Pfff. Eigenlijk is dit een stomme vraag. Ik weet wél waar mijn papa is. Mijn papa zit in ons nieuw huis en daarom kan hij niet veel thuis zijn en zie ik hem te weinig. Mijn papa heeft twee goede werken. Eéntje waar hij geld kan verdienen en ééntje waar hij geld kan uitgeven. Binnen 14 dagen gaan we verhuizen naar Boutersem en dan ga ik, dank zij het veel werken van mijn papa en mijn mama, in dat grote huis kunnen wonen in ons nieuw groot huis en mijn mama en mijn papa hebben mij beloofd dat ik een nieuwe eigen kamer krijg. Ferre heeft dan zijn eigen kamer ! Tof he ! Dus... nu zie ik mijn papa niet zo veel, maar als we verhuisd zullen zijn, des te meer. Als hij dan werkt in ons nieuw huis, dan ik kan ik altijd bij hem zijn, in mijn babysitje. Amaai ! Wat een verschil met nu. Ik zie er al naar uit ! Hé, ik heb hier nog een toffe foto gevonden van mijn papa, samen met mijn nonkel Koen; Dat is ongeveer de gekste nonkel die ge kunt dromen. Ik denk dat ik daar nog niet het laatste heb van gezien. Ik word precie moe van al dat geschrijf; Ik denk dat ik een middagdutje gaan doen. Ssssst, tot de volgende keer !
Ik ben nu al drie maanden op deze wereld en heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn ogen en oren duchtig de kost te geven. Ik probeer te ontdekken hoe de wereld draait. Linksdraaiend..., zegt u ? Dat weet ik nog niet, maar wat ik wèl weet is dat mijn geheimzinnig en blijkbaar onweerstaanbaar glimlachje mijn belangrijkste wapen wordt. Als ik die troef bovenhaal, dan kan ik mijn mama en mijn papa zo rond mijne vinger draaien. Tof, hé ! Liefste Meter en Peter, ik geloof dat ik goe bezig ben. Ik ga in 2006 blijven lachen en met mijn oogjes knipperen. Als ik zin heb om op de arm van mijne peter een wandelingske te maken of een paar toertjes te doen rond de tafel, dan beloof ik dat ik mijn keeltje wijd open zal zetten en dan kan hij fier, zoals hij is, zeggen dat het dank zij hem is dat ik zal zwijgen. Slim, hé !
Sinds deze ochtend ben ik wat onrustig. Ik zou niet goed weten hoe het komt. Zou het kunnen dat ik wat zenuwachtig ben? Mijn peter en mamie zijn namelijk op weg naar België. Mijn mama en papa hebben gezegd dat ik nog even geduld moet hebben. Nog vier nachtjes slapen en dan is het zo ver. Na bijna drie maanden wachten zie ik mijn peter en mamie terug.
Ik kijk er verlangend naar uit ... hopelijk gaan die krampjes snel weg ...
Zaterdag 3 december. Een grote dag voor meerdere mensen. Anneke en Bruno trouwen en ik krijg mijn eerste babysitbeurt! Een hele dag ben ik de flinke zoon. We ontmoeten Anneke en Bruno bij Anneke thuis. Tja moet ik het nog vertellen: veel oooh en aaah en hoe schattig en hoe mooi ik wel niet ben. Ne mens raakt er gewoon aan! Nadien richting gemeentehuis. Mijn eerste kennismaking met de flamingant van Leuven en omstreken: de heer Willy Cuypers. Hij vertelt iets over wereldoorlogen en bombardementen. Mijn papa belooft mij later dit nog wel eens uit de doeken te doen. En dan de wetartikels en beloften van Anneke en Bruno. 't Is precies niet min wat die aan elkaar beloven want er wordt hier en daar een traantje weg gepinkt, dan weer geaplaudiseerd om tenslotte nog maar eens kusjes uit te delen. Ik zit veilig in de draagdoek bij de mama. Geen verplichtingen buiten zoon zijn en dat ben ik op en top! Vandaar gaat het richting kerk. Gezellig in de 'warmte' van de Heer. Lees: het was daar verschrikkelijk koud. De Kerk boert achteruit en geld voor een warm chauffageke kan er blijkbaar niet meer van af. Maar geen erg ik krijg mijn eerste kruiske van meneer pastoor en de liefde die daaruit blijkt geeft me een overweldigend warm gevoel. Bovendien is mijn mama er nog steeds om mij te verwarmen. Dat doet ze ook met veel liefde! Mijn papa moet hier en daar een stukske voorlezen. Hij ziet er goed uit zo in zijn kostuumpje. We genieten. Ik blijf rustig en wacht geduldig tot na de kerkdienst om mijn keel open te zetten voor honger. Soms kan ik zo voorbeeldig zijn.
