Na jaren van vruchtbaarheidsbehandelingen werd ik eindelijk mama! Ons gezin was perfect! Nou ja... perfect... Na de bevalling kreeg deze 30+ mama last van pijn die maar niet over gingen. Na ettelijke onderzoeken kwam de diagnose: zware spasmofilie, fibromyalgie in ook reeds een hoge graad en daarnaast nog een kadootje van de zwangerschap namelijk bekkeninstabiliteit. De combinatie van deze 3 aandoeningen maken het leven er niet gemakkelijker op. Niettemin proberen we ondanks alles het beste ervan te maken in soms wel heel slechte omstandigheden!
Welkom op mijn blog! Fibromieke
FIBROMIEKE
dagboek van een fibropatient
17-12-2013
Dinsdag
Wat een dinsdag gaat dit worden? Al een week of twee sukkel ik met slijmen. Gezien een lastige schildklier, en daarbovenop nog eens de keel die dik staat, blijft dat allemaal mooi steken in de keel. En dan staat deze dus slijm te wurgen op een dinsdag morgen... Mijn maag is mij niet dankbaar! De gevraagde winterzon van gisteren is uitgebleven. Ik vermoed dat dit een dikke daling van mijn vitamine D niveau heeft teweeg gebracht want ik mocht in een ferme dip terecht komen Meestal doe ik toch mijn best om te aanvaarden wat ik niet echt kan veranderen. Goeie dagen en slechte dagen, en de slechte moeten we er nu eenmaal bij nemen. Maar toen ik gisteren in de spiegel keek, vroeg ik mij toch af: waar is die toffe meid naartoe? Die meid die trots was op haar maat 40 en nu zich een weg vreet van miserie naar maat 46 (BTW, daar ben ik nog niet he). Die sterke persoonlijkheid die begon te dansen wanneer ze maar kon. Die graag uren achter de kookpot stond om iets lekker gezonds uit de mouw te schudden en het dan in 10 minuten op te smikken. Ik wreef nog eens goed over de spiegel. Maar wat ik zag was een uitgezakt lijf die voor zichzelf alle hoop op een gezond lichaam maar had opgegeven. Misschien steekt de postbode morgen wel een pakketje moed door mijn brievenbus. Of komt dat winterzonnetje er nog door vandaag?
Start van de laatste werkweek van dit jaar om precies te zijn! Het gaan slapen gisteren zat weer vol uitdagingen. Hoesten hoesten hoesten, en spieren die pijn deden van het hoesten. Dus rechtop geslapen. Zoals ik zei een enorme uitdaging, maar voel me toch min of meer uitgeslapen. Maandagen zijn normaal niet mijn meest favoriete dagen. Het is de enige dag in de week dat ik een volle 7 uren moet werken. Het is dan ook DE dag in de week die maakt dat ik voor de rest van de dagen krom loop van de pijn door te weinig rust. Anderzijds prijs ik mij ook gelukkig met mijn werk. Ik kan zelf mijn workload regelen, ik bepaal wanneer ik toekom houdend aan een minimum en een maximum uur van gaan en vertrekken. Ik heb afwisseling tussen gaan en staan en zitten en hoor veel verhalen van mensen die het slechter hebben. Kortom, dit fibromieke heeft de ideale job voor dit fibrolijf. En daar ben ik mij wel van bewust. Tenslotte wil ik als vrouw met een man die toch goed zijn brood verdient, niet afhankelijk zijn. Je weet nooit wat morgen brengt, toch? Ik hoop alvast op een prachtige winterzon die mij de nodige vitamine D bezorgt zodat mijn lach op mijn gezicht blijft plakken tot vrijdag!
Zondagmorgen. Een dag voor vele werkende mensen om eens lekker te relaxen, te starten met heerlijk lang slapen. Daarna wat family time misschien? Een boterkoekske smaakt ook lekker op een luie zondagvoormiddag, niet? Mijn lijf dacht vandaag dat de morgenstond goud in de mond heeft en besloot om 4u40 om mij te bestoken met de gekende naaldeprikken in de benen. Eenmaal wakker zegt mijn keel ook dan doe ik lekker mee, en gaf mij de kost met de ene hoestbui na de andere. Dus wat moet een mens dan doen? Zijn wederhelft wakkerhoesten zodat de zondag met 2 zombies kan plaats vinden? Dan maar in de zetel komen liggen. Een lekker kopje koffie, eens goed bedenken wat ik allemaal wel zal kunnen doen. Jammer genoeg ook beseffen dat door de pijn er weer heel wat 'to do-ers' van mijn lijstje moeten worden geschrapt. *ZUCHT* Boterkoeken zitten er niet in. Op dit vroege uur naar de bakker zeulen lukt mij lichamelijk niet. En wachten tot de echtgenoot wakker is, het prut uit zijn ogen heeft gewreven en in staat is om een boterkoek te gaan halen... tegen dan is het tijd voor het middageten! LOL! Soms ben ik echt wel jaloers op zijn gezond lang slapen. Maar ik hun het hem van harte! Ik wens niemand mijn pijnen toe. Maar ik probeer het beste ervan te maken in soms wel slechte omstandigheden. Ondanks de pijnen geniet ik wel van de me-time in de ochtend. Al mag die dan wel wat later beginnen dan 4u40!
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
