Het is inmiddels terug november. Mijn laatste berichtje in deze blog plaatste ik op 2 januari van dit jaar. Over clichés en stokpaardjes ging het toen... Om daaraan vast te knopen kan ik alvast stellen dat het jaar voorbij is gevlogen...
Hoewel ik in deze blog niet veel heb geschreven, ben ik gedurende het jaar wel druk bezig geweest met drie andere blogs. Het bloggen heeft me dus wel gegrepen, ook al is dat niet bepaald zichtbaar geweest in deze blog. De dagen beginnen al serieus te korten. Misschien zitten mensen wat meer binnen en hebben ze wat meer tijd om te lezen. Want dat is toch wel iets dat bloggers zich afvragen... Wordt wat ik hier schrijf nu eigenlijk wel gelezen en zo ja, door wie...
Een schrijver ben ik eigenlijk altijd wel geweest. Dat is begonnen toen ik 10 of 11 jaar was denk ik. Toen ben ik begonnen met een dagboek bij te houden en met brieven te schrijven. Heel veel brieven. Ik heb in mijn jeugdjaren mogelijks wel duizend brieven geschreven... Nu wordt er al een iets doorgestuurd per e-mail of sms of via Facebook, Instagram of Messenger. Die media lenen zich vaak toch niet echt tot het betere schrijfwerk... Lijkt me wel iets voor de kerstkaartjes dit jaar. Ik zal misschien nog eens echt in mijn pen kruipen zoals in de goede oude dagen. Nog eens vragen hoe het met de mensen gaat - wat ze zoal hebben gedaan het afgelopen jaar en misschien een anekdote uit mijn eigen avonturen delen. Zo rond Kerstmis denk ik, zullen de mensen misschien toch nog eens vijf minuten neerzitten om iets te lezen.
"De kop is eraf", pleegt men als eens te zeggen net na een nieuwe start. Vandaag is het 2 januari - we kunnen dus wel stellen dat de kop van het nieuwe jaar eraf is. Een beetje een vreemde uitdrukking, ik weet het. Elke maandagavond denk ik het overigens. De kop is eraf. Maar ook nu, op de tweede dag van het jaar toch wel toepasselijk. Telkens die woorden door mijn hoofd (niet kop) vliegen wordt ik een stukje teruggeworpen in de tijd. Meer in het bijzonder naar de lessen filosofie van destijds. Onze docent vertelde hoe hij zelf vroeger als kind elke maandagavond thuis kwam van school en daarbij telkens langs zijn oude buurman moest die in diens deuropening naar het leven op straat stond te kijken.
"Ik wordt nog steeds onpasselijk wanneer ik er aan denk", zei m'n docent. "Hoe die buurman elke week opnieuw zei: de kop is er weeral af". Ik vond het best wel grappig. We hebben allicht allemaal wel enkele van die stokpaardjes. Of grijsgedraaide plaatjes waarvan anderen wel eens met hun ogen gaan rollen. Die geijkte uitdrukkingen zitten blijkbaar vast in een familie of zijn verbonden aan een bepaalde streek. Ik vermoed dat er veel zijn die al vele generaties in sommige families leven... Na een geboorte wordt in mijn familie steevast gesteld "hij/zij kan weeral groeien!". 21 juni is niet compleet zonder een welgemeend "de dagen beginnen weer te korten". Een collega van me telt overigens het hele jaar door af naar het ogenblik dat de dagen terug zullen beginnen te korten. Voor mij niet echt een opbeurende teller vermits ik zeker de voorkeur geef aan lange, lichte dagen! Geef mij maar een heel jaar zomer - of minstens het betere lenteweer.
Zo schiet me weer een ander stokpaardje binnen... Ook weer van die hier voor vernoemde collega: "aan het weer kunnen we het minste doen, en er wordt het meeste over gezeurd". Tja, het weer is toch steeds een goeie ijsbreker...
Na stokpaardjes en ijsbrekers nog een cliché om te eindigen: de beste wensen voor 't nieuwe jaar!
Terwijl we de laatste dagen van het jaar ingaan lijkt het of de hele wereld in een stroomversnelling geraakt. Toch even stopte de wereld - terwijl we op gepaste wijze onze teerbeminde tante uitzwaaiden. Heb ik toch nog eens m'n moed bij elkaar geraapt om een tekst voor te lezen voor de talrijk opgekomen menigte. Klein bier in vergelijking met de indrukwekkende levensschets die mijn eigenste moeder voor haar zus bij elkaar had geschreven en ook nog eens foutloos voordroeg tijdens de afscheidsplechtigheid. De kers op de taart was ongetwijfeld het ogenblik waarop het lied werd gespeeld dat tante zelf nog heeft ingezongen, zichzelf begeleidend op haar gitaar. "Afscheid nemen is niet plezant". Zeker weten niet...