Thuis goed het buikje gevuld, wordt ik aan mijn lieve babysit Anneleen overgedragen. Geweldig! Ze koestert mij, ze speelt met mij, ze lacht met mij. Puur genieten. Mijn mama en papa vertoeven terwijl op de receptie en het begin van het avondfeest. Maar om 20u roept de honger mama terug. En ja, ik heb ze toch wel wat gemist, dus laat ik mijn keel iets langer open dan normaal. Mijn mama uiteraard bezorgd en ze blijft wat langer dan voorzien. Tot ik maar besluit om mijn keelvolume wat lager te draaien en mij opnieuw tevreden te stellen met mijn prima babysit. Die had een dvdke meegebracht maar nog niet kunnen bekijken omdat ik te mooi ben om naar te kijken. Ik besluit dus maar mijn ogen dicht te doen en haar de kans te geven rustig van een filmpje te genieten.
En dan is er telepathie. De mama en papa komen rond 01.00u naar huis en ik zet dan maar mijn keel nog eens open. Iedereen tevree naar bed. Maar waar was mijn feestje???? Ik besluit dan maar om de nachtelijke braspartij ten huize Kessel-lo wat verder te zetten. Daar waren mijn mama en papa wel niet op voorbereid! Geweldig toch zo'n huiselijke fuif. Ik heb er van genoten. Mijn papa en mama weet ik zo niet. Als je hen nog eens tegenkomt, moet je het hen maar zelf vragen!
Als kleinste spruit mocht ik dit weekend mee 'op weekend' met de vrienden van de Sluisstraatgroep. Onze tocht ging richting Butgenbach. Best wel spannend zo de eerste keer op weekend. Natuurlijk heb ik mij voorbeeldig gedragen! Wat wilt ge met al dat vrouwelijk schoon rondom mij. Ik werd verwend van de eerste seconde tot de laatste. Vrijdagavond hebben we nog gezellig samen spaghetti gegeten. Zaterdag zijn we gaan wandelen en hebben we samen kaas- en wijnavond georganiseerd. Het was echt wel fijn! Iedereen moest een fles van tussen de 5 en de 10 euro meebrengen. Een fles dat je een echte aanrader vond. Natuurlijk hebben mijn mama en papa een fles Los Vascos mee genomen. Iedereen vond de fles wel lekker. Hoe kan het ook anders ... mijn peter zit er natuurlijk weer voor iets tussen. En als hij iets een aanrader vindt, dan moogt ge er zeker van zijn dat het topkwaliteit is. Maar na al die wijnproeverij werd het mij toch wel iets te druk. Mijn mama en ik zijn dan maar gaan slapen. Eens op de kamer had ik de rust terug gevonden. Zondag zijn we dan nog naar de kerstmarkt van Malmédy getrokken. En dan was het weekend alweer om.
Ik mocht dan wel de kleinste zijn, ik heb er toch enorm van genoten!
