Ik ben Nand Ghys
Ik ben een man en woon in Kasterlee (België) en mijn beroep is Vlaams ambtenaar bij agentschap IWT.
Ik ben geboren op 12/08/1971 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen, duatlon en sinds kort ook triatlon.
less talent, more excercises Een held is iemand die hard kan lopen omdat hij niet zo zwaar beladen is met hersenen ... of aan hardlopen heb je niets, je moet enkel op tijd vertrekken. Een blog van iemand die nooit de krantenkoppen zal halen met zijn prestaties maar des te meer geniet van elke stap vooruit ...
29-04-2015
Wedstrijdverslag recreatieve duatlon Geel op 12/04/2015
Alleen thuis zitten op een zondagnamiddag is toch maar niets voor mij. Daarom besliste ik in laatste instantie via een daginschrijving alsnog deel te nemen aan de Crossduatlon van Geel, exact 1 week na die van Retie. In de wetenschap dat ik daar nog vele andere CMC-ers zou tegenkomen maakte de keuze nog gemakkelijker.
Tijdens de verkenning van het loop- en fietsparcours wist ik al meteen dat al dat draaien en keren en klimmen niet mijn ding ging zijn. Ik had trouwens de ganse week amper 5 uurtjes gesport waarvan 1,5 uur gezwommen. Reden: de hardnekkige gevolgen van de krampen in mijn kuitspieren van afgelopen zondag. Drie volle dagen had ik daardoor mank gelopen en noppes kunnen doen.
Bedoeling was om in Geel minder fanatiek te starten bij het loopgedeelte en tijdens het fietsgedeelte een tempo te rijden waarbij ik niet meteen de ene kramp na de andere tot achter mijn oren voelde schieten. Ik had in de voormiddag - onder het motto baat het niet dan schaadt het niet - mondjesmaat bijna 1,5 liter bouillonsoep opgedronken in de hoop hierdoor mijn zoutgehalte op niveau te brengen en zo krampen te vermijden/beperken.
Iets voor 15 uur verzamelden we aan de startzone. Met Kristel, Lore, Annelore, Christof Geudens, Jan Debie, Kristof Jacobs, Luc, Stijn, Wesley, Bart Meeuwssen, Kenny en mezelf was CMC met 13 leden weer opvallend aanwezig. De kille wind maakte het allesbehalve aangenaam en op het moment dat de start werd gegeven begon het dan ook nog eens een beetje te miezeren.
Zoals gevreesd lag het loopparcours mij totaal niet. Het voortdurend slalommen en die venijnige klim en passage door het mulle zand was er voor mij teveel aan. Het fietsgedeelte was ook niet meteen om over naar huis te schrijven. Alles wat tegen kon zitten op het 28-km lange traject passeerde de revue : een uitschuiver op een belangrijk moment halverwege de eerste ronde waardoor ik de bus met ondermeer Wesley en Lore miste, daarna een halve ronde in het wiel gehangen van 2 gasten die in eerste instantie een mooi tempo aanhielden maar blijkbaar serieus op hun adem hadden getrapt en ik bijgevolg 1,5 ronde lang in mijn eentje moest ronddraaien, in de laatste ronde dan ook nog eens de ketting eraf waardoor ik mij nog moest reppen om in de derde ronde niet gedubbeld te worden door de leiders. Gelukkig bleef mij die ultieme vernedering bespaard.
En wat met de krampen ? Wel, op geen enkel moment ook maar iets van opwelling in mijn kuitspieren gevoeld. En was nochtans 1 pittige helling waar je bijna vanuit stilstand naar boven moest rijden. Uiteraard had ik niet die speed van tijdens Retie maar het geeft me wel vertrouwen om te weten dat ik toch ook eens een duatlon kan uitrijden zonder dat euvel. Bouillonsoep = wondermiddel ? De toekomst zal het uitwijzen ...
Doordat ik geen last heb gehad van krampen tijdens het fietsen kon ik het laatste loopgedeelte vrij furieus aanvatten maar na 500 meter was het beste er weeral vanaf. Meer dan uitlopen zat er daarna niet meer in. En die klim in het mulle zand heb ik nog 2x vervloekt. Maar ik heb door mijn deelname toch weeral een vol punt gepakt in het algemeen klassement .
