Twee jaar geleden besloot ik om te stoppen met men blog ¨verhuizennaarspanjemakkelijkzat¨ Op dat moment hadden we de eerste turbulente fase van het expat leven en verhuizen achter de rug en begonnen we stilaan onze draai te vinden in Spanje. Het initiële verdriet van het verhuizen had plaats gemaakt voor nieuwe uitdagingen, vriendschappen, het opbouwen van een nieuw leven onder de Spaanse zon. Tijdens het bloggen merkte ik dat ik dubbele gevoelens kreeg. Ik voelde me schuldig tegenover het thuisfront als ik vrolijke blogs schreef, net of ons leven vroeger niet even leuk geweest was. Ook leek het alsof alles in desperate house wife style geweldig was. De zon, de palmbomen, het strand en zwembad! Ons leven leek wel een sprookje op de foto´s. Ook leek het in het begin alsof het leven in Spanje gewoon een verderzetting was van ons leven in Nederland, alleen dan met palmbomen en meer zon. Nu twee jaar later ervaar ik de drang om toch opnieuw te beginnen bloggen en eventueel volgen om wie geïnteresseerd is een kijkje te geven in ons leven als expat familie. Ook lijkt het me leuk om later iets tastbaars te hebben voor onze twee meiden, die ondertussen echte wereldkinderen geworden zijn. We merken de laatste tijd vaker dat zeker Lieke zich amper nog dingen kan herinneren uit Nederland. Op deze manier hebben ze later in ieder geval iets om terug te lezen over hun tijd in Sotogrande. De afgelopen twee jaar hebben we de nodige ups en downs gekend. In twee jaar vier keer verhuizen, een huis dat overstroomde, meer dagen in het ziekenhuis doorbrengen dan je ooit gedacht had, maar ook gewoon gelukkig zijn, genieten van de zon, de mensen en de cultuur. Ieder heeft zijn eigen leven, iedereen kiest zijn eigen pad en als het je leuk lijkt kan je vanaf nu onze verhalen hier weer volgen! Groetjes uit zonnig Sotogrande
Twee maanden geleden kwamen we aan in spanje, het begin van een nieuw avontuur! Toen nog vol dubbele gevoelens en tranen! als je je ongelukkig voelt bekijk je het leven inderdaad door een zwarte bril. Hans zei steeds: maai kijk dan we zitten hier in het paradijs, tussen de palmbomen, maar toen, toen zag ik het echt niet. Nu twee maanden later bekijk ik men omgeving door men spaanse zonnebril: de zon heeft echt een mega effect op het gemoed! Het is bijna november maar hier spelen de kinderen in hun ondergoed vrolijk buiten. men taal aanpas doemscenarios waren ooj terecht! Beide meiden zijn opengebloeid en voelen zich lekker in hun vel! op het eerste ouder contact op school alleen maar lovende woorden waar ik zowaar van ging blozen! vriendjes, vriendinnen, lekker gieberen in het Engels, net of het altijd zo geweest is. ook met het thuisfront is er meer contact en hebben we het idee meer op de hoogte te zijn de quality time met papa is goud waard en iederen lijkt zen plekje gevonden te hebben. maar waarom dan zo weinig blogs... ergens voelt het soms een beetje fout. Net of het afbreuk doet aan ons leven voor Spanje als ik verhalen neerschrijf met zonnige fotos erbij. we missen het thuisfront zeker, en dan bedoel ik de mensen niet het klimaat! maar tegelijk weten we ook echt dat we de juiste beslissing gemaakt hebben. want leven in Spanje is echt heel anders dan in Nederland en geloof me het is zeker niet allemaal rozegeur en maneschijn, maar we genieten met zen allen wel vollop van elke dag en vooral van elk moment met elkaar. want genieten en tijd nemen voor de dingen die belangrijk zijn, dat hebben we hier wel al geleerd! zonnige groetjes!