Ja voor zo een pracht van een baby, besloot de Sint een hoogste uitzondering te maken en toch langs te komen. Normaal gezien komt de Sint nog niet langs bij kleine baby's, maar aangezien mijn mama en papa in een rechtstreekse verbinding met het paleis der Sintennatie in Spanje contact hebben opgenomen en gezegd hebben dat: 'Ik toch wel de liefste, de mooiste, de leukste en nog wat andere superlatieven die ik mij niet zo goed meer herinner ben' is de Sint dan toch maar in de donkere nacht langs gekomen met veel lekkers. Ik denk dat hij vooral ook mijn mama en papa heel goed kent want er was voor hen ook iets bij ... een Duvelflesje is chocola. Lekker hé!
Beste Sint, ik wil je langs deze weg dan ook heel hard bedanken voor je komst! Ik kijk al uit naar wat voor lekkers je volgend jaar gaat brengen.
Er is wat dit betreft niet veel nieuws onder de zon. Ik meet 58.5 cm, weeg 5.100 kg en heb een hoofdomtrek van 38.5 cm. Alles ok dus met mij. Ik heb ook mijn eerste prikken gehad. Uiteraard heb ik op dat moment mijn keel eens goed open gezet. Verder was ik weer de liefheid zelf. Gestoef van de consulente dat ik er toch zo'n gelukkige baby uitzie. Mijn mama en papa zo fier als een gieter natuurlijk. Van reflux ben ik spijtig genoeg niet gespaard gebleven. Ik heb een subtiele vorm vandaar dat hij pas nu ontdekt is. Ik geef namelijk niet terug in de letterlijke zin maar breng het wel naar mijn mond en slik het dan gelijk weer in. Daardoor is mijn slokdarm wat verbrand. Zo weten mijn mama en papa nu ook waarom ik de laatste vier dagen zo ongelooflijk gebruld heb tijdens de diners. Een siroopje met anijssmaak (mijn favoriet) zou soelaas moeten brengen. Nu in dat siroopje hebben ze toch ook nog iets anders in verwerkt want zo lekker vind ik het niet. Van de prikjes ben ik niet ziek geweest. Ik heb er alleen ongelooflijk veel van geslapen. Maar dat is dan gelukkig iets waar niet mijn mama, niet mijn papa en ook ikzelf geen last van heb!
Zoals bericht hebben wij er een weekendje aan zee opzitten. En 'zitten' is misschien wel het juist geplaatste woord om het weekendje te omschrijven. Niet dat we er niet van genoten hebben. We hebben er super van genoten. Alleen, hoe zeggen ze dat, de weergoden zaten ons niet mee.
Buiten het weer was het ook wel een heel avontuur om de zee in zicht te krijgen.
Samen met mijn mama ben ik om 14u te Kessel-lo vertrokken. Wij gezellig met ons tweetjes richting station Leuven. Daar de trein genomen richting Oostende. Ik was alweer mijn opperste beste zelve en had die ochtend niet zo heel goed gedronken. Dus toen wij nog niet in Brussel aangekomen waren, heb ik dan maar mijn keel open gezet. Pittig detail: de trein zat overvol! Maar gelukkig ben ik nog steeds goed in het charmeren van mensen, ook al is dat dan met mijn keel open! Of zal ik het even anders formuleren: zelfs met mijn keel open weet ik een hele wagon te charmeren. Ik lag in mijn favoriete bestemming de draagdoek. Die eens hij aan is zeer gemakkelijk hanteerbaar is, maar het aandoen zelf is geen sinecure. Mijn mama besloot dan toch mij eruit te halen en mij te drinken te geven op de trein. Allemaal geen probleem, we mochten zelfs van de lieve vrouw kaartjesknipster naar klasse 1 als we het te druk vonden in klasse 2. Zo gezegd zo gedaan, wij naar klasse 1 vooral om wat meer plek te hebben. Het moet gezegd die heren en dames in kostuum en mantelpak zagen ons niet zo heel graag komen. Vooral omdat zij terecht het bruinblauw vermoeden hadden dat wij geen eerste klasse betaald hadden en ik mijn keel verder open zette, want ja ik had honger en dan moet ne goeie Christiaens wel van zich laten horen nietwaar. Enfin, dat is toch wat mijn papa mij altijd influistert. Ik deed nog mijn uiterste best om de mensen aldaar rond mijn vinger te winden. Maar helaas, de 'bobeine' was