Aangezien ik gisterenavond nog een verjaardagsfeesje had en pas rond 1u in mijn bed lag, heb ik er van geprofiteerd om iets langer uit te slapen deze ochtend. Kristof was er immers bij, dus Steve had gezelschap om opt gemakske het parcours te verkennen. Rond kwart na 9 aangekomen en een rondje gaan verkennen, het parcours was leuk en de benen voelden "goed" aan. Snel nog het westrijdblad gaan tekenen en we konden onze startpositie innemen. Ik stond een rij voor Steve en het ging er allemaal best ontspannend aan toe... 15 sec... start !
Ik verloor traditioneel wat plaatsen, en het was treintje rijden op de eerste singletracks... na 1 toer zag ik dat het verschil met mijn & Steve's concurrenten al serieus groot geworden was en ik kwam beetje geisoleerd te zitten, voelde continue volk in mijn wiel, maar opt moment dat ze overnamen, miste ik telkens dat beetje om ze te kunnen volgen. Eerste 3 rondes gingen vlot, maar opt moment dat Kristof me voorbij kwam begon het wat te sputteren, mijn rug begon pijn te doen en ik zag geen concreet doel om naartoe te rijden ofzo... :) uiteindelijk een plaats of 2 voor Steve geëindigd in een wedstrijd die ikzelf "onderhoudend" zou noemen.
Ik was niet super en er was wel degelijk verval opt einde, maar ik heb het vooral op tactisch vlak weer slecht gespeeld, teveel op kop gereden, te weinig geprofiteerd en op de foute momenten mijn krachten verspeeld. Ik zal nog wat meer ervaring moeten opdoen, want in de laatste ronde verlies ik net zoals vorige week weer 3 plaatsen... maar ik vond het plezant :) op da kloote stuk met die 1827622 beken na ! :P
@ Steve: sterk gereden, je start was weer fenomenaal snel, waardoor je eigenlijk al de definitieve kloof maakt met Gert, Frankie etc ... jammer dat er opt einde zo'n meter of 50 tussen ons hing, want anders hadden we mss nog wat kunnen samenwerken :) In tegenstelling tot vorige week, stond je er vandaag weer helemaal hé. Ik was eigenlijk na 1 ronde al meer bezig om te zien hoeveel volk er tussen jou & de Gert hing, dan dat ik bezig was met mijn eigen klassement :P
@ Kristof: Merci om eens mee te rijden, altijd leuk ! Knappe prestatie :)
Vandaag stond voor mij de voorlaatste atb cross op het programma.
ik had iets goed te maken tov vorige week en daarvoor was de opwarming vandaag ideaal.
Om 7u30 Kristof gaan ophalen en we waren op weg naar Reusel. we wisten dat Jan veel later ging zijn omdat hij van nature al ne slaapkop is en dat hij minder opwarming nodig heeft dan zo'n stijve hark als ik.
Bij de eerste opwarmronde had ik een redelijk gevoel, de 2e ronde nam Kristof voor zich en op het eerste single track stuk vloog die van mij weg. Verschil moet er zijn.
Nog 45minuten, wat op de weg rijden en toen zagen we mijn kopman verschijnen. Steeds weer vrolijk en race ready.
Nog snel even het parcours op en tijdens deze verkenningsronde zat het gevoel heel goed. ik versnelde een paar keer. Ik merkte ook dat ik terug op het groot blad kon rijden. Kortom tzat ok.
Alé ons maar klaargezet voor de start en er stonden allemaal snellere bikers rond mij dus verwachte een stevige start.
Op de moment dat we effectief van start gingen bleek deze een rustige start te zijn, er kwamen er maar een paar over en ik zag ineens een gat en hop daar zat ik. De typische startkloof was weer gemaakt.
De eerste singletrack ging rustig aan en zo kon ik relaxed starten. Bij de eerste doortocht rond de beek bleek er toch een stevige kloof te zijn met de standaard concurrenten. Dit zou een punt zijn waar we het verschil konden opnemen.
Een ronde later kwam jan me voorbij en net op dat moment kon ik niet aansluiten. Vanaf dan heb ik 3 ronden op max 50meter van Jan gereden. Elke ronde bleek het verschil hetzelfde te blijven en vanaf ronde 4 was de kloof vergroot.
Dit was ideaal voor de moraal en toen een groepje van 3 snellere mij voorbijkwamen probeerde ik me aan te klampen maar het lukte net niet. Hierdoor is de kloof met jan hetzelfde gebleven en heb ik me gefocussed op een andere deelnemer zodat ik op een tactische manier nog een plaats kon winnen. De laatste rond het wiel niet meer gelost, even gedacht van och kom laat maar begaan maar de benen zaten nog goed. Hij probeerde nog enkele manoeuvres zoals remmen boven op de bergskes maar helaas dat zorgt er voor dat ik me nog meer ga inspannen. In het laatste technische stuk in zijn wiel gekropen en dan 2 bochten voor het einde een pittig uitremmanoeuvre gedaan zodat ik net achter jan finishte.
Het gevoel zat goed en ik had vorige week al gezegd dat het pay back time zou zijn. voila kheb mijn woord gehouden.
Onze jan was toch weer duidelijk de betere en kristof mja die is nog veel beter.
In retie zal ik een inhaalrace moeten doen omdat ik in merksplas niet kan starten.
