Welkom op mijn voorlopige lege blog. Ik ben net gestart, en ben volop aan't schrijven. bedoeling zal zijn dat ik mijn verhaal hier neerpen, en dat jullie kunnen antwoorden, of zelf je verhaal vertellen. Alles kan perfect anoniem en sereen gebeuren. 

Veel liefs en tot later.

Exzardiac

Als mens hebben nu eenmaal de eigenschap om niet graag over onze gevoelens te praten. Doch hebben menige studies uitgemaakt dat het net goed is om te praten over al wat je dwars ligt. Door het praten over onze gevoelens gaan we deze ook een plaats kunnen geven in het leven, en kunnen we overgaan tot verwerking van de eventuele emotionele schade toe berokkend is. 

Heb jij nooit het gevoel dat je op een bepaald moment echt alleen wil zijn?

Heb jij nooit het gevoel dat niemand je schijnt te begrijpen?

Heb jij nooit het gevoel dat wat andere je vertellen echt niet helpt met jou probleem?

Heb jij nooit het gevoel dat ........

Zo kunnen we uren verder gaan uiteraard.

Hieronder kunnen jullie je verhaal kwijt zonder dat je iemand kwetst. Zonder risico te lopen om gekwetst te worden. Wil je geen antwoord ontvangen, maar gewoon je ei kwijt. Plaats het er dan zeker bij, zodat andere je keuze kunnen respecteren.

Veel liefs,

Exzardiac

Vandaag dag 1 van mijn dagboek.

Benieuwd hoe lang ik dit ga volhouden. Maar de goede bedoelingen zijn er wel. Ik ben nog steeds aan mijn verhaal bezig dat ik hier wil posten op deze blog, maar ik ben bang dat het wat zagerig gaat overkomen. Maar ja, tijd brengt raad zeggen toch, niet waar.

Ik heb deze ochtend de voor-bewaking moeten doen op't school en het viel allemaal wel heel goed mee. De kinderen waren heel braaf, en alles verliep vlotjes. Mijn dochter heeft ook maar een halve dag school en die zal seffens ook gaan thuis komen. Mijn dochter is mijn engeltje, zonder haar zou ik waarschijnlijk niet meer geweest zijn. Hoe dat komt zal je wel te weten komen door mijn verhaal.

Hier ga ik het voorlopig bij laten. Misschien tot straks.

" Alweer één die zijn problemen op tafel gooit."

Niet is minder waar, maar het zou opluchten om er eens over te schrijven.

Ik ben niet het type dat gaat beginnen janken over mijn verleden, maar me goed voelen hierover doe ik toch ook niet. Ik ben iemand die opgegroeid is, op men eentje, zonder al te veel liefde van mijn ouders. Mijn ouders hadden het zelf in hun jeugd ook niet gemakkelijk, dus kan ik van hen ook niet verwachten dat ze diende te weten hoe een kind op te voeden.

Op men 2 jaar zijn mijn biologische moeder en vader uit elkaar gegaan, maar daar herinner ik mij (gelukkig) niets van. Het enige wat ik mij nog herinner van die leeftijd is dat het kindje dat boven ons woonde een autootje van mij gestolen had. (zwart Corvette) en dat mij ouders dat niet geloofde. Mijn stiefmoeder leek erg hard op mijn biologische moeder, dus het duurde niet lang voor ik mijn stiefmoeder ook effectief mama ging noemen. Op mijn 3 jaar ongeveer gingen we verhuizen. 2 huizen van onze nieuwe woonst woonde ons buurmeisje. Een lief, mooi en tof meisje met een hoek af. Uiteraard was ik vanaf de eerste seconde verliefd op haar. Maar ik heb haar dat nooit durven vertellen. Zelfs tot op vandaag weet zij niets van mijn gevoelens af, die ik voor haar koester. Jaren zijn we beste vrienden geweest, tot plots onze ouders ruzie gingen maken over een stomme dakgoot. Ineens mochten wij geen contact meer hebben met elkaar. Dit heeft toch enkele jaren geduurd, tot we genoodzaakt moesten verhuizen.

Mijn vader was dan weer het type dat niet kon laten zien dat hij van je hield, dus kocht hij regelmatig een cadeautje om dit te tonen. (meestal video-spelletjes. Zo'n van uit de jaren 80 hé.)

