Hallo, Ik geef eerst even een korte uitleg over mijn gezin. Ik ben mama van 4 kindjes met een beperking. Mijn dochter Yara heeft adhd, autisme en discalculie. Silke heeft ass (autismespectrumstoornissen). Tibe heeft ernstige taal-en spraakdyspraxie met autistische kenmerken en Lennert heeft ass en is matig mentaal gehandicapt. Ikzelf heb fibromyalgie. 3 jaar geleden ben ik gescheiden van hun papa (David) en ik heb sinds 2014 een hele lieve vriend (Filip)
Het is al even geleden dat ik het over Lennertje had. Met hem gaat het vrij goed. Sinds begin september slaapt hij bij ons op de kamer en dat lukt heel goed. Vroeger sliep hij alleen en bleef hij vaak heel lang wakker. Praten kan hij nog steeds niet. Hij kan wel enkele woorden zeggen, maar hij gebruikt ze zelden. Communiceren gaat dus voornamelijk via pictogrammen of hij duidt gewoon aan wat hij wil. Smog (spreken met ondersteuning van gebaren) begint ook steeds beter te lukken. Zindelijkheidstraining is voorlopig ook nog zonder succes. In de kerstvakantie willen ze op internaat starten met een plaswekker. Bij hem gaan ze die dan overdag gebruiken. Hopelijk heeft dit wel effect.
Tibe krijgt sinds kort een soort rilatine (equasym). Thuis merken we bijna geen verschil, maar op school lukt het blijkbaar veel beter om zich te concentreren. Volgende week moeten we terug naar de kinderpsychiater. Ik ben benieuwd of de dosis zal worden verhoogd, want er zijn hoofdje zit toch ook nog de hele tijd overvol. De laatste weken is hij bijvoorbeeld enkel nog bezig over de sint. Hij weet al een jaar dat hij niet bestaat, maar het dringt nog steeds niet volledig door. Hij beseft dat wij die cadeautjes kopen, maar de pieten zijn volgens hem wel echt. Voorlopig gaan we er nog een beetje in mee, maar hij stelt zoveel vragen, dat we het soms wel beu worden.
Yara had het deze week weer erg zitten. Altijd tegenspreken, eten, alles stuk doen,..... Gezien ze ook niet meer naar papa wil, is dat voor ons heel zwaar. Binnenkort starten we met de zoveelste nieuwe therapie. Ze zal naar een creatief therapeut gaan. Praten heeft geen effect op haar, dus nu willen ze het zo proberen. Deze therapie focust zich op knutselen en van daaruit gaan ze verder. Ze moet een verkenningstraject afleggen van 5 sessies om te zien hoeveel effect het het heeft. De psychologe vond het knap dat ik nog steeds niet opgeef. Het is mijn kind, dan geef je toch niet zomaar op!
Wat Yara betreft weten we niet meer wat gedaan. Op school gaat alles, vreemd genoeg, alles zeer goed. Thuis daarentegen..... Brullen doet ze voorlopig veel minder, maar dat is enkel omdat ze met mijn ouders naar zee mag. Ze eet overdag amper iets ( door de concerta), maar 's avonds als wij slapen komt ze stiekem eten en niet een klein beetje. Sinds juni is ze weer 5kg bijgekomen. Ook maakt ze enorm veel dingen stuk. Ze steelt in het hele dingen die ze denkt te kunnen gebruiken. Zo zijn er al heel veel spullen van mij, Silke en Tibe stuk gegaan. Ook dure dingen zoals het gouden armbandje van Silke. De kinderpsychiater weet zelfs niet meer hoe we haar nog kunnen helpen en de ook de gon-begeleidster krijgt geen vat op haar. De kinderpsychologe heeft ook geen effect. Wat haar betreft zijn we echt wel ten einde raad.
Het is weer even geleden en er is weer heel wat gebeurd in die tijd. Bij Tibe is inmiddels adhd vastgesteld. Ik ben er lang tegenin gegaan om hem te laten testen, maar ik kon het niet blijven uitstellen. Tibe zit in een klasje met 6 leerlingen die elk heel veel individuele begeleiding krijgen. Desondanks gaat hij amper vooruit, doordat hij constant afgeleid is. We zijn nu enkele weken gestart met equasym ( 8u werkende rilatine). Voorlopig een heel lage dosis, maar we merken geen verschil. De dosis zal dus moeten verhoogd worden. Ik ben heel erg bang dat hij net als Yara zijn goed humeur zal kwijt raken. Tibe is altijd een blije en vrolijke jongen geweest. Yara is nooit zo vrolijk geweest als Tibe, maar toch..... Rilatine heeft veel bijwerkingen en ik hoop echt dat hij er niet zoveel zal krijgen als Yara.