De andere CMC-ers deden het weeral voortreffelijk. Die hebben precies nooit een mindere dag, althans zo lijkt het toch. De snelheid tijdens het laatste loopgedeelte waarmee Kenny mij voorbij stoof was redelijk imposant. Hij liep dan ook de 7de tijd van allen. Jan Debie bevestigde opnieuw met een knappe 7de plaats in de top tien. En Luc en Lore mogen terecht apetrots zijn op hun respectievelijk 1ste plaats bij de + H40 en 2de plaats bij de dames.
Schitterend decor voor een namiddag (top)sport. Veel schoon volk op en naast het parcours, een indrukwekkende delegatie lokale pers, prachtig lenteweer en een gevarieerd traject doorheen de bossen van Retie.
In de voormiddag had ik de spieren al wat gaan opwarmen met de collega's van de Kastelse joggingclub. Wat loslopen, een resem stretchoefeningen en enkele pittige tempoversnellingen. Veel verkeerd kan een mens daar niet mee doen me dunkt. Ik zou me thuis voor zo een wedstrijd toch alleen maar nodeloos zenuwachtig maken ...
Tegen 13.40 reed ik af richting Schijf Sport. De parking op de grasweide stond toen al aardig vol. Ik stond met mijn wagen achter de mobilhome van Jakke (Van Herck). Die was tijdens de verkenning alweer op zijn bek gegaan. Tradities moeten blijkbaar in ere worden gehouden .
Rond 15.00 werd het spektakel op gang geschoten en de start was weerom verschroeiend zoals dat heet. Ik liep mijn eerste kilometer in 3'40" maar toch leek het alsof ik met die tijd bijna het ganse deelnemersveld al voor mij moest dulden. Mijn motor stond met die toptijd dus meteen in de rooie en bijgevolg moest ik de volgende kilometers noodgedwongen rond de 4'10" ronddraaien. Dankzij mijn snelle eerste kilometer kwam ik uiteindelijk toch binnen tegen het vooraf verhoopte gemiddelde looptempo van 15 km/uur. Inclusief (trage) wissel kon ik na 16'09" seconden op mijn MTB springen voor het volgende avontuur ...
De eerste kilometers op de fiets gingen heel goed. Geen moeite om het snelle tempo van het groepje voor mij te volgen. Op de rechte stroken kwamen we vaak boven de 30 km/uur uit dus dat zat wel snor. Maar halverwege de eerste fietsronde voelde ik alweer een eerste kramp in mijn rechterkuit opkomen. Ondanks het feit dat ik al 2 jaar lang dagelijks magnesium slik, regelmatig aangevuld met dosissen creatine en zelfs melkzuurblokkers, krijg ik dat probleem maar niet opgelost. Vorig jaar kon het misschien nog wel te wijten zijn aan het beperkte aantal fietskilometers maar die vlieger ging deze keer zeker niet op. Moedeloos word ik ervan.
Soit, het gevolg was dat ik bij de eerste doortocht na 8 kilometer al met 2 joekels van krampen in mijn kuiten zat. Gelukkig stond er daar zoveel volk langs de kant met aanmoedigingen dat vertragen geen optie was. Met de moed der wanhoop probeerde ik het wiel van een voorganger te volgen maar op het rechte stuk over het open veld blies de wind mij terug naar af.
Maar het beste moest toen nog komen. In de derde en laatste fietsronde had ik eindelijk opnieuw het goede wiel gevonden van iemand met een gele tenue (nr 2.. dus iemand van de duo's). In de voorlaatste singletrack haalden we iemand in die echt wel op zijn tandvlees zat. Op een van de laatste hellingen geraakte de brave ziel maar net boven, mijn voorganger moest hierdoor onverwacht afremmen en ik stond hierdoor pardoes op de helling geparkeerd met bijgevolg 2 knoerten van krampen in mijn kuiten. Moeder, wat was dat ! Ik schreeuwde het uit van de pijn, moest mij laten vallen om uit mijn klikpedalen te geraken maar ondertussen was ik ook al over de helling waardoor ik naar voren viel en via een koprol de fiets over mij heen kreeg. Daar lag ik dan weeral, net zoals vorig jaar in bijna identieke omstandigheden.