Zon, palmbomen, Spaanse zomerhits,... het dagelijkse leven wordt er een stuk aangenamer op als het lekker weer is, en dat is het hier tot nu toe altijd geweest! een keertje regen gehad en ondertussen helemaal gewend aan de temperatuur. 24 graden begint zelfs al als koud te voelen en Lieke trekt met regelmaat s ochtends en dikke trui aan als het "maar" 24 graden is. de wanhoop en tranen zijn voorlopig verleden tijd en er komen al uitspraken als "wij wonen lekker in Spanje" uit Lieke haar mond het contrast met de eerste weken kon niet groter zijn! afscheid nemen elke week van papa blijft gevoelig maar eens we allemaal bezig zijn met onze eigen dingen vliegt de tijd en genieten we ontzettend. het weekend voelt hier elke keer weer aan als een mini vakantie vorige week was Omi voor het eerst op bezoek en we hebben met zen allen ontzettend genoten! Samen op pad in onze nieuwe omgeving en vooral lekker genieten van elkaar! Heerlijk! Hoewel het leven hier echt anders is dan in Nederland en er dus zat te bloggen valt, begin ik te twijfelen of ik het toch niet gewoon bij Facebook updates en foto's ga houden. We zien wel hoe het loopt :) loslaten en dag per dag, het Spaanse levensmotto!
De tweede week in ons eigen huisje en zo onvertrouwd als het vorige week nog voelde, zo vertrouwd begint het nu stilaan te worden. vorige week kwamen de tranen nog veel vaker dan er gelachen werd, deze week komt er slechts af en toe even een dipje. En dat terwijl beide meiden ziek zijn en zich dus niet top voelen! We boeken vooruitgang!
Ziek zijn in een ander land, ook een nieuwe ervaring! Daar waar je in Nederland naar de dokter al dan huisartsenpost belt, bel je hier in Sotogrande Helicopteros sanitarios. Dit houdt in dat voor een consultatie of niet dringend bezoek er binnen het half uur een ambulance inclusief dokter, verplegers en de hele reutemeteut aan je deur staat. Nou ja je eigen deur of het strand of de golfbaan, zoals ze zelf in hun reclames aangeven! Je betaalt 500 EUR per jaar voor een gezin en dan mag je ze onbeperkt bellen, dus ook voor een wratje op de voet, keelpijn, ... En in dringende gevallen komt ipv de ambulance binnen 7 min de helicopter!
we waren net lid en de dag nadien stond de ambulance hier al twee keer voor de deur daar beide meiden dus bronchitis hadden. Met kuchje uit Nederland vertrokken en na 2,5 hoesten toch maar even laten luisteren en ja, rammelende longen en groene smurrie. Waar je in Nederland vaak met "uitrusten" naar huis gestuurd wordt, krijg je in Spanje standaard een hele apotheek voorgeschreven . Een klein beetje kritisch kijken naar je voorschrift is dus aan de orde daar ze hier van de mening zijn dat veel medicatie en standaard antibiotica de oplossing is voor alles:) Desalniettemin is het een heel Fijn gevoel dat je dus ongeacht waar meteen een dokter kan bellen en dat ze meteen komen!
Twee dagen geleden zaten Lieke en ik in onze dunne witte zomerjurkjes op een bankje op het schoolplein toen er ineens zwarte wolken kwamen en ja hoor, 27 graden en ineens uit het nies regen! Bakken en bakken met regen! Oeps, na drie weken zon vergeet je dat dit ook kan gebeuren. We moeten dit weekend dus echt eens langs de Chinese rommelwinkel op zoek naar paraplu's hahah Dat het stilaan herfst gaat worden voel je deze week ook al. Ipv 34 graden zoals vorige week is het hier nu rond de 26 graden en ja ik weet het, het klinkt een beetje lullig maar dat is fris! Mensen lopen hier met een trui en jeans en zelfs onze meiden waren blij om rond te lopen in hun fleece badjas hahha Kortom, positieve vibes en geluiden vanuit het zuiden deze week. en dat de papa de komende 4 avonden in Spanje is en dat omi komt logeren over drie nachtje vergroot ons geluk alleen maar! spaanse groetjes en tot gauw!!