Nu wil ik niet verklaren dat ik een slechte jeugd heb gehad, maar een beetje affectie destijds had wonderen kunnen verrichten. Meisjes bestonden wel, maar die kon ik niet krijgen. als er dan al ééntje mij zag staan, liet haar broer wel weten dat ik met men leven speelde, om nog maar aan haar te denken. Dus langs die kant ook geen liefde. Lelijk was ik niet bepaald, maar de mooiste nu ook niet. Alleen door dat ik thuis niet kon ontdekken wat liefde betekende begon ik dan maar een grote mond op te zetten en stoer te doen op school, om op die manier toch aandacht te trekken( denk ik toch). Mij ouders had het financieel niet slecht, maar ik droeg telkens broeken van de Wibra. 's Avonds gingen mijn moeder en ik op ronde om te zien of er niets bruikbaar op het groot-vuil lag. Soms liet ze uitschijnen dat ze iets in de voortuin van andere mensen erg mooi vond, en om haar dan gelukkig te maken stal ik dat dan voor haar. Ze zei wel met een lach dat ik dat niet mocht doen, maar nam het cadeau wel aan. en de volgende dag stond dit dan te pronken in haar eigen voortuin. Ze deed tenslotte rommelmarkten, en kon van alles daar dan verkopen. Dit zorgde er al snel voor dat ik gepest werd op school. Vanaf het eerste leerjaar tot het laatste ben ik gepest geweest. Uiteraard, hoe meer ik gepest werd, hoe agressiever ik werd. Ik wilde me niet laten doen. zeker naar het middelbaar toe, begon het pesten erger en erger te worden. In het lager was het verbaal pesten, terwijl het in het middelbaar meer fysiek pesten werd. Als dan op het begin van je middelbare school aan het licht komt dat je moeder je echte moeder niet is, stort je hele wereld in. Niet alleen kreeg ik geen liefde thuis, ook was heel mijn verleden, destijds één grote leugen geweest. Vanaf dan is het met mij alleen nog maar berg af gegaan. Studeren lukte me niet meer, en een lief kon ik niet krijgen. Mensen keken mij aan alsof ik gedoemd was te mislukken in het leven. en waarom zou ik hen dan teleurstellen.

Doch heel even keerde mij geluk. Door dat ik slechte punten haalde op school wilde ik veranderen van richting. Ik kon vrij goed tekenen, en wilde graag kunst volgen. Hierbij kwam ik terecht in het " Kunst Humaniora" te Antwerpen. Meteen voelde ik mij daar thuis. Ik werd niet gepest, ik volgde de lessen met heel veel liefde. En ik had vrouwelijke vrienden kunnen maken. Elke avond opnieuw keek ik uit naar de volgende dag om weer naar school te kunnen gaan. Nog nooit had ik me zo gelukkig gevoeld. Ik voelde me daar echt op men plaats, alsof ik telkens "thuis" kwam.

Dan trof het noodlot me weer!

Was het nu 3 weken, of 3 maanden later, mocht ik met mijn ouders bij de directie komen. Het bleek te zijn dat ik niet kon volgen met de franse taal, die ik had geleerd op "Don Bosco", en daarom beter een andere school kon zoeken. Voor de zoveelste keer zakte mijn wereld in elkaar. Nu dat ik me thuis voelde werd ik aan de deur gezet om dat ik niet kon volgen. Dit heb ik nooit goed begrepen. Ik volgde kunst, en ik kon goed tekenen. Waarom mij dan weigeren om Frans?

Omdat ik echt geen zin had om opnieuw te beginnen, het zou toch geen nut hebben. En omdat mijn vader altijd had gezegd: "Jongen, als je iets wil bereiken in het leven zul je er hard voor moeten werken.", besloot ik om Leercontract te gaan volgen. Schrijnwerker/meubelmaker zou ik worden. Mijn eerste werk was bij een keuken- en badkamer meubelmaker te Niel. Echt een top van een baas, die me respecteerde en vertrouwde dat ik wel iets kon. Elke week stopte hij mij wat extra geld in men handen en zei: "Dit heb je wel verdiend."

En dan doe ik iets stom!!!

We waren ergens bij een apotheek een badkamer aan het installeren. En tijden het opkuisen vind ik een gouden ring op de grond. Nu, in plaats van die ring aan de eigenares te geven, steek ik deze in mijn eigen zak. Later die dag, na het werk ga ik langs de juwelier om na te gaan hoeveel deze ring waard is. Ik vertelde de vrouw achter de toonbank dat ik de ring geërfd had van mijn grootmoeder, en wilde weten of hij echt was. Deze werd vrij achterdochtig en wilde de ring bij zich houden om dit na te gaan. Uiteraard ging ik hier niet mee akkoord, en nam de ring mee naar huis. Later op de avond stond plots mijn baas en de politie aan onze deur op zoek naar de ring. Deze had ik ondertussen als cadeau aan mijn moeder gegeven, en ik kon dus niet ontkennen dat ik de ring niet had. Toen vertelde ik mijn baas dat ik de ring per ongeluk in mijn zak heb gestoken en hem niet wilde stelen. Ik was bang uiteraard, want er stond politie bij. Waarom ik die ring wou stelen weet ik tot op de dag vandaag nog niet. Ik had een goede baas, en ik deed het werk heel graag. Mijn baas vertelde me zelfs dat zijn zaak later voor mij zou zijn. Doch na dat voorval had hij besloten dat ik niet meer hoefde te komen werken. (Wat ik nu wel kan begrijpen.) Hij zelf wou me nog een kans geven, maar zijn vrouw en de agent wilde dat niet, is mij verteld. Zelfs nu ik hierover schrijf voel ik me nog steeds enorm schuldig hier voor. Ik had dit nooit mogen doen, ik had zijn vertrouwen niet mogen schenden.

Kortom lijkt het me beter om eens al mijn levensjaren op een rijtje te zetten. (vooral voor mezelf)