|
Het is juist 1 jaar geleden dat we naar Best reden, dierenkliniek Den Heuvel.
Eerste maal voor de progesteron te bepalen en tweede maal voor een echo.
En er was heugelijk nieuws, ons Fiebe was zwanger.
Vorige week, dezelfde weg, de eerste maal voor een diagnose en deze viel zwaar,
heel zwaar. DA vermoede van syringomyelie. De weg naar huis was stil, de ogen gevuld met tranen.
Twee dagen later terug voor een MRI-scan. Er was goed nieuws, GEEN syringomyelie.
Het slechte nieuws, een barst in de eerste nekwervel met een bloeduitstorting en/of
vochtophoping op de plaats van de trauma.
Dat gaf ons Fiebe zoveel pijn dat het leek op syringo maar ze had constant pijn.
Het vocht moest weg anders zou ze verlammingsverschijnselen krijgen en dan is er geen weg terug.
We begonnen in overleg met DA met cortisone en pijnstillers.
Een vriend paragnost is een paar keer langs geweest en het is ongelooflijk hoe ze al is hersteld.
En wat haar ook helpt, de medicatie of de paragnost, of beiden...daar hebben we het raden naar.
Het voornaamste is dat we ze zien beter worden.
Vorige week spookte het nog in mijn hoofd,
hoeveel en hoe lang kan ik van haar nog verlangen van pijn te lijden?
Ze zakte door haar pootjes, viel om en jankte bij het minste van de pijn.
Ik moest haar buiten dragen om haar boodschap te doen.
Nu kwispelt ze terug met haat staartje, wil op haar achterste pootjes gaan staan,( ma da mag nie.)
Wil zelf naar buiten lopen, maar we moeten nog oppassen voor de trapjes.
Wil zelfs al spelen met dochter Maya.Maar er is 6 tot 8 weken bench-rust voorgeschreven.
Dit gaat zowel voor haar als voor ons moeilijker worden als ze nog speelser wordt.
Maar wat moet dat moet hé.
Een ongelukkige sprong uit de camionette was haar bijna fataal.
Wij hebben ons lesje wel geleerd.
VOORTAAN GORDELTJE AAN.
05-02-2014 om 12:27
geschreven door ons moeke 
|