manana manana morgen morgen en ja dat is idd het levensmotto hier waarom stressen als iets morgen kan? als ze hier zeggen dat ze "morgen" komen, dan zal dat vast een keertje waar zijn, zij het misschien het "morgen over een aantal dagen" in het begin bleef ik dan braaf thuis wachten...en dan ongeduldig en geïrriteerd worden na een weekje hebben we ons al aangepast. We blijven voor niets of niemand thuis en als ze voor de deur staan bellen ze wel of komen ze een keertje terug:) s ochtends start de school om tien voor negen maar ja als je kind dan nog niet wakker is, tja dan loop je toch op je dooie gemak tot half tien binnen?! Geen probleem hoor hier. de school is uit rond half vier maar vanaf drie uur is er amper parking ( tenzij je meer d 800meter stijl omhoog in de volle zon wil lopen met je moee kids en terug) dus iedereen gaat gewoon om 15.00 al naar school en alles is daarop afgestemd want vanaf 15.00 kan je gewoon een koffietje gaan drinken naast het zwembad van de school, lekker bijkletsen met alle andere wachtende ouders:) en iedereen even vrolijk en goed gezind, even een rustmoment:) als je je vasthoud aan 1 ding per dag dan gaat het prima wil je boodschappen doen, dan doe je die dag ook niks anders want boodschappen en de bank samen, tja dat haal je gewoon niet want je kan er met gemak 1,5 uur of meer over doen. En tegen dat je 1 ding gedaan hebt, begint de siësta en dan is alles dus dicht :) en als de siesta gedaan is, is het tijd om je kinderen op te halen hahah dus dan maar aanpassen, s ochtends na school 1 activiteit, daarna lunch, siësta en de kids ophalen lieke heeft het hele siësta gebeuren ook al prima onder de knie! ik heb hier gewoon twee kinderen die ineens doorslapen, uitslapen, dutten...geen idee wat je overkomt haha maar toegegeven het is gewoon lekker zo even niks tussen de middag, gewoon even onhaasten en rust waar je je in Nederland binnen de 3 dagen moet inschrijven bij de gemeente, krijg je hier te horen dat ze voor 9 oktober toch geen plek hebben, dus ja haasten hoeft niet:) Wie weet komen we hier in Spanje ooit nog tot rust! ( of worden we knettergek hahah)
Dat het een emotionele rollercoaster zou worden "wisten" we maar toch ben je er toch niet op voorbereid. De ene minuut zit je met een glimlach koffie te drinken op je terras, kijkend naar het zwembad en de palmbomen, de andere minuut lopen de tranen vol over je gezicht. de supermarkt, de school, de auto, ...ineens kan het je overvallen en dan is er geen tegenhouden aan. een blik van een moeë Aukje op vrijdag op school is genoeg om je onzeker te maken en te doen denken: wat hebben we gedaan? Waar zijn we aan begonnen? Meermaals deze week heb ik gedacht ik stap met de kinderen in de auto en vlieg terug. Alles laat ik achter hier, ik hoef niks meer. Maar wat dan? Ons huis in Nederland is verkocht, teruggaan naar " hoe het was" is geen optie zelfs al zouden we het willen. Het is absoluut niet dat we hier niet fijn wonen of dat het hier zo afschuwelijk is, in tegendeel. Het weer, de omgeving, de mensen, de school,...het is een plaatje maar het voelt gewoon nog niet als "thuis" Het idee dat Hans nog in Nederland aan het werk is voor een tijdje doet pijn en voelt gewoon soms als "oneerlijk". De beslissing hebben we samen genomen maar de opstartfase is gewoon emotioneel en hard. Dan heb je alle steun van elkaar nodig die je kan krijgen. Opa en oma hier hebben ontieglijk veel geholpen maar morgen stappen zij ook weer naar Nederland , naar hun " thuis". En daar wringt het schoentje nu juist. Wij hebben hier een huis, een mooi huis, een droomhuis waar velen jaloers op zouden zijn, maar het voelt gewoon nog niet als " thuis". Rationeel weet ik dat dit ook niet kan zo snel en dat ik het tijd moet geven. Maar als je je moe, uitgeput en emotioneel voelt, is dat soms gewoon echt moeilijk.
