Na de Ironman in 2008 een nieuw zakelijk doel voor 2009
25-05-2010
Aan Mijn Kleine Man
Toen: de geboorte van een Kleine Man genaamd Bruce Nu : niet te geloven ...12jaar voorbijgevlogen
Een Flits, alsof je net kan kruipen, je eerste stappen zet of net hebt geplast in ...jouw traliebed.
Gisteren nog weende je aan de poort van de kleuterschool, had je fiets 4 wieltjes, trapten we balletjes naar een minigoal.
Het slabbetje was je dikste vriend, slapen gaan zonder Papa's dolfijnenlied dat...neen dat wou je echt niet en de Robbe dat was ne stommerik "die zegt tafel tegen een stoel!" Vraagje... het gaat veel te snel, heb jij ook dat gevoel?
Nu ben je twaalf en je puberteit wenkt. De volgende stap in het avontuur van het leven. Vraagje... zal je naast muziek en meisjes ook mij nog wat aandacht geven?
Je zal jezelf en het leven ontdekken. Geniet, maar let op voor foute vrienden. Doe niets wat je niet wil en heb je twijfels... je papa heeft het ook allemaal meegemaakt... ik ben er steeds voor een beetje goeie raad.
Ik mis hem nu al Mijn Kleine Man Ik hou nu al van Mijn Grote Jongen
De vorige maand heeft mij 2 nieuwe sport-evaringen rijker gemaakt.
Plaats van ervaring 1: De Eddy Merckx Wielerpiste" te Gent. Het Ironmanagers2008 bestuur had voor de gelegenheid deze piste afgehuurd. Na een korte briefing en enkele opwarmrondjes op het vlakke binnenbaantje ging het langzaam hoger en hoger. Het vraagt enige durf en zelfvertrouwen om je snelheid op te drijven en je steeds hoger in de bocht te smijten. Dit op een fiets met vaste pion maw freewheelen is onmogelijk. De snelheid telkens licht verhogen voor de bocht en onvervaard blijven doortrappen in de bocht, daar lag het geheim. Ik kon nooit vermoeden dat rondjes draaien zo plezierig én vermoeiend kon zijn. Twee uur lang voelden wij ons verwant met "Poeske" Scherens en "Stanneke" Ockers, de pistehelden uit vervlogen tijden.
Plaats van ervaring 2: Hurghada Egypte. Een vierdaagse duikcursus tussen de koraalriffen. De duikcursus die ik en Dagmar volgden was de PADI Open Water Cursus. Net voor onze afreis wist iemand ons te vertellen dat PADI staat voor Pay And Die Immediately, ironisch grapje of realiteit, het maakte onze angst voor het onbekende er niet kleiner op.
Hurghada is een nieuwe stad geboren uit een oud vissersdorpje langs de kust van de magistrale Rode Zee. In de korte bustransfer tussen de vlieghaven en ons hotel werden we dadelijk geconfronteerd met alle clichés die we over Egypte al gehoord hadden. Meer dan de helft van de honderden gebouwen die de nieuwe stad moeten vormen staan onafgewerkt te verkommeren, de andere helft is afgewerkt maar nu al verwaarloosd. Lopen de straten door de vuilnisbelten of zijn ze de vuilisbelten? Smeerlapperij overal. Het beeld wordt nog scherper door het contrast met de buitensporige luxe van de *****hotels langs de kustlijn. De fout zit em in beleid en mentaliteit beide gevoed en gedomineerd door een verstikkende religie. Wat blijft er over van de trots en suprematie van de Oude Egyptische cultuur? Egyptische vrouwen zie je niet in het straatbeeld. Ze nemen blijkbaar niet deel aan het openbare leven. De duizende werkkrachten in de toeristensector van kamer"meisje" tot hotelmanager zijn trouwens allemaal mannen. Discriminatie troef! Maar goed ik zou het over duiken hebben.
