adoptie verhaal van Sebastien, Emmanuelle en Manon, hoe ze ermee begonnen en gestopt zijn...
02-11-2008
OPZEGGING ADOPTIE
Dag allemaal,
We hebben enkele dagen geleden een zeer belangrijke en moeilijke beslissing genomen:
WE STOPPEN MET ONZE ADOPTIEPROCEDURE!
De meeste bevriende koppels met wie we het parcours samen gevolgd hebben vielen uit de lucht en waren zeer verbaasd, maar anderzijds kregen we toch vanuit alle hoeken, vrienden, collegae, familie,... toch ook een zelfde signaal dat het niet alleen moedig is, maar ook WIJS.
Wat is er dan allemaal gebeurd. Niets.. enkel bleek Emmanuelle ondertussen haar rouw te hebben volmaakt, immers is onze procedure nu al 20 maanden geleden gestart, op een ogenblik dat ze adoptie blijkbaar had aangenomen als een middel om zich met haar gedachten af te wenden van de problemen maar ook omdat ze dat voor Sebastien gedaan had, om hem plezier te doen, zo bleek achteraf.
We zijn inderdaad zeer gelukkig met ons drieën, Manon is ook ondertussen 9 jaar en is een flinke dochter die ons veel geluk brengt.
Enerzijds kregen we teveel schrik dat het adoptiekind, met al zijn bagage, ons evenwicht te sterk zou bedreigen.
Anderzijds kunnen we niet antwoorden op de vraag of we in staat zouden zijn geweest het adoptiekind even sterk lief te hebben als ons eigen bio-dochter.
Tenslotte zijn we al 9-10 jaar bezig met gezinsuitbreiding, hebben heel veel leed doorgemaakt en eindelijk willen we ons leven nu eens zorgeloos leiden op gelukkige wijze en met meer zekerheid. Adoptie werd daarom een te zwaar risico bevonden. Bovendien blijken de wachttijden voor de Filippijnen nog eens extra opgelopen te zijn. We zouden ons kind dus zeker niet binnen de 18 maanden krijgen. Nog meer onzekerheden, teveel leed....
We hebben elkaar bij het opstarten van onze adoptieprocedure altijd beloofd dat vanaf het ogenblik dat één van ons beiden twijfels of vraagtekens had, de procedure onmiddellijk in vraag moest gesteld worden en de optie opnieuw geëvalueerd. Het was dus zover.
We hebben woensdag nog gebeld naar FIAC. Ik heb een gesprek gehad met de verantwoordelijke. Ze begreep ons standpunt en bevestigde ons wat vele andere mensen ons reeds gezegd hebben: het is een moedige, wijze en gezonde beslissing. We hebben zeker een moeilijke tijd doorgemaakt om de knoop door te hakken. Ze liet bovendien blijken dat het nog een hele tijd zou hebben geduurd vooraleer we ons kind zouden toegewezen hebben gekregen. Ze vroeg ons dit per aangetekend schrijven te bevestigen, wat de procedure dan ook officieel zal stopzetten, en zullen ze de Filippijnse autoriteiten ervan op de hoogte stellen. Tenslotte zullen we een deel van de voorschotten die we FIAC betaald hebben terugvorderen. We weten niet juist hoeveel, maar ze zei ons spontaan , zonder dat ik er zelf naar gevraagd had, dat "er (het bedrag) zeker over kan gediscussieerd worden". We zullen wel zien. Ik heb de verantwoordelijke toch mijn mening gezegd ivm de wijze waarmee het intake-gesprek is gebeurd bij ons en ten persoonlijke titel vinden we dat sommige medewerkers bij FIAC zeer onpersoonlijk en zich niet echt betrokken voelen met hun "klanten". Ze zijn bovendien zeer schaars met hun informatie. Maar ja, ze hebben zoveel werk...
We hebben vandaag onze aangetekende opzegging van de overeenkomst tussen ons en FIAC opgesteld en morgen wordt het gepost. We zijn dus morgen officieel gestopt met onze procedure.
Emmanuelle en Manon zijn immens OPGELUCHT!! dat we gestopt zijn. Dit overtuigt ons voor de juistheid van deze beslissing. Voor Sebastien zal het wat tijd vergen om deze slopende engagement mentaal te laten varen , maar hij is zelf innerlijk tevreden van een teruggevonden sereniteit.
CARPE DIEM! We moeten van het geluk binnen ons eigen gezin kunnen profiteren nu het nog kan en ons tevreden stellen met wat we hebben, met name een dochter en een gelukkig koppel. Het positieve van deze procedure is dat het ons, en vooral Emmanuelle, heeft geholpen het rouwproces af te maken. Bovendien geeft het feit dat we ZELF beslissen over het verderzetten of beëindigen van de procedure een veel beter gevoel dan het machteloos moeten toezien hoe je een zwangerschap vroegtijdig en op dramatische wijze ziet eindigen. Tenminste hebben ons lot zelf in handen... We wensen iedereen veel geluk en succes met hun adoptie procedure. Omdat we een groot deel van het parcours hebben meegemaakt begrijpen we nu ook veel beter wat kandidaat-adoptieouders meemaken en welke frustraties ze moeten doorstaan door infertiliteit en moeizame medische behandelingen, onbegrip bij familie en/of vrienden, administratieve burocratie in eigen land en buitenland, de ellenlange wachttijden bij elke stap van de adoptieprocedure,... . Indien we zelf nog kinderloos waren, denk ik dat we wel zouden hebben doorgezet.