Nog enkele dagen en dan zijn de kindjes terug bij ons. Ik kijk ernaar uit. Silke is het grootste deel van de tijd bij ons gebleven. Zij kon het echt niet meer aan bij David. Yara wil ook vaak bij ons zijn, maar voorlopig kan ik daar niet veel aan doen. Vanavond gaan we de situatie bespreken bij de psycholoog van Yara, want op deze manier kan het echt niet verder. Alles wat wij de kinderen proberen bij te brengen is weer teniet gedaan. De kinderen hebben zoveel nood aan structuur en dat hebben ze daar helemaal niet. Tibe is doodop. Elke dag, elk uur is daar anders. Elke dag op een ander moment eten, opstaan, gaan slapen,..... Ongelofelijk veel rommel, amper propere kleren. Ik ben soms bijna beschaamd om Yara te zien rondlopen. Hij begrijpt niet dat hij degene is die hier iets moet aan doen. Alledrie willen ze liever bij ons zijn en dan nog ziet hij niet dat hij degene is die moet veranderen. Het ligt aan hen, aan mij, maar zeker niet aan hem......
Als David is een beetje moeite zou doen. Hij zou al kunnen beginnen met z'n huis op te ruimen, zodat er niet nog meer chaos in hun hoofd komt. Hij zou af en toe eens iets kunnen doen met hen, maar nee. Altijd heeft hij wel een excuus.Dan zouden de kinderen al veel liever gaan. Opvoeden kan hij niet. Luisteren kan hij ook niet. School, internaat,...daar is hij totaal niet mee bezig. Interesseert hem ook niet.
Vanmorgen kreeg ik het nog moeilijker. Gisteren zat Yara hier nog te huilen dat hij weer gebruld had en glas kapot had gegooid. Vandaag had ze een tekening gemaakt met een mooie tekst, hoeveel ze van hem houdt en hoeveel moeite ze voor die tekening had moeten doen. Het is misschien kinderachtig, maar dat deed pijn, zeker omdat ze dat voor mij niet doet
De kinderen moesten weer naar David. Het wordt alsmaar erger. Yara hoefde pas zaterdagavond te gaan. Na een zware week op trektocht, kon ze wel een beetje rust gebruiken. Tegen Silke hadden we gezegd dat ze de hele tijd daar moest blijven. Het was al 4 weken geleden dat ze er nog eens een heel weekend was. Ze heeft nog geprobeerd, maar we hielden vol. Zondagvoormiddag belden ze al dat echt naar huis wilden komen. Het is zo moeilijk om dan weer neen te zeggen. Ze voelen zich echt niet goed bij papa. Ik kan toch toch moeilijk zeggen dat ze hier niet welkom zijn. Ik wil hen een warme thuis geven. Hier voelen ze zich goed. Wat wil een mama meer, dan dat haar kinderen gelukkig zijn?
Het is heel zwaar om nooit eens even rust te hebben. Ik heb 4 zorgenkindjes, de ene al meer dan de andere. Allevier hebben ze een andere aanpak nodig. Bij alles wat we doen of zeggen, moeten we goed nadenken of ze het wel begrijpen op die manier. We moeten hen routines aanleren en andere weer afleren. Veel dingen die andere kinderen uit zichzelf weten, moeten bij hen aangeleerd worden. Sociale omgang bijvoorbeeld. Ze weten niet hoe ze zich mogen gedragen in welke situatie. Als wij hen dat niet aanleren, weten ze dat nooit. Nu zijn ze nog jong en wordt dat nog aanvaard, maar dat blijft niet zo.
Het zou deugd doen, als ik me af en toe eens geen zorgen zou moeten maken. Dat ik ze met een gerust hart bij hun papa zou kunnen achterlaten.
Het afgelopen jaar hebben we 1x een poging gedaan om op weekend te gaan. We konden pas zaterdagavond vertrekken en zondagmiddag moesten we al terug zijn. Ik kan je verzekeren dat er dan van ontspannen niet veel in huis komt. We hadden dat gedaan om er toch even tussenuit te zijn, maar als je zo enorm moe bent, doen die paar uurtjes niet veel.
Vaak vragen mensen hoe lang de kinderen 'verplicht' naar David moeten. Maar niemand die er bij stilstaat hoe zwaar het voor ons is. Ik wil niets liever dan mijn kinderen dicht bij mij hebben. Ik zou hen willen zeggen 'nee, je moet niet meer naar papa', maar in de tijd dat ze daar zijn halen we werk in. Als ze altijd hier zijn, wanneer moeten we dat dan doen? Ik probeer Filip zo veel mogelijk te ontzien. Ik probeer hem zoveel mogelijk rust en ontspanning te gunnen, maar zoals het de laatste tijd gaat, wordt dat wel heel moeilijk. Ik wil ook graag af en toe wat tijd samen doorbrengen, maar ik voel me ook verantwoordelijk voor m'n kinderen.