Aukje heeft er de eerste week school opzitten en ze is ontzettend gelukkig! Ze straalt elke keer als we haar brengen en ophalen. Tijdens het spelen met Lieke hoor je steeds meer Spaanse en Engelse woordjes, ongelooflijk hoe snel dat gaat. Lieke geniet van het zwemmen en spelen, en is helemaal in haar nopjes dat ze elke dag op slippers kan lopen en lekker in mama's bed een siësta kan houden als het te warm is. De laatste dozen zijn het huis uit en stilaan beginnen we de weg een beetje te kennen. Op school zijn ook de eerste contacten gelegd en als ik zou willen heb ik daar een weekvullend programma aan. kortom, objectief gezien gaat het prima. Ik denk dat het nu tijd wordt om weer op zoek te gaan naar rust en regelmaat zodat ook de emotionele pieken iets minder diep worden. zodat we weer meer kunnen genieten ipv piekeren. eerste maar eens een kop koffie in bed, K3 op de tv op de achtergrond en zometeen ons eerste weekend in ons eigen huis en nog lekker genieten v een laatste dagje hier samen met oma en opa! fijn weekend iedereen!
jaja daar zijn ze weer de tranen met tuiten! de afgelopen weken ging het prima en zat je op een sneltrein die maar doorging en toen krijg je plots de sleutel en dan komt de emotionele klap hard aan! waar je eerst nog het mooie huis, zwembad, lekker weer en palmbomen zag, zie je nu beren beren en beren op de weg nou ja beren: je ziet vooral alles wat net niet is zoals je het zou willen of gewend bent. in Nederland willen we alles goed, efficiënt en snel en laat dat nu eens drie dingen zijn die hier niet in het woordenboek staan volgens mij!
de lopende band aan de kassa loopt niet, god knows why, dus je moet alles een voor een aan de kassa neerzetten, en je kan dus je volle kar niet uitladen of beginnen inpakken als je de lamp bij de eettafel aan het zwembad aan wil, moet de wasmachine afstaan, mmm Euh ok meerdere keukenkastjes kunnen open maar niet dicht, en sommige gewoon niet open ( dit lijkt erg op China ;) ) bordjes en richting aanduiden heeft geen nut op wegen daar je op eenzelfde stuk weg van links rechts en rechtdoor mag komen en samen een meter of twee in drie richtingen over 1 baan mag, en ja dit is gewoon permanent zo straatnamen zie je niet, dus neen ze staan ook niet in de navigatie. Zo kan je in onze straat alleen kiezen voor nummer 16 of 130 maar alle andere 120 nummers niet:) alles maar dan ook alles is schots of scheef, van huizen tot inrichting tot wegen afval scheiden wat is dat?
Maar niemand lijkt zich hier iets van aan te trekken ( behalve wij dan ;)) mensen zijn heel behulpzaam, iedereen helpt je de weg te vinden ( zij het soms met 10.000 stappen omweg in de hitte) Als je zooi hebt van het verhuizen kan je het dus gewoon ongesorteerd voor de deur zetten en dat 5 dagen op 7 het weer is lekker en s middags heet dus je gaat vanzelf dingen langzamer doen aukje geniet met volle teugen van haar school, zowel van de school als de kinderen als het eten op school (morgen voor het eerst vis, ben benieuwd ) je kan na het harde zwoegen in je eigen zwembad duiken om af te koelen
Ikzelf en Auk waren de afgelopen dagen wat ziekjes, voornamelijk een lelijke hoest, die nu bij Aukje gelukkig beter lijkt te worden Ik ben ondertussen al dikke vrienden met drie van de vier wc's in huis ( meerdere wc's is als je moet overgeven ook echt een pluspunt) en opa en oma die sjouwen en entertainen zich gek een vakantie in Spanje in de zon is een soort entertainmarathon met fitness vakantie geworden oh en een kook je eigen eten nou ja, ook magertjes want behalve wat crackers een ei en sla is er nog amper iets in huis maar oma en opa nogmaals duizend keer dank want zondér jullie zou t echt niet gaan!