Vanmorgen opgestaan en rustig in't zonneke een kom cornflakes naar binnen gewerkt... vervolgens Tom & Tinne wat geholpen met het kuisen van hun auto om mij rond kwart voor 11 voor te bereiden op de ATBCross. Al mijn spullen klaargemaakt en richting Halle gereden, helaas zoals je reeds las, geraakte mijn feilloos plan een beetje verstoord toen bleek dat ik compleet niet aan mijn startnummer gedacht had. Doh ! ;-)
Allé opt gemakske terug naar huis gebold, nummer opgepikt en koers gezet naar Gierle voor de 5de manche in het ATB klassement. In tegenstelling tot mijn vorige ATBCross'en was ik eigenlijk de kalmte zelve, geen stress, ik had voldoende vertrouwen. Rustig cruisen op de E34 met "Laat de zon in je hart" van de Willy op achtergrond moest mijn mentaal voorbereiden. Daar aangekomen vond ik al snel Steve die de D klasse al aant scouten was, na het tekenen van het wedstrijdblad en een verkennende ronde, kon de wedstrijd beginnen.
Ik vond het parcours niet 100% mijn ding, maar als gepassioneerd MTB'er moet je eigenlijk van alle markten thuis zijn, en mag het "parcours" niet echt een excuus zijn... bij het afroepen van mijn startnummer heb ik me strategisch links geplaatst en liet zo toe dat een aantal concurrenten van me zelfs rechts voor mij stonden. Ik stond zij aan zij met mijn mentor en dat zint me altijd ;-) ... ik wist dat de start weer snel ging verlopen en probeerde zoveel mogelijk mijn positie te behouden, na een aantal bochten zag ik Steve subliem 3 plaatsen opschuiven en werd alles op een lijn getrokken. Yes, ik was door het gevriemel doorgeraakt en de wedstrijd kon beginnen.
Na een paar bochten kwamen we op het langste rechte stuk en naderde ik al snel op Steve, ik keek achterom en zag dat mijn concurrenten al 10m achterlagen, en ik dacht: als ik nu de sprong naar het voorliggende groepje kan maken, dan mogen zij al gaan achtervolgen... dus tegen 36km/u doort zand om vervolgens in iemands wiel de singletrack op te draaien. In de volgende kilometers kwamen er steeds meer renners me voorbij, maar geen van hen was te volgen en met al dat inhalen, verloor ik mijn wiel en kwam beetje geisoleerd te zitten... shiit, ik keek achterom en zag dat het gat met Steve 1 bocht was en dat al mijn concurrenten bij hem hingen. Ik probeerde mijn eigen tempo te kiezen en was vastbesloten op het wiel te springen van zodra iemand van hen mij voorbijkwam, niet forceren Jan, laat ze maar denken dat je uzelf opgeblazen hebt... helaas bleven ze weg.
Nu kwamen ook de dag-inschrijvers voorbij, en ik voelde steeds mensen in mijn wiel, maar van mijn concurrenten geen spoor. Einde ronde 1 en een persoon van ATBKempen ( Peter werd geroepen door supporters, dus ik veronderstel dat ie zo heette ;-)) passeerde me, maar net niet overtuigend genoeg, dus pikte ik aan en hij loodste mij door de wirwar van singletracks en lastige bochten. Ik had even weer het gevoel alsof het te traag ging en zag Frankie ook weer aansluiten, maar op dit parcours is een wiel behoorlijk belangrijk, dus ik besloot om te blijven zitten, we waren immers nog niet eens half-koers.
Net voor het ingaan van ronde 4 plaatste ik een versnelling en begon wat aan den boom te schudden... ik kwam voorbij de meet en had mij vergist, ik dacht dat dit de laatste ronde was, verdorie toch, wat nu gedaan... nog 2 ronden op kop rijden, dat wordt tricky... gelukkig lag ik goedweg 2km verder op de grond want mijn voorwiel schoof weg in een scherpe zandbocht, zonder veel erg, snel weer positie gekozen en ik had mijn ATBKempen wiel weer terug.
Ik kreeg het nu lastig, traditioneel is de voorlaatste ronde altijd mijn "haper"-moment, en mijn techniek was bij momenten nergens, zoveel bochten te breed genomen, teveel remmen, allé bagger rijden eigenlijk :P ... volgende doorkomst klonk het belsignaal en ik zag dat ik nu samenhing met ATBKempen man en iemand van Suske Wiet... al de rest was er af en mijn klassement leek veilig gesteld.
Uiteindelijk moest ik ATBkempen ( deels uit respect ) en de andere laten voorgaan, maar ik zag na mij niemand meer, en het was dan toch vrij lang wachten vooraleer mijn concurrenten over de streep bolden.
Conclusie:
- Zo dieprood rijden voor 50 minunten, het zal allicht nooit "echt" mijn ding worden, ik mis daar de pure "grinta" voor, maar ik ben desondanks wel tevreden van mijn prestatie.
- Nogmaals gebleken hoe hoog het niveau in C-klasse is, wij strijden echt in de achterhoede voor een behoorlijk belachelijke plaats, maar we amuseren ons wel.
- Steve, jammer van je off-day man, het is behoorlijk kloote dat zoiets je klassement over hoop haalt :'( ... kop op man ! beschaamd moet je in ieder geval niet zijn, ontgoocheld mag :)
Mocht het een troost zijn, Gert Vervecken was slechts 2 plaatsen voor je... dus het kan nog allemaal hé !!
In Reusel gaan we er weer voor hé :) ... together we are strong !!!
Vandaag stond de 5e wedstrijd van het atb cross klassement op het programma.
Nadat ik heel tevreden was van het resultaat had ik er wel goeie moed op al waren er toch enkele bedenkingen:
1 door het last minute afblazen van onze rit vorige week eigenlijk niet meer op de fiets gezeten op een kort ritje op dinsdag na. Dit is niet zo goed voor de benen
2 de warmte, zou ik genoegdrinken hebben?
Om 6u15 stond mijn fiets reeds in het sopje zodat ik om 7u traditiegewijs bij de bakker stond met een blinkie blink fietske.
Een eerste gevoel komt bij mij steeds bij het bezoekje aan de bakker en vandaag zat dat gevoel niet echt goed. Dan maar voor de wedstrijd goed losrijden en dan komt dat wel goed, hoop ik.