Het duurde bijna een minuut vooraleer ik weer verder kon. Ondertussen waren er natuurlijk weer een heleboel deelnemers mij voorbijgestoken waaronder de eerste vrouw die ik tijdens de tweede fietsronde opnieuw had weten in te halen nadat ze mij bij het lopen al was gepasseerd (de vrouwen vertrokken 1 minuut na de mannen). Met de moed der wanhoop waagde ik mij aan de laatste 3 kilometers. Het duurde een tijdje vooraleer ik weer op snelheid kwam. Hierdoor wist Wesley (Lemmens) me voorbij te steken. Samen reden we de eerste vrouw weer voorbij en zo richting wisselzone. Net voor het uitgaan van het bos ramde ik met mijn pedaal ook nog eens een boomstronk. Bijna vloog ik weer van mijn fiets. Het was blijkbaar de hoogste tijd om ermee te stoppen .
De wissel duurde een eeuwigheid, althans zo leek het toch. De eerste honderden meters lopen voelden behoorlijk aan want ik vreesde dat die krampen mij serieus parten gingen spelen. Ik zag al snel Wesley voor mij uitlopen en had meteen door dat ik hem wel terug opnieuw kon inhalen. Dat gebeurde ook na pakweg 500 meter. Ik pikte toen aan bij een duo en samen liepen we zo de laatste kilometers. Versnellen ging voor geen meter meer en ondertussen begon mijn linkerlies ook al tekenen van verkramping te tonen. Ik vraag me in zulke wedstrijden toch luidop af of ik het wel in mij heb om mee te doen aan de Hel van Kasterlee. Als je al na amper 90 minuten zo berooid uit een wedstrijd komt, hoe moet dat dan aanvoelen na 9 à 10 uur wedstrijd ?!? Stof tot nadenken dus.
Uiteindelijk kwam ik als 91ste van de solo's (heren + dames) over de eindstreep in een tijd van 1 uur 36 minuten en 11 seconden. Tevreden ? Bwa, het fietsen had ik achteraf gezien toch willen afwerken onder het uur. Nu had ik er 1 uur 1 minuut en 46 seconden voor nodig. Zonder die valpartij en krampen was me dat zeker gelukt. En het laatste loopgedeelte blijft natuurlijk ook ondermaats in vergelijking met mijn pure looptijden maar wat doen we eraan ? Blijven trainen zekers en keep smiling, het is maar een hobby !!!
Mijn vierde wedstrijd alweer van deze drukke februari-maand. En er was deze keer ook de mentale druk om mijn PR op 10-km eindelijk nog eens scherper te stellen. Mijn vorige besttijd op deze afstand - 41'54" - dateerde alweer van 13 maanden geleden.
Ondanks de noeste trainingsarbeid van de afgelopen weken en de meer dan behoorlijk afgewerkte interval-trainingen van afgelopen zaterdag en dinsdag, vatte ik deze wedstrijd onder een slecht gesternte aan.
Sinds enkele dagen had ik namelijk veel last van allerlei kwaaltjes waaronder een lage rugpijn (naweeën van de stabilisatietraining van donderdag ?) en een pijnlijk gevoel in de rechterlies van na die interval-trainingen en - vooral - de erbarmelijk verlopen recuperatieloop van vrijdagavond. Toen leek het wel of mijn rechtervoet veranderd was in een klompvoet. De voetafrol was desastreus en pijnlijk tegelijk. Mijn wreef en rechterscheenbeen leken verstijfd.
Ook tijdens de opwarming een kwartier voor de wedstrijd voelde mijn beide kuiten vreemd aan, net alsof die vol met afvalstoffen zaten. En dan was er natuurlijk weer die dekselse wind die blijkbaar ook een abonnement heeft op de Natuurlopen in Lier.
Vlak voor de wedstrijd was ik blij verrast nog een andere CMC-er tegen het lijf te lopen. Bart Dijckmans, Retienaar en wereldburger, had zich ook ingeschreven voor de 10-km, naast nog ruim 300 anderen trouwens. Dus weer een druk bezette wedstrijd daar in Lier.
Na het startschot was het weer even slalommen tussen de massa om goed mee vooraan te kunnen zitten. Ik probeerde de tips van mijn trainer nauwgezet te volgen en ging resoluut voor een looptempo van 4'00". Ik kwam in een groepje te zitten met daarin, bleek achteraf, de tweede vrouw in de einduitslag. De eerste 6 kilometer liepen we zo in een voor mij onwaarschijnlijk snelle 23'47" !!! Perfect op koers om een eindtijd van onder de 40 minuten te ambiëren.
