De vernieuwde Ronde van Vlaanderen begon met Maarten Tjallingii in de kopgroep van de dag goed voor het Rabo ProTeam. De ploeg hoefde de koers niet op de schouders te nemen en enkel alert te rijden. Toen deze kopgroep op 46 kilometer van de streep teruggepakt was, zat Matti Breschel (foto) keurig op de voorste rijen. Maar een valpartij op de tweede passage van de Paterberg brak het peloton in twee delen en Breschel zat in de tweede, grootste groep. Alles kwam weer samen, maar op de Oude Kwaremont wisten Filippo Pozzato, Alessandro Ballan en Tom Boonen weg te rijden en te blijven. Boonen was de sterkste en won voor de derde keer Vlaanderens Mooiste. Breschel kwam als negende over de streep.

Ploegleider Nico Verhoeven zag de koers in eerste instantie ook verlopen zoals gewenst. "Met Maarten Tjallingii zaten we in de eerste ontsnapping mee. Hij heeft 200 kilometer op kop gereden. En daarachter reden we altijd van voren. Het was vervolgens ons doel om Matti Breschel en Maarten Wynants steeds bij de Paterberg vooraan af te zetten en dat lukte ook goed." Toen echter Boonen, Ballan en Pozzato gingen, kon Breschel niet mee. "Matti en Maarten waren goed, maar net niet goed genoeg," was de eerlijke conclusie van Verhoeven.

'Mentaal beter om van voren te zitten'

Bij de een-na-laatste passage van de Paterberg was er voorin het peloton een valpartij, waarachter Matti Breschel en Maarten Wynants opgehouden werden. Ballan en Boonen zaten even in een kopgroep voorop, maar het pak kwam weer samen. Nico Verhoeven denkt echter niet dat Breschel in de achtervolging zijn kansen vergooid heeft. "Natuurlijk is het makkelijker koersen als je voor die val zit. Maar ik denk niet dat het Matti echt krachten gekost heeft. Het is eerder mentaal beter om van voren te zitten. Het is uiteindelijk een eerlijke uitslag geworden, met de drie beste renners vooraan."

Er was voor de wedstrijd veel te doen geweest over het vernieuwde parkoers van de Ronde. In de finale moesten de renners nu drie keer de Paterberg en de Oude Kwaremont bedwingen, dus een loodzware finale werd gevreesd. "Ik denk ook dat we een attractieve wedstrijd hebben gezien," is Nico Verhoevens eerste conclusie. " Maar het zijn uiteindelijk de renners die de wedstrijd maken. En hoe zwaarder de finale, hoe langer er misschien wel gewacht wordt. Je kunt jezelf immers ook over de kop rijden. Het was een mooie eerste keer, dit parkoers moet de kans krijgen zijn geschiedenis op te bouwen."