Dag 1. De eerste dag van ons verlofweekje is tevens de eerste dag van onze duikcursus. THEORIE! Een hele dag lang. Buiten is het 30graden en schijnt de zon. Binnen zitten Dagmar en Frank video's te bekijken, formulieren in te vullen en testvragen te beantwoorden. Frustratie ten top. Af en toe eens diep ademen, beseffen dat dit om een noodzakelijk kwaad gaat en ons focussen op al het moois dat ons nog te wachten staat doet ons de dag overleven. Op het einde: examen! Om te vermijden dat ik tot het einde van mijn dagen zal nageroepen worden met "stoefer" besluit ik mijn uitslag niet kenbaar te maken. Dit kan ik jullie wel verklappen: het was FENOMENAAL!
Dag 2. Vandaag wordt de theorie omgezet naar de praktijk maar nog binnen de veilige diepten van een zwembad. Patrick uit Schelle, onze instructeur is zeer onder de indruk over de snelheid waarmee we de dingen opnemen. Het kristalheldere water van de Rode Zee wenkt.
Dag 3. Vandaag gaan we het weten. De zee is rustig, het weer schitterend. Een speciaal voor duikers ingerichte boot brengt ons tot bij de prachtige koraalriffen. Pakken en zuurstofflessen worden vastgegespt en gecontroleerd. Daar sta ik dan op het randje van de boot. A small step for man, a big step for that same man later lig ik in het water. Ik voel mijn hart kloppen tot in mijn keel. Rustig vriend, rustig. Langzaam de lucht uit mijn vest laten. Even dat gevoel: "ik wil niet, ik wil niet...". De nieuwsgierigheid wint gelukkig en ik...zak... zak en zak. Door de overdruk pijn in de oren. Geen probleem klaren, klaren (=neus dichtknijpen en snuiten om de druk weg te nemen) en nog eens klaren. Het gevoel van onwennigheid en onzekerheid over het onbekende verdwijnt al snel wanneer ik me 10m lager tussen alle koraalpracht bevind. Enkele minuten later voel ik me letterlijk als een vis in het water. Krokodilvissen, Napoleonvissen, een Murene van 2,5m en Nemo met zijn vriendjes, we zien ze allemaal.
Dag 4: Nog meer van dat. We hebben de smaak nu echt te pakken. Elke minuut voelen we ons beter op ons gemak en kunnen we meer genieten van alle pracht rond ons. Dé belangrijkste beloning was natuurlijk het duiken zelf maar ook het diplomaatje dat we op het einde van deze dag mochten ontvangen deed ons glimmen van trots. We hebben bewezen dat we op een veilige en respectvolle manier ons kunnen voortbewegen op een diepte tot 18m én nog belangrijker we hebben het....overleefd! :)
We schrijven vandaag: woensdag 30 september. Een normale weekdag waar we normaal gezien niet echt warm van worden, ware het niet dat enkele ziektekiemen hier anders over dachten. Uw dienaar ligt geveld in de zetel met een lichaamstemperatuur van 37,8 and still counting. Is de gevreesde "Mexicaanse griep" neergestreken ten huize Janssens? Even afwachten nog en morgen de dokter raadplegen lijkt me het verstandigst. Panikeren doen we onder het moto "een mens moet alles een keertje meemaken" zowiezo niet. Integendeel, dit griepje staat namelijk nog niet op mijn CV.
September verliep nochthans erg aardig voor mij. Op sportief vlak was het erg rustig. Buiten een aardige training met de Ironmanagers2008. 1,9km gezwommen, 90km gefietst en 7,5km gelopen zonder klachten (10 maanden na de zware kruisbandoperatie laat dit het beste verhopen voor volgend seizoen) en enkele snelle fietstrainingen (gem. meer dan 37km/u) met de RODALbeesten hield ik het vooral bij ontspannen bewegen. Op professioneel vlak was het daarentegen redelijk bizzy.
GO-FiT Bornem ziet voortgedreven op de wolk "Zumba" haar ledenaantal nog toenemen. Vijftien maal per week amuseren 20 tot 45 deelnemers zich de ziel uit het lijf. Zumba maakt mensen blij, enthousiast en...fitter.Zumba is voor deelnemers de compensatie voor stress en ongenoegen in deze licht depressieve tijden. Zumba is een geschenk voor elk fitnesscentrum in een moeilijk economische jaar. Meer nog : Zumba geeft ons de kans om te blijven investeren. Resultaat: een aantal nieuwe kracht- en conditietoestellen, een nieuwe klank -en lichtinstallatie in de groepsleszalen en een nieuwe superprofessionele dansvloer in de Aerobic-Zumbazaal. Klanten kunnen zo nog meer genieten van hun favoriete beweging.