Gisteren zijn we naar een bespreking geweest op de school van Tibe. We hebben aandachtstesten laten afnemen. Ze hadden een sterk vermoeden dat Tibe ADD heeft. Persoonlijk vond ik die testen niet echt nodig, maar op aandringen van de school heb ik toch ingestemd. Het ziet ernaar uit dat hij inderdaad add heeft. Zijn scores waren veel lager dan gemiddeld. Het clb heeft de testen afgenomen en nu moet ik dus met hem naar de kinderpsychiater voor de definitieve diagnose. Dat wil ik nog doen, maar verder ga ik niet met hem. Ik vind het niet nodig dat ook Tibe rilatine gaat nemen. Ik weet dat hij niet snel vooruit gaat op school, maar zolang hij leert ben ik blij. Hij zit nu in een aangepaste klas, met veel structuur en leerstof op zijn maat. Hij zal misschien sneller leren, maar na de ervaring met Yara ben ik niet geneigd om hem ook medicatie te geven. Yara had een groeistop van meer dan een jaar, werd graatmager, daarna weer heel zwaar en werd ongelukkig. Tibe is een supervrolijke jongen en heel leergierig. Hij heeft een groot doorzettingsvermogen en daar raakt hij ook nog ver mee. Hij is niet groot, dus een groeistop zou niet goed zijn. Ik wil dat hij gelukkig en gezond blijft. Dat is me veel meer waard dan goede punten op school. Als blijkt dat hij binnen enkele jaren toch te traag vooruit gaat, dan wil ik het opnieuw overwegen. Filip deelt mijn mening en zijn juf gelukkig ook. Een diploma zal hij sowieso nooit halen, ook niet met rilatine. Voor Tibeke hoop ik vooral dat hij later een job kan doen, die hij graag doet. Wat heb je later die hoge punten, maar tegelijkertijd doodongelukkig bent. Onlangs was nog in het nieuws dat er zoveel studenten rilatine nemen. Die staan echt niet stil bij de nevenwerkingen. Ik vind dat je zoiets alleen mag nemen als het ECHT nodig is.
Vandaag zal ik het hebben over Silke. Zij is ondertussen 11 jaar. Stilaan begint ook zij te puberen. Je merkt het aan kleine dingen. Zo wordt ze zelfstandiger. Regelmatig gaat ze samen met haar zus naar de speeltuin of het zwembad. Ze gaan samen met de fiets naar moeke. Ook blijft ze wel eens een uurtje alleen thuis. Als het aan haar ligt zou ze nog veel meer alleen doen :). Soms vraagt ze op welke leeftijd ze bepaalde dingen mag doen, maar ik vind het moeilijk om daarop te antwoorden. Je kan onze kinderen immers niet vergelijken met andere leeftijdsgenoten. Je merkt het niet meteen, maar ze hebben wel degelijk een achterstand. Zo kan ik nu al met zekerheid zeggen dat Tibe op zijn 11 nog niet zoveel zal kunnen als zijn zussen.
Afgelopen weekend heeft ze een huisdiertje gekregen. Ze vroeg er al lang naar, maar we twijfelden. We zijn bijgedraaid nadat het hondje van mijn broer bij moeke en vake logeerde. Silke was daar zo enthousiast over. Het hele weekend is ze bij moeke gebleven. Ze heeft Cyrilleke rotverwend :). Een hondje zagen we niet echt zitten. Daar moet je veel tijd insteken en dat hebben we niet. Het is dus een cavia geworden (Liske). Daar kan ze ook mee spelen en dat kan ze ook verzorgen. Het enige probleem is dat ze nu nog minder graag naar David gaat.
De laatste tijd wil ze niet meer naar hem. Halverwege de week begint ze er al over. Ze moeten 2x van zaterdagvoormiddag tot zondagnamiddag naar hem en het 3de weekend blijven ze bij ons. Persoonlijk vind ik dat niet veel. Op vraag van de kinderen hadden we die tijd al ingekort. Ze zoekt allerlei excuses om bij ons te kunnen blijven. Soms geef ik toe, maar dat kan je niet altijd doen. Ik vind het moeilijk om te zien hoe verdrietig ze dan is. Volgende week gaat ze op schoolreis en David is de enige die haar naar het station kan brengen. Zelfs dat wil ze niet. Yara gaat ook niet graag, maar die heeft zich erbij neergelegd dat ze af en toe wel moet. Op de korte tijd dat ze daar zijn, komen ze nog regelmatig tot bij ons.
Zondag is het vaderdag. Silke heeft ook voor Filip iets gemaakt op school. Dit jaar had ze de keuze, maar vorig jaar had ze speciaal aan de juf gevraagd of ze ook voor hem iets mocht maken. Ze had er toen zelfs enkele speeltijden voor opgeofferd. Ik probeer zo weinig mogelijk over David te praten als de kinderen in de buurt zijn, maar ze worden ouder. Ze zien ook dat Filip altijd voor hen klaar staat en David niet. Er komt een moment dat ze niet meer gaan en dat zal niet lang meer duren, denk ik.
