Als P-Magazine ooit een film zou maken, zou ie er hoogstwaarschijnlijk uitzien als 9 ½ Weeks. Glossy dus. Regisseur Adrian Lyne, die zich specialieerde in dit soort oververhitte yuppie sleazefests, haalt werkelijk alles uit dit filmpje wat er uit te halen valt, en we moeten eerlijk zijn: dat is niet bijster veel. Het verhaaltje gaat over de zwoele affaire die Kim Basinger en Mickey Rourke hebben tijdens de voornoemde negen en halve weken. Hitsige konijnen onder u mogen zich bij voorbaat onthouden, veel verder dan wat gekreun en gesteun in de schaduwen van de luxueuze lofts van de twee komen Kim en Mickey niet. Dit is zo één van de films die de jaren 80 definieren. Veel uiterlijke schijn, maar in plaats van een hart een rekenmachinetje. Toch kan je niet om de invloed van 9 ½ Weeks heen. Zowat elke softcore film die de afgelopen tien jaar op VT4 en Kanaal 2 is gepasseerd heeft hier zijn mosterd gehaald. Als je houdt van mooie dingen om naar te kijken, kan je veel slechter varen. Verwacht alleen geen passie.
Jaar: 1987 Met: Kim Basinger, Mickey Rourke Van: Adrian Lyne Quotering: **/****
84 Charing Cross Road is een het filmisch equivalent van een brievenroman. Het gaat over twee mensen die elkaar nooit ontmoeten, maar enkel via brieven met elkaar contact houden. Hij (Anthony Hopkins) is een keurige Engelse boekhandelaar. Zij (Anne Bancroft) een vrijgevochten Amerikaanse vrouw. Hun wederzijdse liefde voor oude boeken brengt hen bij elkaar, op een afstand. Ze beginnen een vriendschap, geen relatie, hij is gelukkig getrouwd met Judi Dench, zij is een overtuigde oude vrijster. Hun vriendschap is intellectueel. Dit is een film waarin mensen effectief met elkaar praten. Ideeën uitwisselen. Elkaar aftasten. Hun wederzijds respect groeit met de jaren, maar zoals alle pennevriendschap komt ook aan deze uitwisseling een eind. Wanneer, jaren later, zij eindelijk een bezoek brengt aan 84 Charing Cross Road blijkt hij dood te zijn. Ze loopt rond in de kamers waarin hij leefde en brieven naar haar schrijft. Ze kan hem bijna aanraken. Zo dichtbij, maar tegelijkertijd nooit zo ver af. 84 Charing Cross Road staat of valt met de vertolkingen van de hoofdacteurs en die zijn om duimen en vingers van af te likken. Anne Bancroft is altijd goed als ze een extraverte persoonlijkheid mag spelen, en Anthony Hopkins (voordat hij doorbrak als Hannibal) legt hier de basis voor zijn latere personages in Howards end en vooral The Remains of the Day. Dit is een prachtige film voor mensen die geloven in zielsverwantschap en houden van literatuur.
Dit is nu wel zeer vervelend eigenlijk. Ik moet hier een bespreking maken over 7 Women van John Ford, maar het is eeuwen geleden dat ik die film gezien heb en ik heb geen flauw idee waar die film over gaat. En ik ben te lui om het op te zoeken. Sue me. Het enige wat ik over deze film weet is dat het de allerlaatste film van John Ford was. Daarna ging hij dood. Zo gaat het dikwijls. De ene moment ben je er, en de volgende zeg je dag met het handje. Niet dat ik denk dat John Ford een handje had. Het lijkt me eerder iemand om een knuist te hebben. Zon dikke, verrimpelde, mannelijke knuist. Je kan je ook niet voorstellen dat een man als John Ford zijn nagels laat manicuren. Waarschijnlijk had hij zo een verroeste schaar waarmee hij die dingen afknipte. Zijn nagels bedoel ik dan. Wanneer zijn linkerhand klaar was, nam hij een fles whiskey in de hand en dronk een teug. Uit de fles. John Ford lijkt me niet echt het type voor designglazen. Daarna zette hij zich noest aan het werk voor de volgende hand van nagels te ontdoen. Nadien bekeek hij zijn handen nog nauwelijks. Handen zijn van die dingen die je pas mist wanneer je ze niet meer hebt. Maar John Ford had zijn beide handen nog toen hij stierf. Dat is maar goed ook. Je lichaam is per slotte maar iets wat je geest tijdelijk huurt, en wanneer je na je dood zon lichaam zonder hand moet afgeven bij het gebruikte lichamen depot Ik denk niet dat ze je je recuutje teruggeven. En dan sta je daar. Dood en zonder bonnetje. Ik denk wel dat ik genoeg regels heb nu. Goeie film zeg die 7 Women. Een heuse aanrader. Next!