Het succes van onze "Mega-Zumba happening" ten voordele van Kom Op Tegen Kanker overtrof onze stoutste verwachtingen. 304! deelnemers en een netto opbrengst van 2.024,00euro dewelke we integraal kunnen overmaken aan de KOTK organisatie. Alle pers was aanwezig. Ze zagen dat het goed was en de VRT liet ons weten dat we in het beeldmateriaal zitten voor de eindshow van Kom Op Tegen Kanker. allen kijken dus!
Ondertussen is de koorts opgedreven tot 38,2°C Tijd om het bedje op te zoeken. Bij leven en welzijn brengt SickFrankie jullie volgende maand op de hoogte over de verdere evolutie van de kleine dingen zijns bestaan.
Vandaag is het 31 augustus. Een datum die bij de meesten niet gepaard gaat met een goed gevoel. Het einde van een vakantiesfeer, het einde van de zomer en daarmee samenhangend het statistisch einde van mooi weer. 01 januari brengt ons de kans voor een nieuw begin, 01september geeft ons enkel uitzicht op een nieuwe periode van hard werken en slecht weer.
Het is het verschil tussen een nieuw schooljaar en een nieuw kalenderjaar, tussen kinderlijke blijdschap voor fijne cadeautjes en tranen aan de schoolpoort, tussen mogen feesten en moeten werken.
Echter, net als de vorige 47jaren ga ik er alvast ook deze keer het beste van maken. September blijft voor een fitnesscentrum elk jaar opnieuw een uitdaging. De start van een nieuw seizoen en zoals iedereen weet ben je met een goede start reeds half gewonnen. Dus voorbereiden, denken, organiseren en uitvoeren. Kortom we vliegen erin! Hoogtepunt wordt de Mega Zumba Happening die we organiseren op za 12september in de sporthal van Bornem. Honderden deelnemers gaan uit de bol op Zuidamerikaanse ritmes. Alle opbrengsten gaan naar Kom Op Tegen Kanker. (infi op www.gofit.be)
In het dagboek van mijn leven mag augustus 2009 aangestipt worden als een goeie maand. Een korte maar toffe vakantie met Dagmar (vriendin), Bruce (zoontje) en Bert (vriend Bruce). Een mooie come back op de kwarttriatlon van Lommel (de knieen deden hun werk zonder pijn). De tijd van 2u23' doet onder de gegeven omstandigheden het beste verhopen voor volgend seizoen. Eveneens te onthouden, de knappe prestatie van Dagmar in Lommel. Zonder ervaring en met een simpele fiets, een prachtige eindtijd van 2u35' én een tweede plaats bij de dames 40+. Indien zij haar talent echt gaat gebruiken gaan we nog wat zien.
Ook het Beachvolleybal tornooi van de Lilse Bergen mag in het dagboek niet ontbreken. Ongeveer een jaar na mijn laatste duik op een beachvolleybalveld (gescheurde kruisband), kon ik opnieuw vrij bewegen, duiken, door de knieen gaan en zelfs af en toe een smachke forceren. Je kan niet in de verste verte vermoeden wel zalig gevoel dàt me gaf! Tsjakaa!
Als nu den Beerschot het nog wat beter gaat doen wordt september misschien toch nog aangenaam.
Goesting,....wreed veel goesting en Natuur als museum.
Zondag 12juli, 07.00u Ironman Zurich, Zwitserland. Ik sta opnieuw aan de start van een IronMan. Deze keer als toeschouwer en supporter van 11 Ironmanagers. Zij maken deel uit van de 2300 atleten die in Zurich de strijd met zichzelf aangaan.