Voor de rest ook weer traditioneel een wedstrijdvoormiddagje beleefd waarin rust toch wel veel terugkomt.
Om 11u45 kwam mijnen bike partner er aan en die leek goed fris en monter. Alé toch tot dat hij mijn fiets zag. Jan besefte meteen dat hij zijn nummer vergeten was. Man man man voorbereiding hé!
Alé dan maar alleen naar gierle vertrokken en de Jan terug naar huis voor zijn nummer op te halen.
Bij aankomst mij rustig klaargemaakt, op het wedstrijdblad mijne kribbel gezet en ik was klaar om te verkennen. Wat me meteen opviel was de hoeveelheid volk.
Eerste weggeske van het parcours verliep al hobbel de sobbel ma kom we zijn nog maar net vertrokken dus alles komt goed.
Het eerste los zand ging ik goed door en voor de rest van het parcours bolde het redelijk al had ik steeds het gevoel dat ik dan al geen kracht meer had. Ik reed echt niet door aan een lage hartslag.
bij de korte bochten voelde ik al dat het mijn dag niet ging worden, steeds weer verkeerd indraaien, slechte vitesse kortom het gevoel was al helemaal in aiaiai stemming
Na mijn verkenning even rondgereden op zoek naar jan maar die bleef maar weg. Mmm zou hij niet meer komen? eens even naar de auto rijden voor te zien of ik geen sms had aangekregen.
Nee niks ontvangen dan maar weer het parcours opgereden. Na het eerste bos stukje al terug onder de linten gekropen en het zandstukje gedaan. Het zou een ellendige dag worden.
Tot dan nog niemand van de naaste concurrenten gezien, ook niet na de start van de D klasse, zou het collectief verlof zijn?
Uiteindelijk zag ik gert vervecken verschijnen en iets daarna Jan. Onze jan ging natuurlijk het parcours verkennen en na 2 bochten had ik meteen zo iets van oei oei ik moet nu al moeite doen om te volgen, het zal toch niet waar zijn zeker?
Alé de ronde volgemaakt, nog even op de weg gaan rijden en hopen dat ik mijn naaste concurrenten zou kunnen volgen.
Na afroeping van de nummers stonden de gelijkwaardige bikers allemaal dicht bij elkaar.
Na het fluitsignaal kwam alles goed op gang en schoof ik bij een opstopping tactisch weer 5 plaatsen op.
We komen op het eerste rechte stuk en wat ik toen meemaakte zou typerend zijn voor al de rest van de ronden. Ik werd langs alle kanten voorbijgereden en ik kon niet aanpikken.
De manier waarop jan mij voorbijkwam, zo heb ik hem mij nog nooit voorbij zien komen, ik stond precies stil.
Ik riep naar jan ga maar ik laat het gat wel vallen.
Na iets minder dan een km verder ging er weer een groepje mij voorbij, daarin al mijn concurrenten. Ik kon ook bij hen niet aanpikken. Ik zag het met lede ogen aan hoe ze van me wegreden.
Ik wou er naartoe maar het lukte niet, stuurfouten er dan ook nog bij en de miserie was compleet . we komen voor de eerste maal aan de start finish lijn en dan waren het nog 5 ronden en degene waar ik bij wou aanklampen zag ik toen al in de verte rijden
Ik wou opgeven maar er stond teveel volk en ik wilde niet liegen om op te geven. dus dan maar voort gereden. Elke keer er een lus was zag ik hoe ze voor mij verder weg reden en achter mij dichter kwamen.
In ronde 2 kwam er iemand van hepa mij voorbij en iets later is die stevig gevallen. Hopelijk niet te erg. We kwamen opnieuw aan de doortocht en wou weer stoppen maar opnieuw reed ik door.
Ik vroeg me af of het wel gezond was dat ik zo aant rondrijden was. Daar kwam dan ook nog de vraag bij, waarom doe ik het nog?Ma ik hoorde jan zijn vader in mijn hoofd roepen opgeven dat kan niet hé dus wou ik fam Floren niet teleurstellen.
Nog 2 ronden, opnieuw kwam er mij iemand voorbij en ook op dit moment kon ik niet aanklampen. Ik was teleurgesteld in mezelf, dit kan niet meer. Alé nog 1 ronde dat dit maar snel voorbij is
Er kwam me weer iemand voorbij maar dit wou ik absoluut niet laten gebeuren en toen heb ik nog een extrake gedaan en kon ik uiteindelijk net volgen. In de laatste bocht ben ik hem dan nog kunnen voorbij gaan.
Oef tis gedaan en al zeker niet laatst.
Conclusies:
- mijn klassement is helemaal verloren
- wat ik vandaag heb meegemaakt wil ik nooit meer hebben
- morgen ga ik de toertocht in Halle rijden om mijn gevoel toch wat bij te schaven want het is volgende week opnieuw wedstrijd .
- ik weet niet wat er gaande was maar de banden stonden wat hard, ik ben 600gr!! Afgevallen tijdens 1uurke biken wat ook niet normaal is. Nergens had ik een goed gevoel
- ik was beschaamd om wat ik vandaag heb gedaan
- ik reed constant, constant traag ;)
- nu sta ik laatste van de regelmatige deelnemers
- D klasse here I come en eigenlijk mag ik daar zelfs niets op tegen hebben, de C is los van de wedstrijd van vandaag te hoog voor mij.
- volgend jaar dan maar beter zeker?
Jan: ik zag alleen maar dat je een gigantische voorsprong had, proficiat met iedereen voor te blijven die rond u int klassement staat. Een opmerking, misschien beter voorbereiden? ;) ;)
Afgelopen zaterdag stond de uitdaging van het jaar op het programma: 6u solo in Kessel. Het verhaal begint eigenlijk vorig jaar in een frituur in Zandhoven.