Welk een plezier is het om u te mogen vertellen over The 6th Day, een van de laatste grote meesterwerken van der Ah-nuld. De carrière van Ah-nuld zat al een tijdje in het slop toen hij deze prent draaide, een compagnonpiece voor zijn Total Recall van een decennium eerder. The 6th Day speelt zich af in de niet zo veraffe toekomst, waarin het klonen van mens en dier een realiteit is geworden. Door allerlei toestanden worden er twee Ah-nulds gemaakt, de echt Ah-nuld wil natuurlijk zijn leven terug, mayhem volgt.
Eerlijk is eerlijk, ik vind Ah-nuld een toffe kadee. In tegenstelling tot Stallone en Vandamme lijkt hij me over een gezone dosis humor en zelfrelativeringsvermogen te beschikken, en deze 6th Day barst dan ook van subtiele knipoogjes naar zijn screenpersona. Een heel grappige film, die jammer genoeg een flop was aan de kassa en Ah-nuld weer een stapje dichter naar zijn politieke carrière bracht. Een carrière waar ik met lede ogen naar kijk, want zolang hij governator speelt, worden er geen nieuwe Ah-nuld films gemaakt. En dat is heel jammer. Films zoals deze 6th Day steken met kop en schouders uit boven de vloedgolf van achterlijke stripverfilmingen die ons de dag van heden overspoelt. Het bekijken meer dan waard.
Er zijn een aantal dingen in mijn jonge leven waar ik bijzonder trots op ben. Dat ik nog steeds het themaliedje van Vrouwtje Theelepel kan meezingen bijvoorbeeld, ofdat ik zonder problemen alle albums van The Beatles in chronologische volgorde kan opsommen. Of dat ik nog nooit een stap in een discotheek heb gezet. Discotheken, en hiervoor zal ik waarschijnlijk branden in de hel, zijn wat mij betreft verzamelplaatsen van idioten die slechte kleren dragen en naar slechte muziek luisteren. Niet voor mijn eerste lobotomie zal ik een stap in zon oord des verderfs zetten. Laat het dan ook niet te verwonderen zijn dat de film 54 voor mij een uitstap naar een nieuwe, ongekende plaats is. Gebaseerd op de ware geschiedenis van de New Yorkse Club 54, in de jaren 70 (inderdaad, bereid u al maar voor op een pleiade van foute disco op de soundtrack) de place to be voor al wie verslaafd, exhibitionistisch en intellectueel minderwaardig was. Nu heeft het Big Brotherhuis die functie overgenomen, maar in die tijd had je werkelijk niets anders. De film vertelt het verhaal van een gogodansertje (Ryan Phillipe) die in contact komt met een lekker wijf (Neve Campbell) en al de hitsige avonturen die ze beleven. Kijk ook uit naar Mike Myers in een zeldzame ernstige rol als de eigenaar van de club. Een film die ik aanbeveel omdat het een mooi gevoel van tijd en plaats weergeeft, en omdat het soms gewoon eens leuk is om te zien wat je allemaal mist.