Heel de wedstrijd lang heb ik een déja vu gevoel. Het kippevel op de armen, het lijkt net of ik nu pas kan genieten van wat ik zelf 8maanden geleden heb meegemaakt. IronMan Florida 01 nov 2008, alsof het gisteren was.
2300 paar armen slaan zich 3,8km door het water, 4600 gladgeschoren benen draaien de pedalen 180km rond, ca 4000 voeten dragen hun eigenaars na 42km lopen over de eindstreep.
Ik blijf de hele wedstrijd gepassioneerd volgen. Het spervuur van opgewekte energie, emotionele uitbarstingen en het uitschreeuwen van persoonlijke overwinningen geven je ook als toeschouwer beklijvende momenten die je nooit vergeet. Alle Ironmanagers halen de streep en zijn terecht dolgelukkig. Mij geeft het vooral goesting...veel goesting om ooit...??
Voorlopig hou ik het echter bij de kwarttriatlon van Lommel op 09 augustus. Just for fun en vooral kijken hoever het ondertussen met mijn revalidatie staat.
Zurich was ook de start van mijn zomerverlof. Samen met mijn vriendin Dagmar ging het dit jaar per Mobilhome richting Kroatie. Veel positiefs over gehoord, nog nooit geweest. De verwachtingen waren hoog gespannen.
Eerst nog een tussenstop gemaakt in Bormio Italie van waaruit we de Stelvio per fiets hebben beklommen. Wat de Ventoux is voor Frankrijk is de Stelvio voor Italie. Een legendarische en schitterend mooie col. Met een tijd van 2u03' mag ik als niet klimmer tevreden zijn.
In juni 2010 staat de traditionele GO-Bikevijfdaagse naar Bormio gepland. Ook twee andere Girogiganten kunnen van hieruit beklommen worden: de Motorola en de Gavia. Ik maak van de gelegenheid gebruik wat accommodatieprospectie te doen
Van Bormio richting Ancona en van daaruit de overzet genomen naar Split. 10 Dagen in Kroatie rondgetrokken. Moest je ooit die kant uitgaan, vier tips:
1° De natuur onder Split is merkelijk mooier dan boven Split,
2° Probeer nooit op zaterdag over te zetten naar één van de vele mooie eilanden (ellelange wachttijden),
3° De Krka watervallen en Plitvicermeren zijn mooi maar je voelt je er net als op een zonnige julidag in Bobbejaanland,
4° Om Slovenie (op de terugweg) door te rijden moet je een wegenvignet kopen. Ik wist dit niet haalt bij Mr de politieagent niets uit, 150,00 euro boete is de beloning der onwetendheid mocht mijn portefeuille ondervinden.
Het lijkt erop dat alle mooie stukjes natuur binnenkort in Nationaalparken zullen worden ondergebracht. Dwz na het betalen van de parking en een stevig inkomgeld mag je aanschuiven om vanop vastgelegde uitkijkpunten een stukje natuur te kunnen bewonderen. Natuur als openluchtmuseum als het ware.
Volg de groep, iedereen in rijen van vier aan vier aub en de parkwachter geeft richting en tempo aan. Links, rechts, links, rechts... peloton wacht 1,2... camera klaar 1,2... richt ...en ...schiet.
Alle gekheid op het traditionele stokje, aan de Plitvicermeren zaten we echt van dit beeld niet veraf. Op het voor 95% aangelegde wandelpad was het soms aanschuiven en drummen. Op de wandeling zag ik meer mensen dan bomen en op elk van onze foto's zie je lachende Chinezen of drukke Nederlanders. Een dagje genieten in de mooie natuur? My ass!
Het kroatische volk verkeerd daarnaast blijkbaar nog in oorlogsstemming. De meesten zijn nors, onbeleefd en zelfs grof. Ze zijn de woorden Dank je en Alsjeblieft massaal verleerd.
Wat een verschil met Oostenrijk waar we de laatste dagen van ons verlof hebben doorgebracht. De Anschluss en hun oorlog ligt dan ook al een stuk verder in het verleden. Vrije natuur, vriendelijke mensen en nergens dat gevoel van massatoerisme.....tenzij je in de winter gaat natuurlijk.