Gisterenavond kwamen we (de cursisten van de voorbereidingscursus voor adoptie VCOK 04-05/2007 regio Limburg) voor het eerst allemaal samen bijeen in het "eetpaleis" te Genk voor een gezellig etentje. Het was super en echt gezellig. Ons dochter was ook van de partij. We hebben met elkaar van gedachten gewisseld, nieuwtjes opgevangen van iedereen. in grote lijnen kunnen we stellen dat adopteren voor niemand een feestje en een makkie is. We moeten het zeker opnieuw doen volgend jaar. Sommigen kunnen hun rangschikking op de wachtlijst op internet opvolgen. Voor ons heeft dit niet zo'n heel grote waarde, want de volgorde wordt niet echt gerespecteerd, het hangt af van de matching.
We hebben ons kostelijk geamuseerd en het doet enorme deugd. We krijgen steeds meer reacties van wachtende ouders voor de Filippijnen. Tof, misschien kunnen we op deze manier een soort "forum" houden en contact houden, op deze wijze kunnen we gegevens met elkaar uitwisselen. Kent er iemand een forum voor het kanaal van de Filippijnen? groetjes
Het is nu meer dan een maand geleden dat ons dossier naar de Filippijnen is vertrokken. Emmanuelle informeerde bij Fiac om te vragen of ze iets gehoord hebben. Katja van Fiac, zeer vriendelijk en behulpzaam trouwens, vertelde haar dat ze soms "vergeten" om een ontvangsbericht te sturen. Hun ervaring is dat hoe minder je iets hoort over het dossier, hoe vlotter het gaat en hoe meer het erop lijkt dat het dossier in orde is. Als ze vragen stellen betekent dit vaak dat er mogelijks problemen opduiken. In ieder geval zouden we al iets moeten hebben vernomen indien ze ons dossier hadden verworpen. Een opsteker dus! Vandaar onze leuze: geen nieuws , goed nieuws. Dan nu maar geduldig afwachten... Vanavond komen alle deelnemers van onze groep van de voorbereidingscursus nog eens bijeen op een etentje. We zullen dus alle nieuwtjes en verhaaltjes van de anderen te horen krijgen. Ik denk dat ons dat deugd zal doen, want dan kunnen we van gedachten wisselen. Benieuwd hoe het loopt bij de andere koppels en kandidaten van onze groep. Van Nathalie en Bruno weten we dat ze vertrokken zijn naar Kazachstan en zijn ze bezig met de hechtingsfaze met hun zoontje Nicolay, we volgen hun verhaal op hun blog. Best wel leerrijk en hoopgevend. Volgende maand is er een informatie en contact avond bij fiac, samen met anderen kandidaten van hetzelfde kanaal. We voelen ons al een stuk beter. Dank aan Geert en Dominique uit Beverst voor hun mailtje! Bedankt en ook succes voor jullie dossier.
Dat was het dan voor vandaag, graag tot de volgende keer. Sebastien en Emmanuelle
Vandaag ontvingen we van Fiac, onze adoptiedienst, een lijst van vormingsavonden over het afreizen etc.. Ook kregen we nog een nummer van Fiactief, het trimestrieel dagblad van Fiac. Over de Filippijnen wordt gezegd dat de wachtlijsten voor dit herkomstland aan het oplopen zijn, door stijgende interesse voor dit lang en waarschijnlijk door het probleem rond China. Geen goed nieuws, dus, maar dat wisten we al. We vernemen tevens ook dat Fiac nu nog enkel zeer selecte kandidaten aanneemt voor dit kanaal, dus is er een in zekere zin een aanmeldingsstop! We leiden hieruit twee zaken af: -ten eerste verklaart dit het zeer moeilijke intakegesprek, ze wilden onze motivatie testen -ten tweede zijn we toch aangenomen als kandidaten, wat dus betekent dat ons dossier zeker kansen maakt, wat wel positief is.
Vandaag hebben we nog eens gebeld naar FIAC, want ons dossier werd op 08/09/08 met DHL per express verzonden naar het herkomstland (De Filippijnen). Zoals eerder aangegeven wordt elk dossier door Parental Foundation grondig bestudeerd. Ze zijn verondersteld binnen de twee maanden na ontvangst aan te geven of het dossier aanvaard wordt, of of er opmerkingen zijn. We wisten wel dat ze hun akkoord moesten geven, maar niet dat het 2 maanden zou duren. Weer een opdoffer.. Nog 5 weken te wachten. We durven niet te denken aan de kans op een eventuele weigering, maar de verantwoordelijke van onze adoptiedienst probeerde ons gerust te stellen dat ze dat nog niet gezien hebben en dat ze dat bij moeilijke dossiers wel op voorhand wel duidelijk bespreken met de kandidaten. Toch is er geen zekerheid, dus toch bang afwachten... Nog ander slecht nieuws voor ons: sinds Horizon problemen heeft en China in het algemeen veel moeilijker doet voor adoptie, nemen veel mensen hun toevlucht voor De Filippijnen en andere Aziatische landen. Daarom kan de wachttijd (12-18 maanden) misschien nog gaan oplopen... Dit probleem doet zich wereldwijd voor.. Deze informatie is niet geruststellend, we hebben het opnieuw heel erg moeilijk.. De adoptiedienst organiseert in november een info- en contactavond voor alle kandidaat-adoptanten voor hetzelfde herkomstland. Dit zal ons misschien deugd doen, gedachten wisselen met anderen die in hetzelfde schuitje zitten als ons, maar november is nog lang... We voelen de moed zakken naar onze benen.. Hatelijk, deze momenten. Hopelijk ebt het snel weg. Eens gaan polsen bij VAG, misschien kunnen ze ons wat oppeppen
Ons tien jaar huwelijksjubileum hebben we gevierd met een romantische reis naar Tunesië. We zijn afgereisd naar Djerba, hotel Karthago. We hebben daar een mooie reis gehad, maar helaas waren we het slachtoffer van vreselijke toerista.