Exact een jaar geleden, na de 6u gereden te hebben met 4 in team, begon er iets te borrelen. Daar kwam het de eerste keer in mij op: Kessel 2011 ga ik solo rijden. Gelukkig sprong er meteen 2 man mee op de kar en de challenge van het jaar lag vast.
Na een lange voorbereiding was het zaterdag dan eindelijk zo ver. Goed lang uitgeslapen, rustig klaargemaakt en vertrokken naar Kessel. Meteen gezien dat Timmy een super plaats had gekozen voor de tent te zetten. Ideaal als bevoorrading. Nog even kort verkennen en het gevoel zat goed.
14u: tijd om te starten. Hier wilde ik vooral niet forceren, dus meteen het grote pak laten gaan en meteen mijn tempo gezocht. Toen we naast het water kwamen was mijn verbazing eigenlijk groot toen ik nog redelijk wat bikers in mijn wiel zag hangen. De mannen van vrij gezellig vond het ook een gezellig tempo. De 1,5 ronde het grootste kopwerk verricht, dus reden we zeker niet te snel.
Na 1,5 ronde ging het tempo zachtjes aan omhoog. Nog een paar ronden in het wiel gezeten, maar na een dik uur wedstrijd toch maar besloten om ze te laten rijden. Het is immers nog 5u tot aan de finish.
Terug mijn eigen tempo gezocht en het ging redelijk goed. Ondertussen begonnen de supporters ook toe te stromen, altijd goed voor de moraal dus.
Toch begon het lichaam stilaan toch een beetje te wringen. Vooral mijn rug kreeg het zwaar te verduren. Op het stuk naast het water regelmatig even geprobeerd om die toch wat los te krijgen. Toen even later dan ook wat krampen in de bovenbenen begonnen op te komen, was het tijd voor een eerste pitstop.
Iets gegeten, een beetje stretchen, wat peptalk en we sprongen weer op de fiets. Het bolde in ieder geval terug iets beter, dus de stop had mij zeker goed gedaan. Toch begon het besef te komen dat het nog lang was, heel lang...
Beetje bij beetje begonnen rug en krampen terug op te spelen waardoor ik halfweg begon te denken aan opgeven. Maar blijkbaar drong het toch niet helemaal door dat ik dan na een stop niet meer terug mocht opstappen. Ronde per ronde bleef het dus afzien, maar de tijd tikte steeds verder. Ondertussen had ik om mijn polar enkel nog de tijd staan. De rest interesseerde mij niet meer
Om kwart voor 7 de laatste keer even halt gehouden om te eten en bij te tanken. Toen ik net vertrokken was zag ik Steve naderen, en heb hem even opgewacht. Even terug wat gezelschap deed wel eens goed. Al zag ik wel dat Steve nog iets frisser zat dan ik.
Heb hem dan ook maar het sein gegeven om voort te rijden en zelf het verder af te tellen tot 20u.
Met nog een half uur te gaan, had ik gerekend om nog 2 rondjes te kunnen rijden. Nu was opgeven geen optie meer, al begon het wel steeds harder te regenen. Ook in het bos begon het nu goed donker te worden. Gelukkig hadden we tijd genoeg gehad om het parcours te verkennen.
Laatste ronde. Laatste keer de bultjes. Laatste keer langs het water, Laatste keer rotstuk door het bos. Laatste keer klimmetjes, Laatste keer technisch bosstuk. En dan kwam eindelijk het langverwachte moment: laatste keer FINISH!!!
Net op tijd, want toen ik aan het tentje aankwam, gingen de hemelsluizen helemaal open. Het was alsof ze ermee gewacht hadden daarboven. Had dit een uur eerder gebeurd had ik zonder twijfel afgestapt.
Met de wedstrijd gedaan, is het tijd om nog eens terug te blikken. Wat er zaterdag gepresteerd is, zal zeker het zwaarste geweest zijn wat ik ooit gedaan heb. Al ben ik ook niet 100% tevreden. Serieus afgezien van zowel de rug als krampen (hoewel dit tegen het einde beterde). Daarom ook iets te lang stilgestaan. Meer dan verwacht in ieder geval. Achteraf gezien denk ik ook dat ik zeker met 1 a 2 stops minder had kunnen doen. Er zat dus zeker nog meer in.
Uiteindelijk zal mij wel maar 1 ding bijblijven: Ik heb het toch maar weer gedaan!
Of ik het volgend jaar terug doe? Die vraag laat ik nog even open. Al heb ik mij dit jaar in het frituur niet meer laten verleiden tot zo'n uitspraken. Maar laat ons zeggen dat de deur van Kessel 2012 solo nog altijd openstaat.
Voor al de anderen: - Steve & Jan: bedankt om deze uitdaging met mij aan te gaan en de aanmoedigingen onderweg. Na deze challenge gaat die van september niets meer voorstellen. Jullie waren geweldig.
- Team Datamotive: nooit samengereden en dan zo'n prestatie. Respect! Hoop dat jullie ervan genoten hebben.
- Supporters: Ga ze niet allemaal opnoemen, want het waren er heel veel. Muchos gracias!!! Als we iets nodig hadden stond het altijd klaar.
Mijn statistieken heb ik nog niet grondig bekeken. Al ben ik wel eens nieuwsgierig naar de uitslag. Nu een weekje rust om alle pijntjes te laten genezen, en dan de laatste voorbereiding richting Stelvio.
Gisteren stond zonder twijfel de meest grensverleggende uitdaging van 2011 op het programma... 6u solo in Kessel moest op MTB-niveau het hoogtepunt vant jaar worden.