Door de gebeurtenissen van de afgelopen weken is de voorbereiding op het hele kerstgebeuren dit jaar niet echt vanzelf gelopen. Toch besloot ik om de eerste benodigdheden ter voorbereiding van het kerstmaal reeds te gaan zoeken in de winkel. Het was jammer genoeg een magere oogst. De winkelbediende vertelde me dat veel van de door hem bestelde waren vastzaten in een container ergens overzee. Tja, daar ben ik natuurlijk niet echt mee voortgeholpen. Teneinde toch het gevoel te krijgen dat ik een stap had gezet in de richting van een kerstsfeer, ben ik dan maar een kerstboom gaan kopen. Een vrij lang exemplaar, hoewel, ook niet overdreven hoor. Die boom staat momenteel nog buiten - verpakt in een plastic jasje. Ik denk dat ik 'em morgen eens binnen zal zetten om vervolgens het jaarlijks gevecht met de in elkaar verstrengelde kerstlichtjes aan te gaan. Ik kijk vooral uit naar die onmiskenbare dennengeur in huis. Wel 't is te zeggen... sparrengeur. Den of spar - maakt in feite niks uit. Zou Shakespeare ook hebben gezegd. Ze ruiken immers even zoet. En ik blijf halsstarrig zingen "Oh denneboom" en lap daarbij niet enkel de regels van de boom-nomenclatuur, maar ook de spellingsregels aan m'n laars.
Ik begin stilaan wat pijn in m'n arm te voelen. Vandaag ben ik een stukje gaan bowlen met enkele collega's. 't Was toch weeral bijzonder lang geleden en mijn scores illustreerden dat rijkelijk. Ik ging er van uit dat erg hard gooien met die bal een positieve impact zou hebben op het aantal kegels dat omvalt, maar dat blijkt dus niet echt het geval te zijn. Anderzijds heb ik met mijn brute gooitechniek wel enkele toffe effecten kunnen krijgen. Zo wipte de bal een keertje terug uit de goot om de laatst overblijvende kegel alsnog omver te duwen. Het was lang geleden dat ik het had mogen aanschouwen, maar uiteindelijk sloeg één collega er toch in om de bal als het ware naar achter te werpen - tot groot plezier van de omstaanders uiteraard...
De hele belevenis deed me terugdenken aan de keren dat we vroeger met grootmoeder gingen bowlen. Grootmoeder kon niet meer bijzonder goed uit de voeten en liet de bal telkens weer rustig uit haar handen glijden. Ik vond het steeds geweldig om te zien hoe die bowlingbal op z'n duizendste gemak helemaal tot aan het einde van de baan rolde om daar toch steeds enkele kegels te laten omvallen. Ik had het toen al moeten beseffen: een goede techniek is veel belangrijker dan brute kracht in het bowlen. Dat is natuurlijk wel met meer sporten het geval.
Morgen zal ik het allicht moeten bekopen vrees ik. Het zal een dagje rustig aan zijn met mijn arme arm. Ik zal dan maar denken dat ik er weer wat sterker van ben geworden... De collega's lieten al verstaan dat ze tegen volgend jaar veel zullen oefenen. Ik zou ook wel willen oefenen, maar ik vraag me vooral af of dat ertoe zou resulteren dat mijn ene arm dubbel zo gespierd zou worden als mijn andere arm. Ik stel me al een arm voor zoals die van Popeye - of eentje zoals Mr. Proper of Jerommeke van Suske en Wiske... Voor het zover komt zal ik effectief nog heel wat moeten trainen.
Hier gaan we dan... in de voetsporen van onze lieve tante, de super ervaren blogster, of is het toch blogger, ook voor dames? Maakt niet uit in feite. De bloggende tante deelt al jaren lief en leed via haar blogs. Nu is tante erg ziek. Vandaag is bijna de hele familie op bezoek geweest. Een fijn samenzijn dat jammer genoeg niet vaak gebeurt. Maar goed, het is ook een heel grote familie - ieder met zijn eigen gezin en zijn eigen zorgen en bezigheden. Niet evident dus om ze allemaal te laten verzamelen. Kleine neefjes van weleer steken nu met kop en schouder boven mij uit. En kleine nichtjes van weleer lopen met hun jongste telg op de arm... Ik heb tante een dikke knuffel kunnen geven. Dat deed zeker deugd.
Nu kan ik het maar niet loslaten... Die lieve, bloggende tante. Ik dacht: ik moet ook een blog starten. Naar haar grote voorbeeld. Een reis van duizend mijl begint met een eerste stap. Ik heb het al een paar keer geprobeerd, maar heb telkens de handdoek in de ring gegooid. Deze keer ga ik proberen door te zetten. Een eigenste blog met mijn eigenste mijmeringen...
Ik trek m'n goede stapschoenen aan, voor een lange reis...