Emmanuelle werd tegen de afreisdatum ook zwaar ziek en daarom hebben we besloten niet met de bus naar de vlieghaven terug te reizen doch met taxi, want sneller. In de luchthaven is er altijd airco, altijd beter dan misselijk makende busreizen, die twee keer zolang duren. Eens daar gekomen konden we onze bagage snel inchecken, en in afwachting op onze vlucht zaten we daar uit te rusten in een cafetaria, met naast ons Tunesische passagiers, een gezin met jonge kinderen, waarvan de jongste gedragen werd door een fier moeder. Het kindje was 1-1.5 jaar oud een beeldschoon. Mijn echtgenote bekeek het kind met blijdschap, maar ik zag ook met gemengde gevoelens. Als je ziek bent en verzwakt komen je emoties veel sneller aan de oppervlakte. De Tunesische moeder en Emanuelle's blikken kruisten elkaar en de vrouw begreep onmiddellijk wat de verlangende blik van Emmanuelle naar het kind betekende. Opeens zagen we droefheid in haar blik. Zolang ik in de nabijheid van mijn vrouw zat, vond die moeder het ongepast om ons het woord te voeren. Dit begrijpende besloot ik dan meermaals rond te slenteren in de luchthaven om de afreisuren op het scherm te controleren.. en ja hoor, ik zag de vrouw opstaan en het woord voeren met vrouw: ze vroeg of we kinderen verloren hadden, waarop mij vrouw huilend antwoordde dat we er drie verloren hadden. De vrouw zei haar toen enorm troostende en mooie woorden: " bij de moslims is het de gewoonte om bij het overlijden van een kind niet teveel verdriet te hebben , want dat verstoort hun eeuwige rust". Wat mooi.. Op een of andere manier heeft dit meer getroost dan enig ander medelijdende blik. Emmanuelle voegde eraan toe dat we aan adoptieprocedure waren gestart. De vrouw antwoordde haar: " Dat God jullie mogen beschermen." Emmanuelle heeft het me allemaal naverteld na mijn terugkeer. Dit zijn unieke momenten, uiterst waardevol en zoiets kom je bij ons zelden tegen. Een mooi voorbeeld van hoe andere culturen, andere interpretaties en levensvisies ons kunnen verlichten. Alle rijkdom waard. Niets kon nog misgaan die dag....
Onze wachttijd is dus ingegaan. Onze adoptiedienst zal ons met regelmaat oproepen voor het bijwonen van informatie-avonden, contactavonden met andere wachtende adoptie-ouders, en omdat we ook lid zijn bij het VAG, zullen we ook via hen nog extra vormingsavonden volgen. Wij zijn momenteel nog vrij onzeker over de goede afloop van ons dossier, want we weten nog niet of het wordt aanvaard door de Filippijnse autoriteiten. We hebben tot op heden ruim 6 à 7000 uitgegeven, zonder garanties dat het iets zal opbrengen. Als we die bedragen bekijken, geeft ons dit steeds een wrang gevoel dat we een kind aan het kopen zijn. Mentaal verzekeren ons daarom dat we dit geld als humanitaire hulp moeten beschouwen. Veel van die gelden worden trouwens gestort op rekening van Parental Foundation voor Projecten ten voordele van het kind in het herkomstland.
Ik moet eerlijk toegeven dat er momenten geweest zijn dat we het niet gemakkelijk gehad hebben en meer dan eens hebben gedacht aan ermee te stoppen: immers zijn we ook heel gelukkig zo met ons drieën, misschien gaan we ons heel wat problemen op de rug zetten met deze adoptie. Zullen we in staat zijn het geadopteerd kind evenveel lief te hebben als ons natuurlijk kind? Die vraag hebben we ons vaak gesteld, en hebben we ook gepolst hierover bij andere gemengde adoptiegezinnen, we hebben alleen maar positieve en geruststellende signalen ontvangen. Het is natuurlijk wel gezond om zich die vraag te stellen, maar tegelijkertijd is het beangstigend.
Adopteren blijft een moeilijke opdracht, dat wisten we op voorhand, maar we hadden toch niet verwacht dat het zo moeilijk zou worden, en het gaat er waarschijnlijk niet beter op worden: de recente gebeurtenissen illustreren dit maar al te goed: er zijn grondige wijzigingen opgetreden in het Belgische (lees Vlaamse) adoptielandschap:
-Kind & Gezin heeft éénzijdig en onherroepleijk beslist dat kandidaat-adotieouders voortaan geen geslachtsvoorkeur mogen aangeven -Horizon, één van de grootste van de 5 Vlaamse adoptiediensten gaat overkop! -er zijn steeds minder adoptabele kinderen beschikbaar in de wereld en de klassieke herkomstlanden van de zogenaamde derde wereld worden economisch steeds rijker, dus steeds meer in staat om zelf te zorgen voor hun kinderen, wat op zich een goede zaak is, immers is het beter voor het kind dat het kan opgroeien in eigen land en met eigen cultuur, maar het maakt de zoektocht voor ouders in kindernood alleen maar zwaarder en moeiljker.