Teug thuisgekomen mocht ik constateren dat het Zonienwoud nog steeds vrij van inkom is en dat buitenlanders nog steeds tolvrij onze wegen mogen verslijten.
Sire, waarom voelen wij Belgen ons toch steeds weer in de kont geneukt?
Van maandag 25mei t/m maandag 01juni had ik een geweldige tijd op en rond de Mont Ventoux. Aanleiding was de jaarlijkse fietsuitstap van GO-FiT. Op zaterdag 30mei zouden 35 GO-FiTters de bekende Kale Berg bedwingen. Ikzelf en mijn maatje Tienne gingen de grote groep met mijn Mobil Home vooraf om één en ander voor te bereiden, ritten uit te werken en een voetralley klaar te stomen.
Zelf zou ik op woensdag 27mei de Mont Ventoux 4x beklimmen om aldus gekroond te worden tot "Galerien du Ventoux". 6 maanden na mijn kruisbandoperatie zou dit een hele stunt zijn
De laatste weken van voorbereiding waren moeizaam verlopen, het ene fysische kwaaltje volgde het andere op. Een slecht voorteken en het vertrouwen in eigen kunnen stond dan ook op een laag pitje. Het zag ernaar uit dat eens te meer volharding en doorzetting meer bepalend gingen worden voor het volbrengen van mijn uitdaging dan het "er fysiek klaar voor zijn". De dag van de waarheid stond er een zware Mistral (windkracht 7) met winstoten van meer dan 120km/u. De Mont Ventoux bij die omstandigheden beklimmen is levensgevaarlijk en dus uitgesloten. Ik prijsde me gelukkig, de natuur had me de schande van een gewisse nederlaag bespaard. Twee dagen later was de windkracht naar 5 gezakt. Via de mountainbikeroute door het bos heb ik "hem" dan toch één keertje getemd. Gezien de omstandigheden kon ik hier tevreden mee zijn.
De GO-FiTklanten die de dag erop toekwamen hebben schitterende dagen beleefd. Mooie ritten, super weer en een onwaarschijnlijk goede camping (onberispelijke service, zeer vriendelijk en 3-steren eten). Camping "Le Ventoux in Mazan" : abslouut een bezoekje waard!! Alle deelnemers hebben hun uitdaging met de Ventoux tot een goed einde gebracht. Iedereen heeft het schitterend gedaan, toch verdienen Christian de Saegher (5beklimmingen en dus nu Diable du Ventoux), Jan Van Buggenhout (4beklimmingen waaronder 1x de MBroute en dus nu Galerien de Ventoux en Dana De Prins (enige dame én in een mooie tijd van 2u16') een extra vermelding.
Het beste bewijs dat iedereen de mooiste herinneringen aan deze trip overhoudt zijn de vele toffe mails die ik achteraf mocht ontvangen. Super, en dus voor herhaling vatbaar. In een volgende blogtekst (juli) kan je lezen wat fastfrankie op fietsgebied voor volgend seizoen in petto heeft.
Tot dan,..... Tsjakaa: geniet van de zomer, de korte rokjes en het leven! Fastfrankie GO-FiT
Na 3 maanden van stilzwijgen wordt het de hoogste tijd jullie opnieuw van wat leesvoer te voorzien.
5 maanden ligt die vervelende kruisbandoperatie nu achter me. De revalidatie verliep aanvankelijk moeizaam. Het hoofd had geen geduld, de knie protesteerde en ik was het slachtoffer. Het effect van jarenlang trainingswerk smolt als sneeuw voor de zon. Lijdzaam moet je toezien hoe de hardheid uit je lichaam verdwijnt. Oefeningetjes die je eerder verwacht te zien van een oud moedertje in het rusthuis dan van een kerverse Ironman zijn de enige vorm van beweging binnen je fysieke mogelijkheden.