op! In klasse 1 waren we nog niet goed en wel gezeten toen een onheilspellend bericht op het schermpje boven de deur verscheen: wij komen aan station Gent Sint-Pieter. Want daar moesten wij overstappen voor de trein naar de Panne. Mijn mama besloot dan maar in een fractie van een seconde om mijzelve, handdoekje, draagdoek, rugzak, borstschelp, muts, sokkken, kortom: den helen inboedel in haar twee handen te heisen en af te stappen. Daar stonden we dan in de wind (storm volgens de weerman) op perron Gent Sint-Pieter. Ik zonder muts, jas of sokken nog steeds genietend van de lekkere melk en bijgevolg mijn mama halfnaakt! Wij denken zo dat het geen zicht was, maar goed. Gelukkig kennen ze daar op de perrons koffiehuizen. Mijn mama daar binnen gestormd. Eerst nog lezend op de deur: dit is geen wachtzaal, consumeren bij binnenkomen verplicht. Hoewel mijn mama op dat moment ongelooflijk veel zin had in een koffie, hadden wij daar geen tijd voor want welgeteld 9 minuten later vertrok de trein naar De Panne. Even aan de mevrouw uitgelegd dat ik dringend wat meer warmte nodig had en dat we geen tijd hadden om te consumeren. Gelukkig vond die dame het niet erg. Mijn charme-offensief was geslaagd. Ze had dan ook geen mantelpakje aan! Na wat geren naar het juiste perron wij hupsakee terug de trein op richting zee. Bleek dat dus een boemeltrein te zijn. Mijn mama heeft me dan vriendelijk verzocht om 'geen spel' te maken op de trein. En buiten wat korte krachtige huilbuien heb ik mij daar dan ook aan gehouden. Tja een verwittigd man enzoverder ... Aangekomen in De Panne kregen we dan 5 minuten om de tram te nemen. Maar helaas de deuren wouden niet open gaan. Ondertussen zat de storm er al goed in. Regen, hagel, wind, het is een keertje iets anders. De trambestuurder had blijkbaar zijn bestje dagje niet en was dan ook niet bereidt om voor ons de deuren te openen. Hij keek en zag dat ... het koud was. Maar mijn mama is natuurlijk de allerbeste en ontdekte zowaar een knopje naast de deur dat je kan indrukken. Proberen maar en jawel Sesam opende zijn deuren. In Oostduinkerke aangekomen nog gauw wat brood en beleg gekocht voor de avond en richting appartement gewandeld. Een hele onderneming in de storm. Wij konden letterlijk moeilijk op de benen blijven staan en bijna was het stokbrood met de noorderwind vertrokken. Het waaide zo hard dat het papier eromheen scheurde.
Aankomst appartement: 18u01 stipt!
En toen besefte mijn mama plots dat buiten wat eerste hulp zoals pampers en kleedjes, mijn papa wel alles in zijn auto had liggen. Mijn papa die ging die avond nog naar een vrijgezellenfeestje in Antwerpen. En zou bijgevolg niet zo heel vroeg (of juist wel) aan zee arriveren. Dus daar zaten we dan. We konden niet eens gaan slapen. Enfin, mijn mama niet. Haar schoot is voor mij wel voldoende. Maar dat hebben we allemaal overleefd. Om 04.00 konden we samen gezellig in bed duiken. Zij dachten aan lang uitslapen. Ik dacht aan de zee. Vraag maar niet wie er gewonnen heeft. Hoewel ... we hadden een hele lange dag om te wandelen maar het weer was van dien aard dat je er geen hond zou doorsturen. Dus heb ik dan maar vanuit het raam de zee bewonderd. 's Avonds zijn mijn grootpeter (of hoe noem je dat?) met zijn vriendin gekomen. Ik eerst goed gegeten en dan zijn we vertrokken naar het restaurant Zout en Peper. Een aanrader voor de Oostduinkerkersbezoekers. Zeer lekker gegeten hebben zij daar. Ik heb mij van mijn beste kant laten zien en heb geslapen in mijn bakske. Zo noemt mijn papa het ding waar ik in lig. Hij had gereserveerd voor 4 personen met vermelding van wij brengen ook een baby mee in een bakske, kunnen jullie daar een plaatsje voor voorzien. Enfin,ik heb daar goed gelegen want dus de hele tijd geslapen. Mijn mama en papa hebben een gezellige avond doorgebracht!