Ik heb wel zo mijn mening over die éénzijdige beslissing van Kind & Gezin over geslachtsvoorkeur van het adoptiekind: Het argument dat Kind & Gezin voor deze beslissing gebruikt is dat ouders met hun natuurlijke kinderen ook geen geslachtskeuze kunnen maken. Dat is juist, we hebben ook een natuurlijke dochter, we hebben het zelf heel spannend gevonden. Maar het klopt niet! Enerzijds moeten wij als adoptie-ouders aanvaarden en zelfs herkennen dat adoptie iets heel speciaals is, buiten natuurlijk en alle vormingscursussen, ja zelfs de maatschappelijke assistenten en psychologen die aktief zijn in de adoptiewereld zeggen ons allemaal dat we zo goed moeten opletten op de heel specifieke problemen van adoptie en dat het niet is omdat we al een natuurlijk kind goed aan het opvoeden zijn, dat dat allemaal zomaar kan gelden met een geadopteerd kind. We moeten maar slikken en aanvaarden dat we enkel een kind kunnen adopteren dat in het herkomstland niet aangenomen wordt, vaak met hier en daar gezondheidsproblemen, etc.. en anderzijds laat Kind & Gezin met hun éénzijdige stelling precies blijken alsof adoptie net hetzelfde is als het krijgen van een natuurlijk kind: natuurlijke ouders mogen toch ook niet kiezen, nee toch??? Kandidaat-adoptieouders hebben bijna allemaal een hele voorgeschiedenis gekend van ontberingen, tegenslagen, rouw, etc met vaak nog het vernederend gevoel te verwerken van de infertiliteit, moeten een heel aanvaardingsproces doorgaan dat ze geen natuurlijke kinderen kunne krijgen, heel hun privé-leven wordt doorgelicht en beoordeeld, ze moeten zich bijna als criminelen verantwoorden voor hun keuze van de adopteren, elk futiel detail wordt met een vergrootglas bekenen en beoordeeld, en nu worden ze nog het enige wat ze nog konden hebben van vrijheid ontnomen. En dan nog te denken dat deze beslissing enkel geldt voor Vlaanderen.
Het faillisement van Horizon hebben we ook zien aankomen, immers iedereen die vertrouwd is met de vlaamse adoptiewereld weet dat er een probleem is: te weinig aanbod van herkomstlanden, te weinig kinderen die adoptabel zijn, te weinig subsidies, ongepaste ingesteldheid of gebrek aan dynamiek (dixent dagkranten zoals De Standaard),... Het ergste van allemaal is dat de Belgische Wetgeving over adoptie niet voorzien heeft dat vonnissen wel eens mogelijks verlengd zouden moeten worden! Jawel u leest het correct!! Het vonnis is slechts 3 jaar geldig, maar die slimme pieten in het parlement die de wetgeving hebben bepaald, hebben niets voorzien in geval het koppel na die drie jaar nog geen kind heeft. Zoals het er nu uitziet zouden ze dan alles opnieuw moeten doorlopen, maatschappelijk onderzoek, etc... . Het probleem zie je gemakkelijk aankomen: je kiest niet voor een herkomstland waar de wachttijden te lang worden, en dat is net het probleem geweest van Horizon, omdat het merendeel van hun aktiviteiten chinese kindjes betrof, terwijl de wachttijden voor China de laatste jaren heel snel fel zijn beginnen oplopen, tot meer dan 3 jaar gemiddeld!!Het is niet meer dan logisch dat niemand zich hiervoor kandidaat heeft gesteld.Je moet wel gek zijn. Horizon had dan nog de pech dat de andere kanalen zoals Rusland en Nepal niet goed liepen. Maar helaas is Horizon niet de enige Vlaamse adoptiedienst met dat probleem, zelfs FIAC heeft een probleem met Thailand, De Vreugdezaaiers met India en Sri Lanka,... Vandaag staan we in Vlaanderen dus met de gebakken peren, en de wachtlijsten bij de overige adoptiediensten zullen hierdoor alleen maar toenemen. Adoptie in het algemeen zal met de jaren alleen maar moeilijker worden en steeds langer duren... Het is maar beter om er niet teveel over na te denken,.. gemakkelijk gezegd.