Helaas, na 6 kilometer kwamen we terug pal in de wind te zitten en iedereen dook in elkaars rug om zo weinig mogelijk energie te verspillen. Alleen ik, met mijn nagenoeg dubbele meter, heb dan niet veel alternatief . Ik voelde langzaamaan de krachten uit mijn benen wegtrekken en moest het groepje van 5 à 6 lopers lossen. De volgende 3 km was puur op karakter voor mij om mijn bonus niet te verliezen. Ik liep die kilometers in 4'17" maar moest wel vaststellen dat er niemand terug over mij heen kwam. Iedereen bleek het op dat stuk dus moeilijk te hebben. Integendeel, ik haalde een andere geloste deelnemer van het groepje in en samen maakten we de laatste kilometer vol. Die ging weer behoorlijk snel in 3'59".
Na 40'37" passeerde ik de eindstreep in een nieuwe PR, als 41ste van de 343 finishers. Blij als een kind want ik heb er toch behoorlijk veel voor moeten doen de afgelopen weken en maanden om op dit niveau te staan. Achteraf bemerkte ik dat de tweede vrouw, An Claes uit Westerlo, haar 10 km in 39'46" had uitgelopen. Als ik dat groepje dus had kunnen volgen was ik meteen onder de 40 minuten gedoken. Had het mij gelukt als die wind er niet was geweest ? We zullen het nooit weten maar heb vandaag wel een morele opkikker gekregen om ooit die voor mij magische grens te overschrijden.
Bart Dijckmans kwam, zag en liep meteen 36'58" oftewel een 11ste plaats op deze sterk bezette 10-km. Erg knap ! Daartegenover verbleekt mijn eindtijd natuurlijk maar ik ben dan ook meer dan 50% ouder dan Bart .
En wat met die slechte benen en lage rugpijn ? Niets last van gehad tijdens het lopen, in ieder geval toch niets gevoeld. En voor de verandering ook eens geen slapende voet gekregen na pakweg 6 km. En als ik mij net voor een volgende wedstrijd weer eens erbarmelijk voel moet ik dus niet te snel panikeren .
Een heerlijk lentezonnetje liet menig deelnemer toe om voor het eerst dit jaar met korte broek en korte mouwen te starten. Zelfs een koukleum als mezelf kon de extra vitamine D niet laten liggen. Met ruim 70 sportievelingen stonden we op de brug over de Nete aan de Kastelse kayakklub, al jaar en dag de startplaats voor deze recreatieve jogging. Er kon opnieuw gekozen worden voor 4 afstanden waarbij 1 lus 3,3 km lang zou moeten zijn. Verder weer heel wat bekende gezichten: Tony Goossens, Gunter Aerts, Luc Van Doninck, Jan Dams en last but not least Christof Geudens.
Ik had me voorgenomen niet te fanatiek te starten, mede ook omdat ik van mijn trainer het advies kreeg aan een tempo van 4'30" per km te lopen. Hij vreest dat ik door de opeenvolging van wedstrijden de kans op blessures exponentieel doe toenemen. Ongelijk kan ik hem niet geven meer na 1 km kwam ik wel door in 3'55". Door het zware parcours (bijna 80% veldwegen vol putten en traktorsporen en scheeflopende paadjes naast de Nete) twijfelde ik er niet aan dat mijn looptempo sowieso naar beneden zou gaan ... en zo geschiedde ook.
Bij momenten was het echt wel beuken tegen de wind en ... tegen de eenzaamheid want de elite (diegene die met de vingers in de neus 15 km/uur lopen) was ik al vrij snel uit het oog verloren. Achter mij hoorde ik tijdens de eerste lus nog wel enkelingen aanklampen maar iets voorbij halfweg liep ik eenzaam en alleen mijn wedstrijd. Uiteraard is dat ook al geen stimulans om er nog extra de pees te gaan opleggen.
Het werd nog 1,5 km lang stoempen en sleuren langs de Nete. Totaal mijn ding niet. Maar waar je niet dood van gaat wordt je sterker van. Ik ben nu eenmaal meer een salonloper, iemand die op souplesse en in gelijke tred een wedstrijd kan uitlopen. Van zodra er kracht mee gemoeid is verlies ik snel en veel van mijn pluimen. De laatste 300 meter was opnieuw op de verharde baan en toen kon ik nog even versnellen naar 16 km/uur. Uiteindelijk kwam ik binnen in een tijd van 26'20" en was daarmee 2de op de 6,6 km na de ongenaakbare Tony Goossens die toen al een eeuwigheid binnen was. Eerlijkheidshalve moet ik er wel bijzeggen dat de totale afstand slechts 6,3 km bedroeg. Uiteindelijk strandde nummer 3 een 20-tal seconden achter mij.