Laat ik het maar meteen toegeven: in weze ben ik een zeer melige mens. Geef mij een romantische scène, een Nat King Cole muziekje op de achtergrond en een paar charismatische acteurs en ik zwijmel als een zeemvel in een versgeprst Mister Proper sopje. Laat het dan ook geen verrassing zijn dat 50 First Dates mij wel wist te bekoren. Qua geloofwaardigheid scoort dit filmpje nochtans niet hoog. Drew Barrymore speelt een meisje dat aan korte term geheugenverlies lijdt. Ze kan dus maar onthouden van middag tot hoog noen en is na een nachtje slapen alles en iedereen vergeten die de voorbije dag haar pad heeft gekruist. Adam Sandler speelt haar geliefde, die elke dag opnieuw (from scratch zoals Anne Robinson zou zeggen) haar hart moet veroveren. Een beetje zoals Bill Murray in Groundhog day, al haalt 50 First dates nooit de epische hoogten van die film. Daarvoor is het allemaal een tikje te vrijblijvend én zitten er een aantal licht storende elementen in de film (ik kijk naar u Rob Schneider, oh gij meest ongrappige van alle levende wezens op aarde, voorwaar ik heb reeds eencelligen gezien die me sneller aan de lach konden krijgen als u). 50 First dates scoort dan weer wel punten voor de tropische setting (Hawai, met een boel Jack Johnson achtige muziekjes op de achtergrond, dat is nooit slecht natuurlijk) en het lef om het verhaal vol te houden tot het einde en niet zomaar hocuspocus een wondermiddeltje te introduceren waardoor Barrymore haar geheugen terugkrijgt. 50 First dates is een bij momenten beklijvende film over echte liefde, en over hoe ver een man wil gaan om die te bereiken. Elke dag opnieuw. Een van de betere romcoms van de afgelopen jaren.
Je hebt zo van die films die omwille van de een of andere reden tussen de mazen van het net vallen. Dat vind ik altijd behoorlijk zielig voor die films. Geef toe, het is toch wraakroepend dat crap als Lord of het Gezever of Meet de Fokkers miljarden dollars binnenhaalt en een sympathiek, goedgemaakt filmpje als deze The 4th Floor helemaal alleen en zonder vrienden op de bovenste plank van de videotheek stof staat te vergaren. Ik heb een theorie dat films ook gevoelens hebben, en in mijn fantasie zit in een film als The 4th Floor dan zo meisje met de zwavelstokjesgewijs te bedelen om aandacht. Wel, lieve 4th Floor, ik kom ter redding! Uw in ere herstelling begint nu! The 4th Floor is eigenlijk niet meer of minder dan een spookhuisfilm, een Rosemarys baby meets The haunting zo u wil. Juliette Lewis (die haar irritante tics gelukkig achterwege laat in deze rol) speelt een vrouw die in een appartement gaat wonen en geterroriseerd wordt door iets. Is het de psychotisch uitziende buurman, is ze gek aan het worden of zijn er onverklaarbare krachten aan het werk Ik besef dat het qua originaliteit niet echt hoge toppen scheert, maar geef dit filmpje een kans. Het is goedgemaakt, intrigerend, en ik wil wedden dat je het einde niet zal zien aankomen. Er is, en dat is weer zo iets dat veel mensen niet snappen, niets verkeerd met een oud verhaal, zolang het maar goed vertelt is. Ga dus op zoek naar the 4th floor. U vindt hem meer dan waarschijnlijk op het bovenste of onderste schap van de thrillersectie in uw videotheek. Het arme sukkeltje
U kan, en U mag, veel van mij verwachten. Dat ik u informeer, amuseer, irriteer, intrigeer. Geen eer is mij te min. Maar niet, en ik herhaal NIET, dat ik objectief over de films van God spreek. Dat kan ik niet, daarvoor betekent God veel te veel voor mij. In plaat van een objectief oordeel kan u zich dus heden verwachten aan een lyrische opsomming van alle zaken die ervoor zorgen dat The 39 Steps zon episch meesterwerk is geworden. U dient te weten dat deze film stamt uit de Engelse periode van God (die ruwweg begon in 1925 en duurde tot 1939). Zijn Engelse films worden meestal gezien als vingeroefeningetjes voor zijn veel bekendere Amerikaanse werk. Leg The 39 Steps naast North by Northwest ofSaboteur en u ziet hoe God uit, wat basically dezelfde situatie is: onschuldige man wordt ten onrechte beschuldigd en reist het halve land af op zoek naar de echte bad guys, toch drie totaal verschillende films kan puren. Wanneer ik aan The 39 Steps denk, denk ik aan tempo. Dit is, misschien samen met Lola rennt, zowat de snelste film die ik ken. Geen seconde wordt verspild, het hoofdpersonage (gespeeld door Robert Donat) rolt van het ene probleem in het andere, de kijker krijgt nauwelijks ruimte om te ademen. Voor een film die meer dan 70 jaar oud is, is dat meer dan opmerkelijk te noemen. In 39 Steps ook heel veel typische spielereitjes die God later nog vaak zou gebruiken. De schreeuw van een vrouw die Hij laat overgaan in het gefluit van een aanstormende trein. De ijskoele blondine die hier voor de eerste keer haar opwachting maakt. Het belang van handboeien.