FIAC en de Filippijnen: het dossier wordt opgesteld
Dag allemaal,
Ons adoptieverhaal vervolg 1, dd 19 september 2008:
FIAC: met ons vonnis op zak konden we in april-mei eindelijk langs bij een interlandelijke adoptiedienst naar "keuze". Ik zeg wel "keuze", want zoveel keuze is er niet in Vlaanderen, hooguit 5 diensten, en binnenkort nog ééntje minder (lees in volgende blog). Vergelijk met Wallonië, daar hebben ze er tien! Het ergste met dit apenland waar we in wonen is dat er geen overeenkomsten bestaan tussen de franstalige en vlaamse gemeenschap inzake adoptie, want dit is sedert de ondertekening van het verdag van Den Haag in 2005 door België is de wetgeving in ons "land" aangepast en zijn de diensten nu gescheiden: elke gemeenschap is bevoegd over adoptie voor eigen onderdanen, maar een vlaming mag niet adopteren in Wallonië, noch omgekeerd, en wel zullen maar zwijgen over het geval Brussel. Wij kennen bijvoorbeeld veel mensen die gegaan zijn via Amarna in Brussel, maar nu kan het niet meer... Foei toch! Wat een onzin! Maar goed, laten we ons verhaal even verder zetten. Gezien de beperkte keuze was onze voorkeur voor De Filippijnen bij het FIAC wel snel gemaakt. Eerst hebben we een intake gesprek gehad. We dachten dat we met een positief vonnis en alles erop en eraan, met een goed loontje, een echtgenote die volledig ter beschikking is thuis voor de opvoeding van een kind, etc... goed zouden ontvangen worden en dat we alle informatie over het herkomstland zouden krijgen. Wat een desillusie!! Het gesprek dat we daar gehad hebben was nog moeilijker dan het maatschappelijk onderzoek, het scheelde weinig of we werden georiënteerd naar andere adoptiediensten!! Consternatie, woede en onbegrip waren onze gevoelens. Ik was het Noorden kwijt en moest vol verbijstering vaststellen dat we met ons vonnis nog nergens stonden: immers het vonnis is enkel van belang in België om te kunnen adopteren , maar van belang is het rapport en de eisen van de herkomstlanden, die steeds moeilijker worden. Mijn vrouw liet zich niet uit het lood slaan en heeft zich kwaad gemaakt. Het moeilijke gesprek ging er niet beter op en we zijn dan weggegaan met een zeer bittere nasmaak. Echter was er nog hoop, want het gesprek was niet gevoerd met de voorzitter van de adoptiedienst, die toen afwezig was, en die zelf psycholoog is en er werd afgesproken dat zij ons dossier zou doornemen, waarna ze het binnen hun team (maatschappelijk assistente, dokter, psycholoog, criminoloog, etc..) zouden bespreken en beslissen of we een dossier bij hen konden opstarten. Op dat ogenblik vraag je je af waar je je heel die tijd eigenlijk mee bezig hebt gehouden en wat het allemaal voor nodig is geweest om voor de rechter te verschijnen als je al op de adoptiediensten zelf geweigerd wordt. Er moet echter wel gezegd worden dat we geen makkelijk kanaal hebben gekozen: De Filippijnse kanalen zijn zeer strikt en kunnen bepaalde dossiers weigeren. De mensen van FIAC proberen daarom ervoor te zorgen dat ze niet zomeer iedereen aannemen om te vermijden dat ze ginds in het herkomstland een weigering krijgen, want ze sturen toch heel persoonlijke zaken naar derden op, er is toch een zeker probleem van privacy.
Hoe dan ook belden wij enkele dagen later de voorzitster op van FIAC, die zeer vriendelijk, rustig en professioneel overkwam, ze had ons dossier doorgenomen en vond ons toch heel geschikt om ons kandidaat te stellen voor een Filippijns kindje. Daarna hebben we afspraken gemaakt met ons dossierbeheerster voor alle formaliteiten en documenten, vragenlijsten, foto's, etc.. . Dat hebben we dan allemaal tegen begin mei 2007 neergelegd bij FIAC. De Filippijnse dossiers zijn complex en strikt, maar het is een heel serieus kanaal, met doorgaans goed verzorgde en gezonde kinderen. Omdat er veel dossiers in vertaling wachtende waren bij het FIAC hadden ze ons verwittigd over het feit dat het "even" ging duren voor ons dossier in orde kwam. Eens we een factuur van FIAC zouden ontvangen zou dat betekenen dat ons dossier klaar zou staan om opgestuurd te worden.
Wij kunnen U verzekeren dat het wel de eerste keer in ons leven is geweest dat we zo ongeduldig stonden te wachten op een factuur!
In tussentijd hebben we deelgenomen aan een zeer aangename en motiverende adoptiedag welke door ons adoptiedienst was georganiseerd, waar we veel contacten hebben kunnen leggen met andere adoptie-ouders, andere kandidaat-adoptieouders, en geadopteerde kinderen. Voor ons dochter was het ook zeer leuk. Zulke ontmoetingsdagen zijn een zegen en zijn enorm motiverend.
Enkele weken geleden kregen we van FIAC ons lang verwachte factuur: we hebben er net iets minder dan 4 maanden op mogen wachten. Dat hadden we ook nooit gedacht. Die factuur hebben we dan ook onmiddellijk betaald. Vorige week kregen we bericht van FIAC dat ons dossier per express verstuurd werd naar Parental Foundation in Manila, Filippijnen. Daar wordt ons dossier bestudeerd en indien het ontvankelijk verklaard wordt, worden we op de wachtlijst gezet. "..indien ons dossier ontvankelijk verklaard wordt..." wow, nu zijn we dus met ons adoptie-project gestart in februari 2007, we zijn nu half september 2008, dus 19 maanden verder, ons dossier is nu pas opgestuurd en dan zijn we in de onzekerheid over het feit of ons dossier door de Filippijnse autoriteiten zal aanvaard worden. Wat is het leven toch mooi! Uiteraard stellen ze ons bij FIAC wel gerust over het feit dat ze tot op heden hun kandidaten zo goed uitkiezen dat ze tot op heden nog geen weigeringen gehad hebben, maar toch... die onzekerheid is knagend... Ondertussen blijven we contact hebben met de andere koppels die dezelfde voorbereidingscursus hebben gevolgd. We hebben gisteren met gemengde gevoelens het grandioos nieuws mogen vernemen dat één koppel (Nathalie en Bruno) nu al mogen afreizen (Kazachstan , Het Kleine Mirakel). We zijn echt blij voor hen, maar we kunnen het niet laten onze toestand met die van hen te vergelijken met een zekere (jaloersheid is een te sterk woord) vertwijfeling: kijk nu eens: we hebben een gelijkaardig parcours gehad doorheen maatschappelijk onderzoek, jeugdrechtbank etc, telkens met slecht één maand verschil, en zie nu eens: ze krijgen nu al een kind, ongelooflijk, tof voor hen. Bittere pil evenwel voor ons, want er wacht ons nog een wachttijd van 12-18 maanden. We wisten het op voorhand ga je ons zeggen, natuurlijk. Oké, maar ze hebben ons niet verwittigd over het feit dat vertalingen 4 maanden kunnen duren door alweer wachttijden deze keer binnen de adoptiediensten zelf. Maar goed, we moeten positief blijven, ons dossier is nu vertrokken. We kunnen nu alleen maar wachten..