De volgende wedstrijd is binnen iets minder dan 2 weken in Lier. Ik zou daar dolgraag mijn PR op de tien kilometer (41'54") scherper stellen, al was het maar met 10 seconden. Mijn trainer denkt adhv mijn progressie tijdens de intervaltrainingen dat ik daar wel eens onder de 40 minuten kan eindigen maar dat betekent 15 km/uur lopen. Dat lijkt me toch iets te voortvarend. We zullen al eens mikken op 41'30". Ik moet zien dat ik nog progressiemarge heb voor de volgende maanden en jaren hé .
Die andere CMC'er, Christof Geudens, won met de vingers in de neus zijn officieuze 9,9 km in 36'49"maar beaamde achteraf eveneens dat het parcours alles behalve evident was. En als CMC voor de toekomst een topper in wording wil strikken moeten ze al eens gaan praten met Robbe, het zoontje van Christof. Die liep als 11-jarige meteen naar een knappe 4de plaats in de 3,3 km. Daarna hebben we in de charmante kantine met een hoog Bokrijkgehalte en in een toffe sfeer nog de prijsuitreiking bijgewoond.
De Valentijnjogging in Lichtaart werd al voor de 17de keer georganiseerd maar tot afgelopen zondag wist ik uit te blinken door afwezigheid. De hoogste tijd dus om ook deze wedstrijd aan mijn lijstje toe te voegen.
Omdat de combinatie zondagvoormiddagtraining met de JCK + wedstrijd in de namiddag mij een week eerder tijdens de Geelse kayakjogging goed was bevallen, opteerde ik hier opnieuw voor.
Ik was goed op tijd afgereden en kwam dan ook als één van de eersten met de wagen het grasveld/parking opgedraaid. Twee auto's achter mij al een eerste bekende, Eddy Buyckx. Die had in de voormiddag al een ruim 20 km zware trialrun afgewerkt en kwam nu nog 2 lussen van 8 km loslopen. Respect !
Zelf ging ik voor de kortste afstand van 4 km. Ik hoopte vooraf stiekem op een tijd van 15'59" zonder echter het parcours te kennen. Jan Debie (4 km) en Christof Geudens (8 km) vervolledigden het CMC-team.
Om 14.30 werd de start gegeven. Ik zat niet helemaal vooraan en moest daarom het eerste rechte stuk wat teveel slalommen naar mijn goesting. Eenmaal op de hoofdbaan zat ik dan waar ik moest zitten maar het tempo was wel behoorlijk moordend voor mij. De eerste kilometer liep ik in 3'48". Vlak achter mij zat Christof die nog de adem had om wat te gaan keuvelen tegen mij . Ikzelf moest al wat inboeten aan snelheid alhoewel de tweede km toch nog in een deftige 4'03" werd afgehaspeld. Ondertussen had Christof mij zijn zolen al laten zien want volgen lukte mij niet. Ik probeerde nog even in het spoor van Bart Van Nijlen te geraken maar ook dat was te hoog gegrepen.
Na twee km liepen we over een licht heuvelend bosparcours met tamelijk veel bochtenwerk en modderige zandstroken. Niet mijn ding dus en meteen resulterend in een tragere tijd van 4'18". In de laatste kilometer kwam ik er terug iets beter door en haalde nog een vijftal voorgangers in. Uiteraard zaten daar wellicht ook deelnemers bij die voor twee of drie lussen gingen. Het laatste stuk langs een wei was weer behoorlijk heavy maar liep die kilometer wel terug in 4'03".
Uiteindelijk klokte ik een eindtijd van 16'12" en goed voor een 12de plaats. In een eerste reflex ietwat teleurgesteld omdat ik niet onder die 16'-grens geraakte maar als ik dan achteraf in de uitslag zie wie ik allemaal achter mij laat dat denk ik wel dat ik met mijn eerder beperkte capaciteiten behoorlijk goed bezig ben.
Jan Debie had net zoals vorige week de tegenstand in zijn broekzak gestoken en liep in 13'57" naar een eerste plaats. Ook Christof kon zijn snelle eerste lus zonder veel kleerscheuren verderzetten want klokte na 8 km knap af in 31'59" en meteen goed voor een zevende plaats.
De volgende dagen gaan we wat rust inbouwen (mijn trainer trekt zich de haren uit het hoofd met al die wedstrijdjes die ik aan de schema's toevoeg ) voor de volgende veldloop op zondag 15/02 tijdens de jogging boer Van Ballaer over 6,6 km.
