Toen ik gisterenavond in mijn bed lag dacht ik er opeens aan dat het terugkomdag was, helemaal vergeten. Niet dat ik iemand speciaal wou terugzien van op kamp, behalve één iemand dan. Er waren twee koks mee op kamp en eentje van hen was maar een jaartje of twee ouder, man ik mis hem! Hij was echt zo'n kalm type, net zoals mij, en echt heel lief. Al mijn kleren waren eens nat en toen mocht ik zijn broek lenen en ik had zelf niks gevraagd die wist da gewoon. Da's toch echte liefde? En het stomme is dat ik alleen zijn voornaam ken, we hebben zo wel een paar keer gebabbeld maar ik heb natuurlijk geen emailadres of telefoonnummer, neen alleen zijn voornaam. Het leven kan toch hard zijn eh
Vandaag is mijn familie weer een beetje groter geworden. Mijn nicht is vanmiddag voor de tweede keer bevallen van een zoontje, Lazlo. Ik vind het zelf maar een rare naam maar daar zullen we allemaal wel aan wennen zeker , ik kijk er nu al naar uit om haar te gaan bezoeken in het ziekenhuis en om de kleine spruit te bewonderen natuurlijk. Ik heb het, in tegenstelling tot vele mensen, altijd wel gehad voor ziekenhuizen. Als kind vond ik het fantastisch om in die lange witte gangen te lopen tussen dokters en verpleegsters. En dankzij die dokters&verpleegsters is mijn familie vandaag weer een stukje groter geworden!
Ik had nooit gedacht dat ik ooit een blog zou hebben omdat ik gewoonweg geen idee heb wat ik hier allemaal zou moeten schrijven maar het idee leek mij zo leuk. Waarschijnlijk kunnen julie vanaf nu alle gebeurtenissen lezen van een vijftienjarig meisje. Ik weet zelf nog niet zo goed wat ik hiervan allemaal moet verwachten, dus sugesties en reacties zijn altijd meer dan welkom! Julie mogen mij altijd een mailtje sturen of iets in mijn gastenboek schrijven!