Dit was het dan voor vandaag. Tot de volgende keer, daaaaaag!
Een droom... een kind.. Een alleszeggende titel voor vele echtparen die hun kinderwens niet kunnen vervullen, ondanks alle moeite. Bij het lezen van een blog van een bevriend koppel dat ook aan het adopteren is en die we hebben leren kennen tijdens de voorbereidingscursus(Nathalie en Bruno), hebben we ons ook laten inspireren om ons adoptieverhaal met anderen te delen. Dit verhaal is begonnen omstreeks februari 2007, en begint dus vanaf het ogenblik dat we een belangrijke beslissing hebben genomen voor ons gezin: ADOPTIE. Er hebben zich evenwel heel wat gebeurtenissen voorgedaan die onze beslissing hebben gemotiveerd.
Maar laten we ons eerst voorstellen: Mijn naam is Sebastien (Seb) en ben 40 jaar, enkele dagen geleden heb ik met mijn alter ego (Emmanuelle "Manu", 32 jaar) ons 10 jaar huwelijk gevierd. We hebben een lief dochtertje (Manon) van 9 jaar. Over infertiliteit is er hier dus geen sprake. Zoals voor veel koppels was het onze wens om enkele jaren na de komst van ons dochter het gezin verder uit te breiden. Helaas mocht het niet baten. Het zou een boek vergen om alles in detail uiteen te zetten, maar samengevat kunnen we stellen dat er bij de geboorte van ons dochter veel complicaties zijn opgetreden. Als gevolg daarvan, maar dat wisten we toen nog niet, zijn alle volgende ( drie ) zwangerschappen op dramatische wijze vroegtijdig onderbroken geweest op 24 weken, met overlijden van het kind (2001 Loïc, 2003 Tania en 2007 Mathias). Niet alleen die opeenvolgende drama's zelf, maar ook de manier waarop het gebeurd is heeft ons toen zwaar aangedaan en hebben we tijd nodig gehad om er terug bovenop te komen. Voorts heeft ons dochter Manon dit ook allemaal meegemaakt, we mogen stellen dat ze sneller "volwassen" is geworden. Ze is voor ons goud waard, een geluk dat we haar hebben!!
Onze eerste gedachte naar adoptie is er gekomen na een dringende hysterectomie bij Emmanuelle als gevolg van laattijdige maar ernstige complicaties na het verlies van ons vierde kind (ons zoontje Mathias) op 24/12/07. Toen vielen al onze plannen helemaal in duigen.
Toen we allebei (én na bespreking met ons dochter) de beslissing hebben genomen hebben we ons geïnformeerd bij Kind & Gezin. Maar al snel ben je geconfronteerd met een zwaar dilemma: met name moeten kandidaten adoptie-ouders al meteen beslissen of ze willen adopteren in België of in het buitenland ,want het zijn verschillende procedures die elkaar niet overlappen. Op dit vroeg stadium al voor buitenland of binnenland beslissen is wel een heel moeilijke opdracht. Wat weten ouders op dat moment over adoptie? Niets toch. We hebben voor buitenlandse adoptie gekozen na informatie en advies.
Na inschrijving bij Kind & Gezin kregen we een heel pakket documentatie, een hele informatiemap over adoptie, en vernamen we de noodzaak voor het volgen van de voorbereidingscursussen. De eerste vraag die bij ons opdook was: waarom moet dat, natuurlijke ouders moeten toch ook geen lessen volgen? In feite is dat wel zo, en het is soms wraakroepend te moeten vaststellen dat we dagelijks op het nieuws gevallen van kindermishandeling, verwaarlozing, ... in eigen land moeten aanhoren en dat er dus ouders bestaan die niet zo'n problemen ondervinden om kinderen te krijgen maar die hun geluk niet kennen en hun kinderen mishandelen... . Adoptie is echter wel iets heel speciaals, dat hebben we snel geleerd. Eerlijk gezegd zijn die lessen enorm goed meegevallen. Degene die ons die lessen gegeven heeft was ook enorm motiverend, vriendelijk en duidelijk en hebben we kunnen vaststellen dat we ondanks onze goede bedoelingen toch veel over adoptie moesten leren en dat in de toekomst zeker nog moesten blijven volhouden. Al bij al hebben we nog geluk gehad, want we hebben ons bij Kind & Gezin in februari ingeschreven en konden nog meedoen met de cursus van april-mei, terwijl anderen die zich iets na ons hadden ingeschreven tot september moesten wachten.