We besloten om rustig te starten en het gevoel zat goed, hartslag was aan de hoge kant, maar ik hoopte dat als ik op regelmatige basis bleef eten & drinken dat ik het wel ging halen. Na iets meer dan 2u schoof ik mee in iemands wiel en liet Steve even begaan... de volgende ronde wachtte ik hem weer op en reden we nog paar toeren samen, tot als hij besloot even te stoppen voor een appelsien denkik... misschien dat ik ook een tikkeltje te snel reed en dan is het altijd het beste om je eigen tempo te kiezen... vervolgens kwam ik dus een beetje geisoleerd te zitten en begon ik steeds meer rug-pijn te krijgen.
Na goedweg 70km even moeten stoppen om wat strekoefeningen te doen, want amai... wa was da :P Ik bleef er wel voor gaan omdat mijn benen nog steeds "ok" zaten, ik bleef het tempo dan ook goed onderhouden en merkte eigenlijk nog geen verval. 15km later ging het gelukkig weer wat beter met mijn rug en kon ik weer iets meer ontspannen rondrijden... ondertussen kreeg ik het Datamotive team in vizier en hing ik wat in hun wiel ( bedankt Remmelt ) Helaas bleef Timmy tijdens zijn 2de ronde op mijn recupstuk te hard doorrijden waardoor ik het gat moest laten vallen.
Eens de 100km gepasseerd waren, was het aftellen begonnen... de benzinetank was nog niet leeg en ik kon weer wat versnellen, ik begon nu tegen recordtempo solorijders op te rapen en dat gaf me mentaal een boost. Het venijn zit hem immers in de staart ;-)
Tjah met nog 3 ronden te gaan, zette ik mijn joker in... en deed ik alles wat ik kon om zoveel mensen in te halen. Voor de mannen van "Vrij Gezellig" ... tjah helaas pindakaas maar de race was precies een uur te lang ;-) en wat Datamotive betreft, dat was enorm close... daar heb ik toch even op moeten jagen maar op het technische gedeelte wist ik dat ik sneller was en kon in de voorlaatste ronde dan ook goedweg 75m uitlopen, en dat heb ik nooit terug afgegeven :)
Uiteindelijk met een bangelijk gevoel over de streep gekomen, echt super tevreden !!! ... zeker omdat mijn 28ste en tevens laatste ronde nog geen 15 seconden trager was dan mijn allereeste :) ... van doseren gesproken.
Enorm bedankt aan alle supporters voor de super, excellente en fantastische hulp & ondersteuning, zonder jullie zouden we dit niet kunnen.
@ Steve: fantastisch gereden held, ik wist dat je dit in je had... sorry voor het "niet"-langer samenrijden, maar dikke merci om mij de eerste 2u geregeld uit de wind te houden en te entertainen :Dit was "awesome" !!!
@ Koen: r.e.s.p.e.c.t ... sterke prestatie man :) ge kiest uw eigen tempo en ge doet dat echt keigoed !!
@ Datamotive: ... bedankt voor de hulp onderweg, sterk gereden, met 3 nieuwkomers op MTB-gebied is dat zeker een knappe prestatie en Timmy, ge waart uw naam van team kapitein wel waard :)
@ Supporters: mijn eeuwige dank !!!
Uiteindelijk 115km op de teller waarvan mijn effectief gereden avg net boven de 20km/u lag... dus voor mij was dit de prestatie van het jaar en zal ik de overwinning op de challenge wel aan Iwan schenken haha ;-)
Vanmorgen mijn fiets helemaal gekuist want net zoals mezelf mag die een weekje genieten van wat rust.
Again... het was super !!! of ik er volgend jaar weer bij ben hou ik voorlopig op een misschien.
Vandaag met een bang hartje naar kessel afgezakt met in mijn hoofd enkele doelen en verwachtingen.
Het grootste doel was uitrijden. Hopen op een minimale stilstand van max 10minuten op de volle 6uur. Graag had ik 100km gereden. Mijn grote voorbeeld (kristof) had reeds gezegd dat in kessel 100km voor mij heel goed zou zijn. Awel ik ben dat zinnetje dat hij in het begin vant jaar nooit vergeten. Ik wou hem trots maken.
De verwachtingen waren:
Ong 3 ronden achterstand hebben op jan omdat die toch wel veelsneller is dan mij. Hij waaide dat altijd weg maar ik hield er rekening mee.
Relatief dicht in de buurt van koen blijven omdat die toch perfect kan doseren.
Van de 41 starters er als max 40e doorkomen.
Hopen op geen kniepijn
Waar ik eigenlijk nog het meest naar uitkeek was het eerste supporter optreden van mijn schitterende dochter!
Mijn verhaal begint eigenlijk al op woensdag. Tijdens het kuisen van de fiets had ik ineens een spaak vast... Mja ik heb met mijn gewicht wel al mijn spaken nodig. Gelukkig wou mijn fietsenmaker het nog maken tegen vrijdag. Waarvoor mijn dank!
Gisteren op tijd in bed en proberen uit te slapen. Dat is me vrij goed gelukt tot 5u40.. Opgestaan,goed ontbijt van wit brood met confituur en wachten tot mijn vrouwen wakker werden. Na het papje voor elize even te voet met mijn 2 vrouwen naar de bakker en de winkel zodat ik toch al wat los was :)
Om 11u opnieuw stevig gegeten, pistolets, brood natuurlijk met confituur en daarnaast nog vers gemaakt yoghurt met aardbeikes van men vrouwke (hoe lief :) ) Daarna inpakken en wegwezen.
Onzen timmy en caitlin hadden weer een super goede plaats gekozen voor de tent en we konden beginnen sleuren met al ons gerief.
Na 1 rondje opt parcours was het tijd voor de start. Iets te laat zijn we gestart en ik wist dat die 10minuten op het einde mentaal veel zouden doen.
We gingen rustig starten en zien wat ons zou overkomen. Op het lange rechte stuk waren de toppers al vlug weg waardoor jan en ik ons tempo konden zoeken en aanhouden. Ieder om toer wisselen en als er iemand at dan deed de andere net wat meer kopwerk. Het leek een koppeltijdrit.
