Het zag er deze morgen naar uit dat het weer goed zou meevallen en ook de weersvoorspellingen vielen redelijk mee (meestal is het weer veel beter dan dat ze voorspellen) dus waagden we het er maar op en gingen we naar het hoogste café van Oostenrijk.
We namen eerste de Gletscherexpress (dezelfde als woensdag) en gingen dan nog een stukje hoger met de nieuwe Wildspitzbahn. Het uitzicht was prachtig (wel veel wolken) maar dat risico wisten we op voorhand. Er was echter niet veel te doen: buiten een uitzichtspunt en iets drinken was er niet veel te beleven. We zijn er helaas niet lang gebleven ...
In het bergstation van de Gletscherexpress hebben we wel nog wat cultuur meegepikt. We hebben een wandeling in de sneeuw gemaakt naar 'de kapel van het witte licht'.
O ja, en sinds deze namiddag zijn we kinderloos! Het is hier nog nooit zo stil geweest ...
Het heeft lang geduurd (de taalbarriere -ik heb van Nand al het verwijt gekregen waarom we niet gewoon naar Nederland op vakantie kunnen gaan) maar ze zijn gaan spelen bij hun Oostenrijkse vriendjes. Indra heeft 3 kinderen, een meisje zo oud als Nand, een jongen zo oud als Nette (schat ik) en de kleine Raoul van bijna 3. Dus plezier genoeg ... en vandaar dat de geplande wandeling van vanavond niet door gaat. Nee papa, wij willen boven gaan spelen ... tja, dat is ook vakantie zeker?!
Hoewel de weermannen een mindere dag (met weeral regen) voorspeld hadden, hebben we weer een hele dag kunnen genieten van zonnig & warm weer. Deze voormiddag namen we het liftje naar het Mittelstation (op ons eigen bergje) en daalden we af naar ons huisje via de Stalderhutte. Het was een gemakkelijke wandeling met hier en daar een beetje actie (koeien, paarden, bosweggetjes, ...).
Deze namiddag hebben we grote en kleine grenzen verlegd. En oma, voor je naar de foto's gaat kijken ... we zijn nog steeds compleet!
Door de regen van vannacht kwamen er deze morgen vlak bij ons huisje allemaal alpenlandsalamanders tevoorschijn! Een attractie voor onze kempenaars ...
XP park: dit stond op Nand zijn todo-lijstje nadat we er gisteren al eens een kijkje gingen nemen. En Nette zag het ook helemaal zitten. Er waren 6 parcours in verschillende moeilijkheidsgraden. En ik? Ik ging gewoon mee: niet denken, gewoon doen! Tja, voor je kinderen moet je soms iets over hebben.
Ook deze morgen scheen de zon weer volop ... dus wij heel blij! Vanaf woensdag hadden ze minder weer voorspeld (regen) maar voorlopig hebben we nog geen enkel drupje gevoeld! Gelukkig maar ...
Deze morgen namen we de auto en reden we verder het dal in. Eigenlijk helemaal naar het begin nl naar Mandarfen. Daar namen we de kabelbaan naar de Rifflsee. Stijn was een beetje teleurgesteld want in vergelijking met onze eerdere wandeling stelde deze nikske voor. Het was een echte 'autostrade' maar ik vond het toch heerlijk wandelen. Het was wel duidelijk dat dit meer toeristisch was ... we waren er duidelijk niet alleen.
De Rifflseehutte waar we lekkere frietjes met wienerschnitzel aten!
Er was zelfs nog veel energie over om de speeltuin onveilig te maken!
Nu we toch het hele eind naar het begin van het dal gereden waren (en we hadden nog heel wat tijd over) namen we ook in Mittelberg de gletscherexpress. En dan zijn we daar ook al eens een kijkje gaan nemen. Het laatste stuk met de Wildspitzbahn naar het hoogste Caffee van Oostenrijk houden we voor een andere dag. (het is daar behoorlijk koud en daar waren we vandaag niet op voorzien) Gratis bezienswaardigheid: een helikopter die juist vertrok toen we boven kwamen!
We hingen er dan maar te luie toerist uit ... genietend van het uitzicht en de zon!