Na het ontvangen van ons certificaat van het VCOK (één van de organismen dat instaat voor deze voorbereidingscursussen) hebben we ons gehaast tot bij de griffie van ons arrondissement. Normaal verschijn je korte tijd erna voor de jeugdrechter die opdracht geeft voor maatschappelijk onderzoek aan een daartoe geëdigde dienst. De jeugdrechtbank van ons arrondissement zorgt er echter gelukkig voor dat de ouders bij die eerste zitting niet in eigen persoon moet verschijnen. We kregen dus snel per post een bericht dat er een maatschappelijk onderzoek was aangevraagd door de jeugdrechter nadat ze ons dossier ontvankelijk had verklaard. Ons rolnummer hadden we al bij inschrijving bij de griffie.
Een eerste wachttijd waarmee je confronteerd wordt als kandidaat-adoptieouder is dan deze voor het maatschappelijk onderzoek. Het KB over adoptie voorziet wel termijnen, maar in werkelijkheid kunnen deze niet gerespecteerd worden door werkdrukte. Deze wachttijd geldt niet alleen voor de rechtbank, maar vooral ook voor het maatschappelijk onderzoek. Tussen onze voorbereidingscursus (april-mei 2007) en ons eerste gesprek halfweg oktober zijn er dus 5 lange maanden voorbij gegaan. Om de tijd te stillen hebben we ons bezig gehouden met het vergaren van informatie over adoptie, het bezoeken van families met adoptiekinderen, informeren bij adoptiediensten, hoewel dit laatste maar heel summier en oppervlakkig was, want vele adoptiediensten willen enkel een intakegesprek hebben nadat er een positief vonnis is uitgesproken.
Het maatschappelijk onderzoek is een zeer unieke, bizarre, stresserende en angstaanjagende ervaring maar achteraf gebleken viel het nog mee. We hebben pertinent gekozen voor de openheid en eerlijkheid, we zijn zoals we zijn, het is erop of eronder. Op die momenten wordt je privé-leven helemaal blootgesteld, je kunt je proberen te verbergen achter clichés, maar dit houd je niet vol tijdens die 4 gesprekken van telkens 2u. De gesprekken met de maatschappelijke assistente waren zeer aangenaam, het ging over ons gezin, onze woonst, hoe we elkaar hebben leren kennen, verhoudingen met omgeving, vrienden, ons dochter en uiteraard ook over de gebeurtenissen waarmee we hebben te maken gehad, kwestie van na te gaan of we ons rouw goed hadden verwerkt. De gesprekken met de psycholoog waren wel moeilijker, want er werd dieper ingegaan op ons karakter, persoonlijkheid en ons koppel. Het tweede gesprek van de psycholoog vond ik aangenamer en het ging vnl over het te adopteren kind, onze houding bij problemen en hoe we de opvoeding gingen aanpakken. We gaan hier niet in de details treden, maar laten we zeggen dat het kan gebeuren dat er wat meningsverschillen zijn en dat wat je zegt niet altijd wordt geïnterpreteerd zoals je het bedoelt. Immers zijn het ook lange gesprekken, ze noteren alles wel op papier, maar geef zelf toe: als je zoveel dossiers moet opstellen, zoveel gesprekken moet voeren waar zoveel gezegd wordt, en je als team pas 6 weken later bijeen kunt komen om je dossier te bespreken en een besluit te formuleren, kan ik me best voorstellen dat niet alles perfect binnen de context kan geplaatst worden tijdens het teamgesprek 6 weken later, laat staan dat je nog weet wat er echt gezegd werd. Er wordt wel eens gezegd dat deze gesprekken beter zouden gefilmd moeten worden of het gesprek opgenomen moeten worden... .Misschien wel... Dit zou toch een aantal misverstanden kunnen rechtzetten. Tijdens de gesprekken hebben we enkele malen uit reacties van psycholoog of maatschappelijke assistente opgemerkt dat ze bepaalde zaken niet helemaal begrepen zoals wij dit bedoeld hadden. Zo had Emmanuelle na terugreis van het eerste gesprek bij de psycholoog door dat er iets niet klopte, en gelukkig heeft ze dat onmiddellijk aan het begin van het tweede gesprek met de psycholoog besproken en werd het misverstand op deze manier rechtgezet, want hij had haar wel degelijk anders begrepen...! Zo zie je hoe menselijk wij allemaal zijn. Zo zie je ook hoe moeilijk het is om iemand te beoordelen op zo'n manier.
