In de zomer van 2014 stond dus een collega aan de deur. Een goede kennis van hem zou door een scheiding stoppen als landbouwer en zijn stal kwam te huur. Al heel snel kwamen we in contact met die persoon en werden de eerste stappen tot samenwerking gezet. Hij zou de stal volledig leegmaken en een laag beton op gieten.

Vanaf oktober 2014 is mijn ventje gestopt met werken (ik bleef ondertussen voltijds lesgeven tot aan de kerstvakantie) en is hij begonnen met de opbouw van onze stal. Het was even zoeken op welke manier we het best te werk zouden gaan. Stapje per stapje werd er opgebouwd.

Geiten zitten normaal in een potstal, dit betekent dat de geiten een 65 cm diep in de grond lopen. Er wordt elke dag gestrooid en zo komen ze elke dag wat hoger te zitten. Enkele keren per jaar moet er dan uitgemest worden. In de huurstal konden we zo niet te werk gaan, dus moesten we iets maken waarmee ze boven de grond zaten. We hebben dan gekozen om met voergoten te werken. Het werd dus een stal met twee zogezegde ‘potten’ en in het midden een voergang. In het tweede deel van de stal hebben we een soort van wachtruimte gemaakt om naar een carrousel te gaan. Deze vonden we in Nederland, een binnenmelker (dat wil gewoon zeggen dat de melker binnenin staat tijdens het melken).

Er werd afgesproken dat de geiten op 22/12/14 zouden aankomen. Dat was het begin van de kerstvakantie, dus dan kon ik ook 100% meehelpen met de opstart. Het was dus flink doorwerken om van niets tot een volledig klaargemaakte stal én melkinstallatie te gaan in een kleine drie maanden. De carrousel moest nog namelijk nog verplaatst en volledig opgebouwd worden.

Laat ons zeggen dat er dag en nacht gewerkt is geweest tot het allerlaatste moment.

09-04-2018 om 17:46 geschreven door Fien  

Vorige week, na het posten en  herlezen van mijn blog, dacht ik ‘hier staat nu zeven jaar van ons leven in één blog, in enkele alinea’s’. Niet dat ik er veel meer over kan schrijven. Het waren zeven jaren waarin het leven zijn gewone gang ging, gecombineerd met een zoektocht met zijn ups en downs. Af en toe een fikse ruzie waarbij de ene het idee wil opgeven maar de andere niet en omgekeerd. Maar ook met veel mooie gezinsmomenten waarbij we samen droomden over onze toekomst, samen geitenbedrijven bezochten of  boerderijen die te koop stonden.

Vanaf volgende week komt het volgende hoofdstuk in ons leven, ‘de huurstal’, want ja we hebben inderdaad de stap gezet. Het was voor ons een beetje ‘nu of nooit’ om eerlijk te zijn. Ofwel grepen we deze kans, ofwel stopten we onze droom weg en gingen we verder met ons leven zoals het was. De bank wou mee, we vonden snel geiten, dus we gingen ervoor. Ik was ondertussen zwanger van ons derde kindje (we wilden altijd al heel graag een achterkomerke), maar dat zagen we niet direct als een obstakel.

‘De huurstal’ is voor mij persoonlijk het moeilijkste hoofdstuk om over te schrijven. Er zullen dan ook wel meerdere blogs over gaan ;-). Het is een hoofdstuk dat bij mij nog steeds de nodige frustraties met zich meebrengt en ik hoop dan ook dat ik het samen met mijn blogs definitief kan afsluiten. Want hoewel we op die locatie gestart waren met het idee van daar zeker vijf jaar te blijven, is het maar anderhalf jaar geworden en zitten we ondertussen op ons eigen stekje.

‘De huurstal’ is de start van ons bedrijf en daarvoor ga ik het altijd blijven koesteren. Het was ons begin en daar ben ik nog steeds dankbaar voor.

Maar ik heb er ook veel traantjes gelaten. Ik het fysiek en emotioneel heel moeilijk gehad. Lichamelijk waren we af en toe helemaal op. Ik heb mijn kindjes vaak gemist en me vaak vragen gesteld over mijn rol als mama. Gelukkig zijn we een sterk gezin, zijn mijn ventje en ik een goed team en hebben we een hechte familie rondom ons.  En zoals ze zeggen: ‘Er zijn gelukkig geen potten gebroken’.

27-03-2018 om 14:23 geschreven door Fien  

Ondertussen bouwden we ons leven samen op. Huis verbouwen, trouwen, kindjes krijgen, allebei voltijds gaan werken, de was en de plas …

Het idee verdween echter nooit uit zijn gedachten en gaan werken voor een baas deed hij niet graag. De drang naar een ‘vrijer en zelfstandiger’ leven bleef.  Wat er uiteindelijk voor zorgde dat we precies 10 jaar geleden samen ons eerste geitenbedrijf bezocht hebben. Die mensen zijn nog steeds goede collega’s. Heel vriendelijke mensen die ons graag wegwijs maakten in het dagdagelijkse leven van een geitenboerderij.

Een geitenstal is best indrukwekkend als je dit voor het eerst ziet.  Een eenvoudige, maar mooie stal. 600 grote geiten samen, 600 hoofdjes uw richting uitkijkend als je binnen komt. We waren verliefd en zijn droom werd onze droom.

Nu ja, is gemakkelijk gezegd natuurlijk, want daarmee heb je nog geen eigen boerderij. We spreken hier toch al over een kapitaalintensieve sector. Het was dan ook het begin van een hele lange zoektocht. Een boerderij kopen? Een boerderij huren of pachten? Een stal bij ons huis bouwen? Geen bouwvergunning krijgen. Het financiële plaatje rond krijgen. De grote vraag of we ons huis wel of niet zouden verkopen? Heel veel verschillende boerderijen bezocht maar uiteraard geen enkele aangepast aan geiten. Veel mogelijkheden zien, maar ook heel veel twijfel of wel er nu wel of niet mee zouden doorgaan. Toch hebben we nooit helemaal opgegeven.

