Zaterdag gingen we op bezoek bij vrienden die we ondertussen zeven jaar kennen. We leerden hen kennen op reis. Na al die jaren blijven we elkaar tweemaal per jaar opzoeken. Het mailen is wel verminderd, maar telkens opnieuw is het contact goed. De kinderen blijven ook goed overeen komen.
Normaal komen we altijd rond de middag bij elkaar, maar deze keer waren we er rond 14u30.
We aten er lekkere cake, brownies en zelfgemaakte miserable voor het vieruurtje.
We hadden een cadeau mee voor de kinderen en een bloemetje voor de mama, want zondag was het moederdag.
Voor leyton is het belangrijk waar hij aan tafel plaatsneemt, anders eet hij niet. Hij verkoos tussen mama en papa te zitten, zoals gewoonlijk. We plaatsten hem aan het hoofdeinde naast ons. Voor hem is het rustiger bij ons en het geeft hem een veilig gevoel en het is voorspelbaar.
De kinderen hebben gespeeld met hun nerf- pistooltjes. Voor Leyton was dit wel leuk, maar al snel liep het uit de hand. De andere kinderen richtten zich op de duur tegen hem. Het spelverloop veranderde vaak en dat is voor hem zeer moeilijk, hij paniekeert dan en brult boven iedereen uit.
Op een bepaald moment moest hij zich verstoppen in een donkere plaats van de andere kinderen en zouden zij hem zoeken, met de bedoeling op hem te schieten. Hijzelf had ook een geweer, maar hij wou perse een andere, die met de laser in. De andere kinderen ergerden zich erin en wilden daar niet aan toegeven. Maar wij wisten waarom hij zo nodig die geweer moest hebben. Er zat een laser in, het gaf licht. Leyton is heel bang alleen en in het donker. Wij hebben het aan de andere uitgelegd en hij mocht dan toch ruilen. Toen was het eventjes beter. Toen ze buiten gingen om daar verder te schieten, sloten ze Leyton op zodat hij niet buiten kon langs de garage. Eigenlijk waren ze samen sterk en niet eerlijk bezig. Ik kon ergens wel begrijpen waarom. Hij riep de hele tijd en verbrak telkens het spel. We hebben toch een aantal keer moeten ingrijpen en voor een oplossing helpen zoeken.
Toen hij een nieuw speelgoed ontdekte, was hij een compleet andere jongen, hij kwam tot rust. Het was een paal met daaraan een rekker met een tennisbal aan en hij moest met het raket op de bal trachten te slaan. Hij was er zelfs goed in ook. Hij heeft er een hele tijd alleen mee kunnen spelen, toen hij daarna terug binnen kwam, was hij rustiger, de heel lieve Leyton.
We hebben dan wafels en pannenkoeken gegeten. Daarna hebben wij nog wat verder gepraat en was het verdacht stil bij de kinderen, ervoor was het heel luidruchtiger.
De kinderen hadden zich verstopt in de berging en hebben er voor de rest van de avond in gespeeld, dingen uitgestoken, gegeten en gedronken... Ondertussen merkte Alicia op dat Leyton in zijn broek had kaka gedaan. Ze vroeg hem ernaar, maar hij zei dat het niet zo was, hij schaamt zich er enorm voor ook. Leyton is nog steeds niet volledig zindelijk, hij is bijna negen. Stress,.. Zorgt voor natte en vuile broekjes. Ik had al gezien dat hij heel gespannen was, want hij had ook veel tics, veel tics in zijn gezicht. Grimassen trekken, met zijn neus allerlei bewegingen doen, oogknipperen, met zijn schouders schudden, keelschrapen,..
Voor mij was het ook een vermoeiende namiddag en ik heb mij daar dan in de zetel mogen leggen en heb wat geslapen. Bij de terugreis was ik doodmoe. We werden dan nog tegengehouden door de politie voor een alcoholcontrole. Alles was in orde, gelukkig had yves die dag bijna niets gedronken van alcohol. Zondag op moederkesdag heb ik de ganse dag geslapen, na zo een uitstap ben ik altijd uitgeput.
|