Gelukkig was daar de professionele uitdaging waar ik het in mijn vorige blogtekst over had. Het gaat goed met GO-FiT. De "Member of the GO-FiTgroup" telt ondertussen 20leden. De samenwerking met 12huisleveranciers is opgestart en een website is in de maak. Ook het eigen GO-FiTcentrum in Bornem kende een stevige "Boost". Een succesvole actie voor ongetrainde mensen, de nieuwe groepslessenhype "Zumba" en de rustige, realistische aanpak onder leiding van mijn collega Ine liggen hier aan de basis.
Zumba is het nieuwe toverwoord in Fitnessland. Het combineert het effect van fitnessoefeningen, de traditie van aerobics en de fun van opzwepende salsamuziek op magistrale wijze. Ik heb het gevoel dat deze hype in tegenstelling tot Tae bo alles in zich heeft om een blijver te worden. Plezier en resultaat worden samengebracht, de bewegingen zijn voor iedereen haalbaar en de kans op blessures is minimaal. Je zou er als het ware de crisis bij vergeten en laat dàt nou net het gevoel zijn dat deze crisis nodig heeft. Zumbaaen maar dus!
Sinds de fietsstage, die ik vorige maand, voor GO-FiT en de Ironmanagers2008 organiseerde en waar ook ikzelf opnieuw mocht proeven van de genoegens van het sporten in het algemeen en de fiets in het bijzonder, gaat het ook met mijn knie heel wat beter. De spieren van het geteisterde been worden opnieuw sterker en de bewegingsamplitude van de knie wordt elke week groter. TIJD voor een nieuwe sportieve uitdaging dus!
Eind mei trek ik met mijn maatje Etienne "the coach" en 40 GO-FiTters naar de Mont Ventoux. De beklimming van deze mythische Kale Berg is voor iedere wielerliefhebber die graag zijn sport met natuur combineert, het neusje van de zalm. Hem één keer beklimmen is een mooie uitdaging. Ben je echter goed getraind dan kan je gaan voor het diploma "Cingle du Mont Ventoux". Dwz hem beklimmen langs de drie verschillende flanken binnen een tijdspanne van 24uur. Bedwing je hem ook nog een vierde keer met de mountainbike langs een bospad dan behoor je tot het kransje van "Les Galerien du Ventoux". Dit is echt een superuitdaging en helemaal onmogelijk 6maanden na een zware kruisbandoperatie. En dus wordt het interessant. Normaal kan het niet maar met de juiste instelling, goed weer en een grote portie karakter lukt het misschien toch. Proberen dus zegt IronFrankie. Alleen de gedachte al geeft me een geweldige Kick. Net wat ik nodig heb om dit lichaam terug te krijgen waar ik het hebben wil, namelijk als verlengstuk van mijn "wil"
Fast frankie zonder specifieke doelen leidt tot rusteloosheid, onmacht en zelfs een licht vorm van ingehouden aggressie.
Geniet toch van de rust man! Het gevoel van niks moet, het genot van onthaasting en gecontroleerde verveling of ook het oprecht kunnen genieten van elke vorm van leegheid. Ik zou het graag kennen. Maar ik ken het niet, het ligt niet in mijn "aard". Ik ben jaloers op diegenen die het wel in zich hebben. Ik niet dus. Het voltooien van een doel is steeds de aanzet tot het plaatsen van een nieuw doel. De euforie na de volbrenging en het genot van de verdiende rust, is absoluut zalig maar mag niet te lang duren.
Sportief zal het in 2009 wat rustiger aan zijn voor mij. Mijn sportieve prestatie van 2008 overtreffen behoort momenteel nog niet tot de mogelijkheden maar wie weet....later? Voorlopig hou ik het bij enkele kwart en halve triathlons. Op beroepsvlak zie ik wel enkele uitdagingen. Allen draaien ze rond mijn missie : "iedereen maximaal inspireren en motiveren om fit en gezond te leven".