Op een dag (2014) bellen ze letterlijk aan de voordeur met een mogelijke oplossing. Er stond een koeienstal te huur niet ver van ons. Was dit onze kans? Ja, misschien wel …

19-03-2018 om 11:06 geschreven door Fien  

Zaterdagvoormiddag ga ik wel even niet meerekenen. De zaterdagvoormiddag moet er 4x weg en weer gereden worden voor de hobby’s van de twee oudste. De rest van de week is het bij ons enkel school, alle hobby’s vallen op de zaterdag. Dit weg en weer rijden moet natuurlijk gecombineerd worden met de rest van het werk op de boerderij en dat is niet altijd zo eenvoudig. Laat ons dus zeggen, dat er soms wat stressmomentjes zijn. Nu, iedereen is geraakt waar hij/zij moest raken en we hebben nog op een redelijk deftig uur kunnen eten ’s middags dus al bij al viel het nog goed mee.

Zaterdagnamiddag wou ik er even tussenuit. Als je zo elke dag thuis bent, is dat wel leuk, maar soms wil ik zo wel eens ‘ontsnappen’. Een collega van ons opende dit weekend een kaaswinkel en dat interesseerde me wel, dus ik daarnaar toe. De oudsten hadden geen zin om mee te gaan, manlief ook niet en de jongste moest slapen. Het was ik en de muziek in de auto. Kan ik wel even van genieten! Daar aangekomen een leuke babbel gehad met de collega, veel kaas gekocht en weer naar huis. Het ‘even-mijn-gedachten-verzetten’ was geslaagd. En terug thuis werd de kaas gesmaakt! Daarna de geitjes melken en nog even met de kindjes tv-kijken.

Op zondag slaap ik een kwartiertje langer en is er geen druk bij het opstaan. Niemand moet op een bepaald uur ergens zijn, lekker rustig melken. Ook in de voormiddag is er geen druk om het werk te doen. Tussendoor af en toe bij de kindjes binnen springen, samen ontbijten, …
Om 11u ben ik met de jongste naar de winkel geweest om mijn middagmaal te kunnen klaarmaken.

Om 12u30 eten en gezellig bijpraten. Ondertussen was het mooi weer, dus ook de paardjes buiten gelaten.

In de namiddag gingen de kindjes met oma mee wafels gaan eten bij een tante en heb ik eens rustig een film gekeken. Was dat lang geleden zeg! Een romantisch drama, dus ja, met traantjes op het einde.

Tijdens het melken ’s avonds kwamen de kindjes thuis en werd alles klaargemaakt voor een nieuwe schoolweek.

12-03-2018 om 16:02 geschreven door Fien  

Ik wist al heel snel dat ik leerkracht wou worden, al van mijn 15^e of zo. Ik heb het al altijd goed kunnen uitleggen ;-).

Na drie jaar studeren kon ik op mijn 21^e onmiddellijk voltijds aan de slag en ik ben de volgende 14 jaar in mijn eerste school gebleven. Ik heb veel geluk gehad: geen eeuwige interims,  verschillende scholen, steeds nieuwe collega’s, …

Les geven vind ik niet altijd de gemakkelijkste job, maar ik heb het wel heel graag gedaan. Vooral de eerste jaren is het echt hard werken om alles voor te bereiden en om te zoeken hoe je het best voor de klas staat.

Het is vreemd zeggen van jezelf, maar ik denk wel dat ik een redelijk goede leerkracht was, vooral in het contact met de jongeren. Ik ben nogal een geduldig en rustig iemand en dat zijn wel goede eigenschappen als leerkracht. Ik kon mezelf zijn in mijn job J.

Als je zo tien jaar lesgeeft en je ziet een startende collega met meerdere tassen rond de schouders en enige nervositeit voorbijkomen, dan denk je toch even ‘oef, ben ik blij dat ik al weer wat verder sta’. Begrijp je? Iedereen moet door die start van een job en elke periode heeft zijn charmes, maar toch … Zo ken ik nog mensen die wel ergens van job willen veranderen, maar het toch niet doen. Dan denk ik, die kent datzelfde gevoel.

Sinds vorig jaar ben ik volledig gestopt met lesgeven. Ik wou me volledig kunnen concentreren op ons bedrijf en ons gezin.

Mensen vragen vaak of ik het niet mis. Dan moet ik echt eerlijk zeggen van niet. Het past ook helemaal  niet meer in ons leven nu. Ik voel me nu boerin in hart en nieren. Ik spreek als een boerin (bv. over het weer, over het land, onze dieren, …), ik denk als een boerin en ik leef elke dag met zo veel mogelijk enthousiasme voor onze boerderij.

Wat ik wel mis, is het gevoel dat ik al ergens sta in mijn job. Ik voel me nu ook weer die startende. Niet dat ik me een slechte boerin voel, maar ook nog geen goede. Ik zie mezelf nog fouten maken, we betalen soms nog leergeld. Ik verlang wel tot de dag dat ik daar wat verder in sta en ook weer het gevoel krijg dat ik volledig kan van genieten, mezelf kan zijn, zelfzekerder ben over de keuzes die ik maak. Af en toe betrap ik mezelf al op zo’n momentje … dus dat is waarschijnlijk al een goed begin.

02-03-2018 om 13:56 geschreven door Fien  

25-02-2018 om 00:00 geschreven door Fien  

25-02-2018 om 00:00 geschreven door Fien  

24-02-2018 om 00:00 geschreven door Fien