geïnspireerd door het personage uit het boek 'De Nederlandse maagd' van Marente De Moor
08-02-2014
mensure
Egon heeft de gordijn van de schermzaal opengelaten
tijdens de wedstrijd van de mensure. Het ging er lelijk aan toe, blijkbaar is
het winnen niet het belangrijkst maar het oplopen van een wonde. Zo iets
primitief heb ik nog nooit gehoord. Het ergste moet nog komen: aangezien er
maar één dokter mee was om de hoofdwonden te naaien moest ik dochter van een
huisdokter- invallen als tweede dokter om de gapende wonde van de jonge sabreur
te hechten! Wat was dit feest weer eens goed georganiseerd
Raad eens wie er op bezoek is ja de moeder van Siegbert en
Friedrich, toen we aan tafel zaten was het duidelijk dat Egon en zij nog een
voorgeschiedenis hebben beleefd en je kon duidelijk stellen dat die intens
geweest is. Ze moet van mijn Egon afblijven!!
Vandaag is wel de verschrikkelijkste dag van allemaal. Siegbert en Friedric waren door het dolle
geen. Plots uit het niks stormden ze de trap af naar beneden recht de schermzaal
binnen. Elke met een haarscherp wapen die ze van de muur hadden gehaald stonden
ze recht over elkaar. Ze zijn beginnen schermen als gekken, ze hadden geen
majot aan en hun techniek was duidelijk ver weg, ze wouden als eerste de andere
raken op welke manier dan ook. Ik stond het spektakel te bekijken vanuit de
deuropening van de schermzaal. Plots op een fractie van een seconde werd
Friedric geraakt door Siegbert, maar nog voor dat wij beseften wat eraan de
hand was, was het al te laat voor Friedric. Siegbert knielde neer naast het
levenloze lichaam van zijn broer. Nee niet zomaar zijn broer, zijn tweelingbroer,
de helft van zich zelf, van zijn eigen bestaan. Egon probeerde nog alles te
doen wat hij kon, we redden naar de stad maar alle hulp was al te laat
Ik heb me nog nooit zo gebroken gevoeld na een
wedstrijdje schermen. De nieuwe technieken doen het lijken alsof ik een beginnertje ben! En aan
de tweeling ja, ik doe geen moeite om ze uit elkaar te houden- heb ik ook niet
veel, zij schermen constant tegen elkaar en kennen elkaar door en door.
Niet te geloven, vandaag arriveerden twee nieuwe
sabreurs, een tweeling Siegbert en Friedrich, bovendien waren ze hier al eens eerder
geweest. Ze lijken zo goed op elkaar, ik kan ze niet eens uit elkaar houden. Ze
zijn constant in de weer met elkaar, ze spelen net als kinderen; ze holen
achter elkaar aan, spelen op het grasplein, Ik vraag me af of het wel waardige
schermers zijn. Ik ben hier nu al twee dagen en heb nog steeds geen les gehad
van de leermeester. Het word dringend tijd dat daar iets aan veranderd wordt.
Ik kon het niet langer houden, ik heb de brieven
geopend die ik gevonden heb in de slaapkamer van Egon. Zo te zien waren het oude
brieven van vroeger die Egon naar mijn vader wou sturen tijdens de oorlog maar
dat had hij dus duidelijk niet gedaan. De inhoud was niet echt interessant, het
ging over de oorlog weliswaar en alles dat hij had meegemaakt. Jammer genoeg
kende ik het achtergrond verhaal niet waardoor er weinig nuttigs instond.
De nieuwe techniek die Egon bedacht had deed me niet
goed, ik moest tegen de twee broers schermen. Natuurlijk niet tegen allebei
tegelijk, nee veel erger ze werden constant gewisseld, ik kon ze niet onderscheiden
van elkaar en ik wist dus ook niet wie er speelde en welke tactiek ze toepasten.
Je moet weten dat elke schermen een bepaalde tactiek en speelwijze heeft. Ook al
zijn zij zo identiek hun speelwijze is totaal verschillend, ik kreeg rake
klappen te verduren, ik stond zelf te trillen op mijn benen en plots . Werd ik
wakker in het zolderkamertje op het bed, helemaal stijf en vol met blauwe plekken wankelde ik naar beneden. Daar
stond één van de tweelingen die me vertelden dat ik was flauwgevallen en dat
Egon me naar boven heeft gedragen met zijn gespierde armen. Zou dit dan toch
mijn droomprins kunnen zijn .
Ik ben net op de trein gestapt, het is mijn eerste
reis die ik alleen maak. Eigenlijk stelt het niet zoveel voor maar mijn vader
moest er natuurlijk weer veel heisa rond maken. Ik kreeg zopas nog een foto van
hem waarop hij afgebeeld staat samen met herr. Egon van Böttichem. Die man ziet
er erg aantrekkelijk uit, als dit mijn leermeester werkelijk is dan wordt het
een leuke zomer :p. Ik mag natuurlijk niet vergeten dat deze foto meer dan
twintig jaar oud is . Daar gaat mijn droomprijs op het witte paard of laat
zeggen de perfecte sabreur met floret.
Ik ben thuis, ja in Nederland, papa is me komen halen
vandaag. Alles werd me te veel en het werd tijd dat ik het Raeren verliet. Mijn
avontuur die waarschijnlijk iets te hevig was voor een achttienjarige zit er
op. De vraag is nu juist nog of mijn schermen er beter is op geworden