1)Vanaf 18 januari start in GO-FiT Bornem een groep van ongetrainde mensen, die we in 4 weken tijd willen bewustmaken van de positieve impact van beweging, op hun lichaam en geest. We laten het hen niet alleen voelen, maar zullen het ook meetbaar (in samenwerking met Polar) bewijzen. Dit zou voor elk van hen de aanzet moeten worden tot een nieuwe manier van leven, waar beweging en gezonde voeding deel van uitmaken 2)Samen met de GO-FiT collega's tracht ik een nieuw Netwerk op te richten van zelfstandige fitnesscentra. Deze clubs, die ik zie als de "kruideniers" van het fitnesslandschap, krijgen het steeds moeilijker om op te tornen tegen de grote "supermarkt" fitnessketens. Net als kruideniers staan de zelfstandige fitnessclubs voor goede service, klantvriendelijkheid en persoonlijk contact. Bij deze clubs hebben klanten een naam, geen nummer. In het belang van gezonde lichaamsbeweging in het algemeen en de fitnessbeoefenaar in het bijzonder mogen deze NIET verdwijnen! Onder het moto "samen sterker" gaan wij er prat op dat ook zelfstandige clubs met een typisch Vlaams karakter hun plaats hebben in deze snel veranderende sector.
3)Triathlon heeft me de vorige jaren heel wat fijn sportplezier gegeven. Graag wil ik ook anderen met deze gezonde en afwisselende sportvorm kennis laten maken. Daarom wil ik vanuit GO-FiT Bornem mensen begeleiden die graag eens aan een recreatieve triathlon (Sterathlon te St Niklaas augustus 2009) willen deelnemen. Geinteresseerd? Laat het me weten op frank.j@gofit.be . Daarnaast hoop ik ook in 2009 een bijdrage te kunnen leveren aan het geluk van alle mensen rond mij.
2009 wordt nog beter dan 2008, believe me! Fastfrankie
2008 is alweer voorbij . Voorbij geraast op de sneltrein van de eeuwigheid. Een nieuw wagonnetje wordt aangeklikt. Het noemt 2009 en is onderverdeeld in duizenden coupeetjes van doelstellingen en verwachtingen.
Op 01 januari 2009 om 00.00u wordt de tijd 1 seconde stil gelegd, een zalig moment. Een kortstondig moment van bezinning dat we graag wat rekken om te kijken in welk coupeetje we dit jaar ons bedje zullen spreiden. Goede voornemens worden geboren. Het is het moment van de hoop, goede voornemens maken gelukkig. Het gevoel iets nieuws te beginnen of beter te doen dan tot nu toe. Zakelijk, relationeel, sportief of menselijk.
Echter, de sneltreinweg kent vele hindernissen en valkuilen. Hij beukt en schokt... en voor je het weet val je samen met je goede voornemens uit je coupébedje, pardoes op de grond. Een ontgoocheling rijker een illusie armer. Wachten op 2010 is dan de optie van de opgever. Alweer een jaar van verloren dromen. Laat het deze keer zover niet komen!
Ik wens jou in 2009 de moed en de kracht goede voornemens om te zetten in daden die jouw leven en dat van je geliefden "rijker" en liefdevoller zullen maken.
01 November 2008 ligt een vijftal weken achter ons. De eerste twee werden gevuld door vakantie, nog steeds in de roes van de overwinning. Daarna een week van huldigingen en felicitaties, voldoende om een mens voor de rest van zijn leven gelukkig te maken. Daarna de onvermijdelijke zware kruisbandoperatie die ik diende te ondergaan (remember het beachvolleybalavontuur). Maar ondertussen sta ik weer terug met drie voetjes op de grond. De verassende derde voet is natuurlijk die van een kruk. Ik kijk er naar uit de echte revalidatie te kunnen starten die moet leiden naar het opnieuw optimaal gebruiken van mijn lichaam. In 2009 wil ik mijn snelheid herwinnen en mooie prestaties neerzetten op de kwarttriathlon.
De echte nieuwe uitdaging situeert zich op zakelijk vlak en heeft alles te maken met Mijn Visie Op Fitness. Daarom eerst dit verhaal:
Er was eens een sportclub in Vlaanderen die mee aan de basis lag van wat we graag het volwassen worden van de fitnesssector in Belgie plachten te noemen.
Daarvoor was er een tijd dat elke zelfstandige ondernemer, ongeacht zijn achtergrond, met een fitnesscentrum kon starten. Concurrentie was nog onbestaande,kennis een eerder welgekomen surplus dan een noodzakelijkheid.