Vandaag stond er eigenlijk een zuivere intervaltraining geprogrammeerd met ondermeer 8x 400 meter. Een mens die wat kan rekenen weet dat dit samen 3,2 km ver is. Toevallig had ik in de loop van de week op "tinternet" gezien dat de Geelse kayakvaarders hun jaarlijkse jogging organiseerden. Het ging daar om rondjes van 3,5 km dus nagenoeg in lijn met mijn dagtaak voor vandaag.
In de voormiddag had ik reeds bij de collega's van de Kastelse joggingclub meegetraind. Op zondag is dit een combinatie van wat loslopen, tempoloop en een blok interval. Bedoeling was om me tijdens de snellere trainingsmomenten wat in te houden maar eenmaal het beest los is het niet meer te temperen .
Deze training was omstreeks 11 uur afgelopen. Ik spoedde me naar huis om nog wat spaghetti naar binnen te werken en rond 13.15 uur vertrok ik in een stevige regenbui richting Geel ten Aard. Bij aankomst moest ik al een heel stukje naast het kanaal rijden om nog een parkeerplek te vinden. In het clubhuis was het over de koppen lopen met daarbij heel wat bekende gezichten waaronder Bert Nietvelt, Jan Dams en een aantal JCK'ers. Voor CMC tekenden Rik, Jan Debie en Lore present.
Aangezien er 4 afstanden konden gelopen worden (3,5 - 7 - 10,5 en 14 km) leek het mij opportuun om op de tweede rij te starten. De eerste honderden meters na de start liep ik bijgevolg tussen mooi gezelschap. Na 500 meter keek ik voor de eerste keer op mijn Garmin en zag dat ik aan een zelfmoordtempo van 3'30" per km aan het rennen was. Het gezond verstand haalde de bovenhand en zo liet ik mij naar een iets realistischer tempo terugzakken (niet van willen maar van moeten). De eerste kilometer werd toch nog in 3'47" volgemaakt. Zowel de tweede als derde kilometer liep ik in exact 4'04" maar toen kregen we ook wel regelmatig zware modderstroken voor de voeten geworpen.
Achter mij hingen al de hele tijd wat jonge gasten die noppes kopwerk deden en ik moest dus vermijden dat zij in de laatste 500 meter erop en erover zouden gaan. Net voor die laatste honderden meters moesten we nog een maïsveld over. Aan het einde was er een bruggetje en een stukje klimwerk waar je sowieso achter elkaar moest blijven. M.a.w. een strategisch belangrijk punt waar je zeker als eerste moest zien aan te komen. Dat dacht ook één van mijn achtervolgers die mij wilde passeren maar ik proestte er nog een stevig spurtje uit om zeker als eerste bij dat bruggetje te komen. Daar deed ik een Klaas van Tornoutje (= de boel dichthouden en zelf even de tijd nemen om op adem te komen). Omdat ik als eerste boven kwam kon ik full speed de laatste honderden meters aanvatten en daarmee definitief de adem afsnijden van mijn achtervolgers.
Uiteindelijk kwam ik tussen al dat jonge geweld mooi als zevende binnen van de 3,5 km in een zéér bevredigende 14'03" oftewel 15 km/uur (ik verloor nog een handvol kostbare seconden omdat het mij niet meteen duidelijk was waar de eindstreep nu juist gelegen was). Netjes dus op dit traject (50% onverhard). Winnaar was die andere CMC-er, Jan Debie, de de klus wist te klaren in 12'00" rond. Even na aankomst ging ik met Jan een 3-tal kilometer uitlopen. Achteraf zag ik dat ik dit haast aan het zelfde tempo liep dan mijn wedstrijd zelf. Dat soort toestanden krijg je nu eenmaal als je met zulke straffe gasten in 1 en dezelfde club zit .
Achteraf bleken ook Rik en Lore zich van hun beste kant te hebben laten zien. Rik won de 10,5 km in 37'00" en Lore was met een tijd van 30'09" over 7 km de eerste dame. De toon voor 2015 is voor dit drietal weer gezet !
De eerste afspraak van het nieuwe jaar zou de Natuurloop in Lier worden op zaterdag 24 januari. Sneeuwval in de vroege ochtend deden menig atleet beslissen om niet naar Lier af te zakken. Normaliter haalt deze wedstrijd +/- 1000 deelnemers over de 3 afstanden. Ditmaal telde de organisatie een 700-tal fanatiekelingen.