En kijk: zelfs op vakantie blijven we de actualiteit bij jullie volgen ...
Gisteren volgde er een droge mededeling van Stijn dat de zool van zijn ene wandelschoen helemaal los was gekomen. Daar waren we wel niet zo blij mee want de komende 5 dagen behoren die nog tot de basisuitrusting van onze vakantie. Zijn grapje was dan ook: zelfs mijn zolen kunnen mij niet volgen in de bergen, hihihi! Ik was minder euforisch want het is wel de bedoeling om nog naar de sneeuw te gaan en met kapotte schoenen is dat natuurlijk niet evident. En zelfs hier komt de klusser in Stijn naar boven: ach ik kleef die zool er wel gewoon terug aan desnoods elke dag opnieuw (maar dan moet je natuurlijk wel op zoek gaan naar een winkel die lijm verkoopt), of ik vijs er wel een vijs in, of ik naai hem vast... Ja, ja, dat zal wel. Gelukkig was er in Mandarfen een sportwinkel en na lang aandringen (ach ze hebben daar vast mijn maat niet, hoe gaan we dat weer uitleggen, ... ) kreeg ik hem eindelijk mee! En kijk ... trots kunnen we zijn nieuwe wandelmaatjes voorstellen! Ze gaan ongetwijfeld dikke vriendjes worden want ze zitten perfect! JOEPIE!!!
Oef, vandaag konden we gelukkig weer op stap met ons viertjes.
Nette was vanmorgen al om half 6 wakker maar dat kan ook niet anders want ze heeft gisteren bijna continue geslapen.
Sinds gisterenavond was ze weer helemaal de Nette zoals we haar kennen: actief, getetter en geplaag met haar broer. Toen waren Stijn en ik er al heel gerust in dat alles goed zou komen.
We reden vandaag naar Hoch-Imst: dit stond vooral bij Nand op het lijstje want daar kan je niet alleen met een liftje mee naar boven maar je kan daar ook de 'Alpine Coaster' terug naar beneden nemen. Een rodelbaan van wel 6 km lang... lekker snel voor Nand (hoewel het van hem nog sneller mocht) en te snel voor Nette (mama, remmen!!!)
Een bewogen dagje: Nette is vanmorgen wakker geworden met barstende hoofdpijn, misselijkheid & ze was heel futloos. Ze deed het ene dutje na het andere en van een gezellig familie-uitstapje was geen sprake. Mama en Nette besloten dan maar om thuis te blijven en te rusten (buiten 1 vakantieblaadje en 2 spelletjes Rummikub -waar Nette toch in slaagde om te winnen van mama - bestond haar dagje vandaag uit slapen).
De details bespaar ik jullie maar hoe langer de dag duurde, hoe ongeruster mama werd. (en alles wat je op het internet kan lezen kon haar ongerustheid niet temperen, integendeel.)
De jongens trokken ondertussen de bergen in en maakten zelfs 2 wandelingen. Die foto's zie je hieronder.
Na een telefoontje naar een Vlaamse hulplijn (waarvoor dank) trokken we met onze gastvrouw naar een lieve, Oostenrijkse Bergdokter. Hij stelde ons al snel gerust en met de nodige antibiotica moet haar oorontsteking snel tot het verleden behoren en hopelijk kan ook Nette snel genieten van al het moois dat er hier te beleven valt.
Na een heerlijke nacht maakten we ons klaar voor onze eerste wandeling in het Pitztal. Na lang twijfelen (en wikken en wegen) hebben we toch besloten om een GletscherPark Pas voor 10 dagen aan te schaffen. Dit is niet zo goedkoop maar nu kunnen we wel onbeperkt gebruik maken van alle liften in de nabije en wijde omgeving dus we halen dit er zo wel uit. Aangezien onze uitstapjes ook erg afhankelijk zijn van het weer is het niet altijd gemakkelijk om iets op voorhand te plannen en zo hebben we wat meer ruimte om zoveel mogelijk te zien en te doen.
Vandaag hebben we kennis gemaakt met het topje van de berg waarop ons vakantiehuisje gelegen is nl de Hochzeiger.