Deze club bezat die sportieve kennis wel. De uitbater wist een sterk, complementair team samen te stellen. Competentie werd gekoppeld aan gedrevenheid, goede service enrespect voor het individu. Zijn missie iedereen maximaal inspireren en motiveren om fit en gezond te leven omvatte hun motivatie en doelstelling. De club floreerde binnen dit eenvoudig maar doeltreffend concept. Menselijke voldoening en economisch succes gingen hand in hand.
Andere gemotiveerde ondernemers zagen iets in dit concept. Zij startten, met de opgebouwde knowhow van die eerste club, hun eigen centrum onder dezelfde naam. Onder het moto samen sterk groeide de groeptot 12 clubs en werd al snel een gevestigde waarde in fitnessland.
Ondertussen is de nog jonge fitnesssector al een nieuw tijdperk ingestapt. De grote buitenlandse ketens, vaak beursgenoteerd, overspoelen de groeiende markt. Een goede evolutie voor de klant, ware het niet dat de motivatie van deze fitnessfabrieken enkel een zakelijke kant kent. Fitness en gezondheid is afgegleden naar harde business. De liefde voor het vak en de oprechte interesse voor het welzijn van het individu worden weggelachen.
Een goede zaak voor de zelfstandige clubs hoor ik jou denken. Al wat zij hoeven te doen is datgene doen wat die grootgeldketens niet doen. De groep van klanten die inhoud boven verpakking verkiest is groot genoeg om de kruideniers van de fitnesssector te laten overleven.
Realiteit leert dat wat jij en ik denken blijkbaar niet voor iedereen geldt. Paniek dreigt een slechte raadgever te worden. Ook bij de fitnesskruideniers begint men samen te werken met externe raadgevers, marketingbureaus, en businessstrategen. De oorspronkelijke missie? Iedereen maximaal inspireren en motiveren om fit en gezond te leven? Als men de woorden nog kent, dan de betekenis al veel minder en de uitvoering ervan al helemaal niet meer.
En nu kom ik langzaam terug naar het begin van mijn verhaal.
Ook binnen de groep van twaalf begon men te twijfelen. Verschillende visies met betrekking tot de toekomst leidden tot onenigheid en conflicten. De groep splitst. Een verzwakking die in tweede instantie zal leiden tot een gevoelige versterking. Hoe? Dat lezen jullie binnen enkele weken.
Om af te sluiten vat ik samen dat zelfstandige clubs nog steeds hun recht van bestaan hebben. Zij dienen zich te blijven concentreren op de essentie van hun opdracht nl. liefde voor het vak combineren met persoonlijk contact en vriendelijke service.Bovendien moeten uitbaters en medewerkers het goede voorbeeld geven dwz de juiste uitstraling geven aan je beroep is essentieel. Een dokter rookt niet als hij zijn patiënten ontvangt, een kapper staat niet met pelletjes in vettig haar zijn klanten te knippen, een cafébaas is geen geheelonthouder en een politieagent maakt geen verkeersovertredingen. Kortom, indien je gezondheid verkoopt moet je er zelf verzorgd en gezond uit zien. Daarnaast dienen alle klanten gelijk, respectvol en eerlijkbehandeld te worden.
Er wachten de zelfstandige fitnessuitbater nog uitdagende maar vooral boeiende tijden. Hoe Ironfrankie deze uitdaging zal aangaan lees je in een volgende blogtekst begin volgende maand.
We schrijven vandaag: woensdag 30 september. Een normale weekdag waar we normaal gezien niet echt warm van worden, ware het niet dat enkele ziektekiemen hier anders over dachten. Uw dienaar ligt geveld in de zetel met een lichaamstemperatuur van 37,8 and still counting. Is de gevreesde "Mexicaanse griep" neergestreken ten huize Janssens? Even afwachten nog en morgen de dokter raadplegen lijkt me het verstandigst. Panikeren doen we onder het moto "een mens moet alles een keertje meemaken" zowiezo niet. Integendeel, dit griepje staat namelijk nog niet op mijn CV.
Beste bloglezer,