Ook ik twijfelde heel lang om naar Lier te vertrekken. De garantie dat er geen neerslag meer werd verwacht en het gegeven dat de temperaturen naar een + 6° zouden klimmen deden mij beslissen om toch de wagen in te springen en naar Lier te rijden. Uiteindelijk had ik de ganse week rode bietensap gedronken en dat positieve effect wilde ik toch nog in een goede loopprestatie verzilverd zien .
Tijdens de opwarming werd ik weerom verrast door de bij momenten hevige wind. Ter illustratie: de dranghekken aan de startzone waarop een aantal spandoeken werden opgehangen werden zonder pardon omvergeblazen. Dus zeker iets om in het achterhoofd te houden tijdens de wedstrijd zelf want geloof me, naast de Nete wil je echt niet alleen komen te zitten met de wind pal van voren.
Na het startschot moest ik mij meteen in een drassige zone wagen om een aantal tragere lopers voorbij te kunnen. Mijn voeten voelden al meteen nat aan. Tof ! De eerste kilometer liep ik in 4'10" dus eerder behouden maar op vraag van de trainer. Al snel kwam ik in een groepje te zitten van +/- 8 personen en met o.a. een aantal lopers van eenzelfde club (KTT Projects). De volgende 4 km liepen we exact 4'17" per km. Niet bijster snel maar het kostte mij alvast veel kracht - getuige de hoogste hf van de hele wedstrijd - om dat tempo aan te houden. Allemaal het gevolg van de wind die ditmaal veel meer tegenstander dan bondgenoot was in vergelijking met de vorige wedstrijd eind december.
Als gevolg van de smeltende sneeuw was het natuurlijk ook regelmatig oppassen geblazen om niet op je bek te gaan. Zo was er een heel moeilijke strook van ruim 200 meter die lichtjes naar beneden liep en waar je door een mengeling van slijk, molshopen en plassen water een weg naar beneden moest banen. Zeer gevaarlijk allemaal om kwetsuren op te lopen.
Na die moeilijke passage had ik toch even op mijn adem getrapt. Een aantal lopers van het groepje staken mij voorbij maar in het laatste rechte stuk op pakweg 2 km van het einde kon ik toch terug orde op zaken stellen. De laatste kilometer liep ik in 4'00" rond en klokte als 42ste (van de 281 finishers) af in 42'24" oftewel een gemiddeld looptempo van 4'14" per min.
Ik had vooraf stiekem gehoopt op een tijd rond de 41'30". Ik kan het verschil enigzins steken op de wind en de gladde ondergrond maar toch ook aan het iets minder frisse gevoel dat ik had in vergelijking met vb vorige keer. Nu liep ik iets te verkrampt en durfde daarom bij momenten niet uit mijn "comfortzone" te komen als er iets snellere lopers ons inhaalden. Als ik het lef zou gehad hebben om mijn karretje daar aan te pikken kan ik wellicht tientallen seconden sneller eindigen ... als het lukt maar is de kans natuurlijk ook reëel dat ik op een kilometer voor de streep helemaal ga stilvallen. Moeilijke keuze dus.
Toch primeert voor mij het goed gevoel nog steeds na afloop van deze wedstrijd. Enkele maanden geleden (tijdens mijn loopblessure) zou ik getekend hebben voor zulke tijden. Nu loop ik terug volledig pijnvrij (alhoewel, ik had de laatste 2 km serieuze last van een slapende linkervoet) en weet alles allemaal heel goed te relativeren. Uiteindelijk is dit niet meer dan een uit de hand gelopen hobby .
Het deed terug goed om opnieuw de positieve stress van een wedstrijd te mogen proeven. Ik had op voorhand een gemiddeld looptempo van 4'30" ingecalculeerd. Er was de afgelopen maand weliswaar veel getraind maar naar mijn gevoel iets te weinig op vlotte duurlopen. Hierdoor had ik echt geen idee wat ik momenteel in de benen had. En met een voor mij nog onbekend parcours en rekening houdend met de sterke windvlagen die ons ongetwijfeld zouden geselen langs de oevers van de Nete vreesde ik tijdens mijn opwarming zelfs dat 13 km/uur wel eens te optimistisch zou kunnen worden.