Aangezien zaterdag geen lucky day was om uit te slapen dachten mijn oudjes daar dan zondag een uitslaapdagje van te maken. Maar ja, waar is die zee nu toch. Ik dus vroeg uit de veren! Weer een hele dag voor de boeg en nog steeds geen weer om een hond uit te laten, dachten ze dan toch: 'We wagen het erop!'. Wij zijn inderdaad buiten geweest! Van aan de deur tot aan de auto, het was zo hard aan het hagelen dat we toch maar besloten hebben de auto te nemen!
Hoewel we dus weinig zee gezien hebben (buiten vanuit het raam) hebben wij toch een zeer prettig en rustig gezinnetjesweekend aan zee doorgebracht! We hadden dus alweer spijt dat we moesten vertrekken!
De tocht terug was wat minder avontuurlijk. Gewoon met de auto, het leven kan toch soms zo simpel zijn!
Last but not least hebben wij ook dankzij de vennootschap Koen & Goele wat fotootjes kunnen nemen. Binnenkort (als mijn papa wat tijd heeft om ze op de computer te zetten) ben ik dus opnieuw te bewonderen!
Zondag 20 november werd ik voor de eerste keer eens echt uitgeleend. Niet te lang natuurlijk! Mijn mama en papa zouden mij niet zo lang kunnen missen. Ik vertoefde in een hele bende. Heel veel heb ik er wel niet van geweten. Ik heb samen met Maro hand in hand geslapen en dat was best gezellig. Iets vroeger dan gepland kreeg ik honger, maar gelukkig waren mijn mama en papa al op de terug weg. Ze zijn daar ergens in Boutersem, datgene waar mijn papa zoveel moet voor werken en centjes verdienen, eventjes gaan werken.
Verder is er deze week nog veel bezoek gekomen. Ik begrijp niet goed waar die mensen vandaan blijven komen. Maar in ieder geval ik ben al bewonderd door menigeen. En natuurlijk blijf ik de vrouwen charmeren. Mijn papa zegt dat ik nu goed moet oefenen want dat dat later niet zo gemakkelijk meer gaat gaan. Hij zegt ook dat ik indien nodig wel bij mijn peter in de leer kan gaan. Die zoekt er altijd twee van 25. Begrijpen doe ik het nog niet zo goed maar het staat genoteerd peter ik kom bij u wel kloppen!
Mijn mama heeft het ook wel druk. Ze gaat nu twee keer per week naar de kinesist. Dat gecombineerd met het nodige bezoek en kijk de dag is alweer om voor je het weet. En dan ben ik er natuurlijk nog die haar aan den draai hou. Tja als je onvoldoende aandacht krijgt, moet je af en toe eens van je laten horen nietwaar.
Vandaag vertrekken we naar zee. Mijn mama en ik gaan met de trein. Mijn papa komt later met de auto. Hij moet nog naar één of ander vrijgezellenfeest! Ik ben al eens aan zee geweest samen met mijn neefjes en nichtje. Dat was reuze. Ik heb er wel zin in om samen met mijn mama en papa een weekendje aan zee door te brengen. Ik ga daar ook de peter zien van mijn papa. Zeg peter wanneer zien wij elkaar nog eens? Ik heb zo het gevoel dat ik u in mijn kort bestaan toch nog niet te dikwijls gezien heb? Mijn mama zegt dat het niet lang meer gaat duren. Ik kijk er in elk geval al naar uit ...
Vele groeten van uw lieftallig petekind, zonneknuffel voor de peter, warmteknuffel voor de mami,