Maar God maakt ook plaats voor ontroering. Denk aan de prachtige scènes omtrent Mr Memory, een circusfreak die er prat op gaat op elke vraag het antwoord te kennen. Am I right sir? vraagt hij met typisch brits flegma wanneer hij een of andere sportstatistiek opdreunt waar een man in het publiek hem zonet om heeft gevraagd. Wanneer op het einde van de film Robert Donat een voorstelling van Memory bijwoont en hem en plein public de cruciale vraag What are the 39 Steps? stelt, kan de man niet anders dan hem te antwoorden. Hij bekoopt zijn beroepseer met zijn leven. Maar niet nadat hij Am I right sir heeft gefluisterd. Een van de mooiste momenten uit het hele oeuvre van God. The 39 Steps is meer dan een indicatie van things to come. Meer dan het werk van een beloftevolle filmmaker die zijn eerste stappen zet. Het is het eerste volbloed meesterwerk van de grootste cineast die de aarde ooit heeft gekend, en alleen daarom van onschatbare waarde.
Soms, wanneer de maan hoog aan de hemel staat en de slaap mij niet kan vatten, stel ik me wel eens de vraag: Wat zou William Shakespeare van 10 things I hate about you vinden. Een belangwekkende vraag. Wills legendarische toneelstuk The Taming of the Screw (zelf al eens op een slaapverwekkende manier verfilmd met Elizabeth Taylor en Richard Burton) werd overgeplaatst naar een amerikaanse high school. Je weet wel, een van die mythische plaatsen met palmbomen op de speelplaats en studenten die sporten, cheerleaden, debatwedstrijden houden, aan wiskundewedstrijden meedoen, proms organiseren, elkaar make-overs geven en basically alles doen zolang er maar geen studieboek in de buurt moet komen. Mja Bill Schudspier zou hoogstwaarschijnlijk meewarig het hoofd schudden alvorens in een solloqui uit te barsten, dat bomvol staat van de vierarmige jamben en diensmeer. U merkt misschien op dat ik maar een eindje in het wilde weg aan het razen ben, zonder ook maar een deftig woord omtrent de film in kwestie neer te pennen. Dat komt omdat 10 things I hate about you, zon licht en fluffig gevalletje is dat het nauwelijks de moeite is om het te vereeuwigen in mijn sprankelend proza. How do you catch a cloud and pin it down weet u wel. Maar licht en fluffig hoeft daarom niet slecht te zijn. Toon mij de mens die nee zegt tegen een roze petit four en ik toon u een gek. Heath Ledger (voordat hij bekend werd) en Julia Stiles ( de etherisch mooie Julia Stiles, die wat mij betreft in elke film mag schitteren) spelen het koppeltje en voor de rest kan en wil ik er weinig meer woorden aan vuilmaken.
Jaar: 1998 Van: Gil Junger Met: Julia Stiles, Heath Ledger Quotering: ***/****
Bo Derek. De Bolero van Ravel. Dat badpak. Je zal maar jong en hitsig geweest zijn in het begin van de jaren 80. 10 is een verdienstelijk filmpje dat een aantal interessante dingen heeft te zeggen over mannen in een mid-life crisis, maar zal waarschijnlijk altijd wel herinnerd worden omwille van bovenstaande drie trefwoorden. Dudley Moore speelt in deze komedie van Blake Edwards een componist die getrouwd is met Julie Andrews, maar tijdens een snoepreisje verliefd wordt op de monosyllabische Bo. Laat ik eens een gewaagd statement maken en zeggen dat ik persoonlijk Julie honderd keer aantrekkelijker vind dan die gemanipuleerde rastahomp van een Bo Derek. Rollebollen op de tonen van The Lonely Goatherd lijkt me trouwens ook oneindig veel meer stimulerender dan die eeuwigdurende, kleffe Bolero. 10 kan tenslotte ook gezien worden als de start van de trend om menselijke schoonheid te quoteren als ware het iets objectiefs. Zonder 10 geen Am I hot or not. Verbranden die print!