Omstreeks 13.30 werd het startschot gegeven. Exact 363 deelnemers voor de 10 km wroetten zich naar voor om in een gunstige positie op het jaagpad te arriveren. Ik zat niet meteen waar ik wilde zitten en moest daarom via de berm wat plaatsen proberen goed te maken. Na 500 meter kon ik in mijn draai komen en liep de eerste km uiteindelijk in 4'10". Eigenlijk voelde dat tempo goed aan en ik volgde met het verstand op nul instinctief enkele voorgangers.
De volgende keer dat ik op mijn Garmin keek zaten we al iets verder dan 3 km en liep ik nog steeds tegen een mooi gemiddelde van 4'12". De ademhaling zal heel goed en ik moest mij geen pijn doen zodat ik mijn doelstelling al iets scherper begon in te stellen, namelijk een gemiddeld looptempo van 4'20". We moesten nog een stuk tegen de wind in en ik vreesde dat ik daar toch zou breken. Ik verminderde bewust even vaart en liet een andere loper mij inhalen zodat ik mij ietwat uit de wind kon zetten, alhoewel, met mijn 193 cm vang ik sowieso toch steeds de meeste wind op .
Na 5 km kwamen we aan de bevoorrading maar ik wilde mij niet uit mijn tempo halen en liep zonder iets aan te pakken verder. Ondertussen zaten we een groepje van 4 maar ik hoorde aan de ademhaling dat iemand zich serieus aan het pijnigen was. Een korte tempoversnelling later bleven we nog met z'n tweeën over. Zo liepen we 3 km lang broederlijk naast elkaar tegen - op dat moment - een gemiddeld tempo van 4'15".
Na 8 km wilde ik het tempo ietwat opdrijven maar helaas stond de wind daar zo strak op kop dat ik me toch nog maar even inhield. De laatste km versnelde ik dan definitief en liet mijn medegezel ter plaatse achter. De laatste km liep ik nog tegen 3'58" maar kon helaas een voorganger net niet meer de loef afsteken.
Uiteindelijk klokte ik na 10 km af op een onverhoopt scherpe tijd van 42 minuten en 15 seconden oftewel een gemiddeld looptempo van 4'13" en was daarmee de 39ste finisher. Ik besefte nu pas goed dat ik amper 21 seconden verwijderd was van mijn PR op de 10 km. Als ik met een andere instelling deze wedstrijd had aangevat zou die tijd mogelijks - weliswaar nipt - verbeterd kunnen zijn.
Blijkbaar kan mijn trainer beter inschatten wat ik wel en niet kan. Hij stelde een gemiddeld looptempo voorop tussen 4'10" en 4'20". Dat is er dus knal op. In het vervolg dus meer vertrouwen in mezelf hebben en luisteren naar anderen zekers ?
Eindelijk terug op volle snelheid aan het trainen !
Nadat de loopblessure min of meer onder controle was werd ik geconfronteerd met enkele complicaties na een uitgevoerde oogoperatie eind oktober. De halve marathon van Kasterlee medio november kwam hierdoor te vervallen. Niet dat ik in staat zou zijn om veel potten te breken maar zelfs aan een aanvaardbaar tempo uitlopen zat er op dat moment niet in.
Met pijn in het hart hoorde ik van thuis uit het startschot weerklinken ... Maar gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel meer. In november zorgden de vele fietskilometers voor het onderhoud van de basisconditie. Medio november pikte ik zelfs weer aan met individuele trainingsschema's die me werden bezorgd door een coach vanuit CMC. Tot op heden bemerk ik geen last meer tijdens het lopen maar moet wel vaststellen dat de conditie toch te lijden heeft gehad door die ingelaste rustperiode van ruim 2 maanden. Maar soit, blij als een kind telkens ik (pijnloos) kan lopen en daar draait het uiteindelijk allemaal om. Ook het zwemmen werd begin december terug opgepikt. Weliswaar allemaal vrij rustig maar ik bemerk toch al opnieuw enige progressie.
Binnen 10 dagen staat mijn eerste loopwedstrijd sinds bijna 4 maanden op het programma, de natuurloop in Lier over een afstand van 10 km. Mijn laatste wedstrijd met inzet dateert reeds van eind augustus (Dwars door Turnhout). Toen liep ik de 11 km tegen een gemiddeld looptempo van 4'11". Voor zaterdag 20 december reken ik op een looptempo van 4'30" en zal daar - mocht het me lukken - dan heel tevreden over zijn. Als ik er daarna zowel in januari als in februari 10" per kilometer kan afkrijgen sta ik sowieso terug op het niveau van voor de blessure.