Vandaag drong het bij Aukje en mij ineens door wat we allemaal hebben moeten achterlaten en geloof me als je daar te lang bij stilstaan dan ren je weg zeker ziek en emotioneel is geen goede combi. Daarbij een astma aanval toen ik merkte dat de sofa van dons gemaakt was! Meermaals heb ik gedacht vandaag "nu laat ik alles hier vlieg ik met de kinderen terug" maar ja naar wat of waar!? thuis is waar je gezin is, maar als een thuis voelt het momenteel echt niet rationeel besef ik dat ik het tijd moet geven maar emotioneel is het nu echt heel pittig Hopelijk helpt de Spaanse goede nacht thee en staan we morgen iets gezonder en optimistischer op!
Tegen al men verwachtingen in kwam Aukje gewoon moe maar dolenthousiast uit school! Ze had al drie vriendinnetjes, zowel Nederlandse als Spaanse meiden, het eten was lekker, spelen was lekker en ja hoor ze verstond de juf prima:) opa en oma hielpen mama met al het geregel zoals een bankrekening, boodschappen, een nieuwe sim kaart, en vooral veel wachten want in Spanje gaat alles ja echt alles op het dooie gemak! Als je als Nederlander je best zou doen om iets zo traag mogelijk te doen, was je hier nog bliksemsnel, nou ja zo voelt het! wel vriendelijk en behulpzaam, en dat is maar zo handig als je weet dat ze hier niet houden van aanwijzingen en bordjes. Een weg kan ineens ophouden te bestaan, terwijl je ongeveer 20 meter verder een nieuwe weg ziet... links rechts voor achter, alle verkeer door elkaar en dan naast een afgrond een ruiter op zen paard langs de weg, het kan hier allemaal! waarom versnellen als je invoegt op de snelweg als je ook stil kan gaan staan.. de afgelopen dagen (en weken heeft zich dus de nodige stress, zeg maar bakken en bakken met stress, opgebouwd en die kwam vandaag bij het betreden van ons eigen huis ineens tot ontlading! Het nieuwe huis ligt op een helling met heel veel Spaanse niet goed aangeduide trapjes en afstapjes of zoals de mama des huizes ze ziet: potentieel gevaar!!! terwijl de eerste knieën rood zaten van de eerste valpartij, barste ik dan ook in huilen uit. De stress maar ook de slapeloze nachten ( yep sinds drie dagen goed ziek d keelontsteking) waren ineens teveel! Terwijl oma opa papa en de kids vrolijk rondspetterden in ins eigen zwembad zat ik dan ook de ogen uit men kop te janken op ons terras! zon, palmbomen, spelende kinderen in het zwembad maar ook tranen met tuiten! want ondanks alles, is verhuizen en emigreren ook een ongelooflijke emotionele rolercoaster! Maar veel tijd om te stress is er niet want ik moet me even focussen op slaap inhalen, beter worden en oh ja de 140 verhuisdozen die morgen als t goed is op de stoep staan! gelukkig hebben we hulp! Want zou niet weten wat ik zonder zou moeten xxx een moeë stresskip
Donderdagochtend 6.00, het huis is nog in diepe rust, alleen mama zit wakker op de bank. Vannacht werd Lieke huilend wakker, " ik mis ons huisje in Oosterhout!", en dan breekt je hart en rollen de tranen over je wangen. Een paar minuten later is dat over en is Lieke alweer vrolijk aan het tateren over de nieuwe school voor zij weer in slaap valt. Maar in mijn hoofd ratelt het dan want hoe weet je waar je goed aan doet? Over twee uur moet ik men grote meid achterlaten op de nieuwe school. Zelf kan ze niet wachten en kijkt ze er zo naar uit! Haar uniform jurkje en de witte sokjes hangen klaar. Supertrots is ze dat ze met haar nieuwe schooltas naar juf Constanza mag. Meteen ook een hele dag want hoewel we vlakbij de school wonen blijven de kinderen hier de hele dag en eten ze samen