Een tweede wachttijd gaat in vanaf het laatste gesprek van het maatschappelijk onderzoek in afwachting op het CAW-rapport (dat we enkel via Kind en Gezin kunnen bekomen). Dit is een zware periode geweest, want je speelt je dagelijks alle gesprekken als een film door je hoofd af en hoopt dat je niets verkeerd gezegd hebt, of zoiets,... . Het laatste gesprek was begin november 2007, echter tegen 15 december hadden we nog steeds geen nieuws. Uiteindelijk kregen we te horen dat het rapport was opgestuurd naar Kind en Gezin. Ik had ondertussen ergens gelezen dat we het rapport niet meer bij de griffier hoefden te lezen (wat we zeer erg vonden want de rechtbank is een totaal ongepaste plaats hiervoor) en met een eenvoudig mailtje kregen we het rapport toegezonden. Het is moeilijk te beschrijven wat je gevoelens zijn op het ogenblik dat je een rapport opent. Je weet dat je mogelijks onaangename zaken zult te lezen krijgen over jezelf, je familie, je privé-leven is voor derden helemaal blootgelegd en wordt beoordeeld en becommentarieerd. Eerlijk gezegd waren wij zo nerveus dat we de lijvige tekst (ons dossier bedraagt 16 pagina's!!!!) niet konden lezen, we zagen letters, cijfers, punten en komma's, maar het kwam niet door tot onze breinen, we slaagden er niet in om de zinnen te ontcijferen. Razendsnel gingen we op zoek naar het besluit, maar wat voor een besluit is dat nou? Je ziet een hele reeks positieve (lees protectieve) factoren en enkele risico factoren, met als besluit: "de protectieve factoren wegen lichtjes op ten opzichte van de risicofactoren". Wat is dat nu: positief of negatief?? Een enorm gevoel van frustratie, woede en ontreddering, want het woord "lichtjes" was er teveel aan, temeer dat dit besluit niet in overeenstemming was met de inhoud van het rapport. Omdat we ons rapport pas tegen 20 december hadden toegekregen, en omdat alle instellingen, inclusief het VAG (vereniging adoptie Gezinnen) waar we ondertussen lid van geworden waren, dicht waren voor het Kerstverlof, hebben we de feestdagen met enorme vragen en angst doorgebracht, tot ik de voorzitster van VAG kon bereiken. Ik legde haar de grote lijnen van ons rapport uit en ze vroeg om een kopie naar haar door te sturen, wat ik onmiddellijk gedaan heb. Niet lang daarna heeft ze ons kunnen geruststellen dat ons rapport wel degelijk positief was. Voorlopig waren we gerustgesteld.
De derde wachttijd is ingegaan in betere stemming, met dit betere nieuws, maar toch zaten we met veel twijfels? Zal de jeugdrechter struikelen over het woord "lichtjes". Waarom is ons rapport maar lichtjes positief terwijl iedereen die ons rapport gelezen heeft zegt dat de risicofactoren eigenlijk niet ter zake doen en dat het besluit streng is in vergelijking met de inhoud ervan? We hebben geen risico's willen nemen en hebben toch een advokaat genomen om een brief op te stellen waarin we alle misverstanden en verkeerde interpretaties door onze bril gecommentarieerd hebben, en hebben we dit document bij de griffie neergelegd, kwestie van dat alle misverstanden (en het waren er toch een aantal) recht te zetten en terug in hun juiste context te plaatsen. De jeugdrechtbank van ons arrandissement heeft in vergelijking met anderen toch vrij snel gewerkt, want we konden in maart 2007 voor de jeugdrechter verschijnen. Uiteraard stel je je van alles voor. In feite is het een gewoon onderonsje. Je biedt je aan bij de griffier die je de wachtzaal aanwijst. Er zat daar die ochtend ook nog een sympatiek koppel van Nederlandse origine die hun vonnis ook zouden krijgen. De zitting heeft bij ons hooguit 5 minuten geduurd. Je moet op eenvoudige stoelen gaan zitten die amper 2 meter voor een reeks vluchtig tegen elkaar geschoven tafels staan, waarachter een 6-7-tal mensen zitten, moeilijk voor een leek om uit te maken wie van die mensen de rechter en wie de procureur is. Een vriendelijke blonde dame nam het woord en uit haar relaas kon ik afleiden dat zij de jeugdrechter was. Ze zei dat ze alle documenten van het maatschappelijk onderzoek grondig had doorgenomen en dat ze ook onze brief in goede orde had ontvangen en dat ze die ook heel grondig had doorgenomen. Ze lachtte en zei dat we die brief zelfs niet hoefden op te stellen omdat ons rapport toch zo positief was dat we ons geen zorgen hoefden te maken, zonder onze brief zouden we probleemloos ons vonnis hebben gekregen, en besloot ze meteen met de woorden:" ik zie geen probleem voor een positief vonnis", "en u meneer de procureur, heeft u er iets aan toe te voegen?", die direct en kordaat hierop antwoordde "helemaal niets, mevrouw de rechter!". Sieso, dat was het dan, ons zo zenuwachtig maken voor iets dat op 5' was afgehandeld. En dan nog op zo'n vriendelijke en gelaten manier! "WE HEBBEN ONS VONNIS!" Op die momenten voel je vleugels groeien op je rug en heel je lichaam krijgt kippenvel... We zijn dolgelukkig uit het gebouw gestapt. Ik ben gewoon gaan werken erna..
De vierde wachttijd is de tijd die je moet wachten tussen de uitspraak van het vonnis en het aankomen van het rapport van het Openbaar Ministerie op de adoptiedienst. Eerst wordt het vonnis met een deel van het maatschappelijk onderzoek (zijnde dus het gehele rapport ZONDER de opsomming van de protectieve en risicofactoren noch het besluit) opgemaakt door de Procureur de Konings van de jeugdrechtbank, welke dan verstuurd wordt naar de Federale centrale autoriteit die het dan doorstuurt naar Regionale (Vlaamse) centrale autoriteit, zijnde Kind & Gezin. Deze stuurt alles door naar de adoptiedienst naar onze keuze, uiteraard moet je Kind en Gezin wel eerst op de hoogte brengen van je keuze van adoptiedienst, en je kunt er maar één tegelijk kiezen, je kunt maar voor één herkomstland tegelijk kiezen. Voor ons zijn er geen abnormale lange wachttijden geweest voor deze stap van de procedure, alles verliep heel vlotjes.
Ondertussen hadden we een keuze gemaakt van herkomstland: De Filippijnen bij FIAC. Over hoe het intake-gesprek is verlopen en over de verder gang van zaken verwijs ik u naar mijn volgende blog.
