand. Het is ritueel was telkens als volgt: de hele school kwam bijeen op het sportveld. De klassenleraar en de klas van de betreffende leerling stonden het dichtst bij het graf, samen met de rector, terwijl de anderen er in een halve cirkel omheen waren gegroepeerd. Er sterven wel steeds meer leraren dan leerlingen...
Dag zeven op school, een vliegtuigje, dat eruitziet als een enorme zwarte vogel, is al zes dagen boven de school aan het rondcirkelen. Niemand weet van waar het komt of wat het zou kunnen betekenen.
Ons voorraad eten is zo goed als op maar uit de lucht kwam plots een gebrom dat steeds luider werd tot we zagen dat het een helikopter. De helikopter bevond zich algauw boven de school, hij maakte een rondje boven het sportveld en dropte toen een krat, bevestigd aan een oranje parachute. Ondertussen bleef het vliegtuigje boven de school zweven. In de krat lag een bericht: "Blijf op school tot jullie nader bericht krijgen a.u.b.". Verder bevatte het etenswaren, dekens, medicijnen,een stapel regenjassen,...
De inhoud werd gesorteerd en nader onderzocht. Het waren geen regenjassen. Aan de rits van de bovenste lijkenzak hing een kaartje: "Begraaf jullie doden"
Ik was in shock maar er werden inderdaad steeds meer mensen ernstig ziek. Meestal waren de symptomen koortsige ogen en bloedende huiduitslag.
We zijn nu al drie dagen verder en zitten hier nog steeds, op deze stomme school. Ik begin het geleidelijk aan beu te worden, we weten nog steeds niet waarom we hier zitten en de rector verteld ons niets. Sommige leerlingen en leraren zijn ook al naar huis gegaan terwijl dit eigenlijk was afgeraden. Ik moet wel toegeven dat ik het ook al overwogen heb nadat mijn mama mij een zeer bezorgd berichtje stuurde, ik kan haar niet geruststellen aangezien de school zo laag ligt en we dus voortdurend problemen hebben met de verbinding en het bereik. Wat mij ook enorm begint op de vallen is dat de straten helemaal leeg zijn, er is niets van verkeer en dat is super raar. Er zijn een aantal leerlingen ziek aan het worden,... ik hoop dat het niet te ernstig is.
Het is allemaal maar een rare en ambetante situatie, ik hoop dat het snel voorbij is.
Ik begrijp helemaal niet wat er aan de hand is. Ineens staat de gymzaal in de oude vleugel vol leerlingen en leraren, iedereen is aan het speculeren over wat de rector zou zeggen. Toen begon hij eindelijk te spreken, maar wat hij zei was helemaal niet positief. Hij zei kort en bondig dat er geen lessen meer werden gegeven vandaag maar dat we echter verzocht werden het terrein van de school voorlopig niet te verlaten. Hoogst waarschijnlijk moesten we deze nacht op school blijven slapen.