Het eerste uur verliep vlot met af en toe een grap en we maakte progressie in het pak. Ondertussen waren en op elke hoek van het parcours wel supporters te vinden. Leen haar ouders met nog een tante en nonkel van leen stonden op het lange stuk en dat zorgde ervoor dat we ook op dat stuk ons best deden. Traditioneel is dat het hoofdje laten hangen stuk.
Jan had een ware crew bij, zijn ouders broer en ne maat (tim) stonden aan de box net als de ouders van kristof. We riepen wat we wilden hebben en e kregen het. Dat is zelfs in een 5sterren hotel niet altijd het geval. We moesten maar 1 ding doen, trappen en dat zo hard dat we konden.
Na 2 ronden irritant gepiep dan toch maar het hartslag melderke van de gps afgezet. Die vond dat ik te snel reed. Ondertussen zag ik kristof ineens langs de kant staan in den box. Dan weet je dat het maar 2 dingen kunnen zijn: of hij heeft pijn of geen goesting, achteraf bleek dat het het 2e zou zijn.
Een ronde later zag ik tussen de bomen ineens mijn pa met meteen daarna mijn 2 vrouwkes. Ik geef toe ik was even ontroerd en moest zelfs even slikken. Zo blij was ik.
Na 2en een half uur stak ik net een energiereep in mijn mond toen jan versnelde, het was niet toevallig achter een jonge deerne. Jan, gelukkig reed ze nu wel de juiste route of wie weet waar had je uitgekomen :) Ik was nog aan het kauwen dus liet hem maar begaan ik wist toch dat ik iets daarna had moeten lossen. Vanaf dan weet je 'nog 3u30 alleen afzien' das ni simpel.
Het was steeds haasje over met de ploeg van datamotive en koen kregen we steeds meer in de box te zien, 'had hij pijn of wou hij bij dorien zijn?'
Ik kreeg het lastiger en lastiger, ik kwam bij mijn limiet van wat ik daarvoor als max in een bos had gereden en wist dat het nog veel langer zou duren. Plots zag ik jan aan de box staan en net toen ik even op adem wou komen vertrok hij om opnieuw samen te rijden. Ik had daar even moeten rusten want die ronde heeft me toch wel wat pijn gedaan. Ik moest jan weer lossen en ging de ronde nadien mijn appelsien eten die de ma van jan en jef hadden klaargemaakt! Super!
Nog 2u30 te gaan amai waar ben ik toch aan begonnen. Onze koen heeft ons iets aangedaan door met dat idee naar boven te komen.
Telkens dacht ik aan even te stoppen maar steeds weer reed ik verder. Nog 1uur of was het 1u10 te gaan?
Plots kwam ik koen tegen en dacht ik om samen dat laatste uur te rijden. We reden anderhalve ronde samen en toen liet koen me mijn ding maar doen en ik zag plots dat er 4 man die ver achter mij hingen plots op 1 bocht hingen. Miljaar dat is een probleem. Die solo's van 'vrij gezellig vond ik op dat moment niet echt meer gezellig'...
Jan zat vlak in hun wiel en ik hoopte dat hij bij mij kwam en dat we dan samen weer verder konden rijden. Eigenlijk hoopte ik er al een uur lang op. En toen jan voorbij kwam vloog die me bijna van de fiets. Het leek wel dat ik stil stond. Ik wist 'dieje heeft een ander doel opt oog'
Ik hoopte op nog 2 ronden en dan riep een zeker vader vanuit den box komaan steve nog 40minuten.. Mja dan ist nog 4 toeren amai amai amai
Ondertussen zaten die 4 bij mij int wiel en gingen ze er over en ze waren weg. In de voorlaatste ronden 4 plaatsen verliezen is een bittere pil.
De laatste ronde:
Ik ging de wissel zone door en plots zag ik er minstens 3 van de 4 aan de kant staan ze waren moe. Stom kieken dak ben roep naar die mannen ale tis nog maar 1 ronde...
Ik zag ze met 3 op de fiets springen en vol gas achter mij gaan. De laatste ronde bij is steeds alles geven en ze zullen het geweten hebben. Met 3 op het lange rechte stuk en ze kwamen niet dichter ik wist dat het volgende bos stuk enorm belangrijk ging zijn. Ondertussen druppelde het harder en harder.
Ik ging er op 90proc van mijn vermogen door om opt gras stuk nog wat over te houden.
Ik draaide de brug over en ik zag dat de kloof gelijk was gebleven.
Nog een halve ronde
Ik nam een aanloop en vloog de hellingen op en af. Nat of niet nat ik bleef gaan. Bij het keren en draaien zie je elkaar een paar keer en ik zag dat ze aant proberen waren. De lach van die ene was voorbij, het was eerder een grimas.
Het bos stuk kwam er aan en het laatste uur kwam ik er niet goed door. Ditmaal was het anders, ik smeet me in de bochten en versnalde alsof we in het eerste uur zaten. De kloof bleef hetzelfde, ik hoorde remmen maar het waren die van eva (mtbabes). En toen gingen de hemelsluizen helemaal open, vanaf dan was het steve's playground. Ik wist dat het binnen was. De technische bochtjes gingen goed, ik bleef me smijten in elke bocht en toen zag ik dat ze hun achtervolging hadden opgeveven. Ik won toch nog 3 plaatsen! Eat that vrij gezellig!
Conclusies:
Een fantastische dag met enorm veel fans. Ouders van jan, jef, tim, mijn ouders, leen, elize, ouders leen, tante en nonkel leen. Ouders kristof en kristof zelf. Tom van de velde van team green. Dorien, ik denk nog familie van koen. Vriendinnen gebroertjes beckers kortom super!
Jan, je was geweldig! Je mag trots zijn op uw prestatie, je hebt me vandaag boven mezelf doen uitstijgen!