Het is slechts een 7-tal minuutjes wandelen van ons huisje om de Hochzeiger Bergbahnen te bereiken dus het is echt de moeite om deze berg eens een bezoekje te brengen.
Ons huisje ... uitzicht vanop het terras We werden niet alleen verwelkomt door dit plantje maar ook door een ontzettend lieve gastvrouw'Indra' die ons helpt waar nodig is! Ons kindjes mogen zelfs in haar tuin gaan spelen (op de trampoline) en ze geeft goede raad waar nodig is.
Nand in het zetelliftje En als je goed kijkt zie je Nette en Stijn zitten ... toch wel spannend zo'n open zetellift. enkele cijfertjes van onze wandeltocht:
wandelafstand: 7 km (3.5 uur)
stijgen: 300 m
dalen: 600 m
Net voor de aanvang van onze eerste wandeling! En al snel leek het een heel avontuurlijke wandeling te zijn met veel stenen, rotsen, ...
sneeuw
We waren echt onder de indruk van ons Nette. Zij liep steeds vooraan en was echt niet bij de houden. Ik weet niet welke pilletjes zij geslikt heeft maar hier kan ze duidelijk haar energie kwijt. Ze noemde zich de beste bergbeklimster (stoefer vond Nand) en ging er als een speer vandoor. Zo goed als niet gezeurd dus het was heel aangenaam wandelen. Misschien moeten we in ons tuintje ook een bergje aanleggen ... echt wel een goede reden om hier eens over na te denken. Hopelijk kan ze haar goed wandelhumeur en haar tempo nog 9 dagen volhouden.
En dit was meestal de wandelvolgorde: Nette liep naar boven, dan Stijn gevolgd door Nand en ons moemoe die sloot het rijtje af (vanaf dag 1 heb ik mijn naam al gemaakt maar mijn leuze is 'alles op't gemakske')
Maar dan eindelijk hebben we de top bereikt! Joepie de poepie, jammer genoeg was er op het topje van de berg geen plaats om een vreugdedansje te doen ...
Nette schrijft onze namen in het 'bergboek' met veel groeten uit Olen!
Joepie, we hebben het gehaald! En daar zijn we terecht fier op want het laatste stukje was echt wel spannend: veel rotsen, losliggende stenen, steil omhoog, sneeuw, ravijnen (en echte hé) maar we waren zo druk bezig dat we vergeten zijn om foto's te nemen.
onze boterbloempjes
Na een rustmomentje in ons huisje namen we de bus naar Jerzens Dorf. Het valt ons op hoe vriendelijk iedereen hier is en hoe rustig en stil het overal is. We hebben soms echt het gevoel dat we hier de enige toeristen zijn dus we genieten volop van de rust en de stilte (het getater van ons Nette natuurlijk niet meegerekend). Ik denk dat er hier vooral in de winter geleefd wordt aangezien er overal skiliften te vinden zijn. een beetje reclame maken voor de gladiolen
en nog 2 foto's die Stijn met zijn gsm gemaakt heeft! bodybuildster Nette
We hingen er dan maar te luie toerist uit ... genietend van het uitzicht en de zon!
Zijn grapje was dan ook: zelfs mijn zolen kunnen mij niet volgen in de bergen, hihihi! Ik was minder euforisch want het is wel de bedoeling om nog naar de sneeuw te gaan en met kapotte schoenen is dat natuurlijk niet evident. En zelfs hier komt de klusser in Stijn naar boven: ach ik kleef die zool er wel gewoon terug aan desnoods elke dag opnieuw (maar dan moet je natuurlijk wel op zoek gaan naar een winkel die lijm verkoopt), of ik vijs er wel een vijs in, of ik naai hem vast... Ja, ja, dat zal wel. Gelukkig was er in Mandarfen een sportwinkel en na lang aandringen (ach ze hebben daar vast mijn maat niet, hoe gaan we dat weer uitleggen, ... ) kreeg ik hem eindelijk mee! En kijk ... trots kunnen we zijn nieuwe wandelmaatjes voorstellen! Ze gaan ongetwijfeld dikke vriendjes worden want ze zitten perfect! JOEPIE!!!
bodybuildster Nette