op school. Aukje vindt het allemaal even spannend en leuk en vertelt er enthousiast over maar ik krijg steeds beelden van men kleine kleuter alleen in die grote school. Mijn spraakwaterval die niets zal verstaan.. Er zullen nog wel heel wat tranen vallen bij de mama zowieso en ik ben nu al aan het aftellen tot ik haar kan ophalen. Tot ik kan horen hoe ze het echt vond. Stiekem ben ik jaloers en ook ontzettend trots op men kleine grote meid die alles als een uitdaging ziet en naar de leuke dingen kijkt ipv naar alle beren die deze mama steeds op haar pad ziet. Lieke blijft nog drie maandjes thuis. Zelf vond ze dat helemaal niet leuk want ze wou ook naar de school. Tja je kan het haar niet kwalijk nemen want het ziet er inderdaad geweldig uit, maar stiekem is deze mama toch een beetje blij dat ze nog een van haar kuikens lekker dicht bij zich heeft! Gelukkig hebben ze de helft van de genen van papa en zijn ze dus iets avontuurlijker en rustiger dan mama!
De eerste indruk is belangrijk en de eerste indruk van de nieuwe school was, ook bij opa en oma, top! Een mooie leuke uitdagende vriendelijke omgeving en alle faciliteiten die je maar kan bedenken. Gisteren konden we met zen allen rondlopen en kennismaken met de school en de leerkrachten. Aukje kon in alle rust haar juf en een paar nieuwe klasgenootjes leren kennen voor de school echt van start ging.
Na twee uur reden we met onze stoffige Hyundai richting de golfclub (een auto wassen heeft hier totaal geen zin want na 1 zandpaadje ziet hij er weer vuil uit). Een ellenlange oprijlaan later parkeren we. We zijn een kwartier te vroeg wat in Spanje wil zeggen dat ze nog niks klaargezet hebben op de welkomtafel bij de receptie haha Voor de kinderen is animatie voorzien maar Lieke moest slapen en Aukje wou liever even bij ons blijven. op de receptie was dit geen probleem maar toen we een rondje door het golf clubhuis wilden lopen werden we er vriendelijk doch meteen toe verzocht ons tot de ruimte van de receptie te beperken. de golfers zijn dus niet zo heel erg gesteld op kinderen in hun gebouw... De hele voorkant is voorzien van kinderenspeeltuinen, paardrijclubs, Kindergolf,.. Maar gewoon je kinderen even meenemen ook als ze stil en super braaf zijn is dus not done Onder het motto first impressions are important, liet mama halverwege de receptie haar glas wijn temidden van de ingang kapotvallen. Kramp in men hand en een veel te grote waaier in men andere hand zorgde ervoor dat er honderden mini stukjes glas en wijn tegen de grond knalden. We left the reception with a bang :) Daarna een typisch Spaanse bbq: 300 borden voor 400 gasten, borden op oh ja wat nu, tja borden zijn op! Euh, misschien even nieuwe halen?!?! Oh ja dat is misschien een idee! buffet word geopend maar het vlees moest nog gebakken worden want de school had bbq 13.30 gezegd maar voor 15.00 lunch je toch niet vonden ze op de golf :) twee keer in de rij voor de hamburgers want hier eten ze ze medium rare maar met dit warme weer leek een doorbakken hamburger toch echt eek een beter idee! Spektakel als ineens de bbq volledig in de vlammen staat! Brandweerman opa keek ernaar en dacht er hetzijne van. de Spanjaarden leken het volstrekt normaak te vinden hahah Moe en verhit zaten we na 1,5 weer in de heerlijke airco van onze Hyundai. Een ervaring rijker maar of we ons nou meteen lid gaan maken van de golfclub... Wel hebben we een mooi zwaar houten doosje ( geen idee wat je mee moet of wat het moet voorstellen) met de naam van de golfclub als welkomstcadeau gehad hahah