Koen, super man! Zo maar eventjes die 6uren uitrijden en dat van de eerste tot de laatste minuut helemaal onder controle Ronnie, pieter-jan en remmelt: heel mooie prestatie voor de eerste keer, gaan jullie dit nog doen?
Timmy, van de eerste minuut (box voorzien) tot de laatste minuut op de fiets heb je super mooi werk afgeleverd! Sjiek, we hadden wat schrik maar je hebt bewezen dat die helemaal onterecht was!
Tim en jef, tnx voor al jullie hulp! Jullie verdienen zeker nog een fritje!
Fans: tof dat jullie gekomen zijn, al die aanmoedigingen hebben ons op moeilijke momenten zeker geholpen!
Mezelf, ik hang nog met haken en ogen in elkaar maar ben blij met mijn prestaties. Uitgereden, geen 10minuten stilgestaan, 108km op de teller. Me happy!
Pieter-jan stuur jij dit naar remmelt?
Anderen, ik neem aan dat jullie dit wel aan de fans gaan bezorgen :)
Uitslag: nog niet geweten maar we verwachten top 25 plaats!
Gps gegevens komen nog, nu bed in
Volgend jaar opnieuw? Ben daar nog niet zo zeker van... :)
Tnx aan allen en op naar de marathon van volgende week!
Na enkele weken waarbij het fietsen op een lager pitje stond, was het vandaag nog eens tijd voor een echter challenge. 60km in Stavelot met iets van een 1500hm. Zeker met het weer van zaterdag beloofde het een zware tocht te worden.
De dag begon om kwart na 5. Opgestaan, ontbijtje, fiets inladen, ... Het doet s morgen toch allemaal wat meer pijn J
Om 10 na 6 vertrokken richting Herentals waar we alles overladen bij Steve. Dan ging het in sneltreinvaart richting Stavelot. Hoe dichter we bij onze eindbestemming kwamen, hoe meer de regenwolken kwamen opzetten. Toch maar hopen dat de weergoden ons nog goed gezind blijven.
Rond 8u aangekomen in Stavelot en meteen kwamen we de meest onbekwame parkeerwachter ooit tegen. Steve kreeg de kleinste plaats van heel de parking toegewezen. Gelukkig kan onze Steve een beetje parkeren zodat de mensen met de corsas plaats genoeg hadden.
Inschrijven en meteen vertrokken. Bij de start lagen we al 3 kwartier voor op schema, dus we konden het op het rustig aan doen.
Eerste meters liepen vlak langs de Amblève en het viel meteen op hoe slijk het hier wel was. De hele winter zoveel modder niet gezien. Dat beloofde dus voor het vervolg.
Eerste deel ging heel vlot met toch al direct enkele stevige klimmetjes die we vlot verteerden. Voor we het wisten stonden aan de eerste bevoorrading (14km) Iets eten, slechte sportdrank drinken, doorspoelen met water, en weg waren we voor deel 2. De volgende bevoorrading lag al 10km verder.
Het tweede deel was wel iets lastiger. Enkel stijle klimmen over losliggende rotsen en direct stond er een heel deel bikers te voet. Zelf hebben we nog lang kunnen doorpeddelen, maar uiteindelijk moesten we toch de duimen leggen tegen het heuveltje. Alsof dat nog niet erg genoeg was kregen we ook nog een serieuze plensbui op ons dak.
De 2de bevoorrading kwam dus zeker geen moment te vroeg. Wel viel op dat het aanbod hier al wat minder uitgebreid was. Het ging dus bergaf, figuurlijk en meteen daarna ook lettelijk.
Beneden gekomen stond er een limburger die het even niet meer wist. De pijl stond rechtdoor richting een prikkeldraad maar iedereen reed verder na beneden. De mens had veel zin om recht de prikkeldraad in te rijden, want in Limburg is rechtdoor, rechtdoor. Niet teveel tijd insteken dachten we, dus waren we snel weer weg. We moesten nog een heel stuk door.
Eens beneden gekomen begon het klimwerk weer. Eerst door het bos, daarna kwamen we in een open vlakte waar we iedereen tevoet naar omhoog zagen lopen. Na een verdienstelijk poging gewaagd te hebben, vonden we +30% ook zeker genoeg. Eens boven gekomen even aan de praat geraakt met een oudere Waal. Bleek dat die nogal moeite had met bordjes lezen. Hij ging voor de 30km, maar na 30km was hij nog altijd niet aan de finish. Mentaal zag ik hem kraken toen ik hem vertelde dat hij op het parcours van de 47 en de 60 zat. Even later is hij dan maar over de weg naar huis gebold.
Rond km 33 zijn we bijna boven op een toefke en zeg ik tegen Steve dat ik een kramp voel opkomen. Was nog maar half uitgesproken of daar was ze al. Even tijd nodig gehad om te strechen, maar dan meteen terug verder. Een paar km verder was dan de beurt aan mijn ander been. Weer schoot er een serieuze kramp in waardoor fietsen toch wel een paar minuten onmogelijk was. De oorzaak: waarschijnlijk veel te weinig gedronken. Vanaf toen toch maar veel meer beginnen drinken (had nog veel overschot) en ging het geleidelijk toch beter. Steve stelde voor om dan toch maar af te slagen richting 47km en de laatse 13 links te laten liggen.
Terug richting de volgende bevoorrading dan maar. Daar geraken was echter nog ni zo simpel.
Soms waanden we ons meer bergbeklimmers dan mountainbikers. Werkelijk iedereen stond hier à pied. De GPS van Steve kon zelfs niet meer het stijgingspercentage berekenen (we gingen te traag). Wie ons niet geloofd moet maar eens een kijkje nemen op de video van mtb-fons die ons huzarenstukje gefilmd heeft.
Aangekomen aan de bevoorrading met 41km op de teller. Nog 6 te gaan. Eerst nog een babbeltje gedaan met een biker van Luik die ons al geruime tijd aan het vergezellen was en dan direct terug beginnen klimmen. Hoewel we op papier bijna boven moesten zijn, bleef het klimwerk maar duren. Op 2,5km voor het einde begon de afdaling terug. Eerst iets technischer, waar Steve weer vlot naar beneden ging, en dan nog een stuk over het asfalt.
Zo stonden we na 47.5km terug aan de start. Steve zijn gps kon on ineens vertellen dat we meer dan 1200hm in de benen hadden. Toch wel stevig dus. Fiets afspuiten, douchke pakken, worst eten en terug naar huis bollen.
Conclusie van de week:
- Eerste klimwerk van het jaar ging vlot (uitgezonderd de stukken met de krampen)
- Oorzaak van de krampen: te weinig gedronken in het eerste deel. Eigen fout dus... - Steve staat er sterk voor (Kessel gaat die met de vingers in de neus doen)
- Tocht die toch wel zwaarder was dan verwacht. - Van heel het jaar nog niet zoveel slijk gezien
- Het was plezant
Afsluiten doen we met de quote van een Waalse vriend aan de finish:
De raid des sorcieres begon bij mij al op zaterdag, ikke nog wat ziekjes en het vrouwke met koorts dat is niet ideaal voor mijn dochter. even hebben we op het punt gestaan om de tocht af te blazen maar Leen wou dat ik een van de mooiste tochten van het jaar niet kon laten schieten, gelukkig konden haar ouders dan op Elize passen waardoor ik onze Jan niet moest teleurstellen. Leentje, merci hé!
Om 4u50 liep de wekker af en dat wil zeggen dat er weer een dagske om te biken is aangebroken. Gelukkig had ik geen extra last van de atb cross maar ik moest nog veel hoesten en mijn neus snuiten. Dit gezegdzijnde om 5u30 mijn fietske op het rek en op weg naar Jan, uiteraard stond die weeral 'fris' en monter op mij te wachten. 2u20 en een tankbeurt later zijn we dan eindelijk in Dohan aangekomen. Daar viel meteen op dat deze tocht duidelijk niet de omvang van een cimes de waimes, het was eerder een 'lange' toertocht.
8u40 Door de voorinschrijvingen waren we heel snel klaar en konden we vertrekken voor 60km en 1400hm. Deze cijfers zijn identiek aan les cimes alleen konden we op basis van het hoogteprofiel zien dat hier de hoogtemeters meer verdeeld zaten.
Voor mij was aankomen het grootste doel zeker nadat ik (voor een niet-roker) klonk als een verstokte roker.. Omdat we de route al eens een stuk op gps hadden gedaan toen we er op weekend waren kenden we de streek een beetje maar toch kwamen me aan enkele nieuwe stukken, de klimmen waren meestal rond de 7-10% en tussen de eerste 2 bevoorradingen zaten er 2 van gemiddeld 20% en met pieken van boven de 25%, dat met mijn 88kg een 32 vanachter en mijn valling omhoog stoempen was allesbehalve simpel maar het lukte en dat is toch het belangrijkste niet?
Op sommige stukken bolde de veldweggeskes precies wat minder maar als we dan op de garmin keken waren we blijkbaar tegen 10% aan het klimmen, dan mag het al eens wat zwaarder bollen denk ik zo. Ineens waren er 2 woorden dat de rest van de rit zou bepalen, recup en toefke. Omdat ik toch de vermoeidheid begon te voelen reden we de hellingen (toefkes) rustig naar boven waardoor het wel leek dat we recupten, in werkelijkheid merkte ik al wel dat mijn hartslag niet meer omhoog kon maar het bollen ging nog goed tot we halverwege een stijle helling op moesten en ik toen een raar getik hoorde. ik dacht eerst dat er een tak tussen mijn achterwiel zat maar ik zag niets zitten, even stilgestaan maar vond niets, mijn fiets bolde van toen wel zwaarder. was/is het de trapas of gewoon een kurkdroge ketting? geen idee maar het begon allemaal int koppeke te spelen.
Uiteindelijk reden we de toefkes nog redelijk goed tot ik na de laatste bevoorrading even rustiger moest rijden, het zouden nog zware 19kilometers worden, gelukkig heb ik ne creme van ne bike partner die me er dan wil doorhelpen. Jan das KEILIEV ;) op sommige stukken was het stoempen om te blijven bollen ma het lukte en toen er rond km 49 een vlakker stuk aankwam kon ik uitrusten in jan zijn wiel. Dan nog even overgenomen omdat zulke stukken mij veel beter liggen en Jan al genoeg kopwerk had gedaan. bij het voorlaatste piekske nam Jan dan over en hij was weg, ik kon dat tempo niet meer volgen. nog maar 2 kilometer en we zijn er. Toen kwam er ineens een bordje 'dangereux' mja als ik dat zie dan denk ik aan de dangereux afdalingen in les cimes maar dat was hier niet het geval, het was goed te doen en plots stond ik weer in het centrum van dohan waar Jan,de cola en worst op mij aan het wachten waren.
Conclusie: - we hadden vorig jaar gezegd dat we deze ooit wilden doen en we hebben hem er dit jaar dan maar ineens bijgenomen. - desondanks al de last (valling, trapas/ketting) heb ik hem toch uitgereden en op elke beklimming rijdend opgereden. - Het was veel in de auto zitten (6uur) maar het was elke minuut waard, hier kom ik volgend jaar terug - Jan, je steunde me als het slecht ging, we hebben weer veel gelachen en onze passie met veel plezier beleefd. op naar sart voor de 80km - kheb toch een goei vrouwke hé, als die zelfs een babysit regelt zodat we kunnen gaan fietsen? wie zou dat doen? idd ni veel